Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
10-04-2009
Eieren Verven ( 1)
Het is bijna Pasen. Juf heeft het mooie verhaal verteld van de reizende klokken . Die trekken in de Paasnacht over het land en laten hun duizenden gekleurde eieren vallen op de aarde. De kinderen kunnen ze dan gaan zoeken in de tuin.
Op een regenachtige vakantiedag, Goede Vrijdag, zit Annelies wat te pruilen, thuis. Jammer dat ze niet buiten kan spelen. Wat moet ze nou doen? Er is niks te beleven. Landerig weer is het ook nog. Verveeld schopt het meisje tegen de tafelpoot en knaagt op haar duim. Mama vraagt: " Heb je soms een boze bui? " " Ik heb niks te doen. 't Is rot weer." "Ik weet wel iets leuks voor jou. Als je even 10 minuten geduld hbet mag je eieren verven. Ik moet ze eerst hard laten koken en koud laten worden. Haal jij alvast je verfdoos en penseeltje. Dan mag jij gaan verven. Voor ons, voor jezelf, voor Michel ook een paar.Die kunnen we bij hem in de tuin verstoppen." Michel is het buurjongetje en vriendje van Annelies. Ze gaan samen naar school en zitten in dezelfde klas. "We doen het verven in de keuken. Haal maar wat oude kranten, dan leg ik die over de tafel. "
Annelies is haar boze bui vergeten. Ze holt naar haar kamertje en pakt haar doosje waterverf.
De kookwekker loopt af . Joepie. Nu kan de pret beginnen. Eerst moeten de eieren nog afkoelen, maar dat is vlug genoeg gebeurd.
Na een kwartier zit Annelies achter de kranten en haar verfdoos. Het puntje van haar tong floept naar buiten, zo ingespannen is ze bezig. Als er tien eieren geverfd zijn is het alweer etenstijd. De keukentafel moet vrij gemaakt worden, maar dat vindt Annelies dit keer niet erg.
Ze heeft een heerlijke middag gehad en over 2 dagen mag zij de eieren bij de buren in de tuin verstoppen. Vijf eieren voor Michel en 5 voor haar.
Eigenlijk zonde om al die mooie pelletjes er af te halen. Als het nou Kerstmis was dan kon je de eieren in de boom hangen, maar dat gaat nu niet. Maar, misschien heeft mama wel een leuk ideetje.
Eerst maar de avondboterham eten.
Op Paaszaterdag vraagt Annelies aan haar moeder "Moet ik al die vijf eieren opeten?" Ze kijkt er een beetje benauwd bij.
"Welnee, meid. Ik weet iets. Je wilt ze natuurlijk heel houden, vanwege de gekleurde schalen die er nu om zitten. We zetten ze gewoon in de vensterbank, in eierdopjes, tussen de narcissen. Ik heb nog wat pluchen kuikentjes van vorig jaar . Die zet ik er óók bij.Wat zal dát gezellig staan."
Annelies glundert.
Die avond, om 10 uur, gaat bij familie Richters de telefoon. Ron Richters neemt op.
Het is mevrouw van Zuylen, die vraagt of ze even 5 eieren mag verstoppen in de tuin, voor Michel. Dat vinden de buren nog eens een leuk plan. De koffie staat dan ook al klaar als mevrouw van Zuylen de keuken inkomt...
Dit is mijn hondje, Rakker. Dat is zo een geinig beest. Eerst was het een stakker. Hij is in een asiel geweest. Op een vakantiemorgen vond men Rakker langs de weg. Niemand wilde voor hem zorgen. Hij was ziek en mager. Zielig zeg.
Ik was zelf heel verdrietig want mijn poes was doodgegaan. Oh, wat voelde ik mij nietig. Hoe moest het verder nu, voortaan? En, op een dag zei Moesje:"We gaan eens kijken, kind. Misschien is er een ánder poesje, dat door niemand wordt bemind."
In het asiel gekomen liepen we langs een hek en hoewel ik van een poesje liep te dromen zag ik een hondje. Het was zo gek. Hij keek mij aan, zo even leek het of hij wat zeggen wou. Ik begon gewoon te beven en dacht:"Ik hou van jou."
Dus zo kwam Rakker in mijn leven. De poes vergeet ik ook niet meer maar het hondje kan ik liefde geven. Het verdriet doet nu niet meer zo zeer. En Rakker is een liefje. Mij maakte hij weer blij. Zie je dat hartendiefje? Dat hondje is van mij. Reken maar.
