Ik ben De Boeck Etienne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam tjenneke.
Ik ben een man en woon in Wommelgem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd hoofdtreinwachter.
Ik ben geboren op 11/11/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: miniatuurtreinen in clubverband-AMRA-modeltreinen.
een van mijn vakties in Schliersee maakte ik een uitstap met de trein.toen ik nog werkte had ik een biljet voor een gratis vervoer.Daar het dinsdag vrijedag was in het gasthof moest ik ergens anders eten zoeken.Ik maakte een trip naar Tegernsee.Het was een mooie reis daar ik gebruik maakte van mijn vrije reis die twee dagen na een geldig was.Ik ging terug met de trein om via Holzkirchen naar Fischhausen te rijden.Tussen Miesbach en Hausham kreeg de conducteur een bericht dat de tegenkomende trein deffect was en ergens stond tussen Bayerischzell en Schliersee.Al de reizigers moesten mondelings verwittigd worden omdat de omroep juist deffect was.Ik vroeg uit beroepsmisvorming of ik mijn colega kon helpen.Zo ging de mensen mee helpen verwittigen.Ik in de rijrichting terwijl de Duitse colega naar achteren ging. de reizigers waren verbaasd omdat ik in burger meehielp. Maar ik deed dat omdat wij allen de aansluiting zouden halen met de RVO bus,waarop de reizigers gratis meemochten met een geldig treinkaartje,niettegenstaande twee maatschappijen. Ik bleef in dat station om bij vrienden in hun zaak te kunnen avondeten. Een geluk deze panne heeft maar twee uur geduurd zodat ik met de trein nog kon meerijden tot in volgende station. De volgende namiddag kwam ik mijn hotelbaas tegen en vroeg wat ik gedaan had die dinsdag omdat er een paar mensen het hem verteld hadden. Hoe zou je zelf zijn indien je colega in moeilijkheden zit. tjenneke
Mijn hobby:Ja hoe kun je het raden-ik heb van mijn werk mijn hobby gemaakt-spoorwegen maar in het klein. Ik eigenlijk wij mijn club is nu voorbreiding aan het maken voor de nakende tentoonstelling op onze grote 1200 meter lange baan.Ik weet niet of ik hier op mijn blog de datums mag zetten.Maar het is de moeite waard om alles te komen bekijken. Gisteren was het voor ons rijavond-dit is eenmaal op de maand om de sporen niet te laten roesten en om het mechanisme te onderhouden.Het grootste gedeelte van de baan is volautomatisch en de treinen rijden volgens een blok systeem.Er zijn wel drie stations waar de treinen kunnen binnengahaald worden om tijdens een tentoonstelling snel slecht werkende treinen eruit te halen.Deze worden vervangen en eventueel indien mogelijk gerepareerd. Als je de naam van de club wil weten kan gewoon via een privemail naar mij en ik mail de website. Dinsdag avond is de clubdag-dan wordt er van alles gedaan-gewerkt-boeken gelezen over treinen en gepraat over de spoorwegen.De vrouwen zitten dan appart om die avond hun handwerk te doen. tjenneke
Heeft al iemand eens kou gehad in zijn bed. Wij hadden vroeger geen centrale verwarming en wij gingen vroege altijd met een warmwaterkruik in het bed.Ik kan namelijk beter slapen in een koud als warm bed. Ik had eens de late dienst in de winter en kwam omstreeks 22.30 thuis.Mijn ouders waren nog op wat heel bijzonder was daar die altijd omstreeks 22.00 in het bed gingen.Ik kleedde me om en ging om 23.15 naar mijn bed.Daar gekomen was er geen deken meer op mijn bed.Nu had iemand van broers of zussen hadden de mijne gepakt om bij hen te leggen.Het vroos namelijk.Ik snel naar onder om een nieuwe voor mij gaan halen.Ik wat dikker slaapgoed aantrekken,het was maar +vijf in de kamer.Die nacht werd ik wakker van de kou en stelde vast dat alles weer weg was van mijn bed.Ik naar beneden om toch iets te zoeken. Zo duurde dat wel een week lang dat bij mij altijd alles weg was.Ik proberen te slapen zo met alleen een laken.Zo kan ik beter slapen in een koud bed. Een centrale verwarming is dan gekomen en in mijn kamer van vijf op negen meter was dat snel warm,dus zette ik bij mij alles lager. In de winter slaap ik dan beter,maar is het extreem koud buiten,dan zet ik de kraan niet meer open maar doe iets meer aan bv een oude trui. In de zomer slaap ik volledig met voor als achtervenster open als het niet regent natuurlijk. De achtervenster kan volledig open schuiven zodat er een gat ontstaat van wel 2 op 1 meter. Als het helder weer is en de maan vol is heb ik geen verlichting in de kamer nodig. tjenneke
