Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Mijne bompa geboren in 1896 en overleden in 1960(juist weet ik niet meer)kon zo vertellen over de tijd dat hij werkte. Hij was altijd bezig van de leerjongens en dat ze gepest werden-ja dat gebeurt nog altijd. Zo was er enen die moest bij een bediende komen en die zei:Goat is nor de winkel oem 150 gram stim. De jongen weg en kwam natuurlijk zonder iets terug want stim was een soort dialekt voor stoom. Zo werden die jongens altijd voor iets anders te gaan halen tot er ene slimmerik was die ze niet konden pakken. Een bediende riep hem:Hier manneke is 2 frank en gaat daar pitten van kersen voor halen. De jongen ging naar de markt en kocht kersen en begon ze allemaal op te eten en spuwde de pitten terug in de zak en kwam in de fabriek en gaf de pitten aan de bediende.Volgens mijn bompa is deze jongen later een grote baas geworden. Een andere jongen zei altijd baas tegen zijn overste hoe dat ze ook heette. Op een keer moest hij van de chef een andere vragen of dat die naar hem kon komen en als het niet ging kwam die zelf. De jongen gaat weg en zegt op het andere bureel:Baas,de baas heeft gevraagd of dat de baas naar de baas kon komen,en als de baas niet naar de baas kon komen zal de baas naar de baas komen. dat was het weeral Tjenneke
Op een zonnige dag had ik eens de stoptrein naar Brussel.Veel mensen had ik nog niet. Onderweg stapte een echtpaar met kinderwagen met wel zeven kinderen er bij op de trein. Ik ging hen in regel stellen en ze vertelde me dat ze een uitstap gingen maken naar Hofstade.Ze gingen er in Weerde uit om vandaar verder te wandelen. Daar aangekomen waren ze niet de enigste die uitstapten.Mijn trein was ineens leeg. Ik sloot de deuren en gaf het vertrekteken aan de machinist. Op het moment dat de trein aanzette hoorde ik een kindergeschrei.Ik helder bij geest trok aan de noodrem.De trein stopte juist nog op het einde van het perron. Wat was er gebeurd dat echtpaar met de zeven kinderen had een van hen op trein laten zitten,zonder veel erg.Eind goed al goed-De vader is het kind komen ophalen. Had ik het niet gehoord,dat had dat kind misschien mee verder gereden.En vertraging-neen dat was zo ingehaald.Anders stonden we toch te vroeg in Vilvoorde. tjenneke.
Maandag is het vandaag.Ik wou wat in de tuin doen.Maar omdat het 11 julie is hebben de andere famileleden een dag vrijaf. Dat heb ik nooit meegemaakt hoor!de treinen moesten blijven rijden-feestdag of niet. Maar kom dat is zo slecht niet,want dan kon je die dag op een andere nemen.Ik was daar clever in-als ik een weekje had dat eruitzag-2dagen werken-2 thuis en1 werken en nog eens 2 thuis dan vroeg ik een dag verlof aan en was er 5 thuis en dat gebeurde niet altijd. Ik heb ooit eens een verlof gehad 18 dagen thuis met maar 5 dagen verlof te nemen.Ja ik had drie dagen achterstal,dus werd die in de verlof periode gegeven en ik stond bij.Het gevolg was dat ik met die drie dagen dat ik minder nemen kon die verschoof naar een periode zoals hier boven gemeld. Het scheen dat ge meer verlof had maar dat is niet zo. Er waren periodes dat ge zeven dagen aan een stuk door werkte en een dag thuis en weer een periode van zeven dagen.Zo kwam het dat ge drie dagen achterstond. Maar op het einde van het jaar had ge evenveel gewerkt. Zo laat ik nog wat over voor een volgende blog. Tjenneke.
