Ja verdomme toch, hoe dom kun je zijn. Toen ik vanmiddag vertrok voor mijn fietstocht had ik een route uitgestippeld die me op een moment dat ik dorst zou krijgen in de buurt van Sas 6 zou brengen. Ik had er jammer genoeg geen rekening mee gehouden dat het dinsdag was en op maandag en dinsdag zijn ze gesloten. Ik wist dat eigenlijk... maar ik vrees dat ik een beetje vergeetachtig word. Het gezellige terrasje mocht ik op mijn buik schrijven, de dorst bleef en die heb ik pas kunnen lessen toen ik weer thuis kwam. Het lege, anders zo gezellige terras vond ik alsnog een leuk onderwerp en ik heb zo toch de frustratie een beetje van me af kunnen fotograferen.
Als je van uit Geel Kasterlee binnen gereden komt word je begroet door een reus. Keeses molen staat er weer te pronken na een grondige restauratie, ondertussen alweer twee jaar geleden. Volgens meneer Google komt ie eigenlijk uit Antwerpen waar ie in 1650 op de Dam geboren is. Via Heist op den Berg kwam hij tenslotte in Kasterlee terecht. Zowel overdag als bij nacht is hij een dankbaar onderwerp voor de amateurfotografen van deze wereld. Het is niet ver van huize Pol en Josee en in het donker ziet ie er, mooi verlicht als hij is, nog beter uit.
Het is niet zo moeilijk om zulke sterretjes rond lichtpunten te maken. Met een kwalitatieve lens en een klein diafragma (groot getal) lukt het makkelijk bij nachtfotografie. Binnen onze fotoclub lopen de meningen daarover zeer uiteen trouwens. Maar nachtfotografie is nu net een van mijn dada's. Vanavond ben ik na een dag vol TV-kijken weer eens op fotojacht gegaan tijdens het blauwe uurtje. Deze plaats heb ik al eerder in beeld genomen maar nog niet van uit dit standpunt. Ik vind de Fly-Over bij Geel Punt sowieso een fotoplek waar je als amateurfotograaf niet omheen kunt. Dit beeld, met lange sluitertijd -en dat zie je in de wolken-, met de blauw tinten in de lucht en -jawel hoor- veel bewust gezochte sterretjes vond ik mijn terechte keuze van een verder toch wel vruchtbare foto-uitstap.
Het was nog eens zo'n dag dat ik helemaal niet aan fotograferen ben toegekomen. Ik moet dan ook noodgedwongen terugvallen op iets van gisteren. Zoals ik toen al vertelde zorgde een stortbui er na enkele honderden meters al voor dat de wandeling met de senioren moest afgebroken worden en dat we zo snel mogelijk weer naar het veilige, droge tehuis moesten terugkeren. Van de natte thuiskomst heb ik ook enkele opnames gemaakt en in het jaaroverzicht van 2023 is dit beeld er een dat zijn plaats zeker verdient al was het maar om ons later aan deze trieste, ondermaatse zomer te herinneren.
Vrijdag, vaste prik, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Volgens de UAV app was het eindelijk nog eens acceptabel vliegweer voor drone pilots en ik had mijn nieuwe speeltje meegenomen om wat beelden te maken van het wandelplezier vanuit een net iets andere hoek. Volgens de buienradar was er nochtans een flinke kans op pittige buien maar het begrip "whishful-thinking" bleek sterker dan het geloof in de buienradar. Helaas... we waren nog geen 200 meter onderweg toen we een meer dan pittige stortbui over ons heen kregen. Rechtsomkeer dan maar, einde wandeling. Lang duurde die bui niet en daarna zou het droog blijven. Daar sta je dan in Lommel, met drone fotoplannen. De Lommelse Sahara was de eerste plek die bij me opkwam als alternatief. De Touwer (een woordspeling samengesteld uit het Engelse "tower" en het Nederlandse "touw") leek me een niet te missen onderwerp. Ik heb er meerdere shots gemaakt en deze vond ik het leukste.
