John Lee Hooker

(geb. 22.8.1917 in Clarksdale/Mississippi), Amerikaans bluesmuzikant. John Lee Hooker leerde al op jonge leeftijd gitaar spelen van zijn vader. Hij groeide op in de katoenstreek in het zuiden van de Verenigde Staten. Maar het harde katoenplukkersbestaan beviel Hooker helemaal niet en hij liep op 14-jarige leeftijd van huis weg en trok naar Memphis. Na een tijdelijke terugkeer naar het ouderlijke huis trok Hooker in 1933 naar Cincinatti, waar hij meezong in verscheidene gospelgroepen. In 1943 trok hij zoals vele andere zwarten naar het noorden in de hoop werk te vinden in één van de vele industriecentra ginds. Hij vond een baan bij autoconstructeur Ford in Detroit. Hooker was één van de pioniers van de stampende city blues. Hij verwierf ook grote bekendheid dankzij een rol in de film "The Blues Brothers" (1980). Over de blues zei Hooker ooit eens: "Blues is de wortel van elke muziek. Is het nu jazz, ballads, rock 'n' roll, alles komt van de blues. Je mag dan nog zoveel veranderen - net als je denkt dat je er bent, zal je moeten toegeven dat muziek steeds zijn oorsprong heeft in de blues."

03-11-2005 om 16:47 geschreven door Jay Stanton  

Nog een bekende naam uit de iets oudere Blues: T-BONE WALKER

Aaron T-Bone (eigenlijk Thibeaux) Walker (geb. 18.5.1910 in Linden/Texas, gest. 16.3.1975 in Los Angeles), Amerikaans bluesmusicus. T-Bone Walker wordt beschouwd als één van de grootste vertegenwoordigers van de blues van de 20ste eeuw. Hij verwierf bekendheid als gitarist, pianist en zanger. B.B. King, een andere blueslegende, noemde zich een leerling van Walker. Vaak omschreef men Walker ook als de "ware vader van de moderne blues". T-Bone Walker nam zijn eerste werk op plaat reeds aan het einde van de jaren '20 op. Op optredens speelde hij vaak samen met beroemdheden als Cab Calloway en Milt Larkins. Walker richtte zijn eigen groep op in 1940. Hij schreef geschiedenis door als eerste in 1935 zijn gitaar elektronisch te versterken. Tijdens de jaren '50 en '60 flirtte Walker met de jazz en werkte samen met o.a. Dizzy Gillespie, Gerry Mulligan en The Sweet Inspirations. In 1975 bezweek Walker aan de gevolgen van een longontsteking.
Tot Walkers bekendste werk behoren de hits: "Stormy Monday Blues" (1943) "Bobby Sox Blues" (1947) "Call It Stormy Monday" (1948) "T-Bone Shuffle" (1949).

Groeten,

Jay

03-11-2005 om 14:47 geschreven door Jay Stanton  

Country-blues is een overkoepelende term die de diepte en adem weergeeft van bij het begin van de door gitaar gedreven blues; hetzij solo, duets of string-bands. Alhoewel men spreekt van Country-Blues zijn er toch een heel aantal regionale verschillen. We denken dan aan de Blues van Piedmont, Atlanta, Texas; maar ook de accoustische Bluesvorm van Chicago… Het is zoals ik al zei een Bluesstijl die vooral wordt aangevoerd door de gitaren. De muzikanten zijn dan ook heel bedreven in de finger-picking stijl die zo typisch is voor deze vorm van Blues. Ook de vroege vormen van slide-guitar vinden we terug in de Country Blues.

Een aantal muzikanten zoals Lightnin’ Hopkins en John Lee Hooker zijn op de elektrische gitaar overgeschakeld zonder al te veel aanpassingen te moeten doen aan hun stijl van spelen.

03-11-2005 om 14:31 geschreven door Jay Stanton  

Francis Albert S. werd geboren op 12 december 1915 in Hoboken bij New Jersey en stierf op 82-jarige leeftijd op 14 mei 1998. Hij was een Amerikaanse zanger, acteur en entertainer.
Bij z’n geboorte wilde Frank niet wenen, tot z’n grootmoeder hem overgoot met koud water. Hij is het enige kind van Anthony Martin en Natalie Della, 2 Italiaanse immigranten.
De uit armoedige omstandigheden afkomstige Frank Sinatra verliet op 15-jarige leeftijd de school en startte met een serie jobs. Hij wilde eerst journalist worden maar koos uiteindelijk toch voor een carrière als zanger.
1935: In ’Major Bowes Amateur Hour’, een radio-talentenjacht zingt Frank Sinatra in een trio, genaamd ’Three Flashes’. Ze kapen de eerste prijs weg. Vanaf dan raakt Sinatra in een circuit van optredens op radio. Om z’n brood te verdienen zingt hij ook in een restaurantje in New Jersey, ’The Rustin Cabin’. In dat eethuis wordt hij opgemerkt door trompetist Harry James, een lid van ’Benny Goodman’s Orchestra’. Harry James wil met een eigen band starten, en zoekt een zanger. Inderdaad, Frank wordt zanger van The Music Makers.

