Prikbord :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In de “Ontwaakt !” van 8 oktober 1984  geven de “uitgevers”, ’t is te zeggen de verantwoordelijken van de Watch Tower, de raad : “Wat het tonen van respect voor de potentiële verkrachter betreft, dit is niet omdat hij dat verdient, maar een fatsoenlijke bejegening kan er wellicht toe bijdragen dat hij zich bezint en kan een manier zijn waardoor het potentiële slachtoffer aan een heel gevaarlijke situatie ontkomt.

In de “Ontwaakt !” daarentegen van 22 mei 1986 verklaren die zelfde “uitgevers”:

.”Letsel dat u een aanrander toebrengt, zal de politie helpen hem later te identificeren (b.v. stukjes van zijn huid onder uw vingernagels)

… De beste manier om beleefd over te komen.  U zult nu zien tot op welke hoogte de wijze raad uit Brooklyn zichzelf tegenspreekt.

In 1993 komt er een volledige ommekeer in de situatie.

“Ontwaakt !” 8 maart, pag. 4-5

Mythen en feiten over verkrachting

Hier volgen enkele van de lang gekoesterde misvattingen over verkrachting die de schuld bij het slachtoffer leggen en opvattingen bestendigen die de bedrijvers aanmoedigen :

Mythe : Een verkrachting vindt alleen plaats als een vrouw wordt aangerand door een vreemde.

Feit : De meeste vrouwen die worden verkracht, worden aangerand door iemand die zij kennen en vertrouwden. Bij een onderzoek bleek dat 84 procent van de slachtoffers hun aanrander kende en dat 57 procent van de verkrachtingen gebeurde bij afspraakjes.  Eén op de zeven gehuwde vrouwen wordt verkracht door haar eigen man.  Verkrachtingen zijn gewelddadig en emotioneel traumatisch, of de aanrander nu een vreemde is, de echtgenoot of iemand met wie men een avondje uitgaat.

Mythe : Er is alleen sprake van verkrachting als een vrouw erna sporen van verzet vertoont, zoals blauwe plekken.

Feit : Weinig vrouwen vertonen zichtbare sporen van verzet zoals blauwe plekken of snijwonden, of zij zich nu lichamelijk hebben verzet of niet.

Mythe : Het slachtoffer van een verkrachting is zelf medeschuldig tenzij zij actief weerstand biedt.

Feit : Verkrachting vindt per definitie plaats wanneer er geweld of bedreiging met geweld wordt aangewend om tegen iemands wil seksuele penetratie van enigerlei aard te bereiken.  Juist het gebruik van geweld tegen een onwillig slachtoffer maakt de verkrachter tot een verkrachter.  Een slachtoffer van verkrachting is dan ook niet schuldig aan hoererij.  Net als een slachtoffer van incest kan zij door de duidelijke macht die iemand anders over haar had, gedwongen zijn geweest zich aan een daad te onderwerpen die zij niet wilde.  Als een vrouw uit angst of verwarring gedwongen was toe te geven aan een verkrachter, wil dat niet zeggen dat zij toestemde in de daad. Toestemming is gebaseerd op keuze zonder bedreiging en is actief, niet passief.

Mythe : Verkrachting is een daad voortvloeiend uit hartstocht.

Feit : Verkrachting is een daad van geweld. Mannen verkrachten niet alleen om de seks maar ook om zich de baas over een ander te voelen.

Mythe : Een vrouw kan een man dusdanig tantaliseren of verleiden dat hij zijn seksuele driften niet langer kan beheersen.

Feit : Bij mannen die verkrachten is de geslachtsdrift niet sterker dan bij andere mannen. Een derde van alle verkrachters was juist niet in staat de seksuele daad te volbrengen. In de meeste gevallen is een verkrachting gepland, niet iets wat spontaan opkomt. Zowel verkrachters die bekenden voor de slachtoffers zijn als onbekende verkrachters laten hun prooi gewoonlijk in een val lopen, bij onbekenden  door het slachtoffer te volgen totdat zij alleen is, de bekenden door een situatie te creëren waarin zij geïsoleerd is.

Mythe : Vrouwen liegen over verkrachting om zich op een man te wreken of omdat zij zich schuldig voelen na het bedrijven van seks.

Feit : Valse aangiften komen bij verkrachting net zoveel voor als bij enig ander geweldsmisdrijf: 2 procent. Daar staat tegenover dat onderzoekers het erover eens zijn dat er veel te weinig aangifte wordt gedaan van verkrachting.

Mythe : Een vrouw kan om verkrachting „vragen” door uitdagende kleding te dragen, alcohol te gebruiken, een man voor haar te laten betalen of mee te gaan naar zijn huis.

Feit: Dat een vrouw onverstandig, naïef of onwetend is, wil niet zeggen dat zij het verdient verkracht te worden. Verkrachters dragen de algehele verantwoordelijkheid voor de verkrachting.

Hebt u dit goed gelezen ?

"Mythe : Het slachtoffer van een verkrachting is zelf medeschuldig tenzij zij actief weerstand biedt."

Dus, wat het Genootschap heeft gepredikt gedurende vele jaren is niets meer dan “een mythe.” !

Of ook nog : “Juist het gebruik van geweld tegen een onwillig slachtoffer maakt de aanrander tot een verkrachter.  Een slachtoffer van verkrachting is dan ook niet schuldig aan hoererij.”

Dit betekent stilzwijgend dat de verklaring van 15 juni 1983 waar stond :” Een man of een vrouw die met geweld wordt verkracht is niet schuldig aan porneia.” nu wordt,"Een man of een vrouw die wordt verkracht is niet schuldig aan porneia.”

Deze plotselinge verandering van mening houdt weinig rekening met de gevoelens van de vrouwen die tijdens de jaren 1960-1970  zwaar mishandeld zijn geweest, in het bijzonder in Afrika.

Iedereen die de geschiedenis van de Getuigen van Jehovah kent, weet hoe verschrikkelijk de talloze verkrachtingen van vrouwen uit Malawi en Mozambique waren.

Schreeuwt !  schreeuwt !  schreeuwt ! Afrikaanse meisjes…

Omdat ze gehoorzaamd hebben aan de leiding van de Watch Tower, zijn er velen die gestorven zijn, velen afschuwelijk verminkt, er zijn er die levende invaliden zijn. Toen waren ze jonge meisjes... wachtend op de nieuwe wereld.

Toppunt van de grap, ze hebben zich opgeofferd voor een “mythe”.

Tegenwoordig, zijn ze meer dan vijftig jaar oud en sleuren ze hun miserie met zich mee in de straten van Lilongwe en Maputo.

Men had hen gezegd, vergeet het niet :  “Indien u niet schreeuwt, indien u zich niet verdedigt, zul je hoereersters zijn, zul je uitgesloten worden en geen eeuwig leven krijgen.”

De auteur  benadrukt dat deze uiteenzetting

indien ze zich tot de Afrikaanse vrouwen richt

die hebben geleden onder de brutale verkrachtingen, ook werd bedacht ten behoeve van alle vrouwen uit de hele wereld die dergelijke behandelingen hebben ondergaan.

Zie ook eleuthera.aggelia.be                                                                     of het artikel in het Frans bij www.aggelia.be