...
-----Alessandro Filipepi, beter bekend als Sandro Botticelli (Florence, rond 1445 - aldaar, 17 mei 1510) was een Italiaans kunstschilder uit de Italiaanse Renaissance.
Zoals met vele Italiaanse kunstenaars uit zijn tijd het geval is, wordt zijn leven beschreven in het beroemde boek Le Vite van de 16e eeuwse Giorgio Vasari. Zijn bijnaam kreeg hij vanwege zijn broer, die zo dik was dat hij Botticelli oftewel "het tonnetje" werd genoemd.
Botticelli werd geboren in de rione genaamd Ognissanti in Florence.
Hij zou kort in de leer geweest zijn bij "het vaatje", een goudsmid. Bij wie hij daarna in de leer ging is onduidelijk; het vermoeden bestaat dat dit bij Fra Filippo Lippi was, maar ook Andrea del Verrocchio wordt wel genoemd in dit verband.
In het laatste geval zou Botticelli Leonardo da Vinci als medeleerling hebben gehad.
In 1470 opende hij zijn eigen studio.
In 1481 en 1482 verbleef hij in Rome, waar hij fresco's schilderde in de Sixtijnse Kapel, net als toen onder meer Cosimo Rosselli en Perugino deden. (Michelangelo werkte er pas jaren later.)
Omdat er daar maar drie fresco's van zijn hand zijn wordt vermoed dat de opdrachtgevers ze niet waardeerden.
Sandro Botticelli is niet eenvoudig in een categorie onder te brengen - deels kan hij gerekend worden tot de late Middeleeuwen en deels tot de vroege renaissance
Het doek '1949-A-No. 1' van de Amerikaanse abstract-expressionistische schilder Clyfford Still heeft in New York bijna 62 miljoen dollar opgebracht, omgerekend ruim 45 miljoen euro.
Dat is een recordbedrag voor een werk van de in 1980 overleden Still.
Clyfford Still (Grandin, North Dakota, 30 november 1904 - Baltimore, Maryland, 23 juni 1980) was een Amerikaans kunstschilder en een van de voormannen van het abstract expressionisme.
Still stond bekend als een moeilijke, compromisloze persoonlijkheid, en hij leefde op gespannen voet met de kunstwereld van New York, die hij regelmatig beschuldigde van machtspolitiek en machtsmisbruik. Voor Still gold zijn autonomie als kunstenaar en mens en zijn geestelijke vrijheid als hoogste goed.
Stijl
Still zei alleen zichzelf te schilderen: naakt, strijdbaar, trots.[1] Het werk uit '37 tot '63 waar hij bekend om is geworden, is groot en abstract. Het formaat wordt extra benadrukt doordat er op het doek kleine velden van kleur naast meterslange stukken zijn aangebracht. Verticale 'vlammen' die naar boven reiken lijken zich buiten het doek voort te zetten. In tegenstelling tot schilderijen van andere kunstenaars die op groot formaat werkten.
Iemand vroeg me "kan je hier iets mee beginnen?" ze had een geweldige doos met materiaal voor olieverf vast.
Ik dacht wie weet, ik schilderde al jaren aquarellen
en die doos is enkele maanden blijven staan door een operatie aan mijn rechterhand. Ik liep steeds met het gedacht rond, ik moet daar wat mee doen .
Dus ben ik enkele weken geleden naar een cursus voor olieverf schilderen gestapt
, het ligt me wel, je kan verbeteringen aanbrengen wat niet kan bij aquarellen.
Ik ga hier zeker de wereld niet mee veroveren maar het werkt voor mij ontspannend voor geest en lichaam.
John Constable (East Bergholt, 11 juni 1776 Londen-Hampstead, 31 maart 1837) was een Engels landschapschilder en aquarellist van het romantisch realisme. Hij werd geboren in East Bergholt in het graafschap Suffolk. Het gebied rond Dedham Vale, langs de Stour in Suffolk staat bekend als 'Constable Country'. Flatford Mill, het onderwerp van een van zijn beroemdste schilderijen, The Haywain, was eigendom van zijn vader, een brouwer in goeden doen. Een ander bekend werk is Hampstead Heath.
Constable trouwde, na langdurige afwijzing door haar vader omdat hij niet goed genoeg was, met Maria Bicknell. Zij kreeg zeven kinderen, waarna zij overleed aan tuberculose.