Frank blijft er 7 maanden hangen, en wordt daarna zanger bij ’Tommy Dorsey’s Swing Orchestra’. De dames zijn zot van de knappe crooner. De zalen waar het orkest optreedt, lopen nokvol... voor Frank. Hij studeert klassieke- en jazz-muziek. Hij volgt zanglessen, en cursussen ademhalingscontrole... (bv. onderwater zwemmen om de longinhoud te trainen).
Reeds in het midden van de jaren ’40 wist de Amerikaan de massa te betoveren. In meer dan 2.000 fanclubs waren in totaal zo’n 40.000.000 fans aanwezig.

1946: Sinatra tekent een 5-jaar filmcontract met MGM. Op die manier raakt z’n zangcarrière wat in de schaduw. Hij levert deftige prenten als ’Anchors Aweigh’ en ’On The Town’.

1951: Hier start een donkere periode voor Sinatra. Hij verlaat z’n vrouw Nancy Barbato en 3 kinderen, om te huwen met actrice Ava Gardner. Frank krijgt ook zware problemen met z’n stembanden. Op 37-jarige leeftijd wordt Sinatra aan de deur gezet bij diverse productiehuizen en medewerkers.

Het is Gardner, z’n vrouw, die hem aan een rol helpt in de anti-oorlogsfilm ’From Here to eternity’ (1953). Voor deze filmrol kreeg Frank Sinatra een Oscar en gaf een nieuwe impuls aan zijn carrière. Naast verdere werkzaamheden als acteur hield hij zich ook nog met het regisseren en produceren van films bezig alsook met het voortzetten van zijn loopbaan als zanger. Het is algemeen bekend, maar niet toegegeven dat Sinatra zich in het maffia-milieu (bv. Sam Giancana) begaf. Door z’n relaties raakt hij aan prachtige rollen en kansen.

1955: Sinatra schittert in de prent ’The man with the golden arm’. Oscars komen in Franks trofeeënkast.

Succesprenten blijven volgen. We sommen enkele van die films op: The Manchurian Candidate, Guys and Dolls, High Society, Ocean’s Eleven, Four for Texas...

Terug naar z’n zangcarrière. In 1953 tekent hij een platencontract met Capitol records. Met arrangeur Nelson Riddle scoort hij historische successen (voorbeelden van succesalbums: ’Songs for Young Lovers’, ’This is Sinatra’, ’Songs for Swingin’ Lovers’... ).

1957: hij split met Gardner.

Vanaf 1961 heeft hij z’n eigen platenlabel.

In 1966 trouwt hij met actrice Mia Farrow, een huwelijk dat duurt tot ’68. In ’76 trouwt hij met z’n vierde, en laatste vrouw: Barbara Jane Blakely Marx.

Sinatra is altijd ultra-populair gebleven. Hits als ’New York’ en ’My Way’ worden op vandaag nog in elke Karaokebar grijsgedraaid.

In de jaren negentig scoort hij met ’Duets’ (’93) en ’Duets II’ (’94).

In 1996 viert hij z’n verjaardag met Bob Dylan, Bruce Springsteen, Salt-N-Pepa, Paula Abdul e.a.

Sinatra steunt ook nog diverse fondsen.

1997: Frank Sinatra krijgt ’The Congressional Gold Medal’, de hoogste onderscheiding die hij ooit ontving.

1998: In januari ontving hij de American Music Award voor zijn levenswerk. Vier maanden later, op 14 mei sterft de al tijdens zijn leven legendarische Frank Sinatra aan een hartaanval.

02-11-2005 om 14:29 geschreven door Jay Stanton  

King spendeerde een groot deel van zijn jeugd samen met zijn moeder en grootmoeder werkend als een sharecropper ⁽¹⁾. Hij zegt dat hij, voor hij van zijn andere talenten weet had, 35 cent voor elke 45 kg katoen betaald kreeg. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazz-artiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhard. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.
In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, Country-Blues-gitarist Bukka White.
Uiteindelijk begon King zijn muziek live op het radiostation van Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt door enkel zwarte muziek te spelen, iets wat zeer raar was toen. On air begon King The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.
In 1949 begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnames werden geproduced door Sam Philips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.
In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in R ‘n’ B muziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.
In November 64 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.
King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins' melodie, "The Thrill Is Gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden. Kings succes bleef duren in de jaren 1970 met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboard-R&B-charts.
De jaren 80, 90 en 2000 leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in televisieshows, films, en treedt zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 duetteerde King met gitarist Eric Clapton om Riding With The King op te nemen.
In 2004 werd aan King een eredoctoraat overhandigd van de Universiteit van Mississipi. Tevens had hij ook z'n uitgebreide bluescollectie geschonken aan het 'Ole Miss Center for Southern Studies'.
Met zijn 80 jaar heeft King een zeer vol en zeer actief leven geleid. Hij bezit een vliegbrevet, is bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, is King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.

Lucille
B.B. King speelt vooral op Gibson-gitaren en noemt ze traditiegetrouw "Lucille".Dit is ontstaan in de winter van 1949. King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat brandende benzine om die als verwarming dienst deed. Daardoor kwam het gebouw in brand te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar te halen. Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die "Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan te herinneren nooit meer zoiets te doen.

