Een dringend dossier       xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een kind ten opzichte van zijn ouders, Getuigen van Jehovah .

Heeft een kind wiens ouders Getuigen van Jehovah zijn,echte problemen die hij moet overwinnen ?

Is het een slachtoffer van druk zodat  het zijn leven zowel psychologisch als mentaal ziet verstoren ?

Het noteren waard is het feit dat weinig jongeren,Getuigen van Jehovah worden door de intense inspanningen die de groep verricht om  proselieten te maken tijdens het van deur tot deur werk.

In vergelijking met andere organisaties,viseren de Getuigen geen specifieke kern van de bevolking, bijvoorbeeld,een doelgroep bestaand uit jongeren op de openbare weg of op een universitaire campus.

In de meeste gevallen zegt men dat een kind een “Getuige van Jehovah” is,omdat zijn ouders het zijn.

Het is hier echter noodzakelijk een klein verschil waar te nemen.

Men wordt echt “een Getuige”door je te laten dopen.

Degene die van plan is om zich te laten dopen moet met bewijzen naar voor komen dat hij wenst een “discipel”te worden.Aldus moet hij zich identificeren als een “goede nieuws van het Koninkrijk verkondiger”,en actief deelnemen aan de vergaderingen in de gemeente.Meer nog,om voor de doop  in aanmerking te komen,moet hij akkoord gaan om zich te onderwerpen aan een omvangrijke vragenlijst (over het algemeen onderverdeeld  in een serie van drie keer een dertigtal vragen verspreid in drie sessies en dat gedurende verschillende dagen of weken).Deze ondervraging wordt geleid om beurtrol door verschillende verantwoordelijken van de plaatselijke groep.Deze vragen - gebaseerd op de bijbel en op een boek welke de kandidaat krijgt voor zijn doop,en waarin in feite ook alle antwoorden staan –  zullen uiteindelijk bepalen indien hij geschikt is (waardig) om een dienaar van Jehovah te worden.Ten slotte zijn het de verantwoordelijken of de “ouderlingen” die zullen beslissen over de persoon in kwestie.

Als het antwoord gunstig is,mag de kandidaat zich laten dopen door onderdompeling bij de volgende kring- of districtsvergadering.

Hieruit kan men constateren dat de doop niet is weggelegd voor heel kleine kinderen,maar alleen voor diegenen die begrijpen wat die stap wagen,inhoudt.In de praktijk ziet men sommigen, zich laten dopen op 10-jarige leeftijd (zelden veel vroeger),anderen niet voor hun 15^de(er zijn er bij die nog langer wachten).

Dus,veel kinderen zijn geen “Getuigen” in de absolute zin van het woord.Ze volgen enkel maar hun ouders.

Je moet ook een goed onderscheid maken tussen een kind dat geboren,opgevoed wordt in een Getuigen familie en bijvoorbeeld iemand die al naar school gaat wanneer de ouders in de beweging komen.  Deze laatste hebben het over het algemeen,veel moeilijker om hun kinderen te onderrichten in de nieuwe religie.

De zaak wordt nog moeilijker wanneer één van de ouders,vooral de moeder,de ’waarheid’ aanvaardt. Zo kan er aan het kind getrokken worden van beide kanten :enerzijds diegene die de beweging aanhangt en zijn best zal doen om het er bij te krijgen,en anderzijds de “andere kant” die zich zal inzetten om de krachtsinspanningen van de andere te ondermijnen.Intense druk,die tot een echtscheiding kan leiden,zal beslist de kop opsteken in het familiale milieu en het kind verstoren in zijn gezonde groei.

Ondertussen gebeurt het wel dat degene die de leer van de Getuigen niet aanvaardt,zijn armen zal laten zakken,of onverschillig zal worden,en aldus zijn partner maar zal “laten begaan”.

Is het kind dat in zo’n familie woont in de werkelijke zin van het woord,een martelaar ?Absoluut niet.

Krijgt hij slaag ?

