Het leven en werk van Willy Dixon was bijna de belichaming
van het onstaan en progressie van de Blues. Vanaf de accidentele beginselen
door de bevrijdde slaven tot een onmiskenbaar onderdeel van de Amerikaanse
musziekgeschiedenis. Dixon was iemand die als eerste professionele
bluesmuzikanten een leven heeft kunnen maken door het spelen van zijn muziek;
hij heeft er weliswaar serieus voor moeten knokken Dixon heeft als producer,
songwriter, bassist en zanger velen bijgestaan in hun weg naar de top. We
denken hier dan vooral aan mensen als Muddy Waters, Howlin Wolf en Little
Walter.
Zoals u in mijn vorige post kon lezen werd ik overstelpt door "spam" (= ongewenste reclame). Daarom heb ik voorlopig de mogelijkheid om reacties te geven uitgeschakeld. Ik heb anderhalf uur nodig gehad om alles terug op punt te stellen. Als u wil reageren op een bericht, mag u dat altijd doen door mij een mailtje te sturen op jurgendecleen@myway.com . Je mag er zeker van zijn dat ik die mailbox alle dagen lees!!
Beste groeten, Jay
PS als je in de rechterkolom kijkt naar "laatste commentaren", daar kan je nog een paar van die reclameboodschappen zien.
BELANGRIJK (Dit maakte me toch een beetje slecht gezind!)
Beste mensen,
Bij een aantal van mijn berichten heeft iemand steeds opnieuw reclame geplaatst over een of ander online casino. Het gaat hier maar liefst om 158 berichten. Steeds vertuurd onder een andere e-mail adres. Ik heb dit gemeld aan Seniorennet, want dit vindt ik misbruik van de mogelijkheid om reacties te geven. Ik ga nu beginnen met alle reacties te verwijderen uit mijn blog. Ik zal er wel nog een paar laten staan die u kunt bekijken, als u dan ook zo iets binnenkrijgt weet u dat u niet de enige zijt.
Ik hou er van dat mensen mij een reactie sturen op een atrikel dat ik op mijn blog heb gezet, maar 158 keer dezelfde reclame over een online casino vind ik wel serieus overdreven.
Ik ben er zeker van dat deze reclame niet verstuurd is door iemand van de bloggers! Als jullie ook zo iets voorhebben, kunnen jullie de reclameboodschappen steeds verwijderen via het controlepaneel!
"Je kunt beter muziek schrijven dan uitvoeren, je kunt beter muziek uitvoeren, dan er naar luisteren, je kunt er beter naar luisteren dan haar misbruiken voor verstrooiing, amusement of cultuurconsumptie."
De Amerikaanse zangeres Peggy Lee werd in mei 1920 geboren in Jamestown, North Dakota, als Norma Deloris Egstrom. Peggy Lee verloor op vierjarige leetijd haar moeder. Haar jeugd was niet gemakkelijk, want haar vader dronk veel, hetgeen problemen voor het gezin met zich meebracht.
Vanaf haar veertiende was Peggy Lee actief als zangeres. Bij een plaatselijk radiostation bedacht de manager de artiestennaam Peggy Lee. Na een aantal jaren als zangeres in California te hebben gewerkt, belandde Peggy Lee in Chicago, waar ze werd opgemerkt door Mel Powell. Powell introduceerde Peggy Lee bij Benny Goodman, die een zangeres voor zijn orkest zocht als vervangster voor Helen Forrest. Een paar dagen later maakte Peggy Lee met Benny Goodman haar eerste plaatopname. Peggy Lee is te horen op verschillende hits van Benny Goodman uit de jaren veertig. "How deep is the Ocean?", "How long has this thing been going on?" en "My old Flame" zijn daar slechts enkele voorbeelden van.
