Eind 19de eeuw bevinden veel Europese immigranten zich in het zuiden van de Amerikaanse staat Texas. Die hebben uit het thuisland (o.a. Duitsland en Polen) o.a. de accordeon met zich meegenomen. Amerikaanse hillbillybands in de uitgaansgelegenheden adopteren het instrument om er hun viool mee te vervangen. Niet alleen heeft de accordeon meer volume (hard nodig in die luidruchtige feestzalen), je kunt er naast melodieën ook baslijnen op spelen. Omdat het zuidelijke deel van Texas ooit deel uitmaakte van Mexico, leeft daar nog veel Mexicaanse cultuur voort. Zo ontstaat een mix van Mexicaanse muziekstijlen als bolero en ranchero met Europese dansstijlen als polka en wals. De teksten handelen over het ruige leven in Texas. Deze muziek gaat conjunto heten. Traditioneel wordt conjunto gespeeld door een kwartet, met 12-snarige gitaar, bas, drums en - zeer kenmerkend - de knoppenaccordeon. Met de tijd komen daar andere, elektrisch versterkte instrumenten bij. Dat heeft tot gevolg dat er ook elementen van rock-'n-'roll, blues en country de conjunto binnensluipen. In de jaren tachtig raken deze vier elementen in een bepaalde balans en wordt er een nieuwe naam aan deze muziek gegeven: tex-mex.