Zijn vader leerde hem trompet en piano op vijfjarige leeftijd, maar toen hij zeven was, na tuberculose te hebben gehad, concentreerde hij zich op de piano. Hij verwierf snel de reputatie van een technisch briljante en melodisch inventieve jazzpianist, en werd een regelmatige gast in radioprogramma's. Hij maakte zijn eerste optreden in de Carnegie Hal in 1949.
In 1993 leed Oscar aan een ziekte die zijn linkerkant verzwakte, waardoor hij rustig moest blijven gedurende twee jaar. Hij is er overheen gekomen en is nu nog steeds bezig met optreden, opnemen en componeren zoals vanouds. In 1997 ontving hij een Grammy Award voor zijn gehele carrière en een Internationaal Jazz Hall of Fame Award, het bewijs dat Peterson nog steeds als een van de grootste jazzmuzikanten wordt gezien.
Zijn werk heeft hem door de jaren heen zeven Grammy Awards opgeleverd. In 1978 werd hij in de Canadese Music Hall of Fame opgenomen. Hij is eveneens in de Juno Awards Hall of Fame en de Canadese Jazz and Blues Hall of Fame opgenomen.
Volgende zondag (08.01.06) speel ik met de bluesband "The Cotton Field Crew" in Café Cotton Fields op de Antwerpse Groenplaats. We beginnen om +/- 16.30h tot +/- 20.00h en brengen een mix van blues en jazz; dit alles in een ontspannen sfeer. De inkom is gratis!!!
Robert Johnson (8 mei1911 16 augustus1938) is één van de invloedrijkste Amerikaansebluesartiesten ooit. Hoewel hij slechts 27 werd, maar twee opnamesessies heeft gedaan en maar een twintigtal songs naliet, is hij hét voorbeeld van blueszangers als Eric Clapton. Johnson woonde het eerste deel van zijn leven op een plantage waar hij zichzelf bekend maakte met de bluesharp, maar het was zijn wens om de gitaar te leren beheersen. Binnen zeer korte tijd lukte het hem, met behulp van onder meer de al even mysterieuze Ike Zinneman, om het instrument meer dan voldoende te beheersen. Deze prestatie bracht de fabel in de wereld dat Johnson zijn ziel had verkocht aan de duivel. Hij zou op een nacht naar een kruispunt zijn gegaan om daar gitaar te gaan spelen. Om middernacht zou hij benaderd zijn door een grote, donkere man (de duivel), die hem zijn instrument afpakte, het voor hem stemde, en het, in ruil voor zijn ziel, aan hem teruggaf waarna hij het perfect zou kunnen bespelen. Na een van zijn optredens kreeg hij vergiftigde whiskey - waarschijnlijk een actie van een jaloerse echtgenoot van een van zijn scharrels. Hij werd overgebracht naar Greenwood, waar hij het gif binnen enkele dagen door ziekte wist uit te zweten. Hij liep hierbij echter wel een longontsteking op die hem uiteindelijk fataal werd. Johnson werd geboren en overleed in de Amerikaanse staat Mississippi.
Hij haalde de banvloek van de kerk over zich doordat hij in enkele songs suggereerde (me and the devil, hellhound on my trail) dat hij zijn ziel verkocht had aan de duivel om zo goed gitaar te kunnen spelen.
Johnson is zeer zeker niet de uitvinder van de blues; die bestond al geruime tijd voordat Johnson actief werd. Zijn belang voor de muziekgeschiedenis ligt in de mix die hij maakte van bestaande Delta Blues en andere invloeden. Kenmerkend is de ritmische, doorrollende gitaarmuziek. Tijdens zijn leven speelde hij met latere bluesgiganten als Muddy Waters en Howlin' Wolf.
In 1986 werd de film Crossroads uitgebracht, waarin de speurtocht naar een verloren nummer van Robert Johnson een thema is.
A Cowboy's Life is Good enough for Me (CD-bespreking
Vorige week kreeg ik een cadeaubon voor boeken of CDs van 15. Ik dus naar de desbetreffende winkel waar ik me tussen al het volk naar de Cd-afdeling wurmde.
