Fotografeer nu voor later, maar weet ook dat later NU is ! KLIK OP DE FOTO VOOR EEN VERGROTING
11-11-2005
AMBACHT OF KUNST
Vervolg Anton Pieck: Ambacht of Kunst?
Waarschijnlijk ligt de belangrijkste oorzaak van de algemene waardering voor Anton Pieck in de sfeer van zijn werken. Een antwoord op een romantisch verlangen, dat bij veel mensen aanwezig is. Door zijn voorliefde voor de 19e eeuw is het stempel van een romantisch tekenaar aan zijn naam blijven kleven. Dat heeft ook de waardering ,die hij in de kunstwereld kreeg, beïnvloed.
Zelf heeft hij hierover gezegd: "De vraag wat kunst is en voor wie en voor wat men kunst 'maakt' houdt mij niet bezig. Ik vind het best als men argumenteert: Dit is géén kunst, dat is wél kunst, maar persoonlijk doet het mij niets. Ik wil mijn kunst best anders noemen. Met grote bewondering heb ik het ambacht bij anderen leren zien, laat mij maar zo'n ambacht beoefenen, maar dan wel met vakmanschap en liefde voor het werk". Anton Pieck gaf een extra dimensie aan zijn werk, waardoor het zeker kunst genoemd mag worden. Een stijl, die hem geliefd maakte bij een miljoenenpubliek in binnen- en buitenland, zonder dat hij daarop uit was: hij tekende naar eigen inzicht en het heeft hem steeds verbaasd dat de belangstelling voor zijn werk zo groot was en met de dag groeide.
Het verleden en daarin vooral de negentiende eeuw inspireerde Anton Pieck. Met de wereld, waarin hij leefde, heeft hij zich nooit ingelaten. Als een romantische eenling in een jachtige wereld stond hij buiten zijn tijd. Enerzijds kenmerkt zijn werk zich door een geïdealiseerd verleden, anderzijds leefde hij zich uit in de wereld van sprookjes en sagen. Zijn werk zit- als je zijn tekeningen en aquarellen goed bekijkt- vol humor. Romantische ironie en humoristische taferelen leken bij hem op het lijf geschreven. Anton Pieck bezat een onuitputtelijke bron van ideeën en hij had oog voor detail en nuances. Het is indrukwekkend om te zien hoeveel werken deze kunstenaar heeft nagelaten. Vrije weekenden kende hij nauwelijks. Pieck werkte zeven dagen per week , zowel 's morgens, 's middags als 's avonds. Dat hij daardoor nauwelijks tijd had om een krant te lezen, naar de radio te luisteren of naar de televisie te kijken, zal wel duidelijk zijn.
(vervolg Anton Pieck) Tijdens de Eerste Wereldoorlog was Anton Pieck als sergeant gelegerd in Amersfoort en Den Haag. De Amersfoortse tijd heeft diepe sporen nagelaten in het werk van de tekenaar. Hij heeft het oude stadje in zijn vrije uren doorkruist en goed leren kennen. Vele tekeningen en etsen uit die tijd zijn daarvan de stille getuigen. In Amersfoort gaf hij tekenlessen aan de soldaten.
In 1920 werd hij tekenleraar aan het Kennemer Lyceum te Overveen. Naast zijn werk op school maakte hij in de tijd die hem overbleef zijn eigen werk. Hij zou daar tot zijn pensionering in 1960 blijven.
In 1922 trouwde hij met Jo van Poelvoorde. Uit hun huwelijk werden drie kinderen geboren, namelijk Elsa, Anneke en Max. Zijn echtgenote overleed in 1983, hun zoon Max drie jaar later.....
Deze maand is het achttien jaren geleden, dat de tekenaar-schilder Anton Pieck overleed op 92-jarige leeftijd. Als fervent liefhebber van zijn tekenkunst breng ik op dit blok een hommage aan een bijzonder man.
Anton Pieck werd op 19 april 1895 geboren in Den Helder. Toen hij zes jaar was kreeg hij met zijn tweelingbroer Henri les in tekenen bij J.B. Mulders in Den Helder. De tekenlessen wierpen snel vruchten af`. Anton Pieck won in 1906 - hij was toen tien jaar - een prijs op een tentoonstelling van huisvlijt. Als beloning voor zijn stilleven ontving hij vijf tubes waterverf en een fixeerspuitje.
