We zijn verhuisd naar de Algarve en hebben hier heel mooi weer; dat doet deugd, zeker omdat we morgen de zee op gaan! Het zou spijtig zijn als we de onderzeese grotten zouden zien in de regen, maar dat heeft niemand in de hand, ook de reisleider niet.
Die kreeg al heel wat te verduren; we zijn hier aangekomen en we kregen te horen dat we in een bepaalde zone van de camping samen konden staan.
Edgard en ik vonden niet meteen die zone maar wel een heerlijke plek op het rustigste stuk van de camping; en het was vlak ook; we dachten dat de anderen nog zouden komen en aangezien we nog moesten eten, bleven we daar staan;
Ondertussen kwamen heel wat campers binnen (zo blijkt achteraf). Sommigen kwamen ook onze kant op; toen we samen gingen kijken waar dat zogezegd groepsveld was, besloten we meteen dat wij niet meer zouden verhuizen: ze stonden daar op een hoopje bij mekaar, in het zand, in de volle zon, zonder enige schaduw! Ons niet gezien!
We willen niet asociaal doen maar op die plek wilden we echt niet staan.
Ondertussen was de reisbegeleider ook binnen gekomen en hij zag ook in dat er op dat veld geen 23 eenheden konden staan;
Hij adviseerde dus alle nieuwkomers om in onze buurt te komen staan en zo komt het dat er twee groepen ontstaan zijn;
Voor ons geen probleem maar sommigen vinden het niet zo fijn.
Het ligt niet aan de reisbegeleider want die had een andere camping gevraagd, maar Gent wilde deze camping (de goedkoopste tot hiertoe, maar voor onze groep niet geschikt).
Wel lastig voor Marcel, want die moet wel met ontevreden klanten omgaan.
We hopen dat de uitstap van morgen veel goed zal maken.
Gelukkig zijn er ook mensen die wel tevreden zijn (en dat zijn meestal dezelfden).
Vandaag was niet de gelukkigste dag want één camper kreeg een aanrijding met een Portugees die niet nuchter was en een andere uit de groep reed door het verkeerde poortje van de péage en kreeg een boete: twee maal de maximale afstand! Wij betaalden 10 € en hij moest er 104 betalen! Tja, en dan kom je in een zandbak terecht… je zou voor minder ontevreden zijn (maar die boete heeft hij wel aan zichzelf te danken want Marcel legde op de voorreisvergadering goed uit hoe het werkt in Portugal!).
Edgard en ik zijn al even naar het strand gelopen; toch wel fijn om nog eens 'het warm zeeke' te zien! Dat is jaar en dag geleden...
Met een tiental gingen we te voet naar Evora; de rest kwam met de taxi.
Daar kregen we vanop het Largo das Portes de Maura (een mooi plein met een marmeren fontein) een rondleiding van een Nederlandse gids, die hier al jaren woont.
Eerst naar de Igreja da Misericorda; daar zagen we een heleboel nissen waarin beelden van heiligen stonden; de nissen behoorden toe aan een broederschap, en zo zag je goed hoe kapitaalkrachtig elk genootschap was; de ene nis al rijkelijker dan de andere, maar één was bijzonder: daar stond een beeld in van een zwarte bisschop, die zich uit de slavernij had opgewerkt en zeer geëerd was door het volk.
Dan trokken we naar de Sé (de kathedraal) uit de 12e – 13e eeuw; de eerste gotische kerk in Portugal. Het trompetorgel wordt nog altijd bespeeld als de bisschop komt.
Heel opvallend was het beeld van een zwangere Maria; het is blijkbaar heel uitzonderlijk dat zij in zwangere toestand wordt afgebeeld. In Portugal zijn er twee van die beelden.
De Igreja Real de Sao Francisco (15e – 16e eeuw) is gebouwd in gotisch- manuelijnse stijl. Ze heeft een 'Capela dos Ossos', zeg maar knekelkamer, waarvan de wanden en het plafond bekleed zijn met duizenden menselijke schedels en beenderen; het was een Franciscaner monnik die op het idee kwam om de mensen te herinneren aan hun sterfelijkheid (en dus moesten ze maar snel goede katholieken worden want je kan elke dag doodvallen).
Aan de buitenkant zagen we de Moorse hoefijzerbogen; de gele kleur die hier vaak gebruikt wordt om de ramen en deuren te omlijsten is ook een Moors gebruik: zij dachten dat kwade geesten niet voorbij kleuren kwamen.
Het portaal is, zoals zo vaak, bekleed met beelden; aan de linker kant staat een beeld boven op de 'vrouwelijke ondeugden' (welke dat ook mogen zijn).
Vandaar ging het naar de overblijfselen van de Romeinse tempel uit de 2e- 3e eeuw (toegewijd aan de jachtgodin Diana).
In het Palacio Cadaval is nu een Pousada gevestigd: het hele complex was eigendom van de familie Cadaval; op een moment moesten alle kloosters gesloten worden; de familie wilde het gebouw dus terug maar de staat weigerde dat en nu is er een hotel in gevestigd.
Heel Evora is door Unesco als werelderfgoed erkend en dus mogen de huizen in de nieuwe wijken ook maar één verdieping hebben en moeten alle daken met rode pannen bekleed worden.
Na de rondleiding gingen wij snel brood en kaas halen in de overdekte markt en kozen we een heel authentiek restaurantje uit om onze honger te stillen.
Daarna weer te voet naar de camping en na een kleine pauze met de fiets richting Guadelupe; daar zouden we een steencirkel vinden, maar het fietsen viel ons zwaar (vooral toch de bergop) en op 2 km van het dorpje hebben we besloten om niet verder te rijden (de steencirkel lag nog een eind van het dorp af) maar wel het Hunnenbed te zoeken dat onderweg aangegeven stond.
Dat is het oudste dat tot hiertoe op het Iberisch schiereiland gevonden is; het is in de jaren '60 ontdekt en dateert uit de 3e eeuw vóór C. Het is een hele grote graftombe.
In de buurt ervan zagen we heel wat kurkbomen; al zijn ze jouw eigendom, je mag ze niet zomaar omhakken want ze zijn beschermd. Ze kunnen pas na 20 jaar voor het eerst 'ontmanteld' worden; en daarna alle 9 jaar. De boom lijdt er niet onder, zeggen ze.
De kurk wordt dan in water gelegd en nadien op het land gedroogd. Naar gelang de kwaliteit kan hij al dan niet heel dun 'geschild' worden, waardoor er heel soepele handtassen, schorten, portemonnees uit gemaakt kunnen worden. Heel mooi en duurzaam, en de gids zei lachend: 'en er is geen dier voor gestorven'.
Op de terugweg van Guadelupe zagen we een hele groep ooievaars op het veld langs de weg zitten; spijtig genoeg vlogen ze op toen wij passeerden maar ook dat was een prachtig schouwspel; nooit zagen we er zoveel bijeen; ze waren wellicht onderweg en kwamen foerageren want een boer was een hele strook aan het omploegen en die kans lieten ze niet zomaar voorbij gaan. Mooi!
Als we in de bergen lopen is Edgard een echte padvinder; letterlijk! Dat is nodig hier in Portugal want van aangeduide wegen hebben ze precies nog niet gehoord. En het is ook leuk om dan 'het pad' te vinden! (met of zonder hulp van de wandelgps).