Constable was vooral geïnteresseerd in lichteffecten en wolkenluchten. Ook schilderde hij enkele prachtige kustgezichten. Zijn gedegen voorbereidende studies vormen een mooi onderdeel van zijn werk.
Een deel van de aan hem toegeschreven werken wordt tegenwoordig geacht door zijn zoons te zijn gemaakt.
Belangrijke collecties van Constables werk bevinden zich in de National Gallery, de Tate Gallery en het Victoria and Albert Museum in Londen.
Jean-Baptiste Simeon Chardin (2 november 1699 - 6 december 1779) was een Frans kunstschilder vooral bekend door zijn genrestukken.
Chardin stond er om bekend veel in opdracht te werken voor rijke kunstliefhebbers. Zijn werken waren bij deze lieden populair vanwege hun charme. Na de weelderigheid van de Rococo in Frankrijk stak er een andere stroom kunstenaars de kop op. Daarvan was Chardin er een. Hij richtte zich vooral op de middenklasse bij het kiezen van zijn onderwerpen. Het leven van de doorsnee man en vrouw in zijn tijd. Zijn charmante genrestukken hadden een subtiele compositie. Door kunstcriticus Denis Diderot werd hij erg gewaardeerd om zijn realistisch naturalistische uitvoering. Om een vast inkomen te krijgen hield Chardin zich ook veelvuldig bezig met het maken van prenten voor de markt.
Een van zijn bekendere werken is Gebed voor de maaltijd dat door hem in 1740 werd geschilderd en tegenwoordig te zien is in het Louvre in Parijs. Hij wordt vaker vergeleken met Johannes Vermeer om de manier waarop ze beide op een poëtische manier een huiselijke voorstelling kunnen neerzetten zonder opvallende effecten of illusies toe te passen.
BAROK en ROCOCO Kunstenaars uit de 17e eeuw wilden meer gevoel en emotie in hun werk brengen. Er komt beweging en onrust in hun werk en de ordening wordt asymmetrisch.
De katholieke kerk kreeg de reformatie en de beeldenstorm over zich heen. Na het midden van de 16e eeuw begint geleidelijk de bloei weer. In de 17e en 18e eeuw laten kerk en vorsten hun absolute macht gelden. Zij geven de belangrijkste opdrachten. Door pracht en praal willen ze indruk maken. Barok is plechtig en triomfantelijk. Het woord barok is afkomstig van het Portugese woord barocco wat onregelmatig gevormde parel betekent.
In de 18e eeuw wordt alles nog meer overdreven. Interieur van paleizen van het Franse hof, buitenkant en binnenkant van gebouwen en kerken zien er feestelijk uit.
Kenmerken
* barok straalt steeds beweeglijkheid, pracht, praal en triomfalisme uit,
* kerken moeten hemelse heerlijkheid uitstralen,
* kostbare materialen, marmer en bladgoud,
* plattegrond van kerk is ovaal en rechte lijn wordt zoveel mogelijk vermeden,
* vormen zelden symmetrisch,
* er is veel licht en donker werking,
* sterke kleurcontrasten,
* bij rococo de zelfde vormen maar speelser en grilliger,
* barok is verspreid over geheel Europa
* in rococo zelfde vormen als in barok alleen nog fijner en grilliger.
Ongelijkheid als een rotswand, Fr. rocaille, zorgt voor de naam van de nieuwe stijl, Rococo, voor de kunst in de 18e eeuw.
Italië.
Deze kunstenaar werd geboren in Madrid in 1947 en haar interesse in schilderen werd aangewakkerd op de leeftijd van 12 j, iemand gaf haar een doos met olie. Ze is volledig autodidact en houdt van de grote meesters die ze vaak heeft gezien in het Prado Museum in Madrid, in het bijzonder Velázquez. Op 23 stapte zij de cisterciënzer klooster van Santa Lucia in Zaragoza als kloosterzuster en vanaf dan combineer ze schilderen en het religieuze leven.
Oh! je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle,
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié...
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais
C'est une chanson qui nous ressemble
Toi, tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie
Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là, la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets
Et la chanson que tu chantais
Toujours, toujours je l'entendrai!
Tekst aangepast door Patricia Kaas , een moderner versie
