Nadat wij met succes op een avond getracht hadden
om dé kleinkunst met dé smartlap te verzoenen
door de échte kleinkunstenaar Miel Cools in het cultureel centrum
van zijn geboortedorp Herk-... onze stad te koppelen aan
'n échte smartlapzangeres Tina Rosita, 
kwam het enige latere nieuws over Miel nog enkel
uit de kranten en andere berichten.
Persoonlijk heb ik sindsdien Miel niet meer ontmoet.
Ook al hadden we nog nieuwe afspraken gemaakt.
Maar beiden bruisten nog steeds van de jeugdig aanvoelende ambities
én gingen hun muzikale wegen.
Wetende dat die toch regelmatig zouden kruisen.
Het werd letterlijk voor beiden af en toe wel eens een kruisweg.
De gezondheid protesteerde en wees
met de dreigende goddelijke vinger naar de jaartallen.
 Zijn hart en mijn hersenen gingen in contestatie.
De ouderdom was nu eenmaal niet bestand
tegen het opborrelend verlangen naar creativiteit.
We zouden nog zoveel... En toch, het kan nog steeds !
Will Tura zingt ook nog van Hoop doet leven !
En met een hoop kun je bergen verzetten.
Miel, met de pacemaker op de goeie plaats,
onlangs over zijn 72ste brug gewandeld, 
kende van geen ophouden en genoot van zijn
Cools-karaktervol leven.
We zagen hem nog op TVL op de gitaar tokkelen,
net voor het Hasseltse zitbeeld
van de eerste Limburgse poëet Hendrik Van Veldeke.

   (HBL)

Vandaag heeft de cardialoog de remmen 
van de Stokerijstraat te Hasselt heel wat tanden opgetrokken
en moest Miel al zijn reeds geplande avondvullende optredens afzeggen
 met z'n geëigende kleinkunstenaarskwinkslag:
"Mijn hart heeft zoveel bemind, dat het is opgebruikt. 
Nu betaal ik er graag de rekening voor".
Ook al zal hij niet meer openbaar optreden, verbod op gitaar spelen en liedjes schrijven stonden niet op het dokters... is het nu voor- of naschrift?
Visite zeker niet.  
Zijn successen zijn niet te tellen en op zich ook niet het belangrijkste,
want voor Miel was elk optreden een uitdagend succes op zich.
Zelfs zijn nieuwste CD, die hij verleden week voorstelde, telt 12 prachtige nummers. Pareltjes als karaktervolle gouden wijndruppels aan een wijnrank...
gevuld met een Haspengouws karakter,
verzacht met het over-Demerse Kempens zand. 
Muzikale eenvoud gevuld met teksten met een breed nostalgisch karakter
van het luchtig "wijnliedje" tot de kunstgrepen van een vrouw.
Af en toe scherp, zonder kwetsend te zijn.
Een passende knipoog van een Coolse kwink.
Ondertussen schrijft Miel aan zijn levensverhaal,
waarvan hijzelf het tempo en inhoud bepaalt.
Hij zong meer dan 120 nummers bij mekaar, "waarvan er 40 in mijn boek zullen staan" en alleszeggend: zijn levensverhaal.
Mijn neus krult al naar de inhoud en waarop ! 
En wie Miel Cools kent zal dit verhaal eveneens met de nodige kritische zweepslagjes gezoet aangeboden krijgen. Wie het voor- of het nawoord zal krijgen is nog niet geweten maar Jos Ghysen en Louis Verbeeck zijn en waren met hem de Vlaamse drie-eenheid die mekaar van binnen en buiten kenden, samen op het podium stonden, samen vochten voor de Vlaamse toekomst en ook samen meermaals herinneringen van toen boven haalden en soms regelmatig verdunden met het druivenrijke vocht uit een bodemloze fles.
De vertelkunst laten we aan het boek
en je haalt er maar uit wat je zelf graag hoort.
Luister nu even, nippend vanachter een glaasje,
naar de nummers van de nieuwste CD.
Twaalf apostelen "Brutaal Lijnrecht op de grijze verwilderde Boelvaar"
met dé Miel zingend genietend achter het stuur. Tokkend op de snaar. (GîG)

Pief paf poef
Ik word cowboy, ik word cowboy
Jippie jippie jippie jee.