Neen,niet meer dan een ander.De bijbel,zeggen degenen die de leiding hebben vanuit het centraal gezag uit“Brooklyn,schrijft voor dat de roede moet worden gebruikt.(wij zouden zeggen de karwats)wanneer het echt nodig is.Nemen de ouders,getuigen van Jehovah hun toevlucht tot deze praktijk ?Dat is zeldzaam.Er zijn echter wel enkele uitzonderingen daar gelaten,maar ze komen zelden voor.

Men moet nu eenmaal heel goed begrijpen dat hetgeen het kind het diepst treft, niet het in het oog lopende is.Het is heel wat subtieler.

Het gaat over een serie verboden die hij zal moeten ervaren,zo goed en zo kwaad als het kan,zonder   het waarom ervan wel of niet te begrijpen.

In dit verslag zullen we ons beperken tot de kinderen van een lagere leeftijd.En indien hij het doel is geworden van algemeen gelach en spot door zijn medeleerlingen,dan hebben deze laatste een heel goed excuus hiervoor.Ook zij begrijpen niet wat er gebeurt,omdat de uitleg die hun kleine makker geeft, heel dikwijls verwarrend en vaag is.

Het kan zijn dat de ouders op een heel lieve wijze het kind hebben gewaarschuwd.Bijvoorbeeld als volgt :”Het is juist goed wanneer de kindjes je niet mogen ;het is omdat je in de ware religie bent. Niet iedereen hield ook van Jezus ”.

Laten we nu enkele zaken de revue passeren die verboden zijn voor de Getuigen van Jehovah en die de ouders hun kinderen  inprenten (of ze nu gedoopt zijn of niet).

Men mag geen verjaardagen vieren.

Het gebeurt heel dikwijls,wanneer het een leerling zijn of haar verjaardag is,dat er thuis een fuif wordt georganiseerd en men nodigt daarbij vriendjes en vriendinnetjes uit.

Het kind van een Getuige van Jehovah mag er in geen geval naar toe.

Natuurlijk spreekt het vanzelf dat de ouders nooit iets zullen organiseren wat verjaardagen betreft, gezien het formele verbod om zo’n feestjes te vieren,want het heeft een” heidense oorsprong”.De instructies die afkomstig zijn van de organisatie van de Getuigen van Jehovah zijn uiterst definitief op dit vlak.Zo’n praktijken zouden,in geval van slechte wil,geen berouw,in de fout hervallen,sancties met zich meebrengen die zelfs kunnen leiden tot uitsluiting.

Een kind assimileert of verwerkt niet de bochten van het leven op zo’n manier,maar hij gehoorzaamt.

Resultaat :hij wenst geen “gelukkige verjaardag”.Noch aan papa,noch aan mama.Dat is nog geen echt probleem als beide ouders Getuigen van Jehovah zijn.

Wat gebeurt er echter wanneer één van beide ouders geen Getuige is ?Wat valt er te zeggen over de grootouders en de andere gezinsleden ?

Let wel,er is geen sprake van een compromis.De regel is er,onbuigzaam :men zegt tegen niemand “gelukkige verjaardag”.En het is daarom ook evident dat men dan ook geen wenskaarten verstuurt.

Mogelijke wrijvingen zijn op komst met de familie !En vraag jezelf maar eens af :wat een frustratie voor het jonge kind !

Het is ook verboden om de heiligen van de kalender te vieren.       

 Ook hier mag een kind van Jehovah’s getuigen geen kruisje zetten op zijn of haar  feestdag.

En hij mag zich zeker niet mengen met een feestdag van zijn schoolmakkers.

Dit alles,zegt men,omdat het een satanische oorsprong heeft en integraal deel uitmaakt van een corrupt systeem dat binnenkort zal worden vernietigd.Daarbij,zo’n feesten (ook de verjaardag herdenking waar we zojuist over gesproken hebben)brengen het individu op een voetstuk wat heel nadelig is.

Andere gevolgen :geen “gelukkige feestdag”,aan mama,papa,opa en oma en al de anderen.

In het geheel geen moederdag,vaderdag en overeenkomstige vieringen.   

