Onvergetelijke mensenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 Toen ik hoorde dat ik een deel van de Schrijversafdeling zou worden, geloofde ik dat het een voorrecht zou zijn om dagelijkse omgang te hebben met de meest spirituele mannen op Bethel, de mannen die de kudde voorzagen van up-to-date geestelijke inzichten uit de Schrift. De leidinggevenden van de Schrijversafdeling waren drie leden van het Besturend Lichaam, Lloyd Barry, Jack Barr en Karl Klein. Lloyd Barry had hoger onderwijs gevolgd en was het brein achter de werkzaamheden van de afdeling. (het was Barry die, vanaf 1992, verantwoordelijk was voor de meer meegaande houding ten aanzien van het volgen van hoger onderwijs door jonge Getuigen, welke houding veranderde in november 2005). Ik mocht Lloyd erg graag. Op een dag vertelde ik hem hoe fijn ik het vond om de oude correspondentie te lezen van het genootschap met het bijkantoor in Nieuw Zeeland. Hij wilde onmiddellijk weten hoe het kwam dat ik “ingewijd” was in het lezen van vertrouwelijke stukken. Hij vergat even dat het, als Karl Adams onderzoeker voor het nieuwe geschiedenisboek, mijn taak was om zulk materiaal te lezen. Toen ik hem herinnerde aan dat feit moest hij lachen. Lloyd kwam uit Nieuw Zeeland en ik had gelezen over Watchtower zendeling Frank Dewar, een Nieuw Zeelander, en hoe zijn evangelische avonturen in Indonesië in de jaren dertig mij deed denken aan een filmcharacter, Crocodile Dundee. Er was geen berg te hoog of rivier te diep om Frank te weerhouden van het prediken tot afgelegen volken met de Getuigenboodschap. Lloyd vertelde me dat Dewar zijn favoriete zendeling was en de films van Crocodile Dundee zijn favoriete films, dat wil zeggen, totdat de acteur die Dundee speelde zijn vrouw verliet en zijn co-star trouwde. In het nieuwe geschiedenisboek op pagina 446 onthulde Karl Adams dat, toen Frank Dewar naar Siam ging, “hij zijn reis onderbrak in Kuala Lumpur totdat hij genoeg geld bij elkaar had voor de rest van de tocht, maar tijdens zijn verblijf daar kreeg hij een verkeersongeluk  – hij werd door een vrachtauto gegrepen en van zijn fiets geslingerd. Na zijn herstel,” schreef Karl, “met slechts vijf dollar op zak, stapte hij op de trein die van Singapore naar Bangkok ging. Maar met geloof in Jehovah’s vermogen om voor hem te zorgen [cursivering is van mij], ging hij door met het werk.” Wat was weggelaten uit het verslag in het geschiedenisboek, was een erg menselijk ingrediënt  –  tijdens het ongeluk was Frank bewusteloos geraakt en werd later wakker in bed in wat een vervallen hotel leek, maar wat in werkelijkheid een huis van lichte zeden was, waar hij verzorgd werd door vriendelijke prostituees totdat hij beter was. Indien de auteur tevens dit deel van Franks ervaring had vermeld zou het verhaal inderdaad “openhartig” zijn, hetgeen de uitgevers hadden beloofd te doen. Echter, omdat dit voorval niet paste in de manier waarop de auteur het Getuigen - historisch - verslag aanpaste, werd het niet vermeld. Het was duidelijk voor mij dat in 1989 de beste jaren van Karl Klein achter hem lagen. Hij was afgeleefd, humeurig en nogal kinderlijk, een man die door mensen gemeden werd vanwege zijn eigenaardige manier van spreken en zijn duidelijke excentriciteit als gevolg van zijn leeftijd. Regelmatig zag ik Karl niets doen wanneer hij klaar was met het lezen van de laatste proefteksten van Watchtower boeken of tijdschriften die hem ter goedkeuring voorgelegd werden. Hongerend naar aandacht vertelde Karl Klein mij en andere Schrijvermedewerkers, op een dag in 1992, opgewonden over de suggestie die hij aan de rest van het Besturend Lichaam had