De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
17-03-2014
ADHD bestaat niet
"ADHD bestaat niet". Dat staat vandaag te lezen op: http://blog.seniorennet.be/rilatine, de blog van apotheker Fernand Haesbrouck. Vraag artsen waarom ze geen neurobiologische diagnose stellen van ADHD. Terwijl de onfeilbare diagnose-test bestaat. Vraag artsen waarom geen kat onder hen kan vertellen hoe de succesvolle medicatie werkt. Terwijl ze niettegenstaande die onkunde, wel slim genoeg geacht worden om te vertellen hoe veilig een en ander wel is. Omdat de nevenwerkingen hun bedrijf in stand houden.
Apotheker Haesbrouck: "ADHD is een uitgevonden en onbestaande neurobiologische aandoening. En omdat ze medisch niet bestaat, kan ze ook niet gediagnosticeerd worden... 'Ketterijen' over de werking van rilatinemedicatie, een medicatie voor een onbestaande ziekte... ADHD is een commerciële truc om psychotica te kunnen dealen bij kinderen... Industrieën vechten als duivels om ADHD als ziekte overeind te houden... Rilatine als psychoticum bevat de actieve stof methylfedinaat, een stimulerend middel dat paradoxaal genoeg een rustgevend effect heeft bij kinderen met aandachts- en activiteitsstoornissen... Omdat een soort roes optreedt, bestaat het gevaar voor verslaving. De schadelijke effecten van rilatine als psychoticum zijn o.m. controleverlies over het gedrag, veranderde perceptie op de realiteit, toename van driftmatige impulsen, algemene ongeremdheid, soms waandenkbeelden... En bij chronisch misbruik zelfs karakterveranderingen... De psychotica geven aanleiding tot gedragsveranderingen, die dan weer op hun beurt met antipsychotica behandeld moeten worden... Het blijft balanceren tussen psychotica en antipsychotica... Er ontstaat een toxicomanie, een zucht naar vergif, naar een kunstmatig paradijs van verdoving, met egocentrische fantasieën en eenzaam opgaan in zichzelf... Bij kwellende onthoudingsverschijnselen komen er psychische noodsituaties... http://www.ond.vlaanderen.be/CLB : hier kan je terecht om legaal met overheidssubsidies jouw toxicomanie in stand te houden (ja, ja, het CLB als dealer, als farmahoer!)... Het klopt niet dat de diagnose van een vermeende neurobiologische aandoening uitbesteed wordt aan lieden die niet medisch geschoold zijn, lieden die bovendien uitblinken in een verregaand pedagogisch onvermogen. Die lieden kunnen strafrechterlijk vervolgd worden omdat ze artsen aanzetten tot het in stand houden van een toxicomanie met cocaïne- en amfetamineproducten, en omdat ze onwettig de geneeskunde uitoefenen..."
Ik heb in de jaren 90 ADHD een rage zien worden, ik heb ADHD zien hypen, ik heb de verering van de rilatinepil euforische vormen zien aannemen. De ADHD-hype en het toenemende rilatinegebruik leken niet afgeremd te kunnen worden... ADHD (attention deficit hyperactivity disorder), de moderne 'ziekte' van kinderen met aandachts- en activiteitsstoornissen... Het viel mij op dat ouders en opvoeders 'toeschouwers' waren van het ADHD-gebeuren die geen raad wisten met hun druktemakertjes. Ze zaten gewoon de uitwerking van de rilatinepil af te wachtenin plaats van zélf in te grijpen. Zoals Haesbrouck het heeft over de pedagogische onbekwaamheid van hen die staan te springen om een ADHD-diagnose te stellen, over hun onvermogen om kinderen op te voeden, over hun luie drang naar pedagogisch comfort. De verheerlijking van rilatine is absurd, want de rapportcijfers van rilatinegebruikertjes heb ik nooit zien verbeteren. Geen rilatine! Wel meer opvoedingskwaliteiten bij ouders en school!
In de scholen kwam rilatine op mij over als een legale drug voor hyperactieve en onaandachtige leerlingen. En in mijn opleiding bracht de professor rilatine in verband met psychische stoornissen. Dus al een hele lange tijd stond de rilatinemedicatie in een slecht daglicht. Het kan niet anders dan dat de machtige farma-industrie er alles mee te maken heeft dat de drug rilatine nu nog altijd legaal en gesubsidieerd toegediend mag worden.
In de concentratiescholen van de jaren 80 en 90 oefende niet één moeder van allochtone leerlingen een beroep uit. De meesten gaven als beroep op: "huisvrouw', en slechts enkelen hadden het over 'doppen'. Allemaal stopten ze met hun studies na de lagere school.
Een job buiten de deur? Hoe is dat nu mogelijk met een hele sliert kinderen, gemiddeld 7,2 per gezin?
Sociale achterstelling? Kansarmoede?... Naïeve projectbedenkers volgden die piste, en toen kwam er een campagne op gang om moslimmeisjes te stimuleren om hogere opleidingen te volgen. De campagne verwaterde opvallend snel, loste ongemerkt op in het niets, en van de projectbedenkers heb ik niets meer gehoord. Met rode oortjes verstopten ze zich misschien ergens achter een muurtje, of in het groene struikgewas... eender waar. Je kan niet ongestraft knutselen en prutsen aan geïmporteerde cultuur en tradities.
