Dit is alvast een korte beschrijving over het leven van Blues Legende Howlin Wolf. Een uitgebreide biografie volgt later.
Chester Arthur Burnett, genoemd naar een negentiende eeuwse president, kreeg een bijnaam die synoniem staat voor de kracht van de blues, Howlin' Wolf.Hij werd in 1910 geboren in West Point, Mississippi. Hij werd er vrij jong beïnvloedt door Charley Patton, Willie Brown, en Sonny Boy Williamson 2. Na W.O.II vestigde hij zich in Memphis,Tennessee, en speelde lokaal biij een aantal blues-groepen. Hij was een begaafd harmonica-speler en bundelde omstreeks 1950 zijn krachten om de electrische gitaar onder de knie te krijgen. Al spoedig nam hij een plaat op bij Sam Phillips' Recording Service in Memphis. Hij tekende bij Chess Records in 1953, alwaar hij Spoonful, Little Red Rooster, Back Door Man, I Ain't Superstitious, Smokestack Lightnin' en Killing Floor opnam. In de jaren zestig bleef hij er als blues-muzikant torenhoog uitsteken. In 1976 stierf hij dichtbij Chicago.
Hoewel er na de verwoestende doortocht van Hurricane Katrina er momenteel weinig sprake zal zijn van een georganiseerd leven in New Orleans, heeft deze stad toch in het verleden een typische blues-sound geleverd: the New Orleans Blues. Laat ons hopen dat de stad snel terug opgebouwd is en dat het gewone (blues-) leven gauw terug kan hernemen....
De oorspronkelijke Blues van New Orleans werd aangedreven op het ritme van de piano en de blaasinstrumenten. De typische sound van daar is ook doorspekt met Caraïbische invloeden en ritmes die een echte feest-atmosfeer uitademen. In tweede instantie vindt men ook veel invloeden uit de Dixieland-stijl die ook een onlosmakelijk deel uitmaakt van de muziek uit die streek. De muziek heeft een vriendelijk en opgewekt karakter, hoe somber de teksten ook mogen zijn. De ritmes op zich hebben een duidelijk luiheidsgevoel, maar op de achtergrond horen we toch relatief complexe ritmes met een hoofdslag die net ietsje achter de tel valt. Qua vocalisering zijn is er in de New Orleans Blues veel verscheidenheid: van emotioneel, laid-back over crooning tot luidkeelse Gospelgezangen.
Miles Davis werd geboren in Alton, Illinois, in een relatief welgestelde zwarte familie. Zijn vader was een succesvolle tandarts in East Saint Louis.
Zijn moeder was een redelijk goede pianiste die wilde dat hij viool zou leren spelen. Maar van zijn vader kreeg hij voor zijn dertiende verjaardag een trompet, waar hij zich onmiddellijk op toelegde.
Toen Miles Davis vijftien was speelde hij voor publiek met bandleider Eddie Randall en studeerde hij onder trompettist Elwood Buchanan. Tegen de mode van die tijd in benadrukte Buchanan het belang van spelen zonder vibrato, en Miles Davis zou deze kenmerkend heldere toon zijn hele carrière behouden.
Eerste New Yorkse periode
In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band had gespeeld, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs voor de Juliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij onmiddellijk op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins.
Tegen 1949 had hij aan zijn 'proeftijd' als medespeler voldaan, zowel op het podium als op de plaat. Zijn eigen opnamecarrière begon op te bloeien.
In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking zou de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken blijven bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten zouden de eerste tien jaar slechts beperkt gepubliceerd worden.
1.Heroïne
Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Tegen 1950 had hij, net als veel van zijn tijdgenoten, een serieuze heroïneverslaving opgelopen, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnames.
In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat verloren te gaan. Hij speelde veel sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en in 1954 keerde hij terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Echter, die dacht onterecht dat het met zijn gebit had te maken. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer had gebruikt, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.
2.Terug in New York: het Miles Davis Quintet
Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk tenor- en later sopraansaxofoon) en soms enkele andere bekende jazzartiesten zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas).
Muzikaal ging de groep door waar Davis in zijn sessies in de late jaren veertig was opgehouden. Ze vermeden de rythmische en harmonische complexiteit van de overheersende bebop en Davis kreeg
de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale muziek kon leren doorgronden. Dit was namelijk al een levenslange obsessie voor hem.