gedaan, hetgeen “Nieuw Licht” zou worden die ochtend, ondanks dat hij wist dat Bethel procedures zulke onthullingen verboden. Aan de ontbijttafel hoorden 6000 Bethelmedewerkers in gemeenschappelijke eetzalen, verspreid over drie locaties in New York, de mededeling dat het niet nodig was dat Jehovah zijn naam rechtvaardigde, maar dat zijn belangrijkste voornemen de rechtvaardiging van zijn soevereiniteit was. De Getuigen leerden voorheen, sinds 1935, dat Jehovah’s belangrijkste voornemen niet was de redding van de mensheid, maar de rechtvaardiging van zijn eigen naam. En Karl Klein zorgde ervoor, 57 jaar later, dat we wisten dat hij Gods visionair was in deze aangelegenheid, zoals hij iedereen die maar wou luisteren uitdrukkelijk vertelde dat deze verandering aan hem te danken was. Jack Barr, die we beschouwden als een persoonlijke vriend, was een vriendelijke man maar wandelde in de schaduw van Barry en deed wat hij zei. Helaas was hij zwak  –  niet de spreekwoordelijke “ijzeren vuist in een zachte handschoen”, maar een “kreupele vuist…”. Barr’s zwakke karakter werd duidelijk op een moment dat Lloyd Barry de stad uit was en er waren drie schrijvers van aanzien voor nodig om genoeg druk op Barr uit te oefenen, als tweede verantwoordelijke, om te voorkomen dat de drukpersafdeling zou capituleren voor Ted Jaracz’s order om de Ontwaakt! uitgave van 8 april 1992 niet te drukken, hetgeen materiaal bevatte dat niet door Jaracz ondersteund werd, hoewel hij zijn boekje te buiten ging door het geven van die opdracht. De werktoewijzing van elk lid van het Besturend Lichaam was duidelijk omschreven en hij had geen beslissingsbevoegdheid voor de Schrijversafdeling, net zoals beslissingen voor de Service Department [Dienst afdeling], onder leiding van Jaracz, buiten de bevoegdheden waren van Barry, Barr of Klein. Dan was er nog de tijd dat ik klaagde bij Jack over een beruchte, ondraaglijke, medewerker van de Schrijversafdeling die zojuist was aangesteld als een assistent voor het Besturend Lichaam. De man had me bedreigd omdat hij dacht dat ik zijn betrokkenheid onderzocht i.v.m. de verdwijning van een zeer kostbaar archiefstuk, uitgeleend aan het Genootschap. Ik dacht dat de situatie een onderzoek waard was om te zien of dit onethische gedrag reden was om de man van zijn positie te verwijderen. Nadat Jack me had aanhoord vertelde hij me dat zijn aanstelling onomkeerbaar was omdat “hij was aangesteld door Heilige Geest” wat Jacks manier was om te vermijden wat hij zou moeten doen, namelijk het juiste. Een van de meest gedenkwaardige vriendschappen op de Schrijversafdeling was met Harry Peloyan, een leidinggevende schrijver en coördinator (editor) van het tijdschrift Ontwaakt ! Harry was afgestudeerd aan Harvard en was een deel van de Bethel-staf sinds 1957. Er zat een scherpe geest onder het grijze haar van Harry en zijn intelligentie scheen niet minder te worden door zijn leeftijd. Deze getalenteerde en charismatische persoon, bekeerd tot het Getuigengeloof als jonge volwassene, ondanks dat hij, zo vertelde hij, een hoge prijs had betaald door een goed betaalde carrière op te geven en naar Bethel te komen en omdat zijn zeer rijke vader hem zou onterven als hij het Getuigengeloof niet zou verlaten. Tot op deze dag is Harry nog steeds stevig overtuigd dat alleen de Getuigen de “waarheid” hebben. Echter, door onze gesprekken zag ik dat zijn meningen en geloofspunten niet “in steen” waren gegraveerd want hij was snel om te opteren voor een verandering van gezichtspunt als hij geloofde dat een theologische leerstelling niet Schriftuurlijk was of een organisatorische regel aanstootgevend was. Het