Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
23-05-2009
Naar de film ( 2 )
Een meneer met een vreemde stem begint te praten, over de koningin die in Amsterdam op bezoek was en over een zwarte meneer in Afrika.
Dat is het journaal, legt mama uit. Na het journaal is het even stil, en dan komt Donald Duck opdraven, met zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak. Ze maken een kabáál...Om bang van te worden. Nee, dat is eigenlijk niet zo heel erg leuk.
Gelukkig, het is al voorbij.
Nu begint het dan écht. Vol spanning kijken de jongste twee naar het sprookje, dat ze kennen uit het voorleesboek, maar om het nu zo voor je te zien, is toch wel even wat anders.
Die boze heks van een moeder. En dan steeds maar aan de spiegel vragen wie de mooiste is. Ze was een kreng en wilde maar dat Sneeuwwitje dood ging. Telkens ging ze naar het huisje van de dwergen met een cadeautje, maar dan zat er gif aan. Maar steeds kwamen de dwergjes net op tijd thuis en werd Sneeuwwitje weer beter.
Maar ondertussen was de boze koningin echt helemaal over de rooie. Laura bijt op haar nagels. Thea zuigt haar lippen naar binnen. Wat zielig voor het prinsesje. Maar goed dat hun éigen pap en mam zo hartstikke lief zijn.
Na een hele tijd is de film afgelopen. Ze knipperen tegen het licht dat ineens weer aangaat. Even moeten ze helemaal terugkomen. Het lijkt wel of ze alles gedroomd hebben.
Ze rekken zich uit en gaan, stijf van het lange zitten, met mama mee naar huis. Onderweg kopen ze nog patat. Buiten begeint het al donker te worden. Papa vraagt of het leuk was in de bioscoop. Dat kunnen ze beamen.
Het is thuis zo gezellig, met een kopje thee en een lange vinger. Nadat ze gegeten hebben en in bad zijn geweest moeten ze naar bed, maar, dat vinden ze niet erg. Laura en Thea slapen bij elkaar in één bed. Knusjes. Laura is nog een beetje onder de indruk van de film. Ze fluistert tegen haar zusje
"Wat een mooie film, hé?" "Ja. Maar ik vond het ook wel een beetje eng met die spiegel en zo, en Sneeuwwitje die bijna gestikt was in die appel. Toen dacht ik dat ze écht dood was."
Laura geeft al geen antwoord meer. Ze is in slaap gevallen. Thea soest nog even na en valt dan ook in slaap.
Als ze de volgende dag nog eens in het sprookjesboek kijken naar de plaatjes vonden ze de film toch wel leuker dan het boek.
Een boek is altijd hetzelfde, maar een film beweegt helemaal. Het was een bijzonder avontuur.
Het is Zondagmiddag. Rosa, Thea en Laura, drie zusjes, staan samen voor de bioscoop. Er draait die middag een sprookjesfilm, van Sneeuwwitje.
Omdat het niet zulk lekker weer is mogen de kinderen met mama naar de film. Papa moet gaan voetballen.
Maar, eerst moeten ze een kaartje kopen. Rosa, de oudste van de drie meisjes, heeft geld meegekregen van mama en ze staat geduldig te wachten voor de kassa. Het is erg druk.
Overal hangen plaatjes van de tekenfilm. Thea kijkt er eens naar., Wat een mooie kleuren hebben die plaatjes, en wat is Sneeuwwitje mooi, met prachtig zwart haar en een blauwe jurk met een grote strik. Thea wilde maar dat ze er zelf ook zo lief zuit zag. Ineens komt Laura aangelopen en houd triomfantelijk een briefje omhoog.
"Kijk eens wat ik gevonden heb...Een grote cent."
Het is een briefje van tien gulden. Vroeger had je nog geen Euro's maar in deze tijd zou het 5 Euro geweest zijn. Rosa ziet het ook en fluistert Laura in het oor, dat ze het maar aan haar grote zus moet geven. Dan zal zij er wel voor zorgen.
Ze steekt het vlug in de zak van haar rode manteltje. Dat kunnen ze best gebruiken vanmiddag, als ze iets willen snoepen, terwijl de film draait.
Gelukkig heeft niemand iets gezien van wat er gebeurd is. De kaartjes zijn nog te koop en ze gaan snel weer naar huis.
