GSM-Mast en DECT-Telefoons.

Ik las zopas in  Humo een interessant artikel over GSM- masten en draagbare of looptelefoons. Goed gedocumenteerd en goed geschreven.

Persoonlijk heb ik daar, als gepensionneerd en alternatief arts, ook wel wat ervaring mee en met de Lecherantenne kan men op een eenvoudige en doeltreffende manier niet alleen de aanwezigheid van die elektromagnetische straling aanvoelen maar ook het nefast effect ervan op de mens meten.

In een volgend nummer zal ik daar op terug komen.

Er werd ook en met reden, de nadruk gelegd op de nefaste straling die uitgaart van een draagbaar telefoontoestel en van de bron ervan, het aansluiting bakje of basis toestel..

Ik heb dit meermaals opgemerkt bij mijn patiënten.

Ziehier in ’t kort de beschrijving van zo een geval.

Het is veel jaren geleden gebeurd, nog voor de rage van de gsm.

Het was toen bon ton van een draagbare telefoon te hebben.

De dame in kwestie had haar woning laten biosaneren door Walter Kunnen, maar voelde zich niet veel beter na de biosanering.

Ze kwam dan maar eens om mijn gedacht te vragen.

Haar klachten waren nogal vaag, maar wanneer we thans naar de symptomen kijken die opgesomd worden als mogelijks veroorzaakt door elektromagnetische stress, vinden we ze hier toch reeds terug.

Slaapproblemen, ze zou nooit gaan slapen, ze is hyperactief, ze lijdt aan slapeloosheid.

Ze heeft hyperventilatie aanvallen, gepaard met hartkloppingen en het gevoel van toegesnoerde keel en ademnood.

Omdat we, bij het meten met de lecherantenne, de aanwezigheid nog voelden  van elektromagnetische velden op haar lichaam en geen invloed meer van aardmagnetische stralen gingen we eens kijken in de woning.

Mijn echtgenote is zeer gevoelig aan elektromagnetische straling en voelt onmiddellijk ademnood wanneer ze in een woning komt waar veel elektro stress aanwezig is en begint te meten met de Lechrantenne, ze heeft nochtans geen enkele vorm van allergie of astma.

Onmiddellijk voelde ze de aanwezigheid van een polluerende bron.

Na enig zoeken kwam ze op de telefoon centrale uit.

Van zodra die uitgeschakeld werd was de spanning weg.

Nu deden we ook de volgende testen.

We schakelen de centrale opnieuw aan en de bestraling herbegint.

De mevrouw in kwestie had de slechte gewoonte de hoorn altijd in haar zak te dragen ook in de tuin.

Zelfs in een andere kamer konden we de invloed van het magnetisch veld op haar voelen.

Nu deden we ook het volgende experiment, want ze zei dat ze dat gevoel ook buiten kon hebben.

We maten ook die elektromagnetische belasting op haar  buitens huis, zolang ze het apparaat vasthield of in haar zak droeg.

Van zodra ze alles definitief uit de woning verwijderde was ze genezen.

Weldra iets meer over Gsm en masten.

11-04-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Kanker en C.V.S. Slot.

Kijk nu eens naar die tekening.

Ze slaapt dus sinds 1998 op dezelfde plaats en met het hoofd naar het noorden.

Zie eens wat ik vind op haar lichaam, alle gevonden stoorsporen kruisen praktisch op de plaats van de linker borst. De 7,6  Decumanus loopt over beide borsten, samen met een watervoerende breuklijn.

De 8,2 zuid west kruist in de linker borst, bijna parallel ervan loopt nog een watervoerende breuklijn en ik voel nog een watervoerende breuklijn komende van uit het zuid oosten en opnieuw op de linker borst.

Begrijpt U nu waarom er in de linker borst eerst een kanker ontstond en niet in de rechter borst

Wanneer ik bij haar met behulp van de Lecherantenne, de energetische waarden van haar organen en functies opmeet vind ik het volgende.

De immuniteit is gedaald op 1/8^e van de normale waarden, dit kan eventueel ook nog een gevolg zijn van de chemotherapie.

Het degeneratiegevaar lijkt voorlopig afwezig.

De waarden van lever, longen en hart zij bijna voor de helft gedaald.

De overige opgemeten cijfers zijn redelijk goed en spelen hier geen rol.

Het probleem is dat de immuniteit nooit zal stijgen zolang deze patiënte op die plaats slaapt.  Ze riskeert zelfs een recidief,  misschien wel in de linker long, gelukkig vind ik tot nu toe geen aanwijzingen in die zin.

De immuniteit is en blijft veel te laag, zodat niet alleen de vermoeidheid nooit kan verdwijnen maar ook een nieuwe kanker kan ontstaan, voornamelijk lokaal op het litteken of in de long of rib.

Dit is een vaak voorkomend voorbeeld.

Bij kanker patiënten vindt men altijd een te laag cijfer voor immuniteit.

De chemotherapie ondergraaft deze waarden nog meer, en na de chemotherapie zullen de waarden nooit voldoende stijgen indien men in een sterk gepollueerde woning woont.

Alleen door een goede biosanering en een bijzondere immuun versterkende therapie heeft men meer kans om definitief te genezen.

Aan de rechter borst kan ook kanker ontstaan, maar deze loopt minder gevaar, er zijn daar minder kruisingen van exogene pathogene stralen.

U ziet trouwens dat de organen en functies die in de onmiddellijke omgeving van de stralen bundels vertoeven  er het slechts aan toe zijn.

Gelukkig is het cijfer dat een mogelijke aanwezigheid van kanker bepaalt nog goed, ik hoop en denk dat er nog geen recidief is, maar er is veel, heel veel werk aan de winkel.

Ook het hart loopt gevaar, ze heeft er trouwens al problemen. De longen zullen we afwachten, wanneer ze uit de stralen bundels gaat zal dat misschien spontaan beteren, ze hoest niet maar had toch een positieve reactie op TBC, er werd gelukkig niets gevonden bij verder onderzoek in de kliniek.

Ze moet nog gedurende vijf jaar een oestrogeenremmer in nemen, hetgeen gebruikelijk is en ook een labo life product, daar reageert ze gunstig op.

De therapie.

Deze mensen zullen hopelijk hun woning laten biosaneren, in afwachting gaan ze hun bed  met het hoofd naar het zuiden draaien  en tegen de andere muur plaatsen, drie meter verplaatsing dus, dat zal voorlopig het best zijn maar volgens mij onvoldoende.

Immuun stimulatie door Sanum Kelbeck: Latensin D4 en Mucedokehl worden voorgeschreven.

Voor de lever is dat Hepar compositum ampullen en Cranolin voor het hart allebei van Heel.

Om te eindigen, twee magneten in de hals.

Een op de rechter carotide interna  voor de hersenen en het hart en een op de linker hals streek voor de lever. Dan naar huis en vijf weken wachten.

De verdere evolutie is gunstig, misschien kom ik daar later nog eens op terug, indien er zich nog problemen zouden voordoen.

Dit voorbeeld dient voornamelijk om aan te tonen dat de plaats waar U slaapt belangrijk is en dat immuun therapie niet veel helpt indien U op een sterk gepollueerde plaats slaapt.

10-04-2006, 09:23 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Kanker en Chronisch vermoeidheid syndroom.

Bestaat er een verband tussen beiden? Moeilijk te zeggen, alhoewel?

Van een rechtstreeks verband zou ik niet durven spreken maar misschien is er toch wel ergens een onrechtstreeks verband. Deze keer gaan we het daar over hebben en er op aansluiten  met een voorbeeld.