Ik zal eens gauw opheldering brengen in die zogezegde sociale achterstelling van moslimdames. Uit gesprekjes met allochtone moeders bleek dat ze allemaal tevreden waren met hun lot, met de situatie waarin ze verkeerden, en met de riante levensomstandigheden in dit smoutebollenland. Zó wilden ze het, het was allemaal vanzelfsprekend, en waarom dan iets veranderen? Ooit zijn ze zonder ambities, in het kielzog van hun man-de-goudzoeker, onuitgenodigd naar ons land gekomen. En als je dan alles hebt wat je zoekt, waaron dan nog studeren en moeilijk doen? Zij waren allen fier op hun nakomelingetjes en op hun 'kweekvermogen'.
De berustende houding van allochtone mama's... Een meer voor de hand liggende verklaring voor de bliksemsnelle verdwijning van de moslimmeisjescampagne was een protest vanuit het moslimmilieu, een protest tegen het promoten van onderwijs aan moslimmeisjes. Scholen waren niet bestand tegen het indoctrinerende moslimprotest, en daarom verdween de campagne zo vlug, een campagne om moslima's aan te sporen om hogere opleidingen te volgen.
In het holst van de nacht, wanneer niemand mij in de gaten heeft, heb ik zin in mannen. Neen, om te fantaseren over mannen, over verboden vruchten waaraan ik niet mag raken. Ik herhaal die waarschuwing steeds tegen mezelf, maar het haalt niet veel uit.
Mijn fantasieën zijn gebaseerd op ware observaties van jongetjes in de klas. Enerzijds was er de wakkere blik van Polleke, zijn alerte reacties, schrandere opmerkingen en verzorgd voorkomen. Anderzijds was er de vale afwezige blik met neerhangende wal-ogen van Charelke.
Je haalt ze d'r zo uit: zij die laat tv mogen kijken met een zak snoep op hun schoot, en zij die thuis vaste leiding krijgen en consequent opgevoed worden. Later worden die jongetjes ofwel briljante wetenschappers, ofwel politici die als ineengezakte vetbollen met een schraperig slaapgezicht op tv verschijnen om onzin te verkopen... Tussen deze 2 uitersten waaiert er nog een hele gamma van andere soorten mannen die vroeger op de schoolbanken al hun volwassen bestaan aan het voorbereiden waren.
In mijn droomwereld bedacht ik dat er zo van die mannen zijn waar je alleen maar naar hoeft te kijken, of naar hun diepe stem te luisteren, om de zwijmelende toer op te gaan, of op z'n minst even weg te duizelen, om dan het volgende half uur gewichtloos en gehypnotiseerd voort te strompelen.
Deze wulpse gedachten kwamen spontaan in me op, geen sprake dus van losbandige lichtzinnigheid of zo. Alles wat zich in mijn hersentjes afspeelt domineert mijn gedachten en bevelen mij waaraan ik moet denken, wat ik moet zeggen, en wat ik moet doen... Meegaand en volgzaam als ik ben, volg ik gedwee hun bevelen op.
Goed nieuws voor het onderwijs! Vanaf maandag en de komende 2 weken zullen 250 ondernemers gastlessen geven aan hogeschoolstudenten en middelbare scholieren. Het Vlajo-project (Vlaamse Jonge Ondernemingem), is het grootste onderwijsproject tussen scholen en bedrijven in Vlaanderen.
Hilde Essers, van logistiek bedrijf Essers uit Genk, zal het eerste gastcollege geven. Zij zal vertellen wat ondernemerschap inhoudt, hoe je kan starten met een eigen zaak, en waar je op moet letten als je de schoolbanken omruilt voor een job in het bedrijfsleven.
Ook nog andere bedrijfsleiders en managers zullen de komende 2 weken voor de klas gaan staan, waaronder grote namen als Johnny Thijs (ex-bpost), Fons Leroy (VDAB), Geert Schotte (Standaard Boekhandel) en Rik De Nolf (Roularta).
Vlajo, dat het project organiseert, zegt: "Jongeren zitten met belangrijke vragen, ze willen weten wat bedrijven verwachten van afgestudeerden, welke vaardigheden noodzakelijk zijn om in een bedrijf succesvol mee te draaien, of wat ondernemerschap nu precies betekent. Het is dan ook spannend voor hen als ze al deze vragen rechtstreeks aan ondernemers en bedrijfsleiders kunnen stellen."
Interessant project. Jonge mensen, bijna afgestudeerd, worden wegwijs gemaakt in de ondernemerswereld. Ondernemerstalent wordt gestimuleerd, ondernemersgeest wordt aangewakkerd. Ik ben benieuwd naar de evaluatie van het project.
Er was eens een leraar, vers gescheiden, kwetsbaar, met nog niet geheelde wonden na een pijnlijke echtscheiding. Hij gaf het vak Spaans aan de laatstejaars van het atheneum.
Nog midden in de emotionele draaimolen spartelend, stortte hij zich alweer in een nieuw liefdesavontuur. Hij werd verliefd op een leuk vrouwtje, en in een euforische roes nam hij haar 3 dochtertjes er ook nog bij. Liefde groot genoeg, huis groot genoeg, alles groot genoeg, iedereen welkom. Er werden impulsieve beslissingen genomen, onder invloed, in een roes waarbij verstand en rede uitgeschakeld waren.
In de leraarskamer liet de leraar zijn collega's meegenieten van zijn prille geluk. Dartele engeltjes, fluitende vogeltjes en zo... Maar na een jaartje brokkelde het nieuwsamengestelde gezin af, verloor zijn glans, en de eerste barsten werden zichtbaar. De leraar vertelde over zijn vrouwtje dat als een kloek waakte over haar 3 dochters, inmiddels bijna volwassen en elk in het bezit van een vriend. De 6 pubers kregen een loft toegewezen in het grote huis van de leraar, en als leeghangers voelden ze zich daar allemaal lekker thuis. Alle comfort, luxe en verwennerijen kwamen zomaar aanwaaien. Daarom vonden ze het niet nodig om voor hun eigen onderhoud te zorgen. En hun mama moedigde ook nog hun levensstijl aan.