Vraagt men aan de leerlingen om een brief,een tekening,een gedichtje of een boeketje bloemen te maken voor deze gelegenheid ?Het kind zal moeten weigeren.

Verlies nooit uit het oog de moeilijkheden die zo’n verbod met zich mee brengen in het schoolmilieu.  We spreken niet over het probleem dat het met zich mee brengt tussen de leerling en zijn leraar (want, over het algemeen,zullen de ouders aan de school verantwoordelijken een brochure hebben gegeven die uitlegt welk standpunt wordt ingenomen door de Getuigen inzake dit onderwerp) maar we leggen hier wel de nadruk op het onbegrip van de medeleerlingen,zeker wanneer ze klein zijn.

We herhalen,onoverkomelijke familiale conflicten ontstaan wanneer één van de ouders geen Getuige is.

Ze zouden misschien wel graag een beetje aandacht willen op zo’n speciale dagen,de vader,de moeder, de grootvaders,de grootmoeders,de ooms en tantes die de religie van de Wachttoren niet heeft aanvaard.

En het is heel goed mogelijk dat de kleine jongen of het meisje,eens een speciale attentie zou willen brengen aan zijn of haar ouders, juist zoals hun klas kameraadjes doen.

Een kind van Jehovah’s getuigen  krijgt geen speelgoed met Sinterklaas.

Want,indien men logisch wil blijven,ondergaat Nicolaas niet hetzelfde lot als al de andere heiligen van de kalender.Stel je eens het volgende tafereel voor wanneer een kind naar school gaat,en tijdens de speeltijd de vraag krijgt van een klein vriendje :“Wat heeft de Sint jou gebracht” ?

“Mij ! Niets”.

“Hoe! …Niets”?

“Neen”

“Je bent waarschijnlijk te stout geweest”?

(Het kleintje,zich vol vuur verdedigend) “Ik ?Neen.Ik ben niet stout geweest ! … Maar men viert Sinterklaas niet bij ons thuis”.

“Waarom niet”?

“Omdat het niet juist is.Mijn ouders zeggen dat het niets is voor christenen …”

“Mijn papa en mama zijn ook christenen,en ik,ik heb heel veel gekregen”!

De getuigen beweren bij hoog en bij laag dat ze speelgoed geven aan hun kinderen op andere momenten van het jaar.Ze argumenteren dat je niet een speciaal moment moet afwachten om een geschenk te geven.Wat waar is,maar het andere zou toch ook moeten kunnen.

Dit alles is heel goed,maar dit zijn redeneringen van “volwassenen”.

Argumenteert de kleine van 5 of 6 jaar op een overeenkomende wijze?Is het niet eerder gefrustreerd omdat hij niet eens kan behandeld worden “als de anderen”?

De verantwoordelijken in de gemeente van Jehovah’s getuigen zullen je vertellen dat dit alles overdreven is.“Kijk naar onze kinderen hoe gelukkig ze eruit zien”,roepen ze uit.

Als dit het geval is,zoals we een beetje verder zullen benadrukken,waarom verlaten er dan zo veel jongeren de organisatie ?

Nog één van de grote verboden voor een Getuige: Kerstfeest .

De tijdschriften “De Wachttoren” en “Ontwaakt” zullen het u wel aantonen,zeker en vast in die artikelen geschreven rond het einde van het jaar :Kerstmis is een heidens feest,van Babylonische oorsprong en het onteert God en zijn Zoon.

Direct resultaat voor het kind :

Geen kerstman,noch boom noch slingers.

Geen kerstliederen.

Geen kaartjes met ‘Gelukkig Kerstfeest’.

Geen kribbe.

Geen geschenken.

Geen boomstronkgebak (alhoewel,het komt wel voor)de ijs boomstronk van het grootwarenhuis

omdat ze niet duur is bij die gelegenheid …maar dan moet je nog vallen op een ouder met een “brede zienswijze”en wiens geweten niet is aangetast door zo’n koopje).

En dan hebben we nog alle andere problemen die eruit kunnen voortvloeien,namelijk met de familie.