---------------
(1) ± Pachter (vooral een bewoording uit het Zuiden van de States)

02-11-2005 om 11:54 geschreven door Jay Stanton  

Een dubbel-CD die ik onlangs cadeau kreeg was “The Years of the Blues”. Laat ons zeggen: de titel klink goed! De ondertitel is: “With BB King”; dat klinkt ook goed. Maar op die ondertitel moet je zeker niet afgaan, want op de twee CD’s vindt u slechts 4 nummers van BB King. Een kleine misleiding dus!

Dit terzijde gelaten is ‘Years of the Blues” toch een heel goed overzicht van wat de Bluesmuziek ons tot hiertoe heeft gebracht. Het gaat hier vooral over nummers van de groten der aarde uit de Blueswereld: o.a. Big Joe Turner, Muddy Waters, Howlin’ Wolf, Leadbelly etc. etc…

Het is natuurlijk een overzichtscollectie, dus heel veel nieuwe dingen zal de doorwinterde bluesfanaat hier wel niet ontdekken, maar toch stonden er voor mij een paar dingen op die ik nog niet kende of waarvan het lang geleden was dat ik ze nog eens gehoord had. Dus als je dubbelaar in je CD-wisselaar steekt heb je toch een hele tijd zeer aangename muziek. Gezien sommige nummers al heel oud zijn heeft de digitale remastering soms weinig uitgehaald, maar ook bij die nummers is de geluidskwaliteit toch behoorlijk.

Wat ik heel tof vond aan deze CD (buiten de muziek dan) is het begeleidende boekje met daarin redelijk wat informatie over de artiesten en de nummers. Wel moet ik erbij zeggen dat ik wel een leesbrilletje nodig had om de teksten zonder schele koppijn te kunnen lezen…

Bij het horen van een aantal van de liedjes op de CD’s kreeg ik spontaan zin om mijn gitaar en harp (u weet nu allen wat ik met harp bedoel) ter hand te nemen en te beginnen meespelen.

Dus kortom een goeie Blues-verzameling!

Gelieve deze CD niet te verwisselen met een CD met dezelfde titel die je voor 5 Euro koopt in de Compact 500 en die op niets trekt! Op die CD staan enkel wat commerciële Bluesnummers opgenomen in een kwaliteit die een beschadigde fonoplaat evenaart. Ik wil hier geen kwaad spreken over goedkope CD-winkels; het gaat hier specifiek over die bepaalde CD. Voor de rest heb ik bij Compact 500 al heel wat goede dingen gevonden.

Spijtig genoeg heb ik de bijgevoegde foto niet in mijn bezit…

27-10-2005 om 15:17 geschreven door Jay Stanton  

Aangezien ik gemerkt heb dat er hier bij de Bloggers een paar Elvis-Fans zitten, heb ik hier even een biografie van hem gezet:

Presley wordt geboren op 8 januari 1935 als enige overlevende van een eeneiige tweeling . Elvis ouders waren trouwe leden van “the first Assambley of God” , een kleine kerk, niet ver van hun huis.
Daar komt Elvis,op zeer jonge leeftijd, voor het eerst in contact met muziek, in de vorm van Gospelsongs. Wanneer hij opgroeit, zingt hij met zijn ouders op kampbijeenkomsten, revivals en samenkomsten van de kerk.
Voor zijn 8e verjaardag krijgt hij van zijn ouders een 2e-hands gitaar waarop hij, geholpen door zijn ooms, leert spelen.
Hij luistert via de radio naar populaire countryzangers zoals Jimmy Rodgers en bluesartiesten zoals Arthur Smith; die natuurlijk zeer belangrijk zijn voor z’n latere loopbaan als zanger.
Op 10-jarige leeftijd doet hij mee aan een muziekwedstrijd. Hier wint hij voor 5000 mensen de 2e prijs met het liedje “Old shep”. Verder was Elvis een beleefd en verlegen kind.(Zo verlegen zelfs dat hij buiten alleen maar durfde te zingen als het donker genoeg was zodat de mensen hem dan niet konden zien) Ook deed hij niets liever dan naar radiostations met overwegend zwarte blues luisteren.

Vanaf z’n pubertijd vertoonde Elvis in z’n gedraguitingen steeds meer blijk van 2 sterk tegenover elkaar staande persoonlijkheden; de een met opvattingen van goedheid en de ander met het kwade.
Vernon’s lange afwezigheid had een grote invloed op Elvis’ ontwikkeling.
Vanaf de tijd dat hij 2,5 was tot z’n 11e was Elvis altijd alleen met z’n moeder en werd daardoor een echt moederkindje. Dit was ook niet zo raar want Gladys (moeder) aanbad haar zoon, ze verloor hem nooit uit het oog en begeleide hem altijd naar en van school. Ze verbood hem te zwemmen en andere dingen te doen die maar het minste beetje gevaarlijk leken. Het meest suggestief in deze relatie is wel de buitengewone fysieke intimiteit. Hij sliep tot z’n pubertijd bij mama in bed.

