Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
13-03-2009
Copycat.
Het zal zo omstreeks 1990 zijn geweest.Een jonge stagair kwam voor een jaartje op de dienst terecht bij de Bank waar ik werkte.Een fris ogend manneke, een Elvis-kuif en bezeten door Rockabilly -muziek.Toen ik kort daarop in kontakt met Arie Vos kwam, was die laaiend enthousiast en vol bewondering voor de indrukwekkende platencollectie, die ik in de loop der jaren over dit fenomeen had verzameld.Unieke singeltjes uit de jaren 50, we hadden diepgaande en geanimeerde gesprekken hierover....hij bewonderde mijn kennis en had gewild dat hij die jaren zelf had kunnen meemaken. Op zekere dag nodigde hij me uit voor een avondje uitgaan in de omgeving van het Brusselse Beursplein. In een klein café was er die dag een optreden van een Brusselse Rockabilly -Band...een prima sfeer met een 40 -tal geïnteresseerde toeschouwers, waartussen een paar meisjes in Pettycoat. Het onbekende groepje noemde The Domino's met een Elvis-achtige leadzanger, een jonge Patrick Ouchène .De slap-bas daverde door het kleine pand en de hits van onder meer Johnny Burnette swingden de pan uit.Later kwam hij, tijdens de pauze aan ons tafeltje plaatsnemen.Wist ik veel , wie die Patrick toen was. Het gesprek ging toen over de 50's en ik werd er voorgesteld als "Un très grand rockabilly".Ik herinner me(het gesprek verliep in het Frans) dat ik toen op zoek was naar een plaatje van Wynn Stewart : "Come On "op het kleine Jackpot-label uit 1959.Hij zegde dat op een Brusselse vrije radio elke week enkele programma's betreffende dit genre muziek te beluisteren vielen , en inderdaad tijdens één van die uitzendingen nadien werd ik daarin geciteerd en met veel lof bezongen. (Arie had me daar aanbevolen) De waarheid gebiedt me te zeggen, dat Rockabilly uit de jaren 1955-1958 in het Brusselse en Wallonië meer adepten kende dan Vlaanderen. Later nodigde ik Arie uit voor een optreden aan het Muntplein van de Amerikaanse Fabulous Thunderbirds.. Ik was destijds dus fan van die dampende R&B , Bluesrock zoals Hound Dog Taylor, Dizz And The Doormen, Dana Gillespie om mijn favoriete band Roomful Of Blues niet te vergeten.Deze laatsten hernieuwden de spirit van de Jump Blues, een populair genre uit de late jaren 40 en beginjaren 50. Nu goed, ik wou die Patrick dus niet afvallen en kocht toen een LP van de groep The Domino's, wars van het frans-engelse accent van de opnamen hierop, als steun. En kijk, na al die jaren blijkt de regionale Patrick dus even weer op de voorgrond te verschijnen, hopend op een doorbraak, maar na al die jaren dus nog immer trouw aan die bepaalde muziek.Het kan verkeren zegde Bredero ooit. Mits wat bijschaving wens ik hem dus veel succes op de préselectie van het Eurovisie-songfestival.
