Het was alweer een hele tijd geleden dat ik nog aan nacht/avond-fotografie had gedaan. Dat is nochtans altijd al een van mijn dada's geweest. Hoog tijd dus om er weer eens op uit te trekken. ik moest in de buurt van Geel Punt zijn vanavond en dan ben je vlak bij de Fly-over. Voor wat fotoplezier doe ik graag een ommetje van enkele kilometers extra. Fly-over is intussen de volksnaam voor het tracé dat je rechtstreeks over de snelweg, de noordelijke rotonde en het Albertkanaal, zonder hinder of kruisende verkeersbewegingen, naar de zuidelijke rotonde richting Zammel en Westerlo brengt. Het project is ondertussen al tien jaar geleden gerealiseerd en het was dé oplossing voor veel verkeersopstroppingen. Er is altijd wel iets te fotograferen en vooral 's avonds kun je er als amateurfotograaf een tijdje leuk bezig zijn. Dit is de brug over het Albertkanaal. Ik had bewust de Canon meegenomen met de all-round 24-105 er op. Eigenlijk had ik voor deze foto liever de 16-35 gebruikt, niet alleen omdat die mooiere sterretjes maakt maar ook omdat je dan toch behoorlijk wat meer groothoek hebt. Ik had evenwel geen zin om mijn hele fototas mee te sleuren en uiteindelijk vind ik deze ook wel oke.
Herentals bruist, was de alles omvattende slogan die een augustusmaand vol feesten en activiteiten samenvat. Op deze laatste zondag van de maand werd het evenement in stijl afgesloten. In een verkeersvrij centrum werd er vooral aandacht besteed aan sport en beweging. De ondertitel was vandaag dan ook: Zomerspoor, Herentals beweegt. Balance Health Center was uiteraard present en zowel voor de allerkleinsten als voor de al iets rijpere jeugd waren er initiatie mogelijkheden. Kleindochter Julie was één van de dansjuffen die dat allemaal in goede banen leidde. Dan wil opa Pol er absoluut bij zijn met zijn fototoestel in aanslag. Dit is één van de vele leuke foto's die ik kon scoren.
Het is niet omdat ik al iets rijper en iets ouder ben dat ik niet meer geïnteresseerd ben in wat de jongere generaties bezig houdt. Kleinzoon Pieter heeft me al aangenaam verrast met de initiatie en zijn prestaties in de breakdance-wereld en toen ik vandaag in de Kempen-editie van het Nieuwsblad las dat het gloednieuwe skatepark in Geel na een locale, korte aanloopronde nu officieel van start zou gaan met een grootse skate happening wilde ik daar ook graag zelf bij zijn. Ik ben er naar toe gefietst en voorzien van een massa leuke foto's ben ik terug naar huis gekeerd met het zelfde gevoel als bij de breakdance ervaring: wow... de jeugd gaat er voor!!! Dat kan ik alleen maar toejuichen. Dit is een willekeurige keuze uit de foto-oogst, ik zal er morgen nog wel een aantal andere op mijn Facebook-pagina plaatsen.
Dit is een beeld dat ieder jaar wel eens voorbij komt. Rond deze tijd van het jaar beginnen de druifjes tegen de gevels van huize Pol en Josee echt te rijpen en ik ga al aan het watertanden bij het idee dat ik er weer boerenjongens van kan maken. Ik moet nu dus maar snel naar de supermarkt om een aantal flessen rum te kopen, een onmisbaar ingredient.
Ik las nog maar enkele dagen geleden dat de bewoners langs de Lesse de vele kajakkers grondig beu zijn. Meer dan 2000 per dag, dat zijn er inderdaad wel erg veel. Hier in de Kempen is het nog verre van even hektisch maar toch zien we ook wel eens drukke momenten. Onze thuisrivier de Nete leent zich uitstekend voor kajakvertier en het traject tussen Retie en Grobbendonk lokt meer en meer recreanten. Als ik ga fietsen stop ik wel eens op de brug bij de Ark van Noë, nauwelijks enkele kilometers van thuis, er komen regelmatig wel enkele bootjes voorbij gevaren en een fotomogelijkheid loop ik nooit uit de weg. Maar deze keer zag ik een hele vloot naderen, het leek wel de Lesse... de bergen moet je er dan wel even bijdenken he.