Ik heb het al vaker gezegd en zal het blijven herhalen dat er bij de meeste chronische ziekten steeds een verband bestaat tussen enerzijds de ziekte toestand en het verval van de immuniteit en anderzijds tussen beide eerst genoemden en de aanwezigheid van meerdere polluerende elektromagnetische storingen in de woning, voornamelijk dan de exogene pathogene vectoren, zijnde de immuun deprimerende 7,6 Decumanus en de pathogene 8,2 zuid west, samen met meerdere gepollueerde watervoerende breuklijnen.

Telkens weer vinden we deze vectoren terug bij immuun deficiënte patiënten en telkens ook weer bij kankerpatiënten. Daarenboven vinden we telkens de meeste kruisingen van die vectoren op de plaats waar de kanker of de ziekte ontstaat. Dat kan geen toeval zijn.

Trouwens door de analyse van elk van die pathogene vectoren kunnen we heel precies meten dewelke verantwoordelijk zijn voor de immuun depressie en dewelke verantwoordelijk zijn voor de ziekte.

Telkens vinden we voor elk van die toestanden de vectoren die er het meest toe bijdragen.

Zolang deze vectoren niet worden geneutraliseerd, of zolang de patiënt geen andere en beter slaapplaats vindt loopt hij het risico om niet definitief te genezen.

De kanker kan dan wel goed en klassiek behandeld worden maar het gevaar voor recidief zal veel groter zijn bij zo een patiënt. De immuniteit zal trouwens nooit helemaal herstellen

Wilt U een voorbeeld, ziehier dan.

Een dame van 55 jaar komt op de raadpleging, ze werd gestuurd door een andere collega, die meent dat er misschien toch iets niet in orde is met de woning.

Haar chronisch vermoeidheid syndroom werd gediagnosticeerd in 1994, ze was toen al jaren moe.

Ze werd grondig onderzocht in  het Brugmann Ziekenhuis, o.a.. in de slaapkliniek, zonder resultaat.

Eerste belangrijke opmerking.

Hoe kunt U bepalen dat deze mevrouw al dan niet goed kan slapen in haar bed door de metingen te doen op een andere plaats, in de kliniek?

Elke wetenschapper moet toch beseffen dat dit een aberratie is.

Natuurlijk kan men door het onderzoek een aantal gevallen ontdekken waar er afwijkingen bestaan in het tracé van de slaap en die eventueel behandelen. Dit onderzoek is dus op zich niet verkeerd, maar in feite zou men, indien men niets vindt in de kliniek, ook zo een onderzoek moeten doen op de plaats waar de patiënt slaapt. Dan zou men misschien een andere uitslag krijgen.

In haar lange voor geschiedenis noteren we een aantal belangrijke zaken.

In Brugman kan men niets belangrijks ontdekken, alleen dat ze reeds aangetast werd door een aantal virussen: cytomegalie, coxakie, epsein bahr.  Dus hier kan ik al stellen dat haar immuniteit toen zeker al naar de vaantjes was, en niemand zal die de volgende 15 jaar kunnen herstellen. Spijtig toch.

Ondertussen  gaat ze naar de V.U.B.  waar een professor naam maakt wegens zijn onderzoek naar C.V.S.

Ook hier vindt men niets en gelukkig krijgt ze geen lange kuur met allerlei antibiotica.

De jaren lopen en ondertussen probeert ze alle slaapkamers uit, zonder succes, de toestand verbeterd niet.  Men moet haar toen gezegd hebben dat haar slaap plaats misschien niet goed was, maar niemand heeft het ooit na gegaan of opgemeten.  Sinds 1998 slaapt ze op dezelfde plaats, ze is het moe steeds naar een andere slaapkamer te verhuizen.

In 2004 ontdekt men een linker kwaadaardige tumor in haar linker borst, 4cm diameter.

De borst wordt volledig verwijderd, ze wordt ook bestraald en krijgt chemotherapie.

Ondertussen wordt ze ook begeleid door een ervarene dokter in Brussel, die haar behandelt met Labo Life preparaten,  hetgeen mij goed lijkt, maar de immuniteit krijgt niemand omhoog, hoe komt dat toch?

Ten einde raad stuurt haar dokter haar dan eindelijk naar mij.

Wordt vervolgd.

09-04-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Aids, TBC.  en Immuniteit deficiëntie.

Wat hebben deze drie termen gemeen en zijn er vergelijkingen mogelijk met de volgende drie:

C.V.S., M.S. en immuniteit deficiëntie? Ik denk van wel en ga er even op doorbomen.

Onlangs volgde ik een interessant programma op TV. Discovery omtrent het probleem van de erop flakkering van T.B.C. in de wereld, en dan voornamelijk in een  nieuwe vorm van resistentie aan alle medicatie en het verband ermee met Aids.

Het verschijnsel deed zich ditmaal voor in een rijk en voorspoedig milieu en niet langer in een verarmd milieu.

Dit heeft me doen nadenken en ziehier de vrucht ervan.

Aids patiënten heb ik maar weinig ontmoet, ik woonde ver van de groot stad en dus..

Toch heb ik er een paar onderzocht en ietwat geholpen.

Het geen opviel was inderdaad de immuniteit deficiëntie. Wel geteld 360 slagen links en rechts tellen  met de Lecherantenne is zeer vermoeiend en dat hoog aantal slagen ben ik alleen bij dergelijke  patiënten tegen gekomen, het was dus op zich al een diagnose.

Ik herinner mij duidelijk een droevig geval, misschien in ‘t kort beschrijven?

Ik had reeds een jonge vrouw enige tijd in behandeling die leed aan aids en wist dus hoe moeilijk het was 360 slagen te tellen zonder de handgreep van de antenne los te laten.

Op een dag kwam er een bezorgde vader op de raadpleging met zijn zwaar zieke zoon, hij zou lijden aan hepatitis maar zijn toestand verergerde steeds.

Toen ik zijn lever opmat was het inderdaad  zeer erg 260 slagen, maar toen ik ook de immuniteit op mat kreeg ik de slagen maar niet geteld, ik had de indruk dat 240 slagen niet voldoende waren.

Ik begon dus een paar keren opnieuw en kwam dan tot de conclusie dat het 360 slagen waren, nu begreep ik waarom die hepatitis dodelijk was.

Ik trachtte mijn bevindingen zeer voorzichtig mee te delen en stuurde de patiënt verder, de diagnose van aids werd bevestigd.

Enige tijd later vernam ik het overlijden van de patiënt.

Dat was een nare ervaring, ’t is wel al veel jaren geleden en nu bestaat er toch al een betere therapie om de ziekte in te tomen, maar genezen niet, dat zal alleen kunnen als we ons immuun systeem sterker kunnen maken, een vaccin zal misschien ook wel helpen maar de immuniteit speelt altijd de hoofdrol.

Tuberculose dan?

We denken niet meer aan deze afgrijselijke ziekte, waardoor onze grootouders nog regelmatig stierven, maar weet dat er elke 15 seconden nog iemand sterft in de wereld ten gevolge van deze ziekte. Men dacht de ziekte te kunnen uitroeien omdat men een aantal remedies had gevonden die wanneer ze samen langdurig worden ingenomen de ziekte doen inslapen.

In deze zin zit heel het probleem.

Meerdere medicamenten moeten samen langdurig worden ingenomen, dat is gedurende minstens zes maanden, en wat gebeurde er? Heel wat mensen stopten te vroeg hun behandeling en dus kon de bacil zich aan passen en resistent worden aan de therapie. Er is dus ondertussen een variant van de tuberculose bacil opgestaan die opnieuw dodelijk is.

Nu tracht men daar iets aan te doen door de patiënten dagelijks de nodige medicatie doen in te nemen in ’t bijzijn van verplegend personeel.

Wat is nu het verband tussen aids, tbc en immuun deficiëntie?

Dat heeft men ontdekt o.a in de Verenigde Staten waar plots een ganse groep welstellende  mensen stierven aan een vorm van resistente tuberculose.

Hoe kwam dat?

