Bij deze vinden jullie het tweede deel van de historiek van de Jazz

 Cool jazz 1949 tot 1955
Een generatie muzikanten, geconfronteerd met het verpletterende talent van Charlie Parker, gaat de uitdaging aan om zijn vernieuwingen te overtreffen. De visionaire pianist Thelonious Monk creëert met zijn excentrieke persoonlijkheid een geheel eigen muziekstijl, terwijl John Lewis met zijn uiterst stijlvolle Modern Jazz Quartet het evenwicht in de bebop verfijnt tussen improvisatie en compositie. Toch zijn er maar weinig mensen die luisteren naar bebop. Muzikanten uit Californië maken een nieuwe ‘mellow’ muziekstijl: de ‘cool jazz’. En Dave Brubeck mengt jazz met klassieke muziek en produceert het eerste jazz album waarvan meer dan een miljoen platen worden verkocht: “Time Out”. In 1955 overlijdt Charlie Parker op 34-jarige leeftijd, zijn lichaam verwoest door heroïne. Ondertussen is voor zijn oude handlanger in de muziek, Miles Davis, de ‘cool sound’ alweer passé en staat hij klaar om jazz een nieuwe richting te geven.

 Turbulente jaren ‘60 1956 tot 1960
De naoorlogse welvaart in Amerika blijft toenemen, maar er zijn veranderingen zichtbaar: voorsteden, televisie en babyboomers die op leeftijd raken. In jazz treden jonge talenten aan om de muziek naar weer nieuwe stijlen te ontwikkelen. In 1956, het eerste jaar waarin Elvis bovenaan de hitlijsten staat, heeft Duke Ellington zijn best verkochte plaat ooit. Nieuwe artiesten maken hun opwachting: saxofoongigant Sonny Rollins, jazzdiva Sarah Vaughan; en natuurlijk het lichtend voorbeeld van dit tijdperk: Miles Davis. Zijn indrukwekkende opnames met Gil Evans bereiken een groter publiek en hij wordt een culturele icoon, die met zijn stoere imago van ontoegankelijkheid, de verpersoonlijking wordt van het begrip ‘cool’. Als de turbulente jaren zestig aanbreken, duiken er twee saxofonisten op met een zeer vrije benadering van jazz: John Coltrane en Ornette Coleman. Zij brengen de jazz op onbekend terrein en voor de eerste keer vragen zelfs muzikanten zich af: is dit nog wel jazz?

 Fusion 1960 tot heden
In de jaren zestig verkeert jazzmuziek in de problemen. De meeste jonge mensen luisteren naar rock & roll. Veel jazzmuzikanten gaan naar Europa, waaronder de meester in de bebop, saxofonist Dexter Gordon. In Amerika zoekt de jazz haar bestaansrecht geleid door bassist Charles Mingus, saxofonist Archie Shepp en avant-gardist John Coltrane. Miles Davis combineert jazz en rock & roll en hij lanceert een nieuw en zeer populaire sound genaamd ‘fusion’. In 1976, als Dexter Gordon zegevierend terugkeert naar Amerika, beleeft ook de jazz een succesvolle thuiskomst. In de daaropvolgende twintig jaar treedt weer een nieuwe generatie op de voorgrond, aangevoerd door trompettist Wynton Marsalis - opgeleid in de tradities van de muziek, zeer vakkundig in improvisatie en barstensvol ideeën die alleen in jazz kunnen worden uitgedrukt.

10-11-2005 om 15:51 geschreven door Jay Stanton  

We hebben het hier al dikwijls gehad over de Jazz. Bij deze wil ik jullie ook eens een overzichtje geven van de verschillende periodes in de Jazz-wereld. In dit eerste deel neem ik jullie mee naar de periode tussen 1935 en 1949. Een tweede deel dat ik later nog ga publiceren gaat tot op +/- vandaag. Aan teksten over de vroege beginperiode van de Jazz (dus voor 1935) moet ik nog werken.

Swing! 1935 tot 1937
Jazz heeft nu een nieuwe benaming erbij: Swing! Jazz bandleaders zoals Benny Goodman, Tommy Dorsey, Jimmie Lunceford en Glenn Miller zijn het idool geworden van teenagers en van verslaafden aan de woeste moderne dans. Billie Holiday duikt na een tragische jeugd op en begint haar carrière als één van de grootste zwarte jazz-zangeressen.
En in Chicago bewijzen Benny Goodman en Teddy Wilson dat ondanks rassenscheiding, beroemde zwarte en blanke musici naast elkaar op het podium kunnen staan.
In de Savoy Ballroom in Harlem is daarentegen alleen maar plaats voor één koning van de Swing: Chick Webb. Op 11 mei 1937 reist Benny Goodman naar Harlem voor een krachtmeting met de Swingkoning. Meer dan 4000 dansers zijn op de vloer om de kampioen aan te moedigen maar aan het eind is het duidelijk wie als overwinnaar komt uit de muziekstrijd van de eeuw…

 De komst van de saxofoon 1937 tot 1941
Terwijl de depressie verergert, bloeit de jazz. De saxofoon wordt het icoon van deze muziekstijl en we ontmoeten twee virtuozen: de onbesuisde Coleman Hawkins en de introspectieve Lester Young. Ook vrouwelijke jazzmuzikanten maken hun entree in de ‘jazzscene’, waaronder de getalenteerde pianist en arrangeur May Lou Williams, maar ze worden wel regelmatig geconfronteerd met discriminatie van mannelijke critici en collega’s. De ster van Ella Fitzgerald rijst snel met de band van Chick Webb en ze staat aan het begin van een lange carrière als virtuoze jazz-zangeres. Benny Goodman geeft het eerste jazz concert ooit in Carnegie Hall, waarmee hij jazz nog meer op de voorgrond brengt.

