Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Over mijzelf
Ik ben henri, en gebruik soms ook wel de schuilnaam henri1955.
Ik ben een man en woon in limburg (belgie) en mijn beroep is invalide.
Ik ben geboren op 26/01/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: van alles.
waterman
03-05-2016
Goede morgen
Bij, beginnen met een goede morgen schept kansen , dus kansen om dankbaar te zijn dat we ons dagelijks ritueel kunnen doen . Douchen, aankleden en ontbijten het gehele ochtend ritueel afwerken met blijdschap en voorbereid zijn en denken aan het beste dan kan er in feite weinig verkeerd meer gaan. Dat geeft een voldoend gevoel en optimistische gedachte waarmee we de dag kunnen verdergaan. Ook s’avonds voordat we gaan slapen moeten we onze dag goed overdenken en alle voorgekomen gebeurtenissen eens op een rijtje zetten. Met blijdschap terug denken aan de vrolijke momenten en dankbaar zijn voor de negatieve waar we van geleerd hebben dat het niet alleen maar zonneschijn is. Zo hebben we weer een wijze les geleerd waar we in de toekomst rekening mee kunnen houden om herhaling te voorkomen.
“Genieten van kleine dingen” , dit zal ik maar even doen met dit regenweer , en gelijk een gebruik maken om te antwoorden op ons thema.
Genieten , dit heb ik weer moeten leren door omstandigheden zodat ik een heel medisch dossier heb waar ik met niet ga over uitspreken off wat ga neerschrijven ik heb moeten leren aanvaarden en dit was een hele weg die ik heb moeten belopen , ja leren lopen met vallen en opstaan. Ik heb echt leren waarderen te genieten van de kleine dingen. Geniet van de kleine dingen in het leven, want als je nu terug kijkt zijn dat de grote dingen geweest.
Ik ben zelf niet zo van het hier en nu, ben graag bezig met heel veel dingen tegelijkertijd . Maar sinds ik een andere weg heb gekozen kan ik heel goed genieten van de kleine dingen. Dit heeft me echt leren kijken naar die momenten en heeft me geleerd om bij momenten stil te staan, rust te nemen en het op z’n beloop te laten. Iets in mij vindt dat het altijd beter, meer of sneller kan. Ik moet zeggen dat dat soms best vermoeiend is om steeds meer te willen. Daarom ben ik zo blij met...... aan mijn zij. Dit geeft mij heel erg de rust en het gevoel van dat het goed is.
Ik kan zo genieten van die kleine momenten, die maar even duren, maar waar je weer een hele week op vooruit kan. Zo zaten we afgelopen dinsdag aan tafel met lotgenoten , zo zaten we naar mekaar te luisteren naar ieder zen verhaal , ik herkende dat gevoel ze goed .
Ik heb twee uur lang genoten en me zo blij gevoeld omdat ik even men vrijheid terug had, even kon bewegen, iets dat vroeger niet kon doen. Het zijn de kleine dingen, die je heel veel geven. Dit is maar een klein voorbeeld van de vele mooie kleine momenten die wij samen mee maken. Ik wil jullie mee geven; ondanks alle drukte in deze wereld, het presteren en jezelf uitdagen, vergeet niet af en toe stil je staan bij wat je doet, wat je hebt bereikt of wat je hebt behaald. Kijk naar de kleine dingen in het leven en geniet met volle teugen!
Een jaar of 47 was ik toen de woorden “de moeder der teleurstelling is verwachting” mijn leventje binnen denderden, alles overhoop gooiden en één grote, rustgevende stilte achterlieten. Ik heb nooit kunnen achterhalen van wie deze wijsheid was (behalve dan van die oude man die het tegen me zei), maar ik weet wel dat alles veranderde nadat ik het hoorde.
Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik moeite met teleurstelling. Wat zeg ik… ik HAAT teleurstelling. Ik ben zelfs verschrikkelijk bang om teleurgesteld te worden. Vroeger vond ik het nog veel erger om een teleurstelling te zijn, en hoewel ik me daar enigszins overheen heb kunnen zetten staan mijn nekharen nog altijd gelijk overeind als ik zinnen hoor als “ik had gehoopt dat je …” of “ik verwacht dat je …” DOE DAT NOU NIET!, denk ik dan. Bespaar jezelf die ellende! Mij krijg je (dankzij die wijze woorden van die oude man) niet meer gek met je verwachtingen, je hopen en je wensen. Heb je alleen jezelf mee.
