Nog een stukje Oosterpoort met gebouwen eind jaren '90 van de negentiende eeuw. In tegenstelling tot de huidige architectuur werd er in het verleden aandacht besteed aan het aanbrengen van ornamenten op de woningen. Een goed voorbeeld is het huis op de kop van de twee straten, die hier bij elkaar komen, namelijk de Oosterweg en de Parklaan. Het is een echte blikvanger geworden. Jarenlang was in dit gebouw de Bondsspaarbank gevestigd, doch door inkrimping van het aantal kantoren zijn de bewoners van de Oosterpoort thans verstoken van een bank in hun wijk, wat door hen zeer betreurd wordt.
In de Oosterpoortwijk treffen we een bijzonder gebouw aan, dat dateert uit de laatste jaren van de negentiende eeuw. Oorspronkelijk gebouwd voor de huisvesting van een apotheek, die jarenlang bekend stond als Apotheek Tonella. Sinds kort heeft dit Art Nouveau-gebouw een facelift ondergaan en is het weer geschilderd in de originele kleurstelling. Boven de ramen treffen we tegelplateaus aan. (Zie volgende foto)
Een echte Oosterpoortkenner is Harry Perton en hij heeft op zijn weblog http://gelkinghe.web-log.nl veel aandacht besteed aan dit gebouw. Klik daar op Oosterpoort en je krijgt veel informatie over dit bijzondere gebouw, verluchtigd met fotomateriaal, maar ook over andere onderwerpen m.b.t. deze wijk.
Als je er bij stil staat hoe groot de verscheidenheid in boerderijen in ons landje is, dan nodigt dit gegeven haast uit om er met je fototoestel op uit te trekken om alleen maar boerderijen te gaan fotograferen. Als ik er de tijd voor kan vinden, zal ik dat zeker eens doen en in het noorden van ons land beginnen. Wie weet..... zien jullie in de toekomst wellicht beelden uit het 'hoge noorden' van ons land.
In Limburg tref je nu nog boerderijen en behuizingen aan, die zich kenmerken door het vakwerk en pleisterkalk. Maar hoe lang nog....? Daarom verdienen deze behuizingen zeker een plaats in het Openluchtmuseum, waardoor deze behouden blijven voor de generaties die na ons komen.
Ook dit type ophaalbrug komen we heden ten dage nog tegen in bijv. Amsterdam, waar het de 'Magere Brug' wordt genoemd. Maar gezien de voortschrijdende techniek en het steeds toenemende verkeer, zal ook dit type brug in de toekomst alleen nog maar te zien zijn in het Openluchtmuseum in Arnhem, waar het behouden blijft voor ons nageslacht.
Een molen mag in dit museum zeker niet ontbreken. Nederland kent vele typen molens. Wie kent niet het liedje "Daar bij die molen"? Is de molen naast de tulp en het jongetje, dat met zijn duim in de dijk een watersnood voorkwam, niet het symbool van ons landje?
In het Openluchtmuseum treffen we ook de beroemde Zaanse Schans aan, zij het in beperkte vorm, maar wel authentiek. De Zaanse Schans is gesitueerd in de omgeving van Zaandam en is een unieke woon- en werkbuurt met verschillende musea, molens, ambachten, restaurants. Ook is er een bezoekerscentrum en gelegenheid tot een rondvaart. Het geeft een uitstekende indruk hoe de Zaanstreek er in de 17e en 18e eeuw uit heeft gezien en is ook één van de topattracties in Nederland.
In 1912 richtten een aantal bezorgde' particulieren in Arnhem een openluchtmuseum op. Ze vonden dat door de toenemende industrialisatie en verstedelijking een grote rijkdom aan Nederlandse tradities en regionale verscheidenheid verloren dreigde te gaan. De stichters pachtten het landgoed Waterberg van de gemeente Arnhem. Een zestal gebouwen werd naar het terrein overgebracht en zo opende het Nederlands Openluchtmuseum op 13 juli 1918 zijn poorten. In 1941 werd het Openluchtmuseum 'Rijksmuseum voor Volkskunde', waarna enkele moeilijke oorlogsjaren zouden volgen. Sinds 1 januari 1991 is de stichting 'Het Nederlands Openluchtmuseum' verantwoordelijk voor het voortbestaan. De gebouwen en voorwerpen bleven echter eigendom van het Rijk. Voor het beheer en onderhoud ontvangt deze stichting jaarlijks een bijdrage van het Rijk: het museum is zelf verantwoordelijk voor de exploitatie. Oude beroepen en bezigheden worden hier nog steeds uitgeoefend om de bezoeker een idee te geven hoe het er in het verleden aan toeging. Bijgaande foto illustreert dit.