Dat vrouwen veel in hun handtas meenemen is bekend zeker. zo heb iets heel plezant meegemaakt tijdens mijn dienstjaren aan het spoor. Op een avond had ik plantondienst en ik was juist op het perron van Antwerpen Centraal om reizigers te helpen met info te geven.De omroepinstallatie kwam aan en er werd omgeroepen:Dienstmededeling.Planton-Hoofdwachter gevraagd bij onderstationschef voorperon. Ik begaf me onmiddellijk naar de chef.Deze zei me:Tjenneke,de omnibus komt binnen op spoor 2.De treinchef heeft assistentie gevraagd voor een lastige reizigster. Ik daarop:Chef ik ga onmiddellijk er naar toe. De toenmalige spoorwegpolitie was ook ter plaatse. De trein kwam binnen en de treinchef stapte uit met een dame.Deze reizigster wenend tot mij richtend:Chef uw colega wil mij op den boek zetten omdat ik mijn kaartje niet kan vinden.Ik had deze in mijn handtas gedaan en is blijkbaar verloren.Ik stelde de dame voor om naar het bureel betwiste zaken te gaan op het voorperron.Wij gesamen ernaar toe onder begeleiding van mijn colega en de agenten van de spoorwegpolitie. De dame deed haar uitleg over haar kaartje.De bediende zei dat de treinchef het bij het rechte eind had.Ik stelde daarom iets voor wat misschien op dat moment onbeleefd was.Ik vroeg de dame om haar handtas gans te ledigen op de grote toog.Eerst wou ze niet,maar op aandringen deed ze het toch met blozende kaken en hoe meer er uit de tas kwam hoe roder de kaken werden. Het biljet kwam te voorschijn.De treinchef verscheurde het briefje met al de gegevens van de dame zodat ze later geen boete moest krijgen. Maar mensen wat daar uit die tas kwam kun je maar alleen denken.Ik dacht bij mij zelf:Zat dat allemaal in die tas-ongelooflijk.Buiten haar identiteitskaart en sleutels vele dingen die ge niet zou nodig hebben om met de trein te rijden.Ze bleef maar blozen.Ze deed alles terug in haar handtas en zo snel ze kon was het station uit na ons te bedanken. Later op de avond was die dame er terug om de trein te nemen naar huis.Ze heeft bij mij staan babbelen en ik probeerde haar uit te leggen dat haar trein op spoor drie was om te vertrekken.Maar ze bleef maar haar geschiedenis uit te leggen waardoor ze haar trein miste.Ze heeft een half uur moeten wachten en is dan toch ingestapt en vertrokken. Als ik nu met mijn moeder naar de winkel ga en ik zie haar tas denk ik altijd:Wat hebben die vrouwen toch altijd bij.Ja schmink en geld,maar de rest ik weet het nog niet en het schoonste ik wil het niet weten.Eenmaal heb ik een tas laten uitkieperen en geen tweede keer meer.Wij hebben daar op het station wel een week over gelachen. Tjenneke
Ik was zestien toen ik aan de spoorwegen ben gaan werken.Daar ik nog minderjarig was heeft de spoorwegen het voogdijschap overgenomen.Mijn vader heeft dat moeten ondertekenen en dat was eerst tegen zijn zin,maar na twee maanden had die er geen spijt meer van.Ik moest weer naar de school-de spoorwegschool en dat was om de twee weken op zondagmorgen in Brussel aan het noordstation. Ik kreeg na een tijdje een uniform met een klak waarop ik fier was.Op die klak had ik een streep een blauwe als teken van mijn graad(de laagste)Berichtenbsteller in de volksmond PORTEUR. Mijn grootvader was fier op mij. Ik moest alle dagen naar het goederenstation van Mechelen-Nekkerspoel.Mijn grootvader was al drie jaar met pensioen als Sales-boss-dekan aan de haven.Hij kwam tot drie maal per weem met zijne Vespa naar ons om de tuin te werken.Hij deed er tot 25 minuten over van aan het Centraal station to bij ons. Hij had woorden met mijn vader gehad-zijn schoonzoon.Ik moest altijd tussenbeide komen als ze mekaar iets te zeggen hadden. Wij,de kinderen konden dat niet meer aanhoren en aanzien. Ik probeerde met mijn oudste zus zaliger het kontakt tussen die twee koppige mannen weer in orde te brengen. Ik nam mijn grootvader voor mijn rekening terwijl mijn zus vader onder haar hoede nam. Het resultaat was een grote nul.Mijnzus gaf de strijd op en ik kon koppiger zij dan die twee samen. Ik had mijn overplaatsing aangevraagd naar het Centraal station.Maar ik kreeg het grote goederenstation Antwerpen D.S.Waar ik later lader zou worden en brigadier ladersbaas om daarna het examen te doen van treinwachter. Alzo kwam ik op een dag van Mechelen thuis en grootvader was er niet.Hij mocht van de dokter het werk in de tuin niet meer doen.Ik vond het spijtig,maar langs de andere kant die oorlog tuusen de Vava en Pa zou eindelijk eens ophouden. Ik ging naar de stad met grootvader babbelen als 17 jarige om zijn schoonzoon de hand te reiken. Thuis deed ik het zelfde met ons vader. De anderen hadden schrik van die twee,maar ik niet. In december van dat jaar,ik was juist een half jaar bij de spoorwegen werd grootvader heel ziek en zou het einde van het jaar niet halen.Ik ging regelmatig met mijn moeder haar vader bezoeken in de kliniek.Ik probeerde mijn vader te overtuigen ook eens mee te gaan om die ruzie bij telegegen. Op een woensdag ik was weer in de kliniek,rechtsreeks van Mechelen naar toegegaan.Mijn grootvader zat rechtop in zijn bed.Zijn vrouw en enige dochter zaten er stil bij zonder een woord te zeggen.Ik moest alleen bij hem komen,de dames moesten uit de kamer.Hij zei:Etienne kom morgen eens met je vader.Ik wil met hem spreken. Ik naar huis en die avond had ik een gesprek met mijn vader dat de Vava hem spreken wou. De dag erop was ik vroeger thuis,een uur vroeger begonnen.Ik had een goed begripvolle bureelchef. Ik