Wat spannend, voor de eerste keer naar de film. Televisie had je toen nog niet. Daar hadden ze zelfs nog nooit van gehoord. De mensen hadden alleen maar radio ,
Om half twee gaat het feest beginnen. Er is ook nog een voorfilm, van Donald Duck.
De zusjes gaan op de voorste rij zitten, naast mama. Wel grote stoelen. Je zakt er helemaal in weg. Ze zijn van rood fluweel. Als je opstaat klappen die stoelen weer in elkaar, dat is wel vervelend.
Als er mensen voorbij willen moet je steeds opstaan of je knieën helemaal schuin doen en dan trappen de grote mensen soms ook nog eens op je voet. Maar, omdat ze helemaal vooraan zitten heeft de familie daar geen last van.
Voor de film begint moeten ze de kaartjes laten zien en dan wordt er een stukje afgescheurd. Daar staat een nummer op. Dan worden de kaartjes aan een meneer gegeven die precies weet waar je moet gaan zitten. Met een zaklantaarn in zijn hand zegt hij"Volgt U mij maar."
Mama gaat nog vlug wat lekkers halen.
Als de film begint wordt ht heel erg donker in de zaal en willen de mensen liever op hun plaats zitten.
Nadat de kinderen alle drie een dikke reep chocola hebben gekregen, voor elk één, gaat langzaam het licht uit.
Even kun je geen hand voor ogen zien. Laura wordt een beetje bang. Wat gaat er nu gebeuren? Op het witte doek voor hen komt een kleurtje en er is muziek. Een vrolijk wijsje.
Mijn mama heeft een boze bui,,, Het duurt nu al de héle morgen. Ik maak me écht een beetje zorgen. Ze vindt Wim slordig, en ík ben lúi.
Een onweerswolk lijkt haar gelaat.Haar mond staat strak. Ze doet niets dan klagen. Ik durf haar bijna niks te vragen. Zo kijk juf ook, op school, wanneer ik praat.
Papa geeft haar toch een zoen. Dan is er zeker niks bijzonders. Misschien is het wel net zoals met donders. Dan kun je haar beter maar laten doen.
Wanneer ik weer uit school kom vindt ze mij niet langer een zeur. Ze zegt :"Ik had een pésthumeur omdat ik moe was. Dat was dom.Maar nu is het over, lieve vent."
Ja, mama is weer helemaal tevreden. Al het leed is weer geleden. 'k Hoop dat jij niet boos op mij bent?"
Maar, ik ben al veel te blij dat ze niet meer zo zit te kniezen, want, als ik zou mogen kiezen heb ik toch liever een vrolijke moeder. En jij ???
Eindelijk zijn er twee dagen voorbij en dus is het tijd voor ziekenbezoek. Bij familie Huipen staat het bed in de kamer, met het zieke jongetje er in.
Linke heeft sinaasappels meegenomen , een stripboek en een reep chocola, die ze eerlijk moeten delen. Vincent ligt voor het raam, 3 kussens in zijn rug. Voor de hoest heeft hij een drankje gekregen van de dokter, en voor de jeuk van de bultjes heeft mama poeder gekocht die naar pepermunt ruikt en die lekker koud is op je vel.
De kinderen snoepen wat en kijken samen naar de tv tot Vincent zijn drankje weer nemen moet.
Er gaan 10 dagen voorbij.. Vincent verveelt zich stierlijk. Hij is wel beter maar mag nog niet naar school.
Bij familie Dijkers is het stil in huis. Zojuist sloeg de klok 12 uur. Straks zal Linke wel thuiskomen. Wat zag ze trouwens wit vanochtend en ze was de laatste dagen zo hangerig. Ah, daar kleppert de brievenbus. Mama doet de deur open en kijkt in het roodbehuilde gezicht van haar dochter.
Verschrikt vraagt ze"Linke, wat is er? " "Ik heb het zo koud. Mijn hoofd doet pijn en mijn keel, en de zon schijnt zo hard. En ik heb zo een dorst."
"Oh, ik snap het al. Nu krijg jíj de mazelen. " "Ik vind het helemaal niks leuk."snikt het meisje. Ze dacht dat het wel een beetje feest zou worden als je ziek was en verwend werd. Ze snuit haar neus en merkt dat er bloed in het zakdoekje zit. Ook dát nog.