1961 was alweer een heerlijk Pop-jaar. Zangers zoals Paul Anka, Ricky Nelson of Pat Boone bereikten na een sabbatjaar opnieuw de top.Tal van nieuwe gezichten doken op : The Marcels, Del Shannon, Bobby Lewis, Barry Mann.......het werd ook de doorbraak van Gene McDaniels. Geboren op 12 februari 1935 in Kansas City. Studeerde aan de Omaha universiteit en werd een gospelzanger aan het muziekconservatorium.In 1960 tekende hij een kontrakt bij LIBERTY-records Met een soort van mengeling tussen R&B en Pop werd de song : "A Hundred Pounds Of Clay" een vaak gedraaid nummer op de radio Luxemburg . Het was een Nummer 3 top-hit in Amerika op 8 mei 1961.In Engeland zorgde meester cover bij uitstek van Amerikaanse hits , Craig Douglas voor een top 9 met dat nummer.Ik herinner me ook dat er toen een goedkope platenmaatschappij TEENY , veel van die popsongs liet nazingen en uitbrengen ...2 hits op 1 plaat...kostte toen 39 BEF. De originele versie bleef dus steeds favoriet.Ik haalde een Italiaanse EP-persing binnen..met ook de tweede hit van Gene hierop : "Tower Of Strenght".,een U.S. top 5 in november.Alweer was er in Engeland een flauw afkooksel van deze plaat door Frankie Vaughn, die daarmee op de 1e plaats belandde. Een ander nummer op die E.P. was "Another Tear Falls", dat ik herkende toen het een hitje werd in 1966 door The Walker Brothers.Gene had dit nummer gezongen in de Engelse muzikale film uit 1962 : It's Trad, Dad, waarin ook veel andere artiesten zongen.(Chubby Checker, Gene Vincent....) Verder hits van Gene waren "Chip Chip" (nr10). " Point Of No Return (1962) en het mooie, zoetgevooisde "Spanish Lace" (1962), werden beiden Top 40 noteringen..Ik kocht later de CD -grootste hits aan , gewooon uit nostalgie. Door de veranderingen in de Pop-muziek ....The Beatles zaten er aan te komen, verdween hij uit het zicht nadien....Een détail nog : Eind juni 1967 verliet ik het Belgische leger en schilderde op mijn kitzak : Point Of No Return, de plaat uit 1962 indachtig...
Om eens iets anders te zeggen....vandaag dus het nieuwe wagentje van Nederlandse vriendin gaan ophalen.....Ze is zo fier als een gieter en tja, het zal wel een tijdje duren alvorens ikzelf achter het stuur ga plaatsnemen...zal wennen worden....pfffffffffffffffff
Was één van de laatste originele 50's Rock 'n' Rollers. Freddy Cannon zag het levenslicht op 4 december 1939 in Lynn, Massachusetts, maar bracht zijn jeugd door in Boston. Met een gedeeltelijk door zijn moeder gecomponeerd nummer : "Tallahassee Lassie" , dat door Bob Crewe en Frank Slay op hun platenlabel Swan uit Philadelphia werd opgenomen in de zomer van 1959 , kende hij zijn doorbraak.Zijn succes was mede te danken door Dick Clark, die door het herhaaldelijk laten optreden van Freddy "Boom Boom " Cannon in zijn programma American Bandstand de doorslag gaf. Het werd bekroond met een 6 e plaats in de Bill-Board Top 100. De plaat werd hier uitgebracht door het Engelse Top Rank en gekoppeld aan "Okefenokee". Op elke Vlaamse Juke Box kon men het dan ook aantreffen.Nog groter was het succes met zijn versie eind '59 van : "Way Down Yonder In New Orleans" (nr 3). Opmerkelijk bij zijn songs was de "woooo "kreet, die hij telkens weer uitstootte.Ik heb een hele waslijst van singels(vaak in de solden aangekocht )., e.p's, een LP en een CD. Een ander gekende song van hem was de originele versie van "Buzz-Buzz-A-Diddle-It (1961), dat jaren later beter werd bekend door de Engelse groep Matchbox. In 1962 kende hij opnieuw een meevaller met "Palisades Park".(een top 3 hit alweer) Eind 1963 ging hij over naar Warner Bros en in 1964 kwam hij voor de dag met "Abigail Beecher" (our History Teacher)....de foto toont een EP-cover uit mijn collectie,waar de naam Freddy verkeerd staat gespeld. Uit 1965 dan weer , dateert een ander succes : "Action"/"Beechwood City".....zijn laatste Hit-notering . Nadien nam hij nog platen op voor talloze andere maatschappijen, maar zijn liedje was wel definitief uitgezongen.Had in totaal 3 millionsellers op zijn palmares. Treed heden ten dage nog steeds op.