thuis mijn vader bewerkt tot die eindelijk meeging naar de kliniek.In de kamer lag mijn grootvader heel verzwakt en vroeg me:Etienne is je vader erbij? Toen is vader binnen gegaan en wij alleen buiten.Die twee hebbenals een klein kind geweend en al die ruzie van 20 jaar bij gelegd op 20 minuten. Daarna moest ik binnenkomen en de Vava zei me een paar woorden:Jongen zorg voor je moeder,het is het enigste wat ik nog heb. Wij zijn naar huis gegaan. Mijn grootvader is een uur later heengegaan in armen van mijn grootmoeder met de tranen in de ogen. Ik heb zelden tranen in de ogen,maar nu heb ik het op papeir gezet en moest zelf een traantje wegpinken.Ik als kind nog heb een oude vete doen begraven.Mag of moet ik hier fier over zijn. Tjenneke
Zondag 14 Augustus ben ik met de familie naar Keulen geweest met de Thalys.Ik kan dat doe een of twee maal per jaar met het tarief Pals met thalys ergens naar to rijden en dan nog eerste klas.Maximum vier reizigers,ik moet daar niet bij zijn. Om vijf uur opstaan,klaar maken en met de auto naar Berchem station. Om 06.47 de trein naar Brussel zuid.Deze reis moet wel appart betaald worden. Aangekomen in Brussel zuid nog eerst een drankje nemen in het station. Om 08.28 vertrok de trein richting Duitsland.Wij zaten nog maar een klein kwartier of het barpersoneel kwam ons vragen of we niks wilden nemen om te eten.Een kleine snack en een kopje thee en wat frisdrank.dat werd ons gratis aangeboden. Om kwart voor elf kwamen we aan te Keulen .Ik had een boek gevonden in de trein met daar achterin een klein stadsplannetje. Wij in een winkelwandelstraat.Het regende niet en dat kwam goed uit om onze jas even uit te doen. Om 12.00 hoorden we een klein gedonder.Toch geen onweer-Neen het was onze maag. In een Burger King wat gegeten.Ieder een dubbele Whopper met sla.Ik zonder en de anderen met fritjes.Mijn moeder verdeelde haar burger in twee en begon aan de eerste helft.De tweed kon ze niet op krijgen en ze wou die weg doen in een daar voor voorziene bak.Maar ik was daar ook en heb deze helft dan maar in mijn grote smoel gestoken. Na ongeveer daar een klein uur te zitten zijn we verder gegaan.Je moest wel 10 minuten wachten voor alles klaar was. Om 15.00 moesten de vrouwen even een kraantje openen en we gingen in een Kneipe. Maar we waren juist binnen of er werd een grotere kraan opengezet.Niet met emmers,maar met hele vaten kwam dat er uit.Toen hoorden we het Keulen donderen.Dat onweer heeft maar een minuut geduurd maar het regenen een uur.We zijn dan maar stlletjes naar het station gewandeld. Om half vijf in de namiddag waren wij er.Het was of daar 20 treinen teglijk binnenkwamen zoveel volk in dat station.Ja voor mij iets gewoon,maar mijn medereizigers dachten:En dat op een zondag. Om 18.00 was de trein er en om half zeven kregen we een groenten menuutje met een broodje en een sneetje zalm.Gratis-het zou in de prijs zitten. Ik had in het station op het perron een klein broodje gegeten met een worstje voor maar 2en 10 cent. Mijn zus lachen als ze het broodje zag een gewone pistolet en de worst kwam langs weerszijden 10 cm uit het broodje. Om half negen waren we in Brussel en een halfuur wachten en de trein terug naar Berchem.We waren thuis mo vijf na 10. Moeder was zo moe dat ze kort daarop is gaan slapen.Ik ben er om middernacht in gegaan. Tjenneke
Op een dag,ik was nog aan het werk als conducteur op de trein,moest ik twee dames controleren. Ze zaten alleen in een coupe en waren bezig over een artikel dat in de krant stond.een gehandicapte jongen van nog geen 18 jaar zou zijn moeder hebben omgebracht. Ik vond een krant in de trein,maar vond niks over dit artikel. Ik ging naar huis en hoorden nog mensen hierover praten. Thuis begon ik erover,daar wij een gehandicapte broer hebben.Niemand had het gelezen,maar mijn broer had er wel over horen vertellen op zijn werk.Meer wist die niet te zeggen. Later was er een reiziger op de trein en die zei:Alez een gehandicapte vermoordt zijn moeder en krijgt geen straf.Hij wordt in een instelling geplaatst. Mijn broer had thuis woorden met mijn moeder.Even later zei die:Een gehandicapte mag iemand afslaan en zal nooit gestraft worden.Wij mogen alles. Hij werd door een vriend op de vingers getikt:Gij moogt zoiets niet zeggen. Hij zei eens:Julie zijn normaal maar wij zijn de heersers van de wereld en julie moeten naar ons luisteren. Later zei ik hem waarom hij dat zei.Hij antwoorde lakoniek:Ik heb dat nooit gezegd. Later zag ik in een buitenlandse krant een artikel over zo een geval.De gehandicapte doodde iemand en werd opgesloten en er kwamen mensen op straat met een slogan:Laat die vrij,want de wereld is schuld. Wie moet nog geloofd worden. Ik ga door het vuur voor mijn broer,al krijg ik van hem daar geen respect voor.Hij heeft bij de geboorte niet gevraagd om zo te zijn.Maar ik keur altijd slechte dingen af. tjenneke
