Als je nog geen plannen hebt voor deze namiddag kan ik u de jam-session in de Cotton Fields aanbevelen. Het concert bestaat uit Blues vermengd met een vleugje Rock 'n' Roll. The place to be is Cotton Fields, Groenplaats 4, 2000 Antwerpen. Iedereen meer dan welkom!
Er is in de loop van de tijd van alles bedacht om een gitaar harder te laten klinken. Toen de gitaar nog darmsnaren had en akoestisch was, legde je het af tegen een trompet, sax of drumstel. Met stalen snaren lukte het al iets beter. Er zijn ook gitaren met een metalen resonator (dobro's) gebouwd die vrij hard gingen. Maar het ging pas écht lukken met het volume toen er een microfoontje werd ingebouwd en de gitaar via een versterker en luidspreker versterkt kon worden. Het is dan begin 30-er jaren van de 20e eeuw.
Als het volume erg hoog werd waren er problemen met feedback: de klankast ging met het geluid uit de luidspreker mee trillen met een piep- of zoemtoon als gevolg. De oplossing daarvoor kwam van gitarist Les Paul. Hij bouwde in 1948 een gitaar met een massieve body (solid body). Korte tijd later volgde Leo Fender met de Telecaster en de Stratocaster. Deze 3 klassieke modellen worden nog steeds gebouwd in allerlei varianten. Er bestaan ook talloze imitaties van van andere merken.
In de zestiger jaren, toen de pop en rock opkwamen, waren solidbodies dé instrumenten van deze muziekstijlen. In deze periode begonnen ook de Japanse bedrijven imitaties van de Amerikaanse modellen op de markt te brengen voor zeer lage prijzen. Zodoende werd de elektrische gitaar bereikbaar voor zeer grote groepen muzikanten. De kwaliteit van de Japanse gitaren werd in snel tempo beter. Tegenwoordig doen merken als Ibanez, Yamaha ed. beslsit niet meer onder voor de Amerikaanse merken als Gibson en Fender. Goedkope gitaren komen nu uit landen als Korea, China, India en Indonesië.
Toen in 1962 de Marshall versterkers kwamen werd het écht hard. Jimi Hendrix, Deep Purple, Black Sabbath en dergelijke bands maakten van keiharde gitaren en een muur van Marshalls hun handelsmerk.
Bouw
Qua bouw wordt er een onderscheid gemaakt in:
* hollow body of full body gitaren, met een klankkast (bijv. ES 175)
* thinline of semi-akoestische gitaren, met een dunne klankkast (bijv. ES 335)
* solid body gitaren, met een massieve body (bijv. Telecaster, Stratocaster, Les Paul)
De laatste soort zie je het meest. Full bodies en thinlines worden vooral in jazz en ook wel in blues gebruikt. Ze geven in het algemeen een donkerder geluid.
Het Latijnse spreekwoord zegt «des gustibus et coloribus non disputantum est», ofwel «over kleur en smaak valt niet te twisten». Maar als notoir dwarsligger wil ik me hier toch even aan wagen
Ik heb het hier namelijk over de vele keren dat de Vlaamse groep Clouseau het Antwerpse Sportpaleis laat vollopen. Laten we zeggen, ik ben absoluut geen Clouseau-fan, dat meen ik oprecht. Maar als men honderd mensen zou vragen wat ze van de broertjes Wauters vinden, zal een heel hoog percentage vinden dat ze niet goed zijn. Maar als we dan daar de verkoopcijfers van het Sportpaleis naast leggen, dan is het duidelijk dat er heel wat hypocrieten rondlopen.
Voor mij persoonlijk is Clouseau niets meer dan een fenomeen dat over zijn paard getild is in de tijd dat VTM begon met Tien om te Zien. Maar als je op de keper gaat beschouwen wat ze werkelijk aan de muziekgeschiedenis hebben bijgebracht, zal je moeten toegeven dat het enorm weinig is. De liedjes die ze maken gaan gewoonlijk eventjes heel snel naar de top om dan ook weer redelijk gauw in de anonimiteit te verdwijnen. Daarom ben ik ook van mening als Clouseau er mee zou ophouden, dat er weinig van hun muziekpatrimonium zal overblijven.
Volgens de beelden die ik op televisie zag van de Clouseau-concerten (men beschouwde dit blijkbaar als hoofdnieuws), kon ik zien dat er grote artiesten op het podium stonden, ik denk hierbij aan Eric Melaerts, Vincent Pierins en de rest van de begeleidingsband.
Wanneer ik door het Vlaamse muzieklandschap reis zie ik veel aankondigingen van Jazz-optredens, maar als ik naar die optredens ga kijken/luisteren valt mij op dat er dan veel muziek gespeeld wordt die quasi onmogelijk te catalogeren is onder de noemer Jazz. Het gaat dan dikwijls over pop of rock die gespeeld wordt met een paar jazzy akkoorden, maar voor de rest is de jazz dikwijls ver te zoeken. Waarom dan de aankondiging Jazz?? Wel een sluitend antwoord kan ik hierop niet geven. Doen ze het omdat het "sjiek" staat; of om meer mensen naar hun optreden te lokken?? Wanneer ik op een affiche "Jazz" lees, verwacht ik dan toch dat er dat er Jazz gespeeld wordt...