Op 0807.2005 was ik aanwezig op het pensioenfeestje van een colega.Om 16.00 begon dat.Ik was daar reeds op 15.30 en gaf mijn colega een geschenk.Hij was zeer blij mij na twee jaar nog eens te zien.Om zestien uur kwamen er nog meer colegas-treinpersoneel als treinbestuurders. Ik mocht een glaasje drinken en dit de verbazing van vele een glaasje water daar ik sinds enkele weken geen wijntje meer drink. Even later kwamen er nog aan die ook een geschenkje bij hadden.Het waren alle mannen waar wij sinds begin de jaren 70 samen werkten en tot het einde bleven of na jaren een examen deden om hogerop te komen.Er waren zelfs colegas van in Walonie en die me na al die tijd nog kenden.Was ik dan beroemd of berucht. Even later werd er geroepen dat er nog een paar leraars opleiding van ons waren.Ja zij waren tussen 75 en 91 jaar oud. Lang wou ik niet blijven,maar een babbel met onze gepensioneerde oude voorgangers deed ik ook een babbel mee en ik keek op mijn horloge en ik was mee van de laatste die naar huis gingen. Ik werd al uitgenodigd voor een andere colega op zijn feestje in de toekomst. tjenneke
Het was een woensdag in Mei 1978.Het was de laatse werkdag voor mijnverlof naar Bayern. Ik had de vroege dienst op Essen.Om 03.30 beginnen dus eruit om02.00 om op tijd op het werk te zijn. Van in Antwerpen met een losse rit naar Essen-dit is een trein die leeg rijdt om ergens de rit te beginnen. Toen wij in Essen aankwamen verbaasde het mij dat we op spoor 2 in plaats van spoor 1 binnen kwamen. Op spoor 1 stond een speciale trein met Italiaanse supporters die terugkwamen van een voetbalmatch Nederland-Italie.Op die trein had iemand de diensttas van de treinchef gestolen.Die treinchef van de standplaats Mons wou niet verder de dienst doen.De politie van Essen kwam tussenbeide en de tas werde teruggevonden.Maar mijn trein moest van hogerhand vertrekken. Onderweg ging ik vragen aan de machinist waarom de trein een paar keer raar deed bij vertrek. Zo ook bij vertrek in het station Antwerpen Luchtbal.Ik had de tijd niet om iets te vragen.Ik zag een enorme lichtflits uit de elektriciteitskas komen en deed zo snel ik kon de handen voor de ogen.Tergelijkertijd kreeg ik het gevoel of ik iets in het aangezicht kreeg.na een tijd bekeek ik mijn handen.Die waren vol bloed. De machinist verwittigde mij dat ook mijn aangezicht vol bloed was. Ik begon mij te verzorgen met mijn verbanddoos. De machinist had de trein kunnen tot in Antwerpen dam kunnen rijden.Stroom was er niet meer.Wat was er gebeurd. Ik stond op perron en keek naar boven en zag de pantograaf afgebroken op hetdak van de trein liggen.Ik belde onmiddelijk naar de dispatching om te zeggen wat er was gebeurd en dat ik gekwetst was.Ze zouden ons dadelijk komen helpen.Ik heb daar 90 minuten gestaan voordat ze onze trein kwamen wegslepen.De reizigers waren al zeventig minuten vroeger weg. Een rangeerlok van Antwerpen Schijnpoort is ons komen helpen. Ik kwam aan om halfacht in het Centraal station en begaf me onmiddelijk naar het burrel voor eerste hulp.Maar mijnheer stationschef stond daar ook en begon te vloeken toen die mij als gekwetste zag:Verdoeme,wer nen hoefdwachter gekwetst. Ik replikeerde heel boos:He chef !Kad main vailighadschoene oan. Ik was aan het aangezicht gekwetst.Ik moest naar het geneeskundig centrum gaan en daarn naar een oogarts die me twee dagen ongevalsverlof gaf. Later bleek dat veel geluk had,de bovenleiding was half gebroken en sloeg door de ruit die wel mocht barsten maar er niet uitvliegen.Als de hele draad over was kon ik ja die in mijn gezicht krijgen met het gevolg...................Ik had geluk en heel veel.Ik zou dit kunnen verteld hebben. Of had die voetballerstrein wel gereden hebben was die machinist eraan geweest. Tjenneke.
Ik deed niet graag vroege diensten.Daarom wisselde ik veel met late of nachten,natuurlijk op officiele manier. Maar die week kon ik niet wisselen,daus ik had een vroegen van 04.10 tot 12.30. Ik moest viermaal met de boemel van Antwerpen centraal naar Mechelen en terug. Toen ik op het perron kwam voor de eerste keer op en af keek ik naar het treinstel:Oh een stelleke 50.Ik reed de eerste maal op en af en daar het om 04.33 was natuurlijk niet veel reizigers.Toen ik om 06.09 terug was in Antwerpen waren ze al bezig met het kopellen van de twee andere treinstellen,eveneens stellekes 50 goed voor de doorgang van het ene naar het andere treinstel.Ik zei tegen de machinist dat ik eerst naar boven ging om iets te drinken. Boven een colega:Tjenneke de St-Roboutsexpres? Ik:Ja met vijftigers. De coelga:Zijt blij ze gaan er binnen vier maanden voorgoed er uit. Ik daarop:Ik zorg wel dat ze er rapper uitgaan dien ouwe boecht. Ik naar