Als we op de baan zijn, ben ik diegene die hem vertelt welke 'de weg' we moeten volgen, maar vanmorgen liep het even fout; geen grote omweg, maar wel te gek voor woorden als je weet dat we die streek ondertussen te voet uitkamden.
Maar we vonden de weg, en zelfs meer dan dat: we reden op ons gevoel naar een 'zona industrial' in Castelo Branco en kwamen uit bij een hypermercado.
Daar botsten we op een schoenwinkel die net nu, 5 dagen lang, 30 % korting gaven op één paar, als je er twee kocht; ewel, wij kochten 4 paar super comfortabele schoenen, voor 85 €!!! wie doet beter?!
Ah, ja een 3 T-shirts voor 11 €! binnenkort blijkt dat wij goedkoper af zijn op reis dan thuis!
Nu, zaterdagavond, is het fris, maar droog, en we hadden sinds deze middag vaak zon op de weg, maar vanmorgen was het een weer om nog geen hond door te jagen. Dat was voorspeld en we waren maar al te blij toen we vlotjes van het kampeerterrein af geraakten want daar vreesden we voor met al die nattigheid van de laatste 12u.
Gisterenavond heb ik me een breuk gezocht naar de te volgen procedure om een track, die op een website (bv van een camping) staat, op de wandelgps te krijgen en na enkele uren lukte dat! Ik was geen beetje fier!
De gps stuurde ons langs 'Portalekker' (Portalegre). Telkens weer zei die stem Portalekker en wij maar lachen.
Op de autobanen zie je hier bijna geen volk; ze zijn ook allemaal te betalen, dus enkel de grote, snelle wagens en een pakje toeristen gebruiken ze. Ze zijn wel in super goede staat.
We vonden de camping in Evora zonder moeite; we staan wel met zijn allen op de tentsite want de campersite is ingenomen door een groep Fransen; van reservaties hier geen sprake.
En het internet doet het dus ook niet.
Maar er zijn ergere dingen in het leven!
Als we naar de anderen kijken, dan glimlachen we meestal: ze komen ergens aan en nog vóór ze de camper waterpas zetten, wordt de schotelantenne gericht; geen ontvangst: andere plek! Ze kunnen hun tv blijkbaar niet missen; voor elk wat wils; wij bekwamen ons in Rumicub en ondertussen is Edgard kampioen geworden!
vanmorgen scheen de zon; altijd een uitnodiging tot bewegen voor ons.
We vroegen Rieke een wandeling (ze kent ons nu al zo'n beetje en gaf ons, zonder meer vragen te stellen, een stevige mee.
Een uur lang klimmen, maar dat doen we graag; we gingen net niet over de 1000 m; nadeel als je hoger klimt: je ziet de vervuiling, die rond de aardbol hangt, beter…
Onderweg kwamen we Nederlanders tegen die dezelfde wandeling deden; zij stonden te twijfelen op een punt; we spraken af dat wij die kant zouden opgaan en fluiten of roepen als het goed was; dat deden we ook en ook zij vonden het mooi dorp Folgosinhos.
Heel wat oude panden; een dorp met een grote geschiedenis.
De Romeinen legden hier wegen aan, en die hebben we ook bewandeld.
We vonden de Joodse wasplaats (en vrouwen wassen er momenteel nog!), het plein, alle kerken en kapellen.
Na een koffietje (geen goeie! Maar kost ook niks: 0.75 €!) en een bezoekje aan een artisanaal winkeltje zijn we verder gegaan; de Nederlanders gingen de burcht nog bezoeken; wij vonden de dreigende lucht een uitnodiging om verder naar huis op te lopen.
We kwamen op hetzelfde punt uit als de eerste dag en met de tekst van deze wandeling zagen we welk pad we eergisteren gemist hadden; het is nog lente en de paden zijn nog niet belopen; we hebben, waar we konden, een pijl op de grond getekend, maar daar was het allemaal dicht begroeid, dus misten de Nederlanders die afslag en kwamen ze twee uur na ons pas aan!
Eergisteren had de wandelgps ons thuis gebracht; zij hadden dat niet bij…
Een lekkere douche (alles is kraaknet in de namiddag omdat het dan pas gepoetst is), een waske geslagen, pudding met verse bessen klaar gemaakt en 5' uitgerust;
Terwijl de was droogt heeft Edgard ons huisje gepoetst en de garage ingeladen want morgen vertrekken we naar Evora. Eigenlijk begint daar pas de groepsreis.
Aan de receptie vertelden ze ons dat het een feestdag was vandaag en dat er veel winkels gesloten zouden zijn; de wandeling zou 14 km lang zijn, heen en terug, maar het bleken er 5 meer te zijn (volgens de wandelgps).
Wij dus op pad, en het was een mooi pad, door Nabainhos en Nabais, langs een dieren- en vogelpark (maar ocharme die dieren! Twee zwijnen, wat herten en enkele vogels).
Onderweg ons slaatje opgegeten en net op tijd in Gouveia om de grootste gebeurtenis van de maand mee te maken: de eerste communiecantjes verlieten net de kerk en begonnen aan hun processie (zeg maar: show) door het dorp..; een beetje zoals bij ons, 50 jaar geleden.
De vrouw van het koffiehuisje verstopte zich achter de deur maar zong toch stillekes het lied van de processie mee; de pastoor keek heel boos in haar richting (al kon hij haar niet zien staan, hij wist dat ze er was!); was het een afvallige katholiek? Een deserterend koorlid? We zullen het nooit weten.
Op de tv werd ondertussen meegedeeld dat een pastor beschuldigd was van mishandeling van mentaal gehandicapten… maar de processie ging gewoon verder… ;
de kerk is hier nog stevig geworteld.
In een winkeltje dat dan toch open was vonden we streekproducten; we hebben ons er niet aan gewaagd, maar ik kreeg wel een prachtige jas van Edgard, in 100% wol!
Van mijn kapsel konden we een foto maken, maar om mijn jasje te zien, moeten jullie nog wat geduld hebben; het is veel te warm nu!!
De terugweg was niet licht al was het meer dalen dan in de heenweg; we hebben het gevoeld in onze beentjes; maar Tocotholin en een lekkere massage deden wonderen.
Om 18u hadden we onze eerste bijeenkomst met de groep; 23 eenheden, dat is niet niks! 45 mensen stil krijgen is geen sinecure. Maar Marcel kon toch zijn uitleg doen en de mensen waarmee wij aan tafel zaten beweerden alvast dat het een goede groep was (ze kenden er niemand van, maar soit, waarom zouden we hen niet geloven?).
Morgen gaat een deel naar Guarda, maar wij blijven lekker thuis en gaan misschien nog een kleine wandeling maken (als we nog uit de voeten kunnen!).
het weer zit niet zo mee en we waren uitgewandeld bij Mieke, dus trokken we naar Gouveia, maar 37 km rijden (je doet er op Portugese wegen wel een uur over!).
We passeerden het stadje en het leek ons wel iets; dus gaan we morgen met de fiets naar de markt in Gouveia.
Toen we op deze camping aankwamen (Quinta das Cegonhas), vonden we al 5 'eenheden' van de groep hier. Ondertussen zijn we met 10, dus bijna de helft van de groep is er al. Sommigen hadden problemen gehad om in Frankrijk aan diesel te geraken… een staking van de vrachtwagenchauffeurs waardoor de tankstations niet meer bevoorraad werden… wij wisten van niks!
Morgenavond pas begint de reis echt.