Coltrane changes is een in de jazzmuziek algemeen aanvaarde term die zijn oorsprong vindt in een compositie van saxofonist John Coltrane, getiteld "Giant Steps". De benaming slaat enerzijds op een typische akkoordenprogressie (opeenvolging), maar impliceert anderzijds een compositietechniek die voor het eerst frequent door Coltrane werd toegepast.
Geschiedenis
Na de bloei van de (tonale) swingmuziek in de jaren '20 en '30, na de stomende bebop periode van de jaren '40, en eveneens na de intimistische Cool Jazz in de jaren '50, sloeg "Giant Steps" (1959) in als een bom. John Coltrane had voor de eerste keer in de geschiedenis van de jazzmuziek (en wellicht ook in die van de klassieke muziek) een compositie geschreven die integraal gebruik maakte van het "multi tonaal systeem". Bij deze techniek verdeelt men het octaaf (vb.: van do tot do') in twee, drie, vier, of meer gelijke delen, zodat er twee, drie, vier, of meer ijkpunten ontstaan. Die ijkpunten worden dan bijgevolg beschouwd als de verschillende toonaarden van de compositie. Coltrane, bijvoorbeeld, verdeelde het octaaf voor "Giant Steps" in drie delen: B groot - D# of Eb groot - G groot (telkens een grote terts van elkaar verwijderd). Op die manier had hij drie toonaarden die een heel symmetrisch verband vertoonden. Coltrane zorgde ervoor dat elke toonaard evenwaardig was, en gebruikte ze elk ongeveer evenveel. Hij verbond de ene toonaard met de andere door simpelweg elke toonaard door zijn eigen vijfde graad (dominant) te laten voorafgaan (vb.: B-D7-G-Bb7-Eb-Gb7-B), of door middel van de overbekende II-V-I progressie (vb.: B /Am7 D7/G /Fm Bb7/Eb /Dbm Gb7/B ). Vergis je niet, tracht niet zoals in traditionele (tonale) muziek een toonaard te achterhalen, door bijvoorbeeld te kijken op welk akkoord het stuk eindigt. Bij het multi tonaal systeem zijn er diverse toonaarden (meestal drie of vier) die allemaal even belangrijk zijn. Coltrane paste deze techniek ook toe op andere, reeds bestaande composities (standards), waarvan hij de akkoorden en soms ook de melodie veranderde (vb.: "Countdown"; gebaseerd op "Tune Up" van Miles Davis, of "But Not For Me" van George Gershwin).
"Giant steps" verscheen op de gelijknamige elpee in 1959, en bleek geen gemakkelijk stuk te zijn om op te improviseren. Ondanks de voortreffelijke solo van Coltrane zelf (die had blijkbaar goed gestudeerd), slaagde pianist Tommy Flanagan er op de plaat niet in zijn solo tot een goed einde te brengen. Echter, wellicht had niemand in die tijd het beter gedaan. Men was immers gewend in één toonaard (of door modulatie in twee toonaarden) te spelen of te improviseren, en plots, met "Giant Steps", moest je in sneltempo door drie constant wisselende toonaarden fietsen.
Op 20 mei 2007 speelt de fantastische pianist RAY SINGH met zijn trio in café Cotton Fields op de Antwerpse Groenplaats. De aanvang is voorzienom 16.15h en de inkom is gratis.
Het trio bestaat uit piano, accordeon, drums en zang. Men brengt een variatie tussen blues, jazz en country. Het gaat zeker de moeite zijn dit trio in actie te zien en te horen!
Het is heel lang geleden dat ik nog eens iets gepost heb op Seniorennet, maar ik ben u zeker niet vergeten. Ik heb terug heel wat te melden over blues en jazz en andere muziekstijlen.