Als het ware ingeklemd tussen twee grotere gebouwen treffen we dit pareltje van bijna twee eeuwen oud aan in de 19e eeuwse wijk Oosterpoort in Groningen.
Groningen is een oude Hanzestad en kent daardoor nog vele historische plekjes, ook al is er door Wereldoorlog 2 veel verloren gegaan. Aan dit plekje bewaar ik prettige herinneringen, daar schuin tegenover de Gardepoort de Prinsenhof ULO was gevestigd. Via dit straatje bereikte ik vier jaren lang deze school. De school is inmiddels afgebroken, maar het straatje heeft nog steeds zijn karakter behouden. Een schoolplein had de school niet en in de pauzes werd daarom via de Gardepoort uitgeweken naar het Martinikerkhof. In mijn schooltijd werden de jongens en de meisjes hier gescheiden. Er liep namelijk een weg door het Martinikerkhof en de meisjes liepen in de pauze aan de ene kant van de weg en de jongens aan de andere kant. In deze tijd is zoiets ondenkbaar en ik begrijp nog steeds niet waar die schoolregel destijds op gebaseerd was.
.... een foto van een kale boom, die op mijn weg kwam. De kale takken tegen de blauwe lucht intrigeerden me en dan is een foto ook gauw gemaakt. In de zomer zijn de takken onzichtbaar, maar nu, in de winter, vallen zelfs de kleinste twijgjes op. Daarom zo maar een foto gemaakt!
Het prachtige tuindorp "Het Blauwe Dorp' bestaat uit een zevental straten, die alle genoemd zijn naar struiken etc. , zoals Heesterpoort, Meidoornpad, Klaverpad, Distelpad, Graspad, Lindenhof en zoals bijgaand straatnaambordje aangeeft: Wingerdhoek.
In de jaren zeventig werd dit stukje stad al bedreigd door sloop, maar dank zij wethouder Max v.d. Berg ( thans Europarlementariër) werd dit voorkomen en vond renovatie plaats evenals eind jaren negentig van de vorige eeuw.De boerderijwoningen kwamen zelfs op de monumentenlijst te staan en de randwoningen kwamen onder beschermd stadsgebied te vallen. Deze laatste zouden worden vergroot door van vier woningen twee te maken, zodat ze geschikt werden voor gezinnen. Een aantal woningen aan de Wingerdhoek werd samengevoegd en als modelwoningen in 2004 opgeleverd (zie foto op de vorige pagina), maar nu worden de randwoningen al weer bedreigd met sloop, al heeft de monumentencommissie het advies gegeven de randwoningen monumentwaardig te vinden. Het laatste woord is nu aan de Gemeenteraad.
In de Oosterparkwijk ligt het zgn. Blauwe Dorp, dat nu na meer dan 80 jaar door de bewoners 'De parel van de Oosterparkwijk' wordt genoemd. Dit gedeelte van de wijk ligt momenteel onder vuur, daar de woningbouwvereniging woningen wil slopen om plaats te maken voor nieuwbouw. De bewoners voeren al jarenlang actie tegen deze plannen.
Een stukje geschiedenis.
Door de Eerste Wereldoorlog was er in Groningen veel woningnood en de gemeente besloot daarom zelf woningen te gaan bouwen in Plan Oost, dat later bekend werd als de Oosterparkwijk. De directeur van Gemeentewerken - Mulock Houwer - ontwierp 'het Blauwe Dorp' volgens de tuindorpgedachte: In het midden zogeheten boerderijtjes met daar om heen de randwoningen. Deze boerderijtjes werden in 1919 gebouwd met rode bakstenen en rode dakpannen. De vier onder één kapwoningen, ook wel rug-aan-rug woningen genoemd, hebben een landelijke uitstraling. Vandaar dat deze woningen nog steeds boerderijtjes worden genoemd.
Vandaag is een bijzondere dag! De vlag kan uit want op mijn eerste blog - http://blog.seniorennet.be/Kes - (klik maar eens) zal vandaag de 10.000-ste unieke bezoeker ongetwijfeld zijn of haar opwachting maken en daar mag ik dan echt wel de vlag voor uitsteken, vind ik. Het is toch wel heel bijzonder als zoveel mensen jouw blog met een bezoek vereren, dat had ik zeker niet verwacht toen ik van de gelegenheid gebruik maakte om een eigen blog te creëren via het seniorennet van onze zuiderburen !
Ik hoop, dat ook mijn vervolgblogs - http://blog.seniorennet.be/Kes_2 en dit blog dit aantal bezoekers in de toekomst mogen verwelkomen. Aan mij zal het niet liggen, want ik hoop elke dag mijn foto's uit het heden en verleden op mijn blog te kunnen plaatsen, met dank aan Pascal Vincke.
