Ik ben Camiel
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 14/06/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, politiek, schrijven, litteratuur, toneel, kletsen, de tijd nemen....
Het leven is veel te kort om te kniezen en te treuren en ook na 50 valt er nog heel wat te beleven en te ontdekken
Hasta la victoria siempre!
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Een dwarse en muzikale kijk op het leven
Het leven wordt pas mooi na 50 want niets moet nog en alles mag!
29-12-2008
Te dom om slim te zijn, te slim om dom te zijn
"Te dom om slim te zijn, te slim om dom te zijn". Niet dat ik iemand ken die zo is maar gisteren, tijdens een wandeling in de vrieskou, kwam die gedachte zomaar in mij op. Of gisteren, de wandeling of de vrieskou iets met die plots opkomende gedachte te maken hebben zou ik niet weten. Het is volgens mij ook geen erg originele gedachte noch is het er één van groot existentieel belang.
Maar stel eens dat er zo iemand bestaat. Wat moet er in het hoofd van zo iemand al niet omgaan? Dat moet een mens zijn die het in zijn hoofd kan laten vriezen en dooien, die daar meesterwerken aan de lopende band in mekaar flanst. Die mens overtreft in zijn hoofd alles en iedereen.
In het echte leven heeft zo iemand waarschijnlijk geen nagel om aan zijn gat te krabben. Zou dat pijn doen met een nagel aan je gat krabben? Waarschijnlijk wel. Gelukkig dat die mens er dus geen heeft. Dit geheel niet ter zake doende en uiteraard geheel terzijde. Ik durf te wedden dat zo een mens nog nooit iets gepresteerd heeft. Overigens is dat niet-presteren nu ook al een weddenschap waard? Waarom niet, er wordt op alles gewed vooral in Engeland. Ja, de Engelsen zijn dol op wedden. Als ze twee bolhoeden zien voorbij wandelen dan wedden ze zelfs over op wiens hoofd die bolhoeden wel zouden passen: Op dat van de Queen of dat van prins Charles. Rare kwibussen hoor, die Engelsen. Maar hier wordt afgedwaald en tussen Kerst en Driekoningen is dat ten strengste verboden. Naar het schijnt moeten we dezer dagen de ster naar Bethlehem volgen. Maar ik, ik volg die ster helemaal niet want er wordt daar in die regio wat veel over en weer geschoten. Waar hadden we het ook alweer over? Ah ja, te dom en te slim en van die dingen.
Ach, het maakt ook niet uit. Het was zomaar een gedachte die in me opkwam tijdens een wandeling gisteren in de vrieskou.
Het jaar 2008 loopt op zijn laatste benen. Het was op velerlei terreinen een gedenkwaardig en turbulent jaar.
Privé was 2008 het jaar van mijn bevrijding. Ik ben ontsnapt uit het burgerlijk keurslijf dat mij dreigde te verstikken en waar ik mijn hartinfarct aan te "danken" heb. En na een zoektocht van vele, vele jaren heb ik ook inzicht gekregen in mijn eigen persoonlijkheid. Heel geleidelijk en heel traagjes verdwijnen de demonen uit mijn jeugd die zovele jaren mijn leven beheerst hebben. Ik heb op sociaal en politiek vlak de weg naar het revolutionaire socialisme teruggevonden. Op relationeel vlak heb ik gebroken met een verstikkende relatie om vervolgens een aantal waardevolle ervaringen op te doen waaronder twee duidelijke vergissingen. Tenslotte heb ik rust gevonden in een relatie met iemand die stap voor stap met mij meegaat in mijn bewustwordings- en verwerkingsproces van een leven vol ontgoochelingen. Haar liefde voor mij is onvoorwaardelijk en niet verstikkend. Op familiaal vlak heb ik met zowat iedereen definitief gebroken: Het is cliché maar in mijn geval gaat het gezegde dat men zijn familie niet zelf kiest heel duidelijk op. De uitzondering die voor mij de regel bevestigt is een neef en zijn hele lieve echtgenote die een consequent positieve houding aangenomen hebben doorheen alle gebeurtenissen. Op materieel vlak heb ik mij het grootste deel van het jaar niet verbeterd zoals dat dan heet maar ik heb er allerminst onder geleden. Voor het eerst in mijn leven heb ik in 2008 ook mijn honger naar cultuur volledig kunnen bevredigen. Ik heb genoten van theater, concerten, tentoonstellingen, festivals...Kortom : 2008 was voor mij een scharnierjaar vergelijkbaar met 1972 en 1999 en dit tot spijt van wie het benijdt.
