Ik ben Hellemans Karl, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Cladonia.
Ik ben een man en woon in Schilde () en mijn beroep is Zoeken naar verwondering.
Ik ben geboren op 19/05/1938 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zie link naar Natuurgidsen Schilde.
Natuur
en natuurbeleven
19-11-2009
Okerknolcollybia
De "Okerknolcollybia" (Microcollybia cookei) heeft een kleine hoed die wit of witachtig is. Speciaal aan dit zwammetje is dat hij ontspringt aan een rondachtig, okerkleurig sclerotium (een korrelachtige structuur: de zwam bouwt een voedselreserve van de oude plaatjeszwam op, in een korrel, zo groot als een mosterdzaadje of een gerstenkorrel. Vandaar groeit er in gunstigeomstandigheden het paddenstoeltje, zoals we het kennen. Soms kan een sclerotium jaren op gunstige omstandigheden wachten, alvorens het paddenstoeltje tevoorschijn komt!) Vandaar heeft het zijn naam ook. Zij komen dus voor op resten van plaatjeszwammen die soms nog nauwelijks als zodanig te herkennen zijn en daardoor schijnbaar op de grond groeien. Zij staan soms met velen samen. Het zijn dus saprofyten op de rottende resten van grotere plaatjeszwammen! Of de ene zwam leeft van/op de andere! Zeker even klikken op de foto om te vergroten, zodat de gelige korreltjes te zien zijn!
De "Stinkparasolzwam" (Lepiota cristata) heeft inderdaad een onaangename geur die omschreven wordt als "prikkelend-metaalachtig". Hij is daarom ook ongenietbaar door die onaangename geur. Hij wordt een 5 cm breed en dat is niet zo groot in vergelijking met andere parasolzwammen. Heeft een roodbruine deklaag, die weldra tot de kruin oplost in concentrisch gerangschikte schubjes op een witte achtergrond. In het midden blijft doorgaans lang een centrale roodbruine plek waardoor hij goed herkenbaar is, met daarond dan de roodbruine schubjes in rondjes geschikt. Een wat aparte verschijning! Even op foto klikken om te vergroten!
De "Grofplaatrussula" (Russula nigricans) is in de jeugd witachtig, wordt vlug grijsbruin en wordt tenslotte zwart. Hier zien we reeds in het midden dat zwart opkomen. Hij kan groot worden: 15 zelfs 20 cm. De lamellen staan ver uiteen! Dat zien we vooral bij de foto in bijlage van een ouder exemplaar dat ook al heel wat zwarter is geworden en waarvan de lamellen omhoog gekruld zijn. (Zie bijlage)! Hij behoort dus tot de "russula-groep", de zwammen waar men de steel kan breken als "een krijtje" omwille van de korte vezelstructuur van de zwamdraden. De smaak is zacht en hij zou eetbaar zijn als hij jong is!
De "Reuzenzwam" (Meripilus giganteus) kan tot 40 cm breed worden! Hij is plat waaiervormig en groeit met meerdere hoeden tot een rozet! De bovenzijde is beige tot geelbruin tot zelfs donkerbruin. De aangroeizone aan de rand is dooiergeel tot geelwit, dit is vooral te zien in de volle groei van de zwam. Hij groeit op wortels of stamvoeten van levende bomen (dus een parasiet). Hij verstopt de houtvaten en kan zo in zelfs korte tijd grote bomen doden! Jong is hij eetbaar maar hij wordt snel ongenietbaar. Zou vroeger gebruikt zijn om in de soep vetoogjes te laten verschijnen. (Even op foto klikken om te vergroten)
De "Doolhofzwam" (Daedalea quercina) kan tot 20 cm breed worden. Hier zien we een stukje van de bovenzijde (rechts). Bij oude exemplaren wordt hij grijsbruin op de rand witachtig- beige met een geelachtige overganszone. Hij is verder dik balkonvormig en de "buisjes" zijn licht beige. Zij zijn labyrintachtig verbonden, vandaar ook de naam van de zwam! Het is een meerjarige soort, groeit dus enkele jaren door! De buisjeslaag echter blijft dezelfde, het is alleen de vruchtbare sporenvormende laag (hymenium) die zich vernieuwd!( Dit noemt men met een moeilijk woord "katahymenium") De buisjeslaag heeft dus geen etages zoals bij zwammen die meerjarig zijn en waar de buisjeslaag ook steeds aangroeit. Op de foto, zie bijlage (even op klikken), ziet u de buisjeslaag nog eens in close-up.