Ik was vorige week even een namiddag vrij. Ik nam de bus bij ons om naar het station van Berchem te gaan.Daar aangekomen herkende ik een man van de spoorwegen.Deze zei:Ha Boekske(zo noemde ze me op de dienst)das lang geleden.Ge zijt precies bijgekomen.Is dat van het goede leven? Ik daarop:Watik ben juist zes kilo afgevallen.Goed leven.Een oude colega zei me ooit ,je zult met pensioen minder tijd hebben dan als ge gaat werken. Zo ging ik naar het peron voor de trein.Ik wou naar Amsterdam om iets af te geven aan Vriendje ook van het seniorennet. De trein kwam eraan.De conducteurs stapten uit.De Ns colega:Ah die Etienne.Ga je mee naar Amdterdam?Nou ga toch in eerste zitten.Ik kom straks bij je. Ik kon gerust mijn kranten lezen en wat raadsels oplossen.De conducteur is even bij mij gekomen. Ja al zeker bijna vijf jaar gaan NSers mee tot Brussel en colegas van Antwerpen tot in Amsterdam.Ik heb het privilege gehad om als een van de toenmalige oudste in dienst zijnde colegas om mee te mogen naar Amsterdam. In Amstrdam even een goede dag dag aan Frans gezegd een machinist.Hij ging ook een groetje doen aan zijn vrouwtje Gerdientje een conductrice van de Benelux reeks.Ja Gerdientje-het was meer een Gerdien een rosse met veel volume en lengte-ik schat zo een meter vijf en tachtig-maar zo lief in omgang. Zo even in het buffet nog een gedronken en de boodschap was weeral gedaan. Op het perron kwam er andere trein en kon ik instappen om naar Berchem terug te keren. De conducteur stond met een colega:Dat is Etienne een van de beste van de NMBS en is al een tijd met pensioen.Laat hem maar rustig in de eerste klas zitten.Tegen mij:Etienne opletten het is tot Dort en met bussen tot Roosendaal. Ik zei daarop:Het zal wel gaan.We rijden wel door naar Roosendaal. We reden wel door,want wij waren de eerste die door kon.Het gevolg was een overzette trein.Ik dacht ja dat heb ik wel vele malen meegemaakt.In de pakwagenafdeling blijven,daar we niet doorkonden. In Berchem heeft die trein wel vijf minuten gestaan om het volk te laten afstappen. Oef ik was nog op tijd thuis om het rad van fortuin te zien. In die trein tussen Roosendaal was het of ik was weer aan het werken.De mensen vroegen me om uitleg.Hoe zagen ze dat ik conducteeur geweest was.Sataat op mijn voorhoofd of is dat de uitstraling. tot later. tjenneke
In 1986 ging ik terug in dde winetr naar Schliersee om een weekje skiverlof.Ik was niet meer in het oude maar in een ander gasthog waar ik nu nog altijd kom.Ik kwam daar aan in het station Fischhausen-Neuhaus het station van de deelgemeente van Schliersee.. Ik ging dadelijk het Gastehaus binnen en maakte me kenbaar.Aan de bar stond een man die me onmiddelijk vroeg om mee een verwelkomingsdrankje te drinken.Na een hele nacht in de trein met een zitplaats was dat even megenomen. Daarna moest ik er weer een drinken.Een uurtje later ben ik alles op de kamer gaan zetten en mij even verfrissen. Terug beneden gekomen kon ik onmiddelijk mijn middagetenen bekomen.Het was niet veel volgens de chef.Een grote kop soep-een bord fritjes met wel vijf stukken filets varkensgebraad-niet dun wel twee cm dik.Ik at alles op want in het station van Munchenzag het eten er niet alt goed uit.Ik kreeg erachter een groot dessert. Ik weet niet hoelang,maar ik heb lang nog met die man een paar schnapsen gedronken. Die avond lag ik er vroeg in. In die week was aan het grote station en moest met RVO-bus terug,daar er die tijd geen trein was. De chauffeur van de bus zei:Ha Belgier die Rauheckstrasse? Ik:Nein,Sachs.Ich beim Koegl. Hij:Bei Richard,gut ich komme heute abend bmit dir ein trinken. Ik was die avond weer een beetje.....ja watte. Die morgen een kater van je welste en ik niet alleen de eigenaar ook. Op een dag vroeg die chef me of ik niks zag in zijn dochter.Ja dat wel,maar ze was nog maar bijna 18 en ik35. Er is nooit iets van gekomen buiten een eeuwige vriendschap tussen ons twee. Men zei me daar dat ze een..... Ja die week was snel voorbij en voor ik het wist was ik zelf terug weer kaartjes aan het controleren. dat was het dan weer. tjenneke
Heeft iemand een peetoom gehad? Ja zeker.Ik ook.Het was een heel toffe vent.Ik kreeg daar heel veel van. een maal een briefje van 100 en een speelgoedtrein-waar mijn vader altijd mee speelde en waar ik niet mocht aankomen. Ja wat ik nog meer kreeg van mijn peetoom-de oudste broer van vader.Kritiek en nog eens kriteik. Ik was jonger en daarom kende ik minder dan hij.Hij had een een diploma en ik niet. Hij was beter en kende alles.Daar was niets op de wereld dat hij niet kende. Hij kon sneller rekenen dan ik,maar moest er iets moeiklijk berekend worden kwam hij naar ons.Hij kon niet verdragen dat zijn neefje sneller was dan hij. Men zei altijd:Die Etienne is helemaal Louis-zo heette die-heeft de zelfde streken. Maar dat is niet waar.Ja op sommige dingen wel,zoals mooie meiden bekijken een pint drinken,alhoeweel ik al vier jaar geen bier en vier maanden geen wijn meer drink. Mijn