beneden om te vertrekken,ja wij moesten vijf minuten voor het vertrek aan de trein staan voor info te geven.Ik had de nummers opgeschreven van de stellen vanvoor 025 in het midden 036 en achter 019 als ik mij nog kan herinneren het is zeker 10 jaar geladen. Ik floot en sloot de deuren en bediende daarna de AVG(aanwijzers verrichtingen gedaan).Deze geeft na bediening en rood licht en na 10 seconde verspringt dat op zes witte lichten als natuurlijk het vertreksein open staat.De trein zet aan en ik stelde een gekraak vast.De machinist stopte onmiddelijk de trein.Stapte uit en kwam naar mij gelopen.Ik stond al op het perron en keek naar de stroomafnemers en zag de bovenleiding fel te keer gaan.De machinist zei dat het iets anders was maar kon niet zeggen wat het was.Ik stand bij de pakwagenafdeling van het treinstel 036 en keek plots naar de wielen van dat stel en riep de machinist en wees hem naar dat wiel en ik zei:Zeg die assen doen zo raar die bewegen. De machinist:Verdoeme we zijn ontspoord en nog goed dat het niet in de wissels is gebeurd. Het stationspersoneel kwam er aan en de mensen werden onmiddelijk uit de trein gehaald. Een reiziger heel boos op mij:Zeg onnozeleer raid verdoeme deur ik moet gon wareke. Ik zei:We zijn ontspoord. Hij:Da kan nie,ge wilt staoake. Ja het gebeurde om 06.34 een half minuutje na het vertrek en ge gelooft het of niet.Die trein heeft daar gestaan tot 16.00 voordat ze hem konden wegdoen-ingenieurs moesten komen zien hoe dat dat gebeurd is. En in plaats van dat die treinstellen 50 enkele maanden later ,zijn ze met pensioen gezet nog die zelfde week tot groot plezier van de jonge colegas.Die stellekes waren de sterkste treinstellen die de Belgische Spoorwegen had volgens mij. Tjenneke.
een vriend en colega van ons vader was hierdoor ook een vriend van ons geworden. Mijn vader vertelde ons altijd wat ze tijdens de dienst meemaakten. zijn colega Piet was de ontvanger op de tram,vader de wattman of bestuurder.Op een keer reden ze van Silsburg naar het Schoonselhof met tram 24 die ook de kerkhoftrein genoemd omdat die van kerkhof tot kerkhof reed. Onderweg stapte een vrouw op de tram kocht een kaartje en stelde twee haltes verder dat ze een verkeerde tram had genomen. Piet nam haar kaartje en schreef er vanachter Piet op en zei:Madameke stap hier af en pak een ander tram en stap over op een en andere zeg maar dat ge gestuurd zijt van Piet.
Een andere maal reden ze samen maar met een remorque.Onderweg aan een wissel kraakt de tram in al zijn voegen. De ontvanger Piet:Frans wat was dat? Vader;Ik weet niet,ik ga stoppen om te zien. Toen ze begonnen te remmen en zagen naast hen hun remorque voorbij steken waaruit de ontvanger naar hen lachte en wuifde. Tjenneke.
Ik zat vanmorgen rond acht wat mails te lezen toen mijn telefoon ging. Ik:Halo. De andere kant:Hé nonkel Etienne ik....(ze kreeg de tijd niet om te spreken. Ik:Ja het is afgesproken,ik ben daar om 11.00. Ik zou mijn achternichtje naar de kinderkribbe doen. Moeder kwam binnen en zei me om al eender te gaan. Zo was ik om kwart voor negen daar met de vraag of ze eerst niet meegingen naar de shopping in Wijnegem om vandaar de kleine meid weg te brengen. Natuurlijk was het ouder zusje blij om nog eens met grootoom mee te rijden. De inkopen waren snel voorbij.Ik alles naar de auto doen terwijl de dames al doorgingen naar onze vaste stek om een theke te drinken. Ik was snel bij hen en ook snel in de taverne.De meisjes van de bediening kwamen snel naar de kleinste kijken een meisje van30 en de jongste 5 maanden. Ik bestelde een ronde voor iedereen als een gentleman. Het kleine nichtje zat naast mij in een speciale zit dat aan de tafel werd bevestigd. ze snoepte al mijn chocolaatjes van mijn thee op.Ik was daar niet boos om. ik keek naar buiten en wat was dat zo regenen. Het vrouwtje van mijn neef en kleinzoon van mijn moeder hierop:Nonkel Etienne(zij is de enigste van de aangetrouwde die mij nonkel noemt) kun je me van de kribbe ineens naar huis doen?Dan moet ik er niet te voet door om eerst de fiets te halen bij David op zijn werk. Ik vond dat goed,maar ik zei haar dat ik niet snel rij.Ik hou de snelheidscode in het oog. De kleine meid maar lachen naar mij.Terwijl de dames naar de auto stapten via een juwelierszaak,moest ik een omweg maken om een bestelling af te halen. Mijn moeder zei me later dat het nichtje zei dat ze het aardig vond dat ik haar meenam in de auto.Moeder hierop:Zo is Etienne-Steekt niemand vooruit.Iedereen is gelijk. Ik heb dan maar mijn plicht gedaan en de moeder en dochter afgezet aan de deur en dan naar huis gereden om de boodschappen af te zetten. Weer niet in de tuin werken.Vroeger moest ik dat doen van vader ongeacht het weer.Maar men mag over doden geen slecht vertellen.Vader en ik waren twee uitersten-Soms moppen met mekaar-soms ruzien.Maar als hij naar de eeuwige jachtvelden is vertrokken heb ik het hardste gemist. Tjtnneke