Ze stamelt:"En ik heb helemaal geen vlekjes." "Dat komt nog. Morgen en overmorgen, als je niet ziek meer bent. Ik bel juf wel. Ga jij maar lekker je bedje in." "Mag Vincent komen?" "Zondagmiddag. Dan ben je al veel beter. Veel slapen en veel drinken, en goed warm blijven. Des te eerder komen de vlekjes."
Het word Zondag, en, zoals Mama beloofd heeft, voelt het meisje zich al een stuk prettiger. Wat jammer dat ze nog in bed moet blijven. Wat is daar nou áán?
Wat zouden ze op school doen? Zouden Jeroen en Pascal en Stella en Mieke en Daan nu óók ziek worden?
Die Maandag komt juf bij háár op bezoek. Eindelijk, na twee weken, kunnen de kleuters weer samen naar school. Daar vertellen ze vol trots:"We waren ziek. We hadden Mazelen. Dat zijn vlekjes."
Toch wel een beetje jammer dat ze de vlekjes nu niet meer kunnen laten zien. Maar toch ook wel weer fijn dat ze weer beter zijn. Ziek zijn is maar niks, wat jullie?
Op een ochtend komt Linke Dijkers haar vriendje Vincent Huipen halen, om naar school te gaan. De twee kinderen zitten naast elkaar in de klas en ze wonen een paar huizen bij elkaar vandaan.
's Morgens komt Linke Vincent halen en smiddags doen ze het andersom. De mama van Vincent doet de deur open en vraagt:"Jij komt VIncent zeker halen?"
Als het meisje knikt zegt mevrouw Huipen:"Vincent is ziek. Hij hoest heel erg en ik durf hem niet naar school te laten gaan want anders krijgt hij misschien nog longontsteking."
Linke schrikt er van. Tante Marleen uit Utrecht heeft ook een keer longontsteking gehad en ze moest toen naar het ziekenhuis. Stel je toch eens voor dat Vincent óók...??
Wat is het saai op school, zo alleen.Bah, niks aan. Als juf vraagt waar haar vriendje is verteld Linke het verhaal dat ze zojuist gehoord heeft. "Zo, dat is niet zo mooi.Zeg maar tegen mevrouw Huipen dat ik vanmiddag nog even kom kijken als de school uit is."
Linke gaat een mooie tekening maken. Daar zal haar vriendje vast wel van opvrolijken.
Als ze om 12 uur thuis aan tafel zit wordt er gebeld. Het is mevrouw Huipen. Ongerust vraagt Linke of Vincent longontsteking heeft. Maar, vertelt mevrouw Huipen, Vincent heeft de mazelen.
"Wat ís dat?"vraagt Linke nieuwsgierig.Ze heeft daar nog nooit van gehoord. Geduldig legt Vincent's moeder uit:"Dan ben je eerst erg verkouden en daarna krijg je pijn in je keel en vlekjes over heel je lijf en veel koorts. Als de vlekjes en de koorts weg zijn mag je wel uit bed, maar moet je nog een hele week binnen blijven, want anders kun je oorontsteking krijgen" "Mag ik naar Vincent toe?" "Nu nog niet. Hij is nu veel te ziek. Hij slaapt steeds.Maar over een paar dagen mag je wel eens komen kijken.Alleen is het wél zo, dat jij nu óók ziek wordt en ook de andere kinderen van de klas." :"En juf dan? Die zou vanmiddag komen. " "Grote mensen hebben die vlekjes vroeger al gehad en je krijgt ze maar één kéér." "Wordt ik nu gauw ziek?" "Waarschijnlijk volgende week, als Vincent bijna beter is."
Linke zwijgt nadenkend. Wat een raar verhaal. Tegen juf zegt ze die middag:"Vincent heeft allemaal rode bultjes, en als ik óól ziek wordt krijg ik ze ook. Maar grote mensen niet. Mazen of zo." "Ach, mazelen heet dat. Nee, Lin, grote mensen worden daar niet ziek meer van. Heb jij al bultjes gehad?" "Nee. Maar mevrouw Huipen zegt dat ik nu ook ziek wordt." "Nou, ik ga vanavond op ziekenbezoek." "Komt U dan ook bij mij? Als ik ziek ben?" "Ja hoor. Bij alle zieke kindjes."
