Ik ben Hellemans Karl, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Cladonia.
Ik ben een man en woon in Schilde () en mijn beroep is Zoeken naar verwondering.
Ik ben geboren op 19/05/1938 en ben nu dus 86 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zie link naar Natuurgidsen Schilde.
Natuur
en natuurbeleven
29-12-2007
Echte tolzwam
Geen alledaagse ontmoeting! Het is een kaneelbruine, met smalle concentrische ringen verdiepte hoed. Een echte "tolvorm". Het oppervlak is mat en fluwelig. (Onderaan heeft hij buisjes). Te vinden in dennenbossen op zandgrond. Ook deze vonden wij in het Driehoeksbos te Schilde.
Ook onze schildwantsen zijn mooie insecten met prachtige tekening op hun vleugels. Hier konden we een Meidoornschildwants treffen in 's Herenbos te Oostmalle. Zij liet zich geduldig fotograferen.
Een aparte verschijning op arme heidegrond. Bovenaan hebben ze een stompe top en zijn verder mat, bleek vuilgeel tot heldergeel. Men ziet ze niet zo veel. Maar in het Driehoeksbos in Schilde dit jaar stonden ze massaal tussen haarmossen. Prachtig!
Een melkzwam waarvan het mellsap witachtig is maar na een tijdje een geelnuance krijgt. Hij ruikt naar oude frituurolie. De hoed is vleeskleurig bruin tot roodbruin en is onduidelijk gezoneerd en soms waterig gevlekt. De kleur, zonering en de geur laten toe hem te herkennen. Alle melkzwammen zijn ook "mycorrhiza-zwammen" de zwamdraden zijn met de wortels van bomen of struiken verbonden en wissellen stoffen uit. De zwam heeft suikers van de boom nodig en de zwam geeft water en mineralen aan de boom. Zij leven dus in symbiose!
Hier hebben we een prachtig zicht op de mooi uitgebouwde oppervlakte van zijn gaatjes/buisjes. De kleur ervan is te omschrijven als witachtig. Vaak lopen de buisjes iets af op de steel die hier mooi centraal staat en de kleur van de hoed heeft.
Hier zien we de hoed die okerbruin tot donkerbruin kan omschreven worden. Het centrum is iets verdiept. Het oppervlak is fijn viltig-fluwelig. Het is een saprofiet die veel op dode takken van loofbomen voorkomt vooral in najaar en winter, zoals zijn naam laat vermoeden. Hierboven staat de onderzijde te bewonderen.
Hieronder staat meer uitleg nog met zicht op de hoed maar hier zien de de mooie roodachtige kleur van de lamellen en onderaan op de steel zelfs een plukje groen, waartoe de verkleuring na enige tijd overgaat.
Zijn melksap is oranjerood, wordt dan wijnrood en na een dag groen. We kunnen dat hier natuurlijk niet demonstreren. Zijn hoed is wel vleeskleurig- tot oranjeroodachtig met naar groen of blauwgroen verkleurende plekken. De hoedhuid is vettig in vochtige toestand. De steel is ook in de kleur van de hoed. Het is wel een "kleurrijke" mekzwam! De smaak wordt als iets scherp rubberachtig omschreven.
Zijn hoed heeft een roodbruine deklaag die tot op de kruin oplost in concentrische gerangschikte cirkels op witte achtergrond. Dit is wel een typisch uitzicht voor deze zwam! Verder is zijn geur onaangenaam "prikkelend-metaalachtig" niet zo simpel om zich dat voor te stellen maar een Aardappelbovist of Peervormige stuifzwam heeft ook iets weg van die geur.
Hier zien we hem bovenaan. Zijn hoedhuid is oranjerood tot vleeskleurig-bruinachtig maar vooral is de hoedhuid schurftig tot fijn beschubd zoals we hier kunnen opmerken. Zijn naam heeft hij gekregen omdat waneer men de lamellen bekijkt, die ook vleeskleurig roodachtig zijn. Men zou denken dat hij een bruin-roodachtig gekleurd sporenpoeder zou afgeven, wat juist niet het geval is. Zijn sporen zijn wit! Vandaar dat men soms "gefopt" wordt bij het determineren.
Een zwam die bij kneuzen van de plaatjes wit melksap afgeeft dat niet verkleurd. De hoed is wel bijzonder, hij is witachtig tot bleekroze, effen en niet gezoneerd. De hoedrand blijft lang ingerold en is soms langharig-wollig. Dit zijn nog velumresten. Verder is zijn smaak ongenietbeer, hij heeft scherp smakende harsen in zich.
Dit is niet zo groot (max 1,5 cm). Buitenzijde viltig, gelig grijs. In de beker bevinden zich beige "eitjes" van 2-3 mm die met een draadje vastzitten. De binnenzijde is glad, zilvergrijs. Zij groeien op de grond op grof strooisel, stammen en takken van loofbomen. De "eitjes" zijn sporenpaketjes van de zwam die door regendruppels weggespat worden. Een wel bijzonder mechanisme bij dit soort zwammetjes!