Hebben julie dit al meegemaakt. Ik werd snachts wakker.Ik schrok mij een bult.Ik ad mij overslapen.Ik snel mij klaarmaken wassen,scheren en uniform aan.Zonder schoofzak met al mijn dienstzaken in de auto stappen en richting werk. Wat zou ik doen naar de dienstparking en met de trein naar werk.Of naar een zijstraat aan het station om dan vlugger op het werk te zijn zodat ik toch op tijd kon zijn,. Ik koos voor het laatste.Ik kwam daar aan en ik had nog 10 minuten voor ik beginnen moesst.Ik begon snel te lopen naar het station.Plots bleef ik staan:Etienne ge bent een gek. Ik terug naar de auto en naar huis.Ik moest niet werken.Ik had een weekje verlof van achtstallige compensatie dagen vermeerderd met een dag gewoon verlof. Wat was ik blij om terug in het bed te kunnen liggen.En wat heb ik geproffiteerd van die dagen thuis. Sindsdien heb ik praktisch al mijn vroege diensten gewisseld op officiele manier met kolegas om de hele late te kunnen bekomen. Dit is in mijn 35 jarige loopbaan aan de spoorwegen maar een maal gebeurd. een colega was er slechter af,die kwam ook eens af en die woonde niet zoals ik op 7 kilometer maar op 121 km van het werk.Die bleef dan maar hangen in de stad. Dat kan bij iedereen gebeuren.
Ik had als treinchef ook veel verantwoordelijk voor de reizigers.Op een keer had ik op de lijn Antwerpen-Brussel een man die een verkeerde trein genomen had. Hij zat op een direect in plaats van een omnibus en moest ergens tussen Berchem en Mechelen afstappen.Hij panikeerde dat hij te laat ging komen op zijn werk.Ik stelde hem gerust dat ik iets zou regelen op een officiele manier.Ik haalde uit mijn schoudertasje een hoop papieren en nam het juiste formulier. Ik zei hem:Ik zal U een c4 geven. Hij begon er bleek uit te zien. Ik vulde het formulier in dat hij een verkeerde trein genomen had. Hoe dat die formulieren nu heten na twee jaar met pensioen-ik weet het niet meer. tjenneke.
Heel vroeger ging ik met mijn moeder naar een andere supermarkt,vvordat het shoppin center af was. Aan de afdeling charcuterie wad een jonge dame,heel snel en beleefd in de bediening. het enigste wat er was,ze kon blijkbaar niet lachen.De plooi in haar gezicht bleef dezelfde aan deze toen ze opstond. Op een zeker moment werd ik aangesproken van een de andere dams van die afdeling:Etienne,kun jij ons helpen?Wij proberen al geruime tijd dat vrouwtje te laten lachen.Kun jij ons helpen aub? Ik daarop:Voor mij geen probleem want ik laat zelf een zure haring lachen. Waarop de dame:En wanneer ga jij dat doen? Ik:Dat kan en wil ik niet zeggen,maar laat wel een belleke rinkelen. Op een Donderdag stond ik aan te schuiven en dat meisje was van dienst.Ik zei iets en ik zag haar lippen wat bewegen.Ik dacht in mezelf:Etienne,morgen gaat ze lachen. Een van de andere komt naar me toe en ik zei haar:Zorg er voor dat ze morgen een proper slipje in haar handtas meeheeft,en als het ook kan de andere meisjes doen het eveneens. Ik met een peanutsmile in mezelf:Als ze moet lachen,goed maar dan allemaal. De volgend morgenwou ik van die heel kleine sauciesje kopen. Het was vrijdag.Ik trok een nummer. Die dame trok het nummer dertien.Ik zei:Hé dat ben ik en dan nog op een vrijdag. Haar mond ging open in een wat verlegen smile. Ik:Honderd gram van die vijffrankstukken. Haar mond ging nog verder open. Ik daarop:Zeg gij kunt toch nog lachen ook. Zij begon hard te lachen en dat duurde wel tien minuten.En ja het was de bedoeling van mij.De anderen lachten ook.Snel moesten ze een voor een naar het toilet om van slipje te veranderen. De meestergast kwam te voorschijn met een gezicht of die had al eeuwen woorden met zijn vrouw. Hij zei me:Dat doet ge niet meer hé.De klanten mogen niet wachten. Hij sprong in en de klanten eveneens lachen. Drie dagen later moest ik op het bureel van de supermarktbaas komen.Zijn zoon de toekomstige baas was er ook. deze zei me:Doet dat niet meer hé Etienne,maar ik heb tuis daar eens goed van gelachen en mijn madam ook.De meestergast kon daar niet mee lachen. Ik daarop:Daar komt verandering in,die lacht volgende week ook,dat garandeer ik. Ja hij lachte ook maar daarna heb ik die niet meer gezien.Ik dacht hij is met pensoien. Nu later weet ik waarom hij soms niet lachte:Een duivenmelker en zijn duiven hadden niet goed gevlogen. Mijn spreekwoord:GE HEBT 100 SPIEREN NODIG OM EEN LANG GEZICHT TE TREKKEN,GE HEBT VIER SPIEREN NODIG OM TE GLIMLACHEN-SPAAR ENERGIE EN GLIMLACH. Laat het niet over julie hart komen en lach ook.