Muurklimmen, het is een olympische sport tegenwoordig, dat leerde ik door onlangs de Spelen min of meer regelmatig te volgen op TV. Ik heb er geen idee van of het een initiatief is van Sport Vlaanderen om dan maar meteen een kweekvijver van potentieel talent aan te boren, feit is dat er op de Markt in Herentals gelegenheid is voor de kinderen om het eens te proberen. Tijdens het evenement Herentals Bruist is er deze maand zo ongeveer elke dag wel iets te doen en ik heb er ook al enkele keren geïnteresseerd rondgelopen. Die klimmuur is een attractie die bij het jonge volkje erg in de smaak valt. Ik heb er al enkele keren staan te fotograferen en ik heb er zeker al materiaal gescoord dat in aanmerking komt voor het komende fotosalon van onze club. Deze jonge dame kroop als een klein spinnetje vlotjes in één ruk helemaal tot boven, zonder zekering of wat dan ook. Talent! 2028 zal waarschijnlijk nog te vroeg zijn maar in 2032 is dit een medaille-kandidate!
Het vrouwke moest vandaag terug naar het ziekenhuis in Herentals om het open gipsverband te laten vervangen door een nieuw, gesloten, net iets steviger exemplaar. Ik heb haar er naar toe gevoerd met de wagen en terwijl ze de hele behandeling onderging ben ik wat gaan wandelen in de buurt van het Netepark en Sport Vlaanderen. Ik was aangenaam verrast toen ik bij de ijspiste zag dat er nu ook een wandelweg door het bos richting Hidrodoe is aangelegd. De oude asfaltweg is er nog steeds natuurlijk maar als voetganger lijkt me dit toch veel leuker. Vroeger was dit een bospaadje maar ze hebben er een mooie brede, van bewegwijzering voorziene luxewandelweg van gemaakt. Bravo !!!
Na een fikse fietstocht had ik met mijn maatje Alex afgesproken om iets te drinken in de zomerbar BarGoose aan de jachthaven in Herentals. Na een tijdje kwamen drie dames aan het tafeltje langs ons zitten. Een van de drie was blijkbaar helemaal bezeten van het fotovirus. Ze richtte haar smartphone op alles wat bewoog, inzonder op haar vriendinnen, apart, samen en selfie-gewijs. Toen ze zo een tijdje bezig was kon ik het niet laten om het tafereel ook eens vast te leggen. Een van de dames had in de gaten wat ik deed en die vond dat klaarblijkelijk amusant, de beide anderen bleven maar bezig met poseren en vastleggen. Is dit straatfotografie? Of misschien zomerbarfotografie...
De landelijke gilde organiseeert ieder jaar weer een grote haringbak tijdens het weekend na 15 augustus. Het Bobbejaan Schoepenplein bij de bib is the place to be. Het gebeurt dat wij in die periode met vacantie zijn in Italie maar als dat niet het geval is zijn wij graag aanwezig. Er is altijd veel volk en je kunt weer eens praten met mensen die je niet zo vaak ziet, zo'n gebakken harinkje (of twee) met iets te drinken erbij is ook helemaal niet te versmaden en dan is er ook nog het fotovirus dat er voor zorgt dat ik elke keer weer met enkele leuke beelden thuis kom. Vandaag was dat niet anders. Ik heb de misschien wel meest belangrijke personen van het evenement in beeld genomen: de bakkers die voor al die heerlijkheden zorgden.
Ik wilde nog enkele dronefoto's maken voor mijn in de steigers staande AV-reeks die ik op ons volgende fotosalon wil tonen. Bobbejaanland van boven uit bekeken stond nog op mijn to do lijstje. Uiteraard hou ik me aan alle regels en veiligheidsvoorschriften en vliegen boven het pretpark en de vele bezoekers is strikt verboden. Maar aan de overkant van de Nete is een nauwelijks gebruikt soort karrenspoor waar je in alle rust, helemaal ongestoord een landingsmatje kunt leggen om de drone te laten opstijgen en de nodige inkijk-foto's te scoren. Ik heb er alleszins voldoende op mijn geheugenkaartje kunnen zetten om een ruime keuzemogelijkheid te hebben. Misschien wordt het deze wel voor mijn reeks.
