Alweer een bloemeke, het lijkt wel dat ik wanhopig op zoek ben naar de lente. Eigenlijk is dat ook wel zo, een beetje althans, laat wanhopig er maar van af. Nee, vandaag heeft het meer te maken met het feit dat ik de ganse dag niet het huis ben uit geweest. Vanmorgen bleek de centrale verwarming het niet meer te doen en ik heb meteen onze installateur gebeld voor een dringende herstelling. Hij had het druk, maar zou in de loop van de dag toch langs komen, hij kon wel niet meteen zeggen hoe laat dat zou zijn. Thuis blijven wachten dus... Om de fotohonger te stillen heb ik dan in huis maar wat onderwerpen in beeld genomen, voornamelijk dingen die het vrouwke creatief in huize Pol en Josee aanbrengt om ons nestje op te vrolijken. De wekelijkse bloemekes leken mij een leuk doel om mee aan de slag te gaan. Ik heb één enkel bloemeke uit het boeket geknipt en er een reeks verschillende opnames van gemaakt. Dit beeld, bloemeke liggend in de holle beautyspiegel van het vrouwke vond ik wel iets hebben. Bloemeke heeft ondertussen een klein apart vaasje gekregen voor zich alleen, is daar nu misschien een beetje eenzaam maar anderzijds heeft het nu voor altijd een plaats in mijn volgende jaaralbum... en op deze internet pagina.
Exif: Iso 100 - F 11 - 1,3 sec op statief met de 50 mm lens.
Ik vertelde eergisteren dat ik met de macrolens op mijn toestel op stap geweest was om te proberen al wat vroege lentebeelden te schieten. Naast de hier getoonde foto had ik nog enkele leuke beelden en die heb ik zoals beloofd op Facebook gezet. Daar waren ook enkele sneeuwklokjes bij maar helemaal tevreden was ik toch niet met die beelden, de achtergrond was nogal rommelig met al die verdroogde dode bladeren en daarom wilde ik graag een nieuwe poging wagen en ben ik nog eens naar dezelfde plek getrokken. Het was trouwens medeclublid Ludo die me de locatie had ingefluisterd. Deze keer had ik het kleine Sony toestelletje meegenomen en daar zit een kantelbaar scherm aan. Zo kon ik onder de bloempjes om blauwe lucht in de achtergrond te pakken te krijgen. Door de beperkte scherptediepte is het bovenste bloempje niet scherp maar wat mij betreft is dat nu eenmaal een gegeven waar je mee moet kunnen leven als je met een groot diafragma en van erg dichtbij fotografeert.
Vrijwilligersfeest in Hoevezavel vandaag. Zelfs de wekelijkse vergadering van de fotoclub moest daar voor wijken. Fotomaatje Alex die telkenjare ook van onschatbare hulp is bij de fotomarathon om ongeveer 200 bewoners goed in beeld te brengen was ook uitgenodigd en we zijn er samen naar toe geweest, onze wederhelften waren ook van de partij natuurlijk. Van fotografen kun je verwachten dat die ten allen tijden hun camera in aanslag hebben en toen onze dames - goede vriendinnen ondertussen - in de gaten kregen dat ik hen in beeld aan het nemen was lieten ze duidelijk blijken wat ze er van vonden. Ik vond het toch een leuke foto.
Ik hou er wel van mezelf eens uit te dagen. Op stap gaan met één enkele vaste-brandpunt-lens is iets wat ik regelmatig pleeg te doen. Het beperkt je mogelijkheden en het scherpt je creativiteit en je waarnemingsvermogen aan. Met een 50 mm heb je bvb ongeveer het menselijke zichtveld in beeld, met een groothoek weet je dat je landschappen als onderwerp zult kiezen tenzij je erg dichtbij komt, een tele beperkt je dan weer als je de omgeving wilt meenemen in de foto's. Vaak moet je zoomen met je voeten... ttz. enkele stappen vooruit of achteruit in plaats van gewoon aan dat objectief te draaien. Vandaag was ik de Smallebroeken in getrokken met de 90 mm macrolens op mijn toestel. Letten op de kleine dingen en de details was de boodschap. Ik heb best wel wat leuke opnames kunnen scoren: vroege bloemekes, ontluikende botten en... dappere bladeren, overlevers die maar niet willen opgeven. Dit beeld zal voor sommigen misschien te druk zijn. Het onderwerp moge duidelijk zijn maar in dit geval vind ik al die andere kleurtjes en licht-artefacten meer een toevoeging dan een afleiding. Over smaken kun je moeilijk discussiëren natuurlijk maar heb ik toch voor deze opname gekozen. Ik zal de rest van de oogst morgen wel op mijn Facebookpagina plaatsen.