Big Band muziek 1940 tot 1942
Aan het begin van de jaren veertig, als de oorlog alles overschaduwt, verandert de jazz. In ‘Minton’s Playhouse’, een club in Harlem, ontdekt een kleine groep jonge muzikanten een nieuwe en aanstekelijke manier van spelen: snel, complex en chaotisch. Onder hen de trompet virtuoos Dizzy Gillespie en de briljante saxofonist Charlie Parker. Wanneer Amerika in 1941 betrokken raakt bij de Tweede Wereldoorlog is big band muziek onderdeel van het wapenarsenaal, die de moraal van zowel het thuisfront als de troepen overzee hoog houdt. Sommige bandleiders gaan in dienst, anderen touren langs de legerbases en maken ‘Victory Discs’. Duke Ellington ontdekt zijn muzikale wederhelft, de getalenteerde jonge componist Billy Strayhorn. Samen maken ze onvergetelijke opnames.

Oorlog en chaos 1943 tot 1945
In een Europa dat verscheurd wordt door de oorlog, wordt jazz verbannen door de Nazi’s, maar de grote jazzmuzikanten blijven spelen en maken van muziek een wapen van verzet. Voor veel zwarte Amerikanen is dat een loze kreet. Zij vechten in het buitenland voor vrijheden die hen onthouden worden in hun eigen land. Ondertussen gaat het stuk van Duke Ellington in première, een portret van het leven van zwarten in Amerika dat klinkt als een symfonische suite, getiteld “Black, Brown and Beige”. Zoals altijd weet hij zijn orkest te laten klinken als één instrument, waarmee zijn muziek tot verbazende perfectie stijgt. Louis Jordan populariseert het muziekgenre dat ‘rhythm and blues’ gaat heten en Charlie Parker en Dizzy Gillespie nemen “Ko-Ko” op, waarmee de muziekstijl ‘bebop’ is gelanceerd. Als Amerikanen dit horen, zal jazz nooit meer hetzelfde zijn.

Bebop en drugs 1945 tot 1949
De spanningen van de Koude Oorlog zijn terug te horen in de gebroken ritmes en dissonante melodieën van de bebop en in het roemruchte leven van Charlie “Bird” Parker. Zijn improvisaties, roekeloze intensiteit en zijn zelfdestructieve, door drugs geteisterde levensstijl zijn veelvuldig gekopieerd door andere muzikanten. Zijn muzikale soulmate Dizzy Gillespie probeert de nieuwe muziekstijl aan de man te brengen maar het jongere publiek is gegrepen door popzangers als Frank Sinatra. Louis Armstrong formeert de ‘All Stars’ een kleine, ‘gemengde’ band. Deze band mag in 1949 niet optreden in New Orleans, hoewel het concert gepland was; een schending van de Jim Crow wetten. Organisator Norman Granz doorbreekt ondertussen de raciale barrières in het hele land als hij op tournee gaat met zijn ‘Jazz at the Philharmonic Group’, waarbij hij gelijke behandeling van al zijn muzikanten eist.

Op de foto bij dit bericht ziet U Cab Calloway

09-11-2005 om 14:38 geschreven door Jay Stanton  

Slide is een methode van gitaar spelen waarbij over de snaren word gewreven met een huls die over de vinger wordt geschoven (ook wel bottleneck genoemd). Men gebruikt soms ook wel andere objecten hiervoor, zoals het lemmet van een mes. De toon die men op deze manier bekomt kan sterk fluctueren en kan Niet bekomen worden bij gewoon gitaarspel waarbij de snaren omlaag geduwd worden door de vingers. De stijl van de slide guitar is ontstaan in de Mississippi Delta en wordt geassocieerd met de vroege electrische Blues. De stijl is deels ontwikkeld in de jaren 40 en 50 door Muddy Waters.

U kunt op de foto klikken op duidelijk te zien hoe men de “slide” gebruikt.

08-11-2005 om 16:25 geschreven door Jay Stanton  

Een stijl die hier tot nogtoe niet aan bod is geweest is de Gospel-Music; Daarom al eens een biografie van een van de grootste corifeeën uit deze muziekstijl: MAHALIA JACKSON

1911-1972
Amerikaanse gospelzangeres

De Amerikaanse zangeres Mahalia Jackson (1911-1972) werd geboren in New Orleans. Zij groeide op in een arm gezin. Vanaf haar vijfde jaar zong Mahalia in het plaatselijke kerkkoor van de Baptisten gemeente, waar haar familie kerkgangers waren. Op zestienjarige leeftijd verhuisde Mahalia Jackson naar Chicago, waar ze met verschillende baantjes haar inkomen verdiende. Uiteindelijk werd ze verkoopster in een bloemenwinkel.
Van 1930 tot 1940 maakte Mahalia deel uit van een gospelkwartet, maar haar grote succes kwam in 1947 met het liedje "I will move on up a little higher". Van dit nummer werden meer dan een miljoen platen verkocht.