Zijn ook verboden,die feesten als Pasen en Nieuwjaar .

Wat het Paasfeest betreft,we begrijpen het al :

Geen gekleurde eieren,noch chocolade eieren.

Geen kleine lieve konijntjes.

Geen klokken van Rome !

Geen enz.enz.enz …

Waar het helemaal mis gaat is rond de periode van nieuwjaar.

Geen mondelinge wensen,noch aan de familie,noch aan vrienden,noch aan de buren,feitelijk aan niemand.

Geen wenskaarten.

Geen nieuwjaarstaart (behalve misschien … zie boomstronk).

Een Getuige van Jehovah,een zoon of een dochter van een Getuige,zal nooit “Gelukkig nieuwjaar” wensen.

Maar is het niet eigenaardig,dat ze wel mogen “goedendag”[*] zeggen,“goedemorgen”[*],” goede namiddag”,“goedenavond”,”goede nacht”,[**],“goede zondag”,“goede week”,“goed weekend”,“goed amusement”,“goeie reis”[***],“smakelijk”,(en dit zijn in de meeste gevallen ook wensen die een heidense oorsprong hebben,omdat ze bijvoorbeeld te maken hebben met de wonderbare dagelijkse verschijning van de zon[*],of de schrik van de duivelse entiteiten die de nacht vulden[**],of aan het exorcisme van de boze geesten[***] die de wegen onveilig maakten,en nog zoveel andere … maar zeker geen “goed jaar”.

Men kan zich een beetje voorstellen hoe het kind in de war is wanneer het verboden wordt om een gelukkig jaar te wensen aan zijn vriendjes,zijn onderwijzers,zijn familieleden.

En als men je zelf wensen toewerpt,wat moet een Getuige doen die zo’n naam waardig draagt ?

Hij mag nog niet eens antwoorden: “Van ’t zelfde”.Hij zal gewoonweg “Dank u”zeggen.

Geen of (weinig) buitenschoolse activiteiten .

Indien deze activiteiten niet expliciet (uitdrukkelijk) zijn verboden,zijn ze wel stilzwijgend verboden. Ze worden in elk geval openlijk ontmoedigd.

De ouders - indien ze goede Getuigen van Jehovah zijn - zullen alles doen wat ze kunnen om georganiseerde activiteiten door de school en buiten de lesuren te ontmoedigen,evenals het vermijden om naar het theater te gaan,te gaan dansen,deel te nemen aan een koor,om nog niet te spreken van uitstapjes.

Onder deze buitenschoolse activiteiten mag je de vakantiekolonies bijvoegen.

Alhoewel sommige ouders hun kinderen wel sturen naar zo’n kolonies (zonder twijfel,zoals bij alle ouders,om een beetje rust te hebben gedurende enkele dagen) handelen ze eigenlijk,zonder zich ervan bewust te zijn,tegen de instructies van de organisatie in.

Indien een Getuige van Jehovah een ambt uitoefent in de gemeente,zou het kunnen gebeuren dat men hem berispt vanwege “je een beetje laten gaan”.

Zich geen vrienden van de wereld maken .

We hebben zojuist de woorden “vriendjes”,“makkers”gebruikt om degenen aan te duiden waar de kinderen van Jehovah’s Getuigen mee omgaan.

Deze woorden zijn nog hard uitgedrukt,want een jonge Getuige moet normaal geen echte vriend of makker hebben in deze “veroordeelde wereld”.Wanneer een goede vrucht lang in contact is met slechte vruchten,zo is dat ook het geval met de omgang in deze slechte wereld.

Het is dus nodig dat hij kiest (of zijn ouders zullen kiezen) welke vriendjes hij zal hebben in de “christelijke gemeente”.

Bijgevolg,dit kind zal het moeilijk hebben om open te bloeien in zijn schoolmilieu,want men zal hem bij verschillende gelegenheden hebben ingeprent,dat vriendschap met de wereld,vijandschap met God is en dat hij weinig opbouwende dingen zal leren indien hij zich een vriendje maakt met zijn klas- genootjes.