De "Peervormige stuifzwam" (Lycoperdon pyriforme) staat steeds op dood hout dat ook begraven kan zijn, zodat het niet zichtbaar is. Gewoonlijk staat hij ook in dichte groepen en de vruchtlichamen zijn van 2 tot 5 cm hoog. In de jeugd is hij witachtig, crème tot geelachtig. Van boven wordt hij kalend na eerst wat kleiig geschubd te zijn. De geur vooral bij onrijpe exemplaren is onaangenaam prikkelend en metaalachtig, doet wat aan aardappelbovisten denken. Door zijn standplaats op dood hout is hij nauwelijks met andere stuifzwammen te verwarren. (Steeds op foto klikken om te vergroten).
Een aparte verschijning deze "Grote sponszwam" (Sparassis crispa) ! Hij gelijkt op een grote badspons en is vleeskleurig tot okergeelachtig. Bestaat verder uit kroezig,gegolfde, bandvormigeelementen. Aan weerszijde zijn deze elementen met een vruchtlaag bedekt. Daar worden de sporen dus gevormd. Verder zijn de elementen onderling vergroeid en op een gezamelijke stronk ingeplant. Het is een parasiet en komt voor op stronken van levende naaldbomen, als de boom dood is, gaat hij verder met deze te verteren, hij is dus verder saprofiet! Blijkbaar is hij ook eetbaar en zelfs smakelijk wordt er vermeld maar hij moet wel goed gewassen worden en van de ingegroeide humusdeeltjes en inwonende insecten gezuiverd worden. Ook al te oude exemplaren zouden wel eens bitter kunnen smaken!
De "Schotelrussula" (Russula velenovskyi) behoort natuurlijk tot het geslacht "russula" de paddenstoelen die een korte celstructuur hebben en daardoor gemakkelijk breekbaar zijn. De steel breekt als een "krijtje"! De hoed is steenrood tot bruinrood, soms oranje verblekend vooral in het midden! Daarom zegt men ook dat hij een "zonnetje" in het centrum heeft! Aan de rand is zijn hoed ook kort geribd. Hier op foto ook goed te zien (even vergroten)! Zijn smaak is zacht en hij is ook eetbaar. Hij staat vooral bij Berken in "symbiose" (geeft aan de Berk mineralen en water langs zijn schimmeldraden en de wortels en krijgt van de boom de nodige suikers om te leven. Wederzijds voordeel dus! Op de onderzijde van de lamellen en op de zijkanten kan hij ook een mooie rode snede hebben. Dit is op de foto in bijlage te zien! Even klikken op "Schotelrussula onderzijde" in bijlage!
De "Bundelfranjehoed" (Psathyrella multipedata) is normaal vleeskleurig bruinachtig of beige- bruin. Maar hij is "hygrofaan"! Dwz. bij droogte verkleurt de hoed en wordt bleker! Bij vocht wordt hij terug bruiner. Hier op de foto hebben we in droge omstandigheden de franjehoed aangetroffen! (Even op foto klikken om te vergroten). Zijn steel is wit en de lamellen zijn chocoladebruin en staan dicht opeen. Het is een saprofiet, hij staat dus op dood materiaal dat gewoonlijk onder de grond te vinden is en daar leeft hij van!