Na verschillende baantjes wordt hij in 53’ , net zoals z’n vader, vrachtwagenchauffeur en passeert hij regelmatig voorbij MEMPHIS RECORDING SERVICE, een zusteronderneming van Sun Records Company.Daar hing een bord dat je voor 4 dollar je eigen grammofoonplaat kon maken. Op een dag waagt hij het erop en gaat binnen met een smoesje dat hij z’n moeder wil verrassen voor haar verjaardag. Hij neemt 2 singels op:”That’s where your heartache begins” en “my happiness” ( hits van een populaire zwarte groep) Marion Keiser, eigenares van M.R.S. is erg onder de indruk en stuurt een van de 2 liedjes naar Sam Phillips, producer, en baas van SRC.
Sam hoort algauw dat deze anonieme zanger mogelijkheden heeft. Toch duurt het nog bijna een jaar voordat hij Elvis belt om in z’n studio een aantal nummers te komen zingen. Tevens nodigt Phillips gitarist Scotty Moore en bassits Bill Black uit voor deze sessie. Hij verzoekt het 3-tal bijzonder goed te oefenen, want een blanke met de stem van een zwarte kan wel eens een uitkomst betekenen voor z’n niet al te grote onderneming. Er wordt de eerste paar weken hard gerepeteerd. In de zomer van 54 komen enkele nummers op band, I love you because en Blue Moon. De liedjes draaien echter niet uit op een hit zoals verwacht en tijdens een koffiepauze begint Elvis wat op z’n gitaar te rammen gevolgd door de 2 andere spelers. Iedereen vindt het fantastisch en de resultaten waren “That’s allright, mama” en “Blue moon of Kentucky”.
Toen dit op de radio gedraaid werd ,werd deze overspoeld met telefoontjes, waardoor Elvis die avond uit de bioscoop meegesleurd werd naar de studio voor een live interview . De sensationele reacties werden hoofdzakelijk veroorzaakt door het feit dat de luisteraars niet konden geloven dat de stem, die die liedjes zong, die van een blanke was. Elvis overtuigde de luisteraars met de verklaring dat hij op Hume High School gezeten had (een school alleen voor blanken).

Elvis en zijn band traden voor het eerst live op in juli van dat jaar in een openluchttheater. Z’n live optreden stond echter in het middelpunt van de belangstelling. Zijn verschijning alleen al schokte de meeste Amerikaanse volwassenen want zijn vetkuif, zijn lange bakkebaarden en zijn voorkeur voor hardroze en felle kleuren, die geheel tegen de normen waren. Om nog maar te zwijgen over zijn schokkende heupbewegingen, zijn knievallen en zijn arrogante grijns.
Na een korte rustpauze nam Elvis carrière plots een grote vlucht. Don’t be Cruel, You ain’t nottin’ but a Hound Dog en Love Me Tender waren datzelfde jaar allemaal gigantische hits. Het laatste nummer werd zijn eerste gouden plaat.
Van een regionaal talent werd de pas ontdekte zanger een nationaal en uiteindelijk een internationaal fenomeen.
Met zijn gitzwart geverfde haar verscheen Elvis in zijn eerste twee films als een soort zingende James Dean, maar de derde film “Jailhouse Rock” was een totaal ander genre. Deze speelfilm, waarin Elvis een misdadiger doodt en dan zelf gearresteerd wordt, was ongetwijfeld de beste die Elvis ooit gemaakt heeft. In de loop der jaren speelde Elvis in 30 films waaronder King Creole, Love me Tender enz. Daarbij kwamen nog enkele documentaire films zoals Elvis That’s the way it is en Elvis on Tour en een aantal televisiespecials zoals Aloha from Hawaï.

Maar hoewel Elvis Presley waarschijnlijk de meest beroemde man ter wereld beneden de 25 jaar was, moest hij tocht in militaire-dienst, de plaag van jonge Amerikaanse mannen.
Elvis moest in maart 1958 in militaire dienst. In oktober arriveerde hij als gewoon soldaat nr 53.310.761 voor een diensttijd van 18 maanden. Om Elvis’ succes hoog te houden bracht manager kolonel Tom Parker. Bracht Tom Parker een paar nummmers, uit de verzameling opnames die Elvis voor dat hij in dienst ging had opgenomen, uit. Zoals Old Shep’ dat het eerste nummer was dat hij in het openbaar zong. Andere nummers zoals Love Me Tender, Reddy Teddy, Don’t be Cruel en zijn allergrootste hit You ain’t Nottin’ but a Hound Dog, zorgden voor een gelijkmatige stroom van singles in de hitlijsten.

Wanneer Elvis tijdens een vakantie naar huis komt, sterft z’n moeder. Vernon, maar vooral Elvis zijn hier erg kapot van omdat hij vroeger een heel erg nauwe band had met z’n mama.