Maar ik zie het steeds vaker gebeuren. Mensen die elke dag tegen een nieuwe teleurstelling aanlopen. Mensen die teleurgesteld zijn in zichzelf, de mensen om zich heen, het werk dat ze doen of het leven in het algemeen. Doodongelukkig zijn ze, stuk voor stuk. Teleurstelling is een gemoedstoestand die men voelt wanneer aan een bepaalde verwachting niet wordt voldaan. Ook wanneer er geen sprake is van een bepaalde verwachting maar slechts van hoop, kan men teleurgesteld worden.’
Is het dan zo simpel? Zouden we dan, door verwachtingen te verbannen, minder teleurgesteld en dus gelukkiger zijn? Ja, dat kunnen we. Ik kon het. Dus kunnen jullie het ook. Het scheelt dat ik nooit zoveel heb gehad met verwachtingen. Ik vind verwachtingen illusies. Fantasieën over de toekomst, vaak gebaseerd op patronen uit het verleden. Bedenken hoe je wilt dat een bepaalde situatie zich zal afspelen en er van uit gaan dat het ook zo gebeurt. Verwachtingen zijn eigenlijk het tegenovergestelde van zorgen, en je maakt ze allebei zelf , want de werkelijkheid is altijd net even wat anders, en vaak een stuk minder spannend. Helaas.
Ik zeg niet dat je moet stoppen met fantaseren. Integendeel, ik ben een dromer tot in mijn tenen en zal nooit, maar dan ook nooit stoppen met dromen over hoe fantastisch ik wil dat mijn leven is. Ik stel hoge eisen aan alles en iedereen en het leven in het algemeen en neem niet snel genoegen omdat ik altijd denk dat het beter kan. Het verschil is dat ik niet langer verwacht dat mijn dromen precies zo uitkomen als hoe ik ze droom. Dat ze gaan uitkomen, daar zorg ik wel voor. Maar of het nu in positieve of in negatieve zin anders uitpakt dan in mijn hoofd kan ik maar een heel klein beetje beïnvloeden, dus ik laat me liever verrassen.
Je wacht als het ware op een toekomst die je komt redden, op een toekomst waarin alles beter zal zijn en waarin je WEL gelukkig zult zijn. Maar daarmee vergeet je dus het allerbelangrijkste: je leeft NU. Alles wat belangrijk is gebeurt NU, het enige wat belangrijk is, is NU. Dus merk je dat je vaak teleurgesteld wordt? Ga dan eens na bij jezelf of je of je niet teveel met je hoofd in de toekomst of in het verleden leeft en daardoor hoge (onrealistische) verwachtingen hebt . Probeer eens een dag niet over de toekomst of over het verleden te praten. Weet dat je nu leeft en dat dit het enige moment is wat belangrijk is. Aan het verleden kun je niks meer veranderen en de toekomst wordt bepaald door de keuzes die je nu maakt. Zorg dus dat je prioriteiten stelt: wat kun je NU doen om je leven fantastisch te maken? Doorbreek het denken in patronen , doorbreek de verwachtingen die ons zijn opgelegd door eerdere generaties, door mensen die zich niet kunnen laten verassen door het leven. Ga elke dag, nuchter toe en je zult zien dat het allemaal veel leuker wordt!
Geen verwachtingen hebben betekent dat je je kunt laten verrassen door het leven. Werk met wat er op je afkomt in plaats van krampachtig vast te houden aan een beeld van wie of wat je zou moeten zijn. Laat verwachtingen los, leef in het moment, geniet van elk moment. Kies ervoor om elk moment te beleven. Kies voor geluk.
Er zijn mensen die om je geven het zal niet uitmaken wat je doet en hoe je het doet , als je maar gelukkig bent.
Loslaten waar je geen afscheid van wil nemen? Hoe laat je los als heel je lichaam schreeuwt dat je het wil vasthouden? Al vanaf de geboorte worden we geconfronteerd met afscheid nemen: van knuffels, mensen, dieren, plaatsen, periodes, ... Je denkt dan dat je er gemakkelijker mee omgaat als je ouder wordt maar ik moet tot mijn scha en schande vaststellen dat ik het er nog steeds heel moeilijk mee heb. Misschien is dat ook omdat je van steeds meer mensen afscheid moet nemen en periodes moet afsluiten.