Tante Elsbeth kust haar nichtje en geeft haar een mooi versierd pakje. Nieuwsgierig voelt de jarige er aan. Al vlug is het papier er af geritst en, daar is de trui.
Wow, wat prachtig. Mam zegt:"Nou Els, dat komt even goed uit voor op je nieuwe spijkerbroek. Zullen we hem even passen?"
Het past precies. Alleen, als de kleine Els de trui een poosje aanheeft, begint het vreselijk te jeuken op haar borst, haar armen en buik. De hele tijd loopt ze te schuren en ze weet niet, dat het van de wol komt. Ze denkt dat ze ziek wordt.
Met tranen in haar ogen gaat ze naar tante toe en zegt:"Ik heb overal jeuk. Krijg ik nou de mazelen?"
Tante vraagt haar of ze haar borst en buik bloot wil maken, zodat ze kan kijken. Maar, dan snapt ze het al. Ze begint te lachen en zegt:"Nee hoor, schat. Je bent niet ziek. Maar je kan niet tegen de wol waarvan ik jou truitje gebreid heb. Dat gaat kriebelen."
Teleurgesteld vraagt Els of ze de trui nou nooit meer aankan, maar, mam weet raad. Ze haalt een dun bloesje met lange mouwen uit de kleerkast en zegt:"Doe dit meer als éérste aan. Dan je trui er overheen. Dan komt de wol niet direcht op je vel en zal het jeuken overgaan."
Dat is ook zo, en zo kan het meisje toch haar mooie trui aan.
Die avond, bij het naar bed gaan, ligt het kledingstuk in het stoeltje naast haar bed. Zo kan ze hem ook zien als ze wakker wordt.
De andere dag heeft ze hem aan naar school, met haar bloesje er onder. Iedereen vindt Els er heel leuk uit zien en ze vragen waar ze die vét cóóle trui heeft gekocht, en of haar tante voor al die vriendjes en vriendinnetjes soms óók.... Maar, dat gebeurt natuurlijk niet. Dus, heb je zelf ook een kriebeltrui die je graag draagt, probeer er dan gewooon een bloes of hemd onder aan te doen, dan heb je geen last meer van kriebel en kun je hem nog met veel plezier dragen....
Elsje van Veen is een leuk meisje van zes jaar oud. Ze heeft blonde vlechten en helderblauwe ogen. Ze heeft een babyzusje en een lieve Pap en Mam, en, ook een leuke tante.
Natuurlijk heeft ze nog wel méér tantes en ooms, maar tante Elsbeth, die verpleegster is, is de állerliefste van de familie, vindt Els.
Tante heeft haar vastgehouden, toen ze gedoopt werd en ze heeft een speciaal plekje voor haar nichtje.
Op een dag in de winter is Els jarig. Wat zou ze op deze grote dag krijgen? Tante is dol op handwerken. Ze breit mooie dingen en kan ook reuze goed borduren en haken.
Els kan ook al een beetje breien, maar de steken op de naald zijn allemaal verschillend. Grote en kleine lussen, en soms knopen in de draad en het lijkt ook helemaal nergens op. Maar, dat komt vast goed als ze naar de grote school gaat.
Als verrassing heeft tante besloten, als ze in de nacht in het ziekenhuis moest zijn, om een mooie trui te breien voor haar petekind.Ze ziet haar nichtje er al in rondhuppelen. Ze zal er een plaatje op borduren van Winnie de Poe, want ze weet dat Els dat heel leuk vindt.
Vlijtig gaat ze aan het werk om het kledingstuk af te krijgen. Misschien kan ze het dan wel aan op de dag zelf.
Mama heeft een leuk tuinbroekje voor haar dochter gemaakt, met op de voorkant óók een plaatje van het favoriete beertje.
Eindelijk is het dan Els'verjaardag. Trots gaat ze naar school in haar nieuwe broekje en met een zak vol fruit. Ze mag wel trakteren, maar niet op snoep. Dat wil juf niet hebben.
Als de jarige thuiskomt uit school en heerlijk heeft gesmuld van friet met appelmoes en feestpudding met slagroom, kan de visite komen. De Oma's en Opa's komen. Ze hebben één groot cadeau, een echte fonkelnieuwe fiets. Glimmend in groen , rood en geel, en zonder zijwieltjes.