was altijd plezierig om met Harry te converseren over onderwerpen waar we beiden gepassioneerd over waren, of het nu religieus was of werelds, maar hoewel we het niet altijd eens waren behandelden we elkaars mening met respect. Regelmatig waren zijn knokkels paars omdat hij zijn handen zo stevig in elkaar greep op zijn bureau als hij een punt beargumenteerde tijdens een stimulerende discussie. Zijn boosheid tegenover degenen die de veranderingen naar een meer meedogende organisatie in de weg stonden was altijd kokend onder zijn uiterlijke kalmte en kon snel exploderen wanneer iets hem kwaad maakte. We spraken over het grootbrengen van kinderen met de daarbij behorende vreugden en ergernissen, hoewel Harry en zijn lieve vrouw, Rose, die stierf in 2005, geen kinderen hadden. In de jaren negentig was een deel van het Ontwaakt ! formule een serie artikelen die demonstreerde hoe het toepassen van Bijbelse raad leidde tot betere levens. Toen, als gevolg daarvan, onze zoon een vriendelijke brief schreef met waardering voor zijn fantastische Getuigenopvoeding, liet Harry dit afdrukken op de achterpagina van Ontwaakt ! van 8 augustus 1993, als een voorbeeld van het succesvol opvoeden door ouders die Bijbelse adviezen hadden gevolgd. Er was altijd een behoefte aan verse ideeën om de mensen geïnteresseerd te houden om de Watchtower literatuur te lezen. Ik merkte daarom op dat Harry sprak met een grote cirkel van vrienden op het hoofdkwartier alsook met buitenstaanders over huidige problemen en onderwerpen die interessant waren. Hij was een van de velen op de Schrijversafdeling die stilletjes klaagde dat teveel mensen die de touwtjes in handen hadden bij Watchtower, inclusief de meesten van het Besturend Lichaam, waren blijven steken in de jaren vijftig wat hun instelling betrof. Het viel mij op dat de decennia van een beschermd bestaan op Bethel de Watchtower leiders belemmerden om bekend te zijn met de druk en complexiteit van sociale problemen die de kudde ondervond ; echter, deze zelfde naïeve mensen geloofden dat verlichting alleen via hen kwam. Gedurende de tijd dat ik in antwoorden voorzag op onderzoeksvragen voor Karl Adams, las Harry wat van mijn materiaal en merkte op dat ik een beetje aanleg voor schrijven had. Onder zijn leiding en dat van en Colin Quackenbush, schreef ik zeven delen of complete artikelen voor Ontwaakt !. De meeste van deze artikelen waren onderzocht en geschreven nadat mijn gewone werkdag erop zat. Na verloop van tijd realiseerde ik mij dat veel Ontwaakt ! artikelen geschreven werden door mannen en vrouwen buiten de Schrijversafdeling en bewerkt werden door stafmedewerkers. Harry, wiens bureau altijd verschoont leek van werk, gebruikte regelmatig auteurs van buiten voor artikelen die aan hem waren toegewezen, welke hij dan door het systeem liet gaan onder zijn eigen naam. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij af of hij zelf wel de auteur was van de vele boeken en brochures waarvan hij me zei dat hij ze geschreven had. Zelfs als Harry het materiaal niet zelf schreef, heeft hij dan ooit de aangehaalde bronnen gecontroleerd om te zien of ze inderdaad de verklaringen ondersteunden ? Of was Harry verantwoordelijk voor tekstuele oneerlijkheid door uit hun verband getrokken aanhalingen ? Alan Feuerbacher, een Watchtower theologische criticus, documenteerde vele aanhalingen die uit hun verband waren gerukt in publicaties die Harry geschreven zou hebben. Ik zou willen geloven dat Harry een verantwoordelijke schrijver was en zich niet bewust was van aangehaalde bronnen die uit hun context gerukt waren door degenen die hem het artikel hebben overhandigd.

