Stan Getz werd geboren in Philadelphia in 1927. Zijn familie was van oorsprong Russisch. Als tiener kreeg hij een doorgedreven training in bigbands door ondermeer Benny Goodman, Stan Kenton en Woody Herman. Bij de laatst vernoemde werd Stan Getz een ster.

Gedurende de late jaren 50 ging het minder goed met Getz, hij had namelijk een drugprobleem. Rond die tijd heeft hij ook een tijd in Kopenhagen gewoond. Na zijn terugkeer en wanneer hij min of meer afgekickt was ging hij terug werken voor het platenlabel Verve. Hij ging dan ook toeren met de Norman Granz’ Jazz at the Philharmonic in de USA en Europa. Zijn wereldwijde bekendheid kwam er wanneer Getz begon met spelen van Braziliaanse en Latijnse ritmes. Deze werden bekend onder de naam Bossa Nova’s. Na zijn “Latijnse” periode ging Stan Getz zich meer toeleggen op meer uitdagende Jazz, bemerkenswaardig zijn hier zijn samenwerkingen met Bill Evans en Elvin Jones.

Gedurende 4 decennia was Stan Getz een van top tenor-saxofonisten. Hij werd al vroeg beïnvloed door Lester Young, maar hij groeide op zelf een invloed te zijn voor de volgende generaties van saxophonisten. Zijn onmiskenbare toon en zijn gepolijst spel leverden hem de bijnaam “The Sound” op. Getz was een uitstekend performer bij wie het nooit aan inspiratie ontbrak.

Stan Getz overleed in 1991

14-10-2005 om 15:35 geschreven door Jay Stanton  

McKinley Morganfield, beter bekend als Muddy Waters werd geboren op 4 april 1915 en staat bekend als de “vader van de Chicago Blues”.
De eerste opnames van Muddy gebeurden op een katoenplantage in het diepe Zuiden van de States in samenwerking met Alan Lomax. Wanneer hij verhuisde naar Chicago ruilde hij zijn vertouwde akoestische gitaar in voor een elektrisch exemplaar. In Chicago werd Muddy Waters enorm populair bij de zwarte bevolking en kreeg ook de kans om in grotere bars en clubs te spelen. In het begin was het gewoon Muddy met zijn gitaar die speelden, maar later bracht hij er nog een bas, een ritme-sectie en een mondharmonica bij. Dit werden de instrumenten bij uitstek voor de Chicago Blues.
Met zijn diepe, rijke stem en zijn charismatische persoonlijkheid werd Muddy Waters al gauw een van de meest bekende mannen in de blueswereld van Chicago. Zelfs BB King zou Muddy later erkennen als de “Boss Of Chicago”.
Gedurende zijn Tournees in Engeland tijden de zestiger jaren was het waarschijnlijk voor de eerste keer dat ze daar dit soort muziek in zo’n zwaar versterkte vorm hoorden. Hij moet daar blijkbaar een serieuze indruk nagelaten hebben want the Rolling Stones hebben zichzelf genoemd naar de hit van Muddy Waters “Rollin’ Stone”.
Andere bekende nummers van Muddy zijn o.a. “Hoochie Coochie Man”, “I’ve got My Mojo Working” en “Long Distance Call”.
Muddy Waters stierf op 68-jarige leeftijd in Westmont, Illinois en is begraven op het Restvale Cemetary nabij Chicago.

