Wanneer mensen denken aan een harp denken ze meestal aan het grote instrument met de vele snaren of het harpje waarmee Engelen soms worden afgebeeld in de oude religieuze kunst. Maar naast deze bekende harpen heb je er ook eentje dat gemakkelijk in je zak past en zelfs geen snaren heeft. Het namelijk “the Blues Harp”. Een Blues Harp is eigenlijk niet meer of niet minder dan een mondharmonica die gestemd is in een bepaalde toonaard (in tegenstelling met de chromatische mondharmonica’s). Deze Blues Harpen worden al jaren gebruikt in de traditionele bluesmuziek (Delta-Style) om bepaalde impulsen te geven maar zijn ook geschikt om schitterende solo’s op te geven.
De goede Blues Harpenisten hoef je niet alleen in The States te zoeken. Ook in België vind je een aantal begenadigde spelers!
Onder de grote Amerikaanse Blues Harp-spelers vind je onder andere Sonny Boy Williams.

Groeten,
Jay

20-10-2005 om 14:45 geschreven door Jay Stanton  

Er bestaan vele soorten van Blues. De stijl en kenmerken zijn dikwijls geografisch bepaald. Om u een idee te geven van welke stijlen en stromingen er in bestaan ga ik hier regelmatig eens een stukje schrijven over een bepaalde soort van Blues. Vandaag begin ik met de Delta Blues.

De Delta Blues komen uit het diepe Zuiden van de Verenigde staten; meer bepaald uit de Mississippi Delta. Deze plaats wordt wel eens de “Geboorteplaats van de Blues” genoemd. In den beginne waren het voornamelijk de zwarte Afro-Amerikaanse slaven die op de plantages deze vorm van muziek beoefenden. Het was voornamelijk muziek die gedomineerd werd door begeleidingen op gitaar. Hoewel de muzikanten normaal gezien in een groep speelden werd op de eerste opnamen in de jaren 20 gebruik gemaakt van solo-artiesten die zichzelf begeleidden op gitaar (ook slide-gitaar). Ze zongen krachtig en passioneel en legden zo hun diepste zielenroerselen bloot. De teksten op zichzelf waren ook heel passioneel en kunnen in hun beste vorm beschouwd worden als sterke poëzie. De originele vorm van de Delta Blues blijft tot op heden bestaan en wordt voortgezet door nieuwe generaties van jonge muzikanten die in de oude traditie blijven spelen.

Groeten,

Jay

20-10-2005 om 11:44 geschreven door Jay Stanton  

Big Joe Williams niet te verwarren met Big Joe Turner, die ik hier al eerder besprak!

Bluesgrootmeester Big Joe Williams werd geboren als Joe Lee Williams op vrijdag 16 oktober 1903 te Crawford, Mississippi.
Big Joe Williams was waarschijnlijk een van de arrogantste en vechtlustigste mannen die op aarde heeft rondgelopen met een gitaar in de hand. Maar tegelijkertijd was hij ook een briljante bluesmuzikant: een begenadigde songschrijver, krachtige vocalist en ongelooflijk idiosyncratisch gitaarspeler.
Ondanks zijn reputatie als vechtersbaas genoot hij een enorm respect van de andere muzikanten. Ze kozen er toch voor om soms niet met hem te spelen, want als je met hem speelde was dat volgens ZIJN regels. Volgens zijn protégé Davit “Honeyboy” Edwards was Williams in zijn vroege Delta-dagen een muzikant die zowat op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen gespeeld heeft van Memphis over New Orleans tot Chicago.
De platenmaatschappijen waarvoor hij gewerkt heeft zijn vele zoals Vocalion, Paramount, Bluebird, Prestige etc.
Williams gebruikte zijn gitaar dikwijls als guitar-as-drums waarbij hij op de klankkast klopte, tegen de nek tikte, de snaren liet knallen en heel wat effecten toevoegde. Iedereen kent wel de gitaar als een instrument om melodieën mee te maken, maar in de Afrikaanse traditie bestond ook het feit van een snaarinstrument als percussie te gebruiken. Dit is iets wat Big Joe Williams wist en ook perfect beheerste.