Voor de rest was 2008 ook het jaar waarin de wereld ontwaakte uit de droom van de kapitalistische grootheidswaan. Voor zover dit nog nodig was werd weer eens bewezen dat het kapitalisme niet in staat is om armoede, uitbuiting, onderdrukking en racisme weg te werken, voor zover dit systeem dit al mocht betracht hebben. Ik ben er van overtuigd dat bij velen het idee rijpt dat er dringend een ander, menselijker systeem moet ingevoerd worden en laat ons ook strijden opdat de rechtse en extreem-rechtse, ronduit fascistische krachten niet de bovenhand krijgen.
Op muzikaal vlak is er de doorbraak van Fleet Foxes geweest. Hun muziek is gebaseerd op de muziek van grootheden als The Beatles, The Beach Boys, C,S,N & Y...en zij voegen daar een eigen originele dimensie aan toe. Muziek van nu zonder de traditie uit het oog te verliezen.
In Dranouter heb ik op zondag het vierde beste optreden uit mijn leven gezien: Boudewijn De Groot en muzikanten die musiceerden als jonge honden die nog alles te bewijzen hadden. In eigen land was er "Wind en rook" van Lieven Tavernier. Zijn vierde en ongetwijfeld beste cd: Tavernier tot zijn essentie teruggebracht.
En wat voor 2009? Laten we er ons met zijn allen van bewust zijn dat een andere maatschappijvorm mogelijk is maar laten we daarbij niet vergeten dat dit niet zonder slag of stoot zal gaan.
Voor mezelf wens ik niets anders dan op dezelfde ingeslagen weg verder te mogen gaan. Moge het leven al mijn oude en nieuwe vrienden ook in 2009 genadig zijn en net zoals dit jaar zeg ik ook volgend jaar tegen al mijn vijanden: fuck off want jullie zijn quantité négligeable.
Voor de fans en ook voor alle anderen : Volgende week komt er een nieuwe aflevering van "Vera of de mooie dame uit de Kleine Uilstraat" met in de hoofdrol deze keer onze alom geprezen en bewierookte Godelieve. Nog even geduld dus.
In het Oostvlaamse Herzele krijgen zo een 250 gezinnen een mooi cadeau. Hun schuld bij het OCMW wordt kwijtgescholden en zij krijgen ook nog eens 250 euro om de eindejaarsperiode wat comfortabeler door te komen. Alleen moet de maatregel op 30 december nog door de gemeenteraad gestemd worden. Dus wordt het op zijn vroegst een nieuwjaarsgeschenk ipv een eindejaarscadeau, maar dit terzijde.
Natuurlijk zullen die 250 gezinnen verguld zijn met deze maatregel en het is hen gegund maar dit lijkt me eerder een maatregel die door één van de ziektes van deze tijd genaamd populisme, ingegeven werd. Ik zie het Lijst De Decker zelfs overnemen als programmapunt.
De vraag is alleen : Zet deze maatregel veel zoden aan de dijk? Mijn antwoord is klaar en duidelijk : NEEN. Armoede is namelijk een maatschappelijk en structureel probleem en behelst veel meer dan enkel een gebrek aan geld. Armoede is een fenomeen dat inherent is aan onze kapitalistische en burgerlijke maatschappij-structuren. In een andere, zeg maar socialistisch, georganiseerde maatschappij zijn armoede, uitsluiting, discriminatie en racisme uit den boze. Gezondheidszorg, onderwijs, openbaar vervoer, huisvesting en energie zijn er gratis of zo goed als gratis want het zijn basisbehoeften.