De klank van onderstaande video is niet zo optimaal :
De zwarte R&B scene leverde een grootse bijdrage tot het ontstaan van Rock 'n' Roll tijdens de jaren 50. Lloyd Price was één van die pioniers.Geboren op 9 maart 1933 in Kenner , Louisiana ,zong hij op jonge leeftijd in gospel kerk-koren en leerde de finesse van trompet en piano spelen.Hij werd ontdekt in 1952, toen Art Rupe van het Specialty-label , op zoek naar nieuw talent een auditie hield in New-Orleans.Wat hij ten gehore kreeg beviel hem niet en net op het punt er mee op te houden, werd hem in laatste instantie gevraagd nog even te luisteren naar een plaatselijk lied, dat door een bijna wenende Lloyd werd gezongen : " LAWDY MISS CLAWDY ". Daar zag hij wel brood in en liet de Dave Bartholomew Band opdraven voor de opname, met drums van Earl Palmer ( onlangs overleden) en een jonge Fats Domino aan de piano.De song werd meteen een millionseller en de nr 1 in de Rhythm & Blues-hitparade en nadien verkozen tot de beste plaat van 1952.Wat belangrijker was, is dat deze opname de eerste was .... die ook door een blank publiek werd gesmaakt. Er werd nadien nog een aantal nummers opgenomen, die door Specialty werden uitgebracht....ik herinner me liedjes als OH OH OH of MAILMAN BLUES, op LP dan. In de late 60's vond ik op een rommelmarkt in Brussel (Het Vossenplein) een breekbare 78-t plaat van hem terug, met als titel "WHERE YOU AT "uit 1953. Echte , onvervalste Rock 'n' Roll was dit met een scheurende sax. Van jan. 1954 tot febr.1956 vervulde Lloyd zijn legerdienst in Korea. Bij zijn terugkeer merkte hij , tot zijn verbazing dat Art Rupe intussen met andere opkomend talent aan de slag was gegaan, waaronder Little Richard en Loyd's chauffeur destijds met name Larry Williams. Er was geen plaats meer voor hem, dus richtte hij een kleine platenmaatschappij op en zond een opname naar ABC-Paramount in 1957...die het prompt uitbracht : "JUST BECAUSE".(nr 3 R&B). Die overgang zou hem overigens geen windeieren opleveren, want zijn bewerking van een oude folk-blues opname "STAGGER LEE" over een killer sloeg in 1959 alle records...een 2e millionseller, zowel een nr 1 in de R&B als de pop-Billboard hit-parade. Kort daarop scoorde hij opnieuw met het alombekende "PERSONALITY "(nr 1 R&B en nr 2 in de pop-lijsten.). Dit nummer was ook een super-kanjer in Europa en dus ook in België. (Will Tura zong een vlaamse versie in : "Onvergetelijk"). Ander hits waren "I'M GONNA BE MARRIED " (ik draaide ook vaak die B-kant THREE LITTLE PIGS), in 1959. "LADY LUCK" (1960) en andere songs deden het ook niet mis. In 1962 richtte hij het platenmerk Double L (LL) op, en nam hiervoor liedjes op zoals "MISTY".(1963).Een beginnende Wilson Picket werd gekontrakteerd voor deze maatschappij.....enz..... In 1993 had ik het genoegen Lloyd Price aan het werk te zien tijdens een Rock 'n'Roll-avond (Golden Years) in het Antwerpse Sportpaleis...de mooiste avond die ik ooit beleefde ,wat optredens betrof. Een pleiade van ouwe rakkers werd het daar : Bobby Vee (Rubber Ball) , Little Eve (The Locomotion), Johnny Preston (Running Bear, Cradle Of Love), Lloyd Price, Little Richard en Chuck Berry. Jerry Lee Lewis, die ook was geprogrammeerd , had zijn kat gestuurd, maar werd in laatste instantie waardig vervangen door een uitbundige Gary U.S. Bonds (New Orleans, Quarter To Three....).......