Deze opnames, beginnend met Relaxin' with the Miles Davis Quintet, zouden samen met de 'Birth of the Cool'-opnames uit 1948 het geluid bepalen van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.
1.Miles Ahead en Milestones
Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf alweer verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn meesterschap over zijn instrument toonde.
Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze bigband had een gedreven kopersectie die fraai was gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee ook het gevecht aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam.
Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Miles Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (vakkundig door Coltrane begeleid), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de Dorische en Aeolische modi met de vrije improvistionele modale stijl die Davis zich eigen zou maken.
Op zondag 30 oktober is er in Rupelmonde weerom een muziekgebeuren waaraan ik zal deelnemen; nl. het Muziektreffen. Het is een namiddag en avondvullend programma met optredens van fanfares, harmonieën en brass bands. Iedere deelnemende formatie zal +/- één uur spelen. Het zijn voornamelijk stukken uit hun eigen repertorium. Alles gaat van start om 15.00 in de Clara Hamendtzaal, Hellingstraat te 9150 Rupelmonde. Voor meer informatie mag je me steeds mailen stantonproductions@worldemail.com Gelieve in de onderwerpsregel even Muziektreffen te vermelden.
Wanneer mensen denken aan een harp denken ze meestal aan het grote instrument met de vele snaren of het harpje waarmee Engelen soms worden afgebeeld in de oude religieuze kunst. Maar naast deze bekende harpen heb je er ook eentje dat gemakkelijk in je zak past en zelfs geen snaren heeft. Het namelijk the Blues Harp. Een Blues Harp is eigenlijk niet meer of niet minder dan een mondharmonica die gestemd is in een bepaalde toonaard (in tegenstelling met de chromatische mondharmonicas). Deze Blues Harpen worden al jaren gebruikt in de traditionele bluesmuziek (Delta-Style) om bepaalde impulsen te geven maar zijn ook geschikt om schitterende solos op te geven. De goede Blues Harpenisten hoef je niet alleen in The States te zoeken. Ook in België vind je een aantal begenadigde spelers! Onder de grote Amerikaanse Blues Harp-spelers vind je onder andere Sonny Boy Williams.
Er bestaan vele soorten van Blues. De stijl en kenmerken zijn dikwijls geografisch bepaald. Om u een idee te geven van welke stijlen en stromingen er in bestaan ga ik hier regelmatig eens een stukje schrijven over een bepaalde soort van Blues. Vandaag begin ik met de Delta Blues.
De Delta Blues komen uit het diepe Zuiden van de Verenigde staten; meer bepaald uit de Mississippi Delta. Deze plaats wordt wel eens de Geboorteplaats van de Blues genoemd. In den beginne waren het voornamelijk de zwarte Afro-Amerikaanse slaven die op de plantages deze vorm van muziek beoefenden. Het was voornamelijk muziek die gedomineerd werd door begeleidingen op gitaar. Hoewel de muzikanten normaal gezien in een groep speelden werd op de eerste opnamen in de jaren 20 gebruik gemaakt van solo-artiesten die zichzelf begeleidden op gitaar (ook slide-gitaar). Ze zongen krachtig en passioneel en legden zo hun diepste zielenroerselen bloot. De teksten op zichzelf waren ook heel passioneel en kunnen in hun beste vorm beschouwd worden als sterke poëzie. De originele vorm van de Delta Blues blijft tot op heden bestaan en wordt voortgezet door nieuwe generaties van jonge muzikanten die in de oude traditie blijven spelen.
Big Joe Williams niet te verwarren met Big Joe Turner, die ik hier al eerder besprak!
Bluesgrootmeester Big Joe Williams werd geboren als Joe Lee Williams op vrijdag 16 oktober 1903 te Crawford, Mississippi. Big Joe Williams was waarschijnlijk een van de arrogantste en vechtlustigste mannen die op aarde heeft rondgelopen met een gitaar in de hand. Maar tegelijkertijd was hij ook een briljante bluesmuzikant: een begenadigde songschrijver, krachtige vocalist en ongelooflijk idiosyncratisch gitaarspeler. Ondanks zijn reputatie als vechtersbaas genoot hij een enorm respect van de andere muzikanten. Ze kozen er toch voor om soms niet met hem te spelen, want als je met hem speelde was dat volgens ZIJN regels. Volgens zijn protégé Davit Honeyboy Edwards was Williams in zijn vroege Delta-dagen een muzikant die zowat op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen gespeeld heeft van Memphis over New Orleans tot Chicago. De platenmaatschappijen waarvoor hij gewerkt heeft zijn vele zoals Vocalion, Paramount, Bluebird, Prestige etc. Williams gebruikte zijn gitaar dikwijls als guitar-as-drums waarbij hij op de klankkast klopte, tegen de nek tikte, de snaren liet knallen en heel wat effecten toevoegde. Iedereen kent wel de gitaar als een instrument om melodieën mee te maken, maar in de Afrikaanse traditie bestond ook het feit van een snaarinstrument als percussie te gebruiken. Dit is iets wat Big Joe Williams wist en ook perfect beheerste.