Wij zijn deze namiddag alvast een mooie wandeling gaan maken.
Het heeft héél lang geduurd voor ik de wandelgps kon bedienen, maar dat lukt ondertussen en vandaag heeft hij ons letterlijk thuis gebracht!
De wandeling was heel goed beschreven, tot op 2 km van de camping… toen liepen we vast op een helling.
Dankzij de gps vonden we de weg terug naar huis!
We werden twee keer nat onderweg, maar dat is geen ramp want de temperatuur valt nog dik mee en een regenjas hebben we altijd bij in de rugzak.
We dachten dat we op de vorige camping in het mooiste stuk van de serra da Estrela zaten, maar deze ligt, vooral met dit weer, minstens even mooi. Weidse zichten, mooi dal, heuvelruggen vol met bloemen (normaal in de lente natuurlijk)…
Nederlanders baten de camping uit; ze bewonen zelf een héél mooi pand bij de ingang van 1692! prachtig gerestaureerd;
In Toca da Raposa hoorden we dat het hier nu wel zo is dat alle mooie panden van de buitenlanders zijn; de Portugezen in deze buurten kunnen alleen maar overleven;
De jongeren trekken naar de steden of naar het buitenland… en hun land wordt bewoond door vreemden, die er mooi geld komen verdienen (al moeten ze er vaak ook wel hard voor werken, hoor!).
Morgen zou het nog een poosje mooi weer zijn, maar daarna zouden we een tweetal dagen verzuipen, als de vooruitzichten kloppen; dat nemen we er dan maar bij. Tot hiertoe hadden wij niks te klagen!
voor het eerst in de voorbije drie weken hebben we onze planning van de dag moet aanpassen omdat het regende; maar niet getreurd want we hebben zinvolle dingen gedaan! Oa onze onkosten berekend en raar maar waar: op reis kost een dag niet meer dan thuis, diesel en campings inbegrepen!
Dat was een leuke ontdekking.
Na een lekker lunch trok de hemel open en maakten we toch nog de wandeling die we gepland hadden.
Iemand die hier kampeerde zette drie routes uit; allemaal even onduidelijk, maar dat behoorde tot het spel, zei hij.
Met onze wandelgps zijn wij alvast goed thuis gekomen!
Morgen trekken we naar Gouveia want hier zijn we zo'n beetje uitgewandeld. Het was fijn om deze streek en deze camping te leren kennen, maar er zijn te weinig bruikbare wandelroutes om ons hier nog langer op uit te leven.
Het weer is kwakkel; en het zou nog niet zo snel beteren! Maar met 19-21° hoeven wij niet te klagen!
Voor mensen die in een tent zitten is het andere koek dan voor ons in ons gezellig huisje.
Zeker voor jonge mensen met kleine kindjes vind ik het spijtig want het is hun vakantie en die kleintjes hou je niet makkelijk bezig op enkele m2.
En in België is het ook niet zo bijzonder goed weer? Dan blijven we toch nog maar een poosje hier!
Nog een laatste tankbeurt gehad in Spanje vanmorgen (in Portugal is het duurder en al is deze reis spotgoedkoop, we gooien het geld niet graag weg) en dan op naar Portugal.
We waren benieuwd hoe het daar zou zijn, en tot hiertoe (we zijn hier nu al een halve dag, haha) valt het heel goed mee!
Als je de eerste autostrade neemt, moet je je registreren (de auto wordt gefotografeerd) met je creditkaart en daarna gaat het vanzelf; je ziet de tarieven op elk stuk dat je aflegt (en die zijn heel beschaafd!).
Je krijgt de rekening later thuis.
We dachten dat we naar een camping van Nederlanders gingen maar het blijkt een Belgische vrouw te zijn die hier haar stek heeft gevonden;
op onze eerste wandeling hebben we nog een Belg ontmoet die hier een huisje (zeg maar ruïne, 7 jaar geleden) gekocht heeft; het ligt pal tegen een rots en er is heel wat grond aan. Hij heeft het laten verbouwen en het is een sprookjeshuisje geworden, zo verloren in de natuur. Kristien, dit zou iets voor jou zijn!
De man doet in België interimwerk en komt zo'n 3 maanden per jaar naar hier…
Nadien kwamen we hem in de camping opnieuw tegen; tja, hij zit daar wel heel erg alleen!
Iedereen zegt: 'Portugal is veel armer' en dat zal wel; wij merkten het nog maar alleen aan de wegen; wat hier een 'nacional' is, dat is bij ons een weg in een godvergeten gat.
Op de kaart is het een gele weg met een mooie groene streep erlangs maar als je niet uitkijkt ram je de inkompoortjes van de huisjes of breek je een as in één van de vele putten!
Maar we zien hier ook mooie villa's! De kloof tussen arm en rijk zal ook hier alleen maar groter geworden zijn.
We blijven hier alvast twee nachten; rustig, goedkoop (15 € per nacht) en netjes. Een 'rurale' camping, dus wat kris- kras door mekaar, maar super rustig.
Niks dan Nederlanders en Belgen; hier moeten we dus opletten wat we zeggen, haha.
Edgard poetste de hele camper! Ik zocht ondertussen alle campings die we in Portugal zullen aandoen op zodat we door de gps niet kunnen misleid worden.
Het weer is iets minder goed, dwz er is meer wind, en hangen wat witte wolkjes en vannacht heeft het zelfs wat geregend! Haha
Drie machines was waren na een half uur buiten hangen droog… waar doen ze beter?
Wij klagen niet!
Morgen nog gas tanken, al is die nog bijna vol! De LPG is heel zuinig, zeker sinds we geen verwarming meer nodig hebben.
In Portugal kan je er niet zo makkelijk aan geraken, hoorden we.
Nog even langs Leclerc, om inkopen te doen en te tanken;
Spanje is spotgoedkoop voor ons; 's middags kan je een lunch krijgen voor 10 €! drie gangen met drank inbegrepen! Hoe doen ze het?!
En daarna op naar Portugal. We vonden een camping in een natuurpark, bij Nederlanders; dat helpt de eerste dag als je aan een land moet wennen; je kan dan raad en tips vragen over de gewoonten. En we kunnen donderdag binnen het uur bij de anderen in Gouveia zijn.
Tot de volgende, maar niet schrikken als het in de volgende weken wat duurt voor we weer contact kunnen nemen want we weten niet of de internetverbinding overal even vlot zal zijn als in Spanje.
Al sinds gisteren trekken we door de wijnstreek van Midden- Spanje; een heel groot gebied, maar er staan niet zoveel kastelen in als in Frankrijk. En die er wel staan, zijn toch een beetje kleiner dan daar.
De amandelbomen staan in bloei en de olijven worden hier pas in de winter geoogst...
Toen we Aïnsa bezochten en we langs de rivier reden, zagen we een rietveld, aangelegd om het water te zuiveren alvorens het in de rivier duikt! Het deed ons plezier om dat te zien want bv van sorteren hebben ze hier nog niet al te veel kaas gegeten! Glas en plastiek vaak al wel, maar papier en karton apart ophalen is er nog niet bij. En dat terwijl je bij ons bij papier Michel containers en containers ziet gevuld worden door mensen die niet willen wachten op de ophaling. Maar ze zijn op de goede weg!
We zijn vandaag in Salamanca, de oudste (13e eeuw) universiteitsstad van Spanje.