Vraagje : Wat was de Rhythm & Blues Top-plaat van 1953 ??????
In 1960 was het voorlopig afgelopen met de tradionele Rock 'n' Roll, op een paar late Rockers (vb Freddy Cannon, Ronnie Hawkins ...) na, hoewel instrumentale groepen nog een tijdje doorgingen.De muziek werd zachter, vaak door toevoeging van strijkers. Het was ook het jaar van Jimmy Jones (geb. 2 juni 1937 in Birmingham-Alabama).Reeds op jonge leeftijd verhuisde hij naar New York. Maakte deel uit van een aantal groepen zoals The Sparks Of Rhythm,The Pretenders en The Savoys die platen opnamen voor diverse plaatmaatschappijen, dewelke doorgaans weinig succes kenden.Ook als solo artist zat het hem aanvankelijk niet mee.Tot zijn ontmoeting met Otis Blackwell hierin verandering bracht.Een vroegere compositie "Handy Man ", uitgebracht op MGM's CUB-label werd wat bijgeschaafd en werd meteen een schot in de roos in 1960. Het verhaal gaat ,dat bij de opname de fluitspeler niet kwam opdagen en Otis ,die aanwezig was dan zelf maar een staaltje van zijn fluiten er aan toevoegde. Een heerlijke pop-rocker was geboren, ook omwille van de hoge falsetto-stem van Jimmy. Evenals de opvolger "Good Timin'"(MGM), haalde de plaat een Top 3 in Amerika, in Engeland haalde "Good Timin'" zelfs een eerste plaats.Op radio Luxemburg werd de plaat grijs gedraaid , herinner ik mij. Later opnamen zoals "That's When I Cried"(1960) en " I Told You So"(1961) deden het dan weer minder goed in de Top 100. Voor een prikje kon ik beide singles op de kop tikken op braderiën.Persoonlijk vond ik het B-kantje van I Told You So : "You Got It " helemaal niet zo mis in de tijdsgeest van toen , die de sfeer uit de vroege jaren 60 perfect weergaf. Wat wel een feit is : Del Shannon heeft goed naar deze liedjes geluisterd en scoorde kort daarop met een dito falsetto-stem zijn hit "Runaway".
We zouden dit kunnen noemen..."What Ever Happened To.....? ". Weinig is gekend over deze man, maar toch.... Geboren als Earl Burroughs in New Orleans op 18 sept. 1940. In de jaren 1956-1959 nam hij zonder succes een aantal singles op in de USA. Tijdens de twist-jaren duikt hij plots hier in België op en verblijft enkele jaren in Brussel, waar hij een graaggeziene gast is in dans-clubs van het uitgangsleven. Vanaf 1962-1963 zijn de platen die hij voor het Belgische Ronnex opneemt een echte furore...met begeleiding van het uitmuntende Belgische Orkest John Van Hoorn. Ik kocht toen enkele van zijn 45-t plaatjes , die flink werden gepromoot door muziektijdschriften zoals Juke Box. Later kocht ik de CD van zijn twistperiode.(released in 1997). Tot zijn bekendste nummers behoorden : " Kissin' Twist " , " Boogie Woogie Twist "/ " Twistin' King " en andere. In 1963 tijdens de jaarlijkse kermis in mijn dorp schalde door de luidsprekers van de auto-scooter voortdurend : " The Wiggle", waar is die tijd toch gebleven ? Ook een plaatje als "Crazy Twist" en de B-kant " Twist Talk" herinner ik me nog levendig...het laatste was gezongen in duet met ons aller JO LEEMANS. Vanaf 1964 nooit meer iets van hem gehoord. En toch heeft deze man veel betekenis gehad voor de Rock 'n' Roll Geschiedenis. In 1957 schreef hij samen met de befaamde Otis Blackwell (bekend van zijn talrijke Elvis composities) het nummer: "Great Balls Of Fire", waarmee Jerry Lee Lewis dat jaar een onvergetelijke Rock-klassieker scoorde. In 1962 nam Jack Hammer hiervan zelf een auteursversie op.