Ik vond daar de 4-delige reeks A Cowboys Life is good enough for me. Op de achterkant van de box kon ik lezen dat het om allerlei oude country-nummers gaat met als centraal thema het leven van de cowboys en het bestaan op de prairie in de oude stadjes van het westen.
15 ?? Dat was natuurlijk wel wat weinig, maar de rest is dus uit mijn eigen zak gekomen! Ik ben blij dat ik wat meer betaald heb; want deze CD box is gewoonweg schitterend.
Het merendeel van de nummers die erop staan komen uit de jaren 30 en 40 van de voorbije eeuw. Echt veel meezingers staan er niet op, maar als je je even rustig neerzet kan je zeker de muziek appreciëren en wegdromen naar het Wilde Westen uit lang vervlogen tijden.
Tussen de nummers staan er ook een aantal die gewijd zijn aan de Yodeling Cowboy. In die tijd werd het typische gebruik uit de Europese bergstreken ook toegepast in de Amerikaanse Countrymuziek. Het fenomeen heeft niet lang bestaan, maar gelukkig is er een CD-box als deze om deze muziekstijl even te belichten. Wat het belang is van die Yodeling Cowboys zal ik later nog belichten.
Hoewel de nummers opgenomen zijn in vervlogen tijden is de geluidskwaliteit voortreffelijk te noemen. Alleen hoor je bij sommige nummers wel een (klein) beetje ruis op de achtergrond.
Dus voor wie na de feestdagen nog 32.95 over heeft is deze CD-reeks een goeie keuze!
Langs deze weg wil ik jullie allen het allerbeste toewensen voor 2006. Dat het een jaar moge zijn vol goede gezondheid, vrede, vriendschap, geluk en muziek en alles wat jullie maar kunnen wensen!
Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens een landgenoot heb besproken. In dit geval gaat het om de bekende gitarist Philip Catherine. Het is zeker niet een van de minste want sinds de jaren '70 behoort hij tot de internationale top. In zijn 40-jarige carrière heeft hij alle groten van de Europese en Amerikaanse jazz begeleid.
Philip Catherine werd geboren uit een Belgische moeder en een Engelse vader. Afkomstig uit een familie van muzikanten ontdekt Philip Catherine op 14-jarige leeftijd Georges Brassens en Django Reinhardt. Om in de voetsporen van zijn idolen te treden koopt hij zich een gitaar en beluistert hij alle grote jazzmuzikanten van die tijd.
In 1997 tekent Philip Catherine een contract bij Dreyfus Records en brengt hij Philip Catherine Live, Guitar Groove en Blue Prince uit. Zelf een grote jazznaam geworden, krijgt Philip Catherine in de loop der jaren diverse onderscheidingen waaronder "The most Promising Duo, Record Jazz Award Winners" en "Artist of the Year" (1978) van de Deutsche Phono Akademie. Eind 1988 kent de Belgische Vereniging van Jazzcritici hem eenparig de "Saxe"-prijs toe voor zijn album "Transparence". In 1995 krijgt hij de "Django d'Or" van Sabam en in 1998 ontvangt hij in Parijs de Django d'Or als "Beste Europese jazzmuzikant". De laatste bekroning tot dusver is de titel van "Maestro Honoris Causa" van de Conservatoriumstichting van Antwerpen. Zijn laatste album Summer Night, uitgebracht in oktober 2002, wordt verkozen tot "Disque d'Emoi" in Jazz Magazine.
Hij werd geboren als Benjamin David Goodman in Chicago, en was de zoon van arme joodse immigranten. Hij leerde klarinet spelen in een jeugdorkest dat door een goed doel werd gefinancierd, en bleek al op jonge leeftijd een getalenteerd muzikant.
Zijn invloeden waren die van de jazzklarinettisten in Chicago, met name Johnny Dodds, Leon Roppolo en Jimmy Noone. Hij begon op zijn 16de te spelen bij het orkest van Ben Pollack, een van de toporkesten in Chicago, en maakte met hen in 1926 zijn eerste opnames. De eerste opnames op zijn eigen naam kwamen 2 jaar later.