Mahalia Jackson werd niet alleen beroemd met haar gospels, maar ook met liederen met een religieus karakter. Ook deze platen werden in grote aantallen verkocht.
Ook trad Mahalia op als zangeres in films als "St. Louis blues" en "Jazz festival in Newport".
Mahalia Jackson trad op in alle belangrijke concertzalen in de Verenigde Staten van Amerika en zong in alle veel bekeken televisieshows. In 1959 werd zij uitgenodigd om een concert te geven voor de president in het Witte Huis.

In 1961 maakte Mahalia Jackson haar tweede succesvolle tournee door Europa. Tijdens deze reis werd zij in audiëntie ontvangen door paus Johannes XXIII. Haar vliegangst belette Mahalia Jackson om meer continenten en landen te bezoeken. Over haar vliegangst zei Mahalia: "Als God mij daarboven had willen hebben, dan zou hij mij niet hier hebben neergezet."

Mahalia beschouwde als haar grootste triomf haar optreden voor 200.000 mensen bij het Lincoln Monument in Washington tijdens de grote demonstratie tegen discriminatie op 20 augustus 1963. Tijdens dit concert zong Mahalia Jackson onder meer het beroemde en inspirerende lied "We shall overcome".

Hoewel haar optredens werden gekenmerkt door een grote mate van perfectie vond Mahalia Jackson de religieuze boodschap belangrijker dan het muzikale aspect. Uit haar liederen valt op te maken, dat zij een sterk geloof had.
Als zij ziek was door bijvoorbeeld een verkoudheid en niet kon optreden luisterde Mahalia in bed naar haar eigen platen. Voor haar was dat hetzelfde als een bezoek aan een kerk.

Mahalia Jackson overleed op 27 januari 1972.

08-11-2005 om 16:04 geschreven door Jay Stanton  

03-11-2005 om 16:58 geschreven door Jay Stanton  

John Lee Hooker

(geb. 22.8.1917 in Clarksdale/Mississippi), Amerikaans bluesmuzikant. John Lee Hooker leerde al op jonge leeftijd gitaar spelen van zijn vader. Hij groeide op in de katoenstreek in het zuiden van de Verenigde Staten. Maar het harde katoenplukkersbestaan beviel Hooker helemaal niet en hij liep op 14-jarige leeftijd van huis weg en trok naar Memphis. Na een tijdelijke terugkeer naar het ouderlijke huis trok Hooker in 1933 naar Cincinatti, waar hij meezong in verscheidene gospelgroepen. In 1943 trok hij zoals vele andere zwarten naar het noorden in de hoop werk te vinden in één van de vele industriecentra ginds. Hij vond een baan bij autoconstructeur Ford in Detroit. Hooker was één van de pioniers van de stampende city blues. Hij verwierf ook grote bekendheid dankzij een rol in de film "The Blues Brothers" (1980). Over de blues zei Hooker ooit eens: "Blues is de wortel van elke muziek. Is het nu jazz, ballads, rock 'n' roll, alles komt van de blues. Je mag dan nog zoveel veranderen - net als je denkt dat je er bent, zal je moeten toegeven dat muziek steeds zijn oorsprong heeft in de blues."

03-11-2005 om 16:47 geschreven door Jay Stanton  

Nog een bekende naam uit de iets oudere Blues: T-BONE WALKER

Aaron T-Bone (eigenlijk Thibeaux) Walker (geb. 18.5.1910 in Linden/Texas, gest. 16.3.1975 in Los Angeles), Amerikaans bluesmusicus. T-Bone Walker wordt beschouwd als één van de grootste vertegenwoordigers van de blues van de 20ste eeuw. Hij verwierf bekendheid als gitarist, pianist en zanger. B.B. King, een andere blueslegende, noemde zich een leerling van Walker. Vaak omschreef men Walker ook als de "ware vader van de moderne blues". T-Bone Walker nam zijn eerste werk op plaat reeds aan het einde van de jaren '20 op. Op optredens speelde hij vaak samen met beroemdheden als Cab Calloway en Milt Larkins. Walker richtte zijn eigen groep op in 1940. Hij schreef geschiedenis door als eerste in 1935 zijn gitaar elektronisch te versterken. Tijdens de jaren '50 en '60 flirtte Walker met de jazz en werkte samen met o.a. Dizzy Gillespie, Gerry Mulligan en The Sweet Inspirations. In 1975 bezweek Walker aan de gevolgen van een longontsteking.
Tot Walkers bekendste werk behoren de hits: "Stormy Monday Blues" (1943) "Bobby Sox Blues" (1947) "Call It Stormy Monday" (1948) "T-Bone Shuffle" (1949).

Groeten,

Jay

03-11-2005 om 14:47 geschreven door Jay Stanton  

Country-blues is een overkoepelende term die de diepte en adem weergeeft van bij het begin van de door gitaar gedreven blues; hetzij solo, duets of string-bands. Alhoewel men spreekt van Country-Blues zijn er toch een heel aantal regionale verschillen. We denken dan aan de Blues van Piedmont, Atlanta, Texas; maar ook de accoustische Bluesvorm van Chicago… Het is zoals ik al zei een Bluesstijl die vooral wordt aangevoerd door de gitaren. De muzikanten zijn dan ook heel bedreven in de finger-picking stijl die zo typisch is voor deze vorm van Blues. Ook de vroege vormen van slide-guitar vinden we terug in de Country Blues.

