De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
21-04-2014
Te laat !
Lang geleden dat ik juffrouw Irène nog in het café zag. Zij zat rustig aan haar koffietje te nippen en nam daarna nog een slokje van haar borreltje. Ik bewonderde haar vroeger om haar consequent vasthouden aan een hoog lespeil toen in haar klas het aantal allochtone leerlingen alarmerend bleef stijgen. Ik herinner me nog goed hoe ze protesteerde tegen de aftakeling van de algehele leskwaliteit in school. Zij heefthet aantal migrantenleerlingen zien groeien en tegelijk ook het lesniveau zien dalen.
De school paste zich aan aan de multicultuur, zoals een uilskuiken dat zijn eigenwaarde verloochent. Men besefte toen niet dat klasgenootjes met uiteenlopende culturele achtergronden zich onmogelijk sámen kunnen ontwikkelen, samen kunnen wedijveren... Samen naar de afgrond ja!
We hebben het islamonderricht zien uitdijen tot verontrustende proporties, maar nog altijd werd er geen alarm geslagen. Het aantal leerlingen dat islamonderricht volgde bleef sterk stijgen. Ongeveer drie jaar geleden wou men pas iets gaan doen tegen de oprukkende islamisering in het onderwijs. Lange tijd - verloren tijd - dacht men aan islamlessen als een rage, als een lichte abnormaliteit die voor herstelling vatbaar was. Islamlessen als een te verwaarlozen verschijnsel omdat het aantal moslimpjes een kleine minderheid vormden, ongevaarlijk en onbeduidend. Ondertussen bleven de moslimpjes zich onopvallend opstapelen en kwamen er ook meer islamleraren onze scholen binnen. Het gebeurde langzaam, zoals een slak ook doelbewust haar zin krijgt, maar niemand heeft haar zien sluipen!
Ik zeg het nog eens: het onderwijs heeft talrijke kansen laten liggen om een volwaardig lesniveau te behouden, om het islamonderricht aan banden te leggen, of zelfs te weren, om allochtone leerlingen onmondig en buigzaam te maken, ondergeschikt aan onze Vlaamse leerlingen. Dat gebeurde niet. Moslimleerlingen werden op een voetstuk geplaatst en vereerd als curiosa, als een verheven rassoort voorbestemd om te heersen. Pas in 2011 hoorde ik voor het eerst een alarmklok luiden, de islamisering van het onderwijs begon toén pas op te vallen. Veel te laat!
Flipke van het lyceum woonde in twee verschillende huizen, want zijn ouders waren gescheiden, en de rechter besliste dat beide ouders de jongen mochten delen.
Maar wanneer Flipke thuiskwam van school, was hij altijd alleen. De ene week was zijn moeder op haar werk, en de andere week was de vader op zijn werk. Toch treurde Flipke niet. Thuis had hij het rijk voor zich alleen. Zijn huiswerk kon wel wachten en zijn lessen ook. Hij amuseerde zich met spannende tv-films, tekenfilmpjes, computerspelletjes, of hij speelde met zijn vriendjes. Niemand was er om hem te helpen met zijn huiswerk, maar dat vond ie niet erg. Niemand was er om zijn agenda te controleren, en dat vond Flipke ook niet erg. Want hij had heel wat zakgeld, en dat maakte veel goed. Zijn vriendjes waren niet zo rijk, want hun ouders waren nog niet gescheiden...
Wanneer Flipke in de klas vaststelde dat hij een boek vergeten was, zei ie toch gewoon dat het in zijn andere huis lag. Heel flexibel redde hij zich uit elke benarde situatie. Erg handig om in twee huizen te leven!... Flipke was geen schitterende leerling, maar wel een gelukkige vrolijke jongen, en zeker geen getraumatiseerd sukkeltje.
Kinderen van gescheiden ouders: getraumatiseerde sukkels? Bijlange niet! Ze leiden een avontuurlijk leventje en de slimmeriken weten heel goed uit te kienen hoe ze het meeste profijt halen uit hun dubbelleven. Ze krijgen alles dubbel: kleren, boekentas/rugzak, schrijfgerief, agenda, twee eigen kamertjes, twee pc's, twee tv's... Op materieel vlak komen ze zeker niets tekort.
Toch waren er kindjes die niet zo slim als Flipke konden profiteren van hun dubbele identiteit. Zij wisten niet om te gaan met de complexe toestanden van hun dubbelleven: twee huizen, één vader, één moeder, los van elkaar, hoe moet dat nu?... Die sukkeltjes waren er niet zoveel, want de meesten trokken zich uit de slag net zoals Flipke.
