Zoals U weet is de Mexicaanse griep makkelijk overdraagbaar,bijv. via deurklinken, toetsenborden, waterkraan, winkelwagentjes etc. Uit recent onderzoek blijkt dat de bacterie ook erg gemakkelijk overdraagbaar is door het gebruik van muntstukken en bankbiljetten. De bacterie hecht zich erg goed aan de biljetten en de muntstukken welke dagelijks door vele handen gaan, hetgeen een verhoogd risico op besmetting met zich meebrengt.
Teneinde de Mexicaanse Griep buiten de deur te houden, kunt U Uw gebruikte muntstukken en bankbiljetten vanaf heden = gratis = bij mij inleveren. Ik zal dan zorgen dat de bacterie geen kans krijgt verdere besmetting te veroorzaken.
U kunt de muntstukken en bankbiljetten bij mij afgeven of in de brievenbus deponeren. Deze zal elke dag leeggemaakt en gereinigd worden om besmetting tegen te gaan.
Een kikvors, die ter nauwernood Zijn schorre stem ontving, Stak fier zijn blaaskaak uit de sloot, En trok er op zijn zing. Hij kwekkerde, tot ieders schrik, Van kwikkwakkwik en rikkikkik, En schold elk visje, dat er zwom, Voor akelig en stom.
Daar sprak een baarsje uit de plas: Vriend Spotgraag! gij had recht, Als elke stem een voorrecht was, Al klonk zij nog zo slecht; Maar wie u aanhoort, zegt gewis, Dat needrig zwijgen beter is Dan al dat luid en laf gesnap!... Ik wens je beterschap.
Waarom eens geen warmoes eten? Mei is een uitstekende maand om deze groente te leren kennen die het verdient om uit de vergeethoek te geraken. Warmoes kun je ook voor spinaziegerechten gebruiken. En kijk: ook spinazie is deze maand zeer lekker.
Rondom grote steden vind je vaak een Warmoesstraat. In Schaarbeek bijvoorbeeld, of in Koolkerke bij Brugge. Daar zaten de 'warmoezeniers': de tuinders die de stad van groente voorzagen.
Warmoes was in gebruik als verzamelnaam voor allerlei groenten: groene groente, bladgroente, peulvruchten, kool en wortelen. Het woord zou komen van warm moes: warm klaar te maken groente. Maar warmoes is ook gewoon zélf een groente, al kent Van Dale die enkel met het synoniem: snijbiet. Warmoes is het zusje van suikerbiet, rode biet en voederbiet maar dit exemplaar smaakt beter. Je gebruikt blad en stelen.
Er zijn trouwens heel wat prachtige variëteiten, waar menig moestuinier zowel voor oog als bord plezier aan heeft beleefd.
In de gewone winkels vind je niet zo vaak warmoes. Wél bij boeren met thuisverkoop, in de natuurvoedingswinkel of in Spaanse winkeltjes. In het Middellandse Zeegebied is de groente immers erg populair.
Het jonge blad smaakt wat naar spinazie en je kan het dan ook gebruiken voor àl je spinaziegerechten (spinazie is nu ook van het seizoen!). De Britten spreken trouwens van spinach beet . Je kan het ook rauw eten, in een gemengde sla. De bladstelen kan je in stukjes snijden, gaarkoken en daarna nog even stoven. Zowel blad als steel kunnen fijngesneden in de wok.
En waarom zou je warmoes eten? Omdat het een vergeten groente is. Omdat je nog eens een nieuw smaakje proeft. Omdat ze veel ijzer bevat, vitamine C en calcium. Omdat ze een stiefkind is in de familie van de ganzenvoetachtigen, al is dat niet terecht. Ook hier geldt: onbekend is onbemind.
Probeer warmoes eens in lasagne, in groentetaart of in puree. Ook lekker met een witte (kaas)saus of, jawel, met tomatensaus!
Warmoes combineert erg goed met nootmuskaat, mosterdzaadjes en sesamzaad.