Er is geen jazz-label dat zo nauw verbonden is met de hard bop als Blue Note. Blue Note is begonnen door Alfred Lion en Francis Wolff die, gevlucht uit nazi-Duitsland, kort voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in de Verenigde Staten aankomen. Al snel brengen ze hun eerste catalogus uit. Vanaf 1939 zal Blue Note in de daarop volgende dertig jaar uitgroeien tot een van de meest richtinggevende en in artistiek opzicht succesvolle labels in de geschiedenis van de jazz. Lion en Wolff kunnen het goed vinden met hun artiesten en weten hen tot grote creatieve hoogten te brengen. Bij Blue Note is de kwaliteit altijd belangrijker dan de kosten: als een opnamesessie geen succes is, wordt hij door Lion en Wolff op de planken gelegd. Song for my Father van Horace Silver en The Sidewinder van Lee Morgan zijn in het midden van de jaren zestig grote successen. Blue Note legt talloze hardboppers op de plaat vast. Lion en Wolff plannen de opnamesessies heel nauwgezet en betalen ook de repeteertijd van hun muzikanten. Ook dit onderscheidt hen van andere labels. Rudy van Gelder, de geluidstechnicus, is verantwoordelijk voor het unieke Blue Note geluid en is daarmee een van de meest gewilde geluidstechnici uit de geschiedenis van de jazz geworden. De hoezen van de albums zijn het werk van Reid Miles die dankbaar gebruik maakt van de fotoportretten die Francis Wolff maakt. Miles ontwerpt honderden platenhoezen die het label ook letterlijk een eigen gezicht geven. In 1967 trekt Lion zich terug uit het label, hetzelfde jaar gevolgd door Miles die zich volledig met de fotografie bezig gaat houden. Wolff blijft het label nog een aantal jaren toegewijd maar met zijn overlijden in 1971 verschuift de aandacht van het label naar funk en fusion, de muziek die dan vooral in de belangstelling staat. Na het vertrek van Lion en later de dood van Wolff gaat het snel bergafwaarts met het label. In 1975 is er nog een opleving wanneer Michael Cuscuna onbekend materiaal dat lang op de planken heeft gelegen begint uit te brengen. Dat duurt tot 1981 en in deze jaren komt prachtige muziek voor de eerste maal beschikbaar via Japan. De hoezen zijn geïnspireerd door het werk van Miles. In 1984 krijgt het label een doorstart, maar een herkenbare Blue Note school heeft het (nog) niet opgeleverd.
De cd heeft veel betekend voor de geluidskwaliteit,maar het kleine formaat van de doosjes doet geen recht aan de altijd herkenbare Blue Note ontwerpen van Miles uit het tijdperk van de lp.
Horace Silvers stijl van spelen is in alles een tegenhanger van de cool jazz; met invloeden van blues en gospel, en met een onafgebroken en hamerend ritme. Het is een muziekstijl die altijd opwindend is en nog steeds bewijst dat jazz ook zeer toegankelijke muziek kan zijn. Horace Silver speelt aan het begin van de jaren vijftig in het orkest van Stan Getz en begeleidt in die orkesten onder meer de grote saxofonisten Lester Young en Coleman Hawkins. In 1952-1953 begint hij zijn samenwerking met Art Blakey. In hetzelfde jaar speelt hij ook met Miles Davis. Zijn eigen kwintetopnamen in 1954 leiden tot de vorming van de Jazz Messengers.
Als de samenwerking enkele jaren later wordt beëindigd vormt Silver een eigen kwintet, zonder Blakey die de naam Jazz Messengers meeneemt. Het kwintet van Horace Silver zal in de jaren daarna telkens van samenstelling wisselen. In zijn muziek zijn veel gospelinvloeden te horen en hij is een van de eersten geweest die ook soul en funkinvloeden in zijn muziek aan bod laat komen. Daardoor ook wordt zijn muziek zeer populair en verschijnt een aantal van zijn albums, Song for my Father en Cape Verdean Blues in de hitlijsten. Zijn werk toont aan dat jazz heel toegankelijke muziek kan zijn waar de luisteraar veel plezier aan kan beleven. De groepen van Silver zijn, net als die van Blakey, belangrijke leerscholen voor jonge jazzmusici, waaronder Carmell Jones en Blue Mitchell, beiden trompet, en de saxofonist Joe Henderson. Na de jaren zestig worden zijn opnamen spaarzamer en ook een stuk minder interessant
Eind 19de eeuw bevinden veel Europese immigranten zich in het zuiden van de Amerikaanse staat Texas. Die hebben uit het thuisland (o.a. Duitsland en Polen) o.a. de accordeon met zich meegenomen. Amerikaanse hillbillybands in de uitgaansgelegenheden adopteren het instrument om er hun viool mee te vervangen. Niet alleen heeft de accordeon meer volume (hard nodig in die luidruchtige feestzalen), je kunt er naast melodieën ook baslijnen op spelen. Omdat het zuidelijke deel van Texas ooit deel uitmaakte van Mexico, leeft daar nog veel Mexicaanse cultuur voort. Zo ontstaat een mix van Mexicaanse muziekstijlen als bolero en ranchero met Europese dansstijlen als polka en wals. De teksten handelen over het ruige leven in Texas. Deze muziek gaat conjunto heten. Traditioneel wordt conjunto gespeeld door een kwartet, met 12-snarige gitaar, bas, drums en - zeer kenmerkend - de knoppenaccordeon. Met de tijd komen daar andere, elektrisch versterkte instrumenten bij. Dat heeft tot gevolg dat er ook elementen van rock-'n-'roll, blues en country de conjunto binnensluipen. In de jaren tachtig raken deze vier elementen in een bepaalde balans en wordt er een nieuwe naam aan deze muziek gegeven: tex-mex.