Geen “vrienden worden van de wereld”.

Dat betekent dat een kind - Getuige zich niet zal interesseren en zich niet zal bezighouden noch van ver noch van dicht met manifestaties op sociaal,politiek of humanitair vlak.

Dus,geen kwestie om mee te doen aan “een witte mars” (zoals dit heeft plaats gehad in België ter herinnering aan de kindjes die vermoord werden door Dutroux) of om bij te dragen aan eender welk goed werk,waarvan men heel vlug zal concluderen dat het een politieke betrokkenheid heeft.

Deze generatie is wezenlijk verdorven,gaat haar ondergang tegemoet,zonder enige hoop.Waarom dan iets bijdragen aan inspanningen van mensen, die vastberaden ‘tegen Jehovah gekant’ zijn,en die toch gedoemd zijn om te falen ?

Mag het kind enkele euro’s in een doosje of een omslag steken om één of ander werk te steunen dat van

’t school uitgaat ?Waarschijnlijk zullen zijn ouders het niet toestaan.

Zij zullen het kind eerder leren om centjes te deponeren in de “bijdragebussen” die in de koninkrijkszalen hangen of staan om aldus het wereldomvattende werk van de Getuigen te ondersteunen.

(Wanneer het verzamelde geld door de school zal gebruikt worden voor een specifiek doel zoals bijvoorbeeld om een kerstboom te versieren,of om het Sinterklaasfeestje voor te bereiden,of andere gelegenheden zoals hierboven opgenoemd,dan is het zeker dat de ouders zullen verbieden aan hun kinderen om voor zo iets bij te dragen).

Een waar gebeurd verhaal :In België hebben Getuigen-ouders verboden aan hun kind om,op vraag van de school,een witte strik te dragen op zijn of haar boekentas als herinnering aan Julie en Melissa,de kleine slachtoffertjes van Dutroux.

Hogere studies ? Niet erg aangemoedigd .

Hogere studies zijn niet verboden .Sommige kinderen worden in die richting geduwd door hun ouders.(Noteer echter dat deze ouders door mede christenen scheef worden bekeken als “zwak in het geloof”,als christenen die geen groot vertrouwen hebben in de heel nabije “nieuwe wereld”).

Hogere studies volgen ?Het is verre van de algemene regel.

Tot welk nut zouden zo’n studies leiden in een systeem dat geen toekomst heeft ?En daarbij,zouden deze studies niet de jongeren verwijderen van hun Schepper ?Zou dit geen toegang kunnen vormen tot de weg van het materialisme ?

Kunnen hogere studies niet beschouwd worden als  tijdverlies ?

Is er niet iets beters te doen nu,daar “de overgebleven tijd kort is”,zoals de bijbel het uitdrukt ?

Waarom zich niet beperken tot het studieniveau zoals de wet van het land je verplicht,om vervolgens werk te vinden voor enkele uren per week,zodat je kunt rondkomen,en zo met je leven,meer tijd  besteden in de” pioniersdienst”?(een dienst waar men 70 u per maand verricht - zo ongeveer 850 uren per jaar).

Vermeldenswaard is het dat er sedert een geruime tijd,een ommezwaai wordt waargenomen in de gelederen van de Getuigen wat de studies betreft.Inderdaad,het Genootschap heeft nu gespecialiseerde handarbeiders nodig om hun Bethel-gebouwen te beheren alsook hun goederen.We denken hier vooral op het gebied van de informatica.

Kinderen studeren met hun ouders en gaan samen met hen naar de vergaderingen en in de prediking .

Dat kinderen bij hun ouders zijn,is een zeer te prijzen aanbeveling.

Maar wanneer men een opsomming maakt van de vele uren die de Getuigen moeten besteden aan hun godsdienst,dan mag men zich toch vragen beginnen te stellen.

Vier vergaderingen worden elke week gehouden.(Verdeeld onder 1 avond en één voor- of namiddag).

