Big Joe Turner (°1911 - +1985) begon al met de blues in de dagen dat er in de blues-clubs nog geen microfoons voor handen waren. Hij heeft gedurende 7 decennia geleefd in het teken van de Blues. Zijn eerste beroep was eigenlijk barman, maar wanneer hij zich ertoe geroepen vond, zong hij luidkeels de Blues, samen met boogie pianist Pete Johnson. Zij twee speelden gedurende de jaren 30 en 40 steeds samen in een speciale blues-boogie stijl. Deze stijl werd gepresenteerd aan het grote publiek in de befaamde Carnegie Hall in New York City (1938). Dit concert bracht eigenlijk zo wat alle vormen van de toenmalige blues. Het optreden in Carnegie Hall kon zowat het Woodstock van de jaren 30 genoemd worden. Het was net dit concert dat de heropleving van de Boogie-Woogie in de late jaren dertig met zich meebracht.
Big Joe was een inspiratie voor vele muzikanten; maar zijn inspiratie was Ethel Waters, waarvan hij zei dat Waters de enige blues artist is die hij bewonderde. Het moet opgemerkt worden dat Big Joe Turner voornamelijk een blues-zanger was waarbij zijn rock ‘n’ roll en boogie nummers maar heel dunnetjes verspreid werden tussen de rasechte bluesnummers en ballads.
Volgens mij is Big Joe Turner wel het meest bekend om zijn originele versie van “Shake, Rattle and Roll” uit 1954. Dit was een van de eerste rock ‘n’ roll songs die furore maakte in de mainstream muziek van de Amerikaanse jaren 50. De beste opnames van Turner zijn gemaakt ongeveer midden de vijftiger jaren voor het platenlabel “Atlantic Records”. Deze platenmaatschappij stond in die tijd garant voor het beste van het beste wat de blues-muziek betrof.
De vaste pianist van Big Joe, Pete Johnson (°1904 - +1967) werd een van de vaste waarden in de boogie woogie piano-stijl. Hij was eigenlijk begonnen als drummer in een bandje in Kansas City, maar hij verwisselde in 1926 de drum-stokken voor het clavier van de piano. Hij begon direct in clubs te spelen en om ook regelmatig platen op met Big Joe. Zijn signature plaat is dan ook “Roll Em Pete”.

Door het enorme succes van het voornoemde optreden in Carnegie Hall werden Pete Johnson en de andere pianist van die avond Albert Ammons de twee meest gevraagde pianospelers. Een tweetal weken na datum werd dan ook de plaat “Roll Em Pete” geboren. Die zelfde week nog namen Ammons en Johnson nog een paar nummers op voor het nieuwe merk “Blue Note Records”. Pete Johnson bleef jaren en jaren spelen met de groten van die tijd; heel dikwijls met Big Joe Turner dus (ook voor opnames) en ook met Ammons. Maar een beroerte half van de jaren 60 maakte het noodzakelijk dat Pete het wat rustiger aan ging doen.
Big Joe Turner ging door met optreden en opnemen tot in 1983 met de opnames van een plaat voor “Roomful Of Blues”.

Groeten,
Jay