Dus moet er gewerkt worden op verschillende niveau's tegelijk. Het is bv de verdomde plicht van de vakbonden om er zorg voor te dragen dat ook in deze tijden van crisis van het kapitalistisch systeem de sociale zekerheid overeind blijft en zelfs versterkt wordt. Het is de verdomde plicht van de ziekenfondsen om er zorg voor te dragen dat gezondheidszorg goedkoper wordt en niet altijd maar duurder zoals nu het geval is. Het is de verdomde plicht van de overheid om er zorg voor te dragen dat er voldoende en kwalititatieve huisvesting voor handen is, dat ons onderwijs werkelijk gratis wordt en toegankelijk is voor iedereen en dat verwarming en electriciteit betaalbaar zijn.
Het is nu al in overvloed bewezen dat al deze organisaties en instellingen op al deze domeinen schromelijk falen en gewoon in de fout gaan. Het enige dat hen nu bezighoudt is de vraag hoe zij ons kapitalistisch systeem kunnen redden en niet hoe zij de schrikwekkend toenemende armoede een halt kunnen toeroepen.
Het is dus tijd dat al de leden van vakbonden, mutualiteiten en andere organisaties uit het zogenaamde middenveld hun leiders ter verantwoording roepen en eisen dat er echt werk gemaakt wordt van wat de echte noden zijn. Eens dat gebeurt zijn populistische maatregelen zoals deze in Herzele niet meer nodig.
Vandaag in De Morgen : "Van maandag 8 tot vrijdag 12 december: 426.299 ontslagen wereldwijd"
Gisteren in dit land: Bekaert (winstgevend bedrijf) zet 267 werknemers op straat. Al zowat 1000 ontslagen bij Arcelor Mittal, Het personeel van KBC mag blijven werken maar moet wel minder verdienen...
Is er iemand die nog enig respect kan opbrengen voor de heren met de dikke sigaren? Hun systeem wankelt en nu proberen zij met alle mogelijke en onmogelijke middelen om dat systeem weer op de rails te krijgen ten koste van miljoenen en miljoenen gewone mensen overal ter wereld.
En wat nog veel erger is: De sociaal-democratische partijen en de vakbonden helpen driftig mee om die crisis van de kapitalisten te beheren.
Mijn stelling is: Meer dan ooit is er nood aan een socialistische maatschappij en de klassenstrijd is terug van nooit weggeweest.
Gisteren liep ik een oude makker tegen het lijf. De laatste keer dat ik hem zag moet 35 jaar geleden zijn geweest en toen was het een joviale kerel met een open blik. Hij en ik, wij zouden samen de wereld eens een lesje leren. Het liep echter even anders dan in onze dromen. Ik zit hier nog altijd met mijn dromen over een andere, betere wereld en hij was er blijkbaar niet veel beter aan toe.
Hij praatte en praatte maar op die monotone toon die ik ken van mensen die van alles afstand genomen hebben. En ik, ik luisterde en hoe meer ik luisterde hoe meer er een déjà vu gevoel in mij opkwam. Hij vertelde over al zijn mislukkingen. Mislukte relaties, een echte klotefamilie, kinderen die hem doodschoppen hadden gegeven, jobs die hij had en weer kwijtraakte, schulden van anderen die hij betaald had, deurwaarders die hem niet met rust lieten, de wereld die naar zijn smaak veel te hard was...Daarbij stonden zijn ogen zo dof als van iemand voor wie het echt allemaal niet meer hoefde.
En ik, ik stond erbij en luisterde en wist niet wat te zeggen. Alles wat ik had kunnern zeggen zou vals en onecht geklonken hebben want ik wist en zag dat hij aan het eind van zijn bobijntje was. Het leven had hem al lang ingehaald. Het enige wat ik deed was hem een schouderklopje geven en hem veel sterkte wensen, sterkte waarvan ik wist dat hij die lang geleden al kwijtgespeeld was.
Het zou me niks verbazen moest ik één dezer dagen horen dat Pierre van ons is heen gegaan en dan zal men clichématig zeggen : Het leven is hem niet genadig geweest.
Familie of de mooie dame uit de Kleine Uilstraat (7)
Guillaume
Guillaume is één van de jongere broers van René. Al zijn hele leven lang wordt hij geleid door zijn vrouw Godelieve. Slechts in één ding is die heel erg goed : Bijna alles en iedereen kan zij naar haar hand zetten en naar haar pijpen laten dansen maar daarover later meer.