14-10-2005 om 12:09 geschreven door Jay Stanton  

Fats Domino werd geboren in 1928 in New Orleans. Als kind speelde hij al piano en zong hij. Eigenlijk was zijn moedertaal het Frans.
Zijn eerste publieke optreden deed hij al op 10-jarige leeftijd. In de jaren 40 kwam hij in aanmerking met Dave Bartholomew, die later de schrijver zou worden van vele van Fats’ hits.
In 1949 tekende Fats Domino een contract met Imperial Records en bij zijn eerste plaat vergewiste hij er zich van dat hij zeker het nummer “Hey La Bas” kon opnemen. La Bas was namelijk ook de naam van de Voodoo-god van het geluk. Het werd een plaat gewijd aan de muzikale historie van New Orleans. Fats Domino kwam in de Rock ‘n’ Roll scène in 1959 met het lied “Ain’t that a Shame”, wat nadien gecoverd werd door de blanke artiest Pat Boone. De versie van Boone kwam op nummer één; maar die van Fats bleef steken op een bedroevende 10^de plaats.
In 1956 kwamen er 5 nummers van Fats in de Top 40 waaronder het overbekende “Blueberry Hill. Dit nummer ging naar nummer twee in de hitparades, meteen ook de hoogste ranking die Fats ooit behaalde. Wel behaalde hij nog een resem top tien plaatsen in de late jaren 50 met onder andere “I’m Walking”, “Whole Lotta Lovin’ “, “Be my Guest”….
Fats Domino heeft een doorrookte stem waar je nog wat van het accent van New Orleans in kan horen; hij maakte muziek die aangenaam is om naar te luisteren. De stijl van Fats’ piano-spel wordt omschreven als “Rolling Boogie Woogie, met vele triplets” . Dit was de echte feestmuziek van die tijd. Er was altijd een stevige “backbeat” en hij deed alles gemakkelijk lijken, alhoewel het dat niet was.
In 1960 had Fats zijn laatste top 10 hit met “Walking to New Orleans”. Hij nam ook nog oudere liedjes op van Hank Williams waaronder “Jambalaya” en een aantal standards zoals “Red Sails in the Sunset”; dit laatste nummer was ook zijn laatste top 40 hit.
Fats was niet alleen een zanger/pianist, maar ook een acteur. Hij maakte zijn opwachting in onderandere “Shake, Rattle and Roll” en “Jamboree”. Hij heeft regelmatig in Las Vegas gepeeld en zelfs in de Royal Festival Hall in Londen (1980).
Mr. Domino woont nog altijd in New Orleans met zijn vrouw Rosemary, met wie hij 8 kinderen heeft.
Domino heeft veel onderscheidingen gekregen waaronder een “Grammy Lifetime Achievement Award” en “Hall Of Fame-Awards”. In 1986 kreeg Fats Domino zijn welverdiende plaats in de “Rock and Roll Hall of Fame”.

Groeten,

Jay

13-10-2005 om 11:19 geschreven door Jay Stanton  

De Folio-Collectie: “voor beginnende Jazz-liefhebber”

Wat ik hier in de titel tussen aanhalingstekens schreef is geen officiële benaming van de CD collectie, maar heb ik er zelf gewoon bijgevoegd omdat de doorwinterde Jazz-liefhebber hier weinig nieuws op zal kunnen ontdekken.

Het gaat hier om een collectie van 10 CD’s die aan een schappelijke prijs op de markt gebracht zijn door een aantal goedkopere platenzaken (ik denk aan Compact 500 e.d.). De CD’s geven een overzicht van enkele groten der aarde als Count Basie, Stan Getz, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk enz… Het zijn eigenlijk alleen de traditionele nummers van die artiesten die zijn opgenomen in de collectie; dus Jazz-minnende mensen zullen die nummers waarschijnlijk al wel ergens op een LP of CD kunnen terugvinden. Maar voor iemand die nog weinig of geen Jazz in zijn platenkast heeft is dit WEL een goede collectie; je hebt dan ineens tien CD’s van goede kwaliteit die de interesse kunnen wekken om zich te verdiepen in de wondere wereld van de Jazz.

Het nadeel van deze CD-bundel is dat er op sommige CD’s maar weinig muziek staat. Ik denk hier bijvoorbeeld aan de CD van Monk waar maar 4 nummers op hernomen zijn. Dit is toch echt wel te weinig voor een artiest als Thelonious Monk. Maar dat zal waarschijnlijk zijn om de prijs te drukken.

Nog een nadeel aan deze CD Box is dat er geen boekjes bij zitten met enige uitleg over de artiesten of de muziek. Ik vind het toch altijd plezant om eens te kunnen lezen waar bepaalde nummers opgenomen zijn of wie de mensen zijn die meegewerkt hebben aan het nummer.

Kortom: Voor wie de Jazz wil leren kennen is deze CD-box best OK.