Moderne architectuur, je houdt er van of je vindt het maar niks... Ik vermoed dat beide kampen ongeveer even groot zijn. Als hobbyfotograaf probeer ik voor alle mogelijke richtingen open te staan en dat is ook zo voor dit onderwerp. Toen ik vandaag met het vrouwke in Geel aan de wandel was kwamen we voorbij dit gebouw, het valt echt wel op in het straatbeeld. Ik moet zelfs toegeven dat ik dit mooi vind. Vanzelfsprekend wilde ik het dan ook fotograferen. Om links en rechts niet passende objecten en constructies buiten beeld te houden heb ik voor een vierkante uitsnijding gekozen en ik heb ook nog een kleinigheidje weg gekloond. Noem het een artistieke vrijheid. Ik hoop dat de architect het mij niet kwalijk neemt.
Het vrouwke moest even naar Herentals en ik wilde best mee. Aansluitend hebben we een wandeling gemaakt en vertrekkend vanaf De Hut aan de Nete konden we een stuk groene natuur met een stuk stad combineren. Zonnig maar fris, afwisselend en de nodige fotomogelijkheden, zo hebben we het graag. We liepen dwars door het begijnhof en deze keer was er geen enkele auto of fiets geparkeerd en die kans wilde ik niet laten liggen. De huizenrij ligt weliswaar in de schaduw maar dat verhoogt alleen maar de sfeer vond ik en meteen besloot ik ook dat ik dit wel eens in zwart wit of in sepia zou willen omzetten. Het is dus sepia geworden en dat catapulteert de foto recht naar de 19de eeuw.
De gele rondwandeling in het Grotenhoutbos in Vosselaar is zo'n dikke 6 km lang en op deze prachtige heldere dag leek ons dat een zeer geschikt wandeldoel, ook al omdat ik gezien had dat er een nieuw rondje geocachen te vinden was. Het was best frisjes maar al wandelend, zoekend en genietend voel je dat nauwelijks. De zon stond al redelijk laag toen we weer bij de ingang kwamen ( ondertussen was dat de uitgang he ) en ik wilde toch een foto maken van het infobord, de bomen en de omgeving. Voor één keer vond ik het niet erg dat onze schaduwen er op staan.
In corona tijden hadden we in onze fotoclub beslist iedere laatste zaterdag van de maand een wandeling te organiseren. Zo konden we in open lucht en in kleine groepjes toch dingen doorpraten in plaats van binnen te moeten vergaderen. Vandaag hebben we die routine weer opgepikt en omdat corona ondertussen een veel kleiner probleem geworden is mocht de afstand ook al wat groter zijn. Ik had meteen de taak op mij genomen om de eerste wandeling te organiseren en de Lommelse Sahara leek mij een geschikte bestemming. In de loop van vorige week was ik samen met enkele vrienden al eens op verkenning geweest en vandaag was het dus de beurt aan de foto-collega's. Ondanks het voorspelde mindere weer waren we met z'n zevenen en we hebben van de tocht genoten op alle gebied, ook al omdat de weergoden veel milder waren dan verwacht. Niet alleen de wandeling viel in de smaak trouwens er werd ook flink wat af gefotografeerd. Uiteraard heb ik zelf ook mijn duit in het zakje gedaan. Toen ik twee ganzen in het visier had kwam er plots een boomstam voorbij geslopen en daar heb ik dan in tweede instantie maar op gefocust. Het kan natuurlijk ook zijn dat die boomstam er al lag maar dat ik die nog niet eerder gezien had he...