We zitten nog in de streek Castilla y Leon, die in de middeleeuwen nog rivalen van mekaar (Castilla en Léon) waren maar sinds de 13e eeuw verenigd zijn.
De universiteit is het pronkstuk van Spaanse renaissancistische architectuur. De stad telt twee kathedralen! De nieuwe (16e- 18e eeuw) is in verschillende stijlen opgetrokken; ze vervangt de oude niet, maar is ernaast gebouwd.
In de oude, romaanse kerk, kom je via de nieuwe.
En het is die romaanse, die mijn hart stal; de nieuwe is mooi, groot, rijkelijk, al wat je wil, maar de oude is zo harmonisch, zo warm en intiem bijna…
Net toen wij de nieuwe met al haar pracht en praal (heel barok en met drie orgels aub!) verlieten hoorde ik in de oude een vrouw een Ave Maria zingen, begeleid door een harmonium. Ze klonk zo zuiver, dat ik erdoor ontroerd werd; bleek dat ze een repetitie hielden voor een huwelijk dat om 18u zou voltrokken worden.
Wij liepen met ons twee gewoon over de rode loper naar voor… net echt! En de organist speelde alle mooie klassieke werken die je kan dromen bij zo'n entrée… (maar hij moest nog wel wat oefenen!!!).
De muurschilderingen waren weer blootgelegd, en ok, de koepel van de nieuwe kathedraal is overdonderend mooi, maar voor mijn part is de oudste de mooiste.
Ze herbergt het oudste orgel van Spanje, maar het is niet meer in gebruik…
We zagen het koppel aankomen, met een Bentley aub! Geen gewoon volk! En ja, ze was betoverend mooi in haar champagnekleurig kleed met geborduurde bandjes en diep uitgesneden rug… Spaans ten top.
Maar vóór dat bezoek deed ik ook iets speciaals! Ik ging naar de kapper in Salamanca! Haha! En niet bij zomaar een kapper (al merkte ik dat pas toen Edgard me er later die avond op wees)! Bij Jean Louis David! Het resultaat kunnen jullie op de foto zien. Ik was in elk geval nog nooit zo tevreden na een kappersbeurt..;
maar ik moest er wel angsten voor doorstaan want toen ik uitlegde wat ik wilde zag ik haar een tondeuse nemen! Ik riep in al het Spaans dat ik ken dat er maar een kort stukje af mocht; geen probleem, zei de hoogzwangere vrouw, en ze begon eraan.
Meteen zag ik dat ze haar stiel kende, maar het is een aparte manier om te knippen: kam erin en met de tondeuse over de kam!
We praatten wat over haar zwangerschap en zij ontdooide ook. Vrouwen vinden mekaar als ze het over vrouwenzaken hebben, he?!
Na het bezoek aan de kathedraal hebben we nog wat rondgeslenterd en vonden we al de andere bezienswaardigheden en nog veel meer, gewoon door onze neus te volgen want ons plan van de stad bleek niks waard te zijn. Alleen de universiteit ging aan ons voorbij, maar we hadden het wel gehad om 19.30u;
De bus zette ons keurig weer af aan het hotel, dat bij onze camping hoort (of is het omgekeerd? Ze dragen dezelfde naam en doen gouden zaken! Heel professioneel, ontvangst in verschillende talen, alles erop en eraan).
Weer een camping met een gouden randje! In Santa Martha de Tormes! Een aanrader!
Nog iets leuks: dit is een streek waar heel veel ooievaars nestelen! Al van in Tordevillas zien we hen op bijna alle kerktorens! En ze hebben jongen! Soms hangt het nest op een plek waar je zeeziek van wordt als je ernaar kijkt, maar soms zitten ze ook gewoon in korven die langs de weg zijn gezet, speciaal voor hen. Mooi om te zien!
We hadden onze les geleerd, dus ik bracht 'El Burgo de Osma' in als tussenstop op weg naar Tordevillas… en ja, op de kaart stond wel een weg die moest uitkomen op de baan die we wilden nemen, maar dat was niet juist gerekend! De TomTom stuurde ons weer lekker de brousse in en via 'un camino rural' geraakten we op het juiste pad! Maar 'rural' was het wel! Nog een geluk dat het geasfalteerd was en we slechts één tegenligger hadden! Maar we kwamen door dorpen die niet op de kaart stonden!!! mooi was het wel.
El Burgo de Osma was een voltreffer; we vonden een rustige parkeerplek buiten de drukte en zaten op 5 min in de Calle Mayor; dat is altijd het beste dat er in een stad of dorp te vinden is;
We bezochten de gotische kathedraal met annex klooster. Ze is voltooid in 1232, in gotische stijl, met toevoegingen in renaissancestijl en heeft een grote baroktoren.
Veel polychrome beelden en kazuifels en andere toebehoren waren in glazen kasten tentoongesteld, onder heel specifieke omstandigheden: het licht ging automatisch aan als je een zaal betrad, je mocht er geen foto's nemen (flash af was niet genoeg en er stonden camera's!) en de luchtvochtigheid werd nauwlettend bijgestuurd.
Er waren ook manuscripten en Codices te zien. De moeite om even halt te houden.
Dan op naar Tordevillas; een heel ander verhaal: mooi opgeklopt in de boeken, maar eigenlijk niet zo bijzonder; de Ebro vloeit hier wel en daardoor deed het binnenkomen van de stad ons denken aan Albi maar hier waren alleen de vele kerken en kloosters bewaard gebleven; de rest, zelfs de Plaza Mayor is bijna verloederd; vele panden staan te huur en zijn dus gesloten; spijtig.
De camping 'El Astra' heeft drie soorten plaatsen: normaal, comfort en comfort plus. We zagen dat bij de twee laatste gras de ondergrond vormde, dus dat was snel beslist; toen we ook nog zagen dat je elektriciteit én watertoevoer én afvoer aan de camperplek hebt, gingen we door de knieën voor comfort plus; dat doen we dus nooit meer, tenzij het echt een meerwaarde biedt; een mens moet leren, natuurlijk.
We hebben eens goed gelachen: de elektriciteit is ok, maar waarom we 10 A nodig hebben, zien we nu niet meer in; 6 A had best gekund omdat we geen boiler samen met verwarming meer nodig hebben: het is ondertussen tussen de 25° en 30° warm!
Dan maar genieten van het vullen van de watertank! Haha! Onze aansluiting past niet op die kleine kranen hier!!! Gardena is toch goed?!
We namen een foto om er later nog eens te kunnen mee lachen: Edgard die met volle macht de darm moet duwen tegen de kraan om toch maar 15 l bij te kunnen tanken…
Ah, maar er is wel afvoer van het vuil water!! ja, dag! Die aansluiting zit dus wel aan een heel verkeerde kant! en onze darm is niet lang genoeg!
We zullen morgen wel lozen aan de lozingsplaats! Dag Comfort Plus!
We hebben weer veel geleerd.
Ook over de geschiedenis van Spanje hebben we ondertussen veel geleerd; het Iberisch schiereiland werd het eerst bevolkt rond 800 000 v C, als we ons boek mogen geloven.
Sinds de 11e eeuw v C werd het achtereenvolgens gekoloniseerd door de Phoeniciërs, de Grieken en de Carthagers. De Romeinen kwamen in 218 v C en vochten met de Carthagers de 2e Punische oorlog uit.; ze stichtten wel steden met aquaducten, tempels en theaters.