Bij de gorilla's blijven de kinderen verwonderd staan. Er is een mama gorilla met een babytje tegen haar borst gedrukt, net zoals tante Fien, die 2 maanden geleden een kindje gekregen heeft. Nadenkend vraagt Pietje"Mam, komen babyaapjes ook uit de buik?" "Ja hoor, dat gaat net zoals bij de mensen. Alleen duurt het bij apen niet zo lang."
Ze wandelen weer verder en zien dan eindelijk de gillende gibbon. Wat gaat dat hard. Het klinkt door het hele park.
In een ander gedeelte is een kinderboerderij waar ze natuurlijk ook nog een kijkje gaan nemen. Bij de uitgang van het park kun je een leuke kaart laten maken met een foto van allerlei apen en ook een foto waar je zelf op staat.
De kinderen mogen allebei op de foto en ze krijgen nog een pluchen aapje cadeau, lekker zacht. Tenslotte gaan ze pannenkoeken eten en daarna weer na een lange dag naar huis. Wat was het heerlijk.
De speelgoedaapjes liggen naast hun nieuwe baasjes onder de dekens, vastgeklemd door warme knuistjes en tegen vuurrode wangetjes.
De andere dag mogen de aapjes mee naar school en de peuterspeelzaal en vertellen de kinderen honderduit over hun avonturen.
Op een dag in Mei heeft papa de Wit, papa van Jansje en Piet, een vrije dag. Een ATV dag. Dan hoef je niet te werken.
Het is mooi weer, ook al is het nog zo vroeg in het jaar.
Mama en papa de Wit hebben de kinderen beloofd dat ze iets leuks gaan doen.Dat kan makkelijk, want ze zitten nog maar op de peuterspeelzaal.
Jansje is net 3 en Pietje is net 5 geworden. Omdat hij pas jarig was, mocht hij een uitstapje uitzoeken. Hij wilde wel graag een keertje naar de dierentuin. Hij is dol op dieren.
En vandaag is het dan zover en worden de kinderen achter in de auto gezet. Het moet een verrassing blijven, want ze weten niet waar ze naar toe gaan, maar mama heeft gezegd dat het heel leuk wordt.
Ze rijden een heel eind van huis. Het is druk op de weg, maar, eindelijk rijdt papa een groot parkeerterrein op. Wat is het hier mooi. Er zijn veel bomen en rustige laantjes.
Ineens hoort Piet iets vreemds. Het is net of hij een sirene hoort.
"Whoo, whie, whoo,"gaat het. Met grote ogen kijkt hij om zich heen. Waar komt dat nou vandaan? Jansje pakt vlug mama's hand en drukt zich tegen haar moeder aan. Ze vindt het éng.
Nu staan ze voor een hek. Er staan borden met plaatjes waar apen op staan.
"Is het een dierentuin,pap?"hunkert Pietje. "Het is de dierentuin,vent. Maar, geen gewóne dierentuin. Het is de Apenheul. Hier zijn alleen maar apen, hele leuke. Grote en kleine, die heel grappig zijn. Ze zijn helemaal niet bang van de mensen en komen lekker op je schouders zitten en op je hoofd en op je schoot. Je hoeft niet bang voor ze te zijn."
"Wat hóór ik toch een hele tijd?" "Dat is een gibbon. Een brulaap. Je kan zeker wel raden waarom hij zo heet." "Wow."fluistert het jongetje vol eerbied.
Eerst moeten ze langs de kassa en de tassen moeten ze afgeven. Later krijg je die weer terug. Het is juist voedertijd als ze het terrein op lopen. Dat is wel leuk voor de kinderen.
Een meisje met een groen t-shirt aan slaat met haar hand op een plastic teil en geeft de aapjes iets te eten. Het lijkt wel gesneden soepgroente. Ze deelt stukjes appel uit en in een mum van tijd zitten er kleine doodshoofdaapjes met vlugge lijfjes, roze pootjes en brutale kraaloogjes bij Maaike op schoot.
Maaike komt naar de kinderen toe en vraagt "Zouden jullie het leuk vinden om de aapjes te voeren? Geef ze maar een stukje appel, dan komen ze dat vanzelf uit je hand pakken. Maar, je mag ze niet aaien, hoor, want dan schrikken ze en ze zien er wel heel lief uit maar ze kunnen heel erg hard bijten. Dat doen ze omdat ze denken dat jullie ze iets willen doen."
Wat spannend. Toch een beetje bang staan de twee kinderen elk met een schijfje appel. De armpjes uitgestrekt. Zo ver mogelijk van zich af. Ineens springt er een aapje, maar zo klein als een kinderhand, in de nek van Jans. Ze geeft een gil van schrik en trekt een lipje, maar dan lacht ze alweer. Ze ziet hoe het diertje de lekkernij tussen zijn ijskoude pootjes neemt en het parmantig naar zijn bekje brengt.