Er was eens zo'n sukkeltje dat niet meer goed wist naar welk huis het moest gaan, naar dat van pa, of naar dat van ma, welke van de twee huissleutels moest ie gebruiken, welke bus moest ie nemen, naar pa of naar ma?... Soms gebeurde het dat ie bij pa aankwam, terwijl ie bij ma moest zijn... Het co-ouderschap was voor dit jongetje een enorme belasting. Het arme sloebertje moest steeds denken, heb ik niets vergeten, boeken, kleren... en als de school uit is, naar welk huis moet ik dan gaan?... Dit jongetje had regelrecht naar het huis van de rechter moeten stappen, de rechter die het co-ouderschap regelde!
Benkheil Mohamed, Korkmazyigit Yavuz, Fadlaoui Khalid, Abazar Göhkan... Lezer, dit zijn geen vloeken, en ook geen kebab-afhaalrommel, en zeker geen exotische gerechten. Het zijn de namen van allochtone leerlingen van het atheneum van vroeger. Ik heb netjes opgepast om hun namen correct te schrijven, omdat het me enorm stoorde wanneer jonge collega's lettertjes oversloegen in de vreemde namen of simpelweg overgingen tot fonetische spelling. Er waren er die zelfs het alfabet niet kenden!
Toen ik opperde dat deze nonchalance het hele alfabetisch opzoeksysteem waardeloos maakte, lachten ze me uit, ze noemden me Pietje Precies, en ik mocht niet zo pietluttig doen. Directeur Blauwbaard van het atheneum vroeg me zelfs om geen racistische opmerkingen meer te maken... nadat ik wees op de moeizame schrijfwijze van allochtone namen. Boos en geërgerd broedde ik op wraakplannen, op zoete wraak die goed is voor het gemoed. Eigen gemoed eerst. Na een nachtje slapen wist ik het!
Op een vroege ochtend, toen de vogeltjes pas ontwaakten, begaf ik me naar de archiefkamer. Daar spoorde ik alle dossiers op van allochtone leerlingen. Dat was een heel pak, omdat er van één leerling soms drie, vier of zelfs vijf exemplaren bestonden. Gewoon omdat ze alfabetisch fout zaten, of omdat de vreemde namen telkens anders gespeld waren. Ik spreidde de dossiers allemaal rustig voor me uit, en selecteerde. Mijn plan moést lukken. Eén voor één kieperde ik alle overtollige dossiers door het open venster. De warme wind deed alle papieren vrolijk fladderen, en de vogeltjes wisten niet wat ze zagen. Het hele voortuintje lag bezaaid met papieren. Goed zo. Een geweldige genoegdoening!
De Nederlandse pedofielenvereniging Martijn wordt officieel verboden door de Hoge Raad die oordeelt dat de seksuele integriteit van het kind zwaarder weegt dan de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging.
'Martijn' is een pedofielenvereniging, opgericht in 1982, die streeft naar maatschappelijke aanvaarding van seksuele relaties tussen volwassenen en kinderen. Seksuele contacten met kinderen worden zelfs opgehemeld door het pedoclubje.
Nu kan dat niet meer, de pedoclub moet ontbonden worden, de activiteiten van Martijn zijn in strijd met de openbare orde, en de club promoot seksueel contact tussen volwassenen en minderjarigen.
Even zag het ernaar uit dat Martijn toch gewoon kon doorgaan met zijn website waar foto's van naakte kinderen op staan en waar pedoseksuele verhalen op te lezen zijn. Zowat drie jaar geleden kon de pedoclub niet vervolgd worden omdat er onvoldoende aanknopingspunten waren voor gerechtelijke stappen, en zou er ook geen maatschappelijke ontwrichting dreigen. Martijn werd buiten vervolging gesteld.
Ouders van misbruikte kinderen protesteerden tegen de 'erkenning' van de club op basis van 'het uitlokken van en medeplichtigheid aan seksueel misbruik van het kind', waarbij de misbruikers advies krijgen vanuit Martijn(!).
Het openbaar ministerie ging in cassatie, en ja, nu verbiedt de Hoge Raad het voortbestaan van de pedovereniging.
Ik kom nog eens terug op het klassieke lijstje van seksuele perversies, waarin oorspronkelijk ook homoseksualiteit vermeld stond. Pedofilie mag er blijven staan, maar voor hoelang nog? Ondertussen is homoseksualiteit gelegaliseerd met alle erop en eraan. Ik heb er moeite mee. Homoseksualiteit als een normale seksuele omgangsvorm? Inherent aan de menselijke natuur?... Mij hebben ze heel andere dingen geleerd over homo's en hun perverse seksactiviteiten. De Leuvense professor Nuttin zou zich in zijn graf omdraaien, indien hij over deze normvervagingen zou horen, over de decadentie van het mooiste wat er bestaat tussen twee mensen van verschillend geslacht: de liefde bedrijven!