Peggy Lee trad in het huwelijk met Dave Barbour, de gitarist van Benny Goodman. De muzikale samenwerking tussen Lee en Barbour duurde tot eind jaren vijftig. Het huwelijk werd reeds in 1952 ontbonden. In de jaren vijftig bracht Peggy Lee verschillende succesvolle albums uit, waarop ze meestal werd begeleid door jazzmuzikanten als Jimmy Rowles, Marty Paich en George Shearing. Bovendien was Peggy Lee betrokken bij speelfilms als "The jazz singer" (1953) en "Pete Kelly's blues" (1955). Het grootste succes boekte ze echter in een film waarin ze niet te zien was, maar waaraan ze alleen haar stem leende: Walt Disney's "Lady and the tramp" (1955).
Ook in de jaren zestig en daarna bleef Peggy Lee albums opnemen en optreden. Hoewel de kwaliteit hoog bleef werd haar werk echter wel steeds beter voorspelbaar. Peggy Lee overleed in 2002 op 81-jarige leeftijd in Bel Air, Los Angeles.
Een weinig bekende term uit de blues-taal is een Griot (spreek uit graaiot). De griots waren oorspronkelijk West-Afrikaanse muzikaanse die ten tijde van de slavernij in Amerika gezongen blues brachten, voornamelijk vrij traditionele tekesten over: familie, dorp, leiders. Dit gebeurde door op een zingende wijze histories en verhalen te brengen. De Griots begeleidden zichzelf meestal op een snaarinstrument. Volgens vele musicologen waren de Griots een essentieel onderdeel bij het ontstaan van de akkoestische blues binnen de Afro-Amerikaanse gemeenschap
Soul is een stijl die hier nog niet of nauwelijks aan bod is geweest. Bij deze breng ik jullie de biographie van een van de (in mijn ogen) beste soulzangers aller tijde: OTIS REDDING.
De Amerikaanse soulzanger Otis Redding (1941-1967) wordt door velen als de meest invloedrijke soulzanger van de jaren zestig gezien. Na zijn vroege dood in 1967 steeg zijn ster tot legendarische hoogten.
Otis Redding werd geboren in Dawson, Georgia en groeide op in Macon. Met Johnny Jenkins and the Pinetoppers kreeg Otis Redding in 1959 plaatselijk succes. Duidelijk is in zijn muziek de invloed te horen van Little Richard en Sam Cooke. In 1960 nam Otis Redding een nummer "Shout bamalama" op, waarop de invloed van Little Richard onmiskenbaar aanwezig is. Na een kort verblijf in Los Angeles in 1961, waar hij enkele singles opnam, keerde Otis Redding teleurgesteld terug naar Macon en sloot zich weer aan bij The Pinetoppers.
Tijdens opnamen met The Pinetoppers nam Otis Redding ook enkele solonummers op. Deze ballads sloegen goed aan en zijn ster steeg snel. In Engeland namen The Rolling Stones enkele nummers van Otis Redding op: "Pain in my heart" en "That's how strong my love Is". Hierdoor raakte Otis Redding ook bekend bij het Engelse publiek.
In 1967 werd Otis Redding door het Engelse blad Melody Maker uitgeroepen tot zanger van het jaar. In de Verenigde Staten breekt Otis Redding pas tijdens het popfestival in Montery door naar het blanke publiek.
Otis Redding kwam in 1967 bij een vliegtuigongeluk om het leven. Postuum bereikte Otis Redding met "Dock of the bay" in 1968 voor het eerst de eerste plaats van de hitparade.
De Amerikaanse blueszanger Jimmy Witherspoon werd in 1923 geboren in Gurdon, Arkansas. Jimmy zong reeds op jonge leeftijd in het koor van de Baptistenkerk van zijn gemeente. Tussen 1941 en 1943 werkte Jimmy Witherspoon bij de koopvaardij. Na terugkomst ging hij op tournee met de band van Jay McShann.