Een term die je in de Blues-muziek soms hoort is Juke Joint. Zoals bijvoorbeeld in de zin See you at the Juke Joint, Baby. Een term die door en door Amerkaans is en wel goed in het gehoor ligt door de alliteratie. Maar wat is nu een Juke Joint??
Eerst en vooral wil ik hierbij zeggen dat het absoluut niets te maken heeft met drugs.
Een Juke Joint is eigenlijk een informele bijeenkomst van Bluesmuzikanten die een concert geven. Wegwijzers met daarop Juke Joint moet je niet zoeken in de Mississippi-Delta aangzezien het meestal gaat om onaangekondigde optredens. De term zelf zou zijn oorsprong hebben in de West-Afrikaanse talen waarin Juke ongeveer hetzelfde zou betekenen als Wicked (een goeie Nederlandse vertaling vond ik hier niet voor). Juke Joints zijn er voor bekend dat ze nogal rumoerig zijn. Op de meeste van die samenkomsten kan je drinken (véél drinken!), eten, dansen en soms zelfs gokken (ook al is dat meestal illigaal dan). Maar steevast word je ontvangen met Zuiderse gastvrijheid!
Prachtig optreden in café "Cotton Fields" (Antwerpen)
Gisteren was ik aanwezig in café Cotton Fields op de Antwerpse Groenplaats. Daar vond een prachtig Jazz-concert plaats. De artiesten waren niet van de minsten: - Little Eddy Murlot (Keyboard) - Jef Tommelijn (Tenorsax) - Jean ?? (gitaar) (zijn familienaam ontsnapt mij even) Toch mensen die al heel lang meedraaien in de Jazz en dus alle knepen van het vak kennen. De muziek die zij brachten was een soort Jazz dat voor iedereen toegankelijk was. Altijd gespeeld met een aanstekelijk optimisme. Het trio mengde zich regelmatig in het publiek zodat iedereen zich betrokken voelde bij het gebeuren. Je kon dadelijk zien dat de muzikanten perfect afgestemd waren op elkaar; dit komt natuurlijk omdat ze goeie muzikanten zijn die al lang met elkaar optrekken. Pianist Little Eddy is een opmerkelijk muzikant die in zijn muziek zeker niet Litlle is. Hij beheerst het keyboard perfect is niet vies van hier en daar een aantal effecten te gebruiken. Hij maakt ook gebruik van de ingebouwde drum-computer die in zijn keyboard aanwezig is, dit geeft zeker extra schwung aan de muziek. Jef Tommelijn is voor mij persoonlijk een van de beste tenorsaxen die ik ken (en ik ken er heel wat!). Hij speelt met het grootste gemak alle nummers en heeft ook veel contact met zijn publiek. De klanken die hij uit zijn sax haalt gaan van teder tot brutaal dus alles wat je nodig hebt in de Jazz. Ik heb hem gisteren nog gezegd: Zò moet een tenorsax klinken! Gitarist Jean is iemand die nog op de klassieke wijze speelt, zonder veel ornamenten en effecten. Dit maakt hem juist zo goed. Hij is zowel goed in het solo spelen en het begeleiden. Hij speelt gewoonlijk heel zacht maar indien nodig stelde hij het geluid wat bij zodat hij zich goed kon laten gelden in een aantal mooie solos. Het was een zeeer aangename namiddag en voor wie de namen van deze artiesten ergens leest zeker een aanrader om naar een optreden te gaan!!
Stan Getz werd geboren in Philadelphia in 1927. Zijn familie was van oorsprong Russisch. Als tiener kreeg hij een doorgedreven training in bigbands door ondermeer Benny Goodman, Stan Kenton en Woody Herman. Bij de laatst vernoemde werd Stan Getz een ster.