Héél, héél lang geleden, toen mijn poesje nog kon spreken (nu miauwt het alleen nog maar), toen werden onze Vlaamse scholen nog niet overstelpt door andersgekleurden, anderstaligen, of andersoortigen, toen vielen allochtoontjes nog niet met massa's uit de hemel, ze groeiden toen ook nog niet met trossen aan de bomen. Nu hoeven we niet te wachten tot ze rijp zijn, ze vallen er vanzelf uit, met hopen.
Wel, in die tijd was een negerkleutertje of een Marokkaans krullenbolletje op school een bezienswaardigheid, zeldzame exemplaren, de moeite waard om eens aandachtig van dichtbij te bekijken. En daarom zette ik me op een mooie zomerdag op een bankje op de speelplaats in het lommer, om rustig een lieflijk tafereeltje gade te slaan.
Een kleuterjuf trok zingend en dansend een rij kleutertjes vooruit, zigzaggend over de hele speelplaats. Zoals op de afbeelding, maar dan als eerste in de rij het negertje, en als tweede het Marokkaantje. De rest van de rij waren blanke kindjes, onze eigen kindjes. Ik merkte dat de kleuterjuf bijzondere belangstelling had voor haar twee exotische gevallen, en dat ze niet in de gaten had dat een aantal eigen kleutertjes niet kon volgen. Het laatste kindje verloor zelfs de greep op het voorgangertje, dat ook al begon te slingeren. De juf was bezig met het letterlijk voortrekken van allochtoontjes, terwijl haar eigen kindjes zichzelf moesten redden. Zij was bezig met het zaaien van de kiemen van een allochtone heerschappij in onze gewone samenleving. De 'weg-met-ons'-mentaliteit zat vroeger al verborgen in kleine voorvalletjes zoals dit tafereeltje dat zich afspeelde op een zonnige dag op de speelplaats...
Nog verwonderd over de zelfvoldane en arrogante zelfverzekerdheid waarmee allochtonen hier zitten rond te toeren met hun cultuur en religie?
Ik ga even terug naar het jaar 2011 toen minister Pascal Smet plannen maakte om met 1 miljoen euro in 9 concentratiescholen het onderwijs te stimuleren. Om de leerprestaties van allochtonen te maximaliseren, om hun welbevinden te versterken.
Einde 2012 maakte hij zijn project bekend: 4 miljoen euro wil hij investeren in 13 concentratiescholen. De kosten waren ondertussen gestegen en verspreid over meerdere scholen.
Concentratiescholen kregen dus 4 miljoen euro. Dat is Vlaams geld om allochtonen beter te doen presteren. Illusies! In het begin van mijn blogbestaan kon ik vrij en vrolijk de uitdrukking 'parels voor de zwijnen' gebruiken, en dat deed ik dan ook, maar dat durf ik nu niet meer. 'Parels voor de Zwijnen' is echt iets om over te struikelen door de blogbrigade... hoewel die fortuinen die in het migrantenonderwijs gepompt werden het best zo genoemd kunnen worden: 'parels voor de zwijnen'! Ik mag gerust over die verloren parels schrijven, ik heb ze zelf zien verdwijnen in het multiculturele moeras, niet één project heb ik vruchten zien afwerpen. Ik heb ze echt tot niéts zien leiden, dat is écht zo, ik kan er niets anders van maken, ik kan er echt niet omheen, het wás gewoon zo!
Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder met die 4 miljoen euro. Wat is ermee gebeurd? Ik ben nieuwsgierig naar een evaluatie. Waarschijnlijk over enkele jaren komt er een vervolg. En dan heb ik zo'n vermoeden dat iedereen die 4 miljoen euro vergeten is, en dat er géén evaluatie komt. Toch blijf ik het in de gaten houden. De kans is groot dat er nog méér miljoenen nodig zijn om het project te voltooien, en dat zie ik eerder gebeuren dan een objectieve evaluatie over wat er met die 4 miljoen euro gebeurd is.
Terug naar de 4 miljoen euro om allochtonen beter te laten presteren op school, om hen beter in hun vel te laten voelen. De minister pleitte voor het belichten van de leefsituatie van allochtone kinderen in de lessen. Daardoor zullen ze beter presteren, volgens de minister. Vlaams geld om de eigen leefwereld van de allochtoon te ondersteunen, om hun eigen gebruiken, eigen taal en cultuur in stand te houden en op te hemelen. 4 miljoen euro in een modderpoel gooien... zonde! Het zou rendabeler zijn om dat fortuin te investeren in Vlaams onderwijs, en liefst nog in elitescholen voor onze Vlaamse leerlingen.