Aan het eind van de jaren 20 werd hij sessiemuzikant in New York City. Zijn reputatie was die van een goed voorbereide en betrouwbare speler. Hij speelde met de beroemde Amerikaanse bands van Red Nichols, Isham Jones en Ted Lewis, en vormde zijn eigen band in 1932. In 1934 begon hij met optredens voor het radioprogramma Let's Dance. Voor de show had hij iedere week nieuwe muziek nodig, en John Hammond, met wie hij bevriend was, raadde hem aan wat jazzmuziek van Fletcher Henderson te kopen. Henderson was de bandleider van de populairste Afrikaans-Amerikaanse band aan het eind van de jaren 20 en het begin van de jaren 30.
De combinatie van zijn klarinetspel, de muziek van Henderson en een goed geoefende band zorgden ervoor dat hij in het midden van de jaren 30 snel bekendheid kreeg. Na zijn fabelachtige optreden op 21 augustus 1935 in de Palomar Ballroom in Los Angeles kreeg hij ook nationale bekendheid. Zijn radio-optredens zorgden voor een schare fans in Californië, waar hij met open armen ontvangen werd. Daardoor trok hij de aandacht van de nationale media en werd op slag beroemd. Sommige schrijvers hebben deze datum aangemerkt als de start van de swing.
Velen suggereren dat Goodman hetzelfde succes met jazz en swing had als Elvis Presley met rock-'n-roll. Beide artiesten maakten de zwarte muziek populair bij een jong blank publiek. Veel van Goodman's arrangementen werden jaren ervoor al gespeeld door het orkest van Fletcher Henderson, en Goodman gaf dit ook zelf aan, maar zijn jonge fans hadden nog nooit van Henderson gehoord. Goodman drukte echter met zijn virtuoze en creatieve klarinetspel wel degelijk zijn eigen stempel op de stukken, en was daarmee een van de meest vernieuwende jazzmuzikanten van voor de bebop.
Goodman is ook verantwoordelijk voor een grote stap voorwaarts in de rassenintegratie in Amerika. Aan het begin van de jaren 30 konden zwarte en blanke muzikanten niet samen spelen in veel clubs en concerten. In de zuidelijke staten was het bij wet verboden. Benny Goodman ging hier tegenin en begon met Teddy Wilson en Gene Krupa het Goodman Trio. In 1936 voegde hij Lionel Hampton toe op de vibrafoon en vormde het Benny Goodman Quartette. Van 1940 tot zijn vroegtijdige dood in 1942 speelde de vernieuwende jazzgitarist Charlie Christian bij de band. Door zijn bekendheid hoefde Goodman niet om financiële redenen door de zuidelijke staten te toeren, waar de samenstelling van de band zeker tot arrestaties zou hebben geleid.
Op 16 januari1938 speelde hij het beroemde concert in Carnegie Hall in New York. Hij was de eerste die jazz speelde in deze beroemde concertzaal, en er was in eerste instantie veel tegenstand tegen een jazzconcert op deze tempel van de klassieke muziek. Het concert was echter een enorm succes en versterkte de reputatie van jazz als een kunstvorm. In het midden van de jaren 40 verloren de big bands veel van hun populariteit. De oorzaak hiervoor was dat veel getalenteerde muzikanten het leger in gingen of beter betaald (fabrieks)werk gingen doen. Rubber en benzine werden tijdens de Tweede Wereldoorlog gerantsoeneerd, de opname-industrie had met twee lange stakingen te kampen, en sterren als Frank Sinatra wonnen aan populariteit. Goodman bleef opnames maken en speelde in kleine ensembles. Hij vormde af en toe een nieuwe band en speelde op jazzfestivals of op internationale tournees.
Benny trouwde in 1942 met Alice Hammond, de zus van zijn vriend John Hammond. Zij hadden twee dochters, Benjie en Rachel. Hij bleef tot aan zijn dood de klarinet spelen. Hij overleed op 77-jarige leeftijd, en is begraven op de Long Ridge Cemetery in Stamford, Connecticut.