Bij de val van het Romeinse rijk in de 5e eeuw na Chr was het aan de Visigoten maar zij waren slechter georganiseerd en werden verdreven door de Moren die uit Noord- Afrika kwamen. Zij blonken uit in wiskunde, geografie, astronomie en dichtkunst. Cordoba was in die tijd de belangrijkste stad van Europa!
Vanaf de 11e eeuw begonnen de Christelijke koninkrijken uit het noorden aan een militaire verovering van 'Al Andalus'.
Pas in de 15e eeuw werd Spanje verenigd door het huwelijk van Ferdinand uit Aragon en Isabella van Castilië. Daarna werd Granada op de Moren heroverd; dat was hun laatste bolwerk..
Columbus wees de weg naar de rijkdommen van de Nieuwe Wereld (Zuid- Amerika) maar die werden door de Habsburgers, die toen Spanje regeerden, uitgegeven aan talloze oorlogen. Napoleon kwam ook nog langs en al het verval daarna leidde tot een dictatuur in de jaren twintig en een republiek in de jaren dertig, maar die werd dan weer omvergeworpen door de Spaanse Burgeroorlog.
Na de dood van Franco in 1975 werd Spanje een constitutionele monarchie.
Nu snappen we die Moorse invloeden beter.
In het klooster van Santa Clara zijn mooie zuilengangen te zien in Moorse stijl maar er zijn natuurlijk veel meer gebouwen die door de Moren zijn achtergelaten.
Dit is het einde van de les… we gaan nu lekker eten (Edgard kookt vandaag!). Groetjes.
Vanmorgen lieten we Alquézar achter ons; er waren nog meer wandelingen te doen, maar we wilden toch verder richting Portugal; we hadden in het ACSI boek een mooie camping gevonden in Abejar, aan een meer en ook aan de rand van een natuurpark…
(dat zou later een beetje anders uitpakken).
Toen we op weg naar Huesca even op een autoweg kwamen voelden we hoe we op die korte tijd in de natuur al vervreemd waren van het 'gewone' leven: van de wereld van de snelheid, waar je tankstelles vindt langs de weg waar junk food verstrekt wordt en waar je toch stopt als je met de auto bent want je moet toch iets eten…
Onze wereld was er één geworden van stilte, op de natuurgeluiden na. Soms zacht de radio of een cd, maar veel stilte; we waren precies een beetje wereldvreemd geworden!
De streek van Huesca is bekend om zijn wind, en niet zo'n klein beetje! Het is een echt tochtgat! Grote windmolenparken, natuurlijk; ze zouden zot zijn als ze alleen de last van de wind zouden ondergaan! Windsnelheden van 100 km/u zijn geen aardigheid. Die wind droogt het land natuurlijk uit dus zagen we ook veel sproei-installaties in werking; we kregen zelfs regelmatig een gratis douchke.
De gps hadden we ingesteld op 'korte route' omdat we via Tudela wilden, maar kort is kort voor die gps dus stuurde hij ons langs de meest onmogelijke wegen en wegeltjes, door smalle straatjes in onooglijke dorpjes; we volgden hem/ haar natuurlijk niet altijd maar omdat we geen gedetailleerde kaart hadden soms wel en zo belandden we in de 'sierra de luna'! 14 km langs een weg die we normaal niet zouden nemen; maar we hadden maar één bestelwagen en één fietser als tegenliggers, dus dat viel mee. Volgende keer tussenliggende plaatsen inbrengen; dat hebben we geleerd.
Op weg naar Tudela kwamen we een paar herders met hun kaalgeschoren schapen en hun honden tegen; hele velden die als rode vlekken in het landschap lagen: klaprozen, allemaal! Prachtig!
Tussen Tarazona en Soria wordt veel aan landbouw gedaan maar de velden zijn niet zo gigantisch als bij ons; ze moeten ook heel veel moeite doen om de grond vrij van keien te krijgen; een job om niet te benijden!
Ondertussen zijn we de streek Castille y Léon binnen gereden; Soria hebben we niet bezocht omdat het eigenlijk een moderne stad is met nog een paar achtergebleven oude gebouwen; daar vinden we niks aan.
De veelbelovende camping blijkt ook geen succes te zijn: dat er geen 'percelas' zijn, is geen probleem, maar het is een hele toer om de camper een beetje horizontaal te krijgen; wij kwamen hier als eersten en konden dus kiezen, maar achter ons hebben ze meer moeite moeten doen; tot daar; dat is geen ramp, maar de toegang tot het meer is er niet; dat is één; de winkel is niet open (normaal zouden we daar niet op rekenen, maar vandaag juist wel), behalve in het weekend; we zitten blijkbaar aan de verkeerde kant van Abejar om het natuurpark te kunnen verkennen, en dus besloten we, na een uitputtende fietstocht naar Abejar om morgen te verkassen; niets houdt ons tegen; het gras kan groener…
We kregen een aantal tips van een Nederlands koppel over mooie plekken en die gaan we goed gebruiken!
Vraagt en ge zult krijgen… dus vroegen we aan de receptie voor een 'langere en heel mooie wandeling' en we hebben ze gekregen ook. Zowel langer als mooi!
Aan de Ermita de San Anton moesten we weer het pad naar beneden nemen; dat kenden we al van gisteren, in de andere richting; we moesten zigzaggend naar beneden want die helling is serieus!
Zo kwamen we vrij snel aan de Pont de Fuentebaños: een brug, stokoud, die deze naam kreeg omdat zich daar blijkbaar een bron bevindt waaruit water ontspringt dat het hele jaar door dezelfde temperatuur heeft; daardoor voelt het water op die plaats in de winter 'warm' aan; (zal je met een korrel zout moeten nemen want die Rio Vere komt uit de bergen en is dus niet echt warm, zelfs al giet je er kokend water bij, maar kom, dat stond erbij als uitleg).
Ik vermoed dat Fuente een verbastering of Aranees is voor Puente en baños betekent bad, dus zullen ze op dat 'punt' in de oudheid wel gebaad hebben.
Vlak daarna mochten we de lengte van onze stokken weer inkorten want na een afdaling tot aan een rivier, komt in de bergen meestal weer een stijging; daar maken ze hier geen uitzondering op.
Een oeroud pad naar boven deed me mijmeren over al diegenen die ons daar waren voorgegaan in al die jaren.
Het was de hele dag nodig om goed bij de les te blijven want sommige afdalingen waren zo pittig dat je helemaal in het hier en nu moest zijn om te zien waar je je stokken en waar je je voeten zette; we konden het ons niet permitteren om even onaandachtig te zijn. Een les in Zen!
Boven kwamen we uit in Asque; eigenlijk ging het ons niet zozeer om dat dorp maar om de twee bruggen in de canyon; heel het dorp was weer in een diepe slaap verzonken, zoals we hier wel meer meemaakten. Alleen Alquézar en Ainsa maakten daar een uitzondering op tot hiertoe. Daar bruist het van het leven door de stroom van toeristen; daar is ook het één en ander te zien. Maar Asque lieten we mooi verder slapen.
We lazen op de borden die over de 'camino naturale' gingen dat er een stuk kwam waar geen fietsers op mochten; we vroegen ons af hoe die op de vorige stukken wel hadden gereden, maar soit, als de gemeente vond dat ze het volgende stuk niet door mochten, dan moest er wel iets heel speciaals komen; en dat was ook zo!