En dan vraag ik me af: hoeven allochtone leerlingen dan niet meer te integreren in ónze leefwereld? Het is alsof de minister met zijn nieuwe plannen de integratiegedachte in één klap van tafel veegt.
Oorspronkelijk heette het project van minister Smet: 'Basisschool op maat van migrant'. Het cliché 'kansarme kinderen' werd toen nog gebruikt, en 'de school moet een afspiegeling zijn van de buurt', enz. Van die diversiteitskreten is er nu geen sprake meer in het nieuwe project. Vier miljoen euro, uitsluitend en exclusief voor de op leerprestaties beluste allochtoontjes!
http://blog.seniorennet.be/polkun Gisterenmiddag wilde ik dit al op mijn blog zetten, maar toen riep de plicht mij. Het café! Kijk eens hoe goed Polkun gisteren zijn dag begon:
Vrijdag 13 december 2013, 10.30 uur, Meldpunt Discriminatie Groenplein Hasselt.
Uit het hele gesprek pik ik nu één item dat het meest indruk op me maakte, dat me het meest verwonderde, en me deed besluiten dat de twee CGKR-medewerkers mijn blog niet goed gelezen hadden ofwel niet goed begrepen hadden.
Ze stelden me namelijk voor om "een bezoek te brengen aan een school met een gemengd lerarenkorps en leerlingenpubliek", als een soort vorming... Ik kwam uit de lucht en van nog veel hoger gevallen, maar liet het niet merken.
De generatiekloof met de twee jonge afgezanten van het Centrum was voor mij al vlug duidelijk, nog voor we aan het gesprek begonnen. Ze moesten toch weten dat ik als geen ander op pad geweest ben van de ene multiculturele school naar de andere concentratieschool! Ik heb er leerkrachten gadegeslagen, ik heb naar hen geluisterd, ik heb leerlingen geobserveerd op de speelplaats, in de klassen, met hen gesproken, met hun ouders gesproken...
Later kom ik terug op verloop en inhoud van het gesprek van vrijdag de dertiende, in één van de volgende afleveringen..
Vanavond besluit ik met toe te geven dat ik niet beschik over de magische krachten van Carrie White, "wanneer wraak een uitweg vindt"... Toch ben ik op het spoor van de laffe melders die mijn blog in diskrediet brachten.
Over de vader van 'Chaima met het hoofddoekje' wil ik nog iets vertellen. Zijn naam was Allal (niet te verwarren met Allah, maar het scheelde niet veel). De 30-jarige Allal genoot van een royaal invaliditeitspensioen, waarmee hij zijn 7 kinderen en 2 vrouwen op een fatsoenlijke manier door het leven kon helpen.
Hoe hij zo vlot aan een invaliditeitspensioen geraakte, was me een raadsel. Maar dat volk kent hier goed de weg naar de geldkraan, bijgestaan door instanties die zich overbezorgd ontfermen over het welzijn van 'de migrant'. Het gerucht deed de ronde dat dokters tegen betaling invaliditeitsverklaringen opstelden... Mogelijk, want op een keer zag ik in Genk vreemdelingen aanschuiven in een rij om de dokter te consulteren. Aan de overkant van de straat spreidden de wachtenden hun bidmatjes uit!...
Allal was de autoritaire stichter van een chaotisch gezelschap dat hij vindingrijk bijeen gepuzzeld had op slechts 10 jaren tijd, 7 kinderen! En dat allemaal zonder viagra. De moeder van de kinderen woonde in Marokko, waar Allal regelmatig centjes naartoe bracht. En hier in het gastvrije België woonde hij samen met zijn vriendin Khadija, alweer een vrouw die onderhouden moest worden. En die ook nog wat koters in petto had in haar schoot...
De Marokkaanse familie was gekend in de buurt en vooral in de school waar ze alle 7 verspreid lagen over lager en middelbaar onderwijs. Op zekere dag signaleerde de school dat de 7 kinderen thuis aan hun lot overgelaten waren, omdat vader Allal en stiefmoeder Khadija vakantie vierden in Mekka! Allal en Khadija lieten hun 7 kinderen verweesd achter. De oudste zoon speelde toen thuis de baas. Zo gaat dat met vreemdelingen die hun gebruiken naar hier importeren. De 7 kinderen zaten dus als weesjes op school. Pa, ma en stiefma, allemaal in Mekka... En in school bleven ze maar zeuren en leuteren over de problematische gezinssituatie, maar niemand deed iets, niemand ondernam stappen...
Als het een Vlaams gezin was, zouden de ouders vervolgd worden wegens kinderverwaarlozing, maar politie en jeugdrechters hielden hun handen af van dit Marokkaanse gezin!