Bij Piet is er een aapje langs zijn broekspijp omhoog geschoten en nu zit hijj tegen zijn borst en probeert met zijn vlugge pootjes een knoopje van het rode vestje los te maken. Als dat niet lukt duikt hij brutaal naar het zakje, waar een zakdoek in zit.
Het jongetje heeft er geen erg in maar hij kijkt geboeid toe, wat er nu gaat gebeuren.Ineens roep mam dat hij zijn zakdoek vast moet houden.
Vliegensvlug steekt hij zijn hand in zijn zak en legt zijn handje op de zakdoek.
De kleine aap is boos, dat hem het speelgoed wordt afgepakt. Hij springt op de grond en begint te gillen met een getuit bekje, zodat iedereen spontaan in de lach schiet.
Ergens anders begint een kindje heel hard te huilen. Een Duitse mevrouw zegt, daar haar meisje een portomoneetje in haar handjes hield en dat een aapje het heeft afgepakt. Nu zit hij er mee in de hoge boom waar niemand er meer bij kan. Nu is Anna haar beursje kwijt en daarom heeft ze zo een verdriet.
Op een dag zei Ma : "Komaan.Je ziet er niet uit. Je haar is te lang. Laten we naar de kapper gaan."Maar, voor de kapper ben ik báng.
Die heeft zo een grote scherpe schaar en knipt zo heel dicht langs je oor. Dat is vreselijk, écht waar. En je moet ook erg stilzitten, hoor. Want anders, als de schaar uitschiet liggen je oren op de grond. En wat is dan het einde van het lied? Juist, dan ben je zwaar gewond.
Met trage stappen volg ik mam. Dáár is de kapsalon. Dat kun je zien en de schaar en de kam, die blinken in de zon.
Ik wordt in een grote stoel geplant met een kleurige doek om mijn nek. We zijn vanmiddag de enigste klant. Nou, dat vindt ik ook niks gek.
De kapjuffrouw praat tegen mij.Ze knipt en kamt mijn haar, en, voor ik het weet is het voorbij en is het knippen klaar. Ik krijg nog een lotionnetje en een lollie op de koop toe. Nu huppel ik in het zonnetje gezellig naast mijn moe.
Heus, naar de kapper is niet naar en er gebeurt niks. Het is zó om. De kapper knipt alleen je haar. Echt, bang zijn voor hem? Dat is best dóm.
Floppie is een schattig beest. Hij heeft ogen die wel van goud lijken en een klein roze tongetje en een grappige krul in zijn staart.
Toop pakt het hondje uit de mand en druk het warme lijfje tegen zich aan.
"Wat een schatje. Mag Lotte hem ook zien?" "Lotte wel, maar niet de andere kinderen van de school. Hij moet zelf ook nog wennen."
Toby slokt een boterham naar binnen, daarna gaat hij zijn vriendinnetje ophalen. Ze vraagt of hij al cadeautjes gehad heeft en hij zegt dat ze het vanmiddag mag zien, omdat ze zijn vriendinnetje is.
De school gaat juist in. Net op tijd hollen ze het speelplein op. In de melkpauze gaan ze voor Toby zingen en mag hij trakteren. Met zijn gedachten is hij steeds bij Floppie.
Als de school uit en en ze smiddags vrij hebben trekt Toby zijn vriendinnetje aan de arm en zegt:"Kom vlug mee naar huis. Dan mag je mijn cadeautje zien. Maar je moet wel stil zijn." "Sti-hil"Waaróm dan?" vraagt Lotte verbaasd. "Dat is mijn geheim."grinnikt het joch. Het raadsel is vlug opgelost en Lotte zakt naast de hondenmand op haar knieën. Het hondje rekt zich uit en gaapt hartgrondig. Hij ruikt met zijn natte glimmende neusje aan de kinderhand. Lotte is verrukt. "Hij heet Floppie. Morgen mag ik hem uitlaten."
Het wordt een drukke middag en een fijne avond. Pas om 10 uur ligt Toop op bed, en, kijk eens even mee, om het hoekje van de deur...Op een warm plekje, aan het voeteneind, ligt een opgekruld knotje bruine wol. Floppie heeft al een heerlijk plekje gevonden. De andere dag op school hebben de twee kleuters het erg moeilijk. Ze moeten steeds aan thuis denken en wat daar wácht... Om 4 uur mogen ze dan eindelijk samen het hondje uitlaten. Het gaat nog erg stuntelig, maar, na een week gaat het hen prima af en lopen kind en hond alsof ze nooit anders gedaan hebben.
