Een typisch woord uit de Blues is de Hoochie Coochie Man. Eigenlijk is de Hoochie Coochie een sugestieve dans, ofwel een beoefenaar van Voodoo-praktijken. In het nummer Hoochie Coochie Man van Muddy Waters (eigenlijk geschreven door Willie Dixon, wordt de sexuele betekenis extra in de verf gezet. Daardoor kreeg de term een betekenis van iemand met sex-appeal en ook de magie van een Voodoo Bezweerder.
Bennett Lester Carter (8 augustus1907 - 12 juli2003) was een Amerikaanse jazz muzikant die bekendheid verwierf als saxofonist, trompetist, componist, arrangist en bandleider. Hij was een toonaangevend figuur binnen de jazz over een periode van bijna 60 jaar (van de jaren 30 tot de jaren 90) en werd door vele collegamuzikanten omschreven als King.
In zijn jeugd woonde Carter in Harlem, vlakbij Bubber Miley die een van de stertrompetisten van Duke Ellington was. Carter werd geïnspireerd door Miley en kocht een trompet. Maar toen hij merkte dat hij niet zo getalenteerd was als Miley kocht hij een saxofoon.
Op zijn 15e begon hij professioneel te spelen. Zijn eerste opnames maakte hij in 1927 en het jaar daarop vormde hij zijn eerste big band. In 1930 en 1931 speelde hij met Fletcher Henderson, waarna hij weer terugkeerde bij zijn eigen band. Bovendien maakte hij arrangementen voor Henderson en Duke Ellington in die jaren en schreef hij hits als Blues In My Heart en When Lights Are Low. Aan het begin van 1930 werden hij en Johnny Hodges gezien als de belangrijkste alt saxofonisten van die tijd. Ook werd Carter een solo trompetist. Vanaf 1930 begon hij dan ook extensief met het opnemen van nummers op de trompet.
In 1935 verhuisde hij naar Europa waar hij de belangrijkste arrangeur werd voor de het dansorkest van de BBC en nam hij enkele albums op. Hij ging in 1938 terug naar amerika en nam hij de leiding over een big band en een sextet alvorens hij in 1943 naar Los Angeles ging om nummers te schrijven voor filmproducties. Carter bleef doorgaan met schrijven en optreden tot in de jaren 90. Hij schreef onder meer nummers voor Louis Armstrong, Ray Charles, Ella Fitzgerald, Peggy Lee en Sarah Vaughan. Zijn grootste hit was Cow Cow Boogie, die hij in 1942 schreef met Don Raye en Gene DePaul voor Ella Mae Morse.
Carter overleed op 95-jarige leeftijd in Los Angeles aan de gevolgen van bronchitis.
Theodore Walter (Sonny) Rollins (7 september1930, New York City) is een Amerikaans jazzmuzikant en tenorsaxofonist. Sonny Rolling heeft al een lange productieve carrière in de jazz. Hij begon op zijn elfde, en speelde al voor zijn 20ste samen met Thelonious Monk. Tegenwoordig toert hij nog en neemt hij nog albums op. Leeftijdgenoten en muzikanten waarmee hij opnam heeft hij overleefd: John Coltrane, Miles Davis en Art Blakey.
Op 22 juni 1956 nam hij Saxophone Colossus op, één van zijn hoogst gewaardeerde albums. Op het album ook Tommy Flanagan (piano), de Jazz Messengers (Art Blakey)-bassist Doug Watkins en drummer Max Roach. Het was pas zijn derde album als bandleider, maar toch nam hij al zijn meest bekende nummer op: "St Thomas", een calypso afgeleid van een liedje dat zijn moeder zong in zijn jeugd: 'het was een traditional'. In de jaren '50 was Rollins een leidende kracht in wat later bekend werd als hard bop. In 1957 begon hij ook met het gebruik van bas en drums als begeleiding van zijn solo´s, bijvoorbeeld op de twee vroege opnames 'Way Out West' (Contemporary, 1957) en 'A Night at the Village Vanguard' (Blue Note, 1957).
Frustraties en albums
In 1959, toen hij gefrustreerd raakte met zijn - volgends hemzelf - muzikale beperkingen, nam hij een tweede (en beroemd geworden) verlof van de muziek. Om een zwangere buurvrouw niet lastig te vallen, ging hij oefenen op de Williamsburg Bridge. Zijn 'comeback'/album heette dan ook The Bridge.
Ook in de jaren ´60 bleef Sonny een van de avontuurlijkere muzikanten. Elk album verschilde hemelsbreed van de voorgaande. Hij deed latin/rtmes op 'What's New', haalde de avant-garde in met 'Our Man in Jazz', en herontdekte de normen op 'Now's the Time'. Hij speelde ook de soundtrack van 'Alfie'.
Wederom gefrustreerd nam hij zijn derde, en voorlopig laatste, verlof. Hij besteedde zijn tijd aan yoga, meditatie en Oosterse filosofieën. In 1972 raakte hij in contact met RandB, pop, en funk/ritmes. Hij had nu ook elektrisch versterkte gitaar en bas in zijn band. In deze periode speelde hij zijn solo´s zonder begeleiding. In 1985 kwam zijn album 'Solo Album' uit.
Zijn meest bekendheid behaalde hij met uitvoeringen op de album Tattoo You van de Rolling Stones uit 1981. Hij speelt op de nummers 'Slave', 'Waiting on a Friend' (de solo) en mogelijk 'Neighbours'.