Het leven en werk van Willy Dixon was bijna de belichaming
van het onstaan en progressie van de Blues. Vanaf de accidentele beginselen
door de bevrijdde slaven tot een onmiskenbaar onderdeel van de Amerikaanse
musziekgeschiedenis. Dixon was iemand die als eerste professionele
bluesmuzikanten een leven heeft kunnen maken door het spelen van zijn muziek;
hij heeft er weliswaar serieus voor moeten knokken Dixon heeft als producer,
songwriter, bassist en zanger velen bijgestaan in hun weg naar de top. We
denken hier dan vooral aan mensen als Muddy Waters, Howlin Wolf en Little
Walter.
Zoals u in mijn vorige post kon lezen werd ik overstelpt door "spam" (= ongewenste reclame). Daarom heb ik voorlopig de mogelijkheid om reacties te geven uitgeschakeld. Ik heb anderhalf uur nodig gehad om alles terug op punt te stellen. Als u wil reageren op een bericht, mag u dat altijd doen door mij een mailtje te sturen op jurgendecleen@myway.com . Je mag er zeker van zijn dat ik die mailbox alle dagen lees!!
Beste groeten, Jay
PS als je in de rechterkolom kijkt naar "laatste commentaren", daar kan je nog een paar van die reclameboodschappen zien.
BELANGRIJK (Dit maakte me toch een beetje slecht gezind!)
Beste mensen,
Bij een aantal van mijn berichten heeft iemand steeds opnieuw reclame geplaatst over een of ander online casino. Het gaat hier maar liefst om 158 berichten. Steeds vertuurd onder een andere e-mail adres. Ik heb dit gemeld aan Seniorennet, want dit vindt ik misbruik van de mogelijkheid om reacties te geven. Ik ga nu beginnen met alle reacties te verwijderen uit mijn blog. Ik zal er wel nog een paar laten staan die u kunt bekijken, als u dan ook zo iets binnenkrijgt weet u dat u niet de enige zijt.
Ik hou er van dat mensen mij een reactie sturen op een atrikel dat ik op mijn blog heb gezet, maar 158 keer dezelfde reclame over een online casino vind ik wel serieus overdreven.
Ik ben er zeker van dat deze reclame niet verstuurd is door iemand van de bloggers! Als jullie ook zo iets voorhebben, kunnen jullie de reclameboodschappen steeds verwijderen via het controlepaneel!
"Je kunt beter muziek schrijven dan uitvoeren, je kunt beter muziek uitvoeren, dan er naar luisteren, je kunt er beter naar luisteren dan haar misbruiken voor verstrooiing, amusement of cultuurconsumptie."
De Amerikaanse zangeres Peggy Lee werd in mei 1920 geboren in Jamestown, North Dakota, als Norma Deloris Egstrom. Peggy Lee verloor op vierjarige leetijd haar moeder. Haar jeugd was niet gemakkelijk, want haar vader dronk veel, hetgeen problemen voor het gezin met zich meebracht.
Vanaf haar veertiende was Peggy Lee actief als zangeres. Bij een plaatselijk radiostation bedacht de manager de artiestennaam Peggy Lee. Na een aantal jaren als zangeres in California te hebben gewerkt, belandde Peggy Lee in Chicago, waar ze werd opgemerkt door Mel Powell. Powell introduceerde Peggy Lee bij Benny Goodman, die een zangeres voor zijn orkest zocht als vervangster voor Helen Forrest. Een paar dagen later maakte Peggy Lee met Benny Goodman haar eerste plaatopname. Peggy Lee is te horen op verschillende hits van Benny Goodman uit de jaren veertig. "How deep is the Ocean?", "How long has this thing been going on?" en "My old Flame" zijn daar slechts enkele voorbeelden van.
Peggy Lee trad in het huwelijk met Dave Barbour, de gitarist van Benny Goodman. De muzikale samenwerking tussen Lee en Barbour duurde tot eind jaren vijftig. Het huwelijk werd reeds in 1952 ontbonden. In de jaren vijftig bracht Peggy Lee verschillende succesvolle albums uit, waarop ze meestal werd begeleid door jazzmuzikanten als Jimmy Rowles, Marty Paich en George Shearing. Bovendien was Peggy Lee betrokken bij speelfilms als "The jazz singer" (1953) en "Pete Kelly's blues" (1955). Het grootste succes boekte ze echter in een film waarin ze niet te zien was, maar waaraan ze alleen haar stem leende: Walt Disney's "Lady and the tramp" (1955).