Tranen vallen het meeste op als we huilen, maar eigenlijk maakt het oog de hele dag door tranen. Deze tranen worden gemaakt in de traankokerij, die aan de bovenkant onder je ooglid liggen. Tranen bestaan uit een heldere wat zoute vloeistof met slijm. Doordat we knipperen wordt de traan over het oog verdeeld. De traan dient om het oog te smeren zodat het oog makkelijk kan draaien en we vanuit al onze ooghoeken kunnen kijken.
Ook spoelt de traan je oog schoon waardoor je geen last hebt van de stofjes die toch langs je wimpers hebben weten te komen. Je tranen worden opgevangen in de ooghoek aan de kant van je neus, hier zitten traanbuizen die je tranen afvoeren naar je neus.
Wanneer je huilt of iets in je oog hebt worden er meer tranen gemaakt dan de traanbuizen kunnen verwerken en lopen ze, als een soort overstroming, over de rand van je ooglid. De tranen die s nachts worden gemaakt kunnen ook uit je ogen lopen, je wordt dan wakker met de bekende "soep in je ogen".
- 1 rijpe avocado - 120 g plattekaas - 2 koffielepels chilisaus - 6 takjes koriander - 8 kleine tortilla's - 150 g cheddar, geraspt - 6 lente-uitjes
Voor de tomatensalsa - 3 romatomaten - 1 rode ui - 1 kleine rode chilipeper (optioneel) - 2 eetlepels olijfolie - peper en zeezout - 2 limoenen waarvan 1 in kleine partjes gesneden als garnituur
Bereiding - Begin met de salsa: snijd de tomaten in 4, verwijder de zaadlijsten en snijd het vruchtvlees in kleine blokjes. Snipper de rode ui fijn en meng met de tomatenblokjes. - Besprenkel de tomaten en de rode ui met wat limoensap en olijfolie, kruid met peper en zout. Eventueel mag je hier ook een fijn gesnipperd chilipepertje onder mengen als je de salsa wat pittiger wil. - Snijd de koriander fijn en meng de helft van de koriander onder de tomatensalsa. - Snijd de avocado open en verwijder de pit, lepel het vruchtvlees uit de schil. Mix het vruchtvlees van de avocado samen met de chilisaus, het sap van een halve limoen en de plattekaas in een keukenrobot (foodprocessor) en breng op smaak met peper en zeezout. Snijd de koriander fijn en meng onder het avocadomengsel. - Leg 8 tortilla's open op een werkblad en schep telkens een flinke eetlepel van het avocadomengsel op elke tortilla. Verdeel de geraspte cheddar en de fijngesnipperde lenteuitjes over de tortilla's. Leg de overige tortilla's erbovenop en druk lichtjes aan. - Bak de quesadilla's ongeveer 2 à 3 minuten aan elke zijde in een droge grillpan op een middelhoog vuur. - Snijd de quesadilla's in vieren en serveer met de zure room, de tomatensalsa en enkele limoenpartjes.
Wijntip: Côtes du Roussillon Rasiguères 2010, Frankrijk.
Tuinbonen, labbonen, Roomse bonen, paardebonen, wollewantjes Deze éénjarige peulgewassen luisteren naar vele namen en hebben een lange geschiedenis achter de rug. Je zou ze zelfs de pioniers onder de geteelde groenten kunnen noemen. De oorspronkelijke Latijnse naam is Vicia faba, wat vrij vertaald betekent dat het een boon van de soort Wikke betreft. De naam Wikke is afgeleid van wikkelen: deze planten houden zich namelijk met hun ranken vast aan naburige planten.