Respect voor vrouwen

 Harry kwam op tegen de beledigende dominantie en tirannie over vrouwen en kinderen door onbuigzame, dominerende, patriarchale mannen in het geloof die Bijbelteksten gebruikten als een zweep. Wij beiden hadden toegang tot vertrouwelijke informatie over teveel ongelukkige Getuigenvrouwen die klaagden over het misbruiken van de autoriteit van hun echtgenoten als hoofd van het gezin. Ik herinner me de tijd dat ik in Harry’s kantoor, in januari 1992, aan hem en een andere belangrijke schrijver, Eric Beveridge, vertelde wat ik had gehoord van Getuigenvrouwen tijdens mijn vakantie. Volgens hen waren er teveel mannen in de organisatie die vrouwen respectloos en als inferieur behandelden. Een boze vrouw vertelde me over een Getuige die beweerde dat ze was verkracht door een man die ook een Getuige was, toen ze het huis van die man schoon maakte. Toen ernaar gevraagd werd gaf hij aan de ouderlingen toe dat ze seks hadden gehad, maar hij zei dat het met wederzijdse instemming was en bracht berouw tot uitdrukking. Zij ontkende dat het met wederzijdse instemming was en zei dat ze was verkracht. Zij werd uitgesloten wegens liegen ; hij werd niet uitgesloten omdat hij toegaf en zijn zonde betreurde. Getuigenvrouwen die de beschuldigde kenden waren woedend omdat de man geen goede reputatie had en ze geloofden dat hij onbetrouwbaar was. (Niemand rapporteerde de verkrachting bij de autoriteiten). Harry en Eric waren niet gelukkig met mijn verhalen. De discussie leidde ertoe dat Harry Eric autoriseerde om een Ontwaakt ! -serie te schrijven over het “vrouwenprobleem” en wees mij aan om het onderzoekwerk te doen. Het resultaat was de Ontwaakt ! van 8 juli 1992, een 15 pagina’s tellende serie van artikelen, waarvan de voorpaginatitel was: “Vrouwen verdienen respect”. Nadat deze Ontwaakt ! was gepubliceerd werden er veel brieven vol waardering van vrouwen ontvangen. Zeer verontrustend voor ons was het feit dat 75% van al die brieven niet ondertekend waren omdat de vrouwen zeiden dat ze bang waren voor vergelding thuis of in de gemeente indien de Watchtower hun brief naar het lichaam van ouderlingen in hun woonplaats zou sturen ter opvolging.

Ontwaakt! Artikelen Bespreken Misbruik

De organisatie heeft een vertrouwelijkheids richtlijn die vereist dat Getuigen die betrokken zijn bij een juridische zaak uitsluitend spreken met het juridische comité (thans een religieus comité) of anders zwijgen over de zaak. Als gevolg daarvan hoorde ik pas rond 1984 voor de eerste keer over seksueel misbruik van kinderen in de organisatie. Een jonge vrouw waar ik mee werkte op de Construction Engineering Department vertelde per ongeluk aan onze groep over een prominente ouderling in de gemeente die ze bezocht in New York voordat ze naar Bethel verhuisde, die was gearresteerd wegens pedofilie. Later ontdekte ik dat de misbruiker was veroordeeld en een straf van drie jaar achter de tralies uitzat. Deze populaire en charismatische ouderling misbruikte zijn dochter en vele andere jonge meisjes in zijn gemeente gedurende vele jaren, hen bang makend niets te vertellen, iets dat door een persoon met autoriteit makkelijk