Guillaume dus. Hij is altijd al een jongen zonder ruggegraat geweest. Hij leeft maar beseft het amper zelf nog. Maar wat wil je ook als je als tiener geconfronteerd wordt met iemand als Godelieve? Zij is wat ouder dan hij en ze beschouwt het als haar heilige plicht om Guillaume vakkundig te ontmenselijken. Ze beseft het nog niet maar ze is in die opdracht met glans geslaagd. Guillaume heeft niks meer van een menselijk wezen maar alles van een levende dode.
René vindt dit alles maar niks want hij weet dat heel diep verscholen binnenin Guillaume een redelijk mens zit met een hart van goud. Hoe dikwijls heeft Guillaume bij René niet aan de klaagmuur gestaan? Hoe dikwijls heeft hij niet gezegd dat Godelieve hem kapot maakt? Maar hoe dikwijls heeft hij ook niet gezegd dat hij onmachtig is om haar te verlaten? Niet omdat hij van haar houdt, oh neen, dat houden van is er al heel lang niet meer bij. Het gaat bij Guillaume over angst. De angst om te springen in het diepe, de angst om voor zichzelf op te komen, de angst om voor zichzelf eindelijk eens een leven te maken. Nog veel liever nestelt hij zich verder in zijn huidig leventje, hoe miserabel dat ook mag zijn. Telkens René aan Guillaume denkt moet hij ook denken aan Camus en Sartre. Voor die twee zou Guillaume een uitstekend studieobject geweest zijn.
Maar natuurlijk draagt Guillaume een verpletterende verantwoordelijkheid voor alles wat gebeurd en niet gebeurd is. Hij is al zijn hele leven niet in staat om te beslissen, om knopen door te hakken.
Voor René is het overduidelijk : Guillaume is een vogel voor de kat en de kat is in dit geval Godelieve die hem stevig in haar klauwen houdt.
De eindejaarsperiode komt er alweer aan. De koopgekte zal weer in alle hevigheid toeslaan. De producenten van allerlei nutteloze, overbodige prullaria zetten ons nog net niet het mes op de keel om toch maar te consumeren. Alhoewel het dit jaar voor een pak mensen heel wat minder zal zijn want de crisis begint zich meer en meer te manifesteren. Duizenden jobs zijn al verloren gegaan.
De kerstboodschap die er één zou moeten zijn van peis en vrede en goede wil geldt duidelijk niet voor de kapitalisten want zij zetten hun oorlog om hun systeem te redden onverminderd voort, Kerstmis of niet. Zoals de zaken er nu voor staan is het een voor hen op voorhand gewonnen oorlog want de arbeidersklasse laat zich tot nu toe weerloos naar de slachtbank leiden. Nochtans is het precies die arbeidersklasse die er voor zorgt dat de renteniers en de kapitalisten hun luxeleventje ongestoord verder kunnen zetten. Wordt het eens geen tijd dat wij allemaal samen eens gaan beseffen dat de grote heren met de dikke sigaren zonder ons niks, maar dan ook niks te betekenen hebben.
Laten we dit jaar van Kerstmis een feest van verzet maken. Verzet tegen de grenzeloze hebzucht en de mateloze uitbuiting, verzet tegen de armoede die ook in ons land steeds harder toeslaat, verzet tegen de arrogantie en zelfgenoegzaamheid van de machtigen die denken zich alles te kunnen permitteren.
Om de betreurde Wannes Van de Velde te parafraseren : "Kerstmis is meer dan die dag dat ze niet schieten".
We zijn vandaag 7 december en het is precies 9 dagen geleden dat ik hier nog iets geschreven heb.
Dat was een bewuste keuze. Naar mijn smaak werd mijn blog iets te populair. Op een bepaald moment was dit blog zelfs de elfde populairste blog in zijn categorie. Toen ik dit zag sloeg de schrik mij om het hart. Ik zag mij al als Piet Populair en dat is nooit de bedoeling geweest. Dus dacht ik : even een time-out en de hype waait vanzelf wel over. En zo geschiedde. En dus ben ik er nu weer helemaal klaar voor.