Toen Elvis dus in maart 1960 uit dienst ontslagen werd, wachtten vele mensen vol spanning op zijn comeback. Ze worden dan ook steeds lastiger. Bij velen moeten alle romantische dromen dan ook in één klap kapot geslagen zijn toen hij eindelijk zijn ware liefde had ontmoet. Het was een beeldschoon meisje van 14 jaar : Priscilla Beaulieu.
Na 10 jaar verkering trouwden ze uiteindelijk toch omdat hij haar en haar vader had beloofd dat hij met haar zou trouwen. Dit huwelijk liep echter niet op wieltjes. Elvis leefde erg losbandig, was ontrouw en slikte veel drugs en slaappillen.
Een jaar na hun huwelijk werd hun dochtertje Lisa Marie geboren.
Alhoewel de verkoop en hitlijstresultaten voor iedereen een opmerkelijk succes zou betekenen was Elvis zeer teleurgesteld. Via Tv-specials bereikte hij het grote publiek. Hierdoor waren z’n live-concerten uit de jaren 70 altijd uitverkocht. De Tv-show Aloha from Hawaï werd vanuit Honolulu in 40 landen uitgezonden en werd door meer dan 500 miljoenen mensen bekeken. Toch was Elvis er nooit in geslaagd z’n vroegere glorie te heroveren na z’n ontslag uit het leger. In ‘73 liet hij zich scheiden van Priscilla,de moeder van zijn kind, Lisa. Een tijdje na de scheiding ging Elvis, na amper 2 weken verkering, een verloving aan met Ginger Aldan. Ook bij haar nam hij nog steeds veel drugs en kalmeermiddelen. Telkens als ze wilde op te stappen dreigde hij met zelfmoord. Elvis deed steeds weer optredens in Las Vegas, het podium dat hij als een soort thuishaven zag. Intussen moest hij echter rekening houden met een overvol en hectisch tourschema. Z’n bekendste liedjes van die tijd waren “ Devil in disguise” en “Falling in love”. Van maart 75 tot januari 76 reisde hij naar 74 verschillende steden.
Aan dit alles kwam een einde op 16 augustus 1977,wanneer hij op het toilet een hartaanval kreeg, veroorzaakt door een overdosis. Deze gebeurtenis haalde niet alleen de plaatselijke bladen, maar werd echt wereldnieuws. Uit onderzoeken van Elvis’ lichaam bleek dat hij meer dan 9 verschillende soorten drugs binnen had, waaronder Valium, Valmid, Codeïne, Morfine enz.

27-10-2005 om 14:33 geschreven door Jay Stanton  

26-10-2005 om 16:27 geschreven door Jay Stanton  

26-10-2005 om 16:15 geschreven door Jay Stanton  

Hoewel er na de verwoestende doortocht van “Hurricane Katrina” er momenteel weinig sprake zal zijn van een georganiseerd leven in New Orleans, heeft deze stad toch in het verleden een typische blues-sound geleverd: the New Orleans Blues. Laat ons hopen dat de stad snel terug opgebouwd is en dat het gewone (blues-) leven gauw terug kan hernemen....

De oorspronkelijke Blues van New Orleans werd aangedreven op het ritme van de piano en de blaasinstrumenten. De typische sound van daar is ook doorspekt met Caraïbische invloeden en ritmes die een echte feest-atmosfeer uitademen. In tweede instantie vindt men ook veel invloeden uit de Dixieland-stijl die ook een onlosmakelijk deel uitmaakt van de muziek uit die streek. De muziek heeft een vriendelijk en opgewekt karakter, hoe somber de teksten ook mogen zijn. De ritmes op zich hebben een duidelijk “luiheidsgevoel”, maar op de achtergrond horen we toch relatief complexe ritmes met een hoofdslag die net ietsje achter de tel valt. Qua vocalisering zijn is er in de New Orleans Blues veel verscheidenheid: van emotioneel, laid-back over “crooning” tot luidkeelse Gospelgezangen.

Groeten,
Jay

26-10-2005 om 15:47 geschreven door Jay Stanton  

25-10-2005 om 16:53 geschreven door Jay Stanton  

Miles Davis werd geboren in Alton, Illinois, in een relatief welgestelde zwarte familie. Zijn vader was een succesvolle tandarts in East Saint Louis.

Zijn moeder was een redelijk goede pianiste die wilde dat hij viool zou leren spelen. Maar van zijn vader kreeg hij voor zijn dertiende verjaardag een trompet, waar hij zich onmiddellijk op toelegde.

Toen Miles Davis vijftien was speelde hij voor publiek met bandleider Eddie Randall en studeerde hij onder trompettist Elwood Buchanan. Tegen de mode van die tijd in benadrukte Buchanan het belang van spelen zonder vibrato, en Miles Davis zou deze kenmerkend heldere toon zijn hele carrière behouden.

Eerste New Yorkse periode

In 1945, nadat hij zijn middelbare school had afgerond en een korte tijd met Charlie Parker in Billy Ecksteins band had gespeeld, verhuisde Davis naar New York, ogenschijnlijk om met een beurs voor de Juliard School of Music te studeren. In werkelijkheid verwaarloosde hij zijn opleiding en ging hij onmiddellijk op zoek naar zijn helden, zoals Charlie Parker, Thelonious Monk en Coleman Hawkins.

Tegen 1949 had hij aan zijn 'proeftijd' als medespeler voldaan, zowel op het podium als op de plaat. Zijn eigen opnamecarrière begon op te bloeien.