Aanbeden en veracht. Wanneer deze bonen voor het eerst uit de grond sproten is een groot vraagteken, maar hun wortels zouden tot in de prehistorie verankerd zitten. In het Oude Egypte offerde het gewone volk de bonen aan de goden. Op deze manier zou men immers contact kunnen maken met de onzichtbare wereld. De Egyptische priesters waren dan weer niet zo happig op de boon en beschouwden ze als onrein en taboe. Volgens hen probeerden de zielen van overledenen naar de aardse wereld terug te keren door zich te huisvesten in de tuinboon. Ook de Griekse wiskundige Pythagoras liep niet hoog op met deze peulvruchten. Nadat hij minstens twaalf jaar bij Egyptische priesters had gestudeerd, nam hij hun afkeer voor labbonen over. Er zijn enkele mogelijke verklaringen. Mensen die lijden aan een erfelijke aandoening die favisme heet, zijn extra gevoelig voor bonen en mogen ze niet eten. Misschien was Pythagoras zo iemand. Een tweede, nogal vergezochte verklaring is de volgende: bonen zijn erom bekend dat ze winderigheid veroorzaken en in het Grieks zijn wind en ziel één en hetzelfde woord (aremos) Bij de Romeinen genoten de Vicia faba en andere Vlinderbloemigen wel heel wat aanzien. Vele welstellende lieden lieten zelfs hun achternaam veranderen in Fabius (tuinboon) of Cicero (kikkererwt). In de Middeleeuwen was de boon de hoofdprijs in de driekoningentaart, destijds een wijdverspreid gebruik in onze streken. Men bakte een cake met bloem, eieren, rozijnen en honing, op smaak gebracht met gember en peper. Wie de boon in zijn stuk van de ronde, platte cake aantrof, werd koning of koningin voor één dag - binnen het gezin welteverstaan.
In alle kleuren Niemand is er totnogtoe in geslaagd te achterhalen van welke wilde plant tuinbonen afstammen. Ofwel is ze nog niet ontdekt, ofwel heeft ze reeds het loodje gelegd. Hoewel het nog steeds een wijdverspreide en makkelijk te bereiden groente is, dreigt onze boon in het vergeethoekje te belanden. Toen de bonen dertig- tot veertigduizend jaar geleden geplukt werden in Centraal-Azië, waren ze niet groter dan een vingernagel. Tegenwoordig kunnen ze 60 tot 100 cm hoog groeien. De klassieke lange labbonen (cultivar Aquadulce) komen bij ons het meest voor en hebben zes tot acht blanke boontjes. De klassieke soort heeft nog enkele broertjes en zusjes, namelijk Violetta, Red Epicure en Sevilla - varianten met prachtige paars- of roodgekleurde bloemen en rode of beige bonen. In sommige landen zijn de bonen korter of zelfs bruin, zoals in Egypte. Eén van de bekendste varianten is de Green Windsor, genoemd naar de Engelse streek waar Nederlandse tuiniers ze voor het eerst kweekten.
Stoere binken Labbonen hebben een streepje voor op andere boonsoorten doordat ze tegen een stootje kunnen: van een beetje vorst zijn ze niet bang. Aangezien ze best in een koel klimaat groeien, kan je ze al vanaf eind september tot begin maart planten. Het best plant je ze op verschillende tijdstippen van het jaar: zelfs als er dan toch enkele sneuvelen door de vorst, blijven andere gespaard van dit lot. Als je de bonen in potaarde laat overwinteren, bescherm je ze best tegen muizen. Die weten zich immers een weg te graven naar de voedselvoorraad.. Tuinbonen moet je jong oogsten, anders krijg je een bitter velletje rond de bonen. Dan moet je ze zowel pellen als doppen. Als ze niet langer zijn dan 11cm, kan je ze in hun peul koken. Ze zijn een delicatesse als je ze beetgaar kookt en nastooft in wat margarine met peterselie. Voeg tijdens het koken bonenkruid toe - zo worden de bonen beter verteerbaar. De fragiele blaadjes zijn eveneens eetbaar. Een goede manier om ze te bereiden is ze stoven als spinazie. Labbonen zijn trouwens erg voedzaam; ze bevatten massas eiwitten en zijn een rijke bron van mineralen zoals kalium, ijzer, vitamine A, B1, B2, C en E. Niets dan goeds!
De steenvis, ook bekend als de rif steenvis, is een vleesetende vis met giftige stekels op de rug, die leeft op de zeebodem, gecamoufleerd als een steen. Er is onenigheid over de indeling van de vis: volgens FishBase behoort de vis tot de familie Steenvissen, maar volgens ITIS valt de vis onder de familie van de Schorpioenvissen ).
Het dier komt voor in ondiep tropisch zeewater, in de Grote Oceaan en in de Indische Oceaan en ook in de Rode Zee. Het vaakst wordt de steenvis gezien bij de eilanden Réunion en Mauritius en aan de westkust van Australië.