Mijn lieve lezertjes zullen over een paar dagen weer volop kunnen genieten van de volgende aflevering van mijn "roman fleuve". Ik beloof jullie dat het er eentje wordt dat zal beklijven.
De lieve lezertjes die zich aan die roman ergeren, kunnen en mogen zich alvast voorbereiden op nog meer ergernis.
Even een mededeling : Al wie iets wil te weten komen over verliefdheid en liefde op oudere leeftijd moet beslist Wolke 9 van Andreas Dresen bekijken. Wees er snel bij want erg lang zal deze film waarschijnlijk niet lopen want het is niet wat je noemt een commerciële prent.
Momenteel valt er weinig te melden uit het echte leven. Ik ben een gelukkig mens. De hele rotzooi uit het verleden heb ik netjes achter mij gelaten. En meer dan ooit is het leven meer dan de moeite waard. Voor het eerst in jaren hebben de donkere dagen waarin we nu beland zijn, geen vat op mij. Al maanden schijnt bij mij volop de zon met slechts heel af en toe eens een wolkje dat het zonlicht heel eventjes tegenhoudt.
Vroeger, in een vorig leven, geloofde ik niet dat de mens zijn geluk zelf kan maken. Deze mening moet ik herzien want ik ben het bewijs dat het kan. Gooi alle ballast overboord, ontdoe je van mensen die je negatief beïnvloeden, doe niet mee aan de ratrace en omring je met mensen die echt om je geven. Al wie dit doet is al een heel eind op de goede weg.
En geloof me : Geld speelt hierbij geen enkele rol. Ik ben het levende bewijs. Ik heb een materieel relatief comfortabel leventje gedag gezegd om eindelijk mijn eigen weg te volgen en dit met net genoeg geld om te overleven.
Ik zal wel nooit vrede hebben met deze harde, wrede wereld maar mijn eigen kleine wereld ziet er helemaal anders uit dan die grote wereld. Voor mij is dat de perfecte uitvalsbasis om die steeds harder wordende wereld te bekampen.
Al wie zegt dat mijn wereld niet de echte wereld is, vergist zich schromelijk want ik leef elke dag weer in die wereld en ervaar hem als zeer echt.
Ik weet dat er mensen zijn die mij verafschuwen omdat ik deze stap gezet heb maar dat zijn net die mensen die opgesloten blijven zitten in hun wereldje van angst, nijd, frustraties, materialisme en kleinburgerlijkheid.
Ook aan die mensen zeg ik : Bedankt dat ik jullie ooit gekend heb want jullie hebben me flink geholpen om de stap naar de echte vrijheid te zetten en ik zou zeggen : Probeer het ook eens, gooi die ketenen af en proef van de echte vrijheid.
Ik krijg nogal wat reacties op mijn "roman fleuve". De meeste zijn zeer positief en anderen wat kritischer, waarvoor dank.
Ik heb echter ook één zeer merkwaardige reactie gekregen, duidelijk door iemand geschreven die amper weet hoe een boek er uitziet laat staan dat hij/zij er al ooit ééntje gelezen heeft. Misschien voelt deze mens zich persoonlijk aangesproken maar dat zal dan louter toeval zijn.
Bovendien is het zo dat scheldproza, inhoudloos gezwam en doodsbedreigingen niet op deze blog thuis horen.
Dus beste anonieme lezer : als je nog eens reageert doe dat dan aub in stijl dan maak je kans om je reactie geplaatst te zien.
Kijk eens naar mij. Wat zie je? Een mens? Ja, waarschijnlijk wel een mens. Heeft die mens behoefte aan warmte, liefde, begrip...? Ja, ik denk het wel. Ziet die mens er gelukkig uit? Is die mens gelukkig? Ja, ik denk het wel zelfs al heeft hij het enorm moeilijk om zich in deze wereld staande te houden. Een wereld vol haaien, vol goudzoekers, vol hebbers...een wereld die de zijne niet is.