Klagen, kreunen en zuchten deed de leraar in de leraarskamer. Hij kwam in geldnood, wist niet meer hoe hij het hele clubje onderhouden moest. Het werd hem allemaal teveel. Hij was ook niet het type dat thuis met zijn vuist op tafel kon slaan, hij was een sloef en een slaaf, kropte zijn ergernissen op, was onbekwaam om een ernstig gesprek in zijn gezin op gang te brengen, onbekwaam om 'neen' te zeggen, om 'stop' te zeggen. In een hoek gedrongen, met de rug tegen de muur, kon hij niet meer ontsnappen. Hij zag de uitzichtloosheid van zijn bestaan, glashelder zag hij dat, want op een dag vernamen we op school dat hij zichzelf van het leven beroofde... Verdwijnen! Wegwezen! Dat was zijn enige en eenzame uitweg!
Een echtpaar Roma-zigeuners riskeert een werkstraf en een geldboete omdat hun kinderen te vaak afwezig waren op school. De ouders verzonnen allerlei uitvluchten, maar volgens het openbaar ministerie gaan de kinderen gewoon te laat slapen en kunnen ze de volgende ochtend niet op tijd uit hun bed geraken. De Roma-beklaagden kregen eerder al waarschuwingen, maar sloegen die telkens in de wind. De spijbelende tieners staan al meer dan 2 jaar onder toezicht van de jeugdrechter.
De spijbelproblematiek zal in de toekomst escaleren en gigantische vormen aannemen wanneer er nóg meer zineugers van het Roma-achtige type en andere Oost-Europeanen naar onze contreien afgezakt komen. Zij zullen de oude Turkse en Marokkaanse spijbelrecords vlot breken.
Excessen bij onze nieuwe medemensen zijn er niet alleen op gebied van spijbelen, hun hele leefpatroon is doordrenkt van afwijkende gewoonten en rariteiten waarvan wij vinden dat ze niet passen bij ons en onze cultuur. Dat volk komt hier ook zomaar binnenwaaien met heel andere opvattingen over 'samenleven', met een gebrekkig norm- en plichtsbesef, zonder respect voor onze voorschriften.
Waarom ik dit verhaal over de spijbelende Roma's in het zonnetje zet? Wel, als Vlaamse ouders hun kinderen een paar dagen van school houden om vroeger op vakantie te kunnen vertrekken, haalt dat krantenkoppen en uitvoerige nieuwsitems, plus een interview met de onderwijsminister. In geuren en kleuren herhaalt zich het verslag over 'de spijbelende Vlaming'. 'Eigen volk eerst' in de nieuwsberichten, maar dan alleen om het in een negatief daglicht te stellen. Het chronisch spijbelen van onze vreemde maatschappijgenoten blijft echter onopvallend en wordt het liefst ver weggestopt achter 'aanpassingsmoeilijkheden' of 'mislukte integratiepogingen', en nog zowat van die flauwe excuusjes om vreemdelingen te verdedigen en hun fout gedrag goed te praten. En liefst ook nog om ons te wijzen op ons gebrek aan verdraagzaamheid.
Ik heb vroeger geen enkel spijbelactieplan weten werken, simpel omdat de klemtoon lag op 'begeleiding', en niet op 'straffen'. Alle begeleidingsmaatregelen waren veel te vriendelijk, veel te voorzichtig, veel te braaf. Nu zal Lieve eens uit de doeken doen wat de bedoeling was van 'begeleiding'. Om te beginnen wijst het woord zelf al op een zachte aanpak van de overtreders die alleen maar naar school komen als ze zin hebben, of als er op straat niets te beleven valt. Hoe komt het toch dat dit nonchalante en gewetenloze plichtsbesef eigen is aan allochtonen? Hoort het bij hun cultuur of bij hun verwrongen denkpatroon, of worden ze zo geboren, als potentiële delinquenten met afwijkend gedrag? Het is een werkelijkheid waar niet naast gekeken kan worden: met de komst van migrantenleerlingen nam de spijbelproblematiek reusachtige vormen aan. 'Zomaar niet naar school komen', een fenomeen dat ongekend was toen onze Vlaamse scholen nog egaal roomblank gekleurd waren.
Dus ik zou gaan verklappen welke de bedoelingen waren van spijbelbegeleiding. Vriendelijke gesprekjes met hardnekkige spijbelaars en hun ouders, zeuren over onwettige afwezigheden... het diende allemaal als dekmantel om spijbelaars te beschermen tegen gerechtelijke stappen, tegen inhouding van kindergeld, tegen ontzegging van studietoelagen, tegen het verdacht maken van ouders. Spijbelaars die zich lieten 'begeleiden' waren beschermd tegen eventuele harde sancties van buitenaf, ze waren onschendbaar, men kon hen niks maken. En ondertussen bleven hun afwezigheden zich opstapelen...
"Amper 23 jaar en al gepensioneerd", las ik gisteren. De jongst gepensioneerde van het land is een militair van 23 jaar. Het leger zegt dat er 20 gepensioneerden zijn jonger dan 30 jaar, het gaat om een soort invaliditeitsuitkering.
