De herfst is begonnen. Maar 's ochtends kan je nog steeds iedere dag buiten ontbijten, rond de middag is de kaap van de 25 graden ruimschoots overschreden en 's avonds is het op het terras heel aangenaam, zelfs met een t-shirt zonder mouwen. Er was - en er is nog steeds - bezoek. 

Vandaag reden we naar Çatalkaya, het dichtsbijzijnde bergdorpje. We hebben hier ons vast plaatsje, net naast de moskee.

xml:namespace prefix = w ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:word" />
Het binnenplein voor de moskee wordt bijna volledig gevuld door een eeuwenoude boom en twee bronnen waar je bergwater kan drinken. In het seizoen staan onder de boom potten met honing en zelfgemaakte confituur die je kan kopen bij de vrouw van de plaatselijke imam. Terwijl we een Turks koffietje drinken zien we de man in de moskee verdwijnen en iets later horen we vanuit de luidsprekers van de (kleine) minaret de oproep tot het gebed klinken.

Voor ons zien we in de verte Mordogan en de zee liggen.

Iets voorbij de moskee is een villa ge­bouwd door een advocaat. Een villa met zwembad en sauna. Toch verstoort dit niet de rust van dit plaatsje.

Integendeel, door de bouwstijl geeft het er zelfs een stuk meerwaarde aan. Een sprookje uit duizend en één nacht.

De zon geeft een beetje tegenlicht en valt tussen de bomen. In de winter is het hier koud, in de zomer warm maar nooit heet en nu is het er gewoon zalig.

De grondprijs hier is duur. De weinige verlaten woningen die er zijn worden opge­kocht, dikwijls door buitenlandse toeristen die hier een buitenverblijf oprichten.

Vanaf hier wandelen we richting van het verlaten Hacılar, waar zich de ruïnes bevin­den van het verlaten Griekse dorp. De granaatappelbomen staan in bloei en hier en daar zie je nog een enkele druiventros hangen of vijgen.

Het eilandje dat iets verderop in zee ligt is militair domein. Er is geen wolkje aan de lucht en alles ademt rust en kalmte.

Enkel aan de bladeren van de bomen zie je dat de herfst is ingetreden. Het mooie groen van de lente en het begin van de zomer is weg. De hitte van de zomer ver­kleurt de bladerdaken. Ze zijn nu licht van kleur alsof ze afgewassen zijn.

Dit is een van onze geliefkoosde plaatsjes. Een echt dorp, misschien honderd of tweehonderd inwoners. De meeste huizen gemaakt van natuursteen uit de bergen.

Zo zijn er vele dorpen in Turkije. Van ver­stedelijking is hier niets merkbaar. Hier loopt de tijd traag en het verleden levend.

Wat kan je verder doen op een zomerse dag.

Ik moet beslissen dus we rijden het bergdorpje uit, op weg naar een cafeetje dat tussen Mordogan en Karaburun ligt. Er is weinig of geen verkeer en we vol­gen de inhammen langs de zee, bergop en bergaf, van de ene bocht naar de andere. Maar het blijft adembenemend mooi. Bergen en zee.

Het cafeetje is eigenlijk alleen open in het seizoen. Maar vandaag is het er rela­tief druk. Maar ja, het is dan ook weekend. Voor ons zien we het ‘uitgestrekte’ eiland, iets verderop ligt langs de andere kant Foça.

De uitbaters maken zich niet druk. Je moet leren geduld te hebben. Moest dit bij ons aan de zee zijn, dan had je lopende garçons die elke vijf minuten komen kijken of je glas nog niet leeg is om je opnieuw te laten consumeren. Drink je hier een theetje en blijf je hier een paar uur zitten, niemand die erom geeft.

Hoewel je hier kan eten (er is een klein restaurantje) kan je zelf je eten meebrengen en hier barbecue maken. En de prijzen van het drinken zijn nauwelijks iets meer dan in de supermarkt.

Af en toe vaart een vissersbootje voor­bij. In de baaien langs de weg kan je dikwijls vis kopen. Maar ook zelf vissen kan je hier. Een vergunning daar heb­ben ze hier nog nooit van gehoord. Zo­lang het niet om echt commerciële vis­vangst gaat, kan je doen wat je wil.

Na Çatalkaya is deze plaats een andere van onze geliefkoosde plaatsjes. Het geeft eveneens rust, maar die is anders dan in het bergdorp.

Daarna keren we terug naar Mordogan. In het centrum gaan we iets eten want niemand heeft zin om nog te koken.

’s Avonds gaat de telefoon. De boer en boerin waar we regelmatig onze inkopen doen komen op bezoek. Ze zijn al op weg en zullen er vijf minuten later zijn. Ik nog even snel naar het dorp om koekjes bij de bakker en dan wordt het thee, koffie en gebakjes. Een andere buurvrouw is ook meegekomen.

Tsja, dit was een dag als een andere. Maar een dag waar ik weer van heb genoten. Het is nu na twaalven en nog steeds kan je in t-shirt zonder mouwen buiten zitten. Schrijven en dromen. Leven in Mordogan.