Maar bestaat zijn wereld dan wel? Ja, toch wel. In zijn hoofd, in zijn hart leeft hij in een wereld zoals hij die wil. En ook, hier en daar zijn er toch nog mensen die ook in die wereld, zijn wereld, leven. Soms is hij cynisch, sarcastisch zelfs maar toch blijft hij geloven dat zijn wereld en die van die enkele anderen uiteindelijk ook de wereld zal worden van die velen die nu leven zonder te beseffen dat ze leven.
Bij dit soort mijmeringen moest hij altijd denken aan de man die marionetten maakte en die hem zei : "Kijk eens, zie je ze daar allemaal lopen. De ene helft is dood en de andere weet niet dat het leeft". En zo was dat maar net.
Familie of de mooie dame uit de Kleine Uilstraat (6)
Karine en Maurice
Terwijl René zich voorbereidde op een leuke en een minder leuke ontmoeting, maakte Karine zich klaar om te vertrekken naar haar winkeltje in het donkere steegje in de stad. Zwaar tegen haar zin, dat wel. Deze winkel was een vergiftigd geschenk van Godelieve en Guillaume, haar ouders. Nou ja, geschenk...maar dan wel een zeer duur. Ze had echter niet kunnen weerstaan aan de zware emotionele chantage die Godelieve op haar toegepast had. Haar moeder, die meer dronken dan nuchter was, had haar hele trukendoos boven gehaald en dat was niet minnetjes. Maar ze zat er nu mee opgescheept en zaak was om er zo snel mogelijk weer van af te geraken. Maar dit was wel makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker omdat Karine zelf ook niet van de slimsten is en haar man Maurice ook al niet. Die kon amper lezen en schrijven maar dacht van zichzelf dat hij het warm water had uitgevonden. Mo, zoals hij zich graag liet noemen, was een aartsconservatieve belgische moslim die bij het zien van een glimlachende vrouw al bijna moest kotsen. Ook Karine, volgzaam en zwak als ze is, had haar man dan maar in het geloof gevolgd.
Maar zoals het past in zo goed als alle religies gold ook bij Karine en Mo het motto van luister naar mijn woorden maar kijk zeker niet naar mijn daden. Zij ontkenden het in alle toonaarden maar feit is dat zij het verwerven van materieel bezit hoog in het vaandel voeren. Mo verdeed zijn tijd met prutsen aan brommers door van drie wrakken één wrak te maken en dat vervolgens te verlappen aan één of andere sul. De overblijvende onderdelen spaarde hij op om ze dan later, wanneer hij zijn handeltje in het diepe zuiden zou hebben, te verpatsen aan nog grotere sukkels dan hijzelf.
En Karine, die wist zelfs niet dat ze leefde. 23 was ze maar met de mentaliteit en het uitzicht van iemand van 95. Geen hersens, geen karakter, zeer volgzaam ; kortom Guillaume teruggekomen. Al wie in haar winkeltje binnenkwam zag een troosteloos, zielig hoopje mens zitten zonder enige uitstraling, zonder enig enthousiasme.
Natuurlijk, het kind kon er niet veel aan verhelpen. Wat zou je ook verwachten met Godelieve en Guillaume als ouders. Zij en vooral dan Godelieve hadden er alles aan gedaan om Karine te maken zoals ze was. Ze waren cum laude in hun opdracht geslaagd. En zo hadden zij het voortbestaan van een onmogelijke familie verzekerd.
"Adem mijn adem", zei ze en ze kuste hem hartstochtelijk. Op de achtergrond hoorde hij Fats Domino zingen Ain't that a shame. "Oh, neen Fatsy, dit is helemaal geen schande. Je zit er vreselijk naast." Dat dacht hij en hij beantwoordde haar kus al even hartstochtelijk.
"Voel mijn warmte", zei ze en ze leidde zijn hand naar het warmste plekje van haar lichaam. Op de achtergrond hoorde hij The Beatles zingen Hapiness is a warm gun. "Oh ja jongens, jullie slaan de nagel op de kop." Dat dacht hij en hij leidde haar hand naar dat deeltje van zijn lichaam dat er nu helemaal uitzag als de schietensklare loop van een geweer.