Gedurende de late jaren 50 ging het minder goed met Getz, hij had namelijk een drugprobleem. Rond die tijd heeft hij ook een tijd in Kopenhagen gewoond. Na zijn terugkeer en wanneer hij min of meer afgekickt was ging hij terug werken voor het platenlabel Verve. Hij ging dan ook toeren met de Norman Granz Jazz at the Philharmonic in de USA en Europa. Zijn wereldwijde bekendheid kwam er wanneer Getz begon met spelen van Braziliaanse en Latijnse ritmes. Deze werden bekend onder de naam Bossa Novas. Na zijn Latijnse periode ging Stan Getz zich meer toeleggen op meer uitdagende Jazz, bemerkenswaardig zijn hier zijn samenwerkingen met Bill Evans en Elvin Jones.
Gedurende 4 decennia was Stan Getz een van top tenor-saxofonisten. Hij werd al vroeg beïnvloed door Lester Young, maar hij groeide op zelf een invloed te zijn voor de volgende generaties van saxophonisten. Zijn onmiskenbare toon en zijn gepolijst spel leverden hem de bijnaam The Sound op. Getz was een uitstekend performer bij wie het nooit aan inspiratie ontbrak.
McKinley Morganfield, beter bekend als Muddy Waters werd geboren op 4 april 1915 en staat bekend als de vader van de Chicago Blues. De eerste opnames van Muddy gebeurden op een katoenplantage in het diepe Zuiden van de States in samenwerking met Alan Lomax. Wanneer hij verhuisde naar Chicago ruilde hij zijn vertouwde akoestische gitaar in voor een elektrisch exemplaar. In Chicago werd Muddy Waters enorm populair bij de zwarte bevolking en kreeg ook de kans om in grotere bars en clubs te spelen. In het begin was het gewoon Muddy met zijn gitaar die speelden, maar later bracht hij er nog een bas, een ritme-sectie en een mondharmonica bij. Dit werden de instrumenten bij uitstek voor de Chicago Blues. Met zijn diepe, rijke stem en zijn charismatische persoonlijkheid werd Muddy Waters al gauw een van de meest bekende mannen in de blueswereld van Chicago. Zelfs BB King zou Muddy later erkennen als de Boss Of Chicago. Gedurende zijn Tournees in Engeland tijden de zestiger jaren was het waarschijnlijk voor de eerste keer dat ze daar dit soort muziek in zon zwaar versterkte vorm hoorden. Hij moet daar blijkbaar een serieuze indruk nagelaten hebben want the Rolling Stones hebben zichzelf genoemd naar de hit van Muddy Waters Rollin Stone. Andere bekende nummers van Muddy zijn o.a. Hoochie Coochie Man, Ive got My Mojo Working en Long Distance Call. Muddy Waters stierf op 68-jarige leeftijd in Westmont, Illinois en is begraven op het Restvale Cemetary nabij Chicago.
Fats Domino werd geboren in 1928 in New Orleans. Als kind speelde hij al piano en zong hij. Eigenlijk was zijn moedertaal het Frans. Zijn eerste publieke optreden deed hij al op 10-jarige leeftijd. In de jaren 40 kwam hij in aanmerking met Dave Bartholomew, die later de schrijver zou worden van vele van Fats hits. In 1949 tekende Fats Domino een contract met Imperial Records en bij zijn eerste plaat vergewiste hij er zich van dat hij zeker het nummer Hey La Bas kon opnemen. La Bas was namelijk ook de naam van de Voodoo-god van het geluk. Het werd een plaat gewijd aan de muzikale historie van New Orleans. Fats Domino kwam in de Rock n Roll scène in 1959 met het lied Aint that a Shame, wat nadien gecoverd werd door de blanke artiest Pat Boone. De versie van Boone kwam op nummer één; maar die van Fats bleef steken op een bedroevende 10de plaats. In 1956 kwamen er 5 nummers van Fats in de Top 40 waaronder het overbekende Blueberry Hill. Dit nummer ging naar nummer twee in de hitparades, meteen ook de hoogste ranking die Fats ooit behaalde. Wel behaalde hij nog een resem top tien plaatsen in de late jaren 50 met onder andere Im Walking, Whole Lotta Lovin , Be my Guest . Fats Domino heeft een doorrookte stem waar je nog wat van het accent van New Orleans in kan horen; hij maakte muziek die aangenaam is om naar te luisteren. De stijl van Fats piano-spel wordt omschreven als Rolling Boogie Woogie, met vele triplets . Dit was de echte feestmuziek van die tijd. Er was altijd een stevige backbeat en hij deed alles gemakkelijk lijken, alhoewel het dat niet was. In 1960 had Fats zijn laatste top 10 hit met Walking to New Orleans. Hij nam ook nog oudere liedjes op van Hank Williams waaronder Jambalaya en een aantal standards zoals Red Sails in the Sunset; dit laatste nummer was ook zijn laatste top 40 hit. Fats was niet alleen een zanger/pianist, maar ook een acteur. Hij maakte zijn opwachting in onderandere Shake, Rattle and Roll en Jamboree. Hij heeft regelmatig in Las Vegas gepeeld en zelfs in de Royal Festival Hall in Londen (1980). Mr. Domino woont nog altijd in New Orleans met zijn vrouw Rosemary, met wie hij 8 kinderen heeft. Domino heeft veel onderscheidingen gekregen waaronder een Grammy Lifetime Achievement Award en Hall Of Fame-Awards. In 1986 kreeg Fats Domino zijn welverdiende plaats in de Rock and Roll Hall of Fame.