Zijn eigenlijke naam wasHARRY LILLIS CROSBY werd geborenin Tacoma, Washington op 3 mei 1903 en hij werd geveld door een dodelijke hartaanval op 14 oktober 1977 in Madrid. Hij was gehuwd met Dixie Lee van 1930 -1952 en met Kathryn Grant van 1977 - 1977. Zijn 1e opname was "I've Gotthe Girl" zijn laatste "Once In A While". Behaalde 22 gouden platen en had een miljoenenverkoop met "White Christmas". Bekend zijn ook zijn optredens met andere bekende artiesten zoals: Frank Sinatra, Danny Kaye, Rosemary Clooney, The Andrew Sisters en nog zovele anderen.
Op de bijgevoegde foto zie je Bing als jonge gast (1949)
Deze column vond ik bij het Nationaal Pop Instituut (NL). Ik vond het gewoon even de moeite om dit te publiceren.
Middagdutje
De dag kan me niet vroeg genoeg beginnen: ik hou van de zonsopkomst en het gevoel te leven met de cyclus van de zon. Dat is wel eens anders geweest: de laatste vijftien jaar van de vorige eeuw ben ik uitsluitend naar bed gegaan als de vogeltjes lang en breed in ochtendgezang waren uitgebarsten en begon de werkdag op passende muzikantentijden. Lang tussen de klamme lappen blijven liggen, in de schemering van de namiddag nog even naar de supermarkt en de nacht lonkte alweer in al zijn pracht en met al zijn verleidingen. Als het tegenwoordig voorkomt dat ik een nachtoptreden heb en tijdens de terugreis op de snelwegen de wereld licht zie worden, voel ik me een beetje vies. Het gezang van de vogeltjes associeer ik dan met mindere tijden en slechtere gewoontes. Kop onder de deken en slapen.
Voor je het weet, lig je weer de halve dag op je nest. Daarom ben ik wat strenger voor mezelf geworden. Zaken doe je tijdens kantooruren en de muziek laat je je leven vullen alsof water zijn weg zoekt. Laat alle gaten en kiertjes maar vollopen. De eerste uren van de dag zijn voor het beantwoorden en verzenden van mail. Dan is er altijd wel iets te updaten voor de website en na een ontbijtje kan de studioapparatuur aan om aan tracks te werken of volgt er een repetitie of vergadering. Als ik s avonds een optreden heb, doe ik s middags vaak een dutje om daarna een nieuwe frisse start te maken en pak ik mijn spullen: rugzak, podiumkleding, droog shirtje, pen, een stift voor de kleedkamermuren, paspoort en tekstboekje, pijnstillers en pleisters, een flesje water en een borreltje voor onderweg. Routines.
Een nadeel is het steeds verschuivende slaapritme en de omschakeling van de nightvibe naar het ritme van de natuur. Na een weekend vol optredens is er maar 1 mogelijkheid om dit terug te draaien: lekker een dagje op je rug naar Lost en ander videomateriaal kijken dat is blijven liggen, of wat DVDs huren. Morgen is alles weer goed en beginnen we opnieuw....
Origineel geschreven door Ro Krom; ik herken me wel in wat hij schrijft....
Een van de stromingen binnen de Jazz is de Jazz-Rock; deze wil ik even kort bespreken:
Jazzrock is een muziekstijl die eind jaren zestig voortkomt uit een fusie van rock met jazz. Jazz is van origine een genre dat enkel op akoestische instrumenten wordt gespeeld. Enkele musici die daarop raken uitgekeken, richten hun blik op het elektrische geluid en de daarbij ontstane geluidseffecten van de rockmuziek. Rockmuzikanten zijn op dat moment net bezig het idioom van het popliedje te verlaten, en onderzoeken daarvoor onder andere de jazz. Uit een ontmoeting van beide stijlen komen twee genres voort, fusion en jazzrock. De precieze scheidslijn daartussen is moeilijk te trekken. Globaal kan gesteld dat fusion in essentie jazz is met een sterke rockinvloed, waar jazzrock in beginsel juist rock is met invloeden uit de jazz.
Martin Luther King, Jr.(Atlanta, Georgia, 15 januari1929 - Memphis, Tennessee, 4 april1968), oorspronkelijk Michael Luther King, was een Amerikaansdominee, politiek leider en het meest prominente lid van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging.
King werd beroemd in de jaren '50 en '60 dankzij zijn geweldloze verzet tegen de rassenscheiding in de Verenigde Staten, onder meer door een massademonstratie op 28 augustus1963 en het boycotten van stadsbussen die blanken bevoordeelden. Zijn verbale vaardigheden en charismatische uitstraling leverden hem veel roem op, maar King had ook vijanden. In 1963 hield hij de legendarische toespraak I have a dream. Een jaar later kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede. Op 39-jarige leeftijd werd Martin Luther King doodgeschoten terwijl hij op het balkon van het Lorraine hotel in Memphis stond.
