|
Het weer had zich wat hersteld vandaag. We besloten om een
auto-uitstap te doen. We ontdekten de schoonheid van de zuidwestkust van
Portugal. Het natuurpark waar we doorreden, strekt zich uit langs deze
westkust. Het is een beschermd gebied waar de wind vrij spel heeft, en voor
grote golven zorgt. Het water is hier koud en ook woester dan in de
zuidelijkere Algarve. Het landschap is zeer gevarieerd met lange zandstranden,
groene weilanden met grazende schapen, statige bossen met kurkeiken en witte
huisjes met kleurrijke accenten.
Onze eerste stopplaats nabij de stranden van Bordeira, leek al een waar
paradijs. Het opkomende water kolkte tegen de kliffen die hoog boven het water
uitstegen. Het was een waar schouwspel waarbij we vaak een vleugje
regenboogkleurtjes konden waarnemen boven het pas omgewoelde water. We genoten een
hele poos van deze wonderlijke natuur terwijl we wandelend over aangelegde
houten paadjes de kustlijn van op de klippen konden volgen.
De temperatuur bereikte een aardige 16 graden. Zo konden we ons in het zonnetje
weer verlekkeren op ons lunchpakketje. Onze warme truien verdwenen met de lege
rugzak in de auto. We reden verder langs de kust op een onverharde weg. Dat was
even schommelen in de wagen.
Onze groene gids meldde ons dat we aan de Torre do Aspa een overweldigend
uitzicht zouden hebben op het uiterst zuidelijkste punt van Portugal. Dat
lieten we ons geen twee keer zeggen.
Na een poos veranderde de weg weer in een onverharde weg. Hoe verder we reden, hoe
meer putten en plassen we zagen. De weg werd onberijdbaar. We parkeerden de
auto en gingen te voet verder. Langs de weg en op de zanderige heuvels merkten
we honderden, waarschijnlijk duizenden azeleas. Ik kan me voorstellen hoe deze
zandduinen er in de lente uitzien wanneer al die azeleas in volle bloei staan.
De Torre do Aspa hebben we uiteindelijk niet gevonden maar op een andere klif
die
we wandelend bereikten, hadden we ook een mooi uitzicht.
Dan hadden we nog de twee uiterst zuidwestelijke punten van Portugal voor de
boeg. Bij Sagres heb je 2 kliffen die loodrecht uit de oceaan rijzen. Op de
Ponta de Sagres moesten we een centje neertellen voordat we via een oud fort
tot op het uiterste punt konden wandelen. Door de vele bebouwing langs de
kusten was het uitzicht minder wijds dan we ons hadden voorgesteld. Op de Cabo
de Sao Vincente konden we niet tot het uiterste puntje omdat de vuurtoren op
het puntje toebehoort aan een militair domein. Langs de westzijde hadden we wel
een indrukwekkend uitzicht op de kliffen die zich oneindig ver uitstrekken naar
het noorden.
Onze Yuna die meewas, was enorm moe van al het wandelen. We hebben ze de hele
avond niet meer gehoord. Toegegeven: onze benen en voeten voelden ook vermoeid
aan.
Linda
|
