“De beleidvolle slaaf”: een zelf verworven titel of een illustratie?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

(Ik benadruk door een groter lettertype, tussen (haakjes )of in kleur te schrijven)

In Mattheus 24: 45-47 staat: “Wie is werkelijk de getrouwe en beleidvolle slaaf, die door zijn meester over diens huisknechten is aangesteld om hun te rechter tijd hun voedsel te geven? Gelukkig is die slaaf wanneer zijn meester hem bij zijn aankomst daarmee bezig vindt! Voorwaar, ik zeg u:’ Hij zal hem aanstellen over al zijn bezittingen.

Wanneer men beroep wil doen op loyaliteit en onderwerping, dan is er maar één tekst die het meest gebruikt wordt door het Besturend Lichaam van Jehovah’s getuigen en dat is de hier boven aangehaalde.

Laten we het eens heel duidelijk maken: in Mattheus 24 staan er tenminste zes illustraties of parabels. Zie zelf maar eens naar de verzen 27, 28, 32, 43, 45 en 48.

Toen Russell leefde hebben sommigen hem die titel van beleidvolle slaaf toegewezen In het boek “Jehovah’s getuigen- verkondigers van Gods koninkrijk” (uitgegeven door de Wachtower) staat dit op blz. 142  §4 en §6: ”De allereerste uitgave van de Watch Tower zinspeelde op Mattheüs 24: 45-47 door te verklaren dat het doel van de uitgevers van dat tijdschrift was attent te zijn op gebeurtenissen in verband met Christus’ tegenwoordigheid, en het huisgezin des geloofs geestelijk ’voedsel te rechter tijd’ te geven. Maar de redacteur van het tijdschrift beweerde zelf niet dat hij de getrouwe en beleidvolle slaaf of de „getrouwe en verstandige dienstknecht” (volgens de weergave in de King James Version) was.

Meer dan tien jaar later gaf broeder Russells echtgenote (eerste schuldige) echter in het openbaar uiting aan de gedachte dat Russell zelf de getrouwe en verstandige dienstknecht was. De zienswijze die zij ten aanzien van de identiteit van de ’getrouwe dienstknecht’ kenbaar maakte, werd zo’n dertig jaar lang algemeen door de Bijbelonderzoekers (wie is hier de schuldige?) overgenomen.

Broeder Russell verwierp hun zienswijze niet, maar hij persoonlijk vermeed het de schriftplaats op die manier toe te passen, terwijl hij beklemtoonde een tegenstander te zijn van de gedachte van een klasse van geestelijken die de opdracht zou hebben om Gods Woord te onderwijzen, in tegenstelling tot een klasse van leken die zo’n opdracht niet had.

Velen (tweede schuldige) die in die tijd werden uitgezift, hielden vast aan de zienswijze dat één enkele man, Charles Taze Russell, de „getrouwe en verstandige dienstknecht” was die door Jezus in Mattheüs 24:45-47 (KJ) was voorzegd, welke dienstknecht geestelijk voedsel zou uitdelen aan het huisgezin des geloofs.

Vooral na zijn dood werd in The Watch Tower (derde schuldige) zelf deze zienswijze een aantal jaren gehandhaafd. Gezien de belangrijke rol die broeder Russell had gespeeld, scheen het de Bijbelonderzoekers destijds toe dat dit zo was. Hij heeft deze gedachte persoonlijk niet gepropageerd, maar hij erkende wel dat de argumenten van degenen die deze gedachte koesterden, redelijk leken.”

In de Wachttoren 1 juni 1981 pag.24 staat: “Jehovah’s Getuigen geloven dat deze gelijkenis betrekking heeft op de ene ware gemeente van Jezus Christus’ gezalfde volgelingen. Te beginnen met Pinksteren, in 33 G.T., en door alle negentien eeuwen die sindsdien zijn verstreken heen, heeft deze met een slaaf te vergelijken gemeente haar leden geestelijk gevoed, en wel op een getrouwe en beleidvolle wijze. De identiteit van deze „slaaf” is vooral in de tijd van Christus’ wederkomst of tegenwoordigheid duidelijk geworden. De „slaaf” is herkenbaar aan zijn waakzaamheid en aan het feit dat hij op getrouwe en beleidvolle wijze geestelijk voedsel verschaft in de mate dat allen in de christelijke gemeente dit nodig hebben. Ja, deze „slaaf” of door de geest gezalfde gemeente is het enige goedgekeurde kanaal dat in de „tijd van het einde” Gods koninkrijk op aarde vertegenwoordigt (Dan. 12:4). Zoals Jehovah’s Getuigen het begrijpen, is de „slaaf” samengesteld uit alle gezalfde christenen als groep zoals zij zich op elk gegeven moment gedurende de negentien eeuwen sinds Pinksteren op aarde hebben bevonden. Vandaar dat de „huisknechten” deze volgelingen van Christus als individuele personen zijn.”