De Folio-Collectie: voor beginnende Jazz-liefhebber
Wat ik hier in de titel tussen aanhalingstekens schreef is geen officiële benaming van de CD collectie, maar heb ik er zelf gewoon bijgevoegd omdat de doorwinterde Jazz-liefhebber hier weinig nieuws op zal kunnen ontdekken.
Het gaat hier om een collectie van 10 CDs die aan een schappelijke prijs op de markt gebracht zijn door een aantal goedkopere platenzaken (ik denk aan Compact 500 e.d.). De CDs geven een overzicht van enkele groten der aarde als Count Basie, Stan Getz, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk enz Het zijn eigenlijk alleen de traditionele nummers van die artiesten die zijn opgenomen in de collectie; dus Jazz-minnende mensen zullen die nummers waarschijnlijk al wel ergens op een LP of CD kunnen terugvinden. Maar voor iemand die nog weinig of geen Jazz in zijn platenkast heeft is dit WEL een goede collectie; je hebt dan ineens tien CDs van goede kwaliteit die de interesse kunnen wekken om zich te verdiepen in de wondere wereld van de Jazz.
Het nadeel van deze CD-bundel is dat er op sommige CDs maar weinig muziek staat. Ik denk hier bijvoorbeeld aan de CD van Monk waar maar 4 nummers op hernomen zijn. Dit is toch echt wel te weinig voor een artiest als Thelonious Monk. Maar dat zal waarschijnlijk zijn om de prijs te drukken.
Nog een nadeel aan deze CD Box is dat er geen boekjes bij zitten met enige uitleg over de artiesten of de muziek. Ik vind het toch altijd plezant om eens te kunnen lezen waar bepaalde nummers opgenomen zijn of wie de mensen zijn die meegewerkt hebben aan het nummer.
Kortom: Voor wie de Jazz wil leren kennen is deze CD-box best OK.
Big Joe Turner (°1911 - +1985) begon al met de blues in de dagen dat er in de blues-clubs nog geen microfoons voor handen waren. Hij heeft gedurende 7 decennia geleefd in het teken van de Blues. Zijn eerste beroep was eigenlijk barman, maar wanneer hij zich ertoe geroepen vond, zong hij luidkeels de Blues, samen met boogie pianist Pete Johnson. Zij twee speelden gedurende de jaren 30 en 40 steeds samen in een speciale blues-boogie stijl. Deze stijl werd gepresenteerd aan het grote publiek in de befaamde Carnegie Hall in New York City (1938). Dit concert bracht eigenlijk zo wat alle vormen van de toenmalige blues. Het optreden in Carnegie Hall kon zowat het Woodstock van de jaren 30 genoemd worden. Het was net dit concert dat de heropleving van de Boogie-Woogie in de late jaren dertig met zich meebracht. Big Joe was een inspiratie voor vele muzikanten; maar zijn inspiratie was Ethel Waters, waarvan hij zei dat Waters de enige blues artist is die hij bewonderde. Het moet opgemerkt worden dat Big Joe Turner voornamelijk een blues-zanger was waarbij zijn rock n roll en boogie nummers maar heel dunnetjes verspreid werden tussen de rasechte bluesnummers en ballads. Volgens mij is Big Joe Turner wel het meest bekend om zijn originele versie van Shake, Rattle and Roll uit 1954. Dit was een van de eerste rock n roll songs die furore maakte in de mainstream muziek van de Amerikaanse jaren 50. De beste opnames van Turner zijn gemaakt ongeveer midden de vijftiger jaren voor het platenlabel Atlantic Records. Deze platenmaatschappij stond in die tijd garant voor het beste van het beste wat de blues-muziek betrof. De vaste pianist van Big Joe, Pete Johnson (°1904 - +1967) werd een van de vaste waarden in de boogie woogie piano-stijl. Hij was eigenlijk begonnen als drummer in een bandje in Kansas City, maar hij verwisselde in 1926 de drum-stokken voor het clavier van de piano. Hij begon direct in clubs te spelen en om ook regelmatig platen op met Big Joe. Zijn signature plaat is dan ook Roll Em Pete.