In 1906 verhuisde het gezin Pieck naar Den Haag en daar werd het tekenonderwijs voortgezet. Toen Anton veertien jaar was behaalde hij zijn eerste acte en op zijn zeventiende zijn tweede en werd leraar tekenen op het instituut Bik en Vaandrager , waar hij zelf in de leer was geweest. (wordt vervolgd)
Vandaag een foto van het plaatsje Elounda op Kreta. Deze plaats is bekend geworden door de TV-serie "Who pays the ferry-man?"
Deze achtdelige serie werd vanaf oktober 1978 in Nederland uitgezonden. Korte inhoud: Na 35 jaar keert Alan Haldane terug naar Kreta, waar hij in W.O.II met de partizanen tegen de Duitsers vocht en een oorlogsheld werd. Al die tijd heeft hij niets vernomen van zijn geliefde Melissa. Op Kreta probeert hij de rust te vinden, die hem in Engeland ontbreekt. Hij kan Melissa niet terugvinden en ook niet vergeten, maar hij ontdekt wel dat zij hem een dochter Annika heeft geschonken, zonder dat hij daarvan afwist. Ook Annika weet niet van zijn bestaan. Hij besluit zich te vestigen op het eiland om maar dicht bij zijn nieuwe familie te zijn. Maar hij kan zijn dochter niet erkennen zonder het verleden het heden te laten verstoren. Als hij Annika echter ontmoet en beseft dat hij van haar kan houden, wordt hij gevangen tussen angst en verlangen, in een val die hijzelf jaren ervoor gezet heeft. Hij is zich niet bewust, dat anderen tegen hem samenzweren. De angst en haat van de oude, valse Katerina Matakis zorgt ervoor dat Alan's aanwezigheid op het eiland langzaam maar zeker een bloedvete veroorzaakt.
Volgens de Griekse mythologie kom je in het dodenrijk door de rivier de Styx over te steken. Nadat de veerman Charon is betaald, brengt hij je over, waarna de god Hades het laatste oordeel over je uitspreekt. De titel van de serie verwijst naar deze mythe, waarbij de vraag dus eigenlijk is, wie er zal sterven....
Elounda is een schilderachtig plaatsje met voor de kust het melaatseneiland Spinalonga, dat thans als een soort openluchtmuseum is te bezichtigen. Over dit eiland hoop ik later nog eens iets meer te vertellen.
In vervolg op hetgeen ik gisteren op mijn blog publiceerde, neem ik er vandaag een foto in op van een straatje in Pompeï. Het is een wonderlijke ervaring door zo'n eeuwenoud straatje te lopen, dat honderden jaren verborgen bleef voor onze ogen. Let ook even op de verhoogde stoepen, die voorkwamen dat je natte voeten kreeg als de aflopende straat vol water liep tijdens een hevige regenbui. Om het mogelijk te maken de straat over te steken naar de stoep aan de overkant werden hier en daar verhogingen in het wegdek gemaakt, waardoor je met droge voeten aan de andere kant kwam.
Tijdens onze rondreis door Italië overnachtten we in de stad Sorrento aan de Golf van Napels en vanuit onze hotelkamer keken we uit op de Vesuvius. In de Oudheid was de Vesuvius gewoon een berg, bedekt met bomen en wijnranken. Eén van de eersten, die iets begreep van zijn vulkanische aard, was de Griekse geograaf Strabo, die meende dat zijn rotsen door een vuur werden verwarmd.
De fameuze uitbarsting van 24 augustus 79 na Chr. bedolf de steden aan de voet van de berg: Pompeï werd door as en puin bedekt en Herculaneum verdween onder een aardverschuiving van modder. Het zou niet de enige uitbarsting zijn. Vele volgden, de laatste in 1944 en officieel is de Vesuvius nu niet meer actief, maar..........
Foto: Vesuvius vanuit Sorrento bij avondschemering/ Klik op de foto.
Enige jaren geleden maakten wij een rondreis door Italië en deden daarbij ook het eiland Capri aan, dat ongeveer 17 zeemijlen verwijderd ligt van de stad Napels. Uiteraard is dit eiland alleen per boot te bereiken. Het is ongeveer 6 kilometer lang en 3 kilometer breed, Bij aankomst in de haven reden we met een speciaal bergbusje naar de plaats Capri op 138 meter hoogte en vervolgens konden we nog hoger naar het plaatsje Anacapri dat op een hoogte ligt van 286 meter. Hier had je een prachtig uitzicht op het eiland en de zee rondom. Opvallend zijn de Faraglioni-rotsen voor de kust van Capri. Op bijgaande foto zie je er een tweetal, die - als waren het ijsbergen - uit de zee oprijzen en waar je met een bootje doorheen kan varen. Een heel bijzondere ervaring. Op het eiland is een mooi park aangelegd , waar vele soorten bloemen groeien en bloeien. Dit park is aangelegd door de Duitse industrieel Krupp.