In de lagere nonnenschool zat ik vroeger vaak achteraan in de klas en liep ik achteraan in de rij, omdat nonnen alles sorteerden volgens grootte, eerst de kleintjes, en dan de grootsten op het laatst. Heb ik nooit eerlijk gevonden, dat krampachtig ordelijk denken van die nonnen. Maar van nonnen begrijpen we wel meer dingen niet.
Mijn gestalte kwam me goed van pas op de kermis waar ik alle draaimolentjes uitprobeerde. Eén keertje betalen en voor de rest zat ik gratis mee te draaien, omdat ik telkens de 'floche' weggraaide voor de neus van de kleinere meedraaiertjes. Alle gratis ritjes hield ik voor mezelf, niets hield ik over voor mijn klein uitgevallen medemensjes. Het zal ze leren, die kleine prutsertjes. Morgen stappen ze toch weer als eerste de klas binnen en nemen ze plaats op hun bevoorrechte eerste bankje vlak naast de lessenaar van de non.
'De floche pakken' op een draaimolen, ik weet niet of het nog bestaat, maar voor mij betekende het toen heel wat. Gedreven door een soort geldingsdrift denk ik, dat ik per se die floche wilde hebben. Ik heb er ontelbare toertjes gratis mee op de molen kunnen zitten. En een plezier dat ik had! Maar ik werd er toch een beetje draaierig van.
Zo droomde ik op een keer dat de baas van de molen na sluitingsuur vergeten was om de molen tot stilstand te brengen, terwijl ik er nog op zat. De anderen waren allemaal al vertrokken, ontgoocheld omdat ze nooit aan 'mijn' floche konden geraken. Daar zat ik dan met een floche in m'n handen. De hele nacht heb ik meegedraaid op een molen die maar niet wilde stoppen. Bij het ontwaken was ik opgelucht dat de molen niet meer draaide en dat ik er niet meer op zat. Oef! Nooit heeft een bed zó zalig aangevoeld om in te liggen...
Vanmiddag heb ik me heel even in de hemel gewaand. Het mannetje met de bakfiets ook. Hij heeft in de hemel blonde biertjes mogen afleveren en neemt nu wuivend afscheid van zijn twee stoeipoesjes, verleidelijke dametjes met een glooiende boezem en een volle pint in de hand. Wat kan er nóg erger zijn?!... En daarna brengt hij het helse donkere bier naar de duivels in de hel.
Nadat ik een blonde Triporteur besteld had, legde cafébazin Bertie rustig en plechtig 3 bierviltjes voor me neer die in elkaar pasten als een stripverhaal. Ze gaf een deskundige uitleg over wat er gebeurde op de 3 plaatjes. Pas daarna plaatste ze het het hemelse hoppige bier op de viltjes.
Omdat ik het verhaal nog eens graag opnieuw wilde horen vertellen, bestelde ik een tweede 'triporteurke'. Dan kon Bertie haar verhaal nog eens overdoen, maar ze trapte er niet in. Eén keer verteld, is voor altijd onthouden. Gezond principe. Ondertussen zat ik wél te genieten van een tweede triporteurke. Het zonnetje scheen op de twee schaars geklede gevleugelde dametjes, en dat gaf extra aroma en extra smaak aan de 'Triporteur from Heaven'.
De Raad van State oordeelt dat het hoofddoekenverbod een schending is van godsdienstvrijheid. Daarmee komt het hoofddoekenverbod in het gemeenschapsonderwijs aan het wankelen. Ik denk niet dat de leden van de RvS ooit een turnles bijgewoond hebben waar moslimmeisjes gesluierd en gedrapeerd levensgevaarlijke toeren uithaalden in het gymlokaal, in hun belachelijke en gevaarlijke outfit. Turnjuffen wezen vergeefs op de gevaren van het textiel dat verstrikt zou kunnen geraken in toestellen, of dat de meisjes zouden struikelen over hun eigen beddelakens.
Op school is een hoofddoek als religieus symbool niets anders dan een symbool van arrogantie, van asociaal en respectloos vertoon tegenover leerkrachten en medeleerlingen. Een hoofddoek straalt onwaardigheid uit, het is een ordinaire vermomming en het bewijst de onwil bij moslima's om zich aan te passen aan een omgeving waarin een hoofddoek ongebruikelijk is. Een hoofddoek is een blikvanger, een middel om op te vallen, een middel om zich te manifesteren, om zich te onderscheiden van niet-moslims, om zich te verheffen boven niet-moslims, om het 'moslimgevoel' aan te sterken... Ik denk dat we de geldingsdrang en het streven naar verhevenheid bij moslims niet mogen onderschatten...