-“Theocratische bedieningsschool” - (men leert er hoe men zich moet uitdrukken)

-“Dienstvergadering” - (hier leert men hoe men moet prediken)

-“Boekstudie” - (men onderzoekt een boek uitgegeven door de organisatie)

-“Openbare toespraak” - (een lezing over een bijbels onderwerp) : ( ½ uur).

-“Wachttorenstudie” - (onderzoek van een artikel van het tijdschrift “de wachttoren”) : 1 uur.

In totaal dus,3 ½ uur.Je moet hier nog de inleiding en het slot bij tellen, de gebeden, de liederen.Men komt zeker aan 4 u.

Nu moet je ook nog rekening houden met de afstand van/naar de vergaderbijeenkomst,wat toch op 2 uur neerkomt. (Theocratische school en Dienstvergadering vallen op dezelfde avond,en ook de Openbare lezing en Wachttorenstudie op een andere dag.De boekstudie wordt samen met de Theocratische school en Dienstvergadering gehouden).

-Voor de twee trajecten heen/terug,mag men een gemiddelde nemen van 2 keer 40 minuten, uitgezonderd die families die dicht bij de zaal wonen.Maar er zijn er die veel verder wonen en langere afstanden moeten afleggen).

Eenmaal de vergaderingen ten einde, is het zeldzaam dat ouders stante pede de zaal verlaten.Het Genootschap legt de nadruk op de noodzaak om onderlinge banden te smeden tussen de broeders en de zusters.Een goed moment daarvoor is om een tijdje te converseren vooraleer men naar huis gaat.

Neem voor die twee vergaderingen maar weer eens 1 uur.

Een gezinshoofd,een gewetensvolle Getuige van Jehovah zal aangemoedigd worden om elke week een bijbelstudie te hebben met zijn kind(eren).Indien hij niet in de mogelijkheid is om er één te leiden,dan zal het de moeder het in zijn plaats doen.

Men spoort ook aan dat de gezinsleden al de verschillende vergaderingen voor die week voorbereiden in gezinsverband.       

(Theocratische school +dienstvergadering+boekstudie+wachttorenstudie)wat makkelijk 2 uren kan innemen.

En uiteindelijk heb je nog de prediking.De ouders worden er dikwijls aan herinnerd om hun kinderen met zich mee te nemen in de dienst.Veronderstel dat men een activiteit heeft van 2 uren  bij het van huis tot huis werk (bijvoorbeeld de zaterdag of de zondag morgen)+ de verplaatsingen,dan komt men gemakkelijk aan 3 uren.

Wanneer je al die uren van activiteit optelt,komt het neer op 12 à 13u per week.

Aan zo’n ritme zit een kind op zijn knieën.

Voegt dan nog eens bij die 12à 13 uur per week,het huiswerk en dat is niet te doen !

De meeste van de ouders,Getuigen van Jehovah hebben het gelukkig begrepen ! …Of eerder,ze worden met de werkelijkheid geconfronteerd en zien dat het niet haalbaar is.

Het is daarom dat veel jongeren niet altijd aanwezig zijn op alle vergaderingen.De moeder (of soms de vader) of de grote broer, of de grote zus,blijven dan thuis.De gezinsstudie en de voorbereiding op die vergaderingen worden dikwijls veronachtzaamd.De kinderen gaan af en toe eens mee in de prediking.

Aldus worden ouders blootgesteld aan een veroordeling.Sommigen,die “ijveriger” zijn dan anderen,en bij wie het aan gezond verstand ontbreekt,zouden hun uren willen halen en zelfs nog meer willen doen.Is het niet de organisatie,verkozen door God,die dit van ons verlangt ?

Vele kinderen zeggen dan ook met een langdradige stem: “Ik ben moe” !(Men ziet het immers aan hun klein gezichtje).Soms, na de door de weekse vergaderingen (die meestal eindigen rond 21.15u),hoor je hen soms zeggen :“Gaan we naar huis,papa,want ik heb nog huiswerk te maken”?

Men spreekt niet met een uitgesloten persoon .