Een rijke vrouw volgde samen me enkele andere gegoede burgers een twee wekelijkse cursus van Yoga onder de leiding van een goeroe, die zijn opleiding had gekregen in India.

Daar werd hij besmet met de bacil van Tuberculose en nam een paar maanden medicatie.

Beter zijnde stopte hij te vroeg zijn behandeling en begon les te geven in Amerika, denkend dat hij genezen was, zou kweekt men resistente bacillen.

Gedurende twee maal per week, in een kleine ruimte hoestte hij gans te ruimte vol resistente bacillen. De meeste  van de aanwezigen stierven aan TBC enige tijd later.

De man van een van de dames die er ook aan leed, was reeds jaren drager van het H.I.V virus maar had er hoegenaamd geen last van, hij was kineast en werkte zich te pletter, nam onvoldoende rust, daarbij nog onregelmatig eten en veel drinken, dit alles  ondermijnde zijn immuniteit en plots sloeg ook de tuberculose toe, hij stierf kort daarna.

Ten gevolge van dit allemaal werd er onderzoek verricht naar het verband tussen aids en tuberculose en ziehier wat de conclusie was.

De meeste mensen komen tijdens hun jeugd in aanraking met tuberculose, vandaar de huid testen, die we op school kregen en die nu telkens weer gedaan worden wanneer er in de buurt een geval van tuberculose is.

Wanneer de test positief is worden er ook röntgen foto’s gemaakt van de longen, om na te gaan of de ziekte actief is of niet.

Wat gebeurt er in de long?

We ademen de T.B.C bacil in en die zet zich op de long cellen.

Wanneer de weerstand van het individu groot genoeg is worden die bacillen geneutraliseerd ter plaatse door immuun cellen van het organisme, er wordt een kapsel rond gelegd, dat kan men soms ziet als witte melkvlekjes op de long bij een radiografisch onderzoek.

Wanneer zo iemand, die drager is van de bacil, nu aangetast wordt door het HIV.virus, dan vernietigt deze virus elke weerstand van de immuun cellen door ze te vernietigen en ze zelf te gebruiken.

Wat gebeurt er dan? De tuberculose bacillen die nog steeds aanwezig zijn op de longen, worden weer actief, ze bevrijden zich van hun kapsels van dode immuun cellen, en vernietigen het lichaam, geen behandeling kan dan nog helpen.

De bacil heeft dus hulp gekregen van het virus.

Uiteindelijk is het omdat de immuniteit van de patiënt heeft gefaald dat de patiënt sterft.

Relatie tussen die ziekten en huidige ernstige en bepaalde chronische ziekten.

Op een voorlopig lager niveau, en daarmee bedoel ik minder snel dodelijk, speelt zich in de westerse wereld een soortgelijk drama af, en dit wordt helemaal niet erkend in onze Academische Medische Wereld.

Wat zie ik telkens weer bij patiënten die lijden aan kanker, leukemie of andere ernstige ziekten zoals chronisch vermoeidheid syndroom, multiple sclerose of ernstige virale infecties?

De immuniteit is helemaal verstoord en blijft even lang deficiënt als de ziekte duurt.

Van daar mijn succes in het behandelen van dergelijke ziekten, door hoofdzakelijk op het immuun systeem te werken. Dit heb ik al meermaals aangetoond in mijn vorige bijdragen.

Telkens weer valt het verband op tussen de instorting van het immuun stelsel en de aanwezigheid van pathogene exogene factoren zoals de Decumanus en de zuid west alsook de aanwezigheid van talrijke gepollueerde watervoerende  breuklijnen.

De pollutie van het milieu zou dus wel een van de belangrijkste oorzaken kunnen zijn van de opflakkering van heel wat chronische en vaak ongeneeslijke ziekten.

Maar ja, wat baten kaars en bril…

08-04-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Oorproblemen.

We zouden hier heel wat verschillende rubrieken kunnen openen, gaande van doofheid,  over pijn, naar evenwichtstoornissen. We zullen beginnen met een eenvoudig maar interessant onderwerp.

Later zien we dan wel.

Een dame die ik twee jaar niet meer had gezien kwam terug op de raadpleging.

Ze vertelde mij dat ze een auto ongeval had gehad en door de slag en, misschien door het hevig

geluid van air bags die openklapten, had ze een aantal problemen.

Ze had ernstige evenwichtstoornissen waardoor ze lange tijd zelf niet meer durfde rijden met de auto. Ze had veel hoofdpijn ook pijn in de hals, haar reuk en smaakzin waren verdwenen en gans haar rechter aangezicht was voos en voelde anders aan.

Toen ze nu, na vele maanden, bij mij kwam was de toestand veel verbeterd.

Ze had alleen soms nog wat hoofdpijn maar die voosheid in haar aangezicht was er nog steeds.

Ik onderzocht  dat gevoel op haar aangezicht en ze bevestigde dat gans de rechter helft anders aanvoelde dan de linkerzijde.

Dit stemde overeen met de drie takken van de trigeminus, de zenuw was waarschijnlijk beschadigd door het ongeval.

Ik plaatste drie magneten: een voor het oor, een achter het oor en een in de hals streek, allemaal aan de rechter zijde.

Na enkele seconden deed ik de gevoelstest opnieuw en wat bleek?

De patiënte zei dat ze onmiddellijk iets had voelen veranderen in haar aangezicht en dat het gevoel nu rechts hersteld was, na één minuut.

Hoeveel mensen lopen en niet rond in België, een paar duizend of meer, die zouden kunnen geholpen worden door zo een pijnloze en eenvoudige behandeling.

Maar geen enkele dienst of specialist is daar in geïnteresseerd.

Zelfs Skepp niet, die de mond vol heeft over charlatanisme, en bij wie ik een officiële aanvraag heb ingediend om de werking van de magneten te bewijzen.

Waar hebben ze toch allemaal zo een schrik van? Ik bijt niet hoor.

Als slot moet ik  bekennen dat niet alle gevallen even snel en gemakkelijk op te lossen zijn, maar meestal slagen we er toch in de patiënten duidelijk en snel te verbeteren.

07-04-2006, 10:02 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

28-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Chronisch vermoeid. Slot.

Ik zal hier voor één keer nog alle gegevens chronologisch vermelden, met de cijfers erbij.

Datum                13 02 03            27 03 03                25 04 03                  30 05 03

Polariteit          li          re            li            re            li            re            li          re

Immuniteit       60        60            30         30           12            19            19        12

Centr Zenuw    12        19            19           19            19            12            19        12

Perif. Z.S.        19        12            19           12            19            12            19        12

Onthoudt dat   60 = 1,66% energie.

                        30 = 3,3 %

                        19 = 5 %

                        12 = 8 %= normaal.

Het is misschien wat ingewikkeld, maar stel U het volgende voor.

Normaal heeft men op de linker polariteit 19 slagen dat komt overeen met +- 5 % energie en op de rechter polariteit l2 slagen, dus +- 8 %  energie, ons lichaam springt  dus rustig om met zijn energie.

Zie nu eens waar dat meisje energetisch staat bij de eerste raadpleging: op  –60/+60; dat is minder dan een vierde van hetgeen een normale persoon heeft, is het dan verwonderlijk dat ze extreem  moe is?

Er bestaat geen enkele wetenschappelijke test die dat kan uitzoeken of vertalen in cijfers..

Met de Lecherantenne kan dat in één enkele minuut.

Kijk nu hoe ik er in korte tijd ben in geslaagd deze slechte cijfers te verbeteren, zie ook dat het centraal zenuwstelsel wel is aangetast maar daar ligt de oorzaak van haar probleem niet.

Het perifeer zenuwstelsel geeft normale cijfers, hetgeen een M.S. zeker uitsluit.

Men moet ook daar aan denken want ze is jong en heeft veel moeite in de benen, ook in Gent werd er trouwens in die richting niet gewezen. Wat wel zeker: ze is geen karottentrekker, en lijdt niet aan een ingebeelde depressie maar er is wel duidelijk een instorting van het immuun stelsel.