Ik vraag me soms af: wat broeit er ónder het hoofddoekje? wat wriemelt er daaronder? hoe zit het met de gezondheid van haren en hoofdhuid? Alleen Allah en de meisjes zelf weten dat... En dan heb ik ook nog te maken gehad met islamitische kapsones en aanstellerij toen moslimmeisjes zich bij de schoolarts presenteerden met een voddeke op hun koppeke en een los jurkje rond het vette bolle lijfje... helemaal tegen de regels in. Lakse directies met een misplaatste tolerantie waren daar schuldig aan.
Het geruzie over het achterlijke lapje stof op het hoofd van de moslima zal nooit een einde kennen. De discussie laait zo nu en dan eens op en dat komt door te slappe daadkracht van de scholen, hun onmacht en onderlinge onenigheid. Scholenbesturen doen alsof zij de baas zijn en het voor het zeggen hebben wat betreft het dragen van een hoofddoek. Neen, de macht is aan de moslimmeisjes en hun vaders! Dié bepalen de klederdracht van het meisje dat naar school gaat, waardoor ze het hoofddoekenverbod aan hun laars lappen, het verbod wordt genegeerd en in de wind geslagen ook nog.
Vanaf dit schooljaar geldt er in het gemeenschapsonderwijs een algemeen verbod op het dragen van 'levensbeschouwelijke tekens', van 'religieuze symbolen', behalve tijdens godsdienstlessen en aanverwante activiteiten. "We willen binnen onze scholen pluralisme en openheid en daarom hebben we het verbod ingevoerd", zei Raymonda Verdyck, bestuurslid gemeenschapsonderwijs. Het katholiek onderwijs kan zich niet vinden in een algemeen hoofddoekenverbod: "We vinden dat elk schoolbestuur autonoom moet beslissen, in samenspraak met de ouders"... "Katholieke scholen zijn open scholen die de religieuze en levensbeschouwelijke identiteit van leerlingen respecteren. Voor het dragen van een hoofddoek kiest de plaatselijke schoolgemeenschap zelf welke houding ze aanneemt", zei Mieke Van Hecke.
Raymonda Verdyck, Mieke Van Hecke... Zie toch eens hoe voorzichtig en complex ze zich uitdrukken. Wij hebben nood aan MANNEN die met de vuist op tafel durven slaan en eenstemmig en kordaat uitschrééuwen: "Wég met dat mottig textiel op je hoofd!!!". Zo zou de hoofddoekendiscussie definitief afgesloten kunnen worden...
Ik ben de beste! Ik ben de eerste! Ik ben de sterkste! Ik ben de slimste!
Deze kreten mis ik in het onderwijs, kreten van zelfverheerlijking! Er is geen wedijver, geen competitie. Examens, toetsen en ondervragingen zijn geen wedstrijden, het zijn formaliteiten voor de leerkrachten om in orde te zijn met hun papieren, voor inspectie en directie.
Leerlingen die elkaar willen overtreffen, elkaar overtroeven, het mag niet, het gebeurt niet. Omdat overheid en scholen streven naar gelijkheid en gelijkwaardigheid, iedere leerling gelijk aan de andere, men vermijdt een onderscheid tussen goede en slechte leerlingen, tussen sterke en zwakke leerlingen... Jammer!
Nog verwonderd over het lage niveau van leraren? Waarom zouden leerlingen zich nog inspannen? Ze komen tóch allemaal tegelijk aan op de eindstreep. De eindzege is er voor iedereen. En dát zijn dan onze toekomstige leraren!...
Ter illustratie volgt nu een verhaal over twee leerlingen, Jan Zwerts en Mehmet Aksoy. Beide jongens volgden jarenlang samen het middelbaar onderwijs in het lyceum. Maar bij de plechtige prijsuitreiking einde juni werd Mehmet Aksoy als eerste afgeroepen en Jan Zwerts als laatste, het ging in alfabetische volgorde. Zo ook het palmares, een deftig boek waarin de namen van alle leerlingen vermeld stonden... in alfabetische volgorde. De enige nuance was: 'geslaagd', 'niet geslaagd' of 'herexamen', dat was alles, geen punten, geen eerste plaats, geen laatste plaats, niemand om met kop en schouders boven anderen uit te steken. Zo egaal als een platte vlakke woestijn. Ook in het palmares stond Mehmet Aksoy steeds bovenaan, terwijl Jan Zwerts onderaan bleef bengelen...
Ondanks zijn enorme taalachterstand speelde Mehmet Aksoy het klaar om om steeds nipt te mogen overgaan naar de volgende klas. Bij hem thuis werd er Turks gesproken, en in plaats van zijn lessen te leren, ging hij koranles volgen, de 'allochtone leerling' ten voeten uit... Terwijl Jan Zwerts de knapste leerling van de klas was, een bolleboos, op alle vakken blonk hij uit met negens en tienen, prachtige prestaties over de hele lijn... maar hij moest wel jaar na jaar genoegen nemen met de laatste plaats bij de prijsuitreiking én in het palmares... En Mehmet Aksoy met al zijn buizen triomfeerde op de eerste plaats!
