30-12-2005 om 14:33 geschreven door Jay Stanton  

Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens een landgenoot heb besproken. In dit geval gaat het om de bekende gitarist Philip Catherine. Het is zeker niet een van de minste want sinds de jaren '70 behoort hij tot de internationale top. In zijn 40-jarige carrière heeft hij alle groten van de Europese en Amerikaanse jazz begeleid.

Philip Catherine werd geboren uit een Belgische moeder en een Engelse vader. Afkomstig uit een familie van muzikanten ontdekt Philip Catherine op 14-jarige leeftijd Georges Brassens en Django Reinhardt. Om in de voetsporen van zijn idolen te treden koopt hij zich een gitaar en beluistert hij alle grote jazzmuzikanten van die tijd.

In de jaren 1960 begeleidt Philip Catherine doorheen heel Europa bekende namen als Lou Bennett, Dexter Gordon en Stéphane Grappelli. In 1971 nodigt de beroemde Franse violist Jean-Luc Ponty hem uit bij zijn kwintet Experience te komen spelen. In 1974 en 1975 neemt Philip Catherine zijn eerste eigen platen op, September Man en Guitars. Hij onderneemt nadien tournees met zijn eigen formaties, maar blijft ook actief als begeleider van jazzlegendes als Charlie Mingus, Benny Goodman, Toots Thielemans, Charlie Mariano of Chet Baker. Hij speelt ook in duo met Larry Coryell en in trio met Didier Lockwood en Christian Escoudé. Het trio dat hij vormt met trompettist Tom Harrell en basgitarist Hein Van De Geyn neemt drie platen op: I remember You in 1990 en Moods I & II in 1992.

In 1997 tekent Philip Catherine een contract bij Dreyfus Records en brengt hij Philip Catherine Live, Guitar Groove en Blue Prince uit. Zelf een grote jazznaam geworden, krijgt Philip Catherine in de loop der jaren diverse onderscheidingen waaronder "The most Promising Duo, Record Jazz Award Winners" en "Artist of the Year" (1978) van de Deutsche Phono Akademie. Eind 1988 kent de Belgische Vereniging van Jazzcritici hem eenparig de "Saxe"-prijs toe voor zijn album "Transparence". In 1995 krijgt hij de "Django d'Or" van Sabam en in 1998 ontvangt hij in Parijs de Django d'Or als "Beste Europese jazzmuzikant". De laatste bekroning tot dusver is de titel van "Maestro Honoris Causa" van de Conservatoriumstichting van Antwerpen. Zijn laatste album Summer Night, uitgebracht in oktober 2002, wordt verkozen tot "Disque d'Emoi" in Jazz Magazine.

30-12-2005 om 14:22 geschreven door Jay Stanton  

Benny Goodman

Benny Goodman (30 mei 1909 - 13 juni 1986) was een beroemd jazzmusicus. Zijn bijnaam was The King of Swing.

Hij werd geboren als Benjamin David Goodman in Chicago, en was de zoon van arme joodse immigranten. Hij leerde klarinet spelen in een jeugdorkest dat door een goed doel werd gefinancierd, en bleek al op jonge leeftijd een getalenteerd muzikant.

Zijn invloeden waren die van de jazzklarinettisten in Chicago, met name Johnny Dodds, Leon Roppolo en Jimmy Noone. Hij begon op zijn 16de te spelen bij het orkest van Ben Pollack, een van de toporkesten in Chicago, en maakte met hen in 1926 zijn eerste opnames. De eerste opnames op zijn eigen naam kwamen 2 jaar later.

Aan het eind van de jaren 20 werd hij sessiemuzikant in New York City. Zijn reputatie was die van een goed voorbereide en betrouwbare speler. Hij speelde met de beroemde Amerikaanse bands van Red Nichols, Isham Jones en Ted Lewis, en vormde zijn eigen band in 1932. In 1934 begon hij met optredens voor het radioprogramma Let's Dance. Voor de show had hij iedere week nieuwe muziek nodig, en John Hammond, met wie hij bevriend was, raadde hem aan wat jazzmuziek van Fletcher Henderson te kopen. Henderson was de bandleider van de populairste Afrikaans-Amerikaanse band aan het eind van de jaren 20 en het begin van de jaren 30.