Op 30 05 03, dus minder dan drie maanden later is de toestand reeds sterk verbeterd, ze eet en slaapt goed, herbegint te studeren en is veel minder moe.

Ze kreeg ondertussen  immuun versterkende middelen o.a. van Sanum-Kehlbeck, ook een tijd lang colostrum en nadien tijdelijk paardenmelk, ook soms homeopathische middelen en ook nog een tijd lang Bach Bloesems om het allemaal beter te verwerken.

Ze werd ook tijdelijk bewerkt met enkele magneten.

Vanuit Gent werd ze ook nog gevolgd, maar de moeder zei niets in Gent over mijn behandeling, dat is meestal zo, ze kreeg daar isoprinosine 2x 500mg per dag, om haar immuniteit te stimuleren? Na twee jaar was dat weinig of niets veranderd.

Telkens moeder en dochter naar Gent moesten om de bloedcontrole te laten verrichten, was het telkens weer bang afwachten naar de uitslag. Kort na dat ik haar begon te verzorgen wees de bloed analyse op verbetering.

Omdat ik overtuigd was dat niet hun maar mijn behandeling werkte verminderde ik eerst de isoprinosine van twee naar een kapsel per dag en nadien stopte ze er helemaal mee.

Ik zei ook aan de moeder dat ze zou moeten kiezen, want ze werd er zelf angstig en depressief van, telkens dat bang afwachten op de uitslag van dat bloed onderzoek..

Ik zei haar dat haar dochter nu gered was en dat ik straks meer werk zou hebben aan de moeder dan aan de dochter. Ze bleven dan eindelijk weg uit Gent.

De toestand verbeterde gestadig. Haar grootste probleem bleef een tijd lang dat ze nog gevoelig was aan lichte neus en keel ontsteking. Dan was er telkens paniek, vooral bij de moeder. Met een  isopatische, homeopathische behandeling ging het telkens vlug beter.

Zodra de immuniteit hoog genoeg was, verdwenen ook die laatste klachten. Op het einde van het schooljaar deed het meisje met succes haar examens, zei het in meer gespreide orde om haar niet te sterk te vermoeien.

Het volgende jaar eindigde ze met succes haar humaniora.

Ondertussen was haar immuniteit volledig genormaliseerd.

Dan pas was het moment gekomen om ook de testen uit te voeren in verband met nog mogelijke resten van virussen. Voordien heeft dat niet veel zin, het immuun stelsel is onvoldoende hersteld om op de test te reageren.

De test bleek hier dus negatief, zoals te verwachten, en dit  zonder enige specifieke behandeling. Waarom, zoals te verwachten?

Indien de virussen nog een rol hadden gespeeld, zou de immuniteit wel sterk stijgen maar nooit helemaal normaliseren en zelfs, na enige tijd, opnieuw gaan dalen.

Alleen een homeopathische, isopathische behandeling zou dan redding brengen.

Hier was dat dus niet meer nodig.

Het meisje ging opnieuw mee op kamp, wandelde opnieuw zoals vroeger.

De moeder was ondertussen ook gerust gesteld.

We zijn nu in 2006 en alles gaat goed, ze neemt nog af en toe wat vitaminen, meer niet. Wanneer gaat men deze methode ernstig onderzoeken?

Maar ja, als de uil niet kijken wil…

22-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Chronisch Vermoeid, deel twee.

Een tijdje geleden schreef ik een eerste deel over dit syndroom en gaf wat meer theoretische uitleg over dit ernstig probleem, alsook over de manier waarop het kan aangepakt worden met behulp van de Lecherantenne. Het zou misschien interessant zijn dat eerste deel nog eens door te nemen alvorens verder te lezen, U zult dan zien hoe theorie en praktijk overeen stemmen.

Zie op datum van 02 01 06.

Vandaag gaan we eens een geval praktisch uitpluizen

Een tijd geleden zag ik nog een programma op T.V. waar men de lijdensweg van zo’n paar patiënten liet zien, er was daar niet veel hoopvols te zien.

U kunt zich inbeelden in welke toestand moeder en dochter zich voelden, toen ze bij mij voor het eerst op consult kwamen in Februari 2003.

Deze studente geboren in 1987, was in behandeling bij een vermaarde professor aan de Universiteit van Gent. Hij had de diagnose van C.V.S. gesteld en behandelde haar reeds twee jaar met wisselend succes.

Om de zo veel weken bloedanalyse: men had reeds ontdekt dat ze aangetast werd door virussen: cytomegalie en epstein bahr. Dat ze aangetast werd door supervirussen is geen probleem, de vraag is echter wie was er eerst de vermoeidheid of de virussen. Om hierop een antwoord te vinden zullen bloedanalyses niet helpen. Wat wel belangrijk is en hier wordt wel gezocht maar niets gevonden in het hospitaal is het antwoord op volgende vraag.

Waarom is het immuun systeem zo sterk gedaald en sinds wanneer en is dat misschien de rede waarom virussen ervan profiteren om dat meisje nog zieker te maken?

Dat kan wel onderzocht worden met behulp van de Lecherantenne, maar dan zou dat meisje veel eerder op consult moeten komen. Nu is het altijd hetzelfde.

Wanneer men niet meer weet waarheen komt men bij mij terecht.

Maar geen nood, om haar te genezen hoef ik niet te weten wie er eerst was, het virus of de immuun instorting, alhoewel ik wel een vermoeden heb.

Ze kwam voor het eerst op de raadpleging in Februari 2003.

Ze was zeer moe, wou haar studies opgeven, ze zat in haar voorlaatste jaar humaniora, ze was vroeger sportief en hield van lange wandelingen, maar had het allemaal opgegeven, ze was ten einde raad, zo moe in haar benen en helemaal zonder krachten.

Dit kan men toch geen succes noemen, na twee jaar zoeken en behandelen in de Universiteit.

Haar woning was zopas gebiosaneerd en het was die persoon die ze naar mij stuurde. Hij wist wel dat biosaneren hier noodzakelijk was maar dat er daarenboven een sterke energetische behandeling nodig zou zijn om dit meisje er weer bovenop te krijgen.

Tijdens mijn eerste onderzoek, constateerde ik dat de biosanering niet helemaal gelukt was, ik voelde op het lichaam van de patiënte nog de aanwezigheid van de 7,6 decumanus en een watervoerende breuklijn. Ik schreef dus een briefje met de nodige inlichtingen ter attentie van de biosaneerder en gaf dit mee aan de patiënte.

Bij een volgend consult zal blijken dat de biosaneerder de correcties goed heeft uitgevoerd en nu alle stoorsporen van exogene pathogene vectoren verdwenen zijn.

Dit toont nogmaals aan hoe belangrijk een controle van de biosanering wel is,  en hoe belangrijk dat deze door een derde onafhankelijk persoon en liefst een geneesheer gebeurd.

Stel nu dat ik dit niet kan controleren, dan gaat iedereen ervan uit dat de biosanering goed is, maar met nog een decumanus en een watervoerende breuklijn kan het niet goed gaan en dan zegt men terecht, dit is allemaal  larie en helpt helemaal niet,  U bent inderdaad alleen uw geld kwijt. Vandaar de eeuwige steriele discussies tussen voor en tegenstanders.

Wordt vervolgd.

21-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

M.S. Deel 2.

Steeds jonger worden de patiënten die lijden aan M.S., hoe dat komt weet men nog niet.

Persoonlijk meen ik dat de elektromagnetische pollutie daar voor iets tussen zit.

Ik heb daar nogal wat ervaring mee, o.a. met een paar jonge patiënten, toch zal ik daar nu niet speciaal de aandacht op trekken, er zijn nog wel heel wat andere factoren dan het milieu die hierin een rol spelen, zoals de genetica  b.v.