Gisteren vroeg de onderwijzer
aan de jongens in de klas
wat ze later wilde worden
welk hun grote roeping was.
Ik word coureur
zo riep er eentje.
Ik word kok
en ik artist.
Ik heb stilletjes gezwegen,
omdat ik wel beter wist.

*****************************************
refrein:
Pief paf poef
ik word cowboy, ik word cowboy
Texas is mijn tweede vaderland.
Pief paf poef
ik word cowboy, ik word cowboy
dat is net een kolfje naar mijn hand.

*****************************************
'k Hoor de koeien nu al loeiën
op mijn ranch in de Farwest.

Pief paf poef
met mijn sporen en mijn lasso
voel ik mij pas opperbest

is er herrie in de prairie
dreigt er hier of daar gevaar
bind een zadel op mijn merrie
en het zaakje komt wel klaar.
Want in heel het wilde westen
zal men roemen wat ik zeg.
Bij de naam van cheriff Jan
dan gaan de rovers uit de weg.

********************************
refrein

********************************
Ik speel banjo, zing van heiho
's avonds als het kampvuur brandt.

Pief paf poef
met mijn sporen en mijn lasso
voel ik mij pas opperbest

*****************************************
ref. instrumentaal

*****************************************
Beste vrienden, komt me vinden
op mijn ranch in de Farwest.

Pief paf poef
geef mij sporen en mijn lasso
dan verziet mij voor de rest.

Pief paf poef

(Andere nummers van Janneman: o.a.
"Bonpapa", "Eddie de Eskimo" en "M'n opa loopt voorop in de fanfare")

Geboren te Sint-Gillis op 9 februari 1900 en overleden te Ekeren op 12 oktober 1964.
Renaat voltooide de Grieks-Latijnse humaniora om vervolgens een tijdje Germaanse filologie te studeren aan de Leuvense universiteit.
Hij werkte o.m. bij de Formière, Crédit Anversois, een notaris, om tenslotte te belanden bij het Ministerie van Openbaar Onderwijs waar hij vertalingen maakte voor het Staatsblad.
Doch de wereld van Grassin, later beter gekend als "Het Ketje" was de wereld van kunst en toneel.

Uit "De Sterrendief" (1931)


Comédie féerique en quatre tableaux (inédit) - Rédaction : 1931
Création : De Sterredief, traduction néerlandaise de Jozef Contryn, 28 mars 1933,
Turnhout, Vlaamsche Volkstooneel, m. sc. : Renaat Grassin ;
en français : 8 septembre 1982, Bruxelles,
Compagnie Michel de Ghelderode/Théâtre Benjamin, m. sc. : Jean-Paul Humpers.

Via de Nederlander Arie van den Heuvel bekwaamde hij zich in de toneelkunst en speelde enkele opmerkelijke rollen bij de toneelkring "De Volharding" te Tienen.
In 1927 tekende hij een contract bij het Vlaams Volkstoneel.
Inmiddels was hij ook verbonden aan de toenmalige Brusselse toneelgroep Gudrun.
De grote doorbraak kwam er toen Grassin een Brusselse bewerking maakte van "Boefke", een Nederlands toneelstuk van Jaap van der Pol, naar de roman van M.J. Brusse.
Renaat speelde zelf de hoofdrol.
Het betekende meteen de geboorte van de figuur van het Brusselse Ketje.
De allereerste opvoering had plaats in 1930 en in meer dan 1.000 vertoningen zou deze Brusselaar de titelrol spelen.
In de dertiger jaren trad hij bij het toenmalige N.I.R. (Nationaal Instituut voor Radio) als 't Ketje op in het radiocabaret "De Blinkende Zonnekloppers".
Hiervoor schreef Grassin zelf sketches, zong en creëerde er zijn fameuze "Poëziekes van 't Ketje".
Door de Tweede Wereldoorlog verdween het programma uit de ether.
Na de bevrijding raakte Grassin betrokken in een proces rond radio Brussel en vloog voor dertien maanden de nor in.
Nadien werd hij in voorlopige vrijheid gesteld, maar op 17 mei 1947 werd hij veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf.
Na zijn vrijlating regisseerde hij onder een pseudoniem en schreef teksten voor liederen van Bobbejaan Schoepen.
In 1950 opende Grassin aan de Arduinkaai, naast de Vlaamse Schouwburg, zijn "Kavietje" dat echter snel werd opgedoekt.
In 1952 trok de Brusselaar richting Antwerpen waar hij de attractie moest worden van de beruchte Vlaamse Club.
Het werd echter een flop.
Een jaar later nam Grassin deel aan het radiocabaretprogramma "Kop en Staart".
Kort na de laatste uitzending in juni 1964 overleed hij in de Sint-Lucaskliniek te Ekeren.
Daar kreeg hij in 1982 een plaats op het ereperk.
Bekende teksten van Grassin zijn zeker: " 'k Zaa wille da'k e Muske was" en "Van e giel klaa moezeke en van e fleske konjak".
Bij uitgeverij Danthe verscheen in 1982, van de hand van Rie Vanderheyden, het boek: "Renaat Grassin 't Ketje", zijn leven, zijn poeëzeekes".

