Ivan de Verschrikkelijke en zijn dode zoon op 16 november 1581

Ilja  Repin (5 augustus [O.S. 24 juli] 1844 - Kuokkala (Finland, nu Repino, Rusland), 29 september 1930) was een Russisch kunstschilder.
Hij wordt beschouwd als de belangrijkste vertegenwoordiger van De Zwervers (Peredvizjniki), een Russische kunstenaarsgroep die tot het Realisme wordt gerekend. De Russische kunstenaar Ilja Jefimovitsj Repin (ook gespeld als Rjepin) werd in augustus 1844 geboren in Tsjoegoejev. Ilja groeide op in een arm gezin en leerde schilderen van de icoonschilder Bunakov. Vanaf 1864 studeerde hij aan de kunstacademie in Sint-Petersburg. Ilja Repin werd in 1870 op slag beroemd met zijn sociaal-kritisch werk "Boerlaki" (Boottrekkers op de Wolga). Hij kreeg een beurs, waardoor Repin het zich kon veroorloven om een studiereis naar Parijs en Italië te maken. Schilder van de Russische ziel

Naast commentaren op sociale gebeurtenissen (o.m. Religieuze Processie in Kursk Gubernia, 1883) schilderde hij historieschilderingen.
Het schilderij Ivan de Verschrikkelijke bij het lijk van zijn zoon uit 1885 werd voor het eerst tentoongesteld in de Salon in Parijs; verschillende vrouwen vielen flauw door de intensiteit van het werk. Uitzonderlijk goed zijn zijn portretten van kunstenaars, schrijvers en wetenschappers, onder andere van, twee van zijn vrienden, Modest Moessorgski (1881) en Leo Tolstoj (1887) (alle in de Tretjakov-Galerij te Moskou).

Repins werk werd, juist door zijn sociaal-kritische werk, door de Sovjetautoriteiten bestempeld tot voorbeeld van de Sovjet schilderkunst, het socialistisch realisme.
Andersoortig werk was niet toegestaan (zie ook Schilderkunst van de Russische Revolutie).
Daarom was zijn werk in de Sovjet-Unie enigszins controversieel; enerzijds werd hij als groot (zo niet de grootste) kunstschilder vereerd, anderzijds werd hij verfoeid vanwege de verplichting vanuit de Communistische Partij om te schilderen zoals Repin.

Alberto Giacometti Alberto Giacometti (Borgonovo (Italië), 10 oktober 1901 - Chur (Zwitserland), 11 januari 1966)
was een Zwitsers surrealistisch beeldhouwer en schilder.
Hij speelde een belangrijke rol in het existentialisme.
Veel van zijn mens- en diersculpturen kenmerken zich door een smal, 'breekbaar' uiterlijk.

 

Giacometti volgde een opleiding aan de kunstacademie in Genève. In mei 1920 bezocht hij de Biënnale van Venetië, die hem zeer inspireerde.
Vanaf 1922 leefde en werkte hij in Parijs, in de wijk Montparnasse. Hij verkeerde daar in het gezelschap van onder andere de schilders Joan Miró, Max Ernst en Pablo Picasso en de schrijvers Samuel Beckett, Jean-Paul Sartre, Paul Eluard en André Breton.
Zijn eerste expositie volgde in 1927 in Zürich. Gedurende de Tweede Wereldoorlog leefde Giacometti in Genève waar hij zijn latere echtgenote Annette Arm ontmoette. Na terugkeer in Parijs trouwden zij in 1949 en brak Giacometti's meest productieve periode aan met zijn vrouw als muze en voornaamste model.

Al snel kreeg Giacometti enkele belangrijke exposities, waaronder in de Pierre Matisse Gallery in New York. Tijdens de Biënnale van Venetië van 1926 ontving Giacommetti de Grote Prijs van de Beeldhouwkunst.
Hij overleed in 1966 aan de gevolgen van een hartziekte en chronische bronchitis.
Hij werd begraven te Borgonovo, dicht bij zijn ouders. Tegenwoordig is zijn werk te vinden in de collecties van vele belangrijke musea.

Gustave Courbet,

geestelijk en artistiek leider van het Realisme, wist voortdurend schandalen uit te lokken met zijn schilderijen.

