De term Jump-Blues refereert naar een up-tempo, jazzy stijl van de blues die ontstaan is in het midden van de jaren 40. Heel dikwijls ging het hier om een vocalist die ondersteund werd door een vrij grote groep muzikanten waarin de blazers-sectie een belangrijke rol speelde. De stijl wordt gedreven door een luidkeelse zangstijl, een duidelijk aanwezige tenorsax en saxofoon- en trompetsolo’s allerhande. Normaal gezien heeft de gitaar altijd een leidinggevende rol in de Bluesmuziek; maar in de Jump-Blues wordt de gitaar eigenlijk een beetje verbannen naar de ritme-sectie. Eigenlijk kan je de Jump-Blues een beetje bekijken als de brug tussen de oudere Blues en de Big-Band-Stijl van de jaren 40.

Groeten,

Jay

Op de foto ziet u de Deacon John’s Jump Blues Band

10-11-2005 om 16:05 geschreven door Jay Stanton  

Bij deze vinden jullie het tweede deel van de historiek van de Jazz

 Cool jazz 1949 tot 1955
Een generatie muzikanten, geconfronteerd met het verpletterende talent van Charlie Parker, gaat de uitdaging aan om zijn vernieuwingen te overtreffen. De visionaire pianist Thelonious Monk creëert met zijn excentrieke persoonlijkheid een geheel eigen muziekstijl, terwijl John Lewis met zijn uiterst stijlvolle Modern Jazz Quartet het evenwicht in de bebop verfijnt tussen improvisatie en compositie. Toch zijn er maar weinig mensen die luisteren naar bebop. Muzikanten uit Californië maken een nieuwe ‘mellow’ muziekstijl: de ‘cool jazz’. En Dave Brubeck mengt jazz met klassieke muziek en produceert het eerste jazz album waarvan meer dan een miljoen platen worden verkocht: “Time Out”. In 1955 overlijdt Charlie Parker op 34-jarige leeftijd, zijn lichaam verwoest door heroïne. Ondertussen is voor zijn oude handlanger in de muziek, Miles Davis, de ‘cool sound’ alweer passé en staat hij klaar om jazz een nieuwe richting te geven.

 Turbulente jaren ‘60 1956 tot 1960
De naoorlogse welvaart in Amerika blijft toenemen, maar er zijn veranderingen zichtbaar: voorsteden, televisie en babyboomers die op leeftijd raken. In jazz treden jonge talenten aan om de muziek naar weer nieuwe stijlen te ontwikkelen. In 1956, het eerste jaar waarin Elvis bovenaan de hitlijsten staat, heeft Duke Ellington zijn best verkochte plaat ooit. Nieuwe artiesten maken hun opwachting: saxofoongigant Sonny Rollins, jazzdiva Sarah Vaughan; en natuurlijk het lichtend voorbeeld van dit tijdperk: Miles Davis. Zijn indrukwekkende opnames met Gil Evans bereiken een groter publiek en hij wordt een culturele icoon, die met zijn stoere imago van ontoegankelijkheid, de verpersoonlijking wordt van het begrip ‘cool’. Als de turbulente jaren zestig aanbreken, duiken er twee saxofonisten op met een zeer vrije benadering van jazz: John Coltrane en Ornette Coleman. Zij brengen de jazz op onbekend terrein en voor de eerste keer vragen zelfs muzikanten zich af: is dit nog wel jazz?

 Fusion 1960 tot heden
In de jaren zestig verkeert jazzmuziek in de problemen. De meeste jonge mensen luisteren naar rock & roll. Veel jazzmuzikanten gaan naar Europa, waaronder de meester in de bebop, saxofonist Dexter Gordon. In Amerika zoekt de jazz haar bestaansrecht geleid door bassist Charles Mingus, saxofonist Archie Shepp en avant-gardist John Coltrane. Miles Davis combineert jazz en rock & roll en hij lanceert een nieuw en zeer populaire sound genaamd ‘fusion’. In 1976, als Dexter Gordon zegevierend terugkeert naar Amerika, beleeft ook de jazz een succesvolle thuiskomst. In de daaropvolgende twintig jaar treedt weer een nieuwe generatie op de voorgrond, aangevoerd door trompettist Wynton Marsalis - opgeleid in de tradities van de muziek, zeer vakkundig in improvisatie en barstensvol ideeën die alleen in jazz kunnen worden uitgedrukt.