Groeten,

Jay

12-10-2005 om 10:32 geschreven door Jay Stanton  

Big Joe Turner (°1911 - +1985) begon al met de blues in de dagen dat er in de blues-clubs nog geen microfoons voor handen waren. Hij heeft gedurende 7 decennia geleefd in het teken van de Blues. Zijn eerste beroep was eigenlijk barman, maar wanneer hij zich ertoe geroepen vond, zong hij luidkeels de Blues, samen met boogie pianist Pete Johnson. Zij twee speelden gedurende de jaren 30 en 40 steeds samen in een speciale blues-boogie stijl. Deze stijl werd gepresenteerd aan het grote publiek in de befaamde Carnegie Hall in New York City (1938). Dit concert bracht eigenlijk zo wat alle vormen van de toenmalige blues. Het optreden in Carnegie Hall kon zowat het Woodstock van de jaren 30 genoemd worden. Het was net dit concert dat de heropleving van de Boogie-Woogie in de late jaren dertig met zich meebracht.
Big Joe was een inspiratie voor vele muzikanten; maar zijn inspiratie was Ethel Waters, waarvan hij zei dat Waters de enige blues artist is die hij bewonderde. Het moet opgemerkt worden dat Big Joe Turner voornamelijk een blues-zanger was waarbij zijn rock ‘n’ roll en boogie nummers maar heel dunnetjes verspreid werden tussen de rasechte bluesnummers en ballads.
Volgens mij is Big Joe Turner wel het meest bekend om zijn originele versie van “Shake, Rattle and Roll” uit 1954. Dit was een van de eerste rock ‘n’ roll songs die furore maakte in de mainstream muziek van de Amerikaanse jaren 50. De beste opnames van Turner zijn gemaakt ongeveer midden de vijftiger jaren voor het platenlabel “Atlantic Records”. Deze platenmaatschappij stond in die tijd garant voor het beste van het beste wat de blues-muziek betrof.
De vaste pianist van Big Joe, Pete Johnson (°1904 - +1967) werd een van de vaste waarden in de boogie woogie piano-stijl. Hij was eigenlijk begonnen als drummer in een bandje in Kansas City, maar hij verwisselde in 1926 de drum-stokken voor het clavier van de piano. Hij begon direct in clubs te spelen en om ook regelmatig platen op met Big Joe. Zijn signature plaat is dan ook “Roll Em Pete”.

Door het enorme succes van het voornoemde optreden in Carnegie Hall werden Pete Johnson en de andere pianist van die avond Albert Ammons de twee meest gevraagde pianospelers. Een tweetal weken na datum werd dan ook de plaat “Roll Em Pete” geboren. Die zelfde week nog namen Ammons en Johnson nog een paar nummers op voor het nieuwe merk “Blue Note Records”. Pete Johnson bleef jaren en jaren spelen met de groten van die tijd; heel dikwijls met Big Joe Turner dus (ook voor opnames) en ook met Ammons. Maar een beroerte half van de jaren 60 maakte het noodzakelijk dat Pete het wat rustiger aan ging doen.
Big Joe Turner ging door met optreden en opnemen tot in 1983 met de opnames van een plaat voor “Roomful Of Blues”.

Groeten,
Jay

11-10-2005 om 14:52 geschreven door Jay Stanton  

Iemand waar we de laatste tijd vrij weinig van horen is Roger Whitaker; toch is hij nog altijd zeer actief in de muziek-business.

De CD die ik hier ga bespreken is “Greatest Hits”.

Het is een Cd die al een paar jaar uit is, maar daarom zeker niet minderwaardig. De nummers die erop staan zijn moeilijk onder een noemer thuis te brengen, maar voor het grootste gedeelte zou ik de benaming “Geïnspireerde Folk” durven gebruiken. Het gaat hier om nummers als “I don’t Believe in If anymore”, “Steets of Londen”, “The Last Farewell”… Ook zijn er op de CD een aantal echte klassiekers opgenomen als “Greensleeves”, Durham Town”, “Scarborough Fair” enz… Ook de klassieker “If I were a Rich Man” uit Fiddler on the Roof is niet weggelaten. Whitaker doet hier trouwens voortreffelijk werk met dit nummer.
Alle nummers zijn gezongen in een diepe bariton-achtige stem, maar Roger kan ook fluiten als de beste; dit bewijst hij in het nummer “Indian Summer”, een “instrumentaal” pareltje!
Een van mijn persoonlijke favorieten is het nummer “Why”. Het is een soort protest-song over de hedendaagse (consumptie) maatschappij, dit gebracht op zeer poëtische wijze.
De geluidskwaliteit is perfect op deze CD, gezien alle nummers opnieuw zijn opgenomen, speciaal voor deze CD. Je zit hier zeker niet met ge-re-masterde toestanden. Voor wie houdt van rustige muziek met een achterliggende betekenis en een vleugje nostalgie is deze CD zeker de moeite waard!