Een aantal muzikanten zoals Lightnin’ Hopkins en John Lee Hooker zijn op de elektrische gitaar overgeschakeld zonder al te veel aanpassingen te moeten doen aan hun stijl van spelen.

03-11-2005 om 14:31 geschreven door Jay Stanton  

Francis Albert S. werd geboren op 12 december 1915 in Hoboken bij New Jersey en stierf op 82-jarige leeftijd op 14 mei 1998. Hij was een Amerikaanse zanger, acteur en entertainer.
Bij z’n geboorte wilde Frank niet wenen, tot z’n grootmoeder hem overgoot met koud water. Hij is het enige kind van Anthony Martin en Natalie Della, 2 Italiaanse immigranten.
De uit armoedige omstandigheden afkomstige Frank Sinatra verliet op 15-jarige leeftijd de school en startte met een serie jobs. Hij wilde eerst journalist worden maar koos uiteindelijk toch voor een carrière als zanger.
1935: In ’Major Bowes Amateur Hour’, een radio-talentenjacht zingt Frank Sinatra in een trio, genaamd ’Three Flashes’. Ze kapen de eerste prijs weg. Vanaf dan raakt Sinatra in een circuit van optredens op radio. Om z’n brood te verdienen zingt hij ook in een restaurantje in New Jersey, ’The Rustin Cabin’. In dat eethuis wordt hij opgemerkt door trompetist Harry James, een lid van ’Benny Goodman’s Orchestra’. Harry James wil met een eigen band starten, en zoekt een zanger. Inderdaad, Frank wordt zanger van The Music Makers.

Frank blijft er 7 maanden hangen, en wordt daarna zanger bij ’Tommy Dorsey’s Swing Orchestra’. De dames zijn zot van de knappe crooner. De zalen waar het orkest optreedt, lopen nokvol... voor Frank. Hij studeert klassieke- en jazz-muziek. Hij volgt zanglessen, en cursussen ademhalingscontrole... (bv. onderwater zwemmen om de longinhoud te trainen).
Reeds in het midden van de jaren ’40 wist de Amerikaan de massa te betoveren. In meer dan 2.000 fanclubs waren in totaal zo’n 40.000.000 fans aanwezig.

1946: Sinatra tekent een 5-jaar filmcontract met MGM. Op die manier raakt z’n zangcarrière wat in de schaduw. Hij levert deftige prenten als ’Anchors Aweigh’ en ’On The Town’.

1951: Hier start een donkere periode voor Sinatra. Hij verlaat z’n vrouw Nancy Barbato en 3 kinderen, om te huwen met actrice Ava Gardner. Frank krijgt ook zware problemen met z’n stembanden. Op 37-jarige leeftijd wordt Sinatra aan de deur gezet bij diverse productiehuizen en medewerkers.

Het is Gardner, z’n vrouw, die hem aan een rol helpt in de anti-oorlogsfilm ’From Here to eternity’ (1953). Voor deze filmrol kreeg Frank Sinatra een Oscar en gaf een nieuwe impuls aan zijn carrière. Naast verdere werkzaamheden als acteur hield hij zich ook nog met het regisseren en produceren van films bezig alsook met het voortzetten van zijn loopbaan als zanger. Het is algemeen bekend, maar niet toegegeven dat Sinatra zich in het maffia-milieu (bv. Sam Giancana) begaf. Door z’n relaties raakt hij aan prachtige rollen en kansen.

1955: Sinatra schittert in de prent ’The man with the golden arm’. Oscars komen in Franks trofeeënkast.

Succesprenten blijven volgen. We sommen enkele van die films op: The Manchurian Candidate, Guys and Dolls, High Society, Ocean’s Eleven, Four for Texas...

Terug naar z’n zangcarrière. In 1953 tekent hij een platencontract met Capitol records. Met arrangeur Nelson Riddle scoort hij historische successen (voorbeelden van succesalbums: ’Songs for Young Lovers’, ’This is Sinatra’, ’Songs for Swingin’ Lovers’... ).

1957: hij split met Gardner.

Vanaf 1961 heeft hij z’n eigen platenlabel.

In 1966 trouwt hij met actrice Mia Farrow, een huwelijk dat duurt tot ’68. In ’76 trouwt hij met z’n vierde, en laatste vrouw: Barbara Jane Blakely Marx.

Sinatra is altijd ultra-populair gebleven. Hits als ’New York’ en ’My Way’ worden op vandaag nog in elke Karaokebar grijsgedraaid.

In de jaren negentig scoort hij met ’Duets’ (’93) en ’Duets II’ (’94).

In 1996 viert hij z’n verjaardag met Bob Dylan, Bruce Springsteen, Salt-N-Pepa, Paula Abdul e.a.

Sinatra steunt ook nog diverse fondsen.

1997: Frank Sinatra krijgt ’The Congressional Gold Medal’, de hoogste onderscheiding die hij ooit ontving.

1998: In januari ontving hij de American Music Award voor zijn levenswerk. Vier maanden later, op 14 mei sterft de al tijdens zijn leven legendarische Frank Sinatra aan een hartaanval.