Deze "Draadknotszwam" (Macrotyphula filiformis) staat veel op rottend bladstrooisel van allerlei loofbomen. Ze worden 3 tot 6 cm hoog en in de jeugd zijn ze massief vlezig en daardoor ook elastisch. Ze staan ook meestal in zwermen en daardoor vallen ze nog een beetje op anders kijkt men er helemaal overheen omdat zij juist zo "draaddun" zijn. Het is altijd een mooie ontdekking om deze zwermen "Draadknotszwammen" doorheen de afgevallen bladeren te zien bovenkomen! (Op foto steeds klikken om te vergroten)
Het "Hazenpootje" (Coprinus lagopus) behoort tot de inkzwammen maar staat niet op mest, zoals de meeste inktzwammen. Het staat meer op hout of zoals hier op houtsnippers. Als het uitkomt is het olijfgrijs of grijs en heeft het de vorm van een "vingerhoed". Op de foto hier is het jong en ook nog wit behaard. Met wat fantasie kan men er dus een "hazenpootje" van maken. Later zal het uitgroeien met een sterk opgerolde rand en zwart gaan vervloeien zoals inktzwammen doen. Op de foto (zie bijlage even op klikken) zien we de latere stadia van dit "Hazenpootje"!
Een klein zwammetje! De hoed van de "Paardenhaartaailing" (Marasmius androsaceus) wordt maar max. 1cm breed. Heeft een donkerder genaveld centrum met een gerimpeld oppervlak. De steel is bruinzwart tot zwart,lang en buigzaam! Ook wat glanzend, hij ziet er dus uit als een "paardenhaar"! Staat, zoals ook hier, op dode houten plantenresten. Bij droogte zijn de hoedjes ook verblekend (zoals hier)en verschrompelen ze ook! (Zeker op foto klikken om te vergroten!)
De "Berkenridderzwam" (Tricholoma fulvum) heeft wit sporenpoeder. Wij kunnen dit reeds zien aan de witte sporen, die op sommige van de onderliggende hoeden van deze paddenstoel te zien zijn.(De sporen vielen reeds naar beneden) De hoed is geelbruin tot donker roodbruin. De geur is meelachtig en ook de smaak. De lamellen zijn bleekgeel en worden wat bruin, bij het ouder worden. Hier zien we reeds wat bruinevlekken op de lamellen. Hij zou eetbaar zijn maar men moet hem dan wel goed verhitten anders krijgt men er darmstoornissen van! (Op foto klikken om te vergroten).
De "Okerkleurige vezeltruffel" (Rhizopogon luteolus) behoort tot de volledig ondergronds of oppervlakkig in de bodem groeiende buikzwammen. Hij is onregelmatig bol- tot knolvormig en komt gedeeltelijk bovengronds. De buitenzijde is wel gekenmerkt door bruine myceliumstrengen die er omheengroeien, ze zijn vuilwit tot vuilgeel of bruinachtig, zoals hier. Hij geurt onaangenaam knoflookachtig. De sporen worden dus volledig inwendig gevormd en zullen maar eerst ontsnappen als de schors bij rijpheid openbreekt. Zij leven in symbiose met naald- of loofbomen. (Even op foto klikken om te vergroten, zo zijn de myceliumstrengen beter te zien!) Niet zo vlug te vinden!
De "Gewone rupsenzwam" (Paecilomyces farinosus) is een parasiet of saprofiet op begraven larven of poppen van insecten. Hij leeft dus van larven of poppen van insecten! De sporendragers groeien uit en zijn draadvormig zoals hier, maar kunnen ook wat koraalvormig vertakt zijn. Deze zijn bepoederd nml. met "conidiosporen" bedekt, dat zijn eigenlijk ongeslachtelijke sporen. Ze worden van de zwamvlok afgesnoerd en bij ontkieming kunnen zij op die wijze een nieuwe zwamvlok tot ontwikkeling brengen. Opnieuw een apart systeem in de natuur om tot voortplanting te komen!( Op foto klikken om te vergroten)
De "Gewone heksenboleet" (Boletus erythropus) is ook weer een zwam met een mytisch geladen naam. De kleuren spelen hier zeker een rol! De hoed is donkerbruin iets verblekend en fluwelig. De buisjes zijn donkerrood en bij druk of beschadiging blauw aangelopen. De steel is ook roodachtig. Het vlees is ook geelachtig maar bij verwonding inktblauw of blauwzwart aangelopen. Niettegenstaande deze angstaanjagende naam en de op 't eerste zicht niet apettijtelijke kleuren is hij goed eetbaar. Niet de "Netstelige heksenboleet", die een duidelijke nettekening op de steel heeft. Deze is met alcohol wel giftig zoals de Kale inktzwam. (Op foto steeds klikken om te vergroten). Op foto ziet u de steel en onderzijde en rechts de bovenzijde van deze zwam.