Groeten,

Jay

11-10-2005 om 11:51 geschreven door Jay Stanton  

° 1917 - + 1993

John Birks “Dizzy” Gillespie was een van de grootste trompettisten van de 20^ste eeuw en ook een van de eerste “architecten” van de Bebop-beweging. Hij is geboren in Cheraw (South Carolina) en gestoven in Englewood (New Jersey).

Z’n bijnaam was Dizzy omdat hij tochwel die indruk gaf wanneer hij op het podium stond. Het was een echte trompet virtuoos die eigenlijk heel innoverend was voor zijn tijd en de Bebop-beweging.

De vader van Dizzy was een metselaar; maar die ook pianist en band-leider was. Dizzy was pas 10 toen zijn vader stierf, en heeft hem dus nooit horen spelen.

In 1930 wou Dizzy eigenlijk trombone leren spelen, maar dit lukte niet zo goed omdat zijn armen te kort waren. Op een avond in dat zelfde jaar hoorde hij bij een vriend een radio-uitzending waarin Roy Elridge trompet speelde in het orkest van Teddy Hill. De jonge Gillespie was zo onder de indruk dat hij vanaf dan Jazzmuzikant wou worden.

In 1933 wanneer Dizzy afgestudeerd was van de secundaire school kreeg hij een studiebeurs aan het Laurinburgh Instituut waar hij twee jaar harmonie en theorie studeerde. Hij gaf deze studies op omdat zijn familie naar Philadelphia verhuisde. Daar begon Dizzie trompet te spelen in lokale bands.

Vier jaar later trok Gillespie naar New York waar hij Elridge verving in het orkest van Hill. Een tijdje later ontmoette hij daar zijn vrouw en ook Charlie Parker. Samen met hem schreef Gillespie prachtige Bebop muziek; oa “Groovin’ High”, “A Night in Tunisia” en “Manteca”. Deze nummers zijn tot op vandaag klassiekers.

Met zijn goudkleurige trompet, sikje, bril met zwarte rand en baret werd Dizzy Gillespie een symbool van de Jazz en een rebelse vrije geest. Zijn interesse in Cubaanse en Afrikaanse muziek hebben geholpen om deze soorten van muziek te introduceren bij het grote Amerikaanse publiek.

Wanneer hij stierf was hij enorm populair en overal geliefd. Dizzy heeft eigenlijk hele generaties trompettisten beïnvloed. Dit kwam door zijn opmerkelijke manier van spelen en zijn steeds aanwezige optimisme.

11-10-2005 om 11:04 geschreven door Jay Stanton  

Een tijdje geleden had ik aangekondigd dat er “Kruibeke In Concert” was op 1 oktober. Bij deze wil ik toch even een korte recentie schrijven.

Bij aankomst in de zaal: “Het volk morde” om het eens in Bijbelse termen uit te drukken. Blijkbaar vonden een deel van de muzikanten de gekozen stukken niet ideaal. Dit veranderde algauw wanneer we begonnen te repeteren. De stukken waren echt wel plezant om te spelen.

Zo hebben we eigenlijk tot 17.20h gerepeteerd (natuurlijk wel met tussendoor de nodige pauzes!). Tegen de middag was bijna iedereen het erover eens dat de gekozen werken best leuk waren. Er zit altijd wel iemand tussen die niet accoord gaat.

Het concert zelf begon om 20.00h. Zelfs vrij stipt, wat in Rupelmonde (Kruibeke) zelden voorvalt. Er was redelijk wat volk, maar van een overrompeling kon je moeilijk spreken. Maar het publiek was heel enthousiast, en dat is veel waard voor de muzikanten en de dirigent. Trouwens die dirigent was niet van de minsten: het was Peter Snellinckx, kapelmeerster van de Kon. Marine. Hij heeft ons op uitstekende wijze doorheen de dag geloodst.

De uitvoering door de muzikanten was vrijwel uitstekend, “uitschuivers” zijn er niet echt gemaakt. Bij het nummer “Rumba Niña” (iets Mexicaans) heeft de trompet-sectie zich van hun beste kant laten zien. Zelfs met sombrero op het hoofd!