Wijnegem is een plek die ruimschoots binnen het bereik van mijn e-bike is. Ik ben er dan ook al enkele keren voorbij gekomen en telkens weer viel mij dat intrigerende gebouw op langs het Albertkanaal. Het lijkt verlaten... vergane glorie... urbex??? Deze keer was ik niet met de fiets maar, als ik met de wagen naar Schoten moet, kom ik er ook voorbij en getriggerd door mijn steeds groter wordende nieuwsgierigheid ben ik eens gestopt. Er staan nog steeds stoelen en tafeltjes buiten, maar die zijn duidelijk al sedert tijden niet meer gebruikt, het ziet er echt verlaten uit. Op het internet vond ik dat het in 2019 nog een soort pop-up feestgelegenheid was met allerlei mogelijkheden, gaande van fotostudio via trouwfeesten en kunstatelier tot weekend-events. Nadien is er de grote leegte. De restanten van de vroegere activiteiten zijn er nog steeds en misschien loop ik de volgende keer als ik in de buurt ben wel eens naar binnen. Het staat alleszins op mijn to-do lijstje.
Het zou vandaag alweer een kille, natte herfstige pseudo-zomerdag worden, zelfs met code geel, althans volgens de weermannen en -vrouwen. Toen we na de middag op onze phone de buienradar raadpleegden zag het er naar uit dat het een hele tijd droog zou blijven en we zagen warempel zelfs een piepend zonnetje op het scherm. Dan moet je niet twijfelen natuurlijk. Binnen de kortste keren waren we aan het fietsen richting Herentals. Tegen de wind in vertrekken leek ons uiteraard het veiligste en wind was er, volop. Maar, no problem, daar hebben we electriciteit voor tegenwoordig he. De terugtocht langs het Kempisch Kanaal met de wind van achter ging nog vlotter trouwens en de gevoelstemperatuur voelde bij momenten zelfs écht zomers aan. Bruggen waren altijd al onderwerpen waar ik graag mijn fototoestel op richtte. Net voor we van uit Herentals aan het kanaal kwamen kon ik dan ook deze twee exemplaren niet negeren. De oudere brug van de N13 Aarschotse weg en daarnaast de veel recentere fietsbrug leken mij van uit dit standpunt een leuk onderwerp. Als je naar de lucht kijkt kun je haast niet geloven dat we een uur later, na een tussenstop bij de Korte Hei om iets te nuttigen op het terras, maar net op tijd terug thuis waren om niet kletsnat te worden.
Dat ik niet vies ben van een potje photoshoppen weten mijn vrienden wel ondertussen. Het was vandaag wereldfrietjesdag en inzoverre dat nog niet bij iedereen bekend was wil ik dat bij deze nog eens in de kijker zetten. Er kwamen in huize Pol en Josee alleszins frietjes op tafel vanavond. Ik heb mijn deel van de eettafel gefotografeerd en er een pittige bewerking op losgelaten. De frietjes heb ik wel in volle glorie gelaten om er de nadruk op te leggen. Daarna kon ik het toch niet laten ook de wijn dezelfde eer te gunnen.
Dit is zonder meer een misleidende titel. De zomer is ver weg immers! Ik mag aannemen dat er wel meer mensen zijn die een beetje depri worden van het weer de laatste tijd. Het vrouwke was gaan shoppen met vriendin Els en we hadden afgesproken dat, als ze er mee klaar waren, we elkaar zouden zien in 't Ligt Daar. Die naam refereert niet toevallig naar de plek waar wij wonen he... Passend bij het seizoen hadden de uitbaters het thema zomer in de versiering van de zaak geïntegreerd. Onder andere enkele zomerse wijntjes en een gestyleerd "SUMMER" op de toog waren niet te missen blikvangers. Helaas, zelfs de U van summer had er blijkbaar genoeg van de schijn op te houden, die speelde niet meer mee. Het heeft geen zin meer te doen alsof dit zomer is. Dat vond ik dan weer een foto waard, misschien geen prijswinner maar wel tekenend voor deze trieste tijd.
Er zijn voor ons voldoende redenen om regelmatig eens naar Aarschot af te zakken. Mijn zus woont er..., ik ben er ieder jaar enkele weken Kerstman in december..., naast het fotograferen heb ik nog wel enkele andere hobby's en qua geocachen is er echt wel veel interessants te vinden in die omgeving en last but not least zijn er de nodige horeca gelegenheden waar ik graag vertoef. De Moedermeule in de deelgemeente Gelrode is er zo een. Het plan was om de molen eens wat beter te bekijken en te fotograferen. Ik ben daarom achterom even de trap opgelopen om er bij te geraken maar van op de plaats waar ik eindelijk vrij zicht had bleek ik niet voldoende groothoek te hebben in mijn Sonytje om 'm er helemaal op te krijgen. Ik heb mijn aandacht dan maar verlegd. Een beetje verscholen achter de horecazaak staat dit charmante oude huisje. Ik vermoed dat het ooit de molenaarswoning was. Dat ik deze foto in zwart wit zou omzetten vond ik vanzelfsprekend, het komt het nostalgische gevoel alleen maar ten goede.