10-11-2005 om 15:51 geschreven door Jay Stanton  

We hebben het hier al dikwijls gehad over de Jazz. Bij deze wil ik jullie ook eens een overzichtje geven van de verschillende periodes in de Jazz-wereld. In dit eerste deel neem ik jullie mee naar de periode tussen 1935 en 1949. Een tweede deel dat ik later nog ga publiceren gaat tot op +/- vandaag. Aan teksten over de vroege beginperiode van de Jazz (dus voor 1935) moet ik nog werken.

Swing! 1935 tot 1937
Jazz heeft nu een nieuwe benaming erbij: Swing! Jazz bandleaders zoals Benny Goodman, Tommy Dorsey, Jimmie Lunceford en Glenn Miller zijn het idool geworden van teenagers en van verslaafden aan de woeste moderne dans. Billie Holiday duikt na een tragische jeugd op en begint haar carrière als één van de grootste zwarte jazz-zangeressen.
En in Chicago bewijzen Benny Goodman en Teddy Wilson dat ondanks rassenscheiding, beroemde zwarte en blanke musici naast elkaar op het podium kunnen staan.
In de Savoy Ballroom in Harlem is daarentegen alleen maar plaats voor één koning van de Swing: Chick Webb. Op 11 mei 1937 reist Benny Goodman naar Harlem voor een krachtmeting met de Swingkoning. Meer dan 4000 dansers zijn op de vloer om de kampioen aan te moedigen maar aan het eind is het duidelijk wie als overwinnaar komt uit de muziekstrijd van de eeuw…

 De komst van de saxofoon 1937 tot 1941
Terwijl de depressie verergert, bloeit de jazz. De saxofoon wordt het icoon van deze muziekstijl en we ontmoeten twee virtuozen: de onbesuisde Coleman Hawkins en de introspectieve Lester Young. Ook vrouwelijke jazzmuzikanten maken hun entree in de ‘jazzscene’, waaronder de getalenteerde pianist en arrangeur May Lou Williams, maar ze worden wel regelmatig geconfronteerd met discriminatie van mannelijke critici en collega’s. De ster van Ella Fitzgerald rijst snel met de band van Chick Webb en ze staat aan het begin van een lange carrière als virtuoze jazz-zangeres. Benny Goodman geeft het eerste jazz concert ooit in Carnegie Hall, waarmee hij jazz nog meer op de voorgrond brengt.

Big Band muziek 1940 tot 1942
Aan het begin van de jaren veertig, als de oorlog alles overschaduwt, verandert de jazz. In ‘Minton’s Playhouse’, een club in Harlem, ontdekt een kleine groep jonge muzikanten een nieuwe en aanstekelijke manier van spelen: snel, complex en chaotisch. Onder hen de trompet virtuoos Dizzy Gillespie en de briljante saxofonist Charlie Parker. Wanneer Amerika in 1941 betrokken raakt bij de Tweede Wereldoorlog is big band muziek onderdeel van het wapenarsenaal, die de moraal van zowel het thuisfront als de troepen overzee hoog houdt. Sommige bandleiders gaan in dienst, anderen touren langs de legerbases en maken ‘Victory Discs’. Duke Ellington ontdekt zijn muzikale wederhelft, de getalenteerde jonge componist Billy Strayhorn. Samen maken ze onvergetelijke opnames.

Oorlog en chaos 1943 tot 1945
In een Europa dat verscheurd wordt door de oorlog, wordt jazz verbannen door de Nazi’s, maar de grote jazzmuzikanten blijven spelen en maken van muziek een wapen van verzet. Voor veel zwarte Amerikanen is dat een loze kreet. Zij vechten in het buitenland voor vrijheden die hen onthouden worden in hun eigen land. Ondertussen gaat het stuk van Duke Ellington in première, een portret van het leven van zwarten in Amerika dat klinkt als een symfonische suite, getiteld “Black, Brown and Beige”. Zoals altijd weet hij zijn orkest te laten klinken als één instrument, waarmee zijn muziek tot verbazende perfectie stijgt. Louis Jordan populariseert het muziekgenre dat ‘rhythm and blues’ gaat heten en Charlie Parker en Dizzy Gillespie nemen “Ko-Ko” op, waarmee de muziekstijl ‘bebop’ is gelanceerd. Als Amerikanen dit horen, zal jazz nooit meer hetzelfde zijn.