Voor velen is Martin Luther King een symbool voor de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten gebleven. De derde maandag in januari is in de VS de Martin Luther Kingdag, een nationale feestdag, gewijd aan King en zijn gedachtegoed.
Biografie
Martin Luther King werd geboren op 15 januari1929 als zoon van een pastoor van de baptistenkerk in Atlanta, het zuiden van de Verenigde Staten. Martin ondervond al zeer snel dat er in het zuiden nog vele vooroordelen waren tegenover de Afro-Amerikanen. Na de dood van zijn geliefde grootmoeder deed hij op 12-jarige leeftijd een zelfmoordpoging door van de tweede etage van een huis te springen. Op 15-jarige leeftijd ging hij werken op een tabaksplantage in Connecticut, meer naar het noorden van de V.S., en was onder de indruk van de goedaardige verstandhouding tussen blanken en zwarten, daar. In 1953 trouwde hij met Coretta Scott King.
King studeerde theologie (waarbij zijn grote voorbeeld Mahatma Gandhi was, omdat deze ook streefde naar geweldloosheid bij protesten en wilskracht) en in 1955 kreeg hij ook het doctoraat en werd hij dominee van de baptistische kerk in Montgomery, Alabama.
Op 1 december1955 weigerde de zwarte, zwangere Rosa Parks haar plaats in een bus aan een blanke reiziger af te staan. De politie, blank, werd er bij gehaald en gaf de blanke chauffeur en passagier gelijk. Rosa Parks werd van de bus gegooid. De zwarte gemeenschap van Montgomery, onder leiding van dominee King, reageerde op het incident met een geslaagde busboycot (1955-56) van de voor blanken bestemde stadsbussen en in 1956 bereikte hij een belangrijke overwinning toen de bussen van Montgomery zowel blanken als zwarten toelieten. Hij bereikte spoedig nationale bekendheid vanwege zijn uitzonderlijke spreekvaardigheden en persoonlijke moed.
King stichtte de Southern Christian Leadership Conference (SCLC), waarvan hij de voorzitter was. Dankzij deze vereniging ging hij verder met de strijd voor gelijkheid van de zwarte Amerikanen. Zijn filosofie van niet-gewelddadige weerstand leidde tot zijn arrestatie bij talrijke gelegenheden in de jaren '50 en de jaren '60. King werd gehaat door aanhangers van de rassenscheiding in de zuidelijke staten. Er werd een aanslag op zijn woonhuis gepleegd en hij en andere boycotleiders werden veroordeeld op laste van samenzwering.
Toch hadden zijn campagnes succes: op 28 augustus 1963 hield hij een toespraak in Washington, waar meer dan 250.000 mensen op af kwamen. Hierin beschreef hij dat blanken en zwarten kunnen samenleven en sprak hij de legendarische woorden "I have a dream". In 1964 kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede toegekend. Op 6 augustus 1965 ondertekende president Lyndon Johnson de "Voting Rights Bill" en willigde zo de meeste van Kings eisen in.
De leidende positie van King binnen de burgerrechtenbeweging werd midden de jaren '60 uitgedaagd, toen er stemmen opgingen om meer militante acties te voeren in plaats van het door King nagestreefde vreedzame protest. Hij behield echter zijn belangrijke positie en ging zich ook op andere zaken richten. Zo uitte hij kritiek op de Vietnamoorlog en maakte hij zijn zorg over armoede kenbaar.
Op 4 april1967 exact een jaar voor zijn dood - sprak King duidelijk tegen de rol van de Verenigde Staten in de oorlog, en stelde dat de Verenigde Staten in Vietnam was om het "als Amerikaanse kolonie te bezetten" en dat de Verenigde Staten morele veranderingen behoefden. Op 4 april 1968 werd hij doodgeschoten op het balkon van het Lorraine Motel (sinds 1991 een burgerrechtenmuseum).
Nasleep moord
James Earl Ray, een professionele misdadiger, werd veroordeeld voor de moord, maar dit vonnis werd snel herzien. Ray ontving uiteindelijk ook de steun van leden van de familie van King, die geloofden dat King het slachtoffer van een samenzwering was geweest. Ray stierf in een gevangenis in 1998. Bij een jury in Memphis in 1999 won de familie van King een rechtszaak tegen Loyd Jowers, die claimde (1993) dat hij de moord voor een maffiafiguur had gepleegd. Vele deskundigen echter waren niet overtuigd door het vonnis, en in 2000 werd na een onderzoek van 18 maanden besloten dat er geen bewijsmateriaal tegen Jowers was.
Werken
1958: Stride Toward Freedom: The Montgomery Story. Kings eerste boek gaat over de busboycot van Montgomery en zijn filosofie van geweldloze confrontatie. 1963: Letter from the Birmingham Jail.King reageert op critici en licht zijn filosofie toe. 1964: Why We Can't Wait. Over de demonstraties van 1963 en de mars in Washington.