Op LP verscheen in 1972 "Ketjes de Bruxelles" en een verzamelelpee met o.m. het beroemde nummer van het hierna in tekst meegegeven "moezeke en de konjak".

Van een klein muizeke en een fleske cognac

Een klein en een gentil muizeke da speeldige in ne salle a manger
En het pruufdige van de macaroni en van de restant van ne roti
En van de wei van nen ette kees et a la fin van ’n a bakke kust
Moa doaraf kreeg da muizeke ne vriedige dust
Moa ’t zag doa e fleske stoan mee spinnewebbe op en veul stof
En da muizeke vond da fleske tof
Moa seulement ten had giene tire bouchon veu da fleske te debouchonnere
Moa da muizeke paktige zijnen elan en ’t begost da fleske te chargere
En da muizeke sprong en het sprong en het sprong da fleske omver et parterre
Het fleske was stuk moa wat er in stak was fijne cognac ieste kaliter
Nen ielen halve liter
En da muizeke lanceidigen hem in deine plas
En het lektige en het lektige ge kunt nie geluuve hoe goe dat da was
En het lektige nog et encore et toujours
To dat op ’t leste gien fles nie mier zag stoan en giene plafond en giene vloer
Want da muizeke was in iene kier scheel krommineel zat
Moa dans un dernier effort stond da muizeke op zijn achterste puute
En ’t sloeg op zijn borst lak as ne gruute
En het riep lak as Tarzan in de cinema geried tot de strijd
Woa is deine smerige koater da ‘k hem zijne nek afbijt.
Nu moeie niet peize da ‘k ulder da poezieke sta te deklamere
Seulement om ulder t’ amuzere
Neie neie! Ik hem ulder wille demonstrere
Dat as der sommigste zijn die ulder mee convikse ’n stuk in ulder kraag drinken
Da nie en is seulement en allien om te kunne drinken
Moa om ne keer goe zat en gielegans doeffes te kunne zijn
Want dan vergete z’ ulder miserie en vergete z’ ulder pijn
En na zijne vijfde of zijne tiende geuze
Dat hangt af van ulder constitutie
Voelt de kleinste pachacroute zich lak as ne reus
Nen bulteneir verget z’n mismokthed en zennen bult
Ne poeffer z’n miserie en z’n schuld
Nen arme vagebond vuult zich lak as ne miljonnair
En hij peist dat hij in ’n zilveren bedde mee zijen loakens sloapt
In plosj van op zijne paljas parterre
Ne lafoed wèd nen heros, ne loeirik nen rappen,
En ne pei me ‘n stem veu haat mè te kappen
Die paast dat em zingt lak as ne nachtegoel
Ne zatte schacht wordt kapitein
En ne zatte kapitein wordt generoal
En ik het ketje zelve
Ik produceer dan poeziekes en detail et en gros
En ik vuul me nog veul straffer as menier Vondel of as Victor Hugo
Vrienden, as ge van ze leive ne zatlap ziet,
Respecteit ‘em en beziet ‘em mee tact
Want ge kunt nooit nie wete veur wie dat ‘em z’en eige pakt.
Et surtout mensen die naar mij luistert bekloagt hem nie
Want ’t is misschien den ieste kier in deine sukkeleir ze leven
Dat ‘m nie af en ziet.