Het was een miezerige dag, weinig fotopret te rapen overdag... Vanavond had ik toch nog twee opties. Herentals Bruist programeerde vandaag Elvis Tribute, ik vermoed dat er een cover-band Elvis nummers zou komen spelen. Dichter bij huis, nauwelijks één tweewoonst verder richting dorp, in café De Kwezel was een optreden gepland van een rockbandje. Met de fiets naar Herentals in het donker, dat zag ik niet zitten en met de wagen vond ik het ook problematisch... parkeerproblemen, mogelijk één glas te veel op... dan maar niet. Ik ben dus naar Café De Kwezel gewandeld en ik heb het me niet beklaagd. Als ex-beroepsmuzikant luister ik nog altijd met erg critische oren naar wat er voorbij komt en ik zou tientallen opmerkingen kunnen maken. Maar dat doet er even niet toe. Qua beleving was het belangrijkste dat het repertoire helemaal oke was, de inzet ook en de totaalindruk, de respons van de mensen en de sfeer zorgden er voor dat het wat mij betreft een top-avond werd. Het hoeft niet te verwonderen dat ik mijn fototoestel had meegenomen en ik heb de band enkele keren gefotografeerd.
Herenthals bruist, het evenement dat zowat de ganse maand augustus er voor zorgt dat er op de Grote Markt van alles gebeurt. Vandaag was het voor mij een onverwacht buitenkansje. 15 Augustus, feestdag, voor één keer geen vergadering van de fotoclub op donderdag. Na wat opzoek- en navraagwerk bleek dat de Herentalse/Turnhoutse circusschool Locorotondo allerhande voorstellingen en initiaties zou doen. Ik ben er niet de ganse namiddag geweest om alles mee te maken natuurlijk maar deze dame die het trapezewerk al behoorlijk goed onder de knie bleek te hebben kon mij alleszins wel overtuigen. Morgen meer op mijn facebook-pagina.
Ik kwam vanavond redelijk laat, zo rond 10 uur denk ik, over de sluizen van Olen gereden en daar is op alle uren van de dag wel bedrijvigheid. Ik zet dan ook vaak, als ik daar voorbij kom, de wagen opzij om te zien of ik iets kan scoren qua dagfoto. Ik had de canon en statief bij en zo kon ik enkele best leuke shots maken die evenwel niet erg veel verschilden van de menige andere foto's die ik daar al maakte. Toen ik zicht kreeg op een versassend schip in een van de grotere sluizen kon ik helaas de lens van de Canon niet door de draad versperring krijgen en dan kwam gelukkig het Sonytje uit mijn zak gewipt en dat kon moeiteloos dit beeld vastleggen. Ik zeg het nog maar eens: "het beste toestel is dat wat je bij hebt" en ik voeg er aan toe: "en wat sommige beperkingen omzeilt". Ik vertel er nog graag bij dat dit beeld geschoten is met ISO 3200, dat moest je vroeger niet proberen, zelfs niet met de meest gesofticeerde toendertijdse spiegelreflex. De ruisreductie in de recentste Photoshop heeft ook wel zijn steentje bijgedragen...
Er op uit trekken is er nog altijd niet bij. Wie zou er trouwens bij dit tropische weer overwegen om aan de wandel of aan het fietsen te gaan? Kleindochter Julie kwam vanavond op bezoek om even te zien hoe het met haar gegipste oma gaat. Woef Gustje was er ook bij en terwijl die intense gesprekken voerde met de buurwoef Bruce hebben wij ook leuk gebabbeld. Toen ze weer naar huis vertrokken dacht ik er plots aan dat ik vandaag nog altijd niks op eender welk geheugenkaarje van een van mijn fototoestellen had staan en ik heb de beide youngsters dan maar gefotografeerd vanuit een relatief hoog standpunt door het open dak van de Julie-mobiel.
Volgend de nationale weerdiensten zijn er vandaag warmterecords gesneuveld, en dat hebben we geweten. Maar deze voormiddag was het nog wel enigszins uit te houden buiten. Ik heb dan ook mijn krantje gelezen op het terras onder de pergola en ik had mijn fototoestel met de tele en een extra converter er op langs me gelegd voor je weet maar nooit. We hebben in de tuin op enkele strategische plaatsen water gezet voor de vogeltjes en ook vlinders of andere bezoekers zijn altijd welgekomen mogelijke onderwerpen. Toen deze libel neerstreek op de wasdraadconstructie was ik er als de kippen bij om 'm te vereeuwigen. Met 420 mm hoefde ik niet al te dicht te komen. Met die telelens weet je natuurlijk dat de scherptediepte niet al te groot zal zijn maar daar kan ik in dit geval mee leven.