Oom Boudewijn en tante Inge hebben een creatieve doos gekocht, waar gekleurd papier in zit, waterverf, stempeltjes en viltstiften, vouwblaadjes, van alles om te kleuren, borduren, en zelfs leuke kaarten maken. Je kunt en maanden zoet mee zijn.
Tante Loes en oom Fred geven een bestekje van Winnie de Poe. Daar gaat de bel, en, deze keer is het tante Elsbeth.
Mama zegt dat ik moet eten. Daarvan wordt ik sterk en groot, maar, dat mag je van mij weten, íkke lust alleen maar brood.... Witlof, spruitjes,bladspinazie, boemkool, schorseneer of prei, macaroni, nee, dat hoef ik echt nie. Daarmee maak je mij niet blij.
Alleen met brood kun je me verblijden. Brood met kaas of jam of stroop. Dat zal makkelijk door mijn keeltje glijden en dan eet ik ook......een hóóp.
Wat is er mis met boterhammen? 'k eet heus wel warm, hoor, toch wel. Maar van aardappels ga ik vlammen en van vlees krijg ik kippevel.
Daarom griezel ik alle keren bij een bord vol met puree. Maar als ik een boterham kan smeren, nou, dan ben ik pas tevree.
Heel lang geleden, toen jij nog niet geboren was, in de tijd dat je Oma een klein meisje was, was er, in een leuk dorpje, een gezellig snoepwinkeltje.
Het lag in een rustige straat. Een beetje achteraf. Eigenlijk moest je het weten, anders was je er zo voorbijgelopen. Maar, de kinderen wisten waar het was.
Als je de deur van de winkel open deed rinkelde er een belletje. Dat klonk zo grappig.
In de winkel stonden grote glazen flessen met snoep. Zo kon je zien wat er allemaal te koop was. Zuurtjes met mooie kleurtjes, zuurtjes met een papiertje er om, allerlei toffee's, chocola en nog véél meer. Er was drop. Dubbelzout, waar je tong van ging gloeien als je een dropje in je mond stak. Zwart-wit poeder. Eetpapier, Zoethout en lollies. Pepermunt, kortom, allerlei lekkers.
Als het belletje gegaan was en je in de winkel stond, kwam er een vriendelijk vrouwtje achter de toonbank staan. Ze was al een beetje oud, net als het winkeltje zelf. Ze had een fluwelen jurk aan en een schort voor. Ze vroeg altijd, alsof de kinderen grote mensen waren:"Waar kan ik jullie mee van dienst zijn?"
Elke Woensdagmiddag, als we vrij waren van school, gingen we naar het winkeltje van tante Jans. Dan hadden we van thuis een kwartje meegekregen. Dat was toen net zoveel als tegenwoordig 10 Eurocent.
Daar kon je in die tijd een heleboel van kopen. Schuine spekken, zuurballen, klapkauwgom met een plaatje in de verpakking, dat kon je op je hand plakken.
Toverballen, die telkens van kleur veranderden als je er heel hard op zoog.
Meestal kocht mijn zusje zoethout en ik drop. Maar altijd was er voor ons allebei een lollie. Zo'n lekkere grote rode, die naar framboosjes smaakte en het rook zo heerlijk....
Als we onze centjes hadden gegeven liepen we met onze schat naar buiten. Het zat keurig ingepakt in een puntzakje.
Dat maakte het éxtra fééstelijk.
Heel voorzichtig deed je dan het zakje open en nam er je snoepgoed uit. Het was altijd moeilijk kiezen want je nu als éérste....Eerst de drop? Eerst het spek? Of zou het toch lekkerder zijn om eerst die lollie.....Soms viel het niet mee om het lekkers tot thuis te bewaren.
Dan brandde zo een zakje als het ware in je jas en wilde je er eigenlijk gelijk aan beginnen.
Jaren later, toen ik al een oude tante geworden was, kwam ik nog wel eens een keertje in het dorpje van toen. Ik wandelde door de straatjes, maar het snoepwinkeltje was weg. De school was er nog wel en het huis ook. Maar daar woonden andere mensen.
Als ik in een grote stad kom kijk ik altijd of ze geen snoepwinkeltje hebben met snoepjes van vroeger, en dan koop ik af en toe nog wel eens wat.
Maar het zit nooit meer in een puntzakje en het smaakt ook niet meer zo lekker als bij tante Jans..... Jammer hoor.
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