Ook in de jaren zestig en daarna bleef Peggy Lee albums opnemen en optreden. Hoewel de kwaliteit hoog bleef werd haar werk echter wel steeds beter voorspelbaar. Peggy Lee overleed in 2002 op 81-jarige leeftijd in Bel Air, Los Angeles.
Een weinig bekende term uit de blues-taal is een Griot (spreek uit graaiot). De griots waren oorspronkelijk West-Afrikaanse muzikaanse die ten tijde van de slavernij in Amerika gezongen blues brachten, voornamelijk vrij traditionele tekesten over: familie, dorp, leiders. Dit gebeurde door op een zingende wijze histories en verhalen te brengen. De Griots begeleidden zichzelf meestal op een snaarinstrument. Volgens vele musicologen waren de Griots een essentieel onderdeel bij het ontstaan van de akkoestische blues binnen de Afro-Amerikaanse gemeenschap
Soul is een stijl die hier nog niet of nauwelijks aan bod is geweest. Bij deze breng ik jullie de biographie van een van de (in mijn ogen) beste soulzangers aller tijde: OTIS REDDING.
De Amerikaanse soulzanger Otis Redding (1941-1967) wordt door velen als de meest invloedrijke soulzanger van de jaren zestig gezien. Na zijn vroege dood in 1967 steeg zijn ster tot legendarische hoogten.
Otis Redding werd geboren in Dawson, Georgia en groeide op in Macon. Met Johnny Jenkins and the Pinetoppers kreeg Otis Redding in 1959 plaatselijk succes. Duidelijk is in zijn muziek de invloed te horen van Little Richard en Sam Cooke. In 1960 nam Otis Redding een nummer "Shout bamalama" op, waarop de invloed van Little Richard onmiskenbaar aanwezig is. Na een kort verblijf in Los Angeles in 1961, waar hij enkele singles opnam, keerde Otis Redding teleurgesteld terug naar Macon en sloot zich weer aan bij The Pinetoppers.
Tijdens opnamen met The Pinetoppers nam Otis Redding ook enkele solonummers op. Deze ballads sloegen goed aan en zijn ster steeg snel. In Engeland namen The Rolling Stones enkele nummers van Otis Redding op: "Pain in my heart" en "That's how strong my love Is". Hierdoor raakte Otis Redding ook bekend bij het Engelse publiek.
In 1967 werd Otis Redding door het Engelse blad Melody Maker uitgeroepen tot zanger van het jaar. In de Verenigde Staten breekt Otis Redding pas tijdens het popfestival in Montery door naar het blanke publiek.
Otis Redding kwam in 1967 bij een vliegtuigongeluk om het leven. Postuum bereikte Otis Redding met "Dock of the bay" in 1968 voor het eerst de eerste plaats van de hitparade.
De Amerikaanse blueszanger Jimmy Witherspoon werd in 1923 geboren in Gurdon, Arkansas. Jimmy zong reeds op jonge leeftijd in het koor van de Baptistenkerk van zijn gemeente. Tussen 1941 en 1943 werkte Jimmy Witherspoon bij de koopvaardij. Na terugkomst ging hij op tournee met de band van Jay McShann.
In 1949 had Jimmy Witherspoon zijn eerste hit met "Tain't nobody's business if I do". In de jaren hierna nam Witherspoon veel R&B-materiaal op. Hij maakte grote indruk op het Monterey Jazz Festival in oktober 1959. Tijdens dit festival trad Jimmy Witherspoon op met Ben Webster. Opnamen van dit concert verschenen onder de titel "At the Monterey Jazz Festival" (1959). In het verlengde hiervan ligt "Some of my best friends are the blues", met arrangementen voor blazers en strijkers van Benny Golson.
In de jaren zestig toerde Jimmy Witherspoon veel door de Verenigde Staten en Europa. In Europa liet Witherspoon diepe sporen na. Veel, vooral Engelse bands gebruikten zijn muzikale ideeën. Aan het begin van de jaren zeventig stopte hij met optreden en werd diskjockey bij een radiostation in Los Angeles. Op aandrang van de van The Animals bekende zanger/gitarist Eric Burdon keerde Jimmy Witherspoon terug naar de concertzalen. Met "Love is a five letter word" verscheen hij weer in de hitlijsten. Jimmy Witherspoon overleed in september 1997.