  Wanneer iemand wordt uitgesloten uit de organisatie van Jehovah’s getuigen,is er een regel waar men niet om heen kan,die toegepast wordt :men mag met zo iemand niet meer spreken,niet op straat,niet in het openbaar,zelfs niet wanneer deze persoon zich in de “Koninkrijkszaal” bevindt.

Ouders moeten dus hun kinderen leren niet te groeten en geen woord te richten tot een uitgesloten persoon en om zo min mogelijk contact te hebben met een familielid die zich in zo’n situatie bevindt en die niet meer onder één dak woont.

Wel mogen ‘de normale contacten’ onderhouden worden met familieleden die uitgesloten zijn en die onder één dak leven,maar men zal vermijden een geestelijk gesprek te hebben.De ouders-Getuigen die een uitgesloten kind hebben zullen het echter mogen helpen met een bijbelstudie,zolang het nog bij hen woont.

Omdat kinderen zich nauwelijks realiseren wat er eigenlijk gebeurt,is het heel triestig te moeten constateren dat men in feite zijn kinderen leert om onbeleefd te zijn.Men ondermijnt hun menselijk gevoel ten opzichte van wezens die nog maar kort geleden hun grote broer of zus waren en die, wegens het hakmes van de uitsluiting,ineens  “verworpelingen”zijn geworden.

Er hoeft geen ander commentaar te worden bijgevoegd.

Laten we de nadruk leggen op de dramatische situaties die breuken hebben veroorzaakt bij diegenen die uitgesloten zijn en die eens deel uitmaakten van de familie.

De bloedkwestie .

Dit is één van de belangrijkste rubrieken.Feitelijk zou ze helemaal bovenaan hebben moeten staan.

Elke gedoopte Getuige van Jehovah heeft een kaart bij zich die elk jaar moet vernieuwd worden als ze up to date willen blijven.Op die kaart wordt er gevraagd aan de dokters om hem of haar geen bloedtransfusie te geven  bij een ongeval of een chirurgische ingreep.Hij ontzet de medische staf uit hun verantwoordelijkheid in geval er complicaties optreden die de dood tot gevolg zouden kunnen hebben.Zijn weigering van een transfusie is gebaseerd op de Bijbel,beweert hij.

Maar deze kaart specificeert echter dat de Getuigen van Jehovah wel een serie bloedfracties aanvaarden.

In sommige ernstige gevallen zullen de “ouderlingen”,die deel uitmaken van de ‘ziekenhuiscontact comités’ gevraagd worden om hulp te bieden.Zij zullen de dokters en chirurgen proberen te overtuigen  om de opvatting van de patiënt te respecteren.

Maar wat gebeurt er bij een minderjarige ?

De regel is heel simpel en duldt geen uitzondering :ouders zullen elke bloedtransfusie weigeren voor hun kind,zelfs indien het leven op het spel staat.

Het spreekt voor zich dat ouders Getuigen van Jehovah niet de dood wensen voor hun kind.Ze zullen alles in het werk stellen om het probleem op te lossen, indien er bloedtransfusie aan te pas komt.Maar hun gedrag of manier van handelen zal niettemin geleid worden door de formulering die ze vinden in de Bijbel :“Men moet God meer gehoorzamen dan mensen”.

Daar men overtuigd is dat God een bloedtransfusie verbiedt onder gelijk welke vorm,zullen ze de pijnlijke optie kiezen die erin bestaat een transfusie te weigeren en,misschien hun kind te zien sterven ;  een ander alternatief,namelijk ongehoorzaam zijn aan God,is onaanvaardbaar,want daardoor zou je het “eeuwige leven” kunnen mislopen.

Bij omstreden gevallen gebeurt het wel,in sommige landen althans,dat het gerecht tussenbeide komt en indien ze het nodig vindt,zal ze beslissen dat de bloedtransfusie moet worden toegediend, daar de ouders uit hun ouderlijke macht worden gezet in zo’n situatie.

Veel kinderen van getuigen van Jehovah zijn gestorven omdat ze een transfusie hebben geweigerd.