Een alfabetische opsomming in het palmares is een misleidende truc en een geschikt middel om de ongelijkheid tussen leerlingen weg te werken! Zou afgeschaft moeten worden, om leerlingen te stimuleren tot concurrentie, om hen competitiedrift bij te brengen... dan kunnen we in de lerarenopleiding werken met gemotiveerde, intelligente en ambitieuze leerkrachten!
Begin deze week betoogden voor- en tegenstanders van Geert Wilders in Nijmegen. De pro-Wilders demonstreerden tegen de burgemeester omdat hij de Nijmegenaren allemaal had opgeroepen om klacht neer te leggen tegen Geert Wilders. Nu willen zij een klacht neerleggen tegen hun burgemeester.
Eén demonstrant wist een journalist iets opmerkelijks te vertellen: "Stuur de Marokkanen naar Istanboel, daar komen ze vandaan!".
Een doordenkertje. Ik had ook even tijd nodig. Doet me denken aan de spreuk die op een muur gekalkt stond: "Alle Turken terug naar Marokko!"...
Schepen Marc Bex (CD&V) zei vorig jaar: "We moeten in Beringen tot een goede samenleving komen met alle groepen, maar eerst moet duidelijk worden of er een moskee komt of niet."...Toen schreef ik op 3 augustus 2013: "Ik denk dat de schepen ongetwijfeld zijn best zal doen om de moslims hun zin te geven en om de islam een plekje te geven in zijn gemeente Beringen. Let maar op"... Mijn glazen bol heeft me nog nooit bedrogen.
In Beringen komt er een moskee. Het wijkkerkje van Steenveld zal omgebouwd worden tot een Marokkaans gebedshuis. Het is de eerste kerk in Limburg die moskee wordt.
Het schepencollege van Beringen is dan tòch gezwicht voor de wensen van de Marokkaanse moslims die het wijkkerkje willen ombouwen tot een moskee. Vorige zomer waren er al plannen om er een Marokkaanse gebedsruimte in te richten in de grote zaal van het gebouw. En nu willen ze het héle gebouw.
Er is een akkoord gesloten tussen de stad Beringen en het Islamitisch Cuiltureel Ontmoetingscentrum. In het voormalige kerkje willen de moslims hun activiteiten centraliseren. Tot nu toe waren die verspreid over heel Beringen.
Omdat die arme moslims niet over de nodige financiële middelen beschikken, krijgen ze het kerkje in erfpacht en blijft het eigendom van de stad Beringen. Erfpacht voor 30 jaar!
Lahcen Farah, voorzitter van de Marokkaanse moskeevereniging, belooft dat er geen minaret op het dak van het kerkje zal komen... Ja, ja, Marokkaanse beloftes...
Het was te voorspellen, de donderwolken hingen al een jaar boven Beringen. De inhaligheid en uitbreidingsdrang van moslims zijn niet te stoppen, ze zaaien zich uit als veroveringszuchtige gezwellen die alsmaar meer terrein in beslag nemen en onze gebouwen inpalmen. Wie weet wat er nog allemaal gaat komen.
Bert Schoofs (Vlaams Belang) zegt dat de buurtbewoners een moskee niet zien zitten, de moskee zou beter verhuizen naar waar veel Marokkanen wonen, hier wonen er slechts 36. Bovendien vindt hij een Marokkaanse moskee op zich al geen goed idee... Vooruit heer Schoofs, meer daadkracht en consequent optreden! Een moskee hoort hier NERGENS thuis!
Piet en Achmed zijn in de disco. Piet is aan het dansen. "Rot op Piet", zegt Achmed. "Ik wil hier dansen". Maar Piet blijft staan. Achmed belt zijn vrienden en samen steken ze Piet neer. Nu kan Achmed lekker dansen.
Bij de Politie Aziz zit in een cel. Hij is stout. Hij had een auto gestolen. Aziz belde zijn vrienden. De vrienden schreeuwen tegen de politie. De vrienden hebben een mes. De politie is bang. Aziz mag naar huis. Aziz moet lachen.
De BMW Toet-toet. Daar is Muhammed. Muhammed heeft een nieuwe auto. Muhammed is al 17 jaar. Hij kan heel hard rijden. De politie kan hem niet pakken. Gert heeft een vijfdehandsauto. Hij rijdt per ongeluk 1 km te hard. Gert krijgt een bekeuring. Gert moet huilen.