De Engelse bluesmuzikant John Mayall werd geboren in 1933 te Macclesfield. Mayall wordt als de vader van de Engelse blues beschouwd. Hij ontdekte veel nieuw talent. Voor veel muzikanten betekende de Bluesbreakers een springplank aan het begin van hun carrière: Eric Clapton, Jack Bruce, Mick Taylor, Keef Hartley, Aynsley Dunbar, Peter Green, Mick Fleedwood, John McVie en vele anderen.
Vanaf zijn dertiende speelde John gitaar en piano. Hij was beroepsmilitair en vocht in Korea. Na terugkomst formeerde hij The Powerhouse Four. John Mayall richtte aan het begin van de jaren zestig zijn Bluesbreakers op. Het eerste album "John Mayall plays John Mayall" werd live opgenomen in een Londense club.
In de jaren zestig speelde John Mayall vooral elektrische blues met glansrollen voor de gitaristen Eric Clapton en Mick Taylor. Rond 1968 brak hij ook door in de Verenigde Staten en kocht een huis in de buurt van Los Angeles. Aan het begin van de jaren zeventig kwamen er langzamerhand meer jazz-invloeden in zijn muziek. "Jazz-blues fusion" (1972) is daar een goed voorbeeld van.
John Mayall bleef platen opnemen en concerten geven in de jaren die volgden. Wat niet veranderde was de immer wisselende samenstelling van zijn band.
Belangrijke albums van John Mayall zijn onder meer: "London Blues (1964-1969)", "Blues Breakers With Eric Clapton" (1966), "A Hard Road" (1967), "Blues From Laurel Canyon" (1968), "Turning Point" (1969), "USA Union" (1970), "Jazz Blues Fusion [LIVE]" (1972), "A Sense Of Place" (1990) en "Spinning Coin" (1995).
Volgens my een van de meest invloedrijke Rock Gitaristen die ook een zeer begenadigd Blues Gitarist was: JIMI HENDRIX
De Amerikaanse gitarist en zanger Jimi Hendrix (1942-1970) wordt als de invloedrijkste gitarist van de jaren zestig beschouwd. Hendrix was de eerste gitarist die feedback en andere geluidseffecten gecontroleerd kon gebruiken.
Jimi Hendrix werd geboren in Seattle als James Marshall Hendrix. Na het overlijden van zijn moeder werd Jimi opgevoed door zijn grootouders. Reeds op vroege leeftijd hield hij zich met muziek bezig. Op school speelde Hendrix in verschillende schoolbandjes. Nadat hij van school was gestuurd, meldde Jimi Hendrix zich bij de 101st US Airborne. Tijdens een mislukte parachutesprong raakte hij ernstig gewond aan zijn rug en enkels. Hendrix werd afgekeurd en moest de militaire dienst verlaten.
In de eerste helft van de zestiger jaren speelde Jimi Hendrix in de begeleidingsband van verschillende bekende en minder bekende grootheden, waaronder James Browne, Solomon Burke, Sam Cooke, Little Richard, Ike & Tina Turner en Jack Wilson. In 1966 woonde Jimi Hendrix in New York, waar hij onder meer speelde met Jack Hammond, de Isley Brothers en Curtis Knight. Bovendien trad hij op met zijn eigen groep Jimmy James and the Blue Flames. In Greenwich Village wordt hij in 1966 ontdekt door de voormalige bassist van de Animals, Chass Chandler.
Chandler nam Jimi Hendrix mee naar Engeland, waar hij de gitarist koppelde aan bassist Noel Redding en drummer Mitch Mitchell. De eerste singles van deze groep, The Jimi Hendrix Experience, werden grote hits in Europa ("Hey Joe", "Purple Haze" en "The wind cries Mary"). Hoewel Jimi Hendrix bekend stond als een rustige jonge man, wass daar tijdens zijn optredens niets van te merken. Hendrix speelde gitaar met zijn tanden en achter zijn rug. Aan het einde van zijn optreden tijdens het festival van Monterey in 1967 stak hij zijn gitaar in brand. Dit optreden betekende zijn doorbraak in de Verenigde Staten van Amerika.