Op 11 september 2001 was Sonny Rollins vlakbij het World Trade Center toen de torens instortten. Vlak daarna nam hij het live/album "Without a Song: The 9/11 Concert" op.
Overzicht
Rollins staat bekend om het feit dat hij eenvoudige, oppervlakkige of ongewone muziek gebruikt, en daarop een improvisatie baseert (Bijvoorbeeld: "There's No Business Like Show Business" op 'Work Time', "I'm an Old Cowhand" op 'Way Out West', en "Sweet Leilani" op 'This Is What I Do'). Hij heeft weinig nummers gecomponeerd, maar bekend gebleven zijn wel "St. Thomas", "Oleo", "Alfie's Theme" en "Airegin"
Zijn latere albums zijn niet zo bijzonder als zijn eerdere, maar zijn optredens zijn al, meer dan 25 jaar, nog steeds krachtig, en van een grootheid.
Zoals ieder jaar wordt het weer zomer, zoals ieder jaar zal Tien om te zien zijn (veel te veel) tenten weer opslaan aan de kust en daar de peis en vree verstoren.
Ik heb abslouut niets tegen festivals waar MUZIEK gespeeld wordt, maar bij Tien om te Zien is de muzikaliteit dikwijls ver te zoeken. Veelal gaat het om een hoop lawaai die als muziek beschouwd wordt, maar dan wel muziek zonder inhoud en melodie. Het lijkt er ook steeds meer op dat gevestigde waarden uit de Vlaamse showbizz, denken we aan Johan Verminnen, Will Tura ., wegblijven van het podium omdat hun muziek door het steeds jonger wordende publiek minder en minder geapprecieerd wordt. Zeg nu zelf, als je TOTZ bekijkt: het zijn ofwel liedjes geschreven voor kinderen (K3, M-Kids) die dan gewoonlijk nog barslecht gezongen zijn; of het gaat over carnavalsmuziek waar niemand een boodschap aan heeft, denken we aan Ik heb een toeter op mn waterscooter, gewoon afgrijselijk!! Wanneer gaat men eens terug echte goede muziek beginnen maken in Vlaanderen??
Ik spreek in de vorige alinea niet over Jazz en Blues, want voor die genres hebben we heel wat talent van eigen bodem, denken we hier aan André Donni (schitterende clarinettist en tenor-saxophonist), Roland van Campenhout (die zowat van alle markten thuis is) en nog zovelen die het Vlaamse muzieklandschap een prachtige kleur geven. Gelukkig is er nog Jazz en Blues!!!
Hillbilly Music is een naam die waarschijnlijk al velen onder u zullen gehoord hebben; maar wat is die Hillbilly music nu eigenlijk? In veel afbeeldingen worden de Hillbillies afgebeeld als een zootje ongeregeld in overall-broeken en met slechts een paar tanden in hun mond (kijk de sites met Hillbilly-humor maar na op het intenet!). Zoals ik hiervoor al proclameerde, Het is een stereotype. Het gaat hier weldegelijk om een volwaardige muziekstijl, die heel wat heeft bijgedragen tot de ontwikkeling van de hedendaagse countrymuziek.
Hillbilly Music, beter bekend als Country & Western (doch niet helemaal hetzelfde, de verschillen komen later nog aan bod) was de blanke Amerikaanse volksmuziek. Het was de muziek die ontstaan was in het arme, rurale zuiden van de USA Country & Western was meer dan jodelende cowboys, het genre kende een aantal varianten: Bluegrass, Western Swing, Honky-Tonk. Grote namen in de C&W waren Jimmie Rodgers, Gene Autry, Bob Wills en Hank Williams. Allemaal sterren van de Grand Ole Opry, de radio- (en later ook tv-)show die decennialang het summum van C&W-cultuur vertegenwoordigde.
In het kielzog van een periode van grote populariteit in het begin van de jaren vijftig, zouden enkele muzikanten met frisse ideeën nieuwe (zwarte) elementen aan de traditionele C&W toevoegen en zo zou Rockabilly ontstaan. In het algemeen veranderde de C&W zeer weinig, wat eigen is aan het zeer conservatieve karakter van de muziek en van het milieu waar het uit komt.
Ik heb hier al heel wat van de oude gloriën uit de Blues-wereld de revue laten passeren, maar ook vandaag wordt er nog fantastische bluesmuziek gemaakt; daarom één van de helden van vandaag: TERRY GARLAND
Wanneer Terry Garland de blues zingt, lijkt het alsof de luisteraar wordt meegenomen naar een nieuwe dimensie. Zijn bezielde songs en buitengewoon muzikaal inzicht maken Terry Garland tot een van de meest innoverende en gelauwerde bluesmuzikanten van de jaren 90. Terry is afkomstig uit Tennessee en zijn muzikale roots liggen bij de voorvaders van de blues. Gedurende zijn jeugd bestudeerde hij de sounds van Robert Johnson, Jimmy Reed, Blind Willie McTell, Howlin Wolf en Lightnin Hopkins. Zij inspireerden hem zijn roeping te volgen. "Ze speelden blues met een gitaar of piano, alleen dat. Zij wáren zelf muziek. Alleen een stem en een instrument", zegt Terry.