Brief uit de gevangenis van Birmingham
Vertaling van een citaat: Ik had ook gehoopt dat de gematigde blanken de mythe van de tijd met betrekking tot de strijd voor vrijheid hadden verworpen. Ik heb net een brief van een blanke broeder uit Texas ontvangen. Hij schrijft: "Alle christenen weten dat de zwarten uiteindelijk gelijke rechten zullen krijgen, maar het is mogelijk dat u teveel religieuze haast hebt. De onderwijzingen van Christus hebben tijd nodig om op aarde gestalte te krijgen." Een dergelijke houding komt voort uit een tragisch misverstaan van de tijd, namelijk uit de bizar rationele gedachte dat er iets zou zijn in de voortgang van tijd dat onvermijdelijk alle kwalen zal genezen. In werkelijkheid is de tijd neutraal; hij kan destructief en constructief gebruikt worden. Ik krijg steeds meer het gevoel dat de mensen van kwade wil de tijd veel effectiever hebben gebruikt dan de mensen van goede wil. Wij zullen in onze generatie niet alleen moeten boeten voor de woorden en daden van haat van de kwaadwilligen, maar ook voor het schandalige stilzwijgen van de goedwillenden. Menselijke vooruitgang komt nooit aanrijden op de wielen van de onvermijdelijkheid; het komt alleen door de onvermoeibare inzet van mensen die medewerkers van God willen zijn, en zonder dit zware werk wordt tijd zelf een bondgenoot van de krachten van sociale stagnatie. Wij moeten de tijd creatief gebruiken, in de wetenschap dat de tijd altijd rijp is om het goede te doen. Nu is het de tijd om de belofte van democratie waar te maken en om wat onze nationale rouwklacht dreigt te worden om te vormen tot een creatief lied van broederschap. Nu is het de tijd om onze nationale politiek te trekken uit het drijfzand van raciaal onrecht en te plaatsen op de vaste rots van menselijke waardigheid."
Toespraken
·As the Negro Wins, Labor Wins
·Give Us the Ballot
·We Will Transform the South
·Beyond Vietnam: A Time to Break Silence
·I have seen the Promised Land
Ik heb een droom
Zijn beroemdste woorden "I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: "We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal." I have a dream that one day on the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slave owners will be able to sit down together at a table of brotherhood. I have a dream that one day even the state of Mississippi, a desert state, sweltering with the heat of injustice and oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice. I have a dream that my four children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character. I have a dream today."
Vertaling:"Ik heb een droom, dat er een dag zal komen dat dit land zal opstaan en de ware betekenis van haar motto zal naleven. "Wij vinden de volgende waarheden vanzelfsprekend: dat alle mensen gelijk zijn geschapen.""Ik heb een droom, dat er een dag zal komen dat op de rode heuvels van Georgia de zonen van voormalige slaven en de zonen van voormalige slavenhouders gezamenlijk aan de tafel van broederschap zullen aanschuiven.""Ik heb een droom, dat zelfs in de staat Mississippi, een staat die wordt verstikt door onrecht en onderdrukking, zal veranderen in een oase van vrijheid en gerechtigheid."Ik heb een droom, dat er een dag zal komen dat mijn vier jonge kinderen in een land zullen leven waar zij niet worden beoordeeld op hun huidskleur, maar naar de waarde van hun karakter.""Vandaag heb ik een droom!"
Beyond Vietnam: a time to break silence
Vertaling van een citaat:Een werkelijke revolutie van waarden moeten ons spoedig de eerlijkheid en gerechtheid van vele van ons vroeger en huidig beleid doen afvragen. Aan de ene kant worden we gevraagd de goede Samaritaan te spelen op de weg des levens; maar dat is niet meer dan een eerste stap. Op een dag moeten we inzien dat de gehele weg naar Jericho moet worden veranderd, opdat mannen en vrouwen niet voortdurend worden geslagen en beroofd op hun levensweg.Echt medeleven is veel meer dan het werpen van een muntje aan een bedelaar; het mag niet een kwestie zijn van zo nu en dan en oppervlakkig. Het komt van inzicht dat de structuur die bedelaars maakt moet worden veranderd. Een werkelijke revolutie van waarden zal spoedig onbehaaglijk klinken indien men het contrast van arm en rijk aanschouwd.Met gerechtigde verontwaardiging zal men aan de andere kant van de oceaan kijken en individuele westerse kapitalisten zien die grote sommen geld in Azië, Afrika en Zuid-Amerika steken met als enig doel het met meer winst weer terug te verdienen zonder enige interesse te hebben voor het verbeteren van de samenleving in die landen. En men zal zeggen: "Dit is niet juist." Men zal moeten kijken naar onze samenwerking met de landeigenaren van Latijns-Amerika en zeggen: "Dit is niet juist.""De Westerse arrogantie om te denken dat zij aan anderen alles kan onderwijzen en niets van hen kan leren is niet juist. Een werkelijke revolutie van waarden moet kijken naar de manier waarop de wereld in elkaar zit, en moet van oorlog zeggen: "Deze wijze om conflicten op te lossen is niet juist.""Deze manier om mensen in brand te steken met napalm, het vullen van onze families met weduwen en wezen, met injecteren van giftige drugs van haat in mensen, die normaliter humaan zijn, het terugkomen van mannen uit donkere en bloederige slagvelden, fysiek gehandicapt en psychologisch gestoord, kan op geen enkele wijze worden verenigd met wijsheid, gerechtheid en liefde. Een land dat jaar na jaar meer geld uitgeeft aan militaire programma's dan aan manieren om mensen naar een beter niveau te brengen nadert een spirituele dood."