"Ik leid je naar de schietstand", zei ze en ze leidde hem er feilloos naartoe. Op de achtergrond hoorde hij Tim Hardin zingen How can we hang on to a dream. "Oh ja Tim, dit is een droommaar dan eentje die echt is en die zal duren zolang hij duurt" en hij richtte de loop van zijn geweer en schoot. De geluidsexplosie die met dat schot gepaard ging was zo alles overweldigend dat hij en zij één moment lang volledig bedwelmd raakten en ze deden dat in mekaars armen.
En zij hoorden John Miles zingen Music was my first love and it will be my last en daar konden zij beiden verder mee.
Familie of de mooie dame uit de Kleine Uilstraat (5)
Voor al de lieve en minder lieve lezertjes die al dachten dat deze sage een stille dood gestorven was, hier komt aflevering vijf.
René
Maandagmorgen. René ontwaakt uit een onrustige slaap. Hij opent zijn ogen en sluit ze meteen weer. Het zonlicht dat door het raam naar binnen valt doet te veel pijn. En ergens diep achter in zijn hoofd is een mannetje naarstig met een hamer aan het werk. Voorzichtig laat hij zich uit bed rollen. Als hij probeert rechtop te staan protesteert ook nog zijn maag. Met veel moeite sleept hij zich naar de keuken en zet zijn eerste kop koffie voor deze morgen. Het bittere goedje kikkert hem op. Eigenlijk zou hij de krant van de deurmat moeten rapen maar dat lijkt hem op dit ogenblik iets te veel moeite. Heel geleidelijk aan komen ook zijn hersenen weer tot leven en de herinnering aan gisterenavond komen naar boven.
Wat was dat nu weer met dat telefoontje? Ah ja, die grap van één of andere tuttebel uit Zuregem. Zijn mobieltje lag voor hem op de tafel en hij beluisterde het bericht nog een keer. En, godverdomme, plots wist hij weer wie die Vera wel was. Hoe kon hij dat gisteren zoover het hoofd zien? Hij kreunde en vervloekte zichzelf en al het bier dat hij naar binnen gekapt had. Natuurlijk het was Vera, de mooie dame uit de Kleine Uilstraat in Zuregem. Met dat klotewijf had hij een korte maar hevige verhouding gehad. Nou ja, laat ons zeggen dat het eerder een neukrelatie geweest was. Bij hem had ze alleszins geen onvergetelijke indruk nagelaten anders had hij zich haar ook wel in zatte toestand herinnerd. Het enige dat hij nog wist was dat er een eind aan de affaire gekomen was omdat hij haar klote-laptopje wou gebruiken om zijn mails te bekijken. Om één of andere voor hem onduidelijke reden was dat verboden terrein en zij was in alle staten toen zij merkte dat hij op haar laptop zat en niet op haar.
Maar goed, zij wou hem vanavond zien? Wel, ze zou hem vanavond zien en ze zou het verdomme geweten hebben ook! Het lef, om hem zo uit te dagen. Maar dat waren zorgen voor vanavond. Wat zou hij vandaag eens gaan doen? Toen herinnerde hij zich dat hij om twee uur een afspraak had met Mia in het Mokahuis. Leuke meid, overigens die Mia en clever ook. Zij zou hem helpen bij het opzetten van een groot evenement rond foto's van een hier onbekende maar steengoede Zuid-Amerikaanse fotografe. Ze was goed met woorden en acteren kon ze ook al. Hij keek uit naar de ontmoeting met haar al was het maar om weer eens een gesprek op niveau te kunnen voeren.Hij bedacht dat hij terloops, terwijl hij toch daar in de buurt was, de ruiten van die kutwinkel van Karine Kaka (want zo noemde hij de dochter van zijn broer Guillaume, om haar te onderscheiden van Karine Pipi wiens heuveltjes hij eens tot leven had gebracht maar dit geheel terzijde en niet ter zake doende) eens ingooien. Ja, dat was een goed idee en het zou eindelijk eens wat leven brengen in dat donkere straatje.
Zo gezegd, zo gedaan. Voor deze gelegenheid moest hij zijn Australische laarzen en hoed hebben. In het vooruitzicht van enige actie op deze anders doodgewone maandag, begaf hij zich op pad, richting Mokahuis.
7
3