Garland bracht jaren door als gitarist bij verscheidene R&B-bands. Een belangrijk keerpunt in zijn carrière was toen hij voor het eerst alleen optrad. Er was geen weg terug, hij wist dat hij verder moest gaan op deze manier.
Terry Garland brengt country en delta blues covers aangevuld met origineel eigen werk. Zowel de slide- als de akoestische gitaar bespeelt hij meesterlijk en uiterst nauwkeurig. Zijn stuwende voet zorgt voor percussie en zijn vocale kunnen is een aangename verademing.
Een smaakvol en gereputeerd true-blues troubadour, die glimlachend de woorden van bluesveteraan John Lee Hooker herhaalt : "Its in me and its gotta come out!".
In zijn beginperiode, vlak na de Tweede Wereldoorlog, speelde Coltrane o.a. in de bands van Eddie "Cleanhead" Vinson, Dizzy Gillespie en Johnny Hodges. Halverwege de jaren 50 volgde hij Sonny Rollins op als tenorist in het Miles Davis kwintet, dat later met altist Cannonball Adderley tot sextet werd uitgebreid. De ritmesectie van deze groep bestond in de tijd dat de beroemde plaat 'Kind of Blue' werd opgenomen uit pianist Wynton Kelly, bassist Paul Chambers en drummer Jimmy Cobb. In deze periode (eind jaren vijftig) ontwikkelde Coltrane een zeer snelle speelstijl, die 'Sheets of Sound' wordt genoemd. Ook begon hij met het verkennen van de uithoeken van het harmonisch materiaal in de jazz: de LP 'Giant Steps' (1959) is hier het bekendste voorbeeld van. Coltrane speelde samen met diverse jazz-grootheden van zijn tijd, van Duke Ellington tot Miles Davis. Hij oefende gemiddeld 8 uur per dag. In 10 jaar tijd evolueerde hij van zeer getalenteerd Be-bop saxofonist tot het boegbeeld van de Amerikaanse Avant-garde jazz. Hij heeft een groot aantal opnames op zijn naam staan.
Kwartet
In 1960 formeerde hij zijn eigen kwartet met McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (bas) en Elvin Jones (drums). In deze bezetting speelde Coltrane naast tenorsax ook sopraansax. Bekende plaatopnames uit die periode: My Favorite Things, Ole, Africa Brass, Impressions, en A Love Supreme.
In 1966 verlieten McCoy Tyner en Elvin Jones de groep. Zijn vrouw Alice Coltrane (piano) en Rashied Ali (drums) namen hun plaats in. Het kwartet werd uitgebreid met Pharoah Sanders op tenorsax. In deze samenstelling maakte de groep experimentele muziek met een sterk religieuze inslag.
Invloed
John Coltrane heeft grote invloed gehad op hele generaties tenorsaxofonisten en andere jazz-musici. Solo's van Coltrane tijdens live concerten konden zeer lang duren. Het record schijnt te staan op 2 uur en 56 minuten. Zijn speelstijl kan omschreven worden als intens en emotioneel. Coltrane stierf aan leverkanker op 40 jarige leeftijd. Een van zijn drie zoons, Ravi, heeft zich eveneens tot een getalenteerd jazzsaxofonist ontwikkeld.
(Chicago, 12 april 1940) Amerikaans jazzpianist en -componist. Herbie Hancock wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke jazzmuzikanten van de tweede helft van de twintigste eeuw, een status vergelijkbaar met die van zijn mentor Miles Davis. In zijn muziek gebruikt hij ook elementen uit de funk, rock, blues, soul, gospel en klassieke muziek. Hij speelt zowel piano, keyboard als synthesizer.
Hancock leert piano spelen als hij zeven jaar oud is. Op zijn elfde speelt hij solo het eerste deel van een pianoconcerto van Mozart met de Chicago Symphony. Na gestudeerd te hebben aan Grinnell College wordt hij in 1961 uitgenodigd door Donald Byrd en niet veel later krijgt hij contract bij Blue Note Records.
Zijn eerste soloalbum, Takin' Off, komt uit in 1962. De verkoopcijfers van het album stijgen tot grote hoogten als datzelfde jaar Mongo Santamaria een eigen versie van Hancock's "Watermelon Man", afkomstig van dat album, uitbrengt en een grote hit wordt. Dit album brengt Hancock in de belangstelling bij Miles Davis. In 1963 wordt hij lid van Davis' band, waar hij zo'n vijf jaar blijft. Op aanraden van Davis gaat Hancock over op de Rhodes piano. Ook solo is hij succesvol. Hij componeert belangrijke jazznummers als "Maiden Voyage" en "Cantaloupe Island".
Hancock componeert de filmmuziek voor Michelangelo Antonioni's film Blow-Up, waarna hij vaker als filmcomponist gevraagd wordt. In 1969, nadat hij de groep van Miles Davis heeft verlaten, brengt hij een funkalbum uit, Fat Albert Rotunda, waarop de muziek staat die hij heeft gecomponeerd voor de televisieserie Fat Albert van Bill Cosby. Ook vormt hij dat jaar een sextet. Met dit sextet experimenteert Hancock met synthesizers en elektronische muziek. Gedurende deze tijd werkt hij soms onder de naam "Mwandishi", Swahili voor "schrijver". In 1973 houdt het sextet op te bestaan.