Nu heb ik vroeger een 29-jarige gepensioneerde allochtoon gekend, de papa van een leerling in een multiculturele klas. Dat record ben ik op het spoor gekomen bij het samenstellen van een beroepenlijstje van alle allochtone papa's. Slechts enkelen van de honderden papa's oefenden een beroep uit, zo bleek uit het lijstje. De meerderheid was werkloos, gepensioneerd of invalide. Mijn opsporingswerk viel niet in goede aarde bij mijn omgeving. Het was onbespreekbaar en taboe om zich vragen te stellen bij de hoge werkloosheidscijfers van allochtonen.
Toen ik me ook nog eens afvroeg of er wel een 29-jarige gepensioneerde Vlaamse papa bestond, werd mijn beroepenlijstje gerangschikt onder 'racistische activiteiten'!
Een vrouw is een complex wezen dat door niet één man doorgrond kan worden. Toch willen alle mannen er zo eentje. En nog wel voor hun hele leven lang. Tot aan hun dood. Dat hebben ze aan het altaar beloofd toen ze in de verre toekomst konden zien dat ze dat ene vrouwtje trouw zouden blijven tot hun laatste snik. Helderzienden en toekomstvoorspellers doen het beter.
Schrijvers en wijsgeren hebben in de loop der tijden de vrouwelijke zwakheden beschreven met een onbeperkte wijsgerige humor. Als een beminnelijk wanschepsel kwam de vrouw uit de handen van haar filisoferende belagers.
Op de vraag, of men moest trouwen of niet, antwoordde Socrates: "Wat u ook doet, het zal u berouwen."
Antwoord van Diogenes op de vraag wanneer men moet trouwen: "Zo lang men jong is nog niet, en als men oud is, niet meer."
Toen Thales in zijn jeugd aangespoord werd om te trouwen, zei hij: "Daarvoor is het nog veel te vroeg!", en later, toen hij oud geworden was: "Nu is het te laat!".
Antisthenes zei besluiteloos: "Neemt men een mooie vrouw, dan heeft men haar met iedereen samen, neemt men een lelijke, dan is ze maar tot ergernis."
La Bruyère zei genadeloos: "Er zijn weinig zo volmaakte vrouwen, dat zij haar man niet minstens eenmaal per dag reden geeft zich te beklagen dat hij getrouwd is, en anderen te benijden die ongetrouwd zijn."
Freud: "De vrouw is het duistere continent."
Kant formuleerde als minnelijke schikking: "Man en vrouw samen vormen pas een gehele mens." Als Lieve het goed begrijpt, staan ze elk apart nergens, man en vrouw, hebben ze elkander nodig om compleet te zijn. Goed bedacht van Kant. Een vrouw alléén staat dus nergens.
Paul Bourget: "Maagden zonder onschuld zijn het schitterendste product van onze beschaving."
Dohm: "Vrouwen bedienen zich van leugens zoals een stier zich bedient van zijn horens."
Schopenhauer in dezelfde stijl: "De natuur heeft de vrouw maar één middel gegeven om zich te verdedigen: de onoprechtheid. De onoprechtheid is haar aangeboren. Het is voor een vrouw even natuurlijk leugens te vertellen, als het voor een dier is zich van zijn natuurlijke wapens te bedienen. Daarom is het onmogelijk om een oprechte, waarheidslievende vrouw te vinden."
Zola: "Vrouwen zijn niet in staat om de waarheid te spreken, zij beliegen iedereen, rechters, geliefden, hun omgeving, en zichzelf."
Seneca: " Vrouwen hebben iets kwaadaardigs op de tong, dat ze handig onder hun lieftalligheden weten te mengen, ze huichelen vriendschap en weten hun haat te verbergen onder een sluier van vleierij, hun vertoon van trouw is het grootst daar waar ze het minst trouw zijn."
Diogenes zag eens een paar vrouwen die zich aan een lijfboom opgehangen hadden en hij zei: "Ach, dat alle bomen zulke vruchten droegen!"
Lieve gaat er nu een zelfgevonden schepje bovenop doen, een speldenprikje meer of minder maakt niet uit: "Een vrouw is gemaakt om naar te luisteren en om gelijk te krijgen... Een vrouw haalt het beste in de man naar boven, vooral bij de scheiding... Aan een vrouw iets uitleggen, kost je een jaar van je leven... De vrouwelijke intuïtie is uitgevonden omdat vrouwen geen logica kennen..."
Ik vind het een verontrustende trend om kinderen met mentale beperkingen het gewone lager onderwijs te laten volgen. Eerst was er minister Smet die vorig jaar pleitte voor leerlingen met een mentale beperking gewoon onderwijs te laten volgen. De meest indrukwekkende reactie van een leraar: "Ouders van kinderen met een beperking die hun kind kost wat kost in het reguliere onderwijs willen hebben: beseffen jullie wat jullie je kind aandoen? Dagelijks geconfronteerd worden met eigen beperkingen, ieder moment van de dag ervaren hoe anderen een evolutie doormaken die voor het kind zelf onhaalbaar is. Leer inzien dat je kind beperkingen heeft en gun uw kind die beperking!"
Vandaag las ik dat Gert de Graaf aan de Universiteit Gent wil promoveren met een proefschrift waarin hij stelt dat Downkinderen goed af zijn in gewoon onderwijs, omdat dat goed is voor hun lees-, schrijf- en rekenvaardigheden.
Akkoord, volledig mee eens, een mentaal gehandicapte leert in een gewone klas meer dan in aangepast onderwijs.