Wanneer ik met afscheid wordt geconfronteerd, lijkt het op dat moment alsof mijn verstand en mijn hart een gevecht laten plaatsvinden in mijn lichaam en ik kan er niets aan doen. Het is een gevecht tussen gemist en proberen om het te begrijpen. Ik ben natuurlijk eerder zwaarmoedig van aard en dat helpt niet echt. Maar toch...mensen, gebeurtenissen, locaties, herinneringen,...ze blijven in mijn hoofd zitten, zijn als het ware verankerd in mijn lichaam en ik denk er soms met weemoed aan terug. Vriendschappen die om een dwaze reden kapot gaan, mensen die er bewust voor kiezen om dood te gaan, ... maar ook de anderen, die door een ziekte of ongeval uit je leven worden weggerukt.
. . Elke dag opnieuw worden we ermee geconfronteerd. Het ene verlies is natuurlijk het andere niet. Als je gedwongen wordt om los te laten, doet het nog meer pijn. Maar wat doe je eraan? Je leert ermee leven en je probeert een reden te bedenken of begrip op te brengen waarom het gelopen is zoals het is gelopen. Ik ben de laatste om bij de pakken neer te zitten of om me bij een situatie neer te leggen en dat maakt het niet gemakkelijk om los te laten, integendeel Diep vanbinnen besef je wel dat krampachtig vasthouden aan iets onbestaande geen oplossing is dus je doet verder. 'Je moet er tijd over laten gaan, zei mijn partner wel eens. Ja, tijd helpt een beetje. Maar soms, op een onbewaakt moment, net wanneer je dacht dat je alles een plaats had gegeven in het kastje in die bovenkamer van je, word je door een liedje op de radio of een thema op de vergadering terug gekatapulteerd naar die tijd in die verloren herinnering. Dan lach je en wil je huilen tegelijkertijd en dan besef je, dat dat hart van me maar zeer weinig nodig heeft om die intense emoties terug op te roepen.
Soms moet je ook afscheid nemen van jezelf, je oude ik. Dan merk je plots dat je niet meer achter dezelfde principes staat als voorheen. Natuurlijk ben je vandaag een ander persoon dan pakweg tien of twintig jaar geleden. Hoe raar het misschien ook klinkt, als er één ding is waar ik geen moeite mee heb om het los te laten, dan is het mijn vroegere ik. Die periodes en dat verleden hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Misschien moet ik de verloren gegane vriendschappen, en de veranderingen in mijn lichaam op dezelfde manier bekijken. Alles waarvan ik afscheid heb moeten nemen, heeft me immers gemaakt tot de persoon die ik nu ben.
Al die gebeurtenissen samen geven mij levenslust, laten me voelen dat ik leef. Hoe verdrietig het leven mij ook maakt, het maakt me op andere momenten ook zo gelukkig. Ik ben blij dat ik het verschil ken tussen verdriet en intens, puur geluk. Ik heb mogen ervaren wat echte liefde is, wat vertrouwenspersonen, lotgenoten zijn, maar van sommigen heb ik ook afscheid moeten nemen.
Misschien daarom dat ik zoveel hou van mijn 'herinneringen die nu in de kleerkast opgeborgen staat. Af en toe snuister ik er nog eens in en denk ik aan mooie, vervlogen tijden. Dan besef ik dat zonder dat afscheid, zonder deze soms ook pijnlijke herinneringen, ik hier nu waarschijnlijk ook niet zo van zou kunnen genieten, laat staan erover schrijven. Dus dank je...diegenen die me doorheen de jaren 'levenslust' hebben gegeven, mijn blik hebben verruimd, me hebben geleerd wat liefde en vriendschap is. Diegenen die er niet meer zijn hebben voor altijd een plekje in mijn figuurlijke bovenkamer maar nog meer in dat pompend hart van mij.