Na het uiteenvallen van het sextet ontdekt hij het Boeddhisme. Zijn muziek raakt beïnvloed door de funk van Sly & the Family Stone, wat goed te horen is op zijn album The Headhunters uit 1973. Dit album, gemaakt voor Columbia Records, slaat ook aan bij een poppubliek en wordt een van de succesvolste jazzalbums van die tijd. In 1976 komen oude leden van Miles Davis' kwintet uit de jaren zestig, waaronder Hancock bij elkaar voor een reünieconcert (Miles Davis zelf wordt echter vervangen door Freddie Hubbard). Onder de naam V.S.O.P. geven ze vanaf de jaren zeventig tot ver in de jaren negentig sporadisch tournees.
In 1983 scoort Hancock een grote hit met de single "Rockit", een van de eerste grote hits waarop gescratched wordt. De bijbehorende videoclip wordt veelvuldig gedraaid op MTV. In 1986 brengt hij het live-album Jazz Africa uit, waarop hij samenwerkt met de Gambiaanse koraspeler Foday Musa Suso. Datzelfde jaar wint hij een Oscar voor Beste Filmmuziek voor de soundtrack van de film 'Round Midnight.
Na de dood van Miles Davis in 1991 brengt hij samen met enkele vrienden een tribuut-album uit, A Tribute to Miles. In 1998 heeft hij succes met het album Gershwin's World, waar hij zijn eigen kijk geeft op het werk van George en Ira Gershwin.
Gisteren was het zeven jaar geleden dat Blues en Country Café COTTON FIELDS op de Antwerpse Groenplaats voor het eerst zijn deuren opende. Dit moest natuurlijk uitgebreid gevoerd worden met een live-optreden van de huis-band the Cotton Pickers waar ik deel van uitmaak als gitarist. Al van bij het begin van het optreden zat de sfeer er al flink in. Het ene schitterende blueswerk volgde het andere op en zowel voor publiek als muzikanten heeft het edel gerstenat rijkelijk gevloeid. Ook de muzikanten die niet altijd bij het maandelijkse optreden aanwezig kunnen zijn hadden zich toch vrijgemaakt voor deze verjaardag. Na een uurtje spelen kwam het moment dat de uitbater van de Cotton Fields, Mister Dee, zijn opwachting maakte om de blues te zingen. Ook hij was in uitstekende vorm!!
Het concert heeft geduurd tot ongeveer 20.00h en we hebben ons geen minuut verveeld, en naar mijn mening geldt hetzelfde voor het publiek.
Al zeg ik het zelf, het was een zeer goed optreden! En een fantastisch plezante namiddag!
Groeten,
Jay
PS als ik fotos van het optreden kan bemachtigen zal ik ze hier zeker publiceren!
Een van de laatste dagen dat de muziekwinkel "Jazz-Note" op de Antwerpse Oude Koornmarkt nog open was liep ik er nog eens binnen "For old time sake". Het was eigenlijk een beetje een droevig zicht: wat eens een zaak was vol schitterende jazzplaten was nu een lege winkel waar enkel nog wat CD's en DVD's in de afslag lagen voor 1, 2 en 3 . Uit die "overschotjes" heb ik toch nog een juweeltje gehaald voor 2 Euro. Het was namelijk de CD "Da Harlem at San Remo" met als artiesten 4 legendarische namen uit de jazz: Louis Armstrong, Eartha Kitt, Lionel Hampton en Sarah Vaughan. De CD bestaat uit een aantal Italiaanse klassiekers die door de vier voornoemde artiesten overgoten worden met een jazzy saus. En wat voor een saus... De arrangementen zijn gewoonweg schitterend te noemen. De geluidskwalitiet is fantastisch alleen moet ik wel opmerken dat bij een van de nummers van Hampton blijkbaar iets mis gelopen is met het mixen, het is zo dat het orkest de solo's van Lionel soms overstemd. Maar allé, als dat alles is dat op te merken valt op een hele CD, dan valt het al bij al heel goed mee. Om het genre van deze CD te bepalen is het niet zo eenvoudig, maar ik zou zeggen dat je het toch bij de Jazz mag rekenen. Voor de prijs van 2 is dit werkelijk een fantastisch koopje!
Eric Clapton: Deze kan een serieus stukske gitaar spelen!!!
Clapton werd in The Green, Ripley, Surrey (Engeland) geboren als zoon van de 16-jarige Patricia Molly Clapton en de 24-jarige Canadese militair Edward Walter Fryer die in Engeland was gelegerd. Fryer keerde nog voor Clapton's geboorte terug naar zijn echtgenote in Canada. Omdat zijn moeder nog erg jong was, werd Clapton opgevoed door zijn grootmoeder Rose, en haar echtgenoot Jack Clapp, die de stiefvader was van Clapton's moeder. Zijn moeder die doorging voor zijn zuster, trouwde met de Canadese militair Frank McDonald, en volgde haar echtgenoot naar Duitsland en later naar Canada.
"Ricky", zoals Clapton door zijn grootouders genoemd werd, was een stil kind met kunstzinnige aanleg en een goed verstand. Op 9-jarige leeftijd ontdekte hij de waarheid omtrent zijn afstamming. Hij trok zich nog meer terug in zichzelf en begon zijn schoolwerk te verwaarlozen. Toen Clapton eind jaren 50 met de opkomende Rock 'n Roll in aanraking kwam, was hij meteen begeesterd. Voor zijn dertiende verjaardag vroeg en kreeg hij een gitaar. Hij ging op zoek naar de oorsprong van de Rock & Roll en kwam bij de blues terecht. Op zijn 16e liet hij zich inschrijven bij het Kingston College of Art, maar al na een jaar werd hij weggestuurd.