Maandag nog eventjes de wandelschoenen aangebonden, en hoewel het flink koud was, kon dit die pret niet drukken.Enkele foto's hierbij uit het landelijke Heukelum.
We gaan even door met die ongecompliceerde Rockabilly- muziek uit de jaren 50 met deze keer een vrouwelijke performer. De amper 14-jarige Jackie Johnson had het in 1959 over Starlight, Starbright op het Williamette -label. Uit de reeks Buffalo Bop op 55053.."Baby Doll" bvb terug te vinden.Veel is er verder niet bekend over haar...in 1962 bracht ze nog een C&W opname uit op het Cascade-label.
Uit de CD reeks "Buffalo Bop ", die een groot aantal minder bekende 50-rockers terug heruitbracht, verpozen we eventjes bij Buffalo Bop 55016. Hierop vinden we bvb een piano-rocker als Grady Lewis terug, van wie ik slechts twee nummers kon traceren. En dit is er 1 van...Rockin' Stompin'/Sad Story uit 1960, op het vrij onbekende Star-label.Talloze honderden van deze platen werden nooit in Europa uitgebracht en het was een verademing deze te gaan opsporen in de jaren 70, toen de irriterende Soul-muziek de hit-parades bleef beklimmen. Ik hield aanvankelijk wel van de beginnende soul 1964-1967, maar verder ging mijn interesse niet...de toekomst lag in het verleden. Ik verzamelde dan ook meer import-materiaal, niet zelden originele-45t uit de ongecompliceerde Rock 'n Roll dagen, dan uit de jaren 70....veelal via de USA zelf , Nederland of Engeland.
De muzikale hitlijsten van 1963 in Vlaanderen kregen veel te maken met een duidelijke Franstalige invloed....talloze platen kwamen er , qua verkoopscijfers , in te staan.... Adamo, Johnny Halliday, Francoise Hardy, Richard Anthony, Petula Clark en vele anderen scoorden met de regelmaat van een klok...de Amerikaanse en Engelse invloed werd eventjes erdoor ingedijkt...eventjes , want De Britse Popgroepen , met The Beatles in de eerste plaats zaten er volop aan te komen.Ik zat toen nog op 't college en herinner me dat ik op zekere dag een snel rockend nummer , met een aanstekelijk ritme , op de radio hoorde. Echte rockers waren nog amper te horen.Wat was me dat ?, dacht ik...het bleek om een herwerkte opname van Hank Snow's : "I'm Moving On" te gaan. Mijn aandacht was gewekt toen ik het nogmaals ten gehore kreeg.Een onbekende zanger met name Matt Lucas was de uitvoerder...een gewezen Amerikaans drummer. De plaat dook de Vlaamse hitparade binnen en bereikte daar een 4de plaats. Nergens ter wereld stond die plaat hoger genoteerd.Werd hier uitgebracht door Philips, oorspronkelijk een Smash opname.De B-kant was een povere , rustige ballade "My Heavenly Angel". Ook de opvolger , met hoge bass-sound was van hetzelfde kaliber..Roy Orbison's "Ooby Dooby"/"No One Like You" trok de aandacht en haalde ik binnen. Vele jaren later bezorgde ik een artikel uit het tijdschrift "Juke Box" + de hitlijst uit 1963 via een Nederlandse correspondent Adri Sturm van het rock 'n' roll tijdschrift "Rockville', waarvan ik enige tijd lid was , aan Matt Lucas. Die was er echt verrukt en biezonder fier over en het prijkte dan ook op een Website ....helaas werd die website-provider .aol eind vorig jaar opgedoekt, zodat ik alle contact hiermee verloor. Maar hier en daar vind je die naam nog wel terug. Matt Lucas kwam uit Memphis, geboren in 1935. "Maybellene"/"Put Me Down" werd de laatste single die ik ooit van hem ten gehore kreeg. Maar goed, de geschiedenis is er over heen gegaan, hoewel de herinnering blijft...........het bleef hoe dan ook een vreemde eend in de bijt.