bereikt kan worden bij jonge kinderen. In die tijd dacht ik dat dit een uitzondering was, maar later ontdekte ik hoe ik mij vergist had. Het bewijs dat er meer dan alleen het hierboven beschreven geval was van kinderen van Jehovah’s Getuigen die misbruikt waren en zich stil hielden onder het misbruik, was de autorisatie van een serie artikelen in Awake ! Van 22 januari 1985, [Nederlands – 8 mei 1985 pag.3] waarvan de titel luidde, “Seksueel misbruik van kinderen, De nachtmerrie van elke moeder

Door mijn voorgaande ervaringen op de Schrijversafdeling wist ik dat het twijfelachtig was dat het genootschap een serie hoofdartikelen zou wijden aan een probleem tenzij het aantal gevallen van seksueel misbruik van kinderen dat aan het licht kwam aan het toenemen was binnen de organisatie en de Getuigenleiders wisten dat ouders instructies nodig hadden hoe ze hun kinderen tegen misbruik konden beschermen en hoe de signalen van misbruik te herkennen. Treurig genoeg werd er in de artikelen die werden verschaft vrij weinig informatie gegeven om de hulpverleners en slachtoffers te helpen omgaan met de gevolgen van misbruik; noch werd er een richtlijn gegeven om direct rapport uit te brengen bij de autoriteiten. In het hiervoor genoemde geval van misbruik in New York was het uiteindelijk een schoolmedewerker die de autoriteiten op de hoogte stelde van het seksueel misbruik van een van de kinderen. Kort voordat ik mijn werk aan het Getuigengeschiedenisboek afsloot verscheen er een serie artikelen in Ontwaakt ! van 8 oktober 1991, opnieuw handelend over kindermisbruik. De titel op de omslag was: “Seksuele kindermishandeling – De wonden genezen”. Deze Ontwaakt ! bevatte informatie die specifiek geschreven was om slachtoffers van seksueel misbruik te helpen herstellen van de verwoestende nasleep van daarvan. Bovendien werd er informatie verschaft om familieleden en vrienden te helpen begrijpen waarom het gedrag van veel slachtoffers van misbruik zo verwoestend was. Mijn reactie op deze artikelen was waarschijnlijk dezelfde als die van de meeste Jehovah’s Getuigen  –  ik geloofde dat dit informatie was die de lange termijn gevolgen zou helpen verzachten van wat we allemaal als een afschuwelijke misdaad beschouwden. De meeste van ons veronderstelden dat de reden achter deze artikelen de groeiende media aandacht in de jaren tachtig was die de goed verborgen geheimen over seksueel kindermisbruik in kerken en andere organisaties aan het licht hadden gebracht. Uiteindelijk was de rationele gedachte dat vele volwassenen vóórdat zij zich tot het Getuigengeloof hadden bekeerd, seksueel misbruikt konden zijn, en dat zij de personen waren die de behulpzame informatie uit Ontwaakt ! nodig hadden. Na de uitgave van deze Ontwaakt ! ontving het hoofdkwartier duizenden brieven en telefoontjes vol waardering voor het Besturende Lichaam voor de nuttige serie artikelen die het bevatte. Met uitzondering van het emotioneel geladen artikel “Dier Proeven, Juist of onjuist" ? in Ontwaakt ! van 8 juli 1990, ontving Watchtower meer brieven met waardering voor Ontwaakt ! van 8 oktober 1991, dan voor enig ander artikel in haar geschiedenis.