Nu hij van school af was begon hij te werken in de bouwsector, samen met zijn grootvader. In zijn vrije tijd leerde hij de elektrische gitaar te bespelen die hij had gekocht nadat hij in contact was gekomen met de elektrische blues van onder meer Freddie King, B.B. King en Muddy Waters.
Begin 1963 richtte hij zijn eerste groep op: de bluesband The Roosters. Na de opheffing van deze band speelde hij een maand in de groep Casey Jones and The Engineers. In oktober werd hij opgenomen in The Yardbirds, waarvan hij 18 maanden lid zou blijven. Op een bepaald moment omvatte deze band de drie grootste Britse gitaristen van de jaren 60: Eric Clapton, Jimmy Page en Jeff Beck. De groep verwierf faam door zijn bluesgetinte rock, en Clapton verwierf de bijnaam waaronder hij nog steeds bekend is: Slowhand. Deze bijnaam kreeg hij omdat hij door zijn stijl van spelen regelmatig snaren brak, en hij deze dan ter plekke verving, terwijl het publiek hem begeleidde met traag handgeklap. De beide platen die hij met de Yardbirds uitbracht hadden veel succes. Desondanks verliet hij de Yardbirds in 1965, omdat hij vond dat de groep te veel de commerciële poptoer opging.
Van april 1965 tot midden 1966 maakte hij deel uit van John Mayall's Bluesbreakers. In deze periode kwam zijn talent definitief tot ontplooiing. Hoogtepunt was de LP Bluesbreakers With Eric Clapton, inmiddels een echte klassieker.
Eind 1966 richtte hij samen met bassist Jack Bruce en drummer Ginger Baker de groep Cream op. Met deze groep vestigde hij definitief zijn reputatie als de nummer één van de rockgitaristen. Door het uitbrengen van drie opeenvolgende sterke LP's, en door energieke en uitgebreide tournees, verwierf Cream een internationale reputatie die amper onderdeed voor die van de Beatles en de Rolling Stones. De optredens van de band kenmerkten zich in veel improvisatie, waarbij alle drie de bandleden hun muzikale talenten ten volle konden uiten. De karakters van de drie leden waren echter zo sterk dat ze voortdurend met elkaar botsten, waardoor de band geen lang leven beschoren was. Maar hoewel de band slechts twee jaar bestond, wordt hij toch beschouwd als een van de voornaamste van die periode.
Vervolgens trad Clapton een tijdje op als gastmuzikant met Delaney & Bonnie, die het voorprogramma van de tournee van Blind Faith hadden verzorgd. In de zomer van 1970 leidde dit tot de oprichting van Derek and The Dominos. Ook deze band maakte het niet lang: na één LP en een Amerikaanse tournee was het opnieuw over. Dit leverde echter wel de klassieke dubbel LP "Layla and other assorted love songs" en een dubbele live LP "In concert" op. Layla wordt nog steeds gezien als één van de hoogtepunten in de populaire muziek. Door de combinatie van getalenteerde en gedreven muzikanten en een zeer persoonlijke benadering van de songs, ontstond een echte klassieker. Met name de inbreng van gitarist Duane Allman bracht het geheel op een hoog niveau.
Ondanks zijn professionele successen ging het Clapton in deze periode privé niet voor de wind. De druk van zijn carrière, zijn (voorlopig) onbeantwoorde gevoelens voor Patti Boyd (de echtgenote van zijn vriend George Harrison)en zijn verslaving aan heroïne maakten dat hij van de scène verdween. Na een onderbreking van drie jaar wist hij met de hulp van Pete Townshend (The Who) van zijn verslaving af te komen. Hij had een rol in de verfilming van Townshend's rock-operaTommy, en begon weer platen op te nemen. Zijn stijl had echter een verandering ondergaan: de nadruk lag minder op de muzikant, meer op de vocalist en componist, minder op de blues ook. Dit werd hem door veel van zijn vroegere fans en door veel critici niet in dank afgenomen.
Aan het einde van de zeventiger jaren kreeg hij opnieuw te maken met een verslaving, ditmaal aan alcohol, waardoor hij in 1981 zelfs in het ziekenhuis belandde. Ondertussen was hij in 1978 ook gehuwd met de reeds eerder genoemde Patti Boyd, die inmiddels van Harrison was gescheiden.
Gedurende de jaren tachtig bleef hij met groot succes albums uitbrengen, alhoewel hij nooit meer de immense populariteit bereikte van de jaren zeventig. In 1987 werd hij lid van de Anonieme Alcoholisten, en sindsdien lijkt zijn alcoholverslaving onder controle. Tijdens de opnamen van het album Behind the sun in 1985 gingen leerde hij Yvonne Khan Kelly kennen, met wie hij een verhouding én een kind kreeg: zijn oudste dochter Ruth (°1985). Clapton verliet Patty Boyd, en in 1988 scheidden zij. De verhouding met Kelly duurde echter niet lang, en Clapton vond in het Italiaans model Lori Del Santo een nieuwe levensgezellin. Uit deze verhouding werd in 1986 een zoon, Conor geboren.