In 1949 had Jimmy Witherspoon zijn eerste hit met "Tain't nobody's business if I do". In de jaren hierna nam Witherspoon veel R&B-materiaal op. Hij maakte grote indruk op het Monterey Jazz Festival in oktober 1959. Tijdens dit festival trad Jimmy Witherspoon op met Ben Webster. Opnamen van dit concert verschenen onder de titel "At the Monterey Jazz Festival" (1959). In het verlengde hiervan ligt "Some of my best friends are the blues", met arrangementen voor blazers en strijkers van Benny Golson.
In de jaren zestig toerde Jimmy Witherspoon veel door de Verenigde Staten en Europa. In Europa liet Witherspoon diepe sporen na. Veel, vooral Engelse bands gebruikten zijn muzikale ideeën. Aan het begin van de jaren zeventig stopte hij met optreden en werd diskjockey bij een radiostation in Los Angeles. Op aandrang van de van The Animals bekende zanger/gitarist Eric Burdon keerde Jimmy Witherspoon terug naar de concertzalen. Met "Love is a five letter word" verscheen hij weer in de hitlijsten. Jimmy Witherspoon overleed in september 1997.
De Engelse bluesmuzikant John Mayall werd geboren in 1933 te Macclesfield. Mayall wordt als de vader van de Engelse blues beschouwd. Hij ontdekte veel nieuw talent. Voor veel muzikanten betekende de Bluesbreakers een springplank aan het begin van hun carrière: Eric Clapton, Jack Bruce, Mick Taylor, Keef Hartley, Aynsley Dunbar, Peter Green, Mick Fleedwood, John McVie en vele anderen.
Vanaf zijn dertiende speelde John gitaar en piano. Hij was beroepsmilitair en vocht in Korea. Na terugkomst formeerde hij The Powerhouse Four. John Mayall richtte aan het begin van de jaren zestig zijn Bluesbreakers op. Het eerste album "John Mayall plays John Mayall" werd live opgenomen in een Londense club.
In de jaren zestig speelde John Mayall vooral elektrische blues met glansrollen voor de gitaristen Eric Clapton en Mick Taylor. Rond 1968 brak hij ook door in de Verenigde Staten en kocht een huis in de buurt van Los Angeles. Aan het begin van de jaren zeventig kwamen er langzamerhand meer jazz-invloeden in zijn muziek. "Jazz-blues fusion" (1972) is daar een goed voorbeeld van.
John Mayall bleef platen opnemen en concerten geven in de jaren die volgden. Wat niet veranderde was de immer wisselende samenstelling van zijn band.
Belangrijke albums van John Mayall zijn onder meer: "London Blues (1964-1969)", "Blues Breakers With Eric Clapton" (1966), "A Hard Road" (1967), "Blues From Laurel Canyon" (1968), "Turning Point" (1969), "USA Union" (1970), "Jazz Blues Fusion [LIVE]" (1972), "A Sense Of Place" (1990) en "Spinning Coin" (1995).
Volgens my een van de meest invloedrijke Rock Gitaristen die ook een zeer begenadigd Blues Gitarist was: JIMI HENDRIX
De Amerikaanse gitarist en zanger Jimi Hendrix (1942-1970) wordt als de invloedrijkste gitarist van de jaren zestig beschouwd. Hendrix was de eerste gitarist die feedback en andere geluidseffecten gecontroleerd kon gebruiken.
Jimi Hendrix werd geboren in Seattle als James Marshall Hendrix. Na het overlijden van zijn moeder werd Jimi opgevoed door zijn grootouders. Reeds op vroege leeftijd hield hij zich met muziek bezig. Op school speelde Hendrix in verschillende schoolbandjes. Nadat hij van school was gestuurd, meldde Jimi Hendrix zich bij de 101st US Airborne. Tijdens een mislukte parachutesprong raakte hij ernstig gewond aan zijn rug en enkels. Hendrix werd afgekeurd en moest de militaire dienst verlaten.
