Onlangs mijn botdichtheid weer eens laten meten, Goed nieuws, die is flink verbeterd, Minder poreus, meer solide. Een soort innerlijke renovatie, zeg maar. Voor zo’n meting word je ook gewogen en gemeten en wat blijkt, ik ben te kort. Te kort! En daardoor ineens te zwaar volgens het BMI.*

Thuis had ik me al een tijdje niet meer gewogen, Nog van vóór mijn cataractoperatie nu twee jaar geleden, op mijn oude mechanische weegschaal waarvan ik de cijfers niet zonder bril kon zien (alle beetjes helpen, nietwaar? En een bril weegt toch al gauw zo'n 25 gram.), waardoor ik moest bukken, turen, gokken ,een soort yogasessie met een vleugje ontkenning.

Ik bedoel, je merkt het wel aan je kleren en soms komt het gewoon door de wasdroger die stiekem krimpt. En dat BMI is dat niet een tikkeltje achterhaald? Het zegt niets over de spieren die ik de afgelopen jaren heb opgebouwd, eerst in de sportzaal en later met de vele wandelingen met onze César, een gekruiste Amstaff met de energie van een jonge god, mijn viervoetige personal trainer die nooit eens een rustdag neemt er zelfs nooit aan denkt, alleen soms als het regent en ik er achteraan, een oudje in galop, een soort bejaarde amazone op sneakers.

Maar toch… getriggerd door mijn gewicht en vooral door het krimpen, (niets menselijks is mij vreemd) ga ik op zoek naar een nieuwe weegschaal. Niet zo’n apparaat dat alles analyseert zoals botmassa, vochthuishouding, metabolische leeftijd en de rest van mijn innerlijke bejaarde. Geen apps. Geen grafieken. En al helemaal geen stemmetje dat dingen zegt die niet waar zijn.

Ik wil gewoon een eerlijke weegschaal. Eentje die zwijgt als ik erop sta. En misschien, een beetje meebuigt met de waarheid.

*BMI een internationale maatstaf die de verhouding tussen iemands gewicht en lengte weergeeft om een inschatting te maken van een gezond lichaamsgewicht, of er sprake is van ondergewicht of overgewicht.

28-09-2025 om 08:16 geschreven door Loewiesa

Wat dacht ik eigenlijk? Waarschijnlijk aan iets niet veel verder dan mijn neus. Terug bloggen? Ik zit op Facebook en dat is al verslavend genoeg. Ik schrijf af en toe een intrigerende tekst op een ansichtkaart, genre: “Zonnige groetjes uit “en een “Prettige Kerst” en een “Gelukkig Nieuwjaar” dat lukt nog net. Verder stuur ik wel eens een sms’je en maak ik wel eens een boodschappenlijstje met pen en papier, wat overigens beter zou zijn, zeggen ze, omdat schrijven met pen en papier beter voor je geheugen zou zijn, het helpt informatie beter te onthouden en te verwerken, En dat is het dan wel.

Bovendien, wie zit er nu op mij en mijn schrijfsels te wachten? Ooit een jonge vijftigster met spinsels, nu een jonge zeventigster met nog altijd geen grootse waarheden; geen manifesten, geen perfectie, maar poëzie () in het alledaagse.

Toch werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zou mijn blog überhaupt nog bestaan? En ja hoor. Hoewel er geen haan meer naar kraait. Uw jonge gedachtespinnende dramaqueen moest bijna gereanimeerd worden bij het lezen van haar vroegere schrijfsels.

Want alles stroomt, alles is in beweging, alles wijkt en niets houdt stand. Alles is relatief.

Misschien verdienen sommige oude blogberichten een opfrisbeurt. Ik zal er eens overdenken.

24-09-2025 om 00:00 geschreven door Loewiesa

" Wat wil je voor je verjaardag” had ik mijn tweelingdochters gevraagd. “Oh die vraag weer” verzuchtte de oudste, doe maar iets, verras mij, “We gaan samen uit eten, herinneringen maken. Maar als je toch nog iets wil kopen, een luchtje of een paar oorbellen zijn wel leuk.” Daar was haar 10 minuten jongere zus het helemaal mee eens.

Ik ging dus samen met mijn zoon naar een leuke “bling bling winkel” in het winkelcentrum van La Louvière. De verkoopster legde twee presenteer bakken voor ons neer, er was keuze genoeg. Ik vond een paar in de linker bak wel leuk. Toen attendeerde de verkoopster mij erop dat de linkere bak voor oudere meisjes was en dat jongeren vaak uit de rechter kozen. “Oh”, zei het oudere meisje onthutst “dan moet ik mijn zoon, die in leeftijd dichter bij de dochters staat even om raad vragen”. De keuze viel op een paar kleine glimmende knopjes.

“Bent u al klant bij ons?” vroeg de verkoopster. “U krijgt kortingen en leuke aanbiedingen bla, bla, ik heb dan wel uw gegevens nodig, ik zal de tablet even aan uw zoon geven zodat hij alles kan invullen, voor het geval u geen e-mail adres heeft…” Er begon bij mij iets te borrelen. En ik antwoordde : “Vous savez, je ne suis pas née de la dernière pluie* ". En ook mijn zoon kwam voor zijn moeder op terwijl hij de verkoopster vragend aan keek: “Ma mère est plus futé* que moi”.

Even dacht ik op dat moment aan Vivian in Pretty Woman : “Oh, you work on commission. Right? Uh, yes. Big mistake. Big. Huge. I have to go shopping now.” * Maar ik vond de oorbelletjes leuk en ik dacht… ik moet maar weer eens gaan bloggen.

Futé: slim, bijdehand, verstandig,gewiekst…

" Je ne suis pas née de la dernière pluie »betekent letterlijk "Ik ben niet van de laatste regen geboren", uitdrukking die aangeeft dat iemand niet van gisteren is dom is en ervaring heeft, vergelijkbaar met het Nederlandse "Ik ben niet van gisteren”.

"Oh, you work on commission. Right? Uh, yes. Big mistake. Big. Huge. I have to go shopping now.” "Oh je werkt op commisie ? Jammer, pech voor jou "

22-09-2025 om 08:17 geschreven door Loewiesa