oom is vroeg gestorven.Hij had een of andere tropische ziekte,meer weet ik niet. Zijn eerste vrouw vond ik en mijn broers en zussen een heks. Zijn tweede was het tegenovergestelde-een engel op aarde. Ja ik was aan het spoor begonnen op zestien jaar en ik moest na twee maanden spoor naar de spoorwegschool en dat was om drie a vier weken op een zondag naar Brussel gaan en een maal per week naar de Franse les. Mijn oom hoorde dat:Ken jij nog Frans?Ik was de beste van de klas.Hij was de beste van alles in de school. Ik heb die scholing niet uitgedaan daar ik een examen gelukt had voor treinwachter.Het examen Frans heb ik later afgelegd samen met het examen treinchef. Die opleiding treinchef heb ik gedaan op een maand met examen erbij en onmiddelijk de baan op als treinchef een dag na het examen. Ik kwam juist thuis van de eerste maand alleen de baan op met een trein als treinchef dat mijn vader zei:Etienne je oom komt.Amaai als die maar snel weer weg is.Hij zal weer komen stoefen. Ja ik was niet lang binnen van de vroege dienst of daar stond die.Ik had de tijd nog gehad me om te kleden. Hij keek me aan:Alez al een maand treinchef en dat op een maand geleerd.Maar ik kan de sneller.Geef je fluitje,je sleutel in ik gan ergens een trein nemen en ik rij nog beter die trein en knip de kaartjes nog beter dan een controleur. Mijn vader me bekijken wat ik zou zeggen. Ik haaalde alles te voorschijn:Mijn drieweg sleutel,fluitje en de kniptang.Ik zei daarop :Nonkel Louis hier het vlindersleuteltje. Hij zei:Maar die circussleutel heb ik niet van doen. Ik:Dat is voor de AVG te bedienen. Hij: de A watte. Ik:De AVG.Aanwijzers verrichtingen gedaan. Hij:Dat ken ik niet. Ik daarop schamper:Is er dan nog iets dat ge niet kent? Zonder iets te zeggen is die weggegaan en heeft een jaar niet meer met ons gesproken. Later kwam hij wel terug maar niet meer met:Ik ken alles beter. Ik kreeg vier weken opleiding nu duurt dat zeker zes tot acht maande die opleiding treinchef. tjenneke
Op Dinsdag 0208 ging ik eens meedoen aan de wandeling. Rond elf uur afspraak in het centraal station.Ik had vooraf mijn foto gemaild aan de gids. Tot mijn verbazing was het een bekende.Wij werkte samen in De Central.Hij als chef-fakteur om de post te làossen en ik als chef-garde aan de trein.Het was een plezierig weerzien. We vertrokken aan het Astridplein om zo via de Rooseveldplaats(vroeger De Rozenhofkes genoemd) via de Meir naar de kaaien te komen. Het was voor mij lang geleden dat ik daar nog wandelde. We kwamen niet ver van een plaatske,mij beter bekend als de straat waar ik geboren ben. Kijk een pagaddertoren.Ik ben van nature een Antwerpenaar van geboorte en geen Pagadder.De gids legde het verschil uit maar dat kende ik al van ik een klein ventje was. Ik heb maar 5 maanden in de stad gewoond.Maar elke zomer van 1952 tot dat ik ging werken op zestienjarige leeftijd in 1968 heb ik daar in de Koekestad mijn vakantie doorgebracht.Aan Dossemart(voor niet Antwerpenaren de Ossenmarkt).Ik ging later als jongetje vanaf zeven jaar altijd de stad verkennen en heb dan ook alle musea bezocht,waar dat ik binnen mocht. Het schoonste in dien tijd op het Zuiderteras gaan staan naar de bananenboten gaan zien lossen.Ja mijn grootvader was daar sailboss.Af en toe kregen wij een banaan.Hij zei dan:Manne hier een panan.En maar bananen eten tot ze langs de oren eruit kwamen. De zaterdag in die vakantie te voet van de Paradijsstraat langs de Sint Jakobsmarkt naar de zakstraat,naar het cafe van mijn tante.Dat was toen cafe Chabau of chabo.Mijn tant een zuster van mijn grootmoeder noemde ze daar aan het schipperkwartier:Moe Chabo. Mijn grootvader was de platte en ik was de Rosse van de Platte.En ons moeder vas Liza van de Platte.Bijnamen dat was bekend daar. Door die wandeling kwam mijn jeugdherinneringen van de jaren vijftig terug boven. Hawel het heeft mij goed gedaan ik do dan nog eens. Er zouden er meer dat doen. tjenneke
Alez beste mail-amgos hier allen nog eens een groet.Het was plezant op de dertigste juli. Op dat golfterein moest ik efkes met mijn achterwezen schudden om eens een gaatje te raken. Ik heb meer lege als volle gezien.Bij mij te verstaan hé. Ja ik had dat nog nooit gedaan hé.Maar het was de bedoeling om mijn teamgenoten te laten lachen zo dat ze verkeerd zouden doen.Maar ze hebben gelachen. Ik werd een beetje zenuwachtig van mijn eigen lach-door de anderen zien lachen dat ik niet kon winnen. Meedoen is belangrijker dan winnen. Ik heb wel verloren maar ik heb vrienden bij gewonnen en dat is belangrijker dan al de rest. Ik wou bij seniorennet met de gedachte om na een maand er terug af te moeten.Nee dat kon niet-ik moet blijven.En ik zal blijven of is dat verkeerd gezegd. Nu mogen ze zeggen die mensen zijn zotten of gekken die een hele of een halve dag achter een pece te zitten. Erasmus zei ooit eens LEER DE GEKKEN VERDRAGEN,HET ZAL U IMMER B! EHAGEN. We hebben goed gegeten en