In datzelfde jaar begon Davis samen te werken met Gil Evans. Deze samenwerking zou de volgende twintig jaar voor veel van zijn grote werken blijven bestaan. De platen die zij in de late jaren veertig maakten zouden de eerste tien jaar slechts beperkt gepubliceerd worden.

1.Heroïne

Via de jazzclubs van New York kwam Davis regelmatig in contact met zowel gebruikers als verkopers van illegale drugs. Tegen 1950 had hij, net als veel van zijn tijdgenoten, een serieuze heroïneverslaving opgelopen, mogelijk verergerd door de weinig enthousiaste ontvangst van zijn eerste persoonlijke opnames.

In het eerste deel van de jaren vijftig leek het talent dat Davis bezat verloren te gaan. Hij speelde veel sessies (gigs), maar deze waren ongeïnspireerd. Davis was zich hiervan bewust en in 1954 keerde hij terug naar East Saint Louis, waar hij met hulp van zijn vader probeerde af te kicken. Echter, die dacht onterecht dat het met zijn gebit had te maken. Davis sloot zich letterlijk van de maatschappij af tot hij vrij van zijn drugsverslaving zou zijn. Hoewel hij later beweerde dat hij sindsdien geen drugs meer had gebruikt, schijnt hij in werkelijkheid verslaafd te zijn gebleven.

2.Terug in New York: het Miles Davis Quintet

Als herboren keerde hij terug naar New York en richtte er de eerste grote versie van het Miles Davis Quintet op. In deze band speelden de jonge John Coltrane (oorspronkelijk tenor- en later sopraansaxofoon) en soms enkele andere bekende jazzartiesten zoals Sonny Rollins (tenorsax) en Charles Mingus (bas).

de ruimte om lange, legato en in wezen melodische lijnen te spelen, waarin hij de modale muziek kon leren doorgronden. Dit was namelijk al een levenslange obsessie voor hem.

Deze opnames, beginnend met Relaxin' with the Miles Davis Quintet, zouden samen met de 'Birth of the Cool'-opnames uit 1948 het geluid bepalen van de cool jazz, een van de dominante trends in de muziek voor het komende decennium en later.

1.Miles Ahead en Milestones

Terwijl de rest van het muziekestablishment nog steeds probeerde de vernieuwingen van Davis te accepteren, was hij zelf alweer verder. Herenigd met Gil Evans nam hij een serie albums van grote verscheidenheid en complexiteit op, waarin hij in vrijwel elke muzikale context zijn meesterschap over zijn instrument toonde.

Op het eerste album, Miles Ahead (1957), speelde hij met een traditionele jazzbigband. Deze bigband had een gedreven kopersectie die fraai was gearrangeerd door Gil Evans. Naast jazznummers (waaronder The Duke van Dave Brubeck) gingen de twee ook het gevecht aan met Les Filles de Cadix van Léo Delibes. Dit was de eerste keer dat Davis Europese klassieke muziek opnam.

Milestones uit 1958 wist het geluid te vangen van zijn huidige sextet, dat nu bestond uit Miles Davis, John Coltrane, Julian Adderley (altsax), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas) en Philly Joe Jones (drums).

Muzikaal gezien omvatte dit album zowel het verleden als de toekomst van de jazz. Miles Davis liet zien dat hij blues en bebop kon spelen (vakkundig door Coltrane begeleid), maar het centerpiece is het titelnummer, een compositie van Davis rond de Dorische en Aeolische modi met de vrije improvistionele modale stijl die Davis zich eigen zou maken.

25-10-2005 om 16:28 geschreven door Jay Stanton  

Op zondag 30 oktober is er in Rupelmonde weerom een muziekgebeuren waaraan ik zal deelnemen; nl. het Muziektreffen. Het is een namiddag en avondvullend programma met optredens van fanfares, harmonieën en brass bands. Iedere deelnemende formatie zal +/- één uur spelen. Het zijn voornamelijk stukken uit hun eigen repertorium. Alles gaat van start om 15.00 in de Clara Hamendtzaal, Hellingstraat te 9150 Rupelmonde. Voor meer informatie mag je me steeds mailen stantonproductions@worldemail.com
Gelieve in de onderwerpsregel even “Muziektreffen” te vermelden.

25-10-2005 om 16:19 geschreven door Jay Stanton  

Wanneer mensen denken aan een harp denken ze meestal aan het grote instrument met de vele snaren of het harpje waarmee Engelen soms worden afgebeeld in de oude religieuze kunst. Maar naast deze bekende harpen heb je er ook eentje dat gemakkelijk in je zak past en zelfs geen snaren heeft. Het namelijk “the Blues Harp”. Een Blues Harp is eigenlijk niet meer of niet minder dan een mondharmonica die gestemd is in een bepaalde toonaard (in tegenstelling met de chromatische mondharmonica’s). Deze Blues Harpen worden al jaren gebruikt in de traditionele bluesmuziek (Delta-Style) om bepaalde impulsen te geven maar zijn ook geschikt om schitterende solo’s op te geven.
De goede Blues Harpenisten hoef je niet alleen in The States te zoeken. Ook in België vind je een aantal begenadigde spelers!
Onder de grote Amerikaanse Blues Harp-spelers vind je onder andere Sonny Boy Williams.