Hij koos bij voorkeur onderwerpen die geen enkele status hadden en voerde deze dan uit op een formaat dat tot dan alleen maar gebruikt werd voor verheven historiestukken of religieuze onderwerpen. Daarbij had hij ook nog een heel directe stijl van schilderen waarbij de verf dik opgebracht werd. Reden genoeg in die tijd om hem te verdenken van revolutionaire of zelfs anarchistische activiteiten.

Gustave Courbet was een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het Realisme, een richting in de schilderkunst die de dagelijkse werkelijkheid en gewone mensen tot onderwerp nam, in plaats van verheven mythologische of historische scènes. Het nieuwe was vooral dat deze 'gewone' situaties of voorwerpen geen bijzaak maar hoofdonderwerp in het schilderij waren, en vaak op groot formaat werden afgebeeld.

Zijn manier van schilderen is spectaculair: Courbet bracht de verf in brede vegen op met behulp van een paletmes.

Biografie

Gustave Courbet, 

geboren op 10 juni 1819 te Ornans, was een zoon van een boer in die streek. In 1840 ging hij naar Parijs. Al gauw na zijn aankomst in Parijs waar hij rechten had moeten gaan studeren, maakte Courbet zijn entree in het atelier van de succesvolle academieschilder Charles Steuben.

Dit atelier stond in het hart van het Quartier Latin, waar Courbet een paar jaar later zelf een atelier zou inrichten.

Hij zou later verklaren dat hij noch van deze noch van enige andere leermeester iets had geleerd. Met een karakteristiek zelfvertrouwen besloot hij zijn eigen leermeester te worden en begon hij aan een cursus 'schilderen naar model' aan de 'vrije' (dat wil zeggen docentloze) Académie Suisse. Ook ging hij de werken van Spaanse, Venetiaanse en Hollandse meesters in het Louvre kopiëren.

Courbet voltooide zijn zelfonderricht in zes jaar hard werken, veel inspannender dan de doorsnee academieopleiding.

Zijn voortgang gedurende deze vroege jaren is moeilijk in kaart te brengen. Veel van zijn vroege studies zijn verloren gegaan, andere werden later gewijzigd of van een verkeerde datum voorzien. De nog bestaande werken variëren enorm in kwaliteit, stijl en uitvoering.

Net als andere jonge kunstenaars profiteerde hij van de kortstondige liberalisering van de Salon door de Republiek.

Het jaar 1848 markeerde het eind van de periode van zijn leertijd en van zijn jeugdige hang naar Romantiek. Hijzelf dateerde later het begin van zijn rijpe Realistische periode vanaf dit jaar. Zijn selfmade opleiding had de basis gelegd voor zijn latere realisme

1.Le Désespéré, (1843-45) , olieverf op doek, 45 x 54 cm, particuliere collectie.
2.La Femme dans les vagues (1868)

Lamp

Émile Gallé (Nancy, 4 mei 1846 - Nancy, 23 september 1904)

was een Franse glasmaker en meubelontwerper die zijn thuisbasis had in zijn geboorteplaats.
Zijn favoriete motief, dat hij dan ook veel gebruikte in zijn werk, was de plant.
Ook kwamen er veel insecten motieven in voor.
Het glas is één- of veelkleurig gedecoreerd met sierlijke natuurmotieven.
Gallé maakte gebruik van verschillende technieken:

* kleurloos kristalglas met emailschildering;
* verrerie parlante, glazen met dekkend geschilderde decoraties die een stemming symboliseren geïnspireerd door de poëzie;
* opaque, halfdoorzichtig glas met dekkend geschilderde decoraties;
* marquetterie de verre, inlegwerk van glas-in-glas;
* opgelegd glas met tussen twee lagen een door een etsprocedé aangebrachte voostelling;
* opgelegd glas in een grovere uitgave, met sjablonen gemaakt. Gallé paste de opgelegde-glasmethode ook veel toe in lampen.

Gallé stierf in 1904 aan leukemie.