Het is geen groot geheim als ik vertel dat ik een liefhebber ben van het hemelse vocht dat gebrouwen wordt bij Moortgat in Breendonk. Naast het nuttigen van een Duvelke op zijn tijd verzamel ik ook Duvel objecten en prullaria. Ik noem maar iets: Duvel sokken, een Duvel onderbroek, Duvel T-shirt, een Duvel hondenhalsband, een Duvel flessenopener... en natuurlijk ook Duvel glazen. Ik heb het dan niet noodzakelijk over de vele door gerenomeerde kunstenaars versierde glazen die we tegenwoordig te pas en te onpas kunnen "verwerven", meestal binnen een of andere promotieactie, ik heb er al tientallen. Maar bij deze toon ik een foto van een Duvel familie. Papa en mama Duvelglas van de vorige generatie met hun enig kind langs de ene kant, een echtpaar van de huidige generatie aan de andere kant, nakomelingen zijn er bij hen nog niet en daar tussenin staat de stamvader van de familie, een oeroud, waardevol glas dat ik onlangs cadeau kreeg van mijn zus. Ik ben een tijdje met de foto aan het spelen geweest in Photoshop en uiteindelijk is het een soort high-key opname geworden.
Ik heb me vandaag doorheen de oogst van Love Tomorrow geworsteld. Na rigoureus wegselecteren heb ik uiteindelijk toch nog zo'n 50-tal foto's, die mijn strenge kwaliteitscontrole overleefd hadden, door de photoshop routines gehaald en in een map bewaard. Eentje was gisteren al bestemd voor deze blog, een relatief kleine selectie zal ik volgende donderdag op de vergadering van de fotoclub tonen en de overige beelden zullen waarschijnlijk forever in die map blijven zitten. Het zij zo. Ik heb me er alleszins mee geamuseerd. Ik wil er vandaag toch nog een tonen, iets totaal anders, dat wel. Model fotografie is iets dat niet hoog op mijn voorkeurlijstje staat, maar dat wil niet zeggen dat ik me er soms niet aan durf te wagen. Toen ik deze dame zag zitten in de Flower of Life tent vond ik het best een poging waard. De armbandjes waren niet dezelfde als deze die wij, gewone bezoekers, hadden gekregen, ze was dus waarschijnlijk ergens voor ingehuurd. Even oogkontakt was voldoende om te weten dat ze het niet erg vond. Ik heb een aantal foto's kunnen schieten zonder dat ze echt voor me poseerde maar er waren toch enkele leuke shots bij. Wat later kwamen er een aantal fotografen die aanwijzingen mochten geven en die met haar aan de slag gingen. Ik heb het nog even aangekeken maar ik had mijn beelden al. Deze vond ik de leukste uit de reeks.
Ik denk dat niemand van mijn vrienden of kennissen gelooft dat ik ooit naar Tomorrowland zou gaan. En toch... Er is sedert vorig jaar een soort spin-off, een deelaspect van het oorspronkelijke festival, op donderdag, daags voor de start van het tweede weekend boenkeboenke. Dat heet dan Love Tomorrow. Niet alle, maar de meeste podia en sites van Tomorrowland zijn dan voor het publiek toegankelijk en er komen bekende en minder bekende sprekers hun ideeën verkondigen over de toekomst van de mensheid, artificiele intelligentie, en nog veel meer toekomst gerichte thema's. Mijn zus, die in de evenementensector actief is, had kaarten kunnen bemachtigen en ik mocht mee. Bij sommige sprekers had ik wel eens het idee dat er sprake was van wishfull thinking, bij anderen kon ik me best aansluiten en het gebeurde ook dat ik de induk kreeg dat we met brainwashing werden overspoeld. Ik wilde eigenlijk in eerste instantie gewoon het terrein zien en de highlights fotograferen. Grosso modo gezien is dat ook gelukt. Er waren weliswaar enkele delen van het terrein die bij dit event afgesloten waren maar een los staand nadarhek opzij schuiven is niet zo moeilijk en als er dan niemand van het personeel of de security komt vragen wat je daar doet kun je toch je gang gaan? Zo kon ik ook de main stage te pakken krijgen. Het is waarschijnlijk een zeldzaam beeld zo zonder publiek. Vanaf morgen zie je hier zonder twijfel geen sprietje groen gras meer omdat daar het merendeel van de 70.000 bezoekers zal staan maar vandaag was ik de bevoorrechte toeschouwer van de onbevlekte scene.