I have seen the promised land
Een van de meest indrukwekkende toespraken is de toespraak, die Dr. Martin Luther King de dag voordat hij werd vermoord had gegeven: "It really doesn't matter what happens now.... some began to... talk about the threats that were out -- what would happen to me from some of our sick white brothers.... Like anybody, I would like to live a long life. Longevity has its place, but I'm not concerned about that now. I just want to do God's will. And He's allowed me to go up to the mountain. And I've looked over, and I've seen the Promised Land. I may not get there with you. But I want you to know tonight, that we, as a people, will get to the Promised Land. And so I'm happy tonight. I'm not worried about anything. I'm not fearing any man. My eyes have seen the glory of the coming of the Lord."
Vertaling: "Het maakt niet meer uit wat er gebeurt... sommigen begonnen te praten over de bedreigingen die er waren - wat er met me zou gebeuren met sommige van onze zieke blanke broeders ... Net als een ieder ander zou ik graag een lang leven will hebben. Levensduur heeft zijn plaats, maar ik ben daar niet meer in geïnteresseerd. Ik wil alleen Gods werk doen. En Hij heeft mij toegestaan de berg te betreden. En ik heb van de berg neergekeken en ik heb het Beloofde Land gezien. Ik kan daar misschien niet met jullie zijn, maar ik wil jullie een ding laten weten, dat wij, als een volk, in het Beloofde Land zullen aankomen. En ik ben zo verheugd vanavond. Ik maak me om niks ongerust. Ik ben voor niemand bang. Mijn ogen hebben de glorie van de komst van de Heer gezien."
Je ziet ze vaak rondlopen in de steden, jongeren volledig in het zwart, met make-up (ook voor de jongens!)... Het zijn de zogenaamde Gothics (of Goths). Graag wil ik bij deze dit cultuurfenomeen belichten. Gezien ik al zo dikwijls deze Goths heb zien lopen wenstte ik mij even te verdiepen in hun cultuur, om te weten wie ze zijn en wat hen drijft. Voilà: een paar conclusies
Gothic, niet te verwarren met gotiek (een bouwstijl van de twaalfde tot de vijftiende eeuw), verwijst naar de ´gothic novel´: een romantisch genre in de Engelse literatuur. Dit genre valt op door zijn nadruk op duisternis, mysterie en griezelverhalen. Romantiek en pijn in combinatie met een interesse voor het mystieke en occulte zijn de kenmerken van gothic. Het imago speelt een grote rol bij gothic: zwarte kleding, make-up, hoog getoupeerde kapsels en een niet-actieve houding.
Muziek De kenmerken van de gothic-muziek zijn duidelijk: duistere, occulte teksten, breed uitwaaierende gitaren, trage, galmende ritmes en een sinistere grafstem of een hoge operastem. Bekende Gothic-bands zijn: Nightwish, Sisters of Mercy, Bauhaus, Cyborg Attack, Suicide Commando, Diary of dreams, Diorama, Death in June, Current 93, Ostara, Converter, Morgenstern. De Nederlandse koploper binnen dit genre is Within Temptation . Met de single Ice Queen stond deze band hoog in de hitparades.
Ontstaan In Nederland ontstond de Gothic-scene in de jaren tachtig van de twintigste eeuw. De beweging waaide over uit Engeland. Sombere teksten, trage, galmende ritmes en bombast waren de belangrijkste kenmerken van bands als Sisters of Mercy, Killing Joke, Joy Division, Depeche Mode of Bauhaus. De bloeiperiode was intens maar kort. Halverwege de jaren tachtig verloor de stroming aan populariteit. De scene trok zich terug in het clubcircuit, waar de liefhebbers elkaar sindsdien af en toe ontmoetten op feesten. In Duitsland trekken duizenden volgelingen elk jaar naar het Wave Gothic Treffen in Leipzig, het grootste festival in dit genre.
Levensstijl Gothic is meer dan een muziekstroming. Het is een levensstijl, waarin de muziek en het imago worden gekoppeld aan een voorliefde voor romantische horror, fetisjisme of zelfs kinky seks. Sinds het begin van de jaren negentig van de twintigste eeuw leeft het genre weer enigszins op. Uit Hollywood komen gotische films als Interview with a Vampire. Bekende artiesten als Madonna en Nine Inch Nails maken gothic videoclips waarin geflirt wordt met absinth (een drank die dodelijk kan zijn) kraaien en zwarte magie. Nederlandse zalen organiseren regelmatig zeer succesvolle Industrial wave parties en Gothic dance nights. De meeste gothic-liefhebbers dragen donker gekleurde of zwarte kleding. Nekbanden, piercings, een witgepoederd gezicht, zwarte oogschaduw, het hoort allemaal bij het image van een gothic-liefhebber.