Aan het begin van de jaren negentig beleefde hij privé weer harde tijden. In een helikopterongeval eind 1990 kwamen drie van zijn beste vrienden om het leven: gitarist Stevie Ray Vaughan en twee leden van Claptons crew, Colin Smythe en Nigel Browne. Op 20 maart1991 viel zijn vierjarig zoontje Conor uit een raam op de 53 ste verdieping van een wolkenkrabber waar zijn moeder woonde in Manhattan (New York). Clapton drukte zijn verdriet hierover uit in het nummer "Tears in Heaven" waarmee hij in 1992 een Grammy-award won.
Met de verschijning van het album "From the Cradle" in 1994 boorde Clapton weer zijn oude bronnen aan en de traditionele blues gingen weer een prominentere rol spelen in zijn muziek (zie The blues (1999), Riding with the King (2000)...).
In 1997 richtte hij op het eiland Antigua het Crossroads Centre op, een internationaal afkickcentrum voor alcohol-, drug- en andere verslavingen.
In januari 2002 trouwde hij met Melia McEneryin dezelfde kerk waar hij tien jaar geleden afscheid heeft genomen van zijn zoon). Het echtpaar kreeg twee dochters, Julie Rose (2001) en Ella Mae (2003).
In 2004 verleende Clapton zijn medewerking aan de nieuwe CD van zijn oude vriend Rod Stewart, genaamd "Stardust".
In 2005 kwam Eric Clapton met nieuw werk naar buiten op het album "Back Home".
Jazz: een feest!!! Optreden in Café Cotton Fields (Groenplaats, Antwerpen)
Vorige Zondag speelden in Café Cotton Fields op de Antwerpse Groenplaats het Jazz-trio dat ik hier al eens besproken had nl Little Eddy (keyboard), Jef Tommeleine (tenorsax) en Jean Groenen (Gitaar).
Toen ik naar Antwerpen reed was het koud en er vielen vlokken natte sneeuw, dus ik dacht dat het optreden niet zou doorgaan, maar toen ik er tien minuten zat, kwamen de muzikanten binnen!
Voor dat de muziek begon was er eigenlijk maar weinig volk in het café (door het slechte weer), maar er kwamen heel wat mensen af op de swingende Jazz-muziek van het trio. Ze speelden jazz die voor iedereen toegankelijk is (Eddy noemt het soms Plezante Jazz). Op die manier zat iedereen aandachtig te luisteren.
De interactie tussen de drie muzikanten is gewoonweg fantastisch te noemen. Ze moeten maar naar elkaar kijken en de één weet wat de ander bedoelt!
Ook de Café-Uitbater, Mister Dee, was goed in vorm. Op een bepaald moment nam hij de micro en begon samen met het trio de Blues te zingen: schitterend!!!
Zo volgde die avond het ene nummer het andere op. De muzikanten lieten fantastische solos horen en het manneke in Eddy zijn keyboard (=de drumcomputer) deed mee voor het swingende tempo er goed in te houden.
Als je deze namen op een affiche tegenkomt is het zeker de moeite om te gaan luisteren. Zelfs kou en sneeuw houden deze doorwinterde jazz-muzikanten niet tegen!!!
Veelal hoor je muzikanten spreken met de woorden majeur en mineur, MAAR wat betekent dit alles. Hier even de uitleg...
Mineur is een aanduiding uit de muziek, die aangeeft dat een muziekstuk wordt gespeeld in een toonsoort met een kleine terts. Letterlijk betekent mineur 'de mindere' of 'de kleinere' en is het tegenovergestelde van majeur.
In de muziek spreekt men wel van kleine en grote intervallen. Op z'n Frans heet dat dan respectievelijk mineur en majeur.
Voorbeeld: Deze ouverture is gecomponeerd in e mineur. Of ook wel e kleine terts of kortweg e klein
Bij mineurtoonsoorten gebruikt men bij vermelding het liefst een kleine letter, in tegenstelling tot majeurtoonsoorten die meestal met een hoofdletter worden aangeduid.
Mineurtoonladders worden vaak in filmmuziek gebruikt, met name tertsverwantschappen klinken erg filmisch. Dit is bijvoorbeeld de akkoordenprogressie van C mineur naar E mineur. Voorbeelden hiervan zijn Nino Rota'sGodfather Waltz en John Williams' soundtrack van E.T.. Daarnaast wordt de mineurtoonsoort ook vaak gebruikt als de muziek droevig of boos moet overkomen op de luisteraar.
Mineur is een 6e trap van het majeurstelsel. Melodisch en harmonisch mineur worden gebruikt om op de 5e trap van mineur een dominant septiem te krijgen zodat deze terugleidt naar de 1e trap.
Majeur (Fr.: groter) is een term uit de muziek, en wordt gebruikt bij het onderscheiden van toonsoorten, toonladders en intervallen. De majeur toonladder wordt ook wel de Ionische toonladder genoemd, deze toonladder stamt af van de 'witte toetsentoonladder' in C.
Bijvoorbeeld de toonladder G majeur, G grote terts, of kortweg G groot:
De intervallen van een majeurtoonladder zijn van laag naar hoger: I--1--II--1--III--1/2--IV--1--V--1--VI--1--VII--1/2--VIII Noot nummer VIII is noot nummer I alleen dan een octaaf hoger. Na noot nummer VIII komt weer een hele interval zoals van I naar II.