 

Vrijdagmiddag werd in Leuven het album "Platinum" voorgesteld.
"Platinum" is een verzamel cd met bijna alle singels die ooit verschenen zijn, aangevuld met een aantal andere toppers. Zo kwam men tot een collectie van 60 songs op 3 cd's in een mooie cd-box.
Vanaf de "De oude man en de zee" tot "het dorp", maar ook "Westenwind" en "Ik hou van jou": echt alles is terug te vinden op deze prachtige cd-box.
Een nieuw nummer "Kom in mijn armen" maakt deze cd-box compleet.

 Een e-mailtje van Rutger bracht me bij deze grote Franse artieste.
De moeite nog eens even de hoofdlijnen mee te geven
over het enorm zware leven van deze muzikale Straatmus van Parijs.

 Als geen ander belichaamt Edith Piaf het Franse chanson: zonder passie, poëzie, humor en tragiek geen chanson maar ook geen Piaf. Haar biografie, opgetekend in haar eigen mémoires Ma Vie (1963) en verteld door haar halfzus Simone Berteaut, leest als een spannend sensatieboek. Geboren op straat -'un piaf' is niet voor niets een straatmus-, opgegroeid in het bordeel van haar grootmoeder, (ongelukkige) liefdesaffaires, alcohol en drugs, liefde en tragiek: Piaf's eigen leven vormde een onuitputtelijke inspiratiebron voor haar liedjes. 

 

1915
Edith Piaf wordt op 19 december geboren als Edith Giovanni Gassion. Haar moeder wil niets van haar weten en daarom wordt de baby ondergebracht in een bordeel. Vanaf haar zevende zwerft Edith met haar vader, die straatartiest is, langs alle kermissen van Frankrijk . Op haar 15de maakt ze haar zangdebuut. Twee jaar later krijgt Edith een dochtertje dat ze af moet staan. Het meisje sterft in 1935.

1935
Edith wordt ontdekt door de Parijse nachtclubeigenaar Louis Leplée. Hij geeft haar de bijnaam ‘Piaf’ en dat is het begin van een succesvolle periode. Haar carrière beleeft een terugval als ‘Papa’ Leplée vermoord wordt en de verdenking op Edith valt. Maar de straatvechtster Piaf vecht zich terug naar de top.

1943
Tijdens de oorlog zingt Edith Piaf in het bezette deel van Frankrijk voor de krijgsgevangenen in de kampen, die ze ook vaak helpt ontsnappen. Na de oorlog begint ze een relatie met Yves Montand die dankzij haar een superster wordt. Er breken gouden tijden aan voor de zangeres in het zwarte jurkje. De evergreen ‘La Vie en Rose’ wordt opgenomen. In 1947 breekt Edith, na wat aarzelingen, ook door in New York.

1949
Edith ontmoet de liefde van haar leven, de bokser Marcel Cerdan, die helaas na een paar maanden om het leven komt bij een vliegtuigongeluk. Na deze tegenslag stort de zangeres zich meer dan ooit op haar werk en met succes. Naast haar triomfen op de nationale en internationale concertpodia ontwikkelt Edith zich ook steeds meer als actrice in het theater en op het witte doek.

1960
‘Non je ne regrette rien’ wordt het lijflied van de zangeres die een steeds vermoeidere indruk maakt. Het hectische leven vol drank, drugs en romantische escapades begint zijn tol te eisen. Ondanks het verzoek van de doktoren om het wat rustiger aan te doen begint Edith aan een nieuwe zware concert toernee.

1962
Edith Piaf verrast de wereld door te trouwen met de veel jongere Théo Sarapo. Hij staat de vedette bij in haar laatste levensdagen. Op 11 oktober 1963 sterft Edith Piaf. Drie dagen later wordt ze onder massale belangstelling ter aarde besteld op begraafplaats Père-Lachaise in Parijs.

Een mooie link naar een uitgebreidere Engelstalige website over Edith Piaf.

http://www.little-sparrow.co.uk/