Groeten,
Jay

20-10-2005 om 14:45 geschreven door Jay Stanton  

Er bestaan vele soorten van Blues. De stijl en kenmerken zijn dikwijls geografisch bepaald. Om u een idee te geven van welke stijlen en stromingen er in bestaan ga ik hier regelmatig eens een stukje schrijven over een bepaalde soort van Blues. Vandaag begin ik met de Delta Blues.

De Delta Blues komen uit het diepe Zuiden van de Verenigde staten; meer bepaald uit de Mississippi Delta. Deze plaats wordt wel eens de “Geboorteplaats van de Blues” genoemd. In den beginne waren het voornamelijk de zwarte Afro-Amerikaanse slaven die op de plantages deze vorm van muziek beoefenden. Het was voornamelijk muziek die gedomineerd werd door begeleidingen op gitaar. Hoewel de muzikanten normaal gezien in een groep speelden werd op de eerste opnamen in de jaren 20 gebruik gemaakt van solo-artiesten die zichzelf begeleidden op gitaar (ook slide-gitaar). Ze zongen krachtig en passioneel en legden zo hun diepste zielenroerselen bloot. De teksten op zichzelf waren ook heel passioneel en kunnen in hun beste vorm beschouwd worden als sterke poëzie. De originele vorm van de Delta Blues blijft tot op heden bestaan en wordt voortgezet door nieuwe generaties van jonge muzikanten die in de oude traditie blijven spelen.

Groeten,

Jay

20-10-2005 om 11:44 geschreven door Jay Stanton  

Big Joe Williams niet te verwarren met Big Joe Turner, die ik hier al eerder besprak!

Bluesgrootmeester Big Joe Williams werd geboren als Joe Lee Williams op vrijdag 16 oktober 1903 te Crawford, Mississippi.
Big Joe Williams was waarschijnlijk een van de arrogantste en vechtlustigste mannen die op aarde heeft rondgelopen met een gitaar in de hand. Maar tegelijkertijd was hij ook een briljante bluesmuzikant: een begenadigde songschrijver, krachtige vocalist en ongelooflijk idiosyncratisch gitaarspeler.
Ondanks zijn reputatie als vechtersbaas genoot hij een enorm respect van de andere muzikanten. Ze kozen er toch voor om soms niet met hem te spelen, want als je met hem speelde was dat volgens ZIJN regels. Volgens zijn protégé Davit “Honeyboy” Edwards was Williams in zijn vroege Delta-dagen een muzikant die zowat op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen gespeeld heeft van Memphis over New Orleans tot Chicago.
De platenmaatschappijen waarvoor hij gewerkt heeft zijn vele zoals Vocalion, Paramount, Bluebird, Prestige etc.
Williams gebruikte zijn gitaar dikwijls als guitar-as-drums waarbij hij op de klankkast klopte, tegen de nek tikte, de snaren liet knallen en heel wat effecten toevoegde. Iedereen kent wel de gitaar als een instrument om melodieën mee te maken, maar in de Afrikaanse traditie bestond ook het feit van een snaarinstrument als percussie te gebruiken. Dit is iets wat Big Joe Williams wist en ook perfect beheerste.

Groeten,
Jay

19-10-2005 om 15:54 geschreven door Jay Stanton  

Een term die je in de Blues-muziek soms hoort is “Juke Joint”. Zoals bijvoorbeeld in de zin “See you at the Juke Joint, Baby”. Een term die door en door Amerkaans is en wel goed in het gehoor ligt door de alliteratie. Maar wat is nu een Juke Joint??

Eerst en vooral wil ik hierbij zeggen dat het absoluut niets te maken heeft met drugs.

Een Juke Joint is eigenlijk een informele bijeenkomst van Bluesmuzikanten die een concert geven. Wegwijzers met daarop Juke Joint moet je niet zoeken in de Mississippi-Delta aangzezien het meestal gaat om onaangekondigde optredens. De term zelf zou zijn oorsprong hebben in de West-Afrikaanse talen waarin “Juke” ongeveer hetzelfde zou betekenen als “Wicked” (een goeie Nederlandse vertaling vond ik hier niet voor). Juke Joints zijn er voor bekend dat ze nogal rumoerig zijn. Op de meeste van die samenkomsten kan je drinken (véél drinken!), eten, dansen en soms zelfs gokken (ook al is dat meestal illigaal dan). Maar steevast word je ontvangen met Zuiderse gastvrijheid!