Door het enorme succes van het voornoemde optreden in Carnegie Hall werden Pete Johnson en de andere pianist van die avond Albert Ammons de twee meest gevraagde pianospelers. Een tweetal weken na datum werd dan ook de plaat Roll Em Pete geboren. Die zelfde week nog namen Ammons en Johnson nog een paar nummers op voor het nieuwe merk Blue Note Records. Pete Johnson bleef jaren en jaren spelen met de groten van die tijd; heel dikwijls met Big Joe Turner dus (ook voor opnames) en ook met Ammons. Maar een beroerte half van de jaren 60 maakte het noodzakelijk dat Pete het wat rustiger aan ging doen. Big Joe Turner ging door met optreden en opnemen tot in 1983 met de opnames van een plaat voor Roomful Of Blues.
Iemand waar we de laatste tijd vrij weinig van horen is Roger Whitaker; toch is hij nog altijd zeer actief in de muziek-business.
De CD die ik hier ga bespreken is Greatest Hits.
Het is een Cd die al een paar jaar uit is, maar daarom zeker niet minderwaardig. De nummers die erop staan zijn moeilijk onder een noemer thuis te brengen, maar voor het grootste gedeelte zou ik de benaming Geïnspireerde Folk durven gebruiken. Het gaat hier om nummers als I dont Believe in If anymore, Steets of Londen, The Last Farewell Ook zijn er op de CD een aantal echte klassiekers opgenomen als Greensleeves, Durham Town, Scarborough Fair enz Ook de klassieker If I were a Rich Man uit Fiddler on the Roof is niet weggelaten. Whitaker doet hier trouwens voortreffelijk werk met dit nummer. Alle nummers zijn gezongen in een diepe bariton-achtige stem, maar Roger kan ook fluiten als de beste; dit bewijst hij in het nummer Indian Summer, een instrumentaal pareltje! Een van mijn persoonlijke favorieten is het nummer Why. Het is een soort protest-song over de hedendaagse (consumptie) maatschappij, dit gebracht op zeer poëtische wijze. De geluidskwaliteit is perfect op deze CD, gezien alle nummers opnieuw zijn opgenomen, speciaal voor deze CD. Je zit hier zeker niet met ge-re-masterde toestanden. Voor wie houdt van rustige muziek met een achterliggende betekenis en een vleugje nostalgie is deze CD zeker de moeite waard!
John Birks Dizzy Gillespie was een van de grootste trompettisten van de 20ste eeuw en ook een van de eerste architecten van de Bebop-beweging. Hij is geboren in Cheraw (South Carolina) en gestoven in Englewood (New Jersey).
Zn bijnaam was Dizzy omdat hij tochwel die indruk gaf wanneer hij op het podium stond. Het was een echte trompet virtuoos die eigenlijk heel innoverend was voor zijn tijd en de Bebop-beweging.
De vader van Dizzy was een metselaar; maar die ook pianist en band-leider was. Dizzy was pas 10 toen zijn vader stierf, en heeft hem dus nooit horen spelen.
In 1930 wou Dizzy eigenlijk trombone leren spelen, maar dit lukte niet zo goed omdat zijn armen te kort waren. Op een avond in dat zelfde jaar hoorde hij bij een vriend een radio-uitzending waarin Roy Elridge trompet speelde in het orkest van Teddy Hill. De jonge Gillespie was zo onder de indruk dat hij vanaf dan Jazzmuzikant wou worden.