Een serieuze afdaling, zonder bescherming in de bochten, een stuk door een rivierbedding die wel eens ondoorwaadbaar kan worden (na een serieus onweer hogerop) en een beklimming om 'U' tegen te zeggen!
Maar voor ons was het één en al genieten; voorzichtig, dat kon niet anders, maar eigenlijk puur genieten.
Als we zelf hoog zaten scheerden de lammergieren over onze kop en we mochten er één zelfs in zijn nest zien landen: een hol in de rots, boven het water, maar op een serieuze hoogte.
De Ponte de Villacantal was een huzarenstukje uit de 16e eeuw! Een prachtig bouwwerk waaraan de architecten een kluif gehad hebben. Iemand zat daar aan de oever te schilderen, en ik kan me voorstellen dat hij niet de eerste, en ook niet de laatste zal zijn; dat kader zal menig kunstenaar wel inspireren…
Weer naar boven dus en toen we helemaal boven waren hadden we de keuze om nog verder te gaan of een doorsteek te maken naar Alquézar; die keuze was snel gemaakt maar die doorsteek had nog een verrassing in petto!
We hadden gisteren vanop een terrasje met panoramisch zicht mensen zien sukkelen; eerst gingen ze de linker kant op, dan de rechter…
Ik dacht toen dat ze op een wildpad zaten en dat ze niet verder konden; Edgard dacht dat de vrouw bang was; we waren het erover eens dat ze vast geen aangepast schoeisel aan hadden (terwijl we hen amper konden onderscheiden, maar ja, ne mens fantaseert toch).
Nu stonden we zelf op dat pad, dat eigenlijk geen pad was maar meer een morene of een rivierbedding geweest, die steil naar beneden gaat.
We moesten op een moment echt op ons achterwerk want 'aangepast schoeisel', stokken, geen angst of wat dan ook kon niet helpen om over die hindernis te komen.
Maar we kwamen goed beneden en wilden onszelf nog belonen met een 'café y un postre' (dessertje), maar toen hoorden we het achter ons rommelen en de dreigende lucht dreef ons naar huis; op onweer in de bergen zijn we niet zo gesteld en onze was stond buiten, haha!
Nog efkes op de gaspedaal geduwd en huppekee, recht naar de camping.
De regen kwam echter niet en het onweer evenmin.
We hadden gelezen dat het gebied van de Guara een heel zacht klimaat heeft zodat het zowel in de winter als in de zomer aangenaam toeven is; dat blijkt dus ook zo te zijn. De donkere wolken die deze middag al dreigend boven de bergen hingen, zijn blijkbaar veranderd van gedacht en een andere kant op gedreven want wij liepen de hele dag lekker in de zon en op dit moment hangt de was nog te drogen buiten terwijl het in de verte stevig lijkt te onweren!
In de dorpen en langs de banen zagen we machtige rozenstruiken; dit is de eerste streek die we bezoeken waar zoveel rozen bloeien; het is ook een wijnstreek! Een plek om terug naartoe te komen! Hier kan je het hele jaar door komen (daarom is deze camping dus ook open!).
Als uitsmijter een legende die op één van de borden onderweg stond: toen de Moren en de Christenen hier nog druk oorlog voerden, zaten de Moren lekker in het Castillo van Alquézar; een oninneembare burcht.
De soldaten waren meer dronken dan nuchter en ze vreeën meer met de jonge maagden van het dorp dan met hun eigen vrouw.
Volgens de legende trokken ze naar het hoogste altaar (van de Iglesia Collegiata) en bedreven ze ook daar de liefde… en zo konden de Christenen gemakkelijk Alquézar terugwinnen van de Moren.
Dit wordt misschien wel de meest spectaculaire dag van onze vakantie; eentje die op ons netvlies gebrand staat; eentje om op ons sterfbed te zeggen: 'dankjewel dat we dat mochten meemaken!'
Het begon al vanmorgen toen we afscheid moesten nemen van de eigenares van de camping Boltaña: ze had de tranen in de ogen, en zij niet alleen! Met een krop in de keel hebben we 'hasta pronto' gezegd en dat is niet gelogen: als het kan komen we daar zo snel mogelijk terug…
We reden langs Aïnsa en de A 138 richting Barbastro; een lange weg langs de Cinca, de machtige rivier die we gisteren ook volgden en waar twee dammen op gebouwd zijn. Daardoor is een dorp onder water gezet; de eigenares (ken haar naam niet… spijtig) had gezegd dat we op een moment de kerktoren nog zouden zien van het verdronken dorp; met de kano zou je zelfs door de klokkentoren kunnen varen, maar het waterpeil is blijkbaar zodanig hoog op dit moment dat we zelfs jonge bomen onder water zagen staan… Spanje is ook niet gespaard gebleven van regenval!
Er zat een gezonde spanning in ons lijf omdat we niet zeker wisten of we de weg naar Alquézar zouden kunnen doen met de camper; de lieve vrouw had ons gezegd dat we het via deze route wel zouden kunnen, maar het is een witte weg op de kaart, en we waren er toch niet zo gerust in; ik liet het aan Edgard over of hij die weg wilde doen of niet. We zouden echt wel een andere plek vinden om te slapen als deze niet kon, maar het gebied is natuurlijk heel aantrekkelijk: parque national de Guara! Een aanrader, zei iedereen…
Toen we vanuit Balbastro de A 1232 op reden, dachten we allebei: dit is prima! Een tweebaansvak met vangrails en een scheiding in het midden; meer moet dat niet zijn! We hebben al hachelijker wegen gevolgd! (bv toen we in die gorge terecht kwamen). En ook daar rijden er vrachtwagens … dus is het misschien wel wat hoogheidswaanzin van ons om te denken dat wij daar niet door kunnen, haha.
Vlotjes dus op onze bestemming geraakt: camping Alquézar; ze maken het zich hier niet moeilijk; gewoon camping voor de naam van het dorp en klaar is Cees.
Aanvankelijk leek de receptionist iets minder hartelijk dan onze lieve vrouw (wat niet moeilijk zou zijn), maar toen ik hem vertelde dat zij ons zijn camping had aangeraden, klaarde hij helemaal op en was het ijs gebroken; we kregen een plek toegewezen maar toen bleek dat we ons karretje niet horizontaal gezet kregen, zelfs niet op het hoogste niveau van de oprijblokken, en ik de eigenaar vroeg of we een andere plek mochten nemen, zei hij: 'ga gerust staan waar jullie willen, en kom me zeggen welke plek het geworden is'. Zo makkelijk zijn ze hier; het is natuurlijk geen hoogseizoen, maar misschien zijn ze ook gewoon blij met al die toeristen?!
We kregen van hem meteen een kaartje mee met uitleg over Alquézar en de 'lugar obligado' (dus verplicht te bezoeken) en zijn raad hebben we ook gevolgd; en wat een zegen!
Alquézar is een Moors dorp dat veel aandacht trekt door zijn spectaculaire ligging boven op een rots; het grootste monument is de 16e eeuwse Castillo y Iglesia Collegiata. We hebben het niet bezocht omdat het gesloten was wegens 'siësta'- tijd, en die is hier behoorlijk lang, maar we weten wel dat naast de kerk nog een kapel is gebouwd (na de herovering van Alquézar op de Moren).
Het dorpje is oud en mooi, heel mooi.