Maar laten we meteen opnieuw in de praktijk stappen, niets gaat daarboven.

Een jonge vrouw geboren in 1977 komt voor het eerst op consult in 2000.

Ze is onlangs gehuwd en verhuisd, enige tijd nadien begonnen de problemen.

Ze was een sportieve jonge vrouw die graag met haar man ging fietsen en vooral mountain bike was haar geliefde bezigheid, wat toch enige kracht vergt in de benen.

Geleidelijk aan ondervond ze dat ze niet meer meekon, uiteindelijk kon ze nog met moeite de trappers rond krijgen en stopte met fietsen. Ondertussen kwam er ook die ongevoeligheid in haar benen, geleidelijk opstijgend tot aan het midden rif, later ook in het aangezicht.

Niets scheen dat proces te kunnen stoppen, ondertussen stopte ze ook met werken.

In de kliniek in Aalst werden een hele reeks noodzakelijke onderzoeken gedaan en kwam men tot de conclusie dat ze M.S. had en wou men beginnen met een interferron  behandeling.

Eerste opmerking.

In heel wat gelijkaardige gevallen waar de eerste symptomen opduiken na het huwelijk, gaan  heel wat mensen denken, “er is daar zeker iets niet pluis in dat huwelijk”, dit is hier zeker niet het geval.

Tweede opmerking.

Hoe komt het dat patiënte nu pas de symptomen krijgt?

Voor mij is dat een teken. Haar ouders huis werd door ons eerder gebiosaneerd, nu ze verhuisd is woont ze in een woning die niet gebiosaneerd is, ligt daar misschien de oorzaak?

Ja, zoals verder zal blijken.

Haar vader vertrouwt de zaak niet, kent ons goed en weet dat we al wat succes hebben gehad bij het behandelen van M.S. patiënten en stuurt zijn dochter op consult.

Eerste consult in Augustus 2000.

Bij het stoorspoor onderzoek vind ik de decumanus, (7,6 uit het westen) precies ter hoogte van het diafragma, ze slaapt met het hoofd naar het zuiden.

Praktisch op hetzelfde niveau maar meer op het hart loopt parallel een watervoerende breuklijn en kruisend op dit alles een 8,2 zuid westen pathogene vector. Curieus precies tot daar is er op de huid gevoel vermindering, opstijgend van aan de voeten, alsof de energie daar geblokkeerd wordt, hoelang nog voor dat ook haar thorax aangetast word?

Ik plaats enkele magneten die de polariteit ompoling te niet doen en wat zegt ze na enkele minuten?Ze voelde warmte in haar koud aanvoelende benen stromen, alsof het leven er terug kwam.

Voordien had ik ook al haar functies en organen opgemeten en wat bleek?

Het  immuun stelsel alsook het centraal en perifeer zenuwstelsel zowel links als rechts waren aangetast en hadden een energie verlies van meer dan vijftig procent.

Ik schreef haar immuun en zenuw versterkende middelen voor, haar woning werd onmiddellijk gebiosaneerd en we wachten een paar weken af, indien er geen verbetering optreedt zal ze opnieuw naar de kliniek gaan en starten met de voorgestelde behandeling.

Het immuun versterkend middel was hier paardenmelk kapsels.

Geleidelijk aan verbetert haar toestand, de krachten komen langzaam terug, de gevoeligheid in de onderste ledematen is snel helemaal terug, als ook in het aangezicht, alleen op het abdomen is er nog een gevoelsprobleem

Na lang zoeken vind in de oorzaak, er blijft een 7,8 linkse vector aanwezig in de woning en die treft haar precies daar. Na het verwijderen van deze vector in de woning verdwijnt ook dat probleem.

Na enige maanden ging ze terug aan ’t werk, zij het half time, om haar niet te veel te belasten.

Ze werd zwanger en beviel normaal van een eerste kind, later volgde nog een tweede.

Ze is in 2006 nog altijd in goede gezondheid en neemt nog altijd haar paardenmelk kapsels,

2 x 750 mg, om haar immuun stelsel op pijl te houden.

Telkens ze probeert te stoppen, zakt haar immuniteit en loopt ze gevaar  te hervallen, nu stopt ze niet meer.

Een tijdje later behandelde ik ook met succes een nog jonger meisje. Maar dat wordt te eentonig, om dat opnieuw allemaal te beschrijven, indien U niet overtuigd bent zal dat toch niet helpen, want wat baten kaars en bril …

16-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

M.S.  Deel 1.

Voor meer technische details over de ziekte ga eens naar google.

Het dossier begint 15 jaar geleden, is dat lang genoeg?

Patiënt is al vijf jaar ziek wanneer de onderzoeken in 1995  in het Universitair ziekenhuis van Luik duidelijk aantonen dat het om een geval van langzaam progressief evoluerende M.S. gaat. Ook de magnetische resonantie bevestigt dat.

In het verslag leest men de toestand zoals de patiënt is in Februari 1990.

‘Sinds vijf jaar beginnende symptomatologie: zwakte in onderste ledematen, evenwichtstoornissen staande en al gaande, soort zat gevoel, beven in bovenste ledematen waardoor soms schrijf en eetproblemen…

Conclusie: bilateraal cerebello-pyramidaal syndroom, predominerend links, en discreet links onder achter cordonaal syndroom, evolutie langzaam progressief.

Magnetische resonantie onderzoek: veel ronde formaties, hyperintens en ponderaal T 2. periventriculair: demyeliniserende ziekte.

Eerst wordt synacthen depot toegediend met relatieve verbetering, een tweede toediening wordt gestopt omdat de toestand eerder verslechtert.

Men stelt hem voor te beginnen met orale cortico therapie, we zijn ondertussen in augustus 1990, hij haakt af, daar wilt hij niet van weten.

Hij gaat op zoek in de alternatieve geneeskunde.

Zijn kinesist, is ondertussen in opleiding geweest bij Walter Kunnen en stelt hem voor zijn woning te biosaneren en stuurt hem naar mij.

Eerste onderzoek in Augustus 1991.

Patiënt loopt als iemand die dronken is, moet altijd steun zoeken om niet te vallen, sleept beide voeten, verplaatst zich moeilijk ondersteund door twee krukken en zijn echtgenote.

De spraak is moeilijk verstaanbaar en zijn handen beven.

Het stoorspoor onderzoek toont aan dat er reeds een aantal zenders zijn ontstoord maar niet allemaal even goed, de kinesist zal dat moeten verbeteren en doet het inderdaad ook zoals zal blijken bij later onderzoek.

De immuniteit is sterk gedaald, het zenuwstelsel zeer zwak aan beide zijden en cerebraal, de blaas en prostaat waarden vertonen ook zwakke cijfers en ook de tanden geven en slechte indruk bij het meten met de Lecherantenne, het amalgaaam dat toxisch is voor het zenuwstelsel moet verwijderd worden.

De verdere behandeling is voornamelijk immuun stimulerend en zenuw versterkend.

Opnieuw tonen de producten van Sanum-Kelbeck hun groote waarde.

Er worden ook een aantal magneten geplaatst, die zullen gedurende enkele maanden regelmatig geplaatst worden.

Een maand later: de controle toont een lichte verbetering.

Een drietal maanden later, nieuwe controle.

De biosanering is nu correct uitgevoerd.

Belangrijk detail: de patiënt neemt geen enkel klassiek medicament en zal dat de komende 15 jaar ook niet meer doen.

Hij voelt zich beter, spreekt vlotter, kan gaan zonder dat gevoel van draaierigheid, moet zich nergens meer aan vastklampen, hij gaat buiten naar de auto zonder steun van zijn vrouw, zijn rechter been functioneert quasi normaal, zijn linker been trekt nog, hij heeft nog één kruk.

Gedurende de volgende jaren, gedurende 15 jaar, komt hij een drietal keren per jaar op controle.