En thans halen we met veel poeha en opgetrokken lurven een ouwertje uit de sloot, dat daar reeds ligt uit te breiden van toen Chas and Dave hun grootste successen scoorden , begin jaren 80 dus.Het bekende Engelse duo hield van de traditionele Rock 'n' Roll, die zij vaak kruidden met non-sense teksten.Ook fijne ballades zoals het hieronder volgende , aanstekelijke nummer "Ain't No Pleasing You" uit 1982 (met strings) bleven bij mij lang in het geheugen hangen.
Het zwaar hoofd, ten gevolge van het volumineus vloeiend geestrijk vocht van vorige week maakte inmiddels plaats voor een dito hoofd, ten gevolge van een stevige verkoudheid, waar ik nu reeds enkele dagen zit mee opgescheept. Maar geen nood, we bonden vandaag even de wandelschoenen aan en liepen door een berijmd landschap, de fotocamera in de hand. Ook enkele filmsequencies opgenomen van schaatsende personen en het hondje Jodi, die het op het natuurijs flink naar zijn zin had....twee fotootjes hierbij...uit de omgeving.
BRRR....koud is het buiten. Even opwarmen met een muziekje.Wanneer we even stilstaan bij enkele grote country-labels uit Nashville ,die opereerden gedurende de jaren 50 en 60 komen we onmiskenbaar terecht bij Hickory.Tal van country-artiesten vinden we hier terug.Uit een CD met als titel : Hillbilly Rock 20 Rare Tracks from the Hickory Vaults plukken we graag een song van Al Terry (1922-1985) uit Louisiana.Weinig is er van hem bekend., toerde met Red Foley. zong Cajun, Hillbilly, Country en hier zelfs eventjes Rockabilly...Zijn grootste succes dateert van 1954 met het nummer : "Good Deal, Lucille" ... en nu even lachen..The Country & Western Jamboree Magazine verkoos hem in 1955 als top-artiest voor..jewel ene Elvis Presley. Alle gekheid op een stokje natuurlijk, wat niet weg neemt dat ik dol was op dat liedje van hem uit 1960 : "Watch Dog" met Rockabilly lead-gitarist Hank Garland.(nr 28 op de Country-lijsten van 29/2/1960).