Wat een kort fietsrondje zou worden werd uiteindelijk weer een namiddagvullende bezigheid, ook al omdat we op een terrasje weer bekenden tegenkwamen en dan is de gezelligheid een sterkere magneet dan de terug-naar-huis-rit. Ik probeer altijd wel een of andere omweg, onbekende afslag of een afwijkend stukje traject in te lassen tijdens onze tochten. Deze keer had ik er voor gekozen om op het kasseiweggetje richting Ten Aard te geraken om daar aan de Kattesteertvijver te gaan zien of er geen interessante beelden te schieten waren. Op die plaats heb ik tenslotte ooit voor het eerst en meteen ook voor het laatst een roerdomp kunnen spotten. Mijn verwachtingen werden ruimschoots ingelost ware het niet dat ik alleen het kleine Sony zaktoestelletje bij had. De lens op dat ding is het equivalent van een 24-200 op een full-frame en dat bleek net te weinig om de reigers, Canadese ganzen en veel ander moois vast te leggen. Ik heb me dan maar geconcentreerd op de vogels die dichterbij zaten en deze eendjes vond ik sowieso ook best de moeite waard. Het voornemen om er snel weer eens naartoe te gaan met de Canon en de tele er op is ondertussen gemaakt. Ik zal op mijn Facebook pagina wel wat beelden van andere interessante vogels in de verte plaatsen.
Min of meer onverwacht werd het in de vroege namiddag droog en het leek er op dat het ook droog zou blijven. Daar hebben wij meteen van geprofiteerd. Toen we al fietsend in de buurt van de jachthaven kwamen in Herentals besloten we er toch eens aan te leggen. Ik ben geen fan van de vele pop-up drankgelegenheden die in het vette seizoen het gras komen wegmaaien voor de voeten van de reguliere horecazaken maar het spreekwood zegt: Als de dorst is in de man moet je drinken waar je kan... (of zoiets?)... Onwaarschijnlijk toeval, de eerste mensen die we daar zagen zitten waren kennissen, aangetrouwde familie van het vrouwke zelfs, die we in jaaaren niet gezien hadden. Het werd een gezellig samenzitten bij het genieten van enkele Duvels. Extra leuk was dat zij hun hond, Thor, bij hadden en dan smelt ik natuurlijk. Eigenlijk zijn we nog steeds niet over het verlies van Phaido heen maar dan tref je een even lieve goeierd, ook een golden retriever. Dat ik 'm diverse keren gefotografeerd heb is vanzelfsprekend. De eendjes op het kanaal trokken constant zijn aandacht en dat bracht dan ook weer herinneringen terug. Reden te meer om vandaag voor dit beeld te kiezen.
Er zijn tegenwoordig meerdere apps om te zien waar je mag vliegen met de drone, waar niet, wanneer het weer gunstig is enz. enz... Vanavond waren alle lichten groen en het verplichte lichtje boven op de drone bij nachtvluchten, dat standaard niet mee geleverd wordt, had ik ondertussen ook aangekregen uit China. Geen beletsel meer om mijn voorliefde voor avond- en nachtfotografie te koppelen aan mijn nieuwe speeltje dus. Een niet te stoppen goesting om alle theorie die ik de voorbije dagen weer heb opgeslupt ook in de praktijk te testen liet mij geen andere optie dan er op uit te trekken. Het centrum van Lichtaart, onze thuishonk, leek me een veel mogelijkheden biedend doel. De kerk en omgeving heb ik in dit beeld kunnen vangen van op 120 m hoogte. Als hobbyfotograaf die per definitie konstant niet alledaagse standpunten zoekt amuseer ik me rot!!!