Problemen rond Seksueel Kindermisbruik bij Watchtower

Tegen het einde van 1991 vertelde Harry mij de details die tot het schrijven van de serie artikelen in Ontwaakt ! hadden geleid en wie het geschreven had. Ik vernam dat Harry aan schrijver Lee Waters jr. de opdracht had gegeven om het schrijfwerk te doen, met goedkeuring van Lloyd Barry. Lee stond bekend als een meedogend man, bijzonder gevoelig voor de behoeften en rechten van minderheidsgroepen. Harry zei dat hij samen met Lee een verhandeling las getiteld, “VOORWAARTS GAAN, Hulp voor Getuigen die Zaken Behandelen van Misbruik en Uitbuiting van Slachtoffers”,

( http://www.silentlambs.org/education/movingforward.htm  ) wat tussen de Getuigen circuleerde rond 1989-90. Ik weet niet hoe deze verhandeling zijn weg vond naar de Schrijversafdeling, maar het maakte een diepe indruk. Het was geschreven door een Getuige, Mary Woodard, die de gevolgen van seksueel misbruik bij zichzelf en andere Getuigenvrouwen besprak. Er werd via een ouderling in Florida contact met Mary opgenomen en ze werd uitgenodigd om op de Schrijversafdeling het onderwerp te bespreken met Harry en Lee, en haar bijdrage was de basis voor de serie artikelen over misbruik in Ontwaakt ! van 8 oktober 1991. In 2003 had ik een uitgebreid gesprek met Mary (Harry had mij verteld dat zij al in 1992 een poging tot zelfmoord had gepleegd), over de uitnodiging die ze aannam om naar de Schrijversafdeling te komen. Ze toonde me ook persoonlijke correspondentie van Lee aan haar toen hij de artikelen voorbereidde. Wat niet besproken werd in het Ontwaakt ! artikel, maar van groot belang was, waren beschuldigingen van seksueel misbruik begaan door daders die Jehovah’s Getuigen waren, een te groot aantal om te negeren. Ik ontdekte later dat het een uitzondering op de regel was voor Jehovah’s Getuigen in onze gemeenten om de autoriteiten op de hoogte te stellen van beschuldigingen van seksueel geweld. Hoe dan ook, niemand die ik kende op de Schrijversafdeling bracht zijn ongenoegen tot uitdrukking over het niet rapporteren van misbruik, inclusief mijzelf, omdat we er in onze geest van overtuigd waren dat “Gods organisatie” veel betere oplossingen voor dit probleem had dan enige overheidsinstelling. Buiten dat, we wisten dat als we naar de autoriteiten gingen om onze vuile was buiten te hangen, we de reputatie van Jehovah’s Getuigen zouden bevlekken. Deze beschuldigingen werden hoofdzakelijk behandeld door juridische comités binnen de gemeente. (Wanneer gemeente ouderlingen horen van een vermeende overtreding door een van hun leden, komen ze bij elkaar en stellen drie of meer uit hun midden aan als juridisch comité om de zaak te behandelen). Echter, als de beschuldigingen van het slachtoffer twijfelachtig gevonden werden, en de pedofielen niet gestraft werden, waren de ongelukkige Getuigen verplicht om hun mening voor zichzelf te houden want anders zouden zij zelf gestraft worden. Als gevolg daarvan werden sommigen verbitterd, maar behielden het stilzwijgen in de overtuiging dat hun misbruik een uitzondering was binnen de Watchtower organisatie. Tegen ontevreden leden werd gezegd, “Wacht op Jehovah”, want Hij zal iedere traan wegwissen in het toekomstige aardse paradijs. Zodra ik tegen het einde van 1991 mijn werk aan het Watchtower-geschiedenisboek had voltooid, werd ik overgeplaatst om onderzoekwerk te doen voor de Art Departement [Grafische afdeling], maar, binnen enkele maanden kwam Jack Barr mijn kantoor binnen en vertelde mij dat Harry en andere schrijvers voor Ontwaakt ! hadden gevraagd of ik hen wilde helpen met speurwerk. In de loop van 1992 vernam ik steeds meer over de serieuze problemen betreffende seksueel geweld tegen kinderen binnen de gemeenten van Jehovah’s Getuigen wereldwijd. Spoedig autoriseerde Lloyd Barr een ander artikel over dat onderwerp in Ontwaakt ! van 8 april 1992. De titel was, “Ik huilde van vreugde”. Dit artikel bevatte aanhalingen uit brieven die het genootschap had ontvangen waarin slachtoffers en hun vrienden en families diepe waardering uitten voor het Besturend Lichaam voor Ontwaakt ! van 8 oktober 1991. Veel lezers onder de Getuigen dachten dat de informatie in Ontwaakt ! van 8 oktober 1991 als een frisse wind was die door de organisatie stroomde, echter, in werkelijkheid opende dit de Doos van Pandora toen duizenden overlevenden van seksueel kindermisbruik hulp gingen zoeken bij professionals in de geestelijke gezondheidszorg en bij Getuigen die zij vertrouwden en openbaarde wie in de organisatie hen aangerand had.