02-11-2005 om 14:29 geschreven door Jay Stanton  

King spendeerde een groot deel van zijn jeugd samen met zijn moeder en grootmoeder werkend als een sharecropper ⁽¹⁾. Hij zegt dat hij, voor hij van zijn andere talenten weet had, 35 cent voor elke 45 kg katoen betaald kreeg. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazz-artiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhard. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.
In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, Country-Blues-gitarist Bukka White.
Uiteindelijk begon King zijn muziek live op het radiostation van Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt door enkel zwarte muziek te spelen, iets wat zeer raar was toen. On air begon King The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.
In 1949 begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnames werden geproduced door Sam Philips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.
In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in R ‘n’ B muziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.
In November 64 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.
King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins' melodie, "The Thrill Is Gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden. Kings succes bleef duren in de jaren 1970 met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboard-R&B-charts.
De jaren 80, 90 en 2000 leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in televisieshows, films, en treedt zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 duetteerde King met gitarist Eric Clapton om Riding With The King op te nemen.
In 2004 werd aan King een eredoctoraat overhandigd van de Universiteit van Mississipi. Tevens had hij ook z'n uitgebreide bluescollectie geschonken aan het 'Ole Miss Center for Southern Studies'.
Met zijn 80 jaar heeft King een zeer vol en zeer actief leven geleid. Hij bezit een vliegbrevet, is bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, is King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.

Lucille
B.B. King speelt vooral op Gibson-gitaren en noemt ze traditiegetrouw "Lucille".Dit is ontstaan in de winter van 1949. King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat brandende benzine om die als verwarming dienst deed. Daardoor kwam het gebouw in brand te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar te halen. Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die "Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan te herinneren nooit meer zoiets te doen.

---------------
(1) ± Pachter (vooral een bewoording uit het Zuiden van de States)

02-11-2005 om 11:54 geschreven door Jay Stanton  

Een dubbel-CD die ik onlangs cadeau kreeg was “The Years of the Blues”. Laat ons zeggen: de titel klink goed! De ondertitel is: “With BB King”; dat klinkt ook goed. Maar op die ondertitel moet je zeker niet afgaan, want op de twee CD’s vindt u slechts 4 nummers van BB King. Een kleine misleiding dus!

Dit terzijde gelaten is ‘Years of the Blues” toch een heel goed overzicht van wat de Bluesmuziek ons tot hiertoe heeft gebracht. Het gaat hier vooral over nummers van de groten der aarde uit de Blueswereld: o.a. Big Joe Turner, Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Leadbelly etc. etc…

Het is natuurlijk een overzichtscollectie, dus heel veel nieuwe dingen zal de doorwinterde bluesfanaat hier wel niet ontdekken, maar toch stonden er voor mij een paar dingen op die ik nog niet kende of waarvan het lang geleden was dat ik ze nog eens gehoord had. Dus als je dubbelaar in je CD-wisselaar steekt heb je toch een hele tijd zeer aangename muziek. Gezien sommige nummers al heel oud zijn heeft de digitale remastering soms weinig uitgehaald, maar ook bij die nummers is de geluidskwaliteit toch behoorlijk.

Wat ik heel tof vond aan deze CD (buiten de muziek dan) is het begeleidende boekje met daarin redelijk wat informatie over de artiesten en de nummers. Wel moet ik erbij zeggen dat ik wel een leesbrilletje nodig had om de teksten zonder schele koppijn te kunnen lezen…

Bij het horen van een aantal van de liedjes op de CD’s kreeg ik spontaan zin om mijn gitaar en harp (u weet nu allen wat ik met harp bedoel) ter hand te nemen en te beginnen meespelen.

Dus kortom een goeie Blues-verzameling!

Gelieve deze CD niet te verwisselen met een CD met dezelfde titel die je voor 5 Euro koopt in de Compact 500 en die op niets trekt! Op die CD staan enkel wat commerciële Bluesnummers opgenomen in een kwaliteit die een beschadigde fonoplaat evenaart. Ik wil hier geen kwaad spreken over goedkope CD-winkels; het gaat hier specifiek over die bepaalde CD. Voor de rest heb ik bij Compact 500 al heel wat goede dingen gevonden.

Spijtig genoeg heb ik de bijgevoegde foto niet in mijn bezit…

27-10-2005 om 15:17 geschreven door Jay Stanton  

Aangezien ik gemerkt heb dat er hier bij de Bloggers een paar Elvis-Fans zitten, heb ik hier even een biografie van hem gezet:

Presley wordt geboren op 8 januari 1935 als enige overlevende van een eeneiige tweeling . Elvis ouders waren trouwe leden van “the first Assambley of God” , een kleine kerk, niet ver van hun huis.
Daar komt Elvis,op zeer jonge leeftijd, voor het eerst in contact met muziek, in de vorm van Gospelsongs. Wanneer hij opgroeit, zingt hij met zijn ouders op kampbijeenkomsten, revivals en samenkomsten van de kerk.
Voor zijn 8e verjaardag krijgt hij van zijn ouders een 2e-hands gitaar waarop hij, geholpen door zijn ooms, leert spelen.
Hij luistert via de radio naar populaire countryzangers zoals Jimmy Rodgers en bluesartiesten zoals Arthur Smith; die natuurlijk zeer belangrijk zijn voor z’n latere loopbaan als zanger.
Op 10-jarige leeftijd doet hij mee aan een muziekwedstrijd. Hier wint hij voor 5000 mensen de 2e prijs met het liedje “Old shep”. Verder was Elvis een beleefd en verlegen kind.(Zo verlegen zelfs dat hij buiten alleen maar durfde te zingen als het donker genoeg was zodat de mensen hem dan niet konden zien) Ook deed hij niets liever dan naar radiostations met overwegend zwarte blues luisteren.