 

Op onze terugreis van Roquemaure kwamen we voorbij Auvers-sur-Oise een pittoresque dorpje waar heel wat beroemde kunstenaars hun stekje hadden gevonden:

Auvers-sur-Oise is een klein dorpje in de buurt van Parijs dat vooral bekendheid heeft gekregen omdat een groot aantal wereldberoemde kunstenaars er een deel van hun leven hebben doorgebracht.
De meest sprekende namen zijn Daubigny, Cézanne en Van Gogh.
Van Gogh verbleef er maar een zeer korte periode, maar was er op artistiek vlak uitzonderlijk productief. Hij maakte er niet minder dan 70 schilderijen waarvan sommige tot de belangrijkste van zijn hele oeuvre worden gerekend.
Vincent en zijn broer Theo liggen allebei begraven op de begraafplaats van Auvers-sur-Oise.
In de Auberge Ravoux is een klein museum ingericht.

Coucher de Soleil Charles-Francois Daubigny (1817 - 1878)

Cézanne  ca 1890 Het huis aan de waterkant

Starry Night

Vincent Van Gogh

Essoyes
Atelier van Renoir

Pierre-Auguste Renoir (Limoges, 25 februari 1841 - Cagnes-sur-Mer, 3 december 1919) was een Frans impressionistisch kunstschilder.

Zijn vader, een kleermaker met een groot gezin, vestigde zich in 1845 in Parijs.

Al op zijn dertiende werkte Renoir als leerling-schilder. Hij schilderde bloemen op keramiek.

Toen dit proces werd geautomatiseerd moest hij overstappen op andere objecten. In 1862 sloot hij zich aan bij de Atelier Gleyre van Marc-Charles-Gabriel Gleyre en maakte kennis met Claude Monet, Alfred Sisley en Frederic Bazille, later ontmoette hij ook Camille Pissarro en Paul Cézanne.

Hij exposeerde voor het eerst bij de Parijse salon in 1864; daarna weigerde de jury zijn werk, tot in 1867 zijn Lise werd geaccepteerd, een portret van zijn model en minnares Lise Trehot.

In 1867 woonden Renoir en Monet bij Bazille. In de jaren daarna deelde hij een studio in Parijs met Bazille. Jonge kunstenaars poseerden daar voor elkaar.

De zomer van 1869 bracht hij door met Monet in Bougival aan de Seine.

Gezamenlijk werkten zij daar de principes van het impressionisme verder uit. In de jaren '70 werkte hij in Argenteuil en Parijs en nam deel aan de exposities van 1874, 1876, 1877 en 1882. Renoir ondervond eerder erkenning dan zijn vrienden.

In 1879 en 1880 stuurde hij verschillende portretten in voor de Salon.

Les Demoiselles d'Avignon

Demoiselles d'Avignon Pablo Picasso, 1907 olie op doek 243,9 × 233,7 cm Museum of Modern Art, New York Les Demoiselles d'Avignon is één van de bekendste werken van Pablo Picasso (1881-1973). Het is geschilderd in een periode van negen maanden gedurende 1906 en 1907, toen Picasso zich had teruggetrokken in een klein dorpje in de Pyreneeën. Toen hij het zijn avantgardevrienden liet zien, vielen ze stil.

Alleen Matisse brak in lachen uit. In 1916 werd het in een privésalon getoond. De naam van deze salon werd toen tijdelijk veranderd van "Le bordel d'Avignon" naar "Les Demoiselles". Het doek werd pas in 1937 voor het eerst in het openbaar getoond. In 1939 kocht het Museum of Modern Art in New York City het. Daar hangt het nu nog. Het doek was zo anders dan alles wat er tot die tijd was geschilderd, dat het vriend en vijand verbaasde toen Picasso het eindelijk aan de buitenwereld toonde. Veel kunsthistorici menen dat Les Demoiselles d'Avignon het eerste werk was van de 20e eeuwse schilderkunst. Het is één van Picasso's bekendste werken en tevens één van de eerste uit zijn kubistische periode, hoewel het label van het kubisme door veel kunstkenners in twijfel getrokken wordt. Het wordt derhalve ook wel gezien als een proto-kubistisch werk dat behoort tot het primitivisme. Het schilderij is olie op doek en meet 243,9 x 233,7 cm.

Zelfportret van Picasso

Les Demoiselles d'Avignon

Het doek toont vijf prostituees die de kijker aanstaren.