Wanneer het Freedom-label opgaat in de moedermaatschappij Liberty, komt Johnny onder de vleugels van producer Snuff Garrett.Hoewel nog flink rockend met "Cincinatti Fireball" , blijkt uit de B-kant dat Johnny ook tienerballaden meester kan ,op de B-kant staat het nummer "Dreamin' " en dat blijkt meteen een schot in de roos.Een 11de plaats in Amerika, een 5e positie in Engeland en in onze gewesten wordt het lied vaak gedraaid.Maar het kon nog beter met de opvolger :"You're Sixteen"/" I Beg Your Pardon" (1960)dat in de U.S. een knappe 8 ste plaats in de Top-Honderd behaald en in Engeland zelfs op de 3e stek plaatsnam. Ja, toen pas leerde ik Johnny Burnette kennen, toen het vaak op de radio werd gespeeld en hier ook in de hitlijsten terecht kwam.In een muziektijdschrift stond er een artikel met foto.Ik herinner me dat ik in de lente van 1961 met moeder naar Brussel ging in grote magazijnen in de Nieuwstraat zoals de Priba, Sarma en Au Bon Marché.Moeder ging natuurlijk voor de kleedjes en ik bleef hangen in de platenafdeling...de nieuwe Johnny Burnette singel lag daar met fotohoes : "Little Boy Sad"/"Down To The River"...dat ik al enkele malen had gehoord op de radio.Gezaag ten spijt kreeg ik de plaat niet mee (66 bef), omdat ik al een plaatje van Freddy Quinn : "Unter Fremden Sternen" /"Du Muss Alles Vergessen" had weten te bemachtigen...De plaat werd nummer 17 in Amerika en nummer 12 in Engeland.Enige tijd later haalde ik wel een LP binnen met de hits van Johnny Burnette.Dan volgden nog "Big Big World" en "God, Country and My Baby" in 1961(U.S. nr 18), plaatjes hier uitgebracht door het Engelse London-label. In 1962 kende hij nog een mini-succesje in Engeland met het fraaie "Clown Shoes"(nr 35)...en toen was de succesformule voorbij,want de twee daaropvolgende platen haalden de hitlijsten niet meer.Een overstap naar Chancellor (" I Wanna Thank You, Folks ") en later Sahara en Capitol ("Sweet Suzie") brachtten evenmin nog zoden aan de dijk. In 1964 richtte hij tenslotte zijn eigen platenlabel op Magic Lamp op, waarop nog 1 singel verscheen.Op 1 augustus van dat jaar verdronk hij jammerlijk tijdens een vispartijtje in Clear Lake, toen hij van zijn boot viel. Zijn zoon Rocky Burnette tenslotte had een hit in 1979 met "Tired Of Toein' The Line".
28 Maart 1934 , Memphis Tennessee was de geboortedatum en -plaats van Johnny Burnette. Hij zat in dezelfde hogeschool als Elvis en volgde ook diens eerste stappen in de muziekwereld.Het prille succes van Elvis werkte aanstekelijk op de jonge Johnny en spoedig vormde hij dan ook een rock 'n' roll trio, samen met zijn broer Dorsey en een schoolvriend Paul Burlison.Hij had enkel pech, in die mate dat een auditie bij Sam Phillips van SUN-records door deze werd afgewezen, simpel omdat diens stem en muziek teveel op die van Elvis leek. Een eerste plaatopname voor Von Records ("You're Undecided") maakte weinig indruk, maar hij kreeg kort nadien een contract bij Coral, een dochtermaatschappij van Decca. Zijn rauwe rockabilly-stijl bezorgde hem een kleine hit met "Tear It Up" en maakte daarna , na het winnen van een amateur-contest tournee's met Gene Vincent en Carl Perkins. Een opvallende verschijning maakte hij in november 1956 in de Alan Freed film : Rock Rock Rock met het nummer "Lonesome Train".Voor Coral nam hij in de periode 1956-1957 authentieke, primitieve rockabilly-opnamen..."Honey Hush", "Please Don't Leave Me", "The Train Kept-A-Rollin' ", "Rock Therapy" , "Eager Beaver Baby" , "Rock Billy Boogie "en vele andere, helaas zonder een echte doorbraak te kunnen forceren.Op veel van deze nummers zou Grady Martin lead hebben gespeeld en niet Paul Berlison, maar dat laat ik voor de geschiedenis. Feit is evenwel dat deze onontbeerlijke opnamen in geen enkele Rockabilly-verzameling ontbreken,want ze behoren tot de roots van deze stijl die populair was bij de blanke Amerikaanse jeugd gedurende de jaren 1954-1958. Ik heb deze allen verzameld , zij het dan wel in 1968, toen ze in Engeland werden heruitgebracht op LP.Paul Berlison verliet de groep in september 1957 en de broers trokken naar Los Angeles, waar ze zich concentreerden op het schrijven van songs voor de jonge Ricky Nelson, die er succes mee oogstte."Waiting In School","Believe What You Say", "It's Late" en "Just A Little Too Much" werden hits. Hun eigen opname van "My Honey " voor Ricky's platenmerk Imperial faalde eens te meer.In oktober 1958 nam Johnny Burnette 3 platen op voor Freedom -Records, die werden uitgebracht in 1959 , zonder enige bijval alweer. Doch daar zou spoedig verandering in komen ........
