De laatste tijd duiken er heel wat ritmes op die we tot de jazz kunnen rekenen, maar heel wat dingen worden hierbij veranderd oof weggelaten in vergelijking met de “klassieke” jazz. Men spreekt dan voornamelijk over de Free Jazz. Hier een kort artikel over deze sub-stroming binnen de Jazz-wereldxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Free jazz, fusion en neo bop

Vrijheid en ongebondenheid zijn de politieke leuzen van de jaren zestig. De wens om ook zo te spelen is aan de jazz niet voorbij gegaan. Vanaf de jaren zestig en zeventig worden Chicago en New York centra van free jazz met musici die hun emoties rechtstreeks in klanken tot uiting willen brengen. Volgens de ware democratische principes kent de nieuwe generatie van free jazz musici geen leiders maar slechts deelnemers. Toch zijn er die de weg bereiden voor anderen: John Coltrane (sax), één van de belangrijkste jazzmusici ooit (dit beweren toch velen…), Ornette Coleman (sax, trompet, viool) en Cecil Taylor (piano). Onder de saxofonisten zijn er meer die nog niet betreden paden inslaan: Archie Shepp, Pharoah Sanders, Eric Dolphy en Albert Ayler.

Free jazz vindt in Europa meer aanhang dan in de Verenigde Staten. Het sluit aan bij de in Europa bestaande traditie van moderne klassieke muziek . Avant-garde en free jazz vormen in de jaren zestig de vernieuwende bijdragen aan de jazz.

Een andere stroming vermengt jazz met rock, funk en andere stijlen en wordt bekend als jazz-rock, jazz-funk en fusion (Weather Report).
De jazz wint er een nieuw publiek mee.
In de jaren tachtig zijn er geen dominerende musici meer in de jazz. In plaats daarvan is er sprake van een aantal ontwikkelingen die zich min of meer onafhankelijk van elkaar manifesteren en deels ook teruggrijpen op de rijke traditie van de jazz geschiedenis. Zo is er de neo-bop met musici zoals Wynton Marsalis , die teruggrijpen op de bebop, maar ook op de grote tenoristen uit de late jaren vijftig en begin jaren zestig.



Op de foto ziet u trompettist Wynton Marsalis