MAAR! Hoe gaan de andere leerlingen, de normaalbegaafden en de genieën, hoe gaan die reageren die op achterlijke klasgenootjes? Zullen zij wel aan hun trekken kunnen komen in een klas met verstandelijk minderbegaafden?
EN!... Hoe ervaart het Downkind zélf zijn aanwezigheid te midden van de superlatieven in zijn klas, dat moet wel erg frustrerend zijn om dagelijks geconfronteerd te worden met eigen minderwaardigheid, met eigen tekortkomingen. Constant moeten blijven opboksen tegen slimmere klasgenootjes, constant moeten vaststellen dat het ergens iets mankeert... Extreem gesteld lijkt het wel op kindermishandeling!
De overlast van mentaal gestoorden in een gewone klas is niet te onderschatten. Voor de leerkracht is het een hele klus om het lespeil aan te passen aan de hele waaier van verstandelijke begaafdheden. In de praktijk komt het er vaak op neer dat het lespeil zakt, en dat de slimeriken de klos zijn, zij krijgen niet het volwaardige onderwijs waarop ze recht hebben. Het gevaar bestaat dat de minstbegaafden de meeste aandacht gaan krijgen in de klas.
Aangepast onderwijs blijft aangewezen voor Downkinderen, die horen niet thuis in het gewone onderwijs!
Vandaag ga ik directrice An Serpent in de bloemetjes zetten. Het kreng heeft me vroeger gedwarsboomd, geminacht, tegengewerkt, mij aangezet tot het opmaken van valse verslagen, en met leugens en verdraaiingen mij betrokken in talrijke intriges. Laat de loftrompet maar schallen!
An Serpent was een gifslang, een gevaarlijke adder, een venijnig serpent. Het mens had elke dag last van haar regels, en op die prikkelbare dagen spuwde ze gif en gal. Haar vlijmscherpe giftanden kon je zien in de wijde mondopening. En met haar gifstekels hechtte ze zich genadeloos vast aan haar prooi.
Haar grijnsogen, als twee verslenste bloembollen zo groot, stonden labiel in haar driehoekige kop. De verwilderde ogen keken schichtig rond, op zoek naar een slachtoffer, dat dan met één slingerbeweging in een wurggreep genomen werd.
Met haar tengere nietige gestalte leek ze wel familie van de zeven dwergjes, maar dan zonder Sneeuwwitje, want die kon ze niet uitstaan. Met opgeheven stoppelige kin, kromme snavel en gebochelde rug liep ze hijgend en puffend doelloos door de schoolgangen, gewichtigheid veinzend, op zoek naar intriges, naar probleemsituaties, naar slachtoffers om hen te plagen en te intimideren.
De sluwe slang in het Aards Paradijs, die het liefdesspel tussen Adam en Eva in gang zette, was de allereerste voorouder van An Serpent. En alle nakomelingen van de Oerslang waren serpenten die gedoemd waren om zonder poten, schuifelend en kruipend door het leven te gaan. Dat was hun lot en hun bestemming. Deze serpenten waren allemaal de vroege voorouders van het kreng An Serpent.
An Serpent volgde Turkse lessen na de schooluren. Met sissende, snerpende en snerende stemgeluiden stak ze hele Turkse monologen af. Ze deed haar best om zich in het Turkse wereldje te integreren, en van haar Turkse leerlingen eiste ze niet de minste aanpassing, die tetterden lustig voort in hun thuistaaltje. 'Behoud van eigen taal en cultuur', en zo van die zever, was de dwaze slogan van An Serpent!
Heeft er iemand nog iets gehoord over de Interculturele Dialoog die moest onderzoeken hoe verschillende culturen in onze samenleving gebundeld kunnen worden? Met andere woorden: hoe tegenstrijdige culturen in een vredige mengelmoes samen kunnen dysfunctioneren, of hoe verschillende culturen met elkaar overhoop kunnen liggen?
In 2008 werd Joelle Milquit (cdH), minister van Gelijke Kansen, belast met dit huzarenstukje, met de onmogelijke opdracht om dag en nacht gelijk te maken, om de zon en de maan gelijk te maken, om blank en zwart gelijkgekleurd te maken... Om uiteenlopende culturen te harmoniseren tot een sereen geheel waarin geen plaats is voor diversiteit, voor onenigheid, voor tweedracht, enkel voor een gladde nivellering waarbij iedereen en alles even minderwaardig is, waarbij iedereen en alles klaarstaat om in de peilloze afgrond te tuimelen, de vernietiging tegemoet.
Uiteindelijk is er in november 2010 een eindverslag van de Interculturele Dialoog aangeboden aan minister Milquet in bijzijn van Prins Filip. Het leek op een karikatuur van de wensen van minderheden die in de Dialoog oververtegenwoordigd waren. Ziehier een aantal van hun aanbevelingen voor een rimpelloze interculturaliteit: *Straatnamen die etnische minderheden schokken, moeten verwijderd worden. *Betaalde feestdagen moeten aangepast worden aan de multiculturele samenleving: Pasen, Hemelvaartsdag en Allerheiligen moeten sneuvelen. *De hoofddoek moet op school kunnen vanaf het vierde middelbaar en ook overal in de ambtenarij, behalve bij leger, politie en gerecht. *De overheid en privébedrijven die overheidsaanbestedingen willen krijgen, moeten met tijdelijke quota voor etnische en culturele minderheden werken"... enz...
Ongelooflijk wat een Dialoog allemaal teweeg kan brengen! Het zet aan tot onderwerping, inschikkelijkheid, verdraagzaamheid en grenzeloze wegcijfering van onszelf en van onze waardevolle tradities. Dan zijn we goed op weg naar zelfverloochening en zelfvernietiging.