Het vuilnis Rachida ruimt op. Rachida heeft een lege doos. De vuilnisbak is heel ver weg. Wel 10 meter! Rachida gooit de doos uit het raam. Zo, dat is beter. Nu is Rachida niet moe. Buiten is het vies. Maar dat maakt niet uit.
De Boete Ali steelt een fiets. Jan noemt Ali "fietsendief". Jan krijgt een boete. Racisme mag niet in België.
Vorige donderdag raakte Peter Nulens, zaakvoerder van 'Lekker Limburgs', zwaargewond na verkeersagressie op de Kuringersteenweg in Hasselt. Getuigen zagen hoe een over de weg zwalpende woesteling net voor de wagen van Nulens - die hem wou fotograferen - stopte en zijn zijruit insloeg, waarna de dader gedurende anderhalve minuut heeft staan kloppen en slaan op zijn slachtoffer. Getuigen spraken van karatetrappen.
Gedurende anderhalve minuut iemand zwaar geweld toebrengen? Op een drukke weg? Op klaarlichte dag? Met omstaanders in de buurt?... Bange Vlamingen?... Een getuige had het over een "23-jarige man van Turkse afkomst", een andere sprak van een "geweldenaar van vreemde origine". Zijn wij nu echt bang van die vreemde snuiters? Blijkbaar wel.
Toen er eindelijk mensen naar de wagen van de zwaargewonde man liepen, vluchtte de dader in een oude Volkswagen Golf. Men kon zijn nummerplaat noteren en even later vatte de politie hem bij de kraag.
Kijk eens aan, journalisten die berichten over de etnische afkomst van criminelen! De afkomst van onze criminele andersoortige medemensen wordt niet langer meer geheim gehouden? Zijn we plots geen racisten meer?...
Zo mochten we een paar maanden geleden ook vernemen dat er "steeds meer vreemdelingen in Belgische gevangenissen opgesloten zitten". Staatssecretaris voor Asiel en Migratie De Block gaf cijfers als antwoord op N-VA'er Francken. Zij maakte onderscheid tussen vreemdelingen mét een verblijfsvergunning, en vreemdelingen zónder verblijfsvergunning, en in beide gevallen waren het de Marokkanen die voor de grootste stijging zorgden.
De Block maakte eigenaardig genoeg geen onderscheid tussen Belgen en vreemdelingen, alsof onze gevangenissen alleen maar bevolkt worden door vreemdelingen, met of zonder verblijfsvergunning.
Ik was weeral niet rap genoeg. Snelle Polkun is me voor geweest. Over André Oosterlinck, hoe die uithaalt naar het niveau van Vlaamse leerkrachten. De voormalige rector KU Leuven doet zijn beklag bij minister Smet over het belabberde verstandelijk peil van leerkrachten: "De gemiddelde leraar is behoudsgezind en zijn intellectueel niveau is te laag. De onderwijshervorming zal nooit slagen als niet eerst de lerarenopleiding grondig hervormd wordt."
Lerarenopleiding?... Ik wil hier iets aan toevoegen. Wanneer toekomstige leraren met hun hogere opleiding starten, hebben ze al een hele middelbare schooltijd achter de rug. Welke basis hebben ze daar opgebouwd? In hoeverre zijn ze klaargestoomd voor de lerarenopleiding? Moeten wij ons niet focussen op het secundair onderwijs, daar waar de student aan de grondvesten werkt om een goede leraar te worden? Moet het accent niet liggen op de middelbare schoolopleiding die dé voorbereiding is op de eigenlijke lerarenopleiding?...
In januari 2013 kwamen onze Vlaamse leraren ook al in het nieuws door een onderzoek aan 8 Vlaamse hogescholen voor lerarenopleiding. Toen was de conclusie: "Toekomstige leraren missen algemene kennis". Onvoldoende basiskennis dus bij Vlaamse leraren. Niet verwonderlijk! Kijk maar eens naar de vele hiaten in een schooljaar waarbij leerlingen van de ene vakantie in de andere rollen, van het ene verlengde weekend in het andere... Met de blijde intrede van anderstaligen en andere nieuwelingen in ons onderwijs zijn lange en talrijke afwezigheden onverantwoord. Continu onderwijs is noodzakelijk voor een gedegen opleiding. Kijk maar naar de kleine Turkjes die alle Nederlandse woordjes vergeten zijn na een lange vakantie in hun thuisland.
Dan zijn er natuurlijk ook nog de middelbare scholen die zich aanpassen aan de gemiddelde leerling, aan de multiculturele klas. Onvermijdelijk daalt het lespeil en daalt de kwaliteit van de afgestudeerde middelbare scholieren... daalt het niveau van de afgestudeerde die aan zijn lerarenopleiding wilt beginnen, een lerarenopleiding die al begint met een handicap die de toekomstige leraar meesleept vanuit zijn secundair onderwijs!