gedronken. Om het beter te zeggen we hebben ons geamuseerd.Wie zegt het tegengestelde. Nu heb ik aan een naam ook een gezicht kunnen plakken. En ik zal nu zeggen:Dat waren geen SENIOREN maar OVERJAARSE TEENERS. Ik zeg het nog een groep senioren beleeft zulk een dag beter als jonge snotneuzen. Wanneer is de volgende bijeenkomst. Chauffeurke ik wil je inhalen in het schrijven-maar als ik je nie kan inhalen ben ik niet boos. Het is de pen die het doet. Kom nu een woordje voor de organisatoren:Heel goed.Beter kunnen ze niet het was gewoon super. Allez meer of betere woorden kan ik nu niet schrijven. Wie me wil zeggen dat het geen goede zaterdag was graag mij iets laten weten.Ik weet zeker ik er krijg geen een die zegt dat het slecht was. big ietie
Wie uit een groot gezin komt die wenst volgens mij zelf een groot gezin. Iemand die solo is heeft geen broer of zus om mee te spelen. Heeft niemand om ruzie mee te maken. Heeft niemand om er zich over te ontfermen. Heeft niemand om zijn beklag tegen te doen. Heeft niemand om die tehelpen bij eten maken en afwassen. Voelt die zich gelukkig alleen. Ik kom uit een gezin van zeven kinderen. Mijn oudste broer is ongelukkig genoeg twee maanden voor mijn geboorte gestorven.ik zelf kwam heel ziek ter wereld.Mijn ouders waren de wanhoop voorbij.Dach mijn wil om te overleven heeft die stelling juist gesterkt. Na mij zijn nog een zus,broer een zus en tenslotte na lange tijd tussen nog een broer. De oudste zus belde mij op toen ze heel ziek was.Ze wenste mij die dag een gelukkige verjaardag.Ik kwam juist thuis van Amsterdam na een dagje veel reizigers controle feestdag in belgie maar in Nderland niet.Ze vroeg me:Etienne geef Ma nog eens want ik wil haar nog een keer spreken. Dat gesprek heeft zeker een half uur geduurd. De dag erop is ze thuis vredig heen gegaan nadat ze verloren van menheer Kanker. Ik mis haar na bijna drie jaar nog altijd. Haar dagelijks groet van vijf minuten. Haar vraag of ik nog eens kwam babbelen en mopjes vertellen. Haar bezorgdheid als er bij ons iemand ziek was. Haar aanwezigheid in de auto als ik haar ging halen. Haar schaterlach.Zij was nog erger dan ik met grappen uit te halen. Ik blijf ze voortzetten neem dat van mij aan. Daarom een groot gezin is een zegen als de hele groep bijeen blijft. Als zo een groep uit een valt,zal zelf de sterkste ouders ten onder gaan. Etienne big ietie
Dat er thuis ook gewerkt moet worden is een echte logica. Ik ben al sinds dinsdag aan het schilderen.Eerst buiten vanvoor.En nu onder de koepel. Op woensdag begon ik iets na de middag.Maar moest na anderhalfuur het werk staken,daar er onder die koepel en temperatuur heerste van bijna 35 gr.Ik stond op een ladder en boven juist onder de plastiek van de koepel werd 45 gr. gemeten. Ik gaf er de brui aan,niet alleen van de warmte maar ook dat er iemand op mijn handen keek,zonder de zijne uit de mouw te steken.Die zei:Ik moet als mindervalide op mijn rug passen.Ik moet dat ook zoals iedere mens. Donderdag al om half acht wat geschilderd om dan daarna de boodschappen te doen voor iedereen. Namiddags een half uurtje verder gewerkt.Door de benauwdheid ging het niet meer.Avondeten klaarmaken en voor de rest van de dag met de mailgroep schrijven op mijn pece. Nu vrijdag 29 juli al om 06.15 opstaan om al wat verder te doen.Om 07.30 was het al daar al 27 gr.Dat belooft voor de namiddag.Ik zal maar al een pak doeken klaar leggen om het zweet te vegen. Als ik niks doe ben ik een lamzak voor de familie.Doe ik iets,dan is er kritiek op de werkwijze.Ik zeg altijd:DE BESTE STUURLUI STAAN AAN WAL. Vroeger toen vader nog leefd had ik veel treindiensten die kort voor de middag begonnen.Ik deed liever de hele late of de nachttreinen. Op een morgen me klaarmaken om naar het werk te gaan.Vader vroeg me:Etienne kun je niet eerst naar de supermarkt rijden ik voel me niet goed.Ik snel heen en weer de 4 kilometer en dan haasten om toch nog op tijd te zijn om in het Centraalstation te zijn. Ik kwam thuis en zag vader met een lekkere pint aan zijn mond. Een week of twee het zelfde.Maar ik moest een uur vroeger beginnen en kon niet de boodschappen doen.Vader boos:Jij wil niks voor je moeder doen. Ik ging naar de telefoon en ik deed of ik die zou opnemen.Vader:Wat ga je doen? Ik:Het werk opbellen en zeggen dat ik een uur later zal komen. Vader werd bleek en ik moest zorgen dat ik weg was.Een twee weken met mekaar niet gesproken. Na die twee weken nog een week voor dat ik met verlof ging.Ik had die woensdag een treinongeval en ik was denige gekwetste. Ik drie dagen thuis.Maar ik kon praktisch niks zien door die kwetsuur.De ogen waren bijna fataal geraakt. Vader weer boos omdat hij de boodschappen moest doen. 10 jaar geleden is die in de kliniek overleden.Ik was er het laatste bij.Hij lag in koma heel zielig.Toch nam hij mijn handen vast en het was of hij mij fluisterde:Etienne,zorg goed voor je moeder.En vergeef mij wat ik je ooit gezegd heb. Ik had dat al langer gedaan.Soms mis ik hem heel hard omdat wij konden discusieren als geen ander. Van de toen zes nog levende kinderen hebben de twee oudsten hun vader het meest gemist.Van die twee ben ik nog alleen over.Mijn oudste zus is albijna drie jaar in de hemel na een erge kanker. Tjenneke