Soms zal het Genootschap melding maken van groepen zoals de Waldenzen, de Lollarden, de Paulisenzen of overeenkomstige bewegingen en ze zouden aldus verwijzen naar hen als ware christenen uit die tijd. Maar deze groeperingen waren afkomstig uit een gebied in een bepaald land. Nergens is er trouwens een bewijs dat ze een Kanaal vormden. Daarbij komt nog dat deze groeperingen nog steeds geloofden in de onsterfelijkheid van de ziel, de drie-eenheid, en dergelijke “valse” leerstellingen.

Wanneer men de geschiedenis leest van Russell’s opkomst, dan kan men een jonge man onderscheiden, zoekende naar waarheid, (Jehovah’s getuigen - verkondigers van Gods koninkrijk) pag. 43, § 4 en 5 en pag.44, § 1

“Op een avond in 1869, toen Charles nog steeds naar waarheid zocht, vond er iets plaats waardoor zijn wankelende geloof werd hersteld. Toen hij in de buurt van de winkel van de Russells in de Federal Street liep, hoorde hij uit een zaaltje in een souterrain de klanken van religieuze liederen komen. Naar zijn eigen verslag is dit wat er gebeurde:’Schijnbaar toevallig stapte ik op zekere avond een stoffig en vuil zaaltje binnen waar, zoals ik had gehoord, religieuze diensten werden gehouden, om te zien of het handjevol dat daar bijeenkwam iets redelijkers te bieden had dan de geloofsbelijdenissen van de grote kerken. Daar hoorde ik voor de eerste maal iets over de opvattingen van de Second Adventists, en de prediker daar was dhr. Jonas Wendell … Ik moet dus zeggen dat ik dank verschuldigd ben aan de adventisten alsook aan andere denominaties. Hoewel zijn uiteenzetting van de Schrift niet geheel duidelijk was, … was ze voldoende om onder Gods leiding mijn wankelende geloof in de goddelijke inspiratie van de bijbel te herstellen en om aan te tonen dat de verslagen van de apostelen en de profeten een onverbrekelijke eenheid vormen. Wat ik hoorde, bracht mij ertoe de bijbel ter hand te nemen teneinde die ijveriger en zorgvuldiger dan ooit tevoren te bestuderen, en ik zal de Heer altijd danken voor die leiding; want hoewel het adventisme mij niet heeft geholpen ook maar één enkele waarheid te ontdekken, heeft het mij ten zeerste geholpen dwalingen af te leren, waardoor het mij op de Waarheid heeft voorbereid.’

Die bijeenkomst hernieuwde het vaste besluit van de jonge Russell om naar schriftuurlijke waarheid te zoeken. Ze leidde hem terug naar zijn bijbel om die ijveriger dan ooit te bestuderen. Russell kwam al gauw tot de overtuiging dat voor degenen die de Heer dienden de tijd nabij gekomen was om tot een duidelijke kennis van Zijn voornemen te komen. Hij en enkele van zijn kennissen in Pittsburgh en het nabijgelegen Allegheny kwamen in 1870 derhalve enthousiast bijeen en vormden een bijbelstudieklas.”

Russell geeft zelf toe dat “hoewel het adventisme hem niet heeft geholpen ook maar één enkele waarheid te ontdekken” hij de man was die de bijbel weer van de planken haalde, die ijverig begon te studeren.  Eerst alleen en in privé, op een onafhankelijke wijze. Tegenwoordig zou dat verwaand, ondoeltreffend genoemd worden, een verwerping van het Kanaal

In de Wachttoren van 15 januari 1968 pag.43 staat: “De bijbel is daarom een boek van organisatie dat aan de christelijke gemeente als organisatie, niet aan individuele personen toebehoort, ongeacht hoe oprecht zulke personen ook mogen geloven dat zij de bijbel kunnen uitleggen. Om deze reden kan de bijbel niet op juiste wijze worden begrepen zonder Jehovah’s zichtbare organisatie in gedachten.”