Bebop en drugs 1945 tot 1949
De spanningen van de Koude Oorlog zijn terug te horen in de gebroken ritmes en dissonante melodieën van de bebop en in het roemruchte leven van Charlie “Bird” Parker. Zijn improvisaties, roekeloze intensiteit en zijn zelfdestructieve, door drugs geteisterde levensstijl zijn veelvuldig gekopieerd door andere muzikanten. Zijn muzikale soulmate Dizzy Gillespie probeert de nieuwe muziekstijl aan de man te brengen maar het jongere publiek is gegrepen door popzangers als Frank Sinatra. Louis Armstrong formeert de ‘All Stars’ een kleine, ‘gemengde’ band. Deze band mag in 1949 niet optreden in New Orleans, hoewel het concert gepland was; een schending van de Jim Crow wetten. Organisator Norman Granz doorbreekt ondertussen de raciale barrières in het hele land als hij op tournee gaat met zijn ‘Jazz at the Philharmonic Group’, waarbij hij gelijke behandeling van al zijn muzikanten eist.

Op de foto bij dit bericht ziet U Cab Calloway

09-11-2005 om 14:38 geschreven door Jay Stanton  

Slide is een methode van gitaar spelen waarbij over de snaren word gewreven met een huls die over de vinger wordt geschoven (ook wel bottleneck genoemd). Men gebruikt soms ook wel andere objecten hiervoor, zoals het lemmet van een mes. De toon die men op deze manier bekomt kan sterk fluctueren en kan Niet bekomen worden bij gewoon gitaarspel waarbij de snaren omlaag geduwd worden door de vingers. De stijl van de slide guitar is ontstaan in de Mississippi Delta en wordt geassocieerd met de vroege electrische Blues. De stijl is deels ontwikkeld in de jaren 40 en 50 door Muddy Waters.

U kunt op de foto klikken op duidelijk te zien hoe men de “slide” gebruikt.

08-11-2005 om 16:25 geschreven door Jay Stanton  

Een stijl die hier tot nogtoe niet aan bod is geweest is de Gospel-Music; Daarom al eens een biografie van een van de grootste corifeeën uit deze muziekstijl: MAHALIA JACKSON

1911-1972
Amerikaanse gospelzangeres

De Amerikaanse zangeres Mahalia Jackson (1911-1972) werd geboren in New Orleans. Zij groeide op in een arm gezin. Vanaf haar vijfde jaar zong Mahalia in het plaatselijke kerkkoor van de Baptisten gemeente, waar haar familie kerkgangers waren. Op zestienjarige leeftijd verhuisde Mahalia Jackson naar Chicago, waar ze met verschillende baantjes haar inkomen verdiende. Uiteindelijk werd ze verkoopster in een bloemenwinkel.
Van 1930 tot 1940 maakte Mahalia deel uit van een gospelkwartet, maar haar grote succes kwam in 1947 met het liedje "I will move on up a little higher". Van dit nummer werden meer dan een miljoen platen verkocht.

Mahalia Jackson werd niet alleen beroemd met haar gospels, maar ook met liederen met een religieus karakter. Ook deze platen werden in grote aantallen verkocht.
Ook trad Mahalia op als zangeres in films als "St. Louis blues" en "Jazz festival in Newport".
Mahalia Jackson trad op in alle belangrijke concertzalen in de Verenigde Staten van Amerika en zong in alle veel bekeken televisieshows. In 1959 werd zij uitgenodigd om een concert te geven voor de president in het Witte Huis.

In 1961 maakte Mahalia Jackson haar tweede succesvolle tournee door Europa. Tijdens deze reis werd zij in audiëntie ontvangen door paus Johannes XXIII. Haar vliegangst belette Mahalia Jackson om meer continenten en landen te bezoeken. Over haar vliegangst zei Mahalia: "Als God mij daarboven had willen hebben, dan zou hij mij niet hier hebben neergezet."

Mahalia beschouwde als haar grootste triomf haar optreden voor 200.000 mensen bij het Lincoln Monument in Washington tijdens de grote demonstratie tegen discriminatie op 20 augustus 1963. Tijdens dit concert zong Mahalia Jackson onder meer het beroemde en inspirerende lied "We shall overcome".

Hoewel haar optredens werden gekenmerkt door een grote mate van perfectie vond Mahalia Jackson de religieuze boodschap belangrijker dan het muzikale aspect. Uit haar liederen valt op te maken, dat zij een sterk geloof had.
Als zij ziek was door bijvoorbeeld een verkoudheid en niet kon optreden luisterde Mahalia in bed naar haar eigen platen. Voor haar was dat hetzelfde als een bezoek aan een kerk.

Mahalia Jackson overleed op 27 januari 1972.

08-11-2005 om 16:04 geschreven door Jay Stanton