Heir komt een verhaal van mij. Ik ging als bestuurslid van een turnkring eens mee met de club op skireis.Niet om te skien maar om mee te helpen bij het bijeenhouden van de stukken als de ploeg gaat skien. Toen wij aankwamen in Oostenrijk was het eerdte wat de jongeren vroegen:Wel Tjenneke gaat gij niet mee skien of zijt gij bang? Ik daarop:Neen mannen ik ben hier om mee op julie materiaal te passen. Maar na zoveel zeveren,kon ik het niet laten en heb mijn mee ingeschreven bij de ploeg beginnelingen om een snel cursus skien te nemen. Zie mij daar staan tussen al die kinderen tussen 7 à 10 jaar. Wel de eerste keer was dat bangelijk.Daarna had ik er plezier in. De allerkleintjes altijd lachen toen Tjenneke horizontaal stond-dus ik viel de eerste dagen meer dan die pagadders. Maar de avonden met de volwassenen natuurlijk napraten.Er werd gezegd dat ik vooruitgang boekte. die 10 dagen waren snel om. De laatste dag moesten wij als kunnen een slalom maken om ons skibrevet te halen. Ieder om beurt 600 meter afdaling tussen bevlagde paaltjes.De ene wat rapper dan de andere. Eerst de grotere groep en daarna de beginnelingen.En ik als laatste met groep volwassenen die skiles nam. Ik was de eerste en de laatste van die groep.Ja was dan ook de enigste. Alles ging goed bij het eerste poortje.Mijn skis draaide 180 graden rond.Ik viel,maar bleef op de latten staan maar met mijn handen had ik de punt van mijn skis vast.Op handen en voeten skiede ik zo de hele slalom achterwaarts geen poortje missend en ook geen paaltje rakend. Ik deed het hele parcours in 1.36 min. Die avond werd iedereen gevierd. Daar ik meedeed buiten categorie kon ik natuurlijk niets winnen. Iedereen werd persoon per persoon naar voren geroepen om de diploma en medaille te komen ontvangen. Ik schrok dat ze ook mijn naam afriepen.Ik kreeg ook mijn diploma zoals afgesproken bij de inschrijving voor de skiles.Ik had ervoor betaald. Maar ik kreeg een ere-medaille in goud voor mijn stunt op de latten.Ik kreeg ieneens een dikken nek die ik nu nog altijd heb. Die medaille is later bij een diefstal gestolen alsook deze gouden van het spoor voor mijn bewijs als 25 jaar spoorwegen. Ik heb daarna in Duitsland van vrienden leren langlaufen en dat ging zwakjes goed.Wat ik wel goed kon daar en nu niet meer mag doen van de dokter=LANGSAUFEN. tot blogs tjenneke
Op een avond kwam ik thuis van het werk met het openbaar vervoer.Ik schrok toen ik merkte dat de nummerplaat van mijn wagen verdwenen was.Ik vroeg eerst binnen of ze iets ervan wisten.Neen was het antwoord.Vader nam daarom de telefoon en riep onmiddelijk de politie op. Die waren snel ter plaatse om een PEVEE te maken. Kort daarop werd er aan de deurbel gebeld door een buurman verder uit de straat.De nummerplaat zat bij hem in de bus opgevouwen.De politei nam de gegevens op van die buurman. Ik mocht de nummerplaat op de auto terug vastzetten en kreeg een duplo van de pevee om zo te mogen rijden,maar ik moest snel een nieuwe aanvragen. Even later verklapte een jongen uit de zijstraat dat hij het gedaan had en dat zonder dat die het wist aan een verwante van een van die agenten die de pevee opstelde. Of de jongen gestraft werd weet ik niet,maar de vader heeft wel de plaat vergoed. Nu enige jaren later deed ik controle in de trein met een colega.In die afdeling zat juist die jongen die het gedaan had.Hij was nu wel al meerderjarig.Mijn colega betrapte hem zonder vrevoerbewijs. De jongeman bekeek mij aan met de gedachte-Die gaat een pevee laten opstellen en daar kan een rechtzaak van komen. De colega vroeg mij ter hulp en de jongeman begon er bleek uit te zien. Ik heb mijn colega gewoon gezegd een behandeling te doen en alles te laten betalen met een gewoon treinkaartje met de minimum boete.Zonder hem op te schrijven. Een paar dagen later heeft die jongeman mij op straat thuis bedankt dat ik hem niet laten opschrijven heb.Ik zei hem dat ik niet graag schreef als ik op de gewone manier kan doen. Als ik iemande DEN BOEK zet heb ik niks,laat ik die btalen aan mij of aan een colega heeft die man er iets aan en wij hebben onze 2% aan de ontvangsten(wel 35% belastingen).Die iemand is dan blij dat die eraf komt met een gewone boete dan een eventuele rechtzaak. tjenneke