Vandaag vindt op het Waddeneiland Schiermonnikoog de Waddenconferentie plaats, waarop beslist zal moeten worden of Nederland, Duitsland en Denemarken het eens worden, dat het Waddengebied een werelderfgoed van de Unesco wordt. De Nederlandse regering is hiervan een voorstander, al wordt dat niet gedragen door de eilanders zelf. Of Duitsland en Denemarken eenzelfde gedachte zijn toegedaan is twijfelachtig. Laten we hopen, dat het gezonde verstand zal zegevieren, opdat het Waddengebied als uniek natuurgebied zal voortbestaan. Deze bewoner van het Wad wil het wel uitschreeuwen!
Vandaag een stadsgezicht op de stad, waar ik woon, Groningen. Dit stadsgezicht is de Oosterhaven, waar vroeger o.a. veel graan werd gelost uit schepen. Op de kade stond een aantal kranen, waarmee het graan uit de schepen werd gezogen en in de pakhuizen werd opgeslagen. Die functie hebben de pakhuizen nu niet meer. Ook voeren de coasters door tot in de stad en losten hier hun lading hout, dat uit de Skandinavische landen kwam.Teneinde dit toch als een beschermd stadsgezicht te bewaren, zijn de pakhuizen verbouwd tot wooneenheden en voor de loskade liggen nu de pleziervaartuigen aan aangelegde steigers. Links op de achtergrond de trots van Groningen, de Martinitoren. Deze toren is de op een na hoogste van Nederland en is 96 meter hoog. Daarover misschien later nog meer.
In 1594 werd door Hendrik Wobbes Baard een tichelwerk aan de Zijlroede in Makkum (provincie Friesland) verkocht aan Wiebe Tjaards. Vanaf dat jaar werden op deze plaats onafgebroken bakstenen en later tegels en aardewerk gemaakt. Deze onderneming wordt beschouwd als de oudste in Nederland. Op bijgaande foto een wandbord van de Elfstedentocht in de typisch Makkumer kleurstelling. De fabriek is ook te bezichtigen.
In de fotogalerij rechts heb ik nog een paar actiefoto's opgenomen.
Kijk voor verdere informatie ook eens op: http:/www.fries-aardewerk.nl/tichelaar.html
De wintertijd is ingegaan , maar als ik naar buiten kijk, lijkt het wel zomer. Een strak blauwe hemel nodigt uit om er vandaag maar eens op uit te trekken en kijken of er iets te fotograferen valt. Trek er op uit, mensen, het kan nu nog ! Een fijne zonnige zondag toegewenst !
Vandaag een foto van een flat in de Bijlmer in Amsterdam Zuidoost, waar onze oudste zoon een tijdje heeft gebivakkeerd met zijn vriendin. Hoewel het niet de leukste plek is om te wonen, viel mij het lijnenspel van de galerijen op en als hobbyist probeer je dit dan vast te leggen. Op 4 oktober 1992 kwam de Bijlmer in het nieuws doordat een vliegtuig van een Israëlische maatschappij zich in éen van de flats in de Bijlmer boorde en een groot gat sloeg in een van die flats. Een feit, dat door de nabestaanden elk jaar nog steeds wordt herdacht.
Bijgaande foto van dit beeld is karakteristiek voor de stad Groningen. Het is het 'Peerd van Ome Loeks', dat in het volgende liedje als volgt wordt verwoord:
't Peerd van Ome Loeks is dood Loeks is dood, Loeks is dood, 't Peerd van Ome Loeks is dood hartstikke dood. Haar 'm maor vret'n gev'n (had hem maar vreten gegeven) was hij wel in lev'n blev'n (was hij wel in leven gebleven) Peerd van Ome Loeks is dood hartstikke dood !
Volgens de legende is Loeks Broekmans, een voerliedenknecht aan het Boterdiep, hartstochtelijk verknocht aan zijn kolossale paard Graaf. Op een dag werd Graaf plotseling ziek. Loeks voerde hem zelfs zijn eigen brood, maar het mocht niet baten. Graaf stierf.