Ik had vroeger gergeld een vestropte neus. Na lange tijd stuurde mijn huisarts me naar een specialiste-ja een dame. Daar werd vastgesteld dat ik zat met polipen in de hoogste graad. Ik kreeg medicijnen(cortisonen) om de neus open te houden. Op een dag moest ik om 09.00 in de kliniek zijn. Ik kreeg onmiddelijk een bed toegewezen,waar ik al moest gaan liggen. Om twee uur kwamen ze mij halen om naar de operatiekamer te voeren.Het waren twee knappe blonde verpleegsters.Ik werd op een heel smalle operatietafels gelegd. Een verpleegster:De benen wat meer open leggen. Ik:Ik dacht dat ik voor mijn neus kwam. De narcotiseur kon geen spuit meer geven van het lachen. de dokteres operatrice vroeg:Zijt gij allergisch voor iets? Ik:Ja voor een lege portemonee. Dat was blijkbaar het laatste dat ik gezegd had. Er klopte iemand op mijn hoofd.Ik bewoog en hoorde zeggen:We gaan hem in slaap doen. Kort daarop hoorde ik:Mijnheer De Boeck. Ik bewoog en zag daar iemand in het wit staan en dat er naast mijn een soort kapstok stond met een plastieken fles eraan.Ik viel terug in slaap.Tien minuten later-het kon ook een andere tijd zijn,voelde ik mijn bed bewegen en keek in de ogen van een heel jong knap verpleegstertje. Ik dacht:Etienne zijt gij aan het dromen. Ik werd afgeleverd in de kamer. Na een half uur weer een verpleegster,maar die kwam een flesje aan de kapstok hangen en terwijl ze dat deed zei ze:Een geneverke van de baas. Twee uur later kwam die weer erin met een flas plat water. Ik een venijnig lachje op mijn smoeltje,drukte op de knop en ja daar kwam ze.Ik vroeg om een glaasje in te schenken omdat ik het niet kon. Kort daarop kwamen ze binnen met mijn kamerbuur die het zelfde ondergaan had. Er werd weer een ander flesje aangehangen en kort daarop vloeide dat door de aders. Ik zou goed slapen,maar praktisch geen oog dicht gedaan. De anderen in de kamer zeiden me dat ik snurkte gelijk een grasmachien,maar het kwam van een andere kamer. Ik belde om een knap verpleegster om wat water.Daar kwam ze,maar.....het was zo een oude die binnenkwam en met een stem sprak of ze had vijf sloefen sigaretten gerookt.Ik had ineens geen dorst meer. Om zeven uur belde ik een laatste maal:Zuster kijk er zit bloed in het buisje. Zij:Dat komt omdat uwe zak leeg is. Ik daarop:Wat zorap. Zij begon te blozen en kort daarop mocht alles uit de arm. Ik mocht aan de tafel gaan zitten om te lunchen. Die middag was het warm eten en op mijn bord lag een stukje wit vlees bij. Ik vroeg:Dat komt toch niet uit mijn neus. Om twee mocht ik naar huis en ik kreeg een week extra ziekenverlof.De dienstdokter was er niet blij om,hij wou mij dadelijk laten werken. Tjenneke
Ik heb jaren met Nederlandse collegas samengewerkt en dit van 1971 tot 2003.Ik heb daar goede herinneringen aan.Veel vrienden gemaakt.Maar onder alle koren zit kaf.Ik wil niet zeggen dat de beste ben.Maar iemand beschimpen in het bijzijn van collegas dat kan pijn doen voor sommige.Ik geef antwoorden terug,wij zeggen van eigen deeg koek. Zo was er Nederlandse machinist die graag opschepte omdat die het dichtst bij het koninklijk paleis in Den Haag woonde. De collegas van stations uit Noord-Brabant hadden die niet graag,alleen om zijn gepoch. Op een avond kwam ik met een trein aan uit Brussel in Roosendaal.Ik werd afgelost door een conukteur uit Roosendaal en die verwittigde mij al dat DE Machinist daar was in het dienstverblijf. Ik trok mij dat niet aan en ging gewoon daar naar toe om mij bokes te verorberen. Zit ik daar-komt die machinist op mij af.De andere kijken ons aan wat er gaat gebeuren. De machinist:Ha Belgske,zijt gij daar terug? Ik: jij toch ook uit Den Haag. Hij:Weet jij wat BELG betekent? Ik:Zeg het maar. Hij: BEN ERG LOMP GEBOREN. De collegas verwonderd naar wat ik ga zeggen. Ik sta op geef hem een klopje op de schouders:Jij rijdt toch met auto.Met naast de nummerplaat twee grote letters? Hij fier:Ja N L Ik:Dat betekent NOG LOMPER. De collegas begonnen allen te lachen en felciteerden me. De Haagse machinistheeft gewoon de zaal verlaten en heeft daar nooit meer een voet binnengezet. Zo mensen zolang ze mij niets aandoen,zal ik dat een ander ook niet aandoen. Wij zijn allemaal mensen die geboren zijn op deze moeder aarde en dat moet zo blijven. Tjenneke
Ik heb zeker al eens gemeld dat ik een hondje had. Op een dag kwam ik thuis van de vroege dienst.Mijn vader was gaan vissen op het Fort op 5 minuten te voet van ons huiss.Ik kleedde me snel om.Ik nam de leiband en ging met de hond tot aan het water om naar vader te gaan kijken. de hond had daar nog nooit geweest dus was ze geschrokken vader daar te zien. Hij zag de hond en riep haar:Mascotte,kom naar het baaske. De hond dacht even na en dacht de kortste afstand tussen twee punten is een rechte.Ze trok zo hard dat ik de leiband moest lossen en zonder aarzelen sprong ze in het water om naar vader te zwemmen.Wij verbaasd want ze had dat nog nooit gedaan. Ik de hele weg rondlopen tot vader,die juist al zijn visgerei aan het inpakken was.De hond sprong uit het water en schudde zo met haar hondelichaam dat de druppels in het rond vlogen en zo dat wij nat waren. Samen gingen we de weg terug naar huis.De hond heigde van vreugde en geluk,ze had haar baasje gaan afhalen. Vader ging binnen terwijl ik aanstalten maakte om de auto in de garage te zetten en wat dacht je,de dame moest mee. Die avond heeft ze in haar mandje gelegen met gelijk een glimlach op haar snoetje. tjnneke
Mijn grootvader een sale-boss aan de dokken kwam eens in de tuin werken.Ik was nog maar een ventje van 8 toen en omdat het woensdag was was ik die namiddag thuis. Twee dagen er voor had hij twee konijnen medegebracht en die zaten rustig in hun kot vanachter in de hof.Ik kreeg van hem het bevel om de koten uit te kuisen. Ja waar moet ik de konijnen zetten.Dus de gouden middenweg.Ik zette ze bijeen en begon aan kot nummer een.Als die proper was nieuw stro erin en zette de konijnen weer bijeen en begon aan het andere kot.Terwijl keek ik wat die twee deden.Ja die deden zo aardig. Toen kwam grootvader even kijken en vloeken zo dat ge het in de andere gemeente kon horen. mijn moeder kwam kijken en vroeg:Va waarom roep je zo?. Groetvader:Zie wat die zot van je gedaan heeft. Ja ik kende dat nog niet zo goed-die konijn waren gymnastiek aan het doen. Grootvader:Nu kan ik nieuwe konijnen kopen. Ik moest maar als straf voor die twee zorgen,hij zou voor die anderen zorgen. Ne enige maanden beviel mijn konijn van 12 jong. En nu komt de aap uit de mouw-zijn nieuw konij beviel ook maar van 14 stuks.Hij had een zwangere gekocht.Hij was eerst boos maar daarna hebben wij eens goed gelachen.Hij heeft de helft van de zijne verkocht en ik de helft van de mijne. Maar we hebben zeker 5 jaar konijn gegeten zonder dat wij nieuwe moesten kopen. Drie jaar later ben ik gaan werken en dat zelfde jaar ben ik bij hem gekomen in de kliniek met mijn vader.Hij riep mij appart:Zorg goed voor je moeder(wat ik nog 37 jaar later nog altijd toe-het is mijn plicht). Kort erop is hij gestorven.Ik heb mee geweest op de begrafenis en in mij eerste uniform van de spoorwegen. tjenneke
Vroeger was er bij ons nooit een hondje in ons huis in Wommelgem. Op zeker moment kwam een van de zussen thuis met de mededeling dat wij een hondje konden krijgen.Dit hondje van het vrouwelijk geslacht werd verstoten door hondenmoeder en de andere pupys. Ik kwam thuis van een late dienst en ik zag daar een klein hoopje miserie liggen in een klein mandje.Ze keek mij aan en blafte naar mij.Misschien omdat ik uniform voor haar stond. Mijn vader kwam naar ons toe en nam de leiband en ging met haar wandelen.Ja hij bleef een 10 minuten buiten. Ik de volgende morgen wou het dier eten geven,maar ze wou het niet opeten.Mijn vader-haar baasje-moest het doen. Vier dagen later was vader ziek en ik had twee dagen vrij.Hij vroeg me:Etienne,ga jij eens wandelen met Mascotje,want zo hadden wij haar gedoopt. Ik nam de leiband,maar het dier tegenstribbelen.Maar de schrijver dezes hield niet af.Ik ging met haar wandelen.We waren snel terug omdat ze koppig was.Mijn vrije dagen waren voorbij en ik had de vroege dienst.Ik maakte mijn schoofzak en terwijl had ik de hond buitengelaten. Die middag was ik vroeg thuis-een korte dienst.Ik ging mij omkleden en nam ons Mascotje vast en zette ze op straat om te gaan wandelen. Die avond ging ik mijn auto in de garage zetten.Ik nam haar mee omdan met haar te voet terug te komen. En toen gebeurde het.De hond wou altijd mij gaan wandelen en zeker dat ik de wagen ofwel ging halen of wegbrengen. Haar lieveling was haar plastieken popje waarmee ze in haar mandje ging slapen. de nachten ging ze op een doekje liggen op de zetel van vader. Geen kat was veilig in de tuin want was haar gebied.Maar een kater mocht er komen de onze.Die twee waren onafscheidelijk.Ze speelden samen,ze sliepen naast elkaar,ze aten samen. Toen de kater gestorven was heeft de hond lang getreurd. Ze heeft zelfs een biefstuk gestolen,dat heb ik reeds gemeld met een andere blog. Veertien jaar werd ze.Ze begon slecht te zien ze liep slecht en huilde zeker van de pijn. Ik ben haar naar de dierenarts gegaan.Normaal blafte ze hem aan,maar die laatste maal lag ze daar op die tafel en bewoog haar pootje om te duiden:geef toch dat spuitje,verlos mij van de pijn.Ze keek me een laatste maal aan,gaf me nog een lakzoen zoals ze altij deed en twee tranen rolde uit haar ogen.Ik moest even een traantje wegpinken en bekwam een krop in de keel. Ze was geen hond.Dit was een mens op vier poten.Ze had een eigen stoel waarop ze zat mee aan tafel.Ze at mee met ons uit een eigen bord en julie geloven het misschien niet,ze wou niet eten als haar speel goed vork en mes niet nast dat bord lagen. Dit heb ik al eerder willen schrijven,maar nu kwam het eindelijk uit.Ik kon niet op haar kwaad zijn. Veertien jaar bij ons en ze was gelukkig en ik hoopte dat ze een plaats gekregen heeft in de dierenhemel want dat had ze verdiend. Tjenneke.
Ik had eens de late dienst,dus was het ik die met moeder die morend naar de supermarkt reed.De inkopen werden gedaan en aan de afdeling beenhouwerij nam ik voor mij een biefstuk. iki zou die klaarmaken met frietjes. Thuis gekomen begon ik de tas uit te laden en ik legde alles in de kast.Even later ging ik mijn biefstuk nemen om die te kruiden om te bakken.Doch ik vond die niet.Mijn moeder wist ook niet waar die was.Zij telefoneerde naar de supermarkt terwijl ik terug er naar toe reed.Daar werd mij verwittigd dat ik deze aan de kassa in de zak had gedaan.Terug thuis op zoek maar niets.Moeder is een nieuwe gaan kopen bij de beenhouwer in de straat. Ik maakte alles klaar en heb die dan opgegeten met twee borden friet,kwestie goed versterkt op de trein te komen voor een zware dienst. Terwijl ik zat te eten viel mijn oog op het nestje van onze hond.Zij lag daar maar in tegenstelling van altijd nu op haar rug met de poten naar boven.Ik zag iets onder haar kussentje steken dat op papier leek.Ik erop af en zij met de staart tussen de benen.Ik lichtte haar kussentjt op en ik zag het papier waarin het vlees was verpakt.Wat was er gebeurd:De hond had het pakje van de tafel genomen en de inhoud opgegeten en de verpakking goed en bijna onzichtbaar verstopt. Elke keer ik een pakje met vlees meebracht riep vader:Etienne,Mascotte is daar. Dat heeft zo lang geduurd tot de hond op 14 jarige leeftijd is overleden.Ze vroeg zelf om te gaan,ze had kanker en weende elke dag van de pijn.Dit was geen hondje maar een klein kind en soms erger. Tjenneke.
Tijdens mij verlof in Bayern,toen ik nog in het eerste hoteletje was,leerde ik een echtpaar met jonge kinderen kennen. De avonden heb ik de kinderen geholpen bij hun opgaven voor de school,met hun les Frans. Zo was ik daar ook met de wintermaanden. Ik zat in de woonkamer een kruiswoordraadsel te doen.Komt de jongen,toen zeven jaar naar mij toe en die noemt mij reeds met voornaam,wat andere bewoners nooit deden.Hij vroeg:Etienne ga jij mee doen met ons? Ik:Wat,Lars(zo heette die jongen),wat ga je doen? De jongen legde me uit dat ze gingen bobsleeen in de tuin,maar in plaats van met een bobslee met een plastieken zak. Ik me klaarmaken om die jongen een plezier te doen.Zo sleeden we een uur op de zak op een berg in de tuin. Maar een paar dagen later ging ik terug naar Belgie want de dienstplicht riep. We spraken af dat we de volgende winter er terug zouden zijn. Iedereen was er-we wisten niet dat het de laatste maal zou zijn,want het hoteletje werd verkocht-. Ik had een zak mee van zeker 2 meter lengte en een halve meter breedte. Er werd plezier gemaakt.Er was dat jaar nog een echtpaar bij met twee meisjes.Die Lars vroeg of ze meededen.Ik ging naar binnen en liet de kinderen alleen doen.Ik nam een foto-dat was een zicht. Lars voorop op die lange zak met daarachter allemaal meisjes.Plezier dat die maakten en zo dat die lange zak snel stuk was.Ik zat gezellig met de mensen met de kaarten te spelen.Het duurde zolang tot de beide moeders de kinderen-stijf van de vrieskou-naar binnen moesten. Ge moet geen dure zaken kopen om winterpret te hebben,met heel envoudig materiaal gaat het ook. tjenneke.
Op zondag,19 Juni ging ik mijn zuster eens erop uit.In Wommelgem onze woonplaats,namen wij de bus richting Antwerpen.Daar aangekomen moesten wij op een andere bus overstappen.Onderweg moesten wij allen eruit daar de bus een andere route volgde.Op gedempde zuiderdokken stond immers nog de Sinksefoor. Wij kwamen tenslotte aan ik de Zuiderkroon.Wij moesten onze brief afgeven om binnen te komen. Binnen kwamen wij tal van VTM-acteurs tegen.Een gedrom om maar een autogram te krijgen. Het was de avantpremiere van de laatste seizoensaflevering. Een pauze deed ons besluiten om een verfrissing te nemen wegens de enorme hitte. Daarna kregen wij een ander applaus een opvoering van de groep:De Romeos. daarna een laatste sessie handtekeningen en fotkiekjes nemen met bepaalde acteurs. Eigenlijk door de schmink zien ze in werkelijkheid er anders uit dan op het scherm. Rond zeven uur zijn wij dan huiswaarts gekeerd.Onderweg nog even een pakje frit stoofvlees en een broodje pitta en we waren rond half negen thuis. Ik ga nu de aflevering niet vertellen,maar kijk wel even naar teve voor deze extralange uitzending op zondag 26 juni ek. Veel kijkgenot wens ik julie allen toe. Tjenneke.
1986 we waren weer eens in het mooie plaatsje Neuhaus bei Schliersee in Bayern. Mijn nichtje was ook mee.Ze kreeg deze reis aangeboden van mijn vader die tevens haar grootvader is.Ze was nog maar twaalf en mocht over naar de middelbare school. We hadden al veel uitstappen gemaakt met onderandere het grens bergstadje Bayerischzell.Dit kliene stadje ligt op ongeveer 15 kilometer van de Oostenrikse grens.Vanop een terrasje waar we even iets dronken hadden wij een uitzicht naar de Wendelstein met daarop het hoogstgelegen zonnenobservatorium van Duitsland 1827 m. Je kan er geraken met een toeristisch treintje van de achterkant van in het plaatsje Brannenburg.Je kunt deze berg ook te voet doen(dat ik ooit eens gedaan heb).Of met de kabiknebaan van het dalstation in Osterhofen.Deze baan heeft maar een tussenpaal.De kabelbaan heeft twee kabines waarvan deze die naar boven gaat de dalende afremt.Capaciteit 50 personen per cabine per maal en doet er maximaal 7 minuten over.Bij maximaal benuttiging 450 personen per uur per richting. Wij gingen terug naar het hotel voor het middagmaal.Ik besloot om in de namiddag de cabine met het meisje te doen.Ze had die namiddag genoten en toen wij terug in het hotel waren stelde ik vast dat mijn hoed nog boven op de berg was.Ik er naar bellen en ja die lag nog op de stoel waar wij iets gedronken hadden.Ik terug de 20 minuten rit en even de hoed gaan halen. Ik had beloofd dat dit niet meer zou gebeuren. Tjenneke