Ik had deze foto ook "Iedereen fotograaf" kunnen noemen. Je hoeft tegenwoordig geen dure spiegelreflex meer te kopen om kwalitatief goede foto's te schieten, dat vertelde ik al eerder trouwens. Het vrouwke vond het helemaal niet erg dat ik alsnog een rondje ging fietsen samen met vrienden Patrick en Els. Ik heb de indruk dat ze zelfs blij was dat ze even van onder mijn overbeschermende vleugels uit kon. Een retourtje Turnhout hebben we ondernomen, tussenstop bij het Boothuis aan de kanaalkom en ook even over de kermis gewandeld. Ik wil helemaal niet lacherig doen over deze twee iets rijpere dames. Misschien heb ik wel meer jaren op de teller maar de manier waarop ze enthousiast een net gemaakte foto bekeken op de smartpone deed me onwillekeurig het verband leggen met de manier waarop de jongere generatie constant met de mobiele telefoon voor de neus loopt of zit. En dat je geen professionele fotograaf moet zijn om te genieten van wat je hebt vastgelegd moge ook blijken uit dit beeld.
Ook vandaag werd het een dagje thuisblijven. Het vrouwke voelt zich nog helemaal niet in staat om uitgebreid aan de wandel te gaan, laat staan om te fietsen. Ik blijf dus noodgedwongen mijn fotohonger stillen met beelden die ik in en om het huis kan scoren. Dit bloemeke is amper twee centimeter groot maar met de tele en een extender op mijn toestel kon ik er toch een bijna beeldvullende opname van maken.
Voor de aardigheid nog eens de exif gegevens: F 8 - 1/400 - ISO 640 - 420 mm
De eerstvolgende dagen zal ik niet op Kempische fietsroutes of wandelwegen te spotten zijn. Ik blijf gewoon thuis om het vrouwke bij te staan. Dag twee na haar val met een gipsverband als gevolg voelt ze pas echt dat zowat haar hele lijf geradbraakt is. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik niet aan mijn dagelijkse foto gedacht heb. In en om het huis zijn er voldoende mogelijkheden om een camera op te richten. In tegenstelling tot de ingezaaide bloemenweide voor ons huis gedijen de Afrikaantjes in de diverse potten erg goed en als er dan een bezoeker op neerstrijkt wil ik dat graag vast leggen. Met de 24-105 op mijn toestel uit de losse hand vind ik dit best een meer dan aanvaardbaar resultaat.
Shit happens... Het weer leende er zich toe en dan hoef ik geen twee keer te vragen aan het vrouwke of ze mee wil om een kort rondje te fietsen. In de buurt van Geel, op een smal paadje, geen auto's in de buurt, geen tegenliggers, geen andere fietsers, een rustig tempo, het vrouwke achter mij... plots hoor ik een klap, ik kijk achter me en daar ligt het vrouwke op de grond. Hoe het kwam wist ze zelf niet te vertellen, het deed wel enorm zeer. Dapper als ze is heeft ze nog enkele kilometers verder gefietst tot aan cafe Sas 7 en daar zijn we iets gaan drinken. Het ging echt niet meer. Ik ben dan snel, langs de kortste weg naar huis gefietst, met de wagen terug er naar toe gereden, het vrouwke en de fiets opgepikt en we zijn meteen naar spoed gereden in Herentals. Spoed is een woord wat je niet meteen letterlijk moet nemen. Het duurde een tijd voor we aan de beurt waren, voor de diagnose gesteld was en voor we uiteindelijk geholpen werden. Om een lang verhaal kort te maken: pols gebroken, een gipsverband, morgen opnieuw kontakt, binnen een 10-tal dagen een ander soort gips en een lange tijd een gehandicapt en hulpbehoevend vrouwke aan mijn zij. Arme schat toch...
Ik zoek voortdurend naar afwisseling in mijn fotografie en vandaag vond ik weer een onderwerp dat in al die jaren nog niet voorbij kwam. Ik zat mijn krantje te lezen onder de terras-overkapping toen het vrouwke mij attendeerde op een slak die blijkbaar verdwaald was in onze privé omgeving. Ik was er eerst niet erg in geïnteresseerd maar wat later was ie er nog steeds... tja die beesten zijn legendarisch traag he. Ik ben dan toch maar naar binnen gelopen om mijn fototoestel te halen en ik heb 'm enkele keren in beeld genomen.