Opvallend is dat de dames er weinig aantrekkelijk uitzien (evenals het fruit op de voorgrond) en nogal vreemde lichamen hebben. Enkele van de vrouwen zijn gebaseerd op prehistorische Iberische beelden of Afrikaanse maskers.

Picasso zorgde ervoor dat allerlei (volgens de normen van zijn tijd) met elkaar vloekende elementen in het schilderij naast elkaar geplaatst werden. Zo contrasteren de ronde vormen van de vrouwen met overdreven puntig geschilderde lichaamsdelen. Daarnaast botsen de kleuren met elkaar, evenals de voor- en de achtergrond.

Uit schetsen van Picasso blijkt dat hij eerst ook een matroos en een geneeskundestudent wilde schilderen, waarbij de matroos als klant staat afgebeeld en de geneeskundestudent waarschijnlijk als symbolische waarschuwing tegen syfilis, een geslachtsziekte die rond de eeuwwisseling veel slachtoffers maakte.

De titel van het werk is bedacht door André Salmon, de organisator van de eerste tentoonstelling waar Les Demoiselles d'Avignon te zien was. Les Demoiselles verwijst naar "jongedames", maar men bedoelt er soms ook prostituees mee. Avignon had niets te maken met de Franse stad, maar verwees naar Carrer d'Avinyo, een straat in Barcelona in de buurt van de woning van Picasso, die bekend stond om de bordelen die er gevestigd waren. Picasso noemde het werk overigens nooit bij deze titel; hij noemde het Le bordel ("Het bordeel") en bleef het zijn hele leven zo noemen.

De Mozesput

Claus  Sutter

Vanaf 1385 woonde en werkte hij in de Franse stad Dijon.
Hoewel in Frankrijk in die tijd de Laatgotische Internationale Stijl nog in volle bloei was, streefde Sluter ernaar figuren te creëren die veel levendiger waren dan de werken van andere beeldhouwers uit die tijd in Frankrijk en het Noorden.

Zijn meest beroemde werk is de Mozesput met de zes profetenfiguren Mozes, David, Jeremia, Zacharia, Daniël en Jesaja (1396-1404).

De Mozesput bevindt zich in het voormalige kartuizerklooster Chartreuse de Champmol in Dijon.

Vrijdag avond ben ik naar een vernissage geweest waar heel bijzonder kunstenaars hun werken tentoonstelde waaronder Eddy Engels en Gustaaf Van den Steen .

Eddy Engels volgde een opleiding schilderkunst aan het Sint-Lucasinstituut te Gent.

Hieruit resulteert dat Eddy werkt met zowel olieverf, aquarel als pastel. Eddy brengt hiermee vooral stillevens en landschappen op het doek.

Als keramist is Eddy een autodidact. Toch beheerst hij ook in deze kunstdiscipline diverse technieken: boetseren, pottendraaien en raku-stoken. Zijn beelden worden geprezen omwille de creativiteit en hun fijnheid in afwerking.

Eddy werd hiervoor bekroond met een gouden medaille op het internationale kunstforum te Brussel. Eddy realiseerde reeds meerdere individuele en groepstentoonstellingen.

In mijn volgend item ga ik opzoek gaan naar Gustaaf Van den Steen met zijn heel mooie kunstzinnige schilderijen.

Berlinde de Bruyckere (°1964) uit Gent vond haar weg in de jaren ’90.

Zij volgde een opleiding monumentale kunst aan Sint-Lucas in Gent, waar een sterke ambachtelijke traditie bestaat. Ze kreeg er het metier in de vingers dat haar in staat stelt een inhoud uit te drukken in de meest geëigende vorm, of dat nu een beeld, een installatie, een tekening of een zeefdruk is. |

In 1990 werd ze laureaat van de prestigieuze prijs ‘Jeune peinture belge’ in Brussel. Befaamde werken werden haar ‘Denkvrouwen’, frêle figuren met kleurrijke dekens over het hoofd, die ze onder meer toonde op een opgemerkte tentoonstelling in het beeldenpark Middelheim Antwerpen anno 1995. Vaak zijn het figuren met bochels of gezwollen buiken of anderszins gehavende lichamen.In haar tekeningen keren dezelfde bizarre personages terug en blijken ze bovendien uit hun haar te bloeden (zie reeks tekeningen tentoongesteld in Galerie CD, Tielt in 1999).

