|
Toen het vliegtuig gisteren landde in Istanbul slaakte ik een zucht van verlichting. Ik hou niet van vliegen en ben steeds blij terug vaste grond onder de voeten te hebben. Tijdens de vlucht dacht ik voortdurend aan mijn kleindochter. Echt een schatteken. Grootvader worden is iets heel speciaals. Op 24 december werd ze geboren. Een echt kerstkindje dus. Ik zal ze missen. Dan voel je echt wat je bindt. Mijn dochters niet te vergeten ook mijn kleindochter maar ook vrienden en familie. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Voor je vertrekt stippel je alles uit maar ons vertrek was hoofdzakelijk gericht op de geboorte van mijn eerste kleindochter. De bezorgdheid dat alles toch maar goed zal verlopen, ik wou er niet over schrijven maar het hield me bezig. En dan te zien dat Maya en Olivier dolgelukkig zijn. Zo mooi, dat kan ik niet verwoorden. Zoé, wat leven betekent, een prachtige naam. Ik ben fier en voel me gelukkig.
Vier weken. Het lijkt lang maar het is kort. We logeerden bij mijn moeder. Volgend jaar wordt ze tachtig en ondanks het feit dat ze door een ongelukkige val haar rechterarm slechts gedeeltelijk kan gebruiken blijft ze een bezige bij. Rust kent ze niet. Het boerenleven zit haar in het bloed en lang voor de zon opgaat is ze al bezig. Ik heb haar nooit anders gekend. Het was beter dan een hotel. Maar ze was net als wij gelukkig. Bedankt ma!
De eerste week was het wachten op de bevalling van Maya. Zo gelukkig dat ik haar nog eens op haar laatste weken kon zien. Een prachtige zwangere vrouw. Haar ogen blonken. Je voelde een kracht (kan het moeilijk anders uitdrukken), openheid en liefde.
Sevim zei het van het begin. Ze zal bevallen op 24 december. Net zoals ze vanaf het begin zei dat het een meisje ging zijn. Magie? Voorgevoel? Feit is dat ze het steeds bij het rechte eind heeft.
In deze periode wilde ik geen enkele afspraak maken. En toen ons Maya was bevallen wilde ik maar één ding, Zoé zien. Ik en Sevim en de ganse familie is gelukkig. Dat alleen al maakte het de moeite om naar België terug te keren.
Daarnaast was er het weerzien met mijn broers familie, de andere dochters en enkele vrienden en familieleden. Op zulke momenten besef je wat je mist. Het was telkens leuk en goed.
We bezochten ook het gastgezin waar Gülce nu verblijft. Een heel goede familie waar we ook nu en in de toekomst goede banden mee zullen blijven onderhouden.
Maar België was in die periode onder een wintertapijt. We zijn die koude niet meer gewend en af en toe stak een opkomende verkoudheid de kop op. Vorige week dinsdag was ik twee dagen ziek en we moesten nog een hoop administratieve formaliteiten vervullen. Maar alles is geregeld.
Ten overstaande van degenen die wij wilden bezoeken maar wat niet is gelukt, vragen wij een beetje begrip. Volgende keer lukt dat zeker maar dan kunnen we vooraf plannen.
En aan allen die we hebben gezien, bedankt, jullie bezorgden ons onvergetelijke momenten. Alleen, we lijken nu een beetje op sneeuwmannen met ronde buikjes want het eten was altijd overheerlijk.
Toen we gisteren in de luchthaven van Istanbul zaten hadden we een probleem omdat onze bagage een licht overgewicht had (veertig kilo teveel) maar Sevim heeft dat toch weer geregeld gekregen zodat ze met het vliegtuig naar Izmir konden vertrekken zonder te moeten bijbetalen.
Deze morgen vertrokken we uit Izmir naar Mordogan maar ik was mijn laptop vergeten. Deze is deze nacht afgeleverd.
Het weer is nu zacht maar veel regen. De winter is op komst. Izmir kende tot nu toe temperaturen die op de middag de twintig graden overschreden. Nu is het wat frisser. Maar geen winterweer enkel regen.
We deden onze inkopen op de markt. De ijskast is vol. We aten döner en dronken thee. Het dorp (het is eigenlijk een stad) verwelkomde ons. Het ritme van ons leven herneemt zijn gewone gang. Met één verschil. Zoé is er bijgekomen. Een echte schat.
|