Wanneer dus Russell begon met zijn studie, op een onafhankelijke wijze, dan zou die zogezegde beleidvolle slaaf al 1800 jaar bestaan hebben; Nu rijst de vraag: hoe kon Russell de waarheden van Christus en zijn apostelen weer nieuw leven inroepen, onafhankelijk van een bestaand KANAAL? Een Kanaal dat al eeuwen van generatie op generatie het geestelijk voedsel uitdeelde?

Wat doen we met de tekst uit Spreuken 4:18 waar staat: “Maar het pad van de rechtvaardigen is als het glanzende licht, dat steeds helderder wordt tot de dag stevig bevestigd wordt.”?

Deze tekst wordt gebruikt om aan te tonen dat er een soort voortdurende toename van leerstellige en schriftuurlijke kennis is d.m.v. de organisatie.

Maar in werkelijkheid zeggen ze aan de ene kant dat het licht steeds helderder wordt en aan de andere kant vertellen ze je dat de afval gedurende eeuwen lang voortdurende duisternis heeft voortgebracht.

Om eens terug te komen bij het begin van het artikel: als “de beleidvolle slaaf” letterlijk moet genomen worden, wat doe je dan met al die andere illlustraties zoals je ze kunt lezen in Mattheus 18:23-35, (de vergevensgezindheid illustratie ), 20:1-16 (de illustratie van de werknemers van één uur), 22:1-14 (illustratie van het bruilofsfeest),

25:1-12 (de dwaze en beleidvolle maagden), 25:14-30 (vijf talenten, twee talenten en één talent illustratie), 25: 31-46 (illustratie van de schapen en de bokken).

In Markus 12: 1-9 (de illustratie van de wijngaardenier).

In Lukas 10: 30-37 (de barmhartige samaritaan), 13:6-9 (vijgeboom die geen vruchten had), 14: 16-24 (illustratie van feestmaal waar niemand naartoe kwam), 15: 11-32 (illustratie van de verloren zoon) 16:1-13 (illustratie van de onrechtvaardige beheerder), 16:19-31, (illustratie van Lazarus en de rijke man) 18:1-8 (illustratie van de weduwe en de rechter), 19:12-27 (illustratie van de 10 minen), 20:9-16 (illustratie van de zoon van de wijngaardenier die gedood werd).

In Johannes 10: 1-18(illustratie van de Herder) en 15: 1-7 (illustratie van de ware wijnstok). 

Indien er sprake is van een klasse of een groep van mensen die nauw verbonden zijn, goed verenigd onder elkaar, hoe moet je dan de andere vergelijkingen van Jezus begrijpen waar hij ook spreekt over slaven? Is het nodig dat ze bestaat uit een klasse van mensen? Of deel moet uitmaken van een menselijke organisatie? Bestaat er dan ook een "10 minen klasse", een "klasse van 5 minen", "een klasse van 10 talenten", of "van 4 talenten"? Indien ja, wie zijn ze?

In plaats van een klasse van personen die als "getrouwe en beleidvolle slaaf" is aangesteld, de anderen voedend met bijbelse literatuur, zei Petrus klaar en duidelijk dat elke christen zijn eigen beheer moest uitvoeren en een ander moest voeden met woorden van aanmoediging. (1 Petrus 4 : 10,11) : "Gebruikt de gave, naarmate een ieder die heeft ontvangen, om elkaar ermee te dienen als voortreffelijke beheerders van Gods onverdiende goedheid, die op velerlei wijzen tot uitdrukking wordt gebracht.  Indien iemand spreekt, [hij spreke] als het ware [de] heilige uitspraken Gods; indien iemand dient, [hij diene] als afhankelijk van de door God verschafte sterkte; opdat in alle dingen God verheerlijkt wordt door bemiddeling van Jezus Christus. Hem zij de heerlijkheid en de macht tot in alle eeuwigheid. Amen."