The King Of Stroll werd hij ooit genoemd, vaak uitgedost met een tulband (was de Sam The Sham van de jaren 50). Chuck Willis kwam uit Atlanta, Georgia- geboren op 31 jan. 1928. Zijn korte carrière kan men best omschrijven als bestaande uit 2 periodes..de eerste successen boekte hij voor het Okeh-label in de jaren 1952-1954, zoals "My Story", "Don't Deceive Me", "You're Still My Baby", "Feel So Bad ", "Goin' To The River ", allen Top 10 R&B-singels. In 1956 stapte hij over naar Atlantic-records : "It's Too Late", "Watcha Gonna Do" en vooral "C.C.Rider" uit 1957 werden klassiekers, net als "Betty and Dupree". Zijn laatste opnamen : "What Am I Living For"/ "Hang up My Rock 'n' Roll Shoes" werden successen na zijn onverwacht overlijden op 10 april 1958. Op zijn verzamel LP's vind ik "Thunder and Lightning" en voornamelijk "Keep-A-Drivin'" biezonder heerlijke nummers...deze werden na zijn dood uitgebracht. Veel van zijn composities werden gecoverd door onder meer Elvis, Buddy Holly, Roy Orbison, The Drifters, Conway Twitty, Jerry Lee Lewis, Ruth Brown, Otis Redding.......
We duiken even opnieuw de late jaren 50 in. Bij de talrijke instrumentale groepen uit die tijd waren er ook enkele die gebruik maakten van een electrisch orgel en er waarempel hoge toppen mee scoorden ,denken we maar aan Johnny and the Hurricanes, Dave "Baby" Cortez of Bill Black's Combo. Deze laatste groep werd opgericht in 1958 door Bill Black (geboren in 1926) , na zijn sessiewerk voor Elvis Presley als Bass-speler tussen eind 1954 en 1958, samen met gitarist Scotty Moore en drummer D.J. Fontana.Toen Elvis zijn legertijd vervulde hield hij het voor bekeken en vormde een eigen instrumentaal combo, met onder meer saxofonist Ace Cannon en pianist Carl McVoy.Ze werden gecontracteerd door het HI-label uit Memphis in 1959..door Ray Harris, één van de oprichters.Die Ray Harris, herinner ik mij had een paar ruige rockers op het Sun-label opgenomen,zoals "Come On Little Mama" in 1956 , nog op 78t. waar ik enige tijd naar heb gezocht.Met hun 'Untouchable Sound",zoals ze werden voorgesteld, hadden ze diverse hits zoals SmokiePart II (1959), White Silver Sands(1960), Josephine(1960) , Don't Be Cruel, Blue Tango... en maakten veel LP's begin jaren 60 zoals "Movin" of "Twist Her". Ik heb veel van hun materiaal verzameld , eerst op 45t. en LP zoals HI-records The Early Years, waar ook Ace Cannon, Carl McVoy, Billy Reeder, Teddy Redell, Gene Simmons ... op te vinden waren. Later dan de CD's.....het was inderdaad een vernieuwende sound . Bill zelf haakte af in 1962, wegens ziekte en overleed in 1965. De groep bleef onder de oorspronkelijke naam actief tot de jaren 70, maar hun muziek volgde ik reeds lang niet meer verder op. Ze waren de inspiratiebron voor latere soul-groepen zoals The Mar-Keys en Booker T. & The MG's. Wat ik er nog wou aan toevoegen was een ode aan Bill Black , op de B-kant van Dave Edmunds' "I Hear You Knockin' " uit 1969 onder de titel Black Bill.