In de eerste helft van de zestiger jaren speelde Jimi Hendrix in de begeleidingsband van verschillende bekende en minder bekende grootheden, waaronder James Browne, Solomon Burke, Sam Cooke, Little Richard, Ike & Tina Turner en Jack Wilson. In 1966 woonde Jimi Hendrix in New York, waar hij onder meer speelde met Jack Hammond, de Isley Brothers en Curtis Knight. Bovendien trad hij op met zijn eigen groep Jimmy James and the Blue Flames. In Greenwich Village wordt hij in 1966 ontdekt door de voormalige bassist van de Animals, Chass Chandler.
Chandler nam Jimi Hendrix mee naar Engeland, waar hij de gitarist koppelde aan bassist Noel Redding en drummer Mitch Mitchell. De eerste singles van deze groep, The Jimi Hendrix Experience, werden grote hits in Europa ("Hey Joe", "Purple Haze" en "The wind cries Mary"). Hoewel Jimi Hendrix bekend stond als een rustige jonge man, wass daar tijdens zijn optredens niets van te merken. Hendrix speelde gitaar met zijn tanden en achter zijn rug. Aan het einde van zijn optreden tijdens het festival van Monterey in 1967 stak hij zijn gitaar in brand. Dit optreden betekende zijn doorbraak in de Verenigde Staten van Amerika.
In 1968 kwam Jimi Hendrix met het dubbelalbum "Electric Ladyland". Van dit album verschenen diverse uitvoeringen, want de hoes, met blote dames, bleek niet overal te kunnen. Bovendien kwam een selectie van de nummers uit onder dezelfde naam, maar dan op een enkele plaat. Op deze plaat speelden naast Redding en Mitchell ook andere musici als Jack Casady, Al Kooper, Buddy Miles, Steve Winwood en Chris Wood mee. De bekendste nummers van dit album zijn "Crosstown Traffic", "Voodoo Chile" en het Dylan-nummer "All along the watchtower".
In 1969 verliet Noel Redding The Experience om Fat Mattress op te richten. Hij werd vervangen door Billy Cox. Met de nieuwe bezetting speelt Jimi Hendrix tijdens de festivals van Newport en Woodstock. Op nieuwjaarsdag 1970 speelde Hendrix met Cox en drummer Buddy Miles in de Fillmore East. De opnamen van dit concert verschenen later als "Band of gypsies". Op deze plaat staat onder meer de lange gitaarsolo "Machine gun".
In de zomer van 1970 neemt Jimi Hendrix zijn eigen studio Electric Ladyland in New York in gebruik. Het concert tijdens het Isle of Wight-festival was zijn laatste optreden. In oktober 1970 stikte Jimi Hendrix tijdens zijn slaap, door overmatig slaapmiddelgebruik, in zijn eigen braaksel.
De mensen achter de schermen van de muziek mogen ook wel eens wat meer bekendheid krijgen. Daarom laat ik jullie nu kennis maken met de legendarische producer en eigenaar van de Sun-Studios: SAM PHILIPS.
Sam Phillips (1923-2003)
De Amerikaanse producer en platenbaas Samuel (Sam) Cornelius Phillips werd geboren in 1923 in Florence, Alabama. Hij werkte enige tijd bij radiostations in Alabama voor hij zich in 1945 in Memphis vestigde. In Memphis werkte Phillips als talent scout, die platenlabels attendeerde op nieuw talent.
In 1952 richtte Sam Phillips Sun Records op en bracht platen uit van The Prisonaires, Rufus Thomas en Howlin Wolf. In 1954 gaf hij de popmuziek een verrassende wending toen hij Elvis Presley begeleidde bij de opnamen van "Thats all right, mama" en "Blue moon of Kentucky". Phillips begreep dat de tijd rijp was voor rauwe zang van de blues. Indien gezongen door een blanke, zou dat een groot succes moeten worden. In de studio moedigde Phillips Presley aan om de brave zang achterwege te laten en het gevoel te laten prevaleren.