Toen onze kleinkinderen nog veel jonger waren kwamen ze dikwijls bij oma en pake Pol logeren. Een buurmeisje, Elske, die iets ouder was, vond het geweldig. Ze kwam dan thuis spelen en ze was als het ware een hulp baby-sit. Jaren later heeft Elske nu zelf twee kids en toen ze deze namiddag de kroost van school had afgehaald kwamen we haar toevallig tegen in het dorp. We hebben haar even tegengehouden om een leuke babbel te doen. Uiteraard hoorden daar ook enkele foto's bij. Dit is er één van.
Het is alweer bijna anderhalf jaar geleden dat we moesten afscheid nemen van Phaido, de beste hond die ooit leefde. Eerlijk gezegd is de pijn nog altijd niet weg. Vandaag was het best druk in het bos en dan zie je weer die hondjes waar Phaido vroeger mee speelde. We zagen o.a. Spike en Nico en die hadden hun baasje meegenomen op de dagelijkse wandeling. We hebben een tijdje samen gelopen maar dat jonge geweld konden we uiteindelijk niet volgen. Pas toen ze al een eind voorop waren dacht ik er aan alsnog een foto te maken.
Om wat afwisseling in onze dagelijkse wandelingen te brengen zijn we vandaag naar Ten Aard gereden. Een eind langs het kanaal dan naar de Molen in het veld en vervolgens langs de Rundsvoort en de Hanestrik weer naar de wagen bij Bloemmolens. Langs het kanaal liepen we onder de N19g door en natuurlijk kon ik niet weerstaan aan de lokroep van een symmetrische foto. Ik had meteen het plan om 'm thuis in zwart wit om te zetten en toen ik dat gedaan had vond ik dat ik er toch nog een tikkeltje kleur moest in laten. Dat dreef gelukkig vlak voor de camera op het water.
Ik had tijdens de dagelijkse wandeling weliswaar enkele foto's geschoten maar bij nader inzien zat er weinig bruikbaars bij en dus zat ik vanavond met een dilemma: ofwel doe ik iets in Photoshop met een foto van eerder deze week ofwel maak ik alsnog een nieuwe opname. Het is het tweede geworden. Ik ben met de camera op statief de februarinacht in getrokken en 25 meter achter ons huis heb ik aan de 5 berken die we daar bijna 50 jaar geleden geplant hebben gevraagd om voor me te poseren. Een zaklamp om een beetje te belichten en 30 seconden sluitertijd meer was er niet nodig om tot dit beeld te komen. De vijfde berk (rechts) kreeg wat minder zaklamplicht merk ik nu pas, maar daar kan ik mee leven en die berk vond dat waarschijnlijk ook niet erg.
Ik ben vandaag met mijn geocache maatje Jackie naar Antwerpen geweest. In het havenhuis was een meet and greet geocache-event en we vonden dat een unieke kans om dat toch wel erg speciale gebouw eens van binnen te zien. Jammer genoeg konden we alleen in de cafetaria op het gelijkvloers terecht en onze hoop om tot boven in de glazen constructie te geraken moesten we snel opbergen. Na ons bezoek, dat dus veel korter uitviel dan gepland, zijn we dan maar een wandeltocht in de buurt gaan maken. Maar voor we daar aan begonnen vond ik het nodig toch nog eerst weer maar eens een zoveelste foto van het havenhuis te maken met mijn gezellen er bij. Jackie en zijn vrouwke zijn de GPS aan het raadplegen en die lijken wel erg klein met zulke indrukwekkende achtergrond.
We zijn vandaag onze wandelkilometers gaan plukken in Herentals. Samen met zoon Mike en zijn gezinnetje hebben we genoten van de natuur rond het Netepark. Ook de huiswoef Jul was van de partij en toen ik hem vroeg om even te poseren voor een foto deed hij dat graag.