Hij neemt alleen de medicatie die ik hem voorschrijf, dat zijn immuun versterkende middelen en soms een vitamine complex, verder niets.

Patiënt is blijven werken, alhoewel hij gehandicapt bleef, hij kon moeilijk schrijven maar op de computer intikken ging nog wel, natuurlijk minder snel.

Hij kan zich nog altijd verplaatsen zij het met één kruk en verstaanbaar spreken, vertigo heeft hij praktisch niet meer.

Een paar belangrijke opmerkingen.

1. Patiënt vertelde mij dat hij af en toe naar vergaderingen ging van M.S. patiënten, in de Franstalige afdeling. Hij merkte op dat de meeste patiënten die hij kende heel wat medicatie innamen en hij niet en dat de meeste achteruitgingen in hun gezondheid en hij niet.

Wanneer hij tijdens die vergaderingen durfde spreken over ‘aardstralen’ en biosaneren, reageerde er niemand; curieus toch hoe al die chronische zieken geprogrammeerd zijn door de klassieke geneeskunde.

Ik herinner mij dat ik enkele jaren geleden en brief stuurde naar de Nederlandse vereniging voor M.S. patiënten en er nooit een antwoord op kreeg.

2. Toen hij de laatste keer bij mij kwam vertelde hij mij het volgende.

Toen hij in aanmerking kwam voor zijn pensioen, moest hij terug naar de Universiteit bij diezelfde professor in Luik, die hij 15 jaar eerder verlaten had, omdat hij zich administratief in regel moest stellen.

Toen de professor hem zag, verschoot hij danig, hoe was het mogelijk dat hij nog leefde en nog altijd dezelfde scheen?

Toen hij hem vertelde wat hij gedaan had, zweeg de Professor, maakte zijn papieren klaar en zei alleen nog:‘au revoir”.

Wat baten kaars en bril als niemand kijken wil?

15-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Vaccinaties.

Gisteren avond was er een debat  op T.V. over het probleem van de vaccinaties.

Voor en tegen stonden over elkaar.

Alhoewel beide partijen punten schoorden, is het voor een leek vaak onmogelijk om met kennis van zaken een beslissing te nemen.

Laat ik nu mijn kinderen vaccineren of niet?

Ik heb over het probleem van vaccinaties reeds geschreven, keer eens terug naar mijn vroeger blog en zoek in de archieven op “ vaccinaties bij kinderen”. U zult daar misschien een antwoord vinden op uw vragen.

Indien dit niet voldoende blijkt, vraag maar, ik antwoord wel.

Het probleem van de vaccinaties is zo complex, het werd in de discussie veel te nauw aangepakt, men zou er een ganse avond moeten aan besteden.

Ieder kind is anders en voor ieder kind zou men eerst een grondige studie moeten maken, met de vraag, is het hier verantwoord om te vaccineren?

15-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Het strand.

Ik droom dat ik opnieuw aan het strand zit, in de zon, maar koning winter heeft er anders over beslist, het wordt nog even wachten.

Op het strand van Oostende, of liever nog aan het uiteinde van de golfbreker, zittend en wachtend op de eerste vis, heeft een mens tijd zat.

Mijmerend en zwalpend van het ene onderwerp naar het andere zoals de golven die mij omringen, komt het hele levensverhaal als een film voorbij gerold.

Dokter zijn was mijn hele leven.

Toen ik pas een klein jongetje was kwam onze huisdokter eens op bezoek bij mijn ouders, misschien was mijn moeder opnieuw zwanger. Ik stond op de brug aan de watermolen van mijn vader en grootvader, de dokter kwam ook wat genieten van die rust en  terwijl hij over mijn klein kopje wreef zei hij:”Dit wordt een dokter”. Ik vergat dat nooit meer.

Nu en heel leven later, heb ik opnieuw die rust terug gevonden, die mij toen in mijn jeugd vergezelde, ook daar kon ik uren rustig zitten wachten op de eerste beet.

Maar ouder worden heeft ook zijn nadelen, men moet zijn verstand in ere houden en dus zal ik ook nog af en toe aan de schrijftafel zitten, bijgestaan en omringd door mijn lieftallige vrouw, en kunt U even mee lezen indien U dat wenst.

M.S. of Multiple Sclerose is een van die ziekten waar ik nogal eens succes mee had.

Natuurlijk moet men rekening houden met het feit dat er een viertal gradaties bestaan van die ziekte en het eerste wat een klassiek geschoold dokter dan antwoordt op uw zogenaamde goede resultaten bij de behandeling van M.S. patiënten, is het volgende: “ja, natuurlijk er zijn veel gevallen die spontaan verbeteren meestal maar tijdelijk maar toch, dit zijn geen wetenschappelijke bewijzen.”.

Ik zal me dus moeten beperken in mijn verhalen en alleen gevallen bespreken waar ik zeker ben van de ernstige graad van de snel verergerde evolutie en waar ik de patiënten gedurende meerdere jaren gevolgd heb.

Meer kan ik niet doen, maar wat baten kaars en bril wanneer de mens niet kijken wil?

Tot  heel binnen kort.

14-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Psycho-somatisch. Deel 2.

Wanneer ze aan de arm van haar man traag binnen stapt valt iets eigenaardig op. Ze staat en gaat met haar benen wijd open, een beetje zoals een gans maar dan veel erger.

Ik meet 37 cm binnenzijde tussen beide enkels.

Als ik haar vraag waarom ze zo stapt, zegt ze dat ze geen vast gevoel meer heeft in haar benen en dit de enige manier is om niet te vallen, zelfs als ze stil staat moet ze zo blijven staan.

Veel pijn heeft ze niet, wel nog wat lage rugpijn en zware, koude, ietwat gezwollen benen.

Ze komt vooral voor die onzekerheid, ze kan nergens heen zonder haar vast te houden en dit blijft maar duren, de laatste maanden zit er geen vooruitgang meer in.

Bij het stoorspoor onderzoek vinden we de ware schuldigen, ze woont daar nu 13 jaar en na een paar jaar zijn de gezondheidsproblemen al begonnen.

Precies op de plaats waar de problemen zich situeren, ter hoogte van de lumbale wervelzuil, wordt ze getroffen door de  pathogene zuidwest lijn en door de wester lijn die de nachtelijke energievoering zou moeten verzorgen maar hier pathogeen is en dit niet doet. Daarenboven kruist op dezelfde plaats nog een watervoerende breuklijn.

Langdurig slapen op deze plaats geeft altijd gezondheidsproblemen wat men ook mag beweren.

De hysterectomie is daar trouwens ook een gevolg van.

Nogmaals blijkt hoe spijtig het is dat klassieke artsen niets weten van energetische geneeskunde, dit is en typisch geval van invloed van nefaste exogene vectoren.

Zes magneten worden geplaatst en ik vraag haar of ze iets voelt veranderen? Veel pijn had ze niet en ze voelt niet onmiddellijk iets bijzonders. Denk eraan, een Sudec heeft wat tijd nodig om te reageren.

Wanneer ik haar vraag een paar passen te doen en dan stil te staan, meet ik opnieuw tussen haar enkels: nu nog 27 cm, dus 10 cm winst, dat is toch al beter en bemoedigend.

Naar huis dus en afwachten.

Zes weken later. Een koppel gelukkige mensen komt binnen.

Op het eerste gezicht is alles normaal. De dame stapt zoals U en ik.

Ik doe haar rechtstaan met de voeten tegen elkaar gedrukt. Ze doet dit zonder problemen.

Ze hebben het bed verplaatst, ze gaan biosaneren.

Ze vertelt:” Daags nadat ik hier kwam, ben ik opgestaan en voelde alleen nog wat lome benen, ik stapte reeds veel beter en zonder steun, mijn evenwicht was volledig hersteld.

Nog een dag later, stapte ik volledig normaal en kon met beide voeten naast elkaar blijven staan zonder enig probleem.