Het blijft ook morgen nog herfstachtig, al gaat de temperatuur omhoog en voor de tijd van het jaar zelfs hoog, dus we mogen nog niet te hard mopperen. De vooruitzichten zijn echter voor de donderdag goed en beloven ons zelfs zonneschijn ! Nog een paar dagen en de wintertijd gaat in en daarmee de lange avonden om achter de PC te kruipen om allerlei zaken aan de orde te stellen. Bijgaande foto maakte ik een paar jaar geleden in het bos ten zuiden van Groningen, in de Appelbergen, een leuk wandelbos om te genieten van de natuur.
Een gedichtje van De Genestet met leuke woordspelingen:
De drukker drukt in droeve druk het drukken baart hem weinig druk. Viel 't drukken maar wat drukker, 't waar geen bedrukte drukker.
De herfst heeft nu zijn intrede gedaan, en wel met een hevige donderslag zondagmorgen. Gisteren regende het in Groningen de hele dag en op dit moment waait er een sterke wind. Geen weer om er eens lekker op uit te trekken dus en ook niet de ideale omstandigheid om te fotograferen. Daarom maar even in het archief gedoken en bijgaande foto gevonden van de opruimers in de natuur ! Sommigen weten nog niet, dat je de foto kunt vergroten door er op te klikken, er verschijnt een handje ,klik en de vergroting verschijnt.
Ik weet niet wat er aan de hand was, want gisteren kon ik niet op mijn blog komen en kreeg de mededeling dat de website niet gevonden kon worden. Ik heb daarom maar systeemherstel gebruikt en zie daar mijn blog bestaat gelukkig nog. Nu kan ik toch nog een gedicht van Rhijnvis Feith (1753-1824), die ik op mijn blog wilde zetten ter overdenking, plaatsen. Lees, hoe alles in het leven eigenlijk maar betrekkelijk is.
Kortheid des levens.
Het menschelijk geslacht valt als blaad'ren af: wij worden en vergaan, - de wieg grenst aan het graf -, daartusschen speelt een droom een treurspel met het harte; de smart wijkt voor de vreugd, de vreugd weer voor de smarte; de koning klimt ten troon, de slaaf buigt voor hem neer; de dood blaast op het spel, - en beiden zijn niet meer.
Een goed weekend voor iedereen. Ook de herfst is de moeite waard om foto's te maken. Bijgaand nog een 'zomerfoto' van de aanleg van een duinmeer op Terschelling. Op deze manier probeert Staatsbosbeheer de oorspronkelijke natuur en vegetatie weer in de oude staat terug te brengen.
De Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway werd geboren in 1899 in Oak Park Illinois, een voorstad van Chicago. Zijn liefhebberijen waren vissen en jagen. In de Eerste Wereldoorlog nam hij dienst bij het Rode Kruis en werd naar Italië gezonden om de gewonde soldaten te verzorgen. Eens werd hij beschoten en met vele scherven in zijn been wist hij toch een gewonde soldaat naar de dichtstbijzijnde Rode Kruis post te brengen. Voor zijn verdiensten ontving hij de " Italian Silver Medal for Valor". Hij is vier keer getrouwd geweest en woonde op verschillende plekken in de wereld, zoals in Parijs, op Cuba en ook op Key West, het laatste eiland van de Keys bij Florida. Over de laatste plek schreef hij eens: "It's the best place I've ever been anytime anywhere". Zijn huis op Key West , dat wij in 1992 bezochten, is thans een museum over zijn leven en werken. Hemingway overleed in 1961.
Er zijn berichten om de Waddenzee door de Unesco tot werelderfgoed te verklaren, doch de eilanders ( zowel Nederlanders, Duitsers als Denen) . zijn het daarover nog niet eens. Het waddengebied is uniek in de wereld en zou alleen daarom beschermd moeten worden. Wanneer ik met mijn vrouw in de zomer op Terschelling verblijf is mijn eerste gang meestal naar het Wad, waar je de rust als weldadig ondergaat. Hiernaast heb ik al een aantal foto's opgenomen van het Wad bij zonsopgang, waarvoor ik om 4 uur 's nachts uit mijn bed ben gekropen. Het enige wat je daar dan hoort is het ruisen van de wind en het water en het krijsen van een enkele meeuw. Een ervaring die in schrille tegenstelling staat tot het lawaai in de grote stad.......