Dit is wel een van de meest voorkomende mycena's. Zij zijn steeds te vinden op dood hout. De hoed is wat bleek hoornkleurig- bruinachtig of vleeskleurig-bruinachtig. Dus alleen aan dit kenmerk (kleur) moeilijk te herkennen. Wat ze wel hebben is verbindingsboogjes of dwarsadertjes tussen de lamellen maar dat moet men met een loep kunnen bekijken. Hier komen ze mooi tussen de schors en de stam van een dennenstronk naar boven.
Niet zo spectaculair maar wel zeldzaam. Trekt wat op een Tonderzwam. Hij heeft een meerjarig, hoef- tot consolevormend en hard vruchtlichaam. De kleur is roestbruin tot grijszwart of zwart met een lichtere stompe rand, zoals we hier kunnen opmerken. Wij vonden hem op een populier in het Zevenbergenbos (Ranst) op een koude decemberdag. Het is een parasiet die zal verdergroeien ook als de boom al dood is. Vanwaar zijn naam? Had hij misschien dezelfde functie als de Tonderzwam?
De hoedhuid is hier kaneelkleurig geelachtig tot kaneelbruin en fijnviltig tot geschubd. Het zijn hier echter de lamellen die voor kleur zorgen. Zij kunnen vermiljoenrood tot bloedrood zijn. Deze kleuren werden zelfs als textieelverfstoffen gebruikt! Hij heeft in elk geval ook weer een naam gekregen uit de sprookjessfeer. Hij komt voor in naaldbossen onder fijnsparren en dennen. Deze werd in het Driehoeksbos in Schilde opgenomen.
De hoed is mooi paarsrood of purperkleurig met een heldergele ondergrond. Een "koningsmantel" uit de sprookjes. Staat hier op een stronk van oude den (saprofiet) met enkele boven elkaar. Hun geur is nogal muf (ook de smaak). Hij wordt als eetbaar bestempeld maar omwille van die muffe smaak eerder te gebruiken in "gemengde" schotels
Dit heeft iets van het Gewoon meniezwammetje maar is nog kleiner. De vruchtlichaampjes zijn maar 0,2 tot 0,3 mm groot! De kleur is ook fel scharlaken- tot bloedrood. Het breekt ook door de schors en is een parasiet (tast levende bomen aan). Omdat het zo klein is valt het niet vlug op en moet men er bijna met de neus boven staan. Zijn wetenschappelijke familienaam als parasiet "Nectria" (van 'necatrix'= moordenares) is goed gekozen.
Een mooie opvallende verschijning als men hem tegenkomt. Schotel- tot schaalvormig. Van binnen is hij fel (rood)oranje. Het is deze binnenzijde die de vruchtbare laag van de zwam vormdt! Hij komt dikwijls op voedselrijke bodems tevoorschijn langs randen van paden. Een saprofiet (hij leeft van dood materiaal).
Tegen het einde van het zwammenseizoen worden de zwammen op hun beurt dikwijls geparasiteerd door andere schimmels. Hiet hebben we een Knopschimmel op een Kleefsteelmycena die zelf niet meer te herkennen valt op deze foto. De schimmel staat met zijn vruchtlichamen als een punker naar alle zijden uitgespreid. De zwarte bolletjes waar de sporen inzitten zullen later openbartsen. Een appart zicht!
Het zijn kogelvormige bolletjes met een papil die samen uitbreken in framboosachtige groepjes uit de schors. Dit is het echt (Gewoon)meniezwammetje dat zijn naam met de rode kleur eer aandoet. Daarnaast en wat ertussen, zien we nog bleek oranjeroze kussenvormige bolletjes. Dit zijn imperfecte vormen van dit zwammetje zij geven geen echte sporen af maar ongeslachtelijke voortplantingscellen. Zij vormen klonen van de zwam! Veel te vinden op dood hout.
Zijn hoedhuid is fijnfluwelig met zeer uiteenlopende bruintinten. Onderaan zijn hoed heeft hij gaatjes, typerend voor de boleten. Zijn steel is geheel en zeker naar onder toe, roodachtig aangelopen. Zoals verschillende boleten is hij eetbaar maar hij zou wel een zurige smaak hebben.
Hier zien we hoe een Vliegenzwam bovengronds komt: een rond, bol, geschubd velum met daaronder een knol, de voet. Onder dit schubbig en gebarsten velum zien we een rood oppervlak verschijnen dit verraadt dat het een vliegenzwam is. Speciaal hier is het gele velum dat uiteindelijk geen witte maar gele schubben op de hoed gaat tonen . We hebben hier te doen met de gele variant van de Vliegenzwam die normaal witte stippen heeft!
Nog een Mycena uit de grote familie, die toch op naam kan gebracht worden in het veld. De hoed heeft alvast de typische straalsgewijze ribbels. Verder ruikt hij naar chloor wat zeer speciaal is in de paddenstoelewereld al zijn er heel veel geuren te ontdekken. Zijn naam heeft hij wel aan die chloorgeur te danken! Moest hij die geur niet hebben zou het moeilijk zijn hem zo op naam te brengen, als men hem tegenkomt.
Ik ben Hellemans Karl, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Cladonia.
Natuur