Ik had het weekend van 23/24 julie een aardige droom. Ik stond per toeval op een plaats waar ik heel zelden kwam.Er was veel volk en ik vroeg wat er gaande was.Men legde me uit dat ik aan een loopwedstrijd was van dames. Ik keek naar de groep en zag voor in die groep een beeldschone meid met fijn blonde haren.Daarnaast een wat kleiner maar stevig gebouwde jong dame.Ik bekeek haar en ik dacht bij me zelf:Dat is die,die mij regelmatig bediend in de taverne waar ik regelmatig met mijn moeder een thee kom drinken. Ik word plots op mijn schouders getikt.Een in zwart geklede man stond naast mij die zei:Dat blondje gaat winnen,hoe dan ook.Dat andere zal de meet niet halen en als ze het toch doet zal haar wat te wachten staan.De man zonder nog iets te zeggen stapt een grote zwarte slee.De chauffeur zegt nog:Doet ze mee bos.Ik weet een omweg om sneller bij da aankomst te zijn. De start wordt gegeven en de dames vertrekken.Plots stopt er een auto met gierende banden.Ik bekijk de nummerplaat en zie P47.Ik:Maar die auto ken ik,maar van wie? Het raampje gaat open en een manvraagt mij:Etienne,wie was dat? Ik:Ik ken die niet,hij wil alleen er voor zorgen dat het kleine dametje niet over de meet komt. De man:Loop erachter en probeer haar te helpen ze moet winnen. De wagen begint te vertrekken en zegt:Mijn Chauffeurke zal wel snel rijden om ook aan de meet te zijn nog voor die anderen. In mijn droom begin ik te lopen zo snel ik kon.Na wat geloop haal ik de groep in en bemerk dat die twee er niet bij zijn.Ik kijk verder en zie ze een halve kilometer verder lopen.Ho ik ben hier aan de shopping en ze lopen richting van mijn gemeente.Op een goede kilometer van bij mij thuis haal ik het tweetal in en zie een afsluiting en moet ik een zijstraat inslaan.Tot verbazing stel ik vast dat het onze straat is. Ik zie de meisjes afkomen-het kleine voor en het blondje op 10 meter.Ze lopen de streep over en op dat moment staat die zwarte wagen daar en wordt het dametje in da wagen gesleurd,maar ik spring ook in erin en bevrijd haar.Op dat moment worden de inziitenden gearresteerd door de mensen uit de wagen met nummerplaat P47. Kort daarop word ik wakker.Ik vroeg me af zit hier een waarheid in die droom of is het een normale droom.Ik weet het niet. tot blogs Tjenneke
Zaterdag 23 Juli.Wij stonden klaar om een uitstapje te maken. Ik vertrok met de wagen richting Wilrijk om onze zus af te halen aan het politiebureel.Ik was nog geen kilometer aan het rijden of ik moest linksomkeer maken.De weg gesperd met amulances en politie.Ik zei dat ik over Boechout en zo via Mortsel zou rijden.Ja maar door werken moest ook daar een ommetje maken.Maar alles goed,ik had om 12.00 afgesproken en ik was daar zelfs met omrijden al om 11.55 Ik hou wel mijn snelheid in het hoog. Wij reden vandaar dan de autosnelweg op en via de ring van Antwerpen afslaan op de E34/313 en zo in Oelegem de richting Eindhoven om dan op de kamping te komen van mijn nicht. Ze stonden te wachten aan de ingang.Wij als bezoekers moesten wij 2 betalen om binnen te komen. Mijn achterneefje die op 22 juli 3 geworden was,was blij ons te zien en ook zijn overgrootmoeder. Mijn nichtje begroette haar grootmoeder met heerlijke zoen. De kleine begon zijn pakjes te openen.Zijn zus kwam flemen bij mij om bij het schietkraam te komen schieten op de pijpjes om geschenkjes te bekomen.Natuurlijk kon ik niet weerstaan aan haar vrouwelijk charmes en hand in hand ging ik met haar wandelen. Een half uur later was ik met haar terug. De jongste van de drie kinderen van mijn nichtje(die eind dit jaar haar vierde verwacht) kwam ook bij zijn grootoom zitten.Tee zei hij tegen mij:Noepje. Ik begreep het direkt,hij moest een koekje hebben. Even later werd de ijstaart boven gehaald om te verorberen-ja ijstaart-want door de warmte was het bijna een zwemtaart.De twee jongsten hingen vol in het aangezicht van het ijs.Maar daar is het wassen goed voor. Toen kreeg mijn nicht een oproep op haar gsm.Het was mijn schoonbroer.Ik ging die dan met de jarige ophalen aan de ingang.Hij zag hem en rie met luider stem:Bompa,bompa ikke drie jaar. Kort daarop ben ik dan maar naar huis gereden,mijn moeder van bijna 84 werd een beetje moe en thuis duurde het niet lang of ze lag te snurken in haar zetel. tot blogs tjenneke
Vroeger kocht ik meer lootjes dan nu van de nationale loterij. Zo had ik er een gekocht bij ons in de boekenwinkel alvorens door te gaan naar mijn werk. Ik had die dag geen zin om met de auto te gaan.Dus ik nam het openbaar vervoer.Het eerste wat aan de halte was nam ik richting centraal statio,n van Antwerpen.Dit maal was het de tram.Ik zat op den Vierentwintig en ik begon mijn lootje uit te krabben.100 frank. Ik was zoals altijd te vroeg in het station en ging onmiddelijk naar de stand van de loterij om mij lootje om te wisselen voor een nieuw en de rest in de zak.Ik begon te krabben en ik zei:Weer 100 fr. De verkoper zei:Chef draai dat lootje eens om. Ik deed dat.Ik had verkeerd gezien.Ho 0010000 frank. Ja ik moest dat omwisselen op de bank. De dag erna onmiddelijk naar de bank.1000 fr uitbetaald en 9000 fr op het spaarboekje voor de reis van volgend jaar en dat bracht nog eens 3.25 % op. Ja dat was zeker 12 jaar geleden. Kijk,je moet niet slim of mooi zijn,want iedereen kan winnen. tjenneke