Groeten,
Jay

19-10-2005 om 15:54 geschreven door Jay Stanton  

Een term die je in de Blues-muziek soms hoort is “Juke Joint”. Zoals bijvoorbeeld in de zin “See you at the Juke Joint, Baby”. Een term die door en door Amerkaans is en wel goed in het gehoor ligt door de alliteratie. Maar wat is nu een Juke Joint??

Eerst en vooral wil ik hierbij zeggen dat het absoluut niets te maken heeft met drugs.

Een Juke Joint is eigenlijk een informele bijeenkomst van Bluesmuzikanten die een concert geven. Wegwijzers met daarop Juke Joint moet je niet zoeken in de Mississippi-Delta aangzezien het meestal gaat om onaangekondigde optredens. De term zelf zou zijn oorsprong hebben in de West-Afrikaanse talen waarin “Juke” ongeveer hetzelfde zou betekenen als “Wicked” (een goeie Nederlandse vertaling vond ik hier niet voor). Juke Joints zijn er voor bekend dat ze nogal rumoerig zijn. Op de meeste van die samenkomsten kan je drinken (véél drinken!), eten, dansen en soms zelfs gokken (ook al is dat meestal illigaal dan). Maar steevast word je ontvangen met Zuiderse gastvrijheid!

18-10-2005 om 11:22 geschreven door Jay Stanton  

Gisteren was ik aanwezig in café Cotton Fields op de Antwerpse Groenplaats. Daar vond een prachtig Jazz-concert plaats. De artiesten waren niet van de minsten:
- Little Eddy Murlot (Keyboard)
- Jef Tommelijn (Tenorsax)
- Jean ?? (gitaar) (zijn familienaam ontsnapt mij even)
Toch mensen die al heel lang meedraaien in de Jazz en dus alle knepen van het vak kennen. De muziek die zij brachten was een soort Jazz dat voor iedereen toegankelijk was. Altijd gespeeld met een aanstekelijk optimisme. Het trio mengde zich regelmatig in het publiek zodat iedereen zich betrokken voelde bij het gebeuren. Je kon dadelijk zien dat de muzikanten perfect afgestemd waren op elkaar; dit komt natuurlijk omdat ze goeie muzikanten zijn die al lang met elkaar optrekken.
Pianist Little Eddy is een opmerkelijk muzikant die in zijn muziek zeker niet Litlle is. Hij beheerst het keyboard perfect is niet vies van hier en daar een aantal effecten te gebruiken. Hij maakt ook gebruik van de ingebouwde drum-computer die in zijn keyboard aanwezig is, dit geeft zeker extra schwung aan de muziek.
Jef Tommelijn is voor mij persoonlijk een van de beste tenorsaxen die ik ken (en ik ken er heel wat!). Hij speelt met het grootste gemak alle nummers en heeft ook veel contact met zijn publiek. De klanken die hij uit zijn sax haalt gaan van teder tot brutaal dus alles wat je nodig hebt in de Jazz. Ik heb hem gisteren nog gezegd: “Zò moet een tenorsax klinken!”
Gitarist Jean is iemand die nog op de klassieke wijze speelt, zonder veel ornamenten en effecten. Dit maakt hem juist zo goed. Hij is zowel goed in het solo spelen en het begeleiden. Hij speelt gewoonlijk heel zacht maar indien nodig stelde hij het geluid wat bij zodat hij zich goed kon laten gelden in een aantal mooie solo’s.
Het was een zeeer aangename namiddag en voor wie de namen van deze artiesten ergens leest zeker een aanrader om naar een optreden te gaan!!

Groeten,
Jay

PS op de foto ziet u Little Eddy

17-10-2005 om 12:22 geschreven door Jay Stanton