Dat noemt men energetische geneeskunde en de kracht van goed geplaatste magneten.

Zouden deze enkele patiënten gevallen die ik beschreven heb, niet moeten volstaan om ernstige wetenschappers aan het denken te zetten en mij de kans te geven deze methode nader toe te lichten? Voorlopig ga ik er even mee stoppen.

Ik dank het paar honderd mensen die de tijd namen mijn bevindingen te lezen, ik kom zeker nog wel terug. Indien U vragen heeft, stel ze maar, ik antwoord wel.

De lente komt er aan, de zee wenkt…

Het zal mijn gezondheid ten goede komen: zon, wandelen, fietsen, vissen en schilderen.

Dat is nog al wat anders dan aan de schrijftafel te zitten.

11-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Psycho-somatisch. Deel 1.

Dit is een eigenaardig geval, misschien is het ook wel een Sudec, maar zeker is het niet.

Ziehier het verhaal van een dame, geboren in 1972 en reeds een hele tijd ziek.

Tien jaar geleden was het, toen ze voor het eerst ernstige problemen kreeg.

Ze werd uiteindelijk geopereerd in Keulen, van een dubbele hernia in de lumbale streek.

Voor de operatie leed ze hevige onhoudbare pijn, nadien kon ze opnieuw werken. Ze had wel af en toe nog een opstoot van iscialgie die verholpen werd door ontstekingsremmers en rust, het leven was draagbaar, men had wel nog een kleine nieuwe hernia vastgesteld maar onvoldoende erg om opnieuw te opereren.

Een paar jaar later onderging ze nog een totale hysterectomie.

Toen gebeurde er iets merkwaardig.

Nu negen maanden geleden werd ze ’s morgens wakker en haar beide onderste ledematen waren volledig verlamd.

In paniek werd ze dringend opgenomen in een Universitaire instelling in Brussel, waar alle mogelijke onderzoeken werden uitgevoerd. Er werd geen mogelijk oorzakelijk verband gevonden om haar blijvende verlamming uit te leggen.

Dus, zei de professor is het psychisch, gij moet uw problemen thuis oplossen en in afwachting sturen we U naar de psychiatrie.

Probleem opgelost voor de specialist.

Maar voor die vrouw en haar echtgenoot?

Die hadden helemaal geen problemen thuis, ze was niet depressief maar werd het wel meteen, wie zou haar nog geloven, Gelukkig steunde haar man haar nog.

Ze verbleef enige tijd in de psychiatrie, nam veel medicatie, antidepressiva, kalmeermiddelen.

Na enige tijd mocht ze naar huis, ze verliet de kliniek in een rolstoel.

Na maanden intensieve kinesitherapie verbeterde ze geleidelijk en uiteindelijk kon ze ook beginnen stappen. We zijn ondertussen negen maanden verder, ze is natuurlijk haar werk kwijt, haar man gelukkig niet en komt dan voor het eerst op consult.

Wordt vervolgd.

06-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Algoneurodystrofie of Syndroom van Sudeck.

Dit is toch wel een uitzonderlijk geval dat moet doen nadenken, ook voor non believers.

Ik had niet de kans dit uit te proberen op meer dan een paar patiënten, toch zou het de moeite lonen dit systeem op grotere schaal uit te testen.

Indien dit positief zou uitvallen voor de patiënt dan zeker ook voor de mutualiteit..

In Oktober 2003 komt er een dame op de raadpleging met beginnende menopauze klachten.

Ze vraagt mij of ik haar kan helpen tegen die opvliegers en of ze hormonen moet nemen?

Terwijl ik even nadenk, vraagt ze mij of ik haar niet herken? Neen zeg ik, maar ik heb de indruk dat ik U toch al eens ontmoet heb.

Ja zegt ze, ik ben hier vijf jaar geleden al eens geweest en U hebt toen mijn rechter arm gered.

Ik zoek dus haar dossier op en ziehier wat er toen gebeurde.

In Februari van het bewust jaar, liep ze een dubbele ingewikkelde fractuur van de rechte onderarm op waarvoor de chirurg een osteosynthese moest uitvoeren en een bijkomend stabiliserend gips, dit laatste was waarschijnlijk  te sterk spannend waardoor  mogelijk de verwikkelingen optraden. ( Zie google: osteosynthese onderarm.)

Na vier maanden was er nog altijd geen begin van kalk vorming, het bot groeide niet aan elkaar. Daarnaast was er nog iets erger opgetreden, haar pols en hand was volledig gevoelloos  en ze kon helemaal niets bewegen, nog haar pols, nog haar vingers, alles leek dood en pijnlijk.

Dat noemt men algoneurodystrofie of ook syndroom van Sudeck. ( Zie google.)

Ondanks sterke medicatie en dagelijkse kinesitherapie veranderde er niets, en toen kwam ze eindelijk op de raadpleging, gestuurd door een kennis van haar.

Bij onderzoek vond ik opnieuw, zoals zo vaak, dat de arm op de plaats van de breuk, getroffen werd door de 7,6 Decumanus en de 8,2 zuid west vector, alsook door een watervoerende breuklijn.

Ik raadde haar aan meteen haar woning te laten biosaneren, hetgeen ze ook deed.

Ik plaatste twee magneten op de voorarm en zei haar dat ze moest afwachten, want blijkbaar voelde ze geen onmiddellijke verandering.

Achteraf heb ik ondervonden dat dit ook niet kan, bij een Sudeck syndroom, de doorbloeding start wel direct na het aanbrengen van de magneten, maar vooraleer alles zich begint te herstellen moet men even geduld hebben, dat wist ik toen nog niet.

Ik stuurde haar naar huis en vroeg haar me iets te laten weten indien er verandering optrad.

Ik hoorde niets meer van haar tot nu vijf jaar later en ik dacht dat de magneten niet hadden geholpen. 

Zo is het niet verlopen vertelde ze mij.

“I k kwam bij U in de voormiddag, zei ze. De eerste uren gebeurde er niets. Tegen de avond voelde ik plots leven in mijn hand stromen en begon ik mijn middenvinger te bewegen, nadien volgden de andere vingers en de duim.’s Anderendaags kon ik mes en potlood vastnemen. Binnen de acht dagen was mijn rechte hand en voorarm hersteld en nu begon ook de kalkvorming rond de fractuur.

Twee maanden later werd het gips en al het materiaal weggenomen.

De chirurg begreep er niets van.

Ze toonde mij haar twee handen en polsen, ze waren allebei in heel goede staat.

Denkt U dat de chirurg het de moeite vond om te weten hoe ik algodystrofie op acht dagen kan genezen, waar hij minstens enkele maanden voor nodig heeft?

01-03-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (2)

Schouderprobleem. Deel 3 en slot.

Hij dus naar de professor die hem met zij assistent ontving en zei: “ we gaan nog eens kijken en dan regelen we alles voor de operatie”.

Ja maar professor zei de patiënt, is dat wel nog nodig, kijk, ik kan met mijn arm alle bewegingen maken en zonder pijn.

Verbouwereerd stonden ze te kijken en zeiden, “ dat kan niet, laat ons uw schouder eens zien”.

Ik kleedde me uit en toen zagen ze twee kleine pleisters op mijn schouder.

 “ Ha, nu begrijpen we het,  ge hebt daar twee injecties in uw gewricht gekregen en daardoor is het beter “.

Neen zei ik, dat zijn twee magneetjes die daar opgekleefd zijn.

Ze keken me onbegrijpend aan, dat kenden ze niet en ze konden niet geloven dat alles daarmee zou genezen, een operatie zou toch beter zijn.

Toen vroeg ik hen: “ bent U zeker dat ik mijn arm na de operatie even goed en even hoog en zonder pijn zal kunnen bewegen als nu?”