De gemiddelde lengte van de volwassen steenvis ligt tussen de 35 en 50 centimeter, de kleur is meestal donkergroen tot bruin waardoor het dier een goede schutkleur heeft. Het voedsel van de steenvis bestaat voornamelijk uit kleine visjes en garnalen. De rugvin bevat een aantal stekels met daarin een bijzonder sterk neurotoxine. Hierdoor is de steenvis de gevaarlijkste giftige vis: het gif veroorzaakt zeer hevige pijn die ervoor kan zorgen dat iemand die gestoken is in een shock kan raken, of deels verlamd. Het is ook mogelijk dat het lichaamsdeel (meestal het been omdat veel slachtoffers per ongeluk op een steenvis gaan staan) afsterft en geamputeerd moet worden. Zonder medische hulp is het zelfs mogelijk dat de steek van de steenvis binnen een paar uur fataal is. Het gif kan onschadelijk worden gemaakt door warmte, daarom wordt een slachtoffer van een steenvissteek vaak in een heet bad gelegd.
Desondanks wordt de steenvis wel gehouden in aquaria, het vlees is eetbaar en wordt vooral in Hongkong gegeten.
Honing is niet alleen lekker, het heeft ook tal van voordelen voor je uiterlijk. Dit maakt dit ingrediënt tot het ideale schoonheidsproduct: het is ecologisch, goedkoop en makkelijk verkrijgbaar. Daarom geven we vijf tips voor behandelingen met dit zoete wondermiddel van de natuur.
1. Glanzende lokken Om je lokken optimaal te laten glanzen, meng je een eetlepel honing in een kom met warm water. Gebruik dit als conditioner en laat een halfuur trekken. Het resultaat is een natuurlijk glanzende coupe. 2. Masker Voor een beter resultaat bereid je je huid eerst voor door een kleine handdoek te weken in warm water, leg dit op je gezicht om je poriën te openen. Vervolgens breng je een dun laagje honing aan op en laat je dit 15 minuten inwerken. Verwijder met warm water, als laatste was je je gezicht met koud water. 3. Crème Verwen je lichaam met een mengsel van een kopje honing, een eetlepel sesamzaadjes en een snuifje gedroogde munt of lavendel. Je brengt dit met masserende bewegingen aan, spoel af met warm water. Het resultaat is een zachte en egale huid. 4. Bad Voeg een of twee kopjes honing toe aan je badwater. Dit ontspant niet alleen, maar verricht wonderen voor je huid. 5. Versteviger Snij een appel in stukjes en zet dit even in de microgolfoven tot deze zacht is, meng dit met vijf eetlepels honing. Smeer dit papje op je gezicht of nek , het maakt een vermoeide of oudere huid zacht en stevig
Oudere lezers kennen die goeie ouwe schorseneer nog wel, maar bij de jongere generatie is deze langwerpige wortel langzaam maar zeker in de vergetelheid geraakt. De oorzaak van die tanende populariteit ligt misschien in het kleverig melksap dat vrijkomt bij het schillen. Schoonmaken is een hele klus, en handschoenen zijn hierbij geen overbodige luxe. Niet verwonderlijk dus dat deze groente in de volksmond soms ook wel keukenmeidenverdriet genoemd werd.