In 1968 kwam Jimi Hendrix met het dubbelalbum "Electric Ladyland". Van dit album verschenen diverse uitvoeringen, want de hoes, met blote dames, bleek niet overal te kunnen. Bovendien kwam een selectie van de nummers uit onder dezelfde naam, maar dan op een enkele plaat. Op deze plaat speelden naast Redding en Mitchell ook andere musici als Jack Casady, Al Kooper, Buddy Miles, Steve Winwood en Chris Wood mee. De bekendste nummers van dit album zijn "Crosstown Traffic", "Voodoo Chile" en het Dylan-nummer "All along the watchtower".
In 1969 verliet Noel Redding The Experience om Fat Mattress op te richten. Hij werd vervangen door Billy Cox. Met de nieuwe bezetting speelt Jimi Hendrix tijdens de festivals van Newport en Woodstock. Op nieuwjaarsdag 1970 speelde Hendrix met Cox en drummer Buddy Miles in de Fillmore East. De opnamen van dit concert verschenen later als "Band of gypsies". Op deze plaat staat onder meer de lange gitaarsolo "Machine gun".
In de zomer van 1970 neemt Jimi Hendrix zijn eigen studio Electric Ladyland in New York in gebruik. Het concert tijdens het Isle of Wight-festival was zijn laatste optreden. In oktober 1970 stikte Jimi Hendrix tijdens zijn slaap, door overmatig slaapmiddelgebruik, in zijn eigen braaksel.
De mensen achter de schermen van de muziek mogen ook wel eens wat meer bekendheid krijgen. Daarom laat ik jullie nu kennis maken met de legendarische producer en eigenaar van de Sun-Studios: SAM PHILIPS.
Sam Phillips (1923-2003)
De Amerikaanse producer en platenbaas Samuel (Sam) Cornelius Phillips werd geboren in 1923 in Florence, Alabama. Hij werkte enige tijd bij radiostations in Alabama voor hij zich in 1945 in Memphis vestigde. In Memphis werkte Phillips als talent scout, die platenlabels attendeerde op nieuw talent.
In 1952 richtte Sam Phillips Sun Records op en bracht platen uit van The Prisonaires, Rufus Thomas en Howlin Wolf. In 1954 gaf hij de popmuziek een verrassende wending toen hij Elvis Presley begeleidde bij de opnamen van "Thats all right, mama" en "Blue moon of Kentucky". Phillips begreep dat de tijd rijp was voor rauwe zang van de blues. Indien gezongen door een blanke, zou dat een groot succes moeten worden. In de studio moedigde Phillips Presley aan om de brave zang achterwege te laten en het gevoel te laten prevaleren.
Twee jaar later verkocht Sam Phillips zijn Elvis-contract voor het toen astronomische bedrag van 35000 dollar aan RCA. Dankzij het grote distributiekanaal van RCA kon Elvis Presley snel tot een internationale ster doorgroeien.
Sam Phillips stond aan de wieg van het succes van vele musici: Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, Carl Perkins, Charlie Rich, Conway Twitty en vele anderen. In de jaren zestig verkocht Sam Phillips Sun Records. Hij verdiende daarna een fortuin als een van de eerste investeerders in de hotelketen Holiday Inn. De Sun studio in Memphis werd een museum.
Sam Phillips overleed in juli 2003 op 80-jarige leeftijd in een ziekenhuis in zijn woonplaats Memphis.
Groeten, Jay
PS Op de foto ziet u Sam Philips samen met "zijn" Elvis Presley
Hé! Waar is mijn foto gebleven??? Ik krijg er hem met de beste wil van de wereld niet terug op!!
Most blues begin with 'Woke up this mornin'.....' This is to differentiate blues musicians from most other musicians, who sleep past noon."
Vertaald: De meeste bluesliedjes beginnen met Ik werd wakker deze morgen . Dit wordt gedaan om Bluesmuzikanten te onderscheiden van andere muzikanten die meestal tot s middags slapen.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