Het is 5 April. Toby Richters wordt met een schok wakker. Waarom is hij zo zenuwachtig? Hij kijkt eens op de kalender. Er staat een rood rondje om de dag. Natuurlijk, hij is vandaag jarig. Wat zou hij krijgen??? Het allerliefst wil hij...een hondje. Zo een lief wollig beestje met van die kleine krulletjes en een wiebelstaartje... Alle ándere cadeautjes zijn natuurlijk óók leuk en welkom, maar hij zou toch zo ontzettend graag...
De klok slaat zes uur. Toby weet dat hij nog een uur in bed moet blijven, maar wat is het vandaag móéilijk, om verder te slapen. Het leukste lijkt het het jongetje om een mooie tekening te maken van het hondje. Ook al krijgt hij het dan niet, er over dromen is óók leuk.
Hij mag die morgen wel trakteren op school, maar, niet op snoep. Wel op appels en mandarijntjes. Dat is beter dan toffee's of lollies.
Na de zomervakantie gaat hij samen met zijn vriendinnetje en buurmeisje, Lotte, naar de grote school.Dan komt het er echt op aan. Schrijven, lezen, rekenen...
Nadenkend op zijn kleurpotlood zuigend kijkt hij op zijn papier, waar nog geen enkele streep op staat. Dat moest maar eens veranderen.
Het probeert een hond te tekenen, maar dit slaat nérgens op. Het lijkt eerder een kóé !!! Weer slaat de klok. Verroest, nóg maar half zeven...Eigenlijk moet hij nog een half uur wachten, maar hij moet ook plássen. Dat kunnen Pap en Mam hem toch zeker niet verbieden?
Na een bezoekje aan de wc gaat de kamerdeur open en daar staan Pap en Mam. Ze zijn al helemaal aangekleed en zingen:"Lang zal Toby leven." Hij krijgt er zowaar een kléur van.
Mams zegt:"Kom maar in de kamer. We zullen je maar niet langer in spanning houden."
De kamer is prachtig versierd met slingers en ballonnen. Náást het ontbijtbordje ligt een pakje. Wat zou dáár nu in kunnen zitten? Een hondje zal het wel niet zijn.
Het is een nieuwe zwembroek. Over een paar weken gaan hij en Lotte voor het eerst op zwemmen.
Er valt een briefje op de grond. Toby raapt het op en geeft het aan zijn vader. Die leest voor:"Als je het volgende cadeautje wil hebben, kijk dan onder de tafel." Onder de táfel???Wat spannend. Net als met Pasen. Onder de tafel ligt wéér een pakje. Het is een computerspelletje. In het doosje zit alwéér een briefje. Deze keer leest mam het voor.
"Ga naar de keuken, doe je ogen dicht en tel hardop tot tien."
Toop snelt naar de keuken, houd zijn ogen stijf dicht en telt tot 10.
"Mag ik nou al kijken?"vraagt hij razend nieuwsgierig. Dat mag. Als hij zijn ogen opoen doet kijkt hij zó goed dat ze twee keer zo groot worden. Voor zijn voeten staat een hondenmand en, er in, een klein wollig donkerbruik hondje.
Toby stamelt:"Is ie écht voor mij alleen?" "Helemaal. Dat wilde je toch zo graag? Het is een jongenshondje. Heb je er al een naam voor bedacht?" "Floppie"zegt de jarige, zonder aarzelen.
1 April, dat is een gekke dag waarop je lekker je vriendjes pesten mag. Zeggen van:"Joh, je hebt een losse veter" maar dat klopt natuurlijk voor geen meter....( hihi )
Je houdt je Opa of Oma voor de mal en hoopt stiekem dat men het geloven zal. Je zegt tegen broer of tegen zus dat ze straks opgehaald worden door de politiebus ( haha )
Maar ach, soms heb je er zélf geen erg in en dán hebben ánderen het naar hun zin. Als je boos zegt:"Dat is níét léúk !!! " liggen je vriendjes in een deuk.(hoho )
Eigenlijk is 1 April niet zo een leuke dag omdat een ánder jou óók pesten mag. Als je dan boos kijkt en weglopen wil Roepen ze keihard:"Sliep Uit. 1 April !!! Nananananaanaa !!!!