Adders en oesterplanten Het woord "schorseneer" zou kunnen afstammen van het Latijnse "curtio" of het Spaanse "escurço", wat adder betekent. De gelijkenis van deze dunne, lange, zwarte wortel met het bijbelse serpent had tot gevolg dat vroeger wel eens werd gedacht dat het sap kon worden gebruikt als antidotum tegen slangengif. Een andere verklaring van de naam doet dan weer een beroep op het Italiaans: schorseneer zou kunnen komen van "scorza nero" of zwarte schil. De bekendste schorseneervariant heeft inderdaad een bruinzwarte schil en is afkomstig uit Zuid-Europa. Vlaanderen is vandaag één van de belangrijkste producenten ter wereld van deze groente. Daarnaast wordt in grote delen van Europa vaak ook de blauwe of Paarse morgenster geteeld, een witte groente met blanke wortels, spitse bladeren en paarse bloemen, die doorgaat voor schorseneer en er ook aan verwant is, maar plantkundig gezien tot een andere soort behoort. Hoezeer deze witte variant geapprecieerd wordt door kenners blijkt uit haar bijnaam: oesterplant. Met enige verbeelding zou de smaak blijkbaar aan deze tweekleppige weekdieren doen denken. Misschien was dat ooit het geval, maar in de moderne rassen is een oestersmaak alvast ver te zoeken, en ook de geur van de zoutzilte zee krijg je er hoe dan ook nooit bijgeleverd. Anderen vinden dat deze witte soort teveel op een pastinaak lijkt, en verkiezen om die reden de zwarte schorseneer. Deze groente is echter veel vaster en minder zoet dan de pastinaak. Nee, schorseneren smaken gewoon naar zichzelf. Beide soorten, de witte en de zwarte, kunnen tot dertig centimeter lang worden. Ook de witte kleur na het schillen hebben ze gemeen. De wortels zijn over het algemeen sappiger dan die van de meeste andere groenten. Schorseneren zijn rijk aan vezels, kalium, vitamine B6, C, foliumzuur, magnesium en fosfor.
In de tuin De schorseneer is een typische wintergroente, die tegen heel wat vorst kan en van eind oktober tot begin april beschikbaar is. Haar grootste aanvoer kent ze in februari. Om die reden krijgt dit gewas soms de naam 'winterasperge' of 'armeluizenasperge'. In Engelssprekende landen hoort men soms de populaire naam 'Jack-go-to-bed-at-noon', omdat de bloemblaadjes van de plant zich al sluiten rond de middag, en dit tot de volgende ochtend. Je kan schorseneren erg lang bewaren. In een kist onder een laag aarde of op een koele plek blijven ze een maand of twee goed. Je kan ze ook in een grote plastic zak wikkelen en bewaren in de groentelade van de koelkast. In dat geval eet je de schorseneren best binnen de vier weken.
en in de keuken Kies geen lentemaand uit om een schorseneer voor de eerste keer te proeven. De groente heeft dan namelijk al veel van haar smaak verloren, omdat haar lekkere sappen in nieuwe bladvorming zijn opgegaan. Deze jonge blaadjes zijn wel lekker in sla. Wie niet tot een adellijk geslacht behoort, derhalve geen keukenmeid heeft en de schorseneren zelf moet bereiden, kan ervoor opteren de wortels af te borstelen, te koken, en pas dan te schillen. Daarvoor zijn biologische schorseneren het best geschikt, aangezien deze niet met chemische bestrijdingsmiddelen zijn behandeld. Kies wortels uit die zo glad mogelijk zijn, én stevig: slappe wortels laat je best liggen. Wil je verkleuring tegengaan, vergeet dan niet ze onmiddellijk na het schillen in een bodempje water met een scheutje azijn te leggen. De wortels zijn zeer lekker als je ze gaarkookt in water of (soja)melk. Met het sap maak je dan een dikke bechamelsaus met (soja)room, of je bakt ze eenvoudig in een beetje margarine. Zelfs in soep doen schorseneren het goed. Ook rauw geraspt zijn ze niet te versmaden. Wie zijn of haar gasten wil verrassen, kan de schorseneren in flinterdunne schijfjes snijden, ze frituren op 170° en serveren als aperitiefhapje.
Ingenieur Gerry Burrows is bezeten door Lego. Maar liefst negen maanden heeft hij gewerkt aan zijn ultieme Lego-kasteel. Het op de Lord of the Rings en Star Wars gebaseerde 'Garrison of Moria' is dan ook 8,5 meter lang en er zitten zo'n 250.000 blokjes in verwerkt.
Prachtig kasteel, maar één probleem: waar zet je zoiets? Ingenieur Gerry heeft zijn vrouw moeten smeken voor een speciale Lego-kamer en hij heeft die dan ook gekregen. Ze kon dat waarschijnlijk moeilijk weigeren omdat hij ook al een Lego-replica had gemaakt van de twee op hun trouwdag.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