Twee jaar later verkocht Sam Phillips zijn Elvis-contract voor het toen astronomische bedrag van 35000 dollar aan RCA. Dankzij het grote distributiekanaal van RCA kon Elvis Presley snel tot een internationale ster doorgroeien.
Sam Phillips stond aan de wieg van het succes van vele musici: Johnny Cash, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison, Carl Perkins, Charlie Rich, Conway Twitty en vele anderen. In de jaren zestig verkocht Sam Phillips Sun Records. Hij verdiende daarna een fortuin als een van de eerste investeerders in de hotelketen Holiday Inn. De Sun studio in Memphis werd een museum.
Sam Phillips overleed in juli 2003 op 80-jarige leeftijd in een ziekenhuis in zijn woonplaats Memphis.
Groeten, Jay
PS Op de foto ziet u Sam Philips samen met "zijn" Elvis Presley
Hé! Waar is mijn foto gebleven??? Ik krijg er hem met de beste wil van de wereld niet terug op!!
Most blues begin with 'Woke up this mornin'.....' This is to differentiate blues musicians from most other musicians, who sleep past noon."
Vertaald: De meeste bluesliedjes beginnen met Ik werd wakker deze morgen . Dit wordt gedaan om Bluesmuzikanten te onderscheiden van andere muzikanten die meestal tot s middags slapen.
De Amerikaanse gitarist Chet Atkins (1924-2001) wordt ook wel de architect van de Nashville-sound genoemd. Chet Atkins werd geboren in Luttrell, Tennessee. Hij groeide op in armoe en zijn eerste muzikale onderricht kreeg hij van zijn vader en zijn halfbroer. De nadruk bij deze lessen lag op het religieuze lied. Aanvankelijk speelde Atkins naast gitaar ook viool, maar aan het einde van de veertiger jaren legde hij zich geheel toe op zijn favoriete instrument, de gitaar. Atkins ontwikkelde een geheel eigen "fingerpicking"-stijl naar het voorbeeld van Django Reinhardt en Merle Travis.
Chet Atkins was zeer productief in de vijftiger jaren. Hij was niet alleen soloartiest, maar ook producer en sessiemuzikant. Hij verkreeg landelijk bekendheid dankzij het radioprogramma The Grand Ole Opry. Als muzikant of producer was hij onder meer te horen op platen van Eddy Arnold, Perry Como, The Everly Brothers, Roy Orbison, Elvis Presley en Jim Reeves. Later werkte hij ook met uiteenlopende muzikanten als Waylon Jennings, Mark Knopfler, Willie Nelson en Ravi Shankar.
Vanaf de zestiger jaren werden de soloalbums van Chet Atkins gekenmerkt door orkestbegeleiding en gemakkelijk in het gehoor liggende achtergrondzang. Tot het midden van de zeventiger jaren was Atkins als stafproducer in dienst van het platenlabel RCA. Ook werkte hij met gitaarbouwer Gretsch aan de ontwikkeling van de gitaar.
Misschien een wat minder bekende naam in de blueswereld, maar toch een man die heel wat heeft bijgedragen bij de ontwikkeling van de Blues. Als je een opname van deze man te pakken kan krijgen, aarzel dan zeker niet om ze aan te schaffen. Schitterend gewoon!!
De Amerikaanse blueszanger en gitarist Blind Lemon Jefferson (1897-1930) werd geboren in Couchman in Texas. Deze bluesman behoort tot de invloedrijke blueszangers uit de jaren twintig. Tot zijn navolgers behoorden onder meer Lightnin' Hopkins, Big Joe Williams, T-Bone Walker en B.B. King.