De bespottelijke aanbevelingen voor onze omgang met andere culturen doen me denken aan de buitengewone inspanningen die de scholen vroeger leverden om de migrantjes te verwennen. Dat was het startsein van ontkenning van de kwaliteit van ons unieke Vlaamse onderwijs. Vertrouwde gebruiken op school moesten plaatsruimen voor uitzichtloze en peperdure projecten. Alles werd in het werk gesteld om de migrantjes en hun ouders te behagen en hen vooral niet te kwetsen.
Een piekmoment op het pad naar zelfvernietiging was het Leuvense taalonderzoek dat resulteerde in het fatale NT2-project (Nederlands Tweede!!!Taal), waarin de linguïst Koen Jaspaert de judasrol speelde. In zijn amateurischtisch ineengeflanste project donderde de Nederlandse taal naar de tweede plaats en moest voorrang verlenen aan taal en cultuur van de migrant. Het project maakte brandhout van het traditionele taalonderwijs. Leraren Nederlands werden wanhopig en radeloos. Hun overhoopgehaalde vak dat al jaren goede diensten bewees, konden ze in de vuilisbak kieperen, weg met het klassieke taalonderricht... De Leuvense onderzoekers hadden natuurlijk geen ervaring met migrantenleerlingen, en van heel ver hadden ze gehoord dat migranten ook recht hebben op al het lekkers in onze samenleving, en dat de oorspronkelijke bewoners een multiculturele hand moesten uitsteken om er een harmonieus geheel van te maken...
Eerst was er een roomblank atheneum. Verkleuringen werden zichtbaar toen verse allochtonen zich in school aankondigden. Meerdere migrantengezinnen vestigden zch in de wijk rondom de school, en die gezinnen telden elk gemiddeld 7,2 kinderen. Directeur Pummelmans was gelukkig met die exotische overvloed. Eigenaardig dat schooldirecteurs niet beseffen dat die overvloed het failliet van hun scholen betekent. Het zijn zeveraars die over 'verrijking' en 'verruiming' leuteren, zij hebben nooit een multiculturele klas van dichtbii gezien!
Einde jaren 80 werd er in het atheneum een gloednieuwe bibliotheek gebouwd, een soort mediatheek. Bij de inrichting werd naar geen geld gekeken. De bodemloze geldput voor het migrantenonderwijs kennen we ondertussen al. Meubels, boeken, tapijten, gordijntjes, alles oogde duur en chic. In de boekenrekken stond de nieuwe uitgave van een encyclopedieënreeks te schitteren, ook dure tijdschriften, maandbladen met glanzende kaften, en vakliteratuur over een oneindig aantal onderwerpen, én een geniaal opzoekingssysteem. En als je dan iets ontdekt had in de rekken, kon je je nestelen op mooie kussenstoeltjes aan een comfortabele tafel om notities te maken, of om te studeren.
Er was geen jaar voor nodig om de glorietijd van de mediatheek te vernietigen. Boeken en tijdschriften kregen ezelsoren, werden niet meer op de juiste plaats teruggezet, boekenrekken werden verschoven en stonden tegen elkaar te wankelen. Weg met alle overzichtelijkheid. Op de verwaarloosde boekenrekken stonden, hingen of lagen de boeken zomaar wat dooreen. Iedereen kon vrij in- en uitwandelen en boeken meenemen zonder zich ergens te moeten melden. Dit soort wantoestanden krijg je dan als het onderwijs aan allochtonen overladen wordt met parels. Met parels voor de zwijnen!
Het is dus écht waar dat migranten verloedering en achteruitgang symboliseren?!...
Ongelooflijk: één woord veranderen kan wonderen doen
Ik had een bouwvergunning aangevraagd, voor de bouw van een nieuw huis. Het zou 40 meter breed en 100 meter hoog worden. Ik had 9 torens en torentjes van verschillende hoogte gepland. Ook rondom ramen over het hele gebouw. Het zou pastelgroen van kleur worden. Buiten wilde ik een luid "entertainment sound systeem" laten aanleggen. Er was een parkeerplaats voor 200 auto's naast het gebouw gepland. De gemeente weigerde de bouwvergunning. Ze vroegen of ik wel goed bij mijn hoofd was. Ik heb de aanvraag opnieuw ingediend. Maar deze keer heb ik het woord "huis', veranderd in "Moskee". Maandag beginnen ze met de bouw…
Op een zonnige woensdagmiddag, alle leerlingen waren al naar huis vertrokken, kwam directeur Mosselmans mij vervelen met een absurd verhaal. Hij maakte zich bijzonder druk over de nieuwste modegril bij Vlaamsgezinde leerlingen in de stadsscholen. Jongens met een nazi-achtige look zaten hem dwars en maakten hem verhit. Die jongens droegen stijve jassen en zware legerlaarzen, zo kwamen ze naar school, en daarbij ook nog eens hun haren kortgeknipt. Mosselmans noemde het een gevaarlijke trend, en dat verontrustte hem. Zijn bezorgdheid leek wel obsessief.
Hij was woedend op zijn collega-directeurs in de elitaire scholen die nazi kleding tolereerden bij hun leerlingen. Het woord 'nazi' kreeg hij niet over zijn lippen, maar zinspeelde er voortdurend op. Ik luisterde, en wachtte tot hij uitgeraasd was. Ik voelde dat hij mijn overtuiging aan het uitlokken was, maar ik zweeg en bleef luisteren. Niks mee te maken, dacht ik.