De Bruyckere geeft vorm aan een beschadigd en verbrokkeld mensbeeld, aan onuitgesproken angsten en verlangens die iedereen kent en onder uiterlijkheden verbergt. Hieruit ontstaan haar laatste nieuwe sculpturen, vrouwelijke figuren voorovergebogen en gebukt onder eenzelfde last overvloedige haren.

Naast haar driedimensionele werken heeft de Bruyckere steeds haar ideeën op papier gezet.

Deze werken (tekeningen, aquarellen, vaak aquarel en gouache gecombineerd op oud papier of karton) ontstaan voor de beelden en kunnen als zelfstandige reeksen functioneren.

Ze bezitten dezelfde sfeer als de sculpturen en installaties: ze zijn onrustwekkend en er gaat iets dreigends vanuit dat ons aan het denken zet, maar tegelijkertijd zijn ze van zo’n weinig alledaagse schoonheid en getuigen ze van zo’n eerlijke verwondering, dat ze de toeschouwers een moment kunnen onderdompelen in een puur esthetische ervaring.

Colette wordt geboren in 1873 als Sidonie Gabrielle Colette in Saint-Sauveur-en-Puisaye waar haar vader belastingontvanger is (gedemobiliseerd uit het franse leger na het verlies van een been). Ze kent een gelukkige jeugd met liefhebbende ouders en vooral haar moeder Sido heeft een enorme invloed op haar. Door slecht beheer verliest haar vader gaandeweg het niet onaanzienlijke familiebezit. In 1891 moeten zelfs meubels verkocht worden.

Op 20 jarige leeftijd trouwt ze met een Parijse playboy Henri Gauthier-Villars, beter bekend als Monsieur Willy. Haar echtgenoot is een bekend journalist, maar in feite schrijft hij niet zelf: hij heeft verscheidene ‘ghostwriters’ ter beschikking.

Na een jaar huwelijk, op een ogenblik dat ze geldgebrek hebben, suggereert hij dat Colette schoolherinneringen zou schrijven, liefst met zoveel mogelijk pikante details.

Het resultaat bevalt hem niet, maar een jaar of vijf later herneemt hij de tekst, vult hem aan en geeft hem uit onder zijn naam als ‘Claudine à l’école’. Dit is het begin van een reeks, voor, voor die tijd alleszins, ‘gewaagde’ boeken, geschreven door Colette en ondertekend door Willy. 

Alhoewel hij openlijk ontrouw is, oefent haar echtgenoot een enorme macht over haar uit en ‘dwingt’ haar te schrijven. Het duurt nog tot 1905 voor ze uit elkaar gaan (de echtscheiding is nog eens vijf jaar later) en Colette zelfstandig gaat leven.
Aangezien Colette nog niet van haar pen kan leven, wordt ze ook pantomime-actrice.
Ze verschijnt o.a. in de Moulin Rouge, samen met haar lesbische vriendin Marquise de Belbeuf (Missy), in een scene die zo’n schandaal veroorzaakt dat de politie ingrijpt.

In 1911 wordt ze verliefd op Henri de Jouvenel en ze trouwen eind 1912, twee maanden na de dood van haar moeder.
Zes maand later wordt haar dochter Colette (Bel-Gazou) geboren. Zijzelf is dan 40 jaar.
Colette blijft schrijven, niet alleen over de Parijse Belle Epoque, maar ook over haar geliefde natuur, de dieren en de planten uit haar geboortestreek.
Tijdens de 1e wereldoorlog is ze ook journaliste aan het front. In 1920 krijgt ze het Légion d’honneur voor haar verdienste als auteur.
In 1923 verschijnt ‘Le blé en herbe’ haar eerste roman die ze alleen met Colette ondertekent (daarvoor ondertekende ze met Willy Colette).

Ze is het meest bekend door haar roman Gigi. Dit boek is twee maal verfilmd, er is een toneelstuk van gemaakt en het verhaal is gebruikt voor een musical.

'Morning Blossom', painting by Vladimir Kush

Vladimir Kush is een Russische schilder die woont en werkt in de VS. Zijn schilderijen doen denken aan Dali en aan Magritte, maar zijn toch treffend anders.