We hebben al veel variatie meegemaakt de meesten dingen die wij wilden toen we jong waren zijn anders gelopen en hebben we nooit volbracht of meegemaakt. We hechten ons toen aan dingen die er nu allang niet meer zijn en dat moeten we accepteren en tolereren. Een ieder heeft een eigen perspectief maar niets is er permanent alles is er maar tijdelijk en als iets er voor een lange tijd is denken we dat het blijvend is en niet meer kan verdwijnen . Maar dat is een illusie en een droom in onze gedachten want sommige dingen zullen er een langere tijd zijn maar alles zal toch een keer verdwijnen. Geniet van ieder moment met vol plezier, want het zijn tijdelijke momenten ook al denken we van niet maar als we terug kijken zullen we het moeten bekennen dat de waarheid zo is. Waar we vroeger woonden of als wij ergens lange tijd niet meer zijn geweest ondervinden we dat alles is veranderd en erger zelfs het is er niet meer. Dus word nu eens wakker en denk eens heel goed na accepteer dat alles maar tijdelijk is en zie het als een geschenk van nu en geniet daarvan. Alles zal op den duur verdwijnen , en hoe ouder we worden des te meer er verdwijnt uit ons leven geef onszelf een kans en maak de ommekeer door dat in te zien. Ben blij met de momenten dat we goede relaties hebben en lachen daardoor ons gelukkig voelen met vreugde en haal daar het beste uit en waardeer het. Problemen heeft iedereen en die zijn ook maar tijdelijk, want we doen er alles aan om ze op te lossen en hoe positiever we zijn hoe eerder we ze kunnen oplossen, want met paniek maken we het alleen maar erger en komt er geen oplossing. Zoals we ons kunnen optrekken aan de goede ervaringen en tijden maar dat is een kenmerk van periodes niet van iets constantst. Afwisselend met goede en erg goede tijden of slechte en betere tijden maar niets was blijvendst. Leef met vreugde en liefde in alle eerlijkheid op het gegeven moment, want het zal niet blijvend zijn en weer verdwijnen.
Geniet van ieder moment en weet dat alles waar we zo van genieten er maar tijdelijk is.
Hoe zou het leven zijn als je alles wat je overkomt, alles wat er gebeurt, alles wat je leert en wat je meemaakt, zou zien als een cadeautje? Tuurlijk, er zal zo nu en dan een onverwacht cadeau tussen zitten of eentje waarbij je lang moet zoeken naar de waarde ervan… Maar zou het niet een stuk fijner leven als je het van die kant bekijkt?
Ja ik kreeg een duwtje in men rug. Heel eventjes werd ik boos, het kwam op het verkeerde moment want hoe laat je het in hemelsnaam zo ver komen? Maar al gauw voelde ik me kalm. Vrij. Ik wilde al langer weg, dit was het laatste zetje wat ik nodig had. Een cadeautje. Ik werd gedwongen om iets anders te zoeken, te bedenken wat ik nu werkelijk wil, de stoute schoenen aan te trekken en andere groepen te bezoeken (en mensen!) er over praten; mails te sturen.
Terwijl ik in eerste instantie alleen maar dacht aan hoe ik uit mijn comfortzone geduwd werd en ging twijfelen aan wat ik kan, wat ik wil en wie ik ben, realiseerde ik me al heel snel dat ik juist dáár kan groeien, nieuwe uitdagingen aan kan gaan en mezelf opnieuw kan uitvinden. Ik schrok van hoe blij ik hiervan werd: Was ik dan blijven hangen? Waarschijnlijk wel. Want ook al wilde ik weg. Wilde ik het misschien toch niet genoeg.
Het is makkelijk om het leven als een cadeautje te zien als alles je voor de wind gaat. Maar om een tegenslag of teleurstelling als cadeau te kunnen zien, het aan te durven; nemen en open te kunnen maken om te zien wat je eruit kan halen moet je een flinke dosis vertrouwen hebben. Het is veel makkelijker om er boos om te worden, er uren om te janken en eindeloos anderen de schuld te geven, maar helpt dat? Nee. Je kunt je beter focussen op wat je ervan kunt leren en hoe je er het beste van kunt maken. Je kunt er beter op vertrouwen dat het goed komt, rechtsom of linksom komt het namelijk altijd weer goed met je. Als je het leven – en jezelf – maar een beetje vertrouwt.
Komt dat even mooi uit: aan het begin van dit jaar heb ik me voorgenomen om het wat meer te vertrouwen (en het tegelijkertijd bij de ballen te pakken, maar dat terzijde). Ik roep namelijk al langer dat alles gebeurt om een reden en dat het leven me daar heen stuurt waar ik gaan moet, maar geloofde ik het ook echt? Vertrouwde ik erop? Niet perse, concluderen wij. Misschien kwam deze stap juist wel daarom met dit cadeau.
Want steeds meer zie ik in dat ik de touwtjes maar tot zoverre in handen heb: dat ik alleen kan bepalen hoe ik reageer op de dingen die me overkomen, omdat ze me nu eenmaal overkomen en ik daar niets aan kan veranderen. Maar het geeft me steeