Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
Ik was eens met de trein naar Leuven.Mijn neefje toen drie,mocht mee met de trein. Op het Martelarenplein zag hij een muur met namen.Hij zei tegen mij:Nonkel Tjen dat is van dode bompas van een stoute oorlog. Wij moeten zo staan om te denken. De jongen zat toen in de eerste kleuterklas. De foto hier in bijlage. big ietie
Bijlage: Monica 012.jpg Bovenstaand attachment is virusvrij.
Rustig keek ik naar die gele roos, kalm nam ik een schaar uit de doos. De roos keek me glimlachend aan, ik was ontroerd en liet ze maar staan.
Ik begaf me naar de tulp in de hoek, ik keek naar de uitleg in het boek. Deze tulp wiemelde heen en weer, ik liet ze dan gerust deze ene keer.
Wat ben ik toch een boerekinkel, ik ging dan op de hoek naar de winkel. Geen bloem,wat zou ik nu beginnen? ik kocht voor moederdag een doos pralinen. big ietie
De groepsdag in Herselt was zeer geslaagd. Ik was daar met big flappy die voor de eerste keer zo iets meemaakte.Hij ammuseerde zich kostelijk. We zaten in een zaaltje. We werden allemaal door iedereen verwelkomt. Er was een optreden van een groep akkordion spelers.Ritepetite dirigeerde hier bij-alles bewoog behalve haar g..........t. De mentors van de groep trakeerden ieder op een verrassing ter gelegenheid van hun 35 jaar huwelijk. Er werd gezongen uit voller borst. Er werd ook een brief van chauffeurke voorgedragen door ons lief ritepetietje. Enkele dames werden omgetoverd als K3 maar hun naam was eigenlijk Gruppa KADRI.
Een klein gedichtje.
Wie heeft het verteld, samenkomst in Herselt. Het ging er lustig aan toe, niemand was daarna moe. Een groep speelde akkordion, Ritepetite dirigeerde heel bon. Er was leute en veel pret, bij deze groep van sennet. big ietie Zij die willen de fotos prive ontvangen van big ietie en big flappy-gewoon een mailtje naar mij met gegevens op welke email ze mogen komen. Ik heb er de slechte tussen uit gehaald.
Goede morgen,beste vrienden, ik kan efkes geen woorden vinden. Gisteren met inspiratie gezegend, vannacht is alles weggeregend.
Woorden vloeien normaal uit de pen, maar nu zit alles vast in wat ik nie ken. Maar een geluk,het is van heel korte duur, ik moet voor woorden door die dikke muur.
Het zal maar een droog gedichtje zijn, het komt terug met wat zonneschijn. Misschien komt het door die droom, ik was gelopen tegen een dikke boom.
Ik wens jullie allen goede zondag, we doen gewoon verder aan wat mag. Op zoek naar nieuwe woorden is het ni, lieve mensen de groetjes van big ietie.
Ben je een mens met een gouden hart? of ben je een mens met heel veel smart? Vrienden zijn er om je te troosten, met je vrienden kan je ook toasten.
Eenzaamheid is het zoeken naar geluk, eenzaam leven,de liefde gaat dan stuk. In stilte leven hoor je je eigen hart klagen, je hart nieuwsgierig naar vrienden vragen.
Soms ben ik ook eens helemaal alleen, ik zoek dan naar vrienden en vind er geen. Dan zit ik voor de pece en begin te dromen, met een glimlach zie ik mijn vrienden komen.
Ik weet nu even niks om te schrijven, maar dat zal zeker niet lang uitblijven. Morgen wordt het weer beter is het nie, toch de groetjes van speelvogel big ietie.
Lieve mailvrienden,gisteren was ik de ganse dag op familieuitstap.Deze keer was het Keulen-Koeln. Een of twee maal per jaar kan ik voor maximaal 4 personen een treinreis bekomen met THALIS aan vriendentarief.Dit kan als personeelslid of gepensioneerde van het Spoor. De man/vrouw van het Spoor moet niet verplicht mee.Als het maar maximaal 4 reizigers te samen reizen. Ik ben dan meegegaan met mijn moeder,broer en zus.Brussel-Koeln 1 ste klas heen ne terug aan 29 per persoon. We vertrokken thuis om 06.15 met de auto tot het eindpunt van de tram.Vandaar ging het naar het station Antwerpen-Berchem om te trein te nemen naar Brussel Zuid. Om 08.28 vertrokken we met de Thalis.We waren Schaarbeek nog niet voorbij of we kregen een ontbijt aangebeoden. Bij aankomst in Koeln HBF gingen we eerst iets drinken in het station. Daarna gingen we wandelen in de voetgangerszone.We hadden maar iets meer dan zeven uur tijd om terug te zijn voor de terugreis. Het was juist middag dat we in de voetgangerszone begonnen.Daar hoorde ik een gevaarlijk gegrom.Ik dacht eerst een loslopende brulgangster,maar het was mijn mijnheer maag. Dus het eerste restaurant gingen we binnen.Dit was een restaurant met Perzische specialiteiten.De bediening was heel perfect.Het eten buitengewoon lekker. We gingen in de wandelzone verder waar ik in een boekenwinkel een postkaart kocht met een stratenplan.Zo liepen we niet verloren. De dames in ons gezelschap moesten in een lingerie winkel. In een van de grote winkels kocht ik een dik boek om te helpen bij kruiswoordraadsels van in de Duitse kranten/tijdschriften. Zo kwamen we rond 15.00 terug aan de Dom. Mijn moeder zei tegen me dat de ene kant van de straat nat was en de andere niet.Ik keek naar boven en ja!Dat stuk van de straatkant was overkoepeld. Het goot-hele emmers.Wij gingen dan schuilen als we er onder uit waren.Aan een terrasje bleven we staan om te zien of iets konden drinken.Op de straat onder een groot scherm gingen we zitten.Geloof het of niet.Het hield prompt op met regenen. Na twee uur daar gezeten te hebben,haasten we ons naar het station.We waren nog niet weg onder dat scherm of het begon weer te regenen. De trein vertrok in Koeln om 18.14 en we waren thuis in Wommelgem om 22.30. big ietie
Wekkergeluid en ik werd wakker, klaar om op te staan deze morgen. Klaar maken,en dan naar de bakker, een nieuwe dag en zonder zorgen.
Een vogeltje vloot het geluk mij toe, de zon komt op stralend in de ogen. Een nieuw gedichtje zonder een boe, lieve woorden die zeker hier mogen.
Ik voel het geluk naar boven komen, een glimlach straalt op het gezicht, Blijven jullie ook van het geluk dromen, ik verwen jullie weer met een gedicht.
Ik ben heel blij om hier te mogen wezen, ik ga dat roepen van alle daken, Ik ben heel vrolijk dat jullie me lezen, daarom ga ik blijven gedichtjes maken.
Twee bloempjes in de wei, zijn zo vrolijk en heel blij, Ze gaan een weekje leven, bij de mensen om het even.
Ze vragen zijn het goede mensen? waar ze een mooie week wensen. Of is het bij lieve kinderen, die nooit de liefde hinderen.
Ze worden geplukt en hebben een traan, ze moeten nu naar de mensen gaan. Ze gaan ver van hun zusjes leven, zonder ze nog even een kusje te geven.
Ze staan met andere bloemen in een vaas, ze luisteren naar de mensen hun geraas. Soms ontdekken ze liefde soms nie, de fleurige groetjes van big ietie.
Een goede morgend allemaal.Dit gedichtje kwam er zo gisteren in mijn gedachten dat ik het dadelijk opschreef.Het kan wat gevoelig zijn.Maar ik denk dat hier in een les voor iedereen zit.Aan jullie of dit waarheid is.
Een meisje bidt tot de grote Heer, genees me,ik wil geen pillen meer. Ik wil nog wat langer blijven leven, om veel liefde aan moeke te geven.
Het meisje is ziek en weent vol pijn ze wil genezen en heel vrolijk zijn. Ze wil alles doen om gezond te zijn, om met de anderen te spelen fijn.
Ze wil voor haar zieke moeder zorgen, ze wil voor haar klaar staan elke morgen. De Heer verhoorde haar mooie gebed, ze genas en werd later lid van seniorennet.
Een glimlach op mijn rond gezicht, straalt geluk uit bij elk nieuw gedicht. Deze glimlach is als een ware gift, mijn aangezicht hoeft geen face-lift.
Doe zoals ik,sta op met een glimlach, vergeet alle zorgen bij deze nieuwe dag. Glimlach,het kost je geen rooie cent, glimlach steeds bij elk nieuw moment.
Soms zit ik in een put en toch een glimlach, soms ben ik ongelukkig maar met een glimlach. Ik wil jullie graag deze glimlach geven, om ook zo gelukkig te kunnen leven.
Ik droomde,we waren allen een bij, we vlogen van bloem tot bloem blij. We waren gelukkig met de nektar, we aten ons vol,rusten even in de spar.
Chauffeurke in het geel was de leider, ik was de poeet en dichter-strijder. Ik vloog met glimlach en vol gemoed, we deden ons aan de nektar te goed.
Vele dames bijen van onze vliegploeg, kregen van het vliegen nooit genoeg. Als ze huiswaarts vlogen,buikje vol, gingen de mannen drinken in Pascals hol.
Maar ja het was maar een kleine droom, maar ik blijf liever onder die boom. Om te kunnen dichten voor de hele ploeg, ja want van dichten krijg ik nooit genoeg.