In 1933 wanneer Dizzy afgestudeerd was van de secundaire school kreeg hij een studiebeurs aan het Laurinburgh Instituut waar hij twee jaar harmonie en theorie studeerde. Hij gaf deze studies op omdat zijn familie naar Philadelphia verhuisde. Daar begon Dizzie trompet te spelen in lokale bands.
Vier jaar later trok Gillespie naar New York waar hij Elridge verving in het orkest van Hill. Een tijdje later ontmoette hij daar zijn vrouw en ook Charlie Parker. Samen met hem schreef Gillespie prachtige Bebop muziek; oa Groovin High, A Night in Tunisia en Manteca. Deze nummers zijn tot op vandaag klassiekers.
Met zijn goudkleurige trompet, sikje, bril met zwarte rand en baret werd Dizzy Gillespie een symbool van de Jazz en een rebelse vrije geest. Zijn interesse in Cubaanse en Afrikaanse muziek hebben geholpen om deze soorten van muziek te introduceren bij het grote Amerikaanse publiek.
Wanneer hij stierf was hij enorm populair en overal geliefd. Dizzy heeft eigenlijk hele generaties trompettisten beïnvloed. Dit kwam door zijn opmerkelijke manier van spelen en zijn steeds aanwezige optimisme.
Een tijdje geleden had ik aangekondigd dat er Kruibeke In Concert was op 1 oktober. Bij deze wil ik toch even een korte recentie schrijven.
Bij aankomst in de zaal: Het volk morde om het eens in Bijbelse termen uit te drukken. Blijkbaar vonden een deel van de muzikanten de gekozen stukken niet ideaal. Dit veranderde algauw wanneer we begonnen te repeteren. De stukken waren echt wel plezant om te spelen.
Zo hebben we eigenlijk tot 17.20h gerepeteerd (natuurlijk wel met tussendoor de nodige pauzes!). Tegen de middag was bijna iedereen het erover eens dat de gekozen werken best leuk waren. Er zit altijd wel iemand tussen die niet accoord gaat.
Het concert zelf begon om 20.00h. Zelfs vrij stipt, wat in Rupelmonde (Kruibeke) zelden voorvalt. Er was redelijk wat volk, maar van een overrompeling kon je moeilijk spreken. Maar het publiek was heel enthousiast, en dat is veel waard voor de muzikanten en de dirigent. Trouwens die dirigent was niet van de minsten: het was Peter Snellinckx, kapelmeerster van de Kon. Marine. Hij heeft ons op uitstekende wijze doorheen de dag geloodst.
De uitvoering door de muzikanten was vrijwel uitstekend, uitschuivers zijn er niet echt gemaakt. Bij het nummer Rumba Niña (iets Mexicaans) heeft de trompet-sectie zich van hun beste kant laten zien. Zelfs met sombrero op het hoofd!
Natuurlijk mocht de baardige burgervader van Kruibeke (Dhr. Antoine Denert) niet op het appel ontbreken en zijn woordeke placeren. De burgemeerster maakte ook van de gelegenheid gebruik om een drietal muzikanten in de bloemetjes te zetten die al 50 jaar meedraaien in de lokale fanfares.
Het hele gebeuren werd aaneen gepraat door Dhr. Marc Verschoren. Deze had zeker zijn werk gehad met de teksten die hij ten gehoren bracht, zoals altijd bij hem, doorspekt met citaten van de groten der aarde.
Kortom: het was voor toehoorders en muzikanten een zeer geslaagde avond!!
Op de bijgevoegde foto ziet u de dirigent Peter Snellinckx
Even een voorstelling van een van de meest turbulente figuren uit de Blues: Huddie Ledbetter, die naam zegt u misschien weinig, maar zijn pseudoniem Leadbelly, kan misschien wel een belletje doen rinkelen.
Huddie William Ledbetter is geboren op 29 januari 1885 op de Jeter Plantage bij Mooringsport, Louisiana. Hij was het enig kind van Wesley en Sally. Toen hij vijf jaar oud was verhuisden ze naar Leigh, Texas, waar Huddie gebeten werd door de muziek-microbe. Hij werd daarin aangemoedigd door zijn oom Terrell; zij eerste instrument was de accordeon.
Enige jaren later ontdekte Huddie de gitaar (ook de twaalf-snarige). Op de leeftijd van 21 jaar verliet hij het ouderlijke nest en ging zwerven door Texas en Louisiana, hij probeerde geld te verdienen met zijn muziek. Af en toe wanneer dit niet lukte ging hij werken in nabij gelegen (katoen)bedrijven.