Vanaf z’n pubertijd vertoonde Elvis in z’n gedraguitingen steeds meer blijk van 2 sterk tegenover elkaar staande persoonlijkheden; de een met opvattingen van goedheid en de ander met het kwade.
Vernon’s lange afwezigheid had een grote invloed op Elvis’ ontwikkeling.
Vanaf de tijd dat hij 2,5 was tot z’n 11e was Elvis altijd alleen met z’n moeder en werd daardoor een echt moederkindje. Dit was ook niet zo raar want Gladys (moeder) aanbad haar zoon, ze verloor hem nooit uit het oog en begeleide hem altijd naar en van school. Ze verbood hem te zwemmen en andere dingen te doen die maar het minste beetje gevaarlijk leken. Het meest suggestief in deze relatie is wel de buitengewone fysieke intimiteit. Hij sliep tot z’n pubertijd bij mama in bed.

Na verschillende baantjes wordt hij in 53’ , net zoals z’n vader, vrachtwagenchauffeur en passeert hij regelmatig voorbij MEMPHIS RECORDING SERVICE, een zusteronderneming van Sun Records Company.Daar hing een bord dat je voor 4 dollar je eigen grammofoonplaat kon maken. Op een dag waagt hij het erop en gaat binnen met een smoesje dat hij z’n moeder wil verrassen voor haar verjaardag. Hij neemt 2 singels op:”That’s where your heartache begins” en “my happiness” ( hits van een populaire zwarte groep) Marion Keiser, eigenares van M.R.S. is erg onder de indruk en stuurt een van de 2 liedjes naar Sam Phillips, producer, en baas van SRC.
Sam hoort algauw dat deze anonieme zanger mogelijkheden heeft. Toch duurt het nog bijna een jaar voordat hij Elvis belt om in z’n studio een aantal nummers te komen zingen. Tevens nodigt Phillips gitarist Scotty Moore en bassits Bill Black uit voor deze sessie. Hij verzoekt het 3-tal bijzonder goed te oefenen, want een blanke met de stem van een zwarte kan wel eens een uitkomst betekenen voor z’n niet al te grote onderneming. Er wordt de eerste paar weken hard gerepeteerd. In de zomer van 54 komen enkele nummers op band, I love you because en Blue Moon. De liedjes draaien echter niet uit op een hit zoals verwacht en tijdens een koffiepauze begint Elvis wat op z’n gitaar te rammen gevolgd door de 2 andere spelers. Iedereen vindt het fantastisch en de resultaten waren “That’s allright, mama” en “Blue moon of Kentucky”.
Toen dit op de radio gedraaid werd ,werd deze overspoeld met telefoontjes, waardoor Elvis die avond uit de bioscoop meegesleurd werd naar de studio voor een live interview . De sensationele reacties werden hoofdzakelijk veroorzaakt door het feit dat de luisteraars niet konden geloven dat de stem, die die liedjes zong, die van een blanke was. Elvis overtuigde de luisteraars met de verklaring dat hij op Hume High School gezeten had (een school alleen voor blanken).

Elvis en zijn band traden voor het eerst live op in juli van dat jaar in een openluchttheater. Z’n live optreden stond echter in het middelpunt van de belangstelling. Zijn verschijning alleen al schokte de meeste Amerikaanse volwassenen want zijn vetkuif, zijn lange bakkebaarden en zijn voorkeur voor hardroze en felle kleuren, die geheel tegen de normen waren. Om nog maar te zwijgen over zijn schokkende heupbewegingen, zijn knievallen en zijn arrogante grijns.
Na een korte rustpauze nam Elvis carrière plots een grote vlucht. Don’t be Cruel, You ain’t nottin’ but a Hound Dog en Love Me Tender waren datzelfde jaar allemaal gigantische hits. Het laatste nummer werd zijn eerste gouden plaat.
Van een regionaal talent werd de pas ontdekte zanger een nationaal en uiteindelijk een internationaal fenomeen.
Met zijn gitzwart geverfde haar verscheen Elvis in zijn eerste twee films als een soort zingende James Dean, maar de derde film “Jailhouse Rock” was een totaal ander genre. Deze speelfilm, waarin Elvis een misdadiger doodt en dan zelf gearresteerd wordt, was ongetwijfeld de beste die Elvis ooit gemaakt heeft. In de loop der jaren speelde Elvis in 30 films waaronder King Creole, Love me Tender enz. Daarbij kwamen nog enkele documentaire films zoals Elvis That’s the way it is en Elvis on Tour en een aantal televisiespecials zoals Aloha from Hawaï.

