|
Dinsdag - 19/02/2013 - In deze nieuwe blog vervolg ik
mijn verhaal van 'lieveblog' (zie http://blog.seniorennet.be/lieveblog
). Daarin lees je mijn verhaal dat begint in januari 2012 waarin ik
vertel over de ramp die mij trof op 28/02/2011 : een hersenbloeding waardoor ik
nu half verlamd verder moet leven. Het is het verhaal van mijn thuiskomst
na 3 maanden herstel en 6 maanden revalidatie. De start van een zoektocht
in het labyrint van de gehandicaptenwereld, die door de beperkte begeleiding,
geen eenvoudige onderneming is gebleken.
Mijn man en ik slaan er ons door en mede door de steun van onze ruime
vriendenkring en een nieuwe gezamenlijke hobby (fietsen op een tandem met
Join2Bike ( zie http://welkom2.join2bike.be
)), die ons vorig jaar naar de top van de col du Galibier voerde, hebben we een
nieuw evenwicht gevonden. Deze nieuwe
start begint met een idee dat me zondag te binnen schoot : voor de meeste van
mijn leeftijdsgenoten, 50-ers, betekent dit het begin van de achteruitgang, de
ouderdomskwaaltjes. De zware tegenslag
die mij bijna 2 jaar geleden trof, heeft me zodanig achteruit geslagen, dat ik
me nu niet meer met hen kan meten. Mij
rest nog een langdurige revalidatie, zeker nog 5 tot 8 jaar, die mij nog zicht
geeft op verbetering. Tegen dat mijn
oude dag eraan komt, ben ik dit al zodanig gewoon dat het, misschien, nog
nauwelijks opvalt dat ik een dagje ouder word.
Nog niet zon slecht vooruitzicht !
Alleen dat ik hierdoor 20 jaar te vroeg uit mijn actief leven gehaald
ben, stemt mij soms nog triest. We
proberen er het beste van te maken en gaan misschien nog wel de wereld opnieuw
verkennen met de rolstoel (dat is pas een uitdaging! ). Mijn eeuwig optimisme steekt gelukkig nog
steeds de kop op. Ik zing al 29 jaar in
een koor en heb vorig jaar, met enige moeite, terug kunnen aanpikken. Gisteren ben ik naar de laatste repetitie,
met orkest, geweest. Het was 14 dagen
geleden dat ik nog gezongen heb. Vorige
week onderging ik een cranioplastie. Bij
deze operatie werd een stuk afstervend bot, dat mij 2 jaar knagende hoofdpijn
had bezorgd, vervangen door een prothese in kunststof. De operatie verliep heel vlot, mijn herstel
ook zodat ik na 5 dagen al weer thuis was.
Daardoor kon ik die repetitie nog meemaken. Het was wel even zoeken naar de juiste stem-
en adembeheersing maar het lukte. Na 2
uur zingen, was ik volledig uitgeput.
Gelukkig heb ik de voorbereiding van het concertprogramma, waaraan we
eind augustus begonnen waren volledig kunnen meedoen en kon ik gisteren gewoon
aansluiten bij het koor. Vrijdag mogen
de eerste helft nietjes uit mijn hoofd verwijderd worden. Volgende week de andere helft. Dan trekt er niets meer tegen op mijn hoofd en
kan mijn hoofdhuid weer onbelemmerd mee fronsen en lachen en kan mijn haar zijn
camouflagetaak ten volle opnemen.
|