Slavenarbeid heeft in de Amerikaanse staat Louisiana geen grote rol gespeeld. Dat er toch veel zwarten wonen, komt omdat die ernaartoe trekken vanuit andere staten en de Cariben, om er zelfstandig te gaan werken als boer. De zwarten zijn van allerlei origine, maar worden allen aangeduid als creolen. De eerste zwarte muziek die zich in Louisiana ontwikkelt is de la-la, een aan de cajun verwante dans - die vertolkt werd op viool, accordeon en wasbord. De la-la is populair in de jaren dertig en veertig van de 20ste eeuw. Daarna wordt ze gecombineerd met de rhythm & blues en rock en soul en ontstaat de zydeco. Het woord is een verbastering van de uitspraak 'le haricots' - een verwijzing naar de goedkope bonen die de creolen te eten hebben. De teksten handelen dan ook over de hardheid van het leven. Met de jaren worden ook instrumenten als elektrische bas, blazers en keyboards aan de zydeco toegevoegd. Zydeco wordt in één adem genoemd met die andere muziek uit Louisiana: cajun. Cajun wordt van origine gespeeld door de Franse gemeenschap aldaar, op accordeon en/of viool, gitaar en triangel. Als de cajun in de jaren tachtig ook buiten Amerika populair wordt, valt dat gunstig uit voor de waardering van zydeco.
23 juli Optreden in Café Cotton Fields (Groenplaats Antwerpen)
Komt dat zien, komt dat zien!
Even een kleine aankondiging: Op 23 juli is er in Café Cotton Fields, op de Antwerpse Groenplaats, een optreden van het trio van Little Eddy (keyb). Samen met Jef Trommelen (ten. sax) en mijzelf (trp & voc) gaat hij de tent weer op zijn kop zetten met mooie jazz-muziek. Iedereen is uitegnodigd voor dit gratis optreden!! Wanneer we zien dat de luisteraars er zin in hebben halen Eddy en ik onze mondharmonica boven, that's a promiss...
Als de Franse kolonialen rond 1750 door de Britten worden verdrongen uit de streek Acadia (wat nu Nova Scotia is, in Canada), komt een deel van hen via de Mississippi in de Amerikaanse staat Louisiana terecht. Louisiana heet dan het armste deelgebied van de Verenigde Staten te zijn waar het leven hard is. Om na een zware werkweek stoom af te blazen wordt het in de Franse gemeenschappen - Cajuns genoemd, afkorting van Louisiana Acadiens - traditie om te feesten. Dansen op muziek; two-step en walsjes. De liedjes, gespeeld op viool, gitaar en - voor het ritme - een triangel, zijn een mengeling van oude Franse liedjes met de muziek van andere volken die in Louisiana leven (Creolen en Europeanen). Tekstueel handelden de nummers over het harde leven. Tegen de tijd dat de platenindustrie opkomt, is de viool vervangen voor de accordeon (nadat beide instrumenten eerst samen worden gebruikt). De belangrijkste redenen hiervoor zijn dat de accordeon beter bestand is tegen het vochtige klimaat in het zuiden, meer geluidsvolume heeft (zeer nodig in de danszalen) en zowel de melodie als het ritme kan vertolken. Begin twintigste eeuw wordt er olie ontdekt in het arme Louisiana, wat tot een grote instroom leidt van Engelsprekende Amerikaanse geldzoekers. Die onderdrukken de Fransen, bestempelen hun cultuur als achterlijk en verbannen hun taal uit het lessenpakket van de scholen. Tevens nemen ze de cajun over, die nu Engelstalig wordt en gelikt gespeeld door hillbilly stringbands. De viool komt daarmee terug in de cajun. Later komen daar elektrische gitaren, steelgitaren en drums bij. Pas in de jaren vijftig begint de oorspronkelijk Franse, rauwe cajun weer aan een opmars. Die stijl wordt in de jaren zestig, als in Amerika een folkrevival losbreekt, opgepikt. Het leidt uiteindelijk tot een wettelijke erkenning van het Frans in Louisiana, met de taal weer terug in de schoolbanken. Als midden jaren tachtig het zogenaamde cajunstijl eten een rage is in restaurants wereldwijd, wordt de cajunmuziek - die daarbij gedraaid wordt - ook buiten Amerika populair. Cajun wordt vaak in een adem genoemd met die andere muziek uit Louisiana: zydeco. Zydeco wordt gespeeld door de Creoolse gemeenschap aldaar, die accordeongespeelde cajun vermengt met soul en R&B.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