Bij het noteren van een majeurtoonsoort, gebruikt men hoofdletters, bij mineur kleine letters. Bijvoorbeeld: E (E majeur) en e (e mineur).
Soms wordt het klanklandschap van een majeurtoonaard omschreven als hard, terwijl dat van de mineurtoonaard zacht genoemd wordt. Meestal staan extroverte, vrolijke melodieën in een majeurtoonaard, introverte en droevige melodieën in een mineurtoonaard. Denk maar aan de uitdrukking: iets verloopt in mineur, een mineure stemming.
Een paar weken geleden woonde ik een optreden bij in Luik van een lokale jazz-groep. Het optreden begon heel goed moet een aantal standards (zowel vocaal als instrumentaal) met werken van grootmeesters als Ellington en Basie. De (jonge) zangeres deed erg haar best om de vocale capaciteiten van Ella Fitzgerald te benaderen, maar dat ging wel boven haar petje. Ik vond het toch een goed probeersel
Tijdens de pauze sprak ik met de muzikanten over de de jazz en vroeg hen ook wat ze in het volgende deel gingen brengen. Het antwoord was nog wat traditionele jazz en een paar verzoeknummers. Toen ze die traditionele jazz speelden was ik nog zeer geboeid. Maar toen ze vroegen om verzoeknummers was het hek helemaal van de dam! Mensen begonnen te vragen om popnummers, moderne muziek en dergelijke. Het ergste van de zaak is dat het, zo goed begonnen, jazz-groepje die dingen nog speelde ook. Dit was voor mij een koude douche na een puik eerste deel. Als je aankondigt dat je een jazz-optreden geeft, hou je dan aan de afspraak. Natuurlijk een paar afwijkingen op de standaard jazz zijn altijd mogelijk, maar hedendaagse radio-hits waren toch wel te veel van het goede voor mij.
Ik ben dan maar in mijn auto gestapt en naar huis gereden met een CD van Oscar Peterson op de achtergrond
PS de bijgaande foto is NIET genomen tijdens het desbetreffende optreden.
Webster werd geboren in Kansas City, Missouri, wordt gezien als één van de drie meest belangrijke swing tenoren (naar zijn instrument, de tenor sax) met Coleman Hawkins (Webster's belangrijkste invloed) en Lester Young. Hij stond bekend om zijn harde, geraspte en brutale uithalen, terwijl hij in ballads ook warm en sentimenteel kon spelen. Webster leerde piano en viool spelen op jonge leeftijd, voordat hij met de saxofoon om leerde gaan. Toen Bud Johnson hem eenmaal de technieken van het saxofoon spelen leerde was hij verkocht en voegde hij zich bij de Young Family Band (toen nog met Lester Young). In de jaren 30 van de vorige eeuw spendeerde hij de nodige tijd met verschillende orkesten, waaronder die van Andy Kirk, Fletcher Henderson, Benny Carter, Willie Bryant, Cab Calloway en de band van Teddy Wilson.
In 1940 werd Ben Webster de eerste tenor solist in het orkest van Duke Ellington. In de daaropvolgende drie jaar speelde hij op vele beroemde albums, waaronder Cotton Tail en All Too Soon. Na drie productieve jaren met Duke Ellington verliet hij de band in een boze bui de band in 1943 en knipte hij een pak van Ellington aan stukken. Hierna speelde hij in New York City, als bandleider en lid. Hieruit vloeide onder meer korte samenwerkingen met Raymond Scot, John Kirby en Sid Catlett voort.
Met Art Tatum nam hij ook nog een klassieke set op, maar in 1964 besloot hij t egaan toeren met Amerikaanse jazz-muzikanten in Kopenhagen. In zijn laatste decennium als muzikant speelde hij alleen daar nog. Ondanks het feit dat hij bekend stond als een moeilijk persoon speelde hij met de grootste muzikanten die de jazz gekend heeft. Bovendien was zijn speelstijl een invloed voor latere beroemdheden als Archie Shepp, Lew Tabackin, Scott Hamilton, David Murray en Bennie Wallace.
Eldridge werd in Pittsburg geboren en begon zijn professionele carrière al op 16-jarige leeftijd. In het begin speelde hij in de bands van onder meer Fletcher Henderson, Gene Krupa en Artie Shaw. Later richtte hij zich meer op het uitbrengen van eigen solo-albums. In 1936 richtte hij met zijn broer Joe Eldridge (saxofinist en componist) een eigen achtkoppige band op. Vele jaren later, in 1950, werd hij in Amerika als ouderwets bestempeld en verhuisde hij naar Parijs waar hij toerde met Benny Goodman. Tevens bracht hij met Claude Boiling een cd uit met de titel Fireworks waarop ze de verder borduurden op een cd met dezelfde titel van Louis Armstrong en Earl Hines uit 1928.
In 1951 keerde hij weer terug naar Amerika waar hij samenwerkte met grootheden als Benny Carter, Johnny Hodges en Ella Fitzgerald. Ook nam hij enkele goed ontvangen albums met Coleman Hawskins op. Rond 1970 werd hij getroffen door een beroerte. Ondanks dat liet hij zich tussen 1970 en 1980 nog vaak zien in New York als bandleider. In de nadagen van zijn leven trad hij nog regelmatig publiekelijk op. Opvallend genoeg niet met zijn trompet, maar vooral als zanger, drummer en pianist.