Vladimir Kush is geboren in Rusland. Hij begon op de leeftijd van 3 à 4 jaar te tekenen..
Ondanks het feit dat zijn vader een wetenschapper was , kreeg hij van hem zijn eerste surrealistisc beelden. Op de leeftijd van 17, studeerde hij aan de  Moscow Art Institute.

Chinese moderne kunst: Zhang Xiaogang Zhang Xiagang is misschien wel de meest toonaangevende hedendaagse Chinese kunstenaar. Zijn werken worden over de hele wereld tentoongesteld en verkocht. Hij staat bekend als een symbolisch surrealist en is lid van de Avant Garde-beweging.

Tot aan 1992 trok de kunst van Zhang Xiaogang nog geen brede aandacht. Al in de jaren tachtig toonde zijn werk repressie en verdriet met expressionistische kenmerken. Dit houdt verband met zijn karakter en leefomstandigheden. In 1993 begon hij met zijn ‘familieschilderijen’. In deze schilderijen ontwikkelde hij zijn concept van geschiedenis en herinneringen en zijn kennis van herhaling.

Zhang heeft een terughoudend en onthecht karakter. Hij hoopte dan ook in een vrije sfeer te leven. Toen hij met het door zijn schilderijen verdiende geld een klein café opende, werd dit meteen een favoriete verzamelplaats voor de jonge kunstenaars van Chengdu, inclusief muzikanten en schrijvers.

Een dergelijke levensstijl komt natuurlijk uit het Westen, maar Chinese intellectuelen hadden ook een traditie van drinken en discussiëren over literatuur. Het kleine café werd dus het centrum van de kunstbeweging. Vele jonge kunstenaars huurden of kochten een kamer in de buurt van het café in de woonwijk ‘Shaziyan’. Ze hoopten in deze zich onophoudelijk ontwikkelende kapitalistische maatschappij een plek van vrijheid te vinden.

De Frans-Chinese kunstenaar Yan Pei-Ming heeft zich gewaagd aan La Gioconda of de Mona Lisa, het bekend(st)e schilderij van Leonardo da Vinci. Hij ging eerder al aan de slag met portretten van Mao en Obama.

Het werk is bijna drie meter hoog en drie meter breed, en is geschilderd in grijstonen. De bewerking van de Mona Lisa hangt vlakbij de meesterwerken van de Italiaanse renaissance in het Louvre.

Glimlach

Er lopen tranen over haar gezicht, maar de enigmatische glimlach is gebleven. Door de dik opgelegde verf en de verf die er gedeeltelijk op geplamuurd is, is het meer een beeld dan een afbeelding geworden van de echtgenote van de 15de-eeuwse Florentijnse koopman, vermoedelijk opdrachtgever Francesco del Giocondo zelf.

De 48-jarige kunstenaar, die in Dijon woont, noemde het werk 'De begrafenis van Mona Lisa'. Hij maakte het schilderij op vraag van het Louvre, dat hedendaagse kunstenaars wil confronteren met klassieke meesters.

Johan Van Vlaenderen grootmeester van licht en schaduw, durver van het kleurenpallet. In november halen we de grootmeester van licht en schaduw, de durver van het kleurenpallet, schilder Johan Van Vlaenderen naar het BEK-huis.

Van jong surrealisme in de jaren 70, groeide hij door een kleurrijk impressio-nisme en driftige cobrabeïnvloeding door naar een meer serene en uiterst doorleef-de eigen stijl, waarin het warme vlees van zijn modellen tot rust en weer tot leven komt en de stilte van nieuwe ruwe land-schappen wordt ontdekt.

Hij gebruikt de hevigste kleuren, in combinaties die zo gewaagd zijn dat ze bij een minder begenadigd schilder op een catastrofe zouden uitlopen.

Het centraal thema is de mens, voornamelijk belichaamd door de vrouw. Kleur en licht zijn een hoodstuk op zich in zijn oeuvre. Om te schilderen heeft hij alleen maar licht nodig. Licht en schaduw bepalen de kleuren.

Hij bemeestert dan ook volkomen het clair-obscur.

Het artikel komt uit

b e k    Beeld en Kunst .vzw

Artikel verschenen in : kunst@alice.nl