18-10-2005 om 11:22 geschreven door Jay Stanton  

Gisteren was ik aanwezig in café Cotton Fields op de Antwerpse Groenplaats. Daar vond een prachtig Jazz-concert plaats. De artiesten waren niet van de minsten:
- Little Eddy Murlot (Keyboard)
- Jef Tommelijn (Tenorsax)
- Jean ?? (gitaar) (zijn familienaam ontsnapt mij even)
Toch mensen die al heel lang meedraaien in de Jazz en dus alle knepen van het vak kennen. De muziek die zij brachten was een soort Jazz dat voor iedereen toegankelijk was. Altijd gespeeld met een aanstekelijk optimisme. Het trio mengde zich regelmatig in het publiek zodat iedereen zich betrokken voelde bij het gebeuren. Je kon dadelijk zien dat de muzikanten perfect afgestemd waren op elkaar; dit komt natuurlijk omdat ze goeie muzikanten zijn die al lang met elkaar optrekken.
Pianist Little Eddy is een opmerkelijk muzikant die in zijn muziek zeker niet Litlle is. Hij beheerst het keyboard perfect is niet vies van hier en daar een aantal effecten te gebruiken. Hij maakt ook gebruik van de ingebouwde drum-computer die in zijn keyboard aanwezig is, dit geeft zeker extra schwung aan de muziek.
Jef Tommelijn is voor mij persoonlijk een van de beste tenorsaxen die ik ken (en ik ken er heel wat!). Hij speelt met het grootste gemak alle nummers en heeft ook veel contact met zijn publiek. De klanken die hij uit zijn sax haalt gaan van teder tot brutaal dus alles wat je nodig hebt in de Jazz. Ik heb hem gisteren nog gezegd: “Zò moet een tenorsax klinken!”
Gitarist Jean is iemand die nog op de klassieke wijze speelt, zonder veel ornamenten en effecten. Dit maakt hem juist zo goed. Hij is zowel goed in het solo spelen en het begeleiden. Hij speelt gewoonlijk heel zacht maar indien nodig stelde hij het geluid wat bij zodat hij zich goed kon laten gelden in een aantal mooie solo’s.
Het was een zeeer aangename namiddag en voor wie de namen van deze artiesten ergens leest zeker een aanrader om naar een optreden te gaan!!

Groeten,
Jay

PS op de foto ziet u Little Eddy

17-10-2005 om 12:22 geschreven door Jay Stanton  

Stan Getz werd geboren in Philadelphia in 1927. Zijn familie was van oorsprong Russisch. Als tiener kreeg hij een doorgedreven training in bigbands door ondermeer Benny Goodman, Stan Kenton en Woody Herman. Bij de laatst vernoemde werd Stan Getz een ster.

Gedurende de late jaren 50 ging het minder goed met Getz, hij had namelijk een drugprobleem. Rond die tijd heeft hij ook een tijd in Kopenhagen gewoond. Na zijn terugkeer en wanneer hij min of meer afgekickt was ging hij terug werken voor het platenlabel Verve. Hij ging dan ook toeren met de Norman Granz’ Jazz at the Philharmonic in de USA en Europa. Zijn wereldwijde bekendheid kwam er wanneer Getz begon met spelen van Braziliaanse en Latijnse ritmes. Deze werden bekend onder de naam Bossa Nova’s. Na zijn “Latijnse” periode ging Stan Getz zich meer toeleggen op meer uitdagende Jazz, bemerkenswaardig zijn hier zijn samenwerkingen met Bill Evans en Elvin Jones.

Gedurende 4 decennia was Stan Getz een van top tenor-saxofonisten. Hij werd al vroeg beïnvloed door Lester Young, maar hij groeide op zelf een invloed te zijn voor de volgende generaties van saxophonisten. Zijn onmiskenbare toon en zijn gepolijst spel leverden hem de bijnaam “The Sound” op. Getz was een uitstekend performer bij wie het nooit aan inspiratie ontbrak.

Stan Getz overleed in 1991

14-10-2005 om 15:35 geschreven door Jay Stanton  

McKinley Morganfield, beter bekend als Muddy Waters werd geboren op 4 april 1915 en staat bekend als de “vader van de Chicago Blues”.
De eerste opnames van Muddy gebeurden op een katoenplantage in het diepe Zuiden van de States in samenwerking met Alan Lomax. Wanneer hij verhuisde naar Chicago ruilde hij zijn vertouwde akoestische gitaar in voor een elektrisch exemplaar. In Chicago werd Muddy Waters enorm populair bij de zwarte bevolking en kreeg ook de kans om in grotere bars en clubs te spelen. In het begin was het gewoon Muddy met zijn gitaar die speelden, maar later bracht hij er nog een bas, een ritme-sectie en een mondharmonica bij. Dit werden de instrumenten bij uitstek voor de Chicago Blues.
Met zijn diepe, rijke stem en zijn charismatische persoonlijkheid werd Muddy Waters al gauw een van de meest bekende mannen in de blueswereld van Chicago. Zelfs BB King zou Muddy later erkennen als de “Boss Of Chicago”.
Gedurende zijn Tournees in Engeland tijden de zestiger jaren was het waarschijnlijk voor de eerste keer dat ze daar dit soort muziek in zo’n zwaar versterkte vorm hoorden. Hij moet daar blijkbaar een serieuze indruk nagelaten hebben want the Rolling Stones hebben zichzelf genoemd naar de hit van Muddy Waters “Rollin’ Stone”.
Andere bekende nummers van Muddy zijn o.a. “Hoochie Coochie Man”, “I’ve got My Mojo Working” en “Long Distance Call”.
Muddy Waters stierf op 68-jarige leeftijd in Westmont, Illinois en is begraven op het Restvale Cemetary nabij Chicago.

14-10-2005 om 12:09 geschreven door Jay Stanton