Het viel ons nog maar eens op hoe oud en nieuw hier probleemloos in elkaar overvloeien; je moet veel moeite doen om te zien welke gebouwen nieuw zijn en welke stokoud; de pittoreske straatjes en pleintjes zijn een lust om te zien en toch trokken de lammergieren ons alweer de natuur in: de ruta de las Pasarelas was een pittig maar goed begaanbaar pad met heel veel trappen, dieper en dieper de canyon in, richting rio Vero…
We dachten dat we het beste al gehad hadden, toen we aan de Cueva de Picamartillos kwamen, maar niets was minder waar!
Aan onze rechterkant zagen we een pad 'hangen' tegen de rotsen… gemaakt in staal, heel solide dus, hangend boven de rivier! Edgard wilde er wel een stukje van doen, maar nog voor we eraan begonnen waren we verkocht…
Ik heb nog nooit, zelfs niet in Nieuw- Zeeland, zoiets gezien, laat staan gedaan!
Het was grandioos!
Het water raasde onder ons door de kloof en wij liepen trap op, trap af, soms een hele tijd op hetzelfde niveau plakkend tegen de rotswand, door die betoverende canyon!
Alsof het nog niet goed genoeg was kwamen we onderweg nog een waterval tegen! Nog meer geraas en gedonder en nog meer ontroering en dankbaarheid dat wij dit alles mochten meemaken. We hebben dit geluk met meerdere zoenen bezegeld!
Na de mirador del Vero zijn we dan weer richting bewoonde wereld gegaan en op de camping beland…
Dankjewel, Edgard! Ik ben het Leven dankbaar dat ik jou mocht ontmoeten en met jou deze passie kan delen; we hopen dat we nog lang gezond mogen blijven en dit blijven doen.
Zowel voor Edgard als voor mij is Spanje een ontdekking; we hebben nog maar een stukje Catalonië (Val d'Aran) en Aragon gezien maar het heeft ons hart gestolen! Heel anders dan het dorre zuiden, al is de Alpujarra ook heel mooi; heel anders dan de Pyreneeën, is dit stukje Oost- Spanje. Nooit ver van de besneeuwde bergen, glooiend, groen, lieflijk, aangenaam, en met super lieve mensen.
We hebben zelfs besloten om Noorwegen te schrappen van onze verlanglijst om te kunnen terugkeren naar dit land, volgend jaar.
De camper doet het prima! Verbruik blijft onder de 10l/ 100 km; eerder tussen 8-9 l! Zelfs in de bergen! Dankzij het goed chauffeurke ook, wellicht!
De camping is weer helemaal anders maar ook super mooi aangelegd; deze keer in terrasvorm (tenten bovenaan natuurlijk, zoals in Menton, Harry), met allées genoemd naar de canyons hier in de buurt…
De aanplanting is zowel oud als nieuw: ooit was dit een 'olijfgaard' (bestaat dat woord?) met hier en daar hoge cipressen ertussen; overal tussendoor staan bloemen, haagjes, struiken; een oase van groen!
Ook hier weer bungalows en vaste caravans (verhuurbaar of voor het personeel?). Het hele jaar door geopend (wellicht door het gematigd klimaat van de Sierra de la Guara) en voorzien van alles: supermercado, restaurant, uitleendienst van klimmaterialen en van duikpakken… en zelfs een tankstation!
De stilte is hier overdonderend; niemand roept (op een baby na en ook die is alweer stil), iedereen is vriendelijk maar gereserveerd: geen schending van de privacy; een oase van rust… weeral!
16 mei van Boltaña naar Sieste (wandeling) en naar Ainsa (fiets)
Een wolkeloze hemel vanmorgen, zo mooi…
We zijn er meteen goed ingevlogen: rechts van de ingang van de camping ligt een steil weggetje dat naar Sieste leidt… Wauw, wat een mooi dorp!!!
Op elk huis, elk gebouw, staan schouwen met heel aparte torentjes erbovenop.
We namen foto's van fauna en flora; prachtige kleuren, overal.
Omdat we al na een uurtje boven waren zijn we verder gewandeld op een pad door de Valle de San Martin; we ontmoetten daar een Nepalees, die de vlaggetjes op mijn rugzak herkende. Leuk was dat, ook voor hem, denk ik.
Toen zagen we een afslag naar Boltaña, dus zijn we maar de hele berg rond gelopen; het was ondertussen middag en warm, maar wij liepen door het bos en hadden geen last van de zon, alleen lust door de speling van de schaduwen.
We hebben onze picknick dan maar op de camping opgegeten en zijn daarna vertrokken naar Ainsa;
Langs de Ria Ara!
Geen echt fietspad, omdat het eigenlijk gemaakt is met keien die door de rivier zijn meegenomen, maar we hadden het nooit willen missen.
Op meerdere plaatsen stond uitleg over de dieren, het landschap, de bomen en planten…
Wat hebben we genoten!
En de rivier zelf is onbeschrijflijk mooi. De gletsjerkleur die ze in het begin heeft, wordt in Ainsa omgevormd tot appel-blauw-zee-groen… we waanden ons aan de Middellandse zee!
Ainsa is de middeleeuwse hoofdstad van het koninkrijk Sobrarbe; de Plaza Mayor is een weids, met keien geplaveid plein. Aan één kant staan arcaden van bruin zandsteen; aan de andere kant staat de toren van de Iglesia de Santa Maria (12e eeuw) en het kasteel.
We zijn even op de wal gelopen en het overzicht van de omgeving was weer betoverend.
De andere mensen op de camping vonden de weg langs de rivier bijna onberijdbaar, maar wij kunnen blijkbaar tegen een stootje meer; alleen het fruit in onze zak had de hobbels niet verdragen, dus namen we de grote baan om terug te komen. We waren op een kwartiertje thuis…
We besloten om deze mooie streek morgen toch vaarwel te zeggen; we horen dat Alquezar zo mooi is, maar we weten niet of de weg ernaartoe voor onze camper geschikt is… we zien morgen wel waar we belanden;
Vanavond trakteert Edgard met een etentje… (met 1 glas vino de la casa!); dus tot de volgende keer…
Voor het eerst op deze vakantie zijn we pas tegen 9u wakker geworden! De vorige nachten waren niet zo best, en die schade hebben we helemaal goed gemaakt!
We waren ook nergens voor gehaast.
Het brood was besteld bij de receptie en het smaakte naar nog! We aten al enkele keren 'gewonnen brood' omdat we onze tanden kapot beten op het oudbakken brood; lang bewaart dat Frans (en Spaans) brood niet, he?!
Maar vers is het heerlijk.
De eigenares is een super lief mens;
Als ik haar zie oefenen we allebei: ik mijn Spaans en zij het Nederlands want dat kan ze een ook een beetje omdat ze hier een vrijwilligster heeft die Spaans komt leren om in Peru te kunnen werken…
Zij had ons de tip gegeven om naar Guaso te wandelen; de toren van Guaso zien wij liggen vanop onze staanplaats; een dorp hoog op een berg gelegen; ze verzekerde ons dat we een super mooi panorama zouden hebben daarboven.
En ze heeft niet overdreven! We moesten wel langs een weg, maar helemaal niet druk bereden.
Helemaal in het begin kwam een mooi wit paard ons achterna gelopen; hij passeerde ons, keek nog eens naar beneden (alsof hij wou zien of zijn lief hem volgde, maar zij stond beneden en keek alleen maar naar hem) en vervolgde zijn weg naar boven; hij stond aan de buitenkant van een wei met andere paarden te grazen en op onze terugweg stond hij mee in de wei… Is iemand zijn paard kwijt of hoort hij daar? Wij weten het niet.