Lemmon Jefferson werd blind geboren. Hij speelde reeds op jeugdige leeftijd op straat en tijdens feesten. Naast de wat hardere bluesnummers omvatte zijn repertoire gospel, ballads en gevangenisliederen. Blind Lemon Jefferson trad op in Texas en reisde daarna door het zuiden van Georgia. In de twintiger jaren werd Dallas zijn woonplaats, van waaruit hij zijn trips maakte. Rond 1925 tekende Blind Lemon Jefferson een platencontract bij Paramount Records. Voor dit label nam hij onder eigen naam bluesnummers op. Onder het pseudoniem Deacon L.J. Bates nam Jefferson religieuze nummers op.
Blind Lemon Jefferson was de best verkochte zwarte muzikant van de jaren twintig. In december 1930 kreeg Jefferson in Chicago een hartaanval. Hij werd op straat achtergelaten, waar hij overleed.
Bekende nummers van Blind Lemon Jefferson zijn onder meer: "Black shake moan", "Long lonesome blues", "Booger rooger blues" en "See that my grave is kept clean".
De Amerikaanse blueszanger, gitarist en songschrijver Jimmie Lee Robinson (1931-2002) werd geboren in Chicago in april 1931. Hij kreeg de bijnaam "Lonesome" (eenzaam). Moeder Robinson kreeg veertien kinderen, waarvan er slechts vier bleven leven. Jimmie Lee werd vernoemd naar de blueszanger Jimmie Lee Lane.
Reeds jong maakte Jimmie Lee kennis met de blues. Hij zag elk weekend bluesmuzikanten spelen op de openluchtconcerten op Maxwell Street. Jimmie Lee Robinson maakte in 1942 zijn debuut op Maxwell Street. "De rijken hadden alles en wij alleen de blues", verklaarde Jimmie Lee later.
In de begintijd werd hij begeleid door alles dat geluid voorbracht: wasborden, stokken en keukengerei. Aanvankelijk speelde Jimmie Lee Robinson akoestische blues. Later gebruikte hij ook de elektrische gitaar. In de jaren vijftig speelde Jimmie Lee Robinson met de band van Little Walter en nam hij platen op met Jimmy Reed, Magic Sam en Eddie "Playboy" Taylor. In 1965 bezocht hij met andere Amerikaanse folk- en bluesmuzikanten Europa.
Aan het einde van de jaren zestig liep de belangstelling voor bluesmuziek terug en moest Jimmie Lee Robinson allerlei baantjes aannemen om brood op de plank te krijgen. Hij werkte in een winkel en werkte als portier en timmerman. In deze periode trad hij sporadisch op met grootheden als Billy Boy Arnold, Bo Diddley en Tommy Tucker. In de jaren negentig verschenen weer enkele albums met werk van Robinson, waaronder "Guns, gangs and drugs" (1996) en "Maxwell Street blues" (1998).
In 1998 baarde hij opzien door zijn protest tegen de stadsrenovatie in Chicago rond Maxwell Street. Met hongerstakingen en protestliederen probeerde hij de aandacht van de pers en de politiek te trekken om te voorkomen dat deze historische plek door de slopers zou worden platgewalst.
Jimmie Lee Robinson overleed in Chicago op 6 juli 2002. Recent was botkanker bij hem geconstateerd. Hij besloot niet tot het laatst te wachten en maakte in eenzaamheid met een geweerschot een einde aan zijn leven.
De Amerikaanse soulzanger en pianist Raymond Charles Robinson werd in september 1930 geboren in Albany, Georgia. Nadat hij op 7-jarige leeftijd door de ziekte glaucoom blind werd bezocht hij een muziekschool voor blinden in St. Augustine, Florida. Vanaf zijn zestiende werkte Ray Charles als beroepsmuzikant.
Eind jaren vijftig kreeg Ray Charles als blues- en jazzpianist zijn eerste successen. Aan het begin van de jaren vijftig nam hij "Mess around" en "It should've been me" op. Eind jaren vijftig lijfde de muziekuitgeverij Atlantic Records Charles in. In de volgende jaren nam hij bijna al zijn grote successen op.