Maar hoewel Elvis Presley waarschijnlijk de meest beroemde man ter wereld beneden de 25 jaar was, moest hij tocht in militaire-dienst, de plaag van jonge Amerikaanse mannen.
Elvis moest in maart 1958 in militaire dienst. In oktober arriveerde hij als gewoon soldaat nr 53.310.761 voor een diensttijd van 18 maanden. Om Elvis’ succes hoog te houden bracht manager kolonel Tom Parker. Bracht Tom Parker een paar nummmers, uit de verzameling opnames die Elvis voor dat hij in dienst ging had opgenomen, uit. Zoals Old Shep’ dat het eerste nummer was dat hij in het openbaar zong. Andere nummers zoals Love Me Tender, Reddy Teddy, Don’t be Cruel en zijn allergrootste hit You ain’t Nottin’ but a Hound Dog, zorgden voor een gelijkmatige stroom van singles in de hitlijsten.

Wanneer Elvis tijdens een vakantie naar huis komt, sterft z’n moeder. Vernon, maar vooral Elvis zijn hier erg kapot van omdat hij vroeger een heel erg nauwe band had met z’n mama.

Toen Elvis dus in maart 1960 uit dienst ontslagen werd, wachtten vele mensen vol spanning op zijn comeback. Ze worden dan ook steeds lastiger. Bij velen moeten alle romantische dromen dan ook in één klap kapot geslagen zijn toen hij eindelijk zijn ware liefde had ontmoet. Het was een beeldschoon meisje van 14 jaar : Priscilla Beaulieu.
Na 10 jaar verkering trouwden ze uiteindelijk toch omdat hij haar en haar vader had beloofd dat hij met haar zou trouwen. Dit huwelijk liep echter niet op wieltjes. Elvis leefde erg losbandig, was ontrouw en slikte veel drugs en slaappillen.
Een jaar na hun huwelijk werd hun dochtertje Lisa Marie geboren.
Alhoewel de verkoop en hitlijstresultaten voor iedereen een opmerkelijk succes zou betekenen was Elvis zeer teleurgesteld. Via Tv-specials bereikte hij het grote publiek. Hierdoor waren z’n live-concerten uit de jaren 70 altijd uitverkocht. De Tv-show Aloha from Hawaï werd vanuit Honolulu in 40 landen uitgezonden en werd door meer dan 500 miljoenen mensen bekeken. Toch was Elvis er nooit in geslaagd z’n vroegere glorie te heroveren na z’n ontslag uit het leger. In ‘73 liet hij zich scheiden van Priscilla,de moeder van zijn kind, Lisa. Een tijdje na de scheiding ging Elvis, na amper 2 weken verkering, een verloving aan met Ginger Aldan. Ook bij haar nam hij nog steeds veel drugs en kalmeermiddelen. Telkens als ze wilde op te stappen dreigde hij met zelfmoord. Elvis deed steeds weer optredens in Las Vegas, het podium dat hij als een soort thuishaven zag. Intussen moest hij echter rekening houden met een overvol en hectisch tourschema. Z’n bekendste liedjes van die tijd waren “ Devil in disguise” en “Falling in love”. Van maart 75 tot januari 76 reisde hij naar 74 verschillende steden.
Aan dit alles kwam een einde op 16 augustus 1977,wanneer hij op het toilet een hartaanval kreeg, veroorzaakt door een overdosis. Deze gebeurtenis haalde niet alleen de plaatselijke bladen, maar werd echt wereldnieuws. Uit onderzoeken van Elvis’ lichaam bleek dat hij meer dan 9 verschillende soorten drugs binnen had, waaronder Valium, Valmid, Codeïne, Morfine enz.

27-10-2005 om 14:33 geschreven door Jay Stanton  

26-10-2005 om 16:27 geschreven door Jay Stanton  

26-10-2005 om 16:15 geschreven door Jay Stanton  

Hoewel er na de verwoestende doortocht van “Hurricane Katrina” er momenteel weinig sprake zal zijn van een georganiseerd leven in New Orleans, heeft deze stad toch in het verleden een typische blues-sound geleverd: the New Orleans Blues. Laat ons hopen dat de stad snel terug opgebouwd is en dat het gewone (blues-) leven gauw terug kan hernemen....

De oorspronkelijke Blues van New Orleans werd aangedreven op het ritme van de piano en de blaasinstrumenten. De typische sound van daar is ook doorspekt met Caraïbische invloeden en ritmes die een echte feest-atmosfeer uitademen. In tweede instantie vindt men ook veel invloeden uit de Dixieland-stijl die ook een onlosmakelijk deel uitmaakt van de muziek uit die streek. De muziek heeft een vriendelijk en opgewekt karakter, hoe somber de teksten ook mogen zijn. De ritmes op zich hebben een duidelijk “luiheidsgevoel”, maar op de achtergrond horen we toch relatief complexe ritmes met een hoofdslag die net ietsje achter de tel valt. Qua vocalisering zijn is er in de New Orleans Blues veel verscheidenheid: van emotioneel, laid-back over “crooning” tot luidkeelse Gospelgezangen.

Groeten,
Jay

26-10-2005 om 15:47 geschreven door Jay Stanton  

25-10-2005 om 16:53 geschreven door Jay Stanton  

Miles Davis werd geboren in Alton, Illinois, in een relatief welgestelde zwarte familie. Zijn vader was een succesvolle tandarts in East Saint Louis.

Zijn moeder was een redelijk goede pianiste die wilde dat hij viool zou leren spelen. Maar van zijn vader kreeg hij voor zijn dertiende verjaardag een trompet, waar hij zich onmiddellijk op toelegde.