Boven was het zicht adembenemend. 360 ° rondom ons bergen, terrassen en valleien.
Bij de toren staat een bord waarin de geologische structuur van het landschap wordt uitgelegd aan de hand van foto's van de omgeving die je daar ziet.
De kerk die aan de toren vast zit dateert uit de 12e eeuw; ze wordt op dit moment gerestaureerd (gesponsord door Europa) maar de werken liggen stil; ze zullen dat geld wel ergens anders voor kunnen gebruiken. We konden ze niet van binnen bezoeken maar de buitenkant was zeker wel de moeite waard. Schietgaten kom je hier overal tegen in kerken en torens… het is hier niet altijd peis en vree geweest!
Niet ver van de kerk staat een stenen gebouw met een vierkantig grondvlak, en een piramidaal dak (een Esconsuradero, volgens de uitleg). De muren zijn open; het zou één van de vele constructies zijn die vroeger gebouwd werden vanuit een bijgeloof; de bedoeling was de weergoden goed te stemmen en onweer en demonen af te wenden.
Het kruis dat in het midden ervan stond had gelijke benen (zien we op de foto's) maar staat er nu niet meer. Maar naast de kerk staat nog wel een 'evenwichtig' kruis.
Deze gemeente behoort bij een groep van EC: ecologische sites waar je, zoals in Laspaules, bij de plaatselijke bevolking kan logeren aan een gunstige prijs, en streekproducten en streekgebonden gebruiken kan leren kennen. Net zoals in de Val d'Aran wordt ook hier die vorm van ecologisch toerisme nu gepromoot.
Op een boogscheut van Ainsa, en toch helemaal in de natuur. Less is more… en de autochtone bevolking wordt er beter van. Geen hotelketens waarvan de eigenaars ver weg zitten en de werknemers niet altijd even gemotiveerd zijn.
We hadden de bedoeling om nog naar Ainsa te fietsen maar we zijn rustig op de camping gebleven; het is hier toch zo goed toeven…
Zeker tot woensdag blijven we nog hier; het weer is zalig: wat wind, veel zon, wat wolken waardoor het niet altijd even warm is en het wordt alleen maar beter…
ha ha, de tilde gevonden! Wij zitten dus in Boltaña!
Dit dorp, of is het een gehucht? Ligt in het parque nationale de Ordesa Monte Perdido in het gebied Aragon (of is dat een provincie?); die verloren gelopen berg staat recht voor ons! Het park ligt zo'n 120 km boven Zaragoza.
Dus niet eens zo ver van de grens met Frankrijk, maar al wel aan de voet van de Spaanse Pyreneeën.
Edgard vond dit gebied toen hij de weg naar Portugal zat uit te stippelen; we hebben nog 12 dagen de tijd om in Gouveia te geraken, dus waarom niet van het ene mooi gebied naar het andere reizen, als het maar in de richting van onze bestemming ligt?!
De 'mindere' dagen gebruiken we om te verkassen zodat we zo weinig mogelijk van het goede weer moeten missen; toch heerlijk als je dat zo kan regelen?! Het voordeel van een vakantie in het laagseizoen.
Een fantastische camping; ja, sorry, het klinkt jullie misschien een beetje teveel fantastisch en heerlijk in de oren maar het is gewoon zo goed, zelfs al gaat er eens iets fout.
Gisteren, bij het aanmelden aan de receptie, ontdekte Edgard al meteen een restaurant; de eigenares vertelde ons dat het dagelijks geopend is en zeer goed van kwaliteit.
Wij voelden de vermoeidheid van een dag reizen in de bergen, met weliswaar heel mooie vergezichten, maar met ook veel aandacht voor de kronkelende wegen; anders kom je niet heelhuids beneden!
Dus waarom ons niet verwennen met een dinertje?
Op het terras zat nog wat volk maar binnen waren wij alleen…
Wij hadden het wat frisjes gekregen door het internetten buiten en waren dus blij met het kacheltje binnen.
Ze boden steur aan uit de Cinca; een rivier uit de streek; en daarbij super lekkere champignons van het moment en broodjes waar je sowieso teveel van eet.
Het smaakte heerlijk; enige moeilijkheid: de wijn werd per fles aangeboden.
We besloten om ons eens te laten gaan; voor de prijs moet je het hier niet laten (staanplaats met elektriciteit: 17 € per nacht; maaltijd 12 €; wijn ook 12 €).
Het was een Chardonnay maar voor ons niet de juiste, zo bleek achteraf.
We kwamen heel vrolijk naar beneden, dat wel, maar ik had geen andere keuze dan te gaan liggen en te hopen dat de camper stil zou gaan staan; hoe meer we lachten hoe erger het werd…
Om 21.30u lagen wij al in ons beddeke, maar we hebben niet goed geslapen! Behalve last van het tollen van mijn (ons?) hoofd, kwam er een gevoel bij van misselijkheid en zurigheid in ons maag…
Goed voor één keer maar daar laten we ons niet meer aan vangen; het plezier was van te korte duur.
Vanmorgen hadden we gelukkig geen houten kop; maar mijn blaasontsteking, die gisteren praktisch weg was, stak weer de kop op; ik was al bang dat ik weer aan de antibiotica zou moeten; het is nu namiddag en ze is weer onder controle, maar vanmorgen was het toch even slikken…
We besloten om er een rustige dag van te maken: drie machines was gedraaid, die allemaal al droog zijn; wat een luxe als je mooi weer hebt. Op dit moment komen er toch een paar dreigende wolken af maar veel regen verwachten we niet.
We mochten zo pas getuige zijn van een zwerm van wel 30 gieren; 'buitres' in het Spaans; ze cirkelen al een hele poos boven ons om thermiek te vinden maar zakken elke keer weer af; een geluk voor ons want dan kunnen we hen van dichtbij zien; mooie, statige vogels met 'vingers' aan het uiteinde van hun vleugels (anders waren het geen gieren, natuurlijk) en een bruine rug! Prachtig!!!
De camping loopt stillekesaan vol; wie een wandeling of uitstap deed komt nu terug en de nieuwelingen druppelen binnen; op elke camping staan huisjes, huurtenten en huurcaravans; sommige zijn permanent bewoond; dat is een vast inkomen voor de campinghouders en maar goed ook want als ze het van het seizoen alleen moeten hebben, dan gaan ze wel failliet; hier werken heel wat mensen in de onderhoud. De vrouwen doen de poets, de mannen het zware werk;
Het sanitair is op elk moment van de dag zo netjes! De afwasbakken zijn zo proper als thuis; de toiletten lijken om het uur gepoetst; de douches zijn royaal van afmetingen.
Als ik terugdenk aan mijn kindertijd, dan herinner ik me donkere gebouwen en smalle kotjes en soms geen warm water; die kom je nu niet meer tegen; het is één en al luxe nu, ook op campings.
De percelen zijn vaak heel groot zodat iedereen privacy heeft; alleen in Albi zaten we wat korter bijeen, maar dat stoorde ook niet; de rest van de camping maakte dat ene minpuntje meer dan goed.
We blijven voor de rest van de dag lekker thuis; het is ook wel eens fijn om rust te nemen; we zijn al 11 dagen ofwel op wandel ofwel aan het verkassen. We hebben alle tijd om in Gouveia te geraken.