Ray Charles had weinig last van zijn handicap. Hij leefde het normale muzikantenbestaan. Seks speelde een grote rol in zijn leven. Er waren veel vrouwen in zijn leven en hij werd de vader van tenminste twaalf kinderen. Ook was Ray Charles jarenlang verslaafd aan heroïne. Uiteindelijk kwam hij in 1965 van zijn verslaving af.
Hij speelde een mix van soul, gospel, rhythm & blues en jazz. Tot zijn grote succes behoorden "Georgia on my mind", "Hit the road Jack", "I've got a woman", "Hallelujah I love you so", "I can't stop loving you" en "What'd I say". Charles had lak aan bestaande conventies. In het begin van de jaren zestig nam hij ook een country-album op. Er werden meer dan een miljoen exemplaren op genomen. De liefde voor zijn vaderland bezong hij met "America the beautiful".
Ray Charles overleed in juni 2004. Hij werd 73 jaar.
Onder het motto Belgium is Great breng ik u hier een levensoverzicht van een van de grootste Jazz-Muzikanten die ons landje rijk is. We hebben het hier over Jean Toots Tielemans.
- Geboren : Brussel, België 1922 Immigreerde : USA 1952 - Speelde accordeon vanaf 3 jaar - Begon harmonica te spelen als hobby - Won zijn eerste gitaar bij een weddenschap. - "Gegrepen" door Jazz tijdens de Duitse bezetting - Eerste idool : Django Reinhardt - Vroege invloed : Charlie Parker - Bijnaam "Toots" naar muzikanten Toots Mondello en Toots Camarata - Eerste internationale doorbraak met Benny Goodman op Europese concerttoer in 1950 - Eerste US-jobs : lid van Charlie Parker's All-Stars in Philadelphia; George Shearing Quintet; ... - Componeerde "Bluesette",1962 - Ontwikkelde een nieuwe klank : fluiten en gitaar in unisono - Floot voor commercials : meest gekende "Old Spice" - Harmonicasolist voor film-muziek : Midnight Cowboy, The Getaway, Sugarland Express, Cinderella Liberty, Turks Fruit, Jean de Florette , ... - Concerteerde en nam op met mensen als George Shearing, Ella Fitzgerald, Quincy Jones, Bill Evans, Jaco Pastorius, Natalie Cole,Pat Metheny, Paul Simon, Billy Joel, ... - Harmonica-solist - TV : Sesam Straat, Baantjer - Jaarlijks winnaar van Down Beat lezers- en criticipoll "verscheidene instrumenten" - Favoriete compliment (van wijlen Clifford Brown) : "Toots, the way you play the harmonica they should not call it a miscellaneous instrument"
Dit stond in een CD van Quincy Jones over Toots
" I can say without hesitation that Toots is one of the greatest musicians of our time. On his instrument he ranks with the best that jazz has ever produced. he goes for the heart and makes you cry. We have worked together more times than I can count and he always keeps me coming back for more ..."
Beste, Gisteren heeft hetzelfde trio gespeeld waar ik ik in een vorig stukje ook al over schreef nl. Little Eddy (piano), Jef Tommelein (Tenor Sax), Jean Groenen (Gitaar). Het was in het kleine café aan de Antwerpse Groenplaats weer volop ambiance met bekende en minder bekende Jazznummers. Dezelfde commentaren die ik gaf in het vorige artikeltje waren ook deze keer weer van toepassing.
Wie Little Eddy en zijn trio aan het werk wil zien kan op 25 december aanstaande in de namiddag terecht in HET HOFKE op de Sint-Andriesplaats te Antwerpen.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben Jürgen "Jay" De Cleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Guitarking.
Ik ben een man en woon in pendel tussen Antwerpen en Rupelmonde (België) en mijn beroep is Muzikant en manager.
Ik ben geboren op 16/12/1978 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, filosofie, genieten van het leven.