Qua datering zit ik met een dubbel gevoel. De foto is wel degelijk op 23 juli gemaakt maar hij is bedoeld voor de 24ste. Ik ben een nachtmens en het vrouwke heeft een net iets ander slaappatroon. Ze wil wel eens vroeger het bed in duiken. Dat was ook vandaag zo. Maar morgen (op het moment dat ik dit schrijf is het al vandaag eigenlijk) hebben we iets te vieren. Ik had met voorbedachte rade een lekkere fles in de koelkast gezet en zo rond half twaalf heb ik die er uit bevrijd. Ik had al een setting klaar gezet om een foto te maken. Dat gedaan zijnde ben ik vlak na middernacht met de twee glaasjes naar de slaapkamer getrokken om haar te verrassen. Daarna ben ik weer voor de PC gaan zitten om nog een 54 aan de opname toe te voegen terwijl ik de rest van de fles heb genuttigd en zodoende is alweer een bijzondere datum wereldkundig gemaakt.
Dat dit geen foto is die vandaag gemaakt is mag wel duidelijk zijn. Ik heb het even druk... druk, druk, druk. Ik verschrok toen ik zonet op de stappenteller van mijn smartphone keek, minder dan duizend stappen!!! Dat ding zit niet altijd in mijn zak, ik leg het wel eens langs me op tafel of zo en vergeet het dan even. Maar toch... Ik heb zowat de hele dag voor de computer gezeten, niet de laptop of de Mac, maar voor de oude Atari. Ik blijf zweren bij het programma Notator om muziek te maken en er is nog wat werk aan de winkel qua voorbereiding voor onze volgende kerst-musical. Ik val dus noodgedwongen terug op iets van eerder deze week. Gelukkig heb ik nog een massa leuke, niet eerder getoonde foto's. Uit onze avondfotografie-trip naar Antwerpen van eerder deze week koos ik dan maar voor dit beeld van een aantal meeuwen die op een hoog uitzichtpunt zitten te genieten van het avondrood boven de Schelde.
Ik heb er nog even aan gedacht in de nabewerking hier een oude sepia foto van te maken. Dat zou het nostalgische gevoel misschien nog beter benadrukken. We hebben in onze gemeente nogal wat verenigingen en personen die het verleden koesteren en die hun best doen om de herinnering aan vroeger levend te houden. Er is de heemkundige kring, de gildes, het pompoengezelschap en, last but not least, we hebben de Lichtaartse kloppers, de vlegeldorsers. Tot voor kort organiseerden ze de jaarlijkse volkorenmet maar na de coronaperikelen is die helaas gesneuveld. De kloppers blijven gelukkig nog wel hun ding doen. Ieder jaar wordt een korenveld ingezaaid, het koren wordt in de zomer op traditionele wijze gemaaid en in garven gezet. Die oogst wordt gedurende het jaar dan gebruikt om op allerhande festiviteiten de oude tijd van kloppen en dorsen te herbeleven. Begin augustus komt er trouwens weer een volksfeest op de korenweide al zal dat toch niet hetzelfde zijn als de ter ziel gegane volkorenmet. Ik heb vandaag enkele foto's gemaakt van het gemaaide koren. Op deze plek is er maar plaats voor één dagelijks beeld, een keuze van de andere toon ik wel op mijn facebook pagina.
Ik ben vandaag nog eens naar de Tikkenbroeken geweest, het natuurgebied waar we met onze fotoclub een jaar lang fotograferen voor de tentoonstellingbij het 70-jarig jubileum in het najaar. Natuurlijk had ik ook mijn drone meegenomen, je kunt niet genoeg oefenen... maar de ultieme foto is er ook vandaag nog niet gekomen. Ik heb weliswaar alweer wat vorderingen gemaakt in de stuurmanskunst en de drone oogst was best oke maar ik realiseer me dat ik op deze pagina's ook niet al te veel in één richting moet kiezen. Uit de ongeveer 4 km lange rondwandeling koos ik daarom vandaag voor deze twee-voeten-op-de-grond foto. Een groot diafragma en de focus op een kattenstaart (da's een plant he manneuhhh) leverde dit beeld op. De achtergrond met de gevallen boom is daardoor onscherp en dat is precies wat ik wilde. Die boom ligt er al jaaaren over het wandelpad en als je kleiner bent dan 1,30 kun je er zonder bukken onderdoor. In mijn geval wordt het elke keer moeilijker en dat komt niet alleen door mijn lengte...