Huddie Ledbetter was de grootste katoenplukker, spoorweglegger, minnaar, drinker en gitarist. Dit is toch wat hij over zichzelf zei! Wie hem niet wou geloven werd er hardhandig van overtuigd. Deze manier van overtuigen heeft hem regelmatig in de gevangenis doen belanden.
In 1916 belandde hij in de gevangenis voor aanranding, maar hij kon ontsnappen. De twee jaren die daar op volgden ging Ledbetter door het leven onder het alias Walter Boyd. Maar wanneer hij een man vermoordde kwam zijn ware identiteit toch aan het licht en werd veroordeeld tot 30 jaar dwangarbeid in de gevangenis van Huntsville. Leadbelly schreef in die tijd een lied aan de toenmalige gouverneur Par Neff. Dit deed hij om gratie te kunnen verkrijgen en zo de gevangenis te kunnen verlaten.
Dit zijn een paar verzen uit het voornoemde lied:
Please, Governor Neff, Be good 'n' kind Have mercy on my great long time... I don't see to save my soul If I don't get a pardon, try me on a parole... If I had you, Governor Neff, like you got me I'd wake up in the mornin' and I'd set you free
Pat Neff was blijkbaar overtuigd van de goede bedoelingen van Leadbelly en hij mocht Huntsville als een vrij man verlaten. Maar enige jaren later werd hij opnieuw gearresteerd voor poging tot moord.
Het was in de Lousiana State Gevangenis dat Huddie de folklorist John Lomax. Lomax had geleerd dat de gevangenissen van het Zuiden de idiale plaats waren om aan oude spiritals, ballads en werkliederen te geraken. Maar Leadbelly was toch voor Lomax de vondst van de eeuw. In 1934 kreeg Huddie opnieuw gratie van de gouverneur. Wanneer hij vrij was ging hij naar John Lomax met het voorstel om met hem te werken.
In 1935 nam Lomax Leadbelly mee naar het noorden waar hij een echte sensatie werd. Alhoewel Huddie veel rustiger geworden was heeft hij Lomax toch nog met een mes bedreigd. Dit betekende meteen het einde van hun vriendschap. Ondanks de breuk met Lomax werd Leadbelly toch heel bekend in de platen industrie.
Vanaf 1940 heeft Leadbelly een heel arsenaal aan platen opgenomen en veel getoerd; tot hij ernstig ziek werd tijdens een Europese Tour. Testen wezen uit dat hij leed aan laterale sclerose waaraan hij stierf op 6 december 1949.
Normaal gezien schrijf ik hier over Jazz, Blues en Country; maar vandaag wil ik toch eens CD bespreken die eigenlijk meer in het genre van de Rock n Roll/Pop thuishoort.
Een van de CDs die ik een tijdje geleden ontdekt heb is een pareltje voor in de auto. Deze dubbelaar heet dan ook Route 66 Songs for the Road. Het is een collectie van meestal up-tempo nummers waarbij je zeker niet in slaap zal vallen achter het stuur. Er zijn nieuwe(re) en klassiekers in opgenomen. Ik denk bijvoorbeeld aan Route 66 van Chuck Berry, Born to be Wild van the Troggs; maar bijvoorbeeld ook nummers uit de jaren 80: Drivers Seat van Sniff and the Tears ; voor elk wat wils dus
Aangezien het hier gaat om een compilatie CD van toch wel nummers met een zekere leeftijd (en uitgegeven bij een onbekende platenmaatschappij) was ik bij de aanschaf een beetje bang voor de geluidskwaliteit. Maar die was voortreffelijk!
Na het bewieroken toch even een paar dingen die een beetje tegengevallen zijn.
Ten eerste: Wanneer ik over een verkreersdrempel rij, durft de CD wel eens skippen. Dit heeft niets te maken met mijn installatie, want als ik over de zelfde drempel rijd met een andere CD in de machine gebeurt er niets. Is dit nu enkel bij mijn exemplaar van de CD?? Ik zou het niet weten
Ten tweede was ik niet zo tevreden over de keuze van een bepaald liedje: het gaat hier om Leader of the Pack door the Shangrilas. Dit liedje gaat over een jongeman die een ongeluk heeft met zijn motorfiets. Naar mijn bescheiden mening hoort zoiets niet echt thuis op een CD die toch eigenlijk bestemd is voor de auto-radio
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