De "Grote stinkzwam" (Phallus impudicus) behoort tot de buikzwammen en doet zijn naam alle eer aan. Van op 10 meter afstand als men wat windaf staat kan men hem al ruiken! Hij eindigt in een klokvormig kapje met honingraatstructuur dat een olijfgroenen sporenmassa draagt. Het is deze massa die een aasgeur verspreid. Heel wat vliegen, aas- en mestkevers, komen er op af om er van te eten maar tevens verspreiden zij ook de sporen op deze wijze. (Hier op de foto kunnen we zo wat vliegen zien zitten). De zwam zelf komt uit een "duivelsei" met een geleiachtige structuur er rond. Daaruit komt na enkele uren al een penisvormige structuur met het sporenkapje te voorschijn! Zijn wetenschappelijle naam: Phallus = penis, impudicus = de onbeschaamde, laat hier ook niets aan de verbeelding over en is zeer duidelijk. In bijlage laten we ook nog een foto zien van het duivelsei waar we bovenaan reeds het kopje zien dat zal uitbreken. Even op deze bijlage klikken om de foto te bekijken.
De "Duivelsbroodrussula" (Russula sardonia) is weer een paddenstoel met een magischenaamgeving, zoals er vele zijn. Hij moet met zijn verschijnen wel tot de verbeelding van onze voorouders gesproken hebben. Hij heeft ook wel een bijzondere kleur! Van boven is hij paarsrood of wijnrood en soms heeft hij ook groene nuances of is hij geheel bloedrood! De kruin is zwartpurper en vaak met een middenbultje. De lamellen die we hier niet zien zijn geelachtig tot later citroengeel. De steel zoals we kunnen zien is dan wel witachtig en met een lilaroze tot roodviolette tint aangelopen. De geur is dan wel aangenaam fruitig maar de smaak is dan wel zeer scherp. Russula's kan men wel eten (niet giftig) maar er zijn er dus bij met een zeer scherpe smaak, dus echt niet lekker!
Deze "Oranjerode stropharia" (Stropharia aurantiaca) heeft een oranje tot bloedrode kleur! De hoedhuid is slijmig en soms zijn er aan de rand witachtige schubjes aanwezig. De sporen zijn donker zoals we aan de onderzijde kunnen zien. Hij is te vinden op dood hout en houthaksel. Hij wordt als zeer zeldzaam bestempeld maar juist door het gebruik van meer hakselhout hier en daar, zien we hem meer opduiken. Een mooie verschijning! (Even op foto klikken om te vergroten)
De "Gele ringboleet" (Suillus grevillei) is stralend goudgeel of oranjebruin tot roodbruin in vochtige toestand slijmig ( hij behoort tot de slijmboleten). De buisjes zijn in de jeugd goudgeel later vuil geelbruinachtig en vaak iets aflopend op de steel. De steel is geel- tot roodbruin met smalle geelachtige , slijmige ringzone. (Zie hiervoor de foto in bijlage waar vooral de ringzone zichtbaar is). Het is een symbiont met Larix of Lork en dat is wel bijzonder aan deze zwam. Waar lorken staan kan men hem vinden!
Ik ben Hellemans Karl, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Cladonia.
Natuur