Alton Glenn Miller (1 maart1904 15 december1944) was een Amerikaanse jazzmuzikant en orkestleider toen de swing populair was. Eén van zijn bekendste composities is In the Mood.
Tijdens de dertiger jaren speelde hij als trombonist bij verschillende big bands. Hij realiseerde zich dat, door zijn typische sound, gevormd door het samenspel van een klarinet en een tenor-saxofoon die de melodielijn spelen en een aantal saxen die harmoniseren te versterken, zijn band een herkenbaarheid kreeg die haar populair maakte.
Andere zeer bekende hits zijn: Chattanooga Choo Choo, Pennsylvania 6-5000, String of Pearls en Moonlight Serenade.
In 1942 nam hij dienst bij het Amerikaans leger en werd tot kapitein benoemd. Hij werd orkestleider van de Army Air Force Band met als taak optredens te verzorgen voor de Amerikanen overzee.
Op 14 december1944 zou hij van Engeland naar Parijs vliegen maar kwam daar nooit aan. Officieel was het toestel neergestort in het Kanaal. Aangezien zijn lichaam en het wrak van het vliegtuig niet werden teruggevonden gaf zijn dood aanleiding tot speculaties.
Een bewijs voor de officiële doodsoorzaak zou kunnen worden gevonden in de verklaring die bommenwerperpiloten aflegden. Op de dag dat Glenn Miller verdween zagen zij eenzelfde type vliegtuig onder zich vliegen op het ogenblik dat zij boven het Kanaal hun bommen dropten na een afgebroken missie.
Collins werd geboren in Texas, Leona als een ver familielid van Lightnin' Hopkins en groeide op met muziek en gitaar. Gedurende de jaren 40 en 50 nam hij de bluesgeluiden en -stijlen uit Texas, Mississippi en Chicago in zich op. Later zou hij deze geluiden op z'n eigen manier gebruiken.
Collins vormde zijn eerste band in 1952 en was twee jaar later de de hoofdspeler in verschillende bluesclubs in Houston. Op het einde van de jaren 50 koos hij als gitaar de Fender Telecaster en ontwikkelde een eigen geluid met onder andere z'n "attack" vingerstijl. Albert begon op te nemen vanaf 1960 en gaf vele singles uit, waaronder vele instrumentale zoals Frosty. In de lente van 1965 verhuisde hij naar Kansas City.
Vele opnamestudios in Kansas City waren echter gesloten in de helft van de jaren 60. Om toch te kunnen opnemen, verhuisde hij dan maar naar Californië in 1967. Nadat hij een optreden had gegeven met Canned Heat introduceerden leden van deze band hem bij Liberty Records. Collins tekende, en gaf z'n eerste LP uit onder Imperial Records, een zusterlabel, in 1968.
Albert verbleef nog vijf jaar in California, waarna hij in 1973 naar Texas verhuisde en er een nieuwe band vormde. Hij tekende bij Alligator Records in 1978. Hij nam Ice Man op en gaf het ook uit. Zeven albums volgden nog onder Alligator Records, voordat hij in 1990 bij Pointblank tekende.
Kenmerkend voor het werk van Mingus is de combinatie van in de big band- en rhythm and blues-traditie gewortelde arrangementen met bebop-achtige improvisaties. Zijn band vormde de sprinkplank voor jazzvernieuwers als Eric Dolphy en Roland Kirk.
Het album The Black Saint and the Sinner Lady (1963) wordt door velen als Mingus' meesterwerk beschouwd. Mingus Ah-um (1959) en Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus (1963) zijn toegankelijke kennismakingen met zijn werk.
Charles Mingus stond bekend als een grillige, soms opvliegende persoonlijkheid die periodes van manische bedrijvigheid afwisselde met maandenlange lethargie. Hij wordt wel beschouwd als de aanstichter van de vooral onder rock 'n' roll-artiesten populair geworden gewoonte om op het podium muziekinstrumenten te vernielen. (De leden van de rockgroep The Animals zouden dit gedrag hebben gekopieerd van een Mingus-optreden dat zij bijwoonden.)
Zijn vader leerde hem trompet en piano op vijfjarige leeftijd, maar toen hij zeven was, na tuberculose te hebben gehad, concentreerde hij zich op de piano. Hij verwierf snel de reputatie van een technisch briljante en melodisch inventieve jazzpianist, en werd een regelmatige gast in radioprogramma's. Hij maakte zijn eerste optreden in de Carnegie Hal in 1949.
In 1993 leed Oscar aan een ziekte die zijn linkerkant verzwakte, waardoor hij rustig moest blijven gedurende twee jaar. Hij is er overheen gekomen en is nu nog steeds bezig met optreden, opnemen en componeren zoals vanouds. In 1997 ontving hij een Grammy Award voor zijn gehele carrière en een Internationaal Jazz Hall of Fame Award, het bewijs dat Peterson nog steeds als een van de grootste jazzmuzikanten wordt gezien.
Zijn werk heeft hem door de jaren heen zeven Grammy Awards opgeleverd. In 1978 werd hij in de Canadese Music Hall of Fame opgenomen. Hij is eveneens in de Juno Awards Hall of Fame en de Canadese Jazz and Blues Hall of Fame opgenomen.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