Directeur Mosselmans had de ruggengraat van een weekdier. Hij hield van hoofddoekjes, en de allochtoontjes in zijn school kregen een voorkeursbehandeling. De islamleraar was zijn favoriete leerkracht, hoewel die niet over de juiste kwalificaties beschikte om les te mogen geven. Ook bij nieuwe inschrijvingen was Mosselmans niet selectief. Eender wie was welkom in zijn school. Nieuwe leerlingen werden ingeschreven zonder naar hun paspoort te vragen. Deze populaire gang van zaken lokte natuurlijk marginaal volk naar zijn school, deugnieten die buitengezwierd waren op een andere school, kinderen uit hopeloze gezinnen, en vooral Turkjes en Marokkaantjes. "Hoe meer hoe liever", zo redeneerde Mosselmans. Zijn dikke neus reikte niet verder dan de vele nieuwe inschrijvingen, kwaliteit was bijkomstig.
De nieuwe leerlingen maakten van zijn school een knoeiboeltje. 'Witte' leerlingen verhuisden naar een andere school waar tucht en discipline heersten, waar prestaties geëist werden, waar zelfbeheersing belangrijker was dan spontaneïteit. En wat bleef er over van de school van Mosselmans? Alleen een fusie met een andere school... niets dus. De heisa rond een paar legerbotten heeft hem uiteindelijk niets opgeleverd.
Directeur Playboy van het atheneum noemde mij een racist toen ik hem wees op de moeizame spelling en uitspraak van zijn Turkse en Marokkaanse leerlingen.
En tòch maakte ik die opmerking terecht! Het had helemaal niets te maken met flauwekul als 'racisme' of iets vaags in die zin, want er slopen nogal wat fouten in de spelling van de vreemde namen. Een correcte schrijfwijze is essentieel voor een optimaal werkend alfabetisch overzicht van alle ingeschreven leerlingen. Leerlingenlijsten en fichesystemen steunen op een exacte spelling van de namen. Elk juist lettertje op de juiste plaats. Was dat nu zo moeilijk om dat in te zien? Was het nu echt nodig om het gezever over 'racisme' erbij te sleuren? Ach ja, élke negatieve uitlating in de richting van allochtonen was racistisch. Zo heb ik het toch ervaren. Triestig. In hun blinde verering voor alles wat uitheems was, vergaten de migrantenfans nuchter na te denken over het welzijn van hun exotische vruchtjes, nietwaar directeur Playboy?
De spelling van de allochtone familienamen zal nu nóg ingewikkelder worden met het bedenksel van minister Krulleboom. Dan zullen we toestanden krijgen als: Bahija Acikgoz-Abakkouy, Selahattin Koukaille-Karakoc, Riza Yalsinkaya-Ekizoglu, Senay Tamparlak-Ozver, Elim Bahtiyar-Yakisikli... Deze wirwar van letters en namen vormen samen slechts 5 leerlingen. Schuif 1 lettertje opzij of laat een paar lettertjes weg, dan valt het hele alfabetisch overzicht van de leerlingen als een kaartenhuisje ineen. Wat ook mogelijk is, is dat 1 leerling met 3 verschillende namen voor 3 leerlingen telt, handig en sluw gezien van de directies die graag foefelen om meer leerlingen te kunnen veroveren.
Het lijkt of minister Krulleboom een paar van haar privéfrustraties aan het verwerken is bij de uitoefening van haar job. Hoe is het anders te verklaren dat ze op het idiote en belachelijke verzinsel komt om de familienamen van kinderen te wijzigen? Om zo de aloude traditie, de familienaam van de vader, in één klap weg te vagen. Dubbele namen betekenen voor de toekomst: meer ruzies in de huishoudens, meer gekibbel tussen vaders en moeders, tussen opa's en oma's, intriges en uitzichtloze wespennesten. Mogelijk resulteren de onenigheden in meer echtscheidingen, meer geschillen bij erfeniskwesties die ingewikkelder worden met de dubbele namen, meer complicaties bij adopties, en ga zo maar door... Prachtig werk geleverd minister Krulleboom!
Het CERD (Comité Eliminatie Raciale Discriminatie) van de VN tikt België op de vingers omdat het te weinig maatregelen neemt tegen discriminatie en racisme... Onvoorstelbaar! Alsof het ijverzuchtige CGKR maar half werk levert?!
Vreemdelingen, moslims, illegalen, asielzoekers, mensen-zonder-papieren, vluchtelingen... Ze staan er àllemaal op, op het nieuwe verlanglijstje van het CERD. Wie hebben ze overgeslagen en vergeten? Juist. De authentieke inwoners staan er niet bij, de inboorlingen tellen niet mee, die hebben geen mensenrechten nodig, die redden zichzelf wel, die mogen gediscrimineerd worden, die mogen racistisch bejegend worden...
Ik herinner me nog goed de 'Zwarte Zondag' van 1991. Toen het Vlaams Blok een flinke rammeling uitdeelde aan alle andere partijen.
De onderwijswereld werd nerveus. Echt nerveus. De maandag na de 'zwarte zondag' stond de telefoon in Brussel roodgloeiend en werden er hoogdringende contacten gelegd met migrantendiensten en met iedereen die bereid was om te sjoemelen en te foefelen, om geld door te sluizen naar het migrantenonderwijs. De linkse corruptie op z'n mooist!