Mama zei tegen haar dochtertje : "Weet je wat, jij hebt ze gevonden, dus je mag een naam voor ze bedenken. " "Oh, maar ik weet niet of het jongetjes of meisjes zijn." "Dat geeft niks. Verzin maar twee leuke namen. Dan mag jij voortaan helemaal alleen voor ze zorgen. Ze worden van jou." "Wow"zuchtte Ella met glinsterende oogjes en vuurrode wangen van de pret.
Toen de visite van de kinderboerderij smiddags beschuit met muisjes kregen vroegen ze natuurlijk of er een kindje geboren was, maar de papa van Ella legde het uit, en dat ze over een paar weken buiten kwamen, in de ren, en dan konden de kinderen de konijntjes voeren.
En zo gebeurde het dus. De twee konijntjes werden Flip en Flap genoemd. Flapje was een konijntje met een zwart-wit velletje en één afhangend oortje. Daarom heette hij ook zo. Flipje was een heel wit konijntje met rode oogjes.
Toen het Mei geworden was mochten ze lekker in het gras rondhuppelen en hoefden niet meer in het kooitje. Ze werden erg verwend door de kinderen die op bezoek kwamen. Dan kregen ze korstjes brood, worteltjes en een blaadje sla.
Ella vertelde aan iedereen, ook op school. over haar eigen konijntjes.
Ik zou ook best op een kinderboerderij willen wonen. Dan kun je altijd voor de dieren zorgen en je hebt in de vakantie en op Woensdagmiddag een heleboel vriendjes en vriendinnetjes die op bezoek komen. Gááf toch?
Ella woont op een kinderboerderij. Dát is nog eens leuk. Zoals je je wel kunt indenken zijn er heel veel lieve kleine dieren. Een hangbuikzwijntje met biggetjes, kippen, hertjes, geitjes, schapen en konijnen.
Ella wordt vroeg in de morgen wakker gekraaid door de haan. Dat beest zét me toch een kéél op. Daar heb je geen wekker voor nodig. Elke morgen, na het ontbijt, gaat Ella met papa mee naar het veldje dat bij de kinderboerderij hoort. Dan mag ze de kipjes voeren en de geitjes.
Op een keer kwam konijn Knabbel niet uit zijn hokje. Wat raar. Hij zou toch niet ziek zijn? Hij was de laatste tijd wel erg dik geworden. Misschien had hij een beetje pijn in zijn buikje.
Toen de papa van Ella het hokje opendeed vond hij Knabbeltje in het stro. En, naast hem lagen 2 piepkleine roze kale prullen.
"Joh, El, kijk eens. Er zijn kleine konijntjes "zei Pap. "Waar dan?"vroeg Ella, die verbaasd om zich heen keek, want ze dacht dat konijntjes al gelijk een vachtje hadden als ze geboren waren. Nu zag ze alleen twee roze wormpjes.
Papa wees ze aan en vertelde dat dit de kleintjes waren en nu moest ze maar aan mama vragen of ze straks beschuit met muisjes klaar mocht maken, voor de bezoekers van de kinderboerderij.
Ella rende naar huis en raffelde in de keuken tegen haar moeder zo snel haar verhaal af, dat ze bija over haar woorden struikelde.
Natuurlijk begreep Mama er eerst niks van. Ze zei: "Zou je niet eens adem halen? En vertel het nou nog eens, maar dan rustig."
Het meisje haalde diep adem en zei : "Pap zegt dat je beschuit met muisjes klaar moet maken want we hebben kleine konijntjes , maar ze hebben nog geen haar."
Mama begon te lachen en zei : "Dat is altijd zo. Ook bij mensenkinderen. Maar, als je over een paar dagen gaat kijken zie je al wat voor kleur ze hebben. Maar ze kunnen nog geen worteltjes en sla eten. Ze drinken melk uit de buik van Knabbeltje."
"Doet dat dan geen pijn?"vroeg Ella verbaasd. Ze keek eens naar mama's buik maar kon zich niet voorstellen dat daar melk uit kwam.
Mam stelde haar gerust en vertelde haar nog iets heel leuks...
Hallo, mensen. Mijn naam is Thea van Honk, en ik hou van het schrijven van kinderverhaaltjes en versjes.
Ik weet dat kinderen dol zijn om voorgelezen te worden, en daarom heb ik deze site opgezet, ik zet hier elke dag een versje of verhaaltje op, zodat jullie dit voor kunnen lezen aan de kleine knulletjes of meidjes, en je mag ook gerust al die verhaaltjes verzamelen en uitprinten, zodat je een leuk boekje samen kunt stellen.
Genoeg nu. Straks komt mijn eerste versje aan bod. Ik hoop dat jullie mijn site goed bezoeken en net zoveel plezier beleven aan het lezen als ik heb om te schrijven.
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