De combinatie van zijn klarinetspel, de muziek van Henderson en een goed geoefende band zorgden ervoor dat hij in het midden van de jaren 30 snel bekendheid kreeg. Na zijn fabelachtige optreden op 21 augustus 1935 in de Palomar Ballroom in Los Angeles kreeg hij ook nationale bekendheid. Zijn radio-optredens zorgden voor een schare fans in Californië, waar hij met open armen ontvangen werd. Daardoor trok hij de aandacht van de nationale media en werd op slag beroemd. Sommige schrijvers hebben deze datum aangemerkt als de start van de swing.

Velen suggereren dat Goodman hetzelfde succes met jazz en swing had als Elvis Presley met rock-'n-roll. Beide artiesten maakten de zwarte muziek populair bij een jong blank publiek. Veel van Goodman's arrangementen werden jaren ervoor al gespeeld door het orkest van Fletcher Henderson, en Goodman gaf dit ook zelf aan, maar zijn jonge fans hadden nog nooit van Henderson gehoord. Goodman drukte echter met zijn virtuoze en creatieve klarinetspel wel degelijk zijn eigen stempel op de stukken, en was daarmee een van de meest vernieuwende jazzmuzikanten van voor de bebop.

Goodman is ook verantwoordelijk voor een grote stap voorwaarts in de rassenintegratie in Amerika. Aan het begin van de jaren 30 konden zwarte en blanke muzikanten niet samen spelen in veel clubs en concerten. In de zuidelijke staten was het bij wet verboden. Benny Goodman ging hier tegenin en begon met Teddy Wilson en Gene Krupa het Goodman Trio. In 1936 voegde hij Lionel Hampton toe op de vibrafoon en vormde het Benny Goodman Quartette. Van 1940 tot zijn vroegtijdige dood in 1942 speelde de vernieuwende jazzgitarist Charlie Christian bij de band. Door zijn bekendheid hoefde Goodman niet om financiële redenen door de zuidelijke staten te toeren, waar de samenstelling van de band zeker tot arrestaties zou hebben geleid.

Op 16 januari 1938 speelde hij het beroemde concert in Carnegie Hall in New York. Hij was de eerste die jazz speelde in deze beroemde concertzaal, en er was in eerste instantie veel tegenstand tegen een jazzconcert op deze tempel van de klassieke muziek. Het concert was echter een enorm succes en versterkte de reputatie van jazz als een kunstvorm. In het midden van de jaren 40 verloren de big bands veel van hun populariteit. De oorzaak hiervoor was dat veel getalenteerde muzikanten het leger in gingen of beter betaald (fabrieks)werk gingen doen. Rubber en benzine werden tijdens de Tweede Wereldoorlog gerantsoeneerd, de opname-industrie had met twee lange stakingen te kampen, en sterren als Frank Sinatra wonnen aan populariteit. Goodman bleef opnames maken en speelde in kleine ensembles. Hij vormde af en toe een nieuwe band en speelde op jazzfestivals of op internationale tournees.

Benny trouwde in 1942 met Alice Hammond, de zus van zijn vriend John Hammond. Zij hadden twee dochters, Benjie en Rachel. Hij bleef tot aan zijn dood de klarinet spelen. Hij overleed op 77-jarige leeftijd, en is begraven op de Long Ridge Cemetery in Stamford, Connecticut.

29-12-2005 om 12:36 geschreven door Jay Stanton  

Het leven en werk van Willy Dixon was bijna de belichaming van het onstaan en progressie van de Blues. Vanaf de accidentele beginselen door de bevrijdde slaven tot een onmiskenbaar onderdeel van de Amerikaanse musziekgeschiedenis. Dixon was iemand die als eerste professionele bluesmuzikanten een leven heeft kunnen maken door het spelen van zijn muziek; hij heeft er weliswaar serieus voor moeten knokken… Dixon heeft als producer, songwriter, bassist en zanger velen bijgestaan in hun weg naar de top. We denken hier dan vooral aan mensen als Muddy Waters, Howlin’ Wolf en Little Walter.

26-12-2005 om 13:03 geschreven door Jay Stanton