Natuurlijk mocht de baardige burgervader van Kruibeke (Dhr. Antoine Denert) niet op het appel ontbreken en zijn woordeke placeren. De burgemeerster maakte ook van de gelegenheid gebruik om een drietal muzikanten in de bloemetjes te zetten die al 50 jaar meedraaien in de lokale fanfares.

Het hele gebeuren werd aaneen gepraat door Dhr. Marc Verschoren. Deze had zeker zijn werk gehad met de teksten die hij ten gehoren bracht, zoals altijd bij hem, doorspekt met citaten van de groten der aarde.

Kortom: het was voor toehoorders en muzikanten een zeer geslaagde avond!!

Op de bijgevoegde foto ziet u de dirigent Peter Snellinckx

10-10-2005 om 14:56 geschreven door Jay Stanton  

Even een voorstelling van een van de meest turbulente figuren uit de Blues: Huddie Ledbetter, die naam zegt u misschien weinig, maar zijn pseudoniem “Leadbelly”, kan misschien wel een belletje doen rinkelen.

Huddie William Ledbetter is geboren op 29 januari 1885 op de Jeter Plantage bij Mooringsport, Louisiana. Hij was het enig kind van Wesley en Sally. Toen hij vijf jaar oud was verhuisden ze naar Leigh, Texas, waar Huddie gebeten werd door de muziek-microbe. Hij werd daarin aangemoedigd door zijn oom Terrell; zij eerste instrument was de accordeon.

Enige jaren later ontdekte Huddie de gitaar (ook de twaalf-snarige). Op de leeftijd van 21 jaar verliet hij het ouderlijke nest en ging zwerven door Texas en Louisiana, hij probeerde geld te verdienen met zijn muziek. Af en toe wanneer dit niet lukte ging hij werken in nabij gelegen (katoen)bedrijven.

Huddie Ledbetter was de grootste katoenplukker, spoorweglegger, minnaar, drinker en gitarist. Dit is toch wat hij over zichzelf zei! Wie hem niet wou geloven werd er hardhandig van overtuigd. Deze manier van overtuigen heeft hem regelmatig in de gevangenis doen belanden.

In 1916 belandde hij in de gevangenis voor aanranding, maar hij kon ontsnappen. De twee jaren die daar op volgden ging Ledbetter door het leven onder het alias Walter Boyd. Maar wanneer hij een man vermoordde kwam zijn ware identiteit toch aan het licht en werd veroordeeld tot 30 jaar dwangarbeid in de gevangenis van Huntsville. Leadbelly schreef in die tijd een lied aan de toenmalige gouverneur Par Neff. Dit deed hij om gratie te kunnen verkrijgen en zo de gevangenis te kunnen verlaten.

Dit zijn een paar verzen uit het voornoemde lied:

Please, Governor Neff, Be good 'n' kind
Have mercy on my great long time...
I don't see to save my soul
If I don't get a pardon, try me on a parole...
If I had you, Governor Neff, like you got me
I'd wake up in the mornin' and I'd set you free

Pat Neff was blijkbaar overtuigd van de goede bedoelingen van Leadbelly en hij mocht Huntsville als een vrij man verlaten. Maar enige jaren later werd hij opnieuw gearresteerd voor poging tot moord.

Het was in de Lousiana State Gevangenis dat Huddie de folklorist John Lomax. Lomax had geleerd dat de gevangenissen van het Zuiden de idiale plaats waren om aan oude spiritals, ballads en werkliederen te geraken. Maar Leadbelly was toch voor Lomax de vondst van de eeuw. In 1934 kreeg Huddie opnieuw gratie van de gouverneur. Wanneer hij vrij was ging hij naar John Lomax met het voorstel om met hem te werken.

In 1935 nam Lomax Leadbelly mee naar het noorden waar hij een echte sensatie werd. Alhoewel Huddie veel rustiger geworden was heeft hij Lomax toch nog met een mes bedreigd. Dit betekende meteen het einde van hun vriendschap. Ondanks de breuk met Lomax werd Leadbelly toch heel bekend in de platen industrie.

Vanaf 1940 heeft Leadbelly een heel arsenaal aan platen opgenomen en veel getoerd; tot hij ernstig ziek werd tijdens een Europese Tour. Testen wezen uit dat hij leed aan laterale sclerose waaraan hij stierf op 6 december 1949.

10-10-2005 om 00:00 geschreven door Jay Stanton