Concentratiescholen roerden zich en eisten nieuwe impulsen voor het migrantenonderwijs. "Omdat het Vlaams Blok zo'n succes heeft, moeten migranten extra voorzieningen krijgen"... "Omdat het Vlaams Blok zo'n succes heeft, moeten migranten extra voorzieningen krijgen", ik noteerde die uitspraak direct, het kattebelletje heb ik nog. Die idiote onzin davert nu nog na in mijn oren. Een beetje onzin is te weerleggen, maar complete waanzin maakt je machteloos. En dat allemaal omdat achterlijke bevolkingsgroepen niet thuis konden blijven, en van een heel andere plek van de aardbol naar hier kwamen aanschuiven om onze samenleving op stelten te zetten. Over het vernietigend effect van volksverhuizingen heb ik het al eens gehad, als vreemde culturen al het waardevolle van een rijke beschaving mee naar de afgrond sleuren, er alle structuur ondermijnen, waarna de rijke beschaving vervalt om nooit meer terug te keren... Het 'Verval'!...
Adam en Eva zijn toch ook niet buiten het Aards Paradijs gewandeld? Behalve toen ze door hun Schepper d'r buiten gezwierd werden omdat ze samen van 'De Verboden Vrucht' gedronken hadden. Maar geen erg. Ook buiten het paradijs leefden ze nog zat en gelukkig en vielen ze niemand lastig. Ze teerden ook niet op de kosten van anderen en zorgden zelf en voor hun levensonderhoud, zij het met een appel en een 'verboden vrucht'. Dat deden Tarzan en Jane ook in het oerwoud, voor zichzelf zorgen zonder iemand anders te ambeteren. Die twee waren gelukkig met elkaar en met hun lianen. En Jane genoot van de wind die het lendendoekje van hare Tarzan wegblies... Mensen waren gelukkig en tevreden op hun eigen plekje. Ik heb het al meer dan eens verteld.
Onvrede, woede en ergernissen bespeur ik bij bloggers en hun reageerders, over de komst van gulzige nieuwelingen die hier rechten komen opeisen en hun tradities en geloofsovertuigingen aan óns, hun nieuwe omgeving, opdringen... Die gulzigaards hebben één ding niet in de gaten, dat al het lekkers hier ooit eens uitgeput zal geraken. Er gaat een einde komen aan de overvloed, die al afgeslankt is, en de bodem is al zichtbaar.
Ondertussen zitten wij met de angst voor de dreigende ondergang van onze authentieke samenleving zoals die altijd was, en zoals we die alleen nog zien op oude prentbriefkaarten waarvan de nostalgie afdruipt, toen je in een Vlaamse stad enkel eigen volk tegenkwam, of hooguit een verloren gelopen toerist. Vertrouwde straatbeelden, folkloristische dorpstaferelen, traditioneel onderwijs... alles onomkeerbaar vernietigd. Zoals kostbaar hout dat langzaam verteerd wordt door een agressieve worm die net zolang wroet tot het hout helemaal aangetast is...
Waar was ik gebleven? Bij het regelen van een afspraak met het CGKR. Persoonlijk contact is natuurlijk altijd te verkiezen boven telefonisch contact. Delicate dingen bespreek je niet aan de telefoon. Aan de telefoon zie je geen gelaatsexpressies, geen lichaamstaal, niets, enkel de kleur van een stem en het taalgebruik, da's alles. Je kan net zo goed tegen een lantaarnpaal zitten praten...
Dus was het nu wachten op een seintje van de Marokkaanse juriste die voor mij een afspraak zou regelen met de mensen van het CGKR. Ik wachtte, en wachtte en wachtte. Ik dacht, ze zijn me vergeten. Ondertussen bleef ik natuurlijk doorgaan met mijn blog. Uiteindelijk liet de juriste weten dat de afspraak met het CGKR eind nov./begin dec. zou plaatsvinden, en ze noteerde dat ik de afspraak in een plaatselijk café wou laten doorgaan. Toen is er iets fout gelopen, wat precies weet ik niet. Noch van het CGKR, noch van de juriste kreeg ik nieuws. Al wachtende, tokkelde ik lustig voort op mijn pc-toetsjes om te breien aan nieuwe verhaaltjes. Het was misschien een tactische zet van het Centrum om eerst nog wat op mijn blog te blijven loeren, om mij te betrappen op nog meer 'discriminerende' uitspraken? Zo heb ik het toen aangevoeld.
Eind november 2013 (51 dagen na de eerste mail!) lag er een brief in mijn brievenbus met in de linkerbovenhoek het embleem van het CGKR. Ai ai ai! ...U stelde voor om onze ontmoeting te laten doorgaan op een neutrale plaats, bv een een lokale drank- of eetgelegenheid... Het Centrum heeft echter moeten vaststellen dat u sinds onze interventie uw discours gewoon hebt verdergezet op uw blog en mogelijk zelfs nog versterkt. Wij uiten hierover onze bezorgdheid en hopen dat u nog steeds bereid bent tot overleg. Het Centrum benadrukt dat wij over uw blog een open en constructieve dialoog met u wensen aan te gaan. Tegelijk kunnen wij niet om uw laatste artikels op de blog heen, en moeten wij u ook meedelen dat wij zeker gerechtelijke stappen overwegen indien u niet ingaat op onze uitnodiging tot overleg... Het is voor het Centrum onder de gegeven omstandigheden enkel mogelijk om de ontmoeting te laten doorgaan in onze kantoren te Brussel of op een lokaal Meldpunt Discriminatie, bv Hasselt of Genk. Getekend: Jozef De Witte, directeur, en Patrick Charlier, adjunct-directeur dd.
Nu is 't genoeg voor vandaag. Tijd voor een biertje. Tot de volgende aflevering. Wordt vervolgd.