Als je al jarenlang vaak dezelfde wandeling doet is er al zeker één consequentie waar je mee moet leren leven: je hebt zowat alles wat er te fotograferen valt langs het traject al wel eens gefotografeerd. Ook vandaag had ik best enkele interessante shots gescoord maar thuis gekomen, bij het bekijken op het scherm kreeg ik weer even zovele déjà-vue gevoelens. Dan wil je er toch iets aan toevoegen. Hoewel ik echt wel van zwart-wit hou is dat het laatste waar ik aan zou denken bij dit soort fotografie en toch heb ik het eens geprobeerd. Eerlijk gezegd viel het me niet tegen. Het wandelpad langs de Rulloop waar mountainbikers geweerd worden (en waar je toch regelmatig toegesnauwd wordt dat je uit de weg moet) ziet er zo weer heel anders uit.
Vandaag was het carnaval voor de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel. Het duurt weliswaar slechts één namiddag maar het is daarom niet minder leuk. Als vrijwilligers wilden het vrouwke en ik er graag bij zijn. Alle ingredienten van een geslaagd carnavalsfeest kwamen voorbij, aangepaste hoempa, de Lommelse princes (!) carnaval met haar gevolg, de stoet van het kindercarnaval die door de zaal trok, carnavals-outfits, prijzen voor de beste groep en individuen, sfeer, stemming en veel polonaises. Wat die polonaises betreft is dit een beeld dat de meesten onder ons zonder twijfel nog wel herkennen. En zoals je ziet is een rolstoel geen beletsel om deel te nemen aan de pret.
Erg veel plezier was er op weergebied niet te beleven vandaag. Op een korte opklaring rond de middag na bleef het de ganse dag grijs en grauw met op z'n tijd een beetje lichte motregen. Toch zijn we in de late namiddag er nog eens op uit getrokken om een rondje Smallebroeken te wandelen, kwestie van toch de nodige stappen op de teller te zetten. In de Dressenstraat ontdekte ik warempel een nog niet gekende eigenschap van het vrouwke: ze houdt van boomklimmen! Ze heeft voorlopig wel een voorkeur voor horizontaal liggende bomen...
De Buulmolen heb ik al vaker gefotografeerd en ik meen dat ie lang geleden ook al eens is voorbij gekomen tijdens mijn blog-geschiedenis, maar niets belette me om 'm nog eens in beeld te nemen van uit een andere hoek. Ik had de wagen geparkeerd langs de industrielaan en als je dan voorbij de molen wandelt naar het molenpad krijg je meteen een steil stukje bergaf. De geocache die daar verborgen was heb ik helaas niet te pakken gekregen maar ik heb wél een foto gescoord. Van hier uit had ik de molen nog niet gezien en ik vond dat standpunt meteen de moeite waard. Dat ik een flink stuk van de afsluiting mee in beeld moest nemen vond ik niet eens zo erg, zo is ie meteen ingekaderd.
We zijn vandaag gaan wandelen in de Sahara.. de Lommelse Sahara welteverstaan en zoals je op de foto kunt zien is daar wél water. Ik wilde met dit mooie weer een clubwandeling voor de fotoclub uitstippelen en na wat rond-telefoneren had ik een leuk wandelgroepje bij elkaar gekregen: Gust en Lisa, kennissen die we in geen jaren gezien hadden, Swa en Monique, schoonbroer en zijn halve trouwboek en natuurlijk ook het vrouwke en ikzelf. Vier iets achterop lopende wandelaars, wat water, een beetje zand, bomen en spiegelingen... meer moet dat niet zijn om een beeld te schetsen van onze dag.
Heerlijk wandelweer. Het was het vrouwke die voorstelde om naar Herentals te rijden en nog eens in en rond de Hellekens aan de wandel te gaan. Het was alweer geleden van toen de brem nog bloeide dat we er nog waren en ik ging er van uit dat er ook in dit seizoen voldoende te beleven en te fotograferen zou zijn. Na de ingrijpende werken is het echt een mooi gebied geworden. De ooit rechtgetrokken Nete is verlegd en weer voorzien van de nodige kronkels en meanders en wie een verrassende mooie omgeving zoekt om de benen eens te strekken kan ik dit zeker aanbevelen. Dit uitkijkpunt vond ik een leuk onderwerp als illustratie bij onze tocht. Door de camera boven mijn hoofd te steken kon ik een foto scoren die weer net iets anders is.