De Prof sprak: “ eerst zult ge een hele tijd niet mogen bewegen, daarna komt een lange revalidatie en tot op 90 graden zult ge uw arm zeker in abductie kunnen brengen, hoger kan ik niet garanderen.”

En nu heb ik geen pijn meer, zei ik, en kan ik veel hoger, nee bedankt professor ik ga toch nog even wachten en indien er problemen zijn kom ik zeker terug.

Hij ging niet terug, ik zag hem nog een paar keer op de raadpleging, telkens kon hij langer zonder de magneten blijven en uiteindelijk helemaal zonder.

Vijf jaar later zag ik hem nog eens terug,  hij kon elke beweging maken en had nergens pijn.

Toen hij later naar Afrika terug ging, ontmoette hij opnieuw de dokter die hem eerst had onderzocht. Toen hij vertelde wat er gebeurd was zei de dokter:” Had U mij gezegd dat U naar Lourdes waart geweest, zou ik U geloven, maar dat van die magneten kan ik niet geloven”.

Trek het U niet aan collega,  U bent niet de enige, de professors hier in België en al die geleerde mensen met hun commentaar in Skepp, die reageren ook negatief op mijn stelling dat magneten  soms wonderen doen.

28-02-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Schouderprobleem. Deel 2.

Een paar minuten na het plaatsen van de magneten, vraag ik aan de patiënt of hij nog zoveel pijn voelt? Neen zegt hij, de pijn verminderd. Dat was toch al een klein succes, maar kon hij ook bewegen?

Langzaam probeerde hij, en met succes, zijn hand te bewegen en daarna heel langzaam zijn pols en uiteindelijk ook zijn onderarm.

Dat leek mij nog altijd aanneembaar, want hij had zijn bovenarm nog niet bewogen.

De magneten hadden zijn pijn verminderd en dus kon hij wat meer bewegen.

Wanneer ik hem vroeg eens langzaam en behoedzaam te proberen om ook zijn boven arm te bewegen en dus zijn schouder gewricht, maakte hij een grimas en bewoog hij een klein beetje, maar onvoldoende om een operatie uit te stellen.

We spraken af, dat hij zou wachten tot ‘s anderendaags en dan beslissen, opereren of niet.

Indien er geen belangrijke winst meer in zat zou het een operatie worden.

Bij mezelf dacht ik, dat er toch niet anders opzat, hoe zouden een paar magneten een dubbele ruptuur herstellen en dan nog op enkele uren tijd.

’s Anderendaags morgens telefoon van onze patiënt.

Wat ik dacht dat hij moest doen? Ik vroeg hem wat er gebeurd was?

Wel zij hij, toen ik bij U aankwam werd de auto gestuurd door iemand anders, toen ik terug naar huis reed heb ik gestuurd.

Ja zei ik, dat kan nog wel, maar uw schouder dan?

Diezelfde avond zei hij, zat ik met mijn vrouw aan tafel en zonder het zelf te beseffen, al discussiërend met haar zei mijn echtgenote plots: “ kijk eens hoe ge daar zit?” Toen pas besefte ik, dat ik achterover leunend  op mijn stoel zat, met mijn twee handen boven op mijn hoofd en ik voelde geen pijn. Met schrik deed ik mijn rechterarm terug naar beneden, zonder pijn. Ik kon alle bewegingen maken.

Ongelooflijk maar waar, wat moet ik nu doen, vroeg hij me?

Heel eenvoudig, zei ik: “U laten zien aan de professor en U zeker niet laten opereren.”

25-02-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (2)

23-02-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

15-02-2006, 00:00 Geschreven door nestor  
Reageren (0)

Super germs. Deel 3.0

Na de oorlog veranderde alles zeer snel, sommige Duitse dokters waren betrokken bij mens onwaardige proeven en de Duitse geneeskunde kende toen een geweldige stagnatie.

Ondertussen was de antibiotica aan een sterke en onweerstaanbare doorbraak bezig en de antibiotica veroverde de wereld en met rede het was een fantastische uitvinding.

Zoals het vaak het geval is, was alleen de overwinnaar goed en al wat de verliezer kende voorbij gestreefd.

Toch waren er toen reeds vooraanstaande vooral Duitse dokters die bacteriën gebruikten om de mens sterker te maken tegen over ziekte.

Had men toen dat onderzoek op even grote schaal verder gezet en niet alleen geld gestoken in het zoeken naar steeds sterkere antibiotica dan had de wereld er zeker anders uit gezien en zouden wij nu niet moeten werken als alternatief arts om deze methode opnieuw leven in te blazen.

Wat is er ondertussen gebeurd?

U herinnert zich dat ik het had over de Duitse Professor G. Enderlein.

Hij zocht verder in de richting van milieu verbetering.

Op deze wijze klasseerde hij de bacteriën en schimmels in verschillende categorieën.

Voor meer details hierover verwijs ik U naar Internet: Google. Sanum-Kehlbech.

Ondertussen creëerde hij verschillende behandelingsmodellen op basis van die bestaande soorten pathogene kiemen en schimmels, alsook van gelijkaardige niet pathogene kiemen, telkens in laag gedoseerde homeopathische verdunningen van d3 tot d6.  Door toedienen ervan vooral langs orale weg, ontstond er in de darmen een symbiose van pathogene en nieuwe toegediende kiemen.

Op deze wijze bracht hij geleidelijk in het lichaam een nieuw en gezonder evenwicht tot stand, met meer symbiotische niet pathogene kiemen en verhoogde hij de immuniteit van de patiënt.

U moet weten dat het immuun stelsel voornamelijk onderhouden wordt langs de mucosa van de dikdarm.

Alle chronische patiënten hebben een immuun stelsel dat ontoereikend is, dat betekent dat elke chronische patiënt zeker minstens deze behandelingsmethode zou moeten ondergaan.

Pas daarna of te gelijkertijd kan men ook actief op de andere ziekmakende factoren inspelen.

Daarvoor hebben we ons immuun stelsel, en dat moet eerst verzorgd worden.

Hoe komt het dat ons innerlijk milieu zo gevoelig is aan dat soort stoornissen?

Het inwendig milieu of het extracellulair milieu, of beter genaamd, grond regulatiesysteem van Pischinger, zorgt voor onze homeostase.

Daarmee bedoelt men dat het lichaam niet te zuur en ook niet te alkalisch mag worden.

Onze actuele manier van leven en onze voeding drijven ons meer en meer naar de acid house.

De afvalstoffen en de vrije radicalen, alsook resten van bacteriën en virussen, giftige stoffen, resten van antibiotica en allerlei toxische medicamenten stapelen zich op in dat extra cellulair milieu en geraken niet meer tijdig afgevoerd langs lever, nieren en darmen.

Klassieke dokters proberen het fenomeen acidosis op te sporen door bloedanalyse en dan moet bij een gezonde mens de  P.H. schommelen rond 7.

Dat is nochtans niet onze ware p.h. die zou men moeten meten in de weefsels en niet in het bloed.

Want wat gebeurt er? Om de p.h. in het bloed, dat te zuur wordt te neutraliseren gaat ons lichaam meer basale componenten uit onze weefsels halen om dit te compenseren.

Zo trekt b.v. calcium uit onze beenderen en ontstaat soms osteoporose, dit is maar een mogelijkheid, zo zijn er meerdere.

Alternatief kan men wel de intoxicatie van dat milieu meten, b.v. door het E.A.. Voll apparaat.

Het probleem is dat bacillen virulenter worden in een milieu dat zuurder wordt en pathogene agenten zo de saprofyten gaan verdringen.

Het volstaat dus niet van goede bacillen toe te dienen, men zal ook, indien nodig, het zuur-basis evenwicht moeten herstellen. Dat kan medicamenteus maar ook de voeding speelt een rol.

Dat is voor volgende keer.

12-02-2006, 16:50 Geschreven door nestor  
Reageren (0)