Toen Miles Davis vijftien was speelde hij voor publiek met bandleider Eddie Randall en studeerde hij onder trompettist Elwood Buchanan. Tegen de mode van die tijd in benadrukte Buchanan het belang van spelen zonder vibrato, en Miles Davis zou deze kenmerkend heldere toon zijn hele carrière behouden.

Eerste New Yorkse periode

In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band had gespeeld, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs voor de Juliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij onmiddellijk op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins.

Tegen 1949 had hij aan zijn 'proeftijd' als medespeler voldaan, zowel op het podium als op de plaat. Zijn eigen opnamecarrière begon op te bloeien.

In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking zou de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken blijven bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten zouden de eerste tien jaar slechts beperkt gepubliceerd worden.

1.Heroïne

Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Tegen 1950 had hij, net als veel van zijn tijdgenoten, een serieuze heroïneverslaving opgelopen, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnames.

In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat verloren te gaan. Hij speelde veel sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en in 1954 keerde hij terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Echter, die dacht onterecht dat het met zijn gebit had te maken. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer had gebruikt, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.

2.Terug in New York: het Miles Davis Quintet

Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk tenor- en later sopraansaxofoon) en soms enkele andere bekende jazzartiesten zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas).

de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale muziek kon leren doorgronden. Dit was namelijk al een levenslange obsessie voor hem.

Deze opnames, beginnend met Relaxin' with the Miles Davis Quintet, zouden samen met de 'Birth of the Cool'-opnames uit 1948 het geluid bepalen van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.

1.Miles Ahead en Milestones

Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf alweer verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn meesterschap over zijn instrument toonde.

Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze bigband had een gedreven kopersectie die fraai was gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee ook het gevecht aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam.

Milestones uit 1958 wist het geluid te vangen van zijn huidige sextet, dat nu bestond uit Miles Davis, John Coltrane, Julian Adderley (altsax), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas) en Philly Joe Jones (drums).

Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Miles Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (vakkundig door Coltrane begeleid), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de Dorische en Aeolische modi met de vrije improvistionele modale stijl die Davis zich eigen zou maken.

25-10-2005 om 16:28 geschreven door Jay Stanton  

Op zondag 30 oktober is er in Rupelmonde weerom een muziekgebeuren waaraan ik zal deelnemen; nl. het Muziektreffen. Het is een namiddag en avondvullend programma met optredens van fanfares, harmonieën en brass bands. Iedere deelnemende formatie zal +/- één uur spelen. Het zijn voornamelijk stukken uit hun eigen repertorium. Alles gaat van start om 15.00 in de Clara Hamendtzaal, Hellingstraat te 9150 Rupelmonde. Voor meer informatie mag je me steeds mailen stantonproductions@worldemail.com
Gelieve in de onderwerpsregel even “Muziektreffen” te vermelden.

25-10-2005 om 16:19 geschreven door Jay Stanton  

Wanneer mensen denken aan een harp denken ze meestal aan het grote instrument met de vele snaren of het harpje waarmee Engelen soms worden afgebeeld in de oude religieuze kunst. Maar naast deze bekende harpen heb je er ook eentje dat gemakkelijk in je zak past en zelfs geen snaren heeft. Het namelijk “the Blues Harp”. Een Blues Harp is eigenlijk niet meer of niet minder dan een mondharmonica die gestemd is in een bepaalde toonaard (in tegenstelling met de chromatische mondharmonica’s). Deze Blues Harpen worden al jaren gebruikt in de traditionele bluesmuziek (Delta-Style) om bepaalde impulsen te geven maar zijn ook geschikt om schitterende solo’s op te geven.
De goede Blues Harpenisten hoef je niet alleen in The States te zoeken. Ook in België vind je een aantal begenadigde spelers!
Onder de grote Amerikaanse Blues Harp-spelers vind je onder andere Sonny Boy Williams.

Groeten,
Jay

20-10-2005 om 14:45 geschreven door Jay Stanton  

Er bestaan vele soorten van Blues. De stijl en kenmerken zijn dikwijls geografisch bepaald. Om u een idee te geven van welke stijlen en stromingen er in bestaan ga ik hier regelmatig eens een stukje schrijven over een bepaalde soort van Blues. Vandaag begin ik met de Delta Blues.

De Delta Blues komen uit het diepe Zuiden van de Verenigde staten; meer bepaald uit de Mississippi Delta. Deze plaats wordt wel eens de “Geboorteplaats van de Blues” genoemd. In den beginne waren het voornamelijk de zwarte Afro-Amerikaanse slaven die op de plantages deze vorm van muziek beoefenden. Het was voornamelijk muziek die gedomineerd werd door begeleidingen op gitaar. Hoewel de muzikanten normaal gezien in een groep speelden werd op de eerste opnamen in de jaren 20 gebruik gemaakt van solo-artiesten die zichzelf begeleidden op gitaar (ook slide-gitaar). Ze zongen krachtig en passioneel en legden zo hun diepste zielenroerselen bloot. De teksten op zichzelf waren ook heel passioneel en kunnen in hun beste vorm beschouwd worden als sterke poëzie. De originele vorm van de Delta Blues blijft tot op heden bestaan en wordt voortgezet door nieuwe generaties van jonge muzikanten die in de oude traditie blijven spelen.

Groeten,

Jay

20-10-2005 om 11:44 geschreven door Jay Stanton