De organisatie brengt zo’n “loyale voorbeelden” naar voor en stelt ze als een voorbeeld in hun tijdschriften om aldus andere jongeren,in geval van nood,te stimuleren om hetzelfde te doen en indien nodig zelfs ‘hun leven ervoor op te geven’.

Kijk daarom eens aandachtig naar de voorpagina van de Ontwaakt van 22 mei 1994.Alle kinderen, zowel diegenen op de voor- als op de achtergrond hebben een brede glimlach ;

maar deze foto,zo maar genomen bij één, twee, drie is een diep bedroevende montage van ‘inwendige’ clichés  –  het zijn allemaal kinderen, gestorven omdat ze bloed hebben geweigerd.

Zal de Wachttoren steeds hetzelfde standpunt blijven innemen wat bloedtransfusie betreft ?Wij denken van niet.Er zijn al tekenen aan de wand van voorlopers (gereformeerde dissidente bewegingen,de Bulgaarse kwestie,de leerstellige besluiteloosheid in andere landen) die laten veronderstellen dat de bloedtransfusies in de maanden of de jaren die komen een “kwestie van het geweten” zullen worden.

Het Genootschap zal eens hetzelfde standpunt innemen als ze heeft gedaan in het verleden voor  vaccinatie en orgaantransplantatie.Deze laatste,vroeger verboden voor de Getuigen van Jehovah,met ondersteuning van een bijbeltekst,namelijk,het verbod van bloed,is tegenwoordig toegestaan.

Zie het dossier :vaccinatie,transplantatie,transfusie,driemaal is scheepsrecht.

Conclusie :de Getuigen van Jehovah,voor het merendeel althans,zijn in de grond serieuze personen die hun naaste willen helpen.

Het is waar dat die hulp zich meestal beperkt tot het van huis tot huis gaan,omdat de humanitaire hulp slechts op het tweede plan komt (behalve bij natuurrampen of andere,maar ook hier zullen de Getuigen eerst geholpen worden).

Daarom moet je hen niet laken,maar het systeem dat hen leidt.

Velen doen al wat mogelijk is om hun kinderen de beste opvoeding te geven ;of tenminste ze denken dat ze hen goed opvoeden !

Veel jonge getuigen leren goed op school,respecteren hun leraar,roken niet,gebruiken geen drugs en hebben een goede moraal.

Maar alles en wel beschouwd is het zo dat kinderen van Getuigen van Jehovah niet erg gelukkig zijn.

Daarbij komt nog dat de hele kleintjes een onuitwisbaar spoor zullen overhouden van alle verboden die ze opgelegd kregen,een diep gegraveerd spoor in hun intieme gevoelens van hun eigenlijke “wezen”.

Het komt vroeg of laat aan het licht.Inderdaad,veel jongeren hebben een reactie van verwerping tegen de tijd dat ze meerderjarig zijn en ze besluiten de organisatie te verlaten.Ze gaan ervan weg,spijtig genoeg in de meeste gevallen,in een staat van verwarring,gedemotiveerd,het helemaal beu en dikwijls ongelovig geworden.

De bewijzen zijn er,je moet alleen je ogen ervoor willen open stellen.Tot grote ergernis en met het nodige hoofdgeschud van de verantwoordelijken.

De jongeren die de organisatie van de Getuigen van Jehovah verlaten,hebben helaas over het algemeen geen vertrouwen meer in iemand,noch in religie,noch in instellingen,noch in de mensheid.

Dat wil niet zeggen dat er geen uitzonderingen bestaan.

Sommigen zullen beweren dat deze houding een karakteristiek tintje is voor de jeugd van tegenwoordig,en dat je daar geen Getuige van Jehovah moet voor zijn.

Dat is waar.

Maar zij, die jongeren “van de wereld”, hebben de mooiste jaren van hun bestaan,namelijk,hun prille jeugd,niet in frustratie moeten doorbrengen of in een soort van “jetlag toestand”,die we hierboven al hebben beschreven.

Zie ook:       eleuthera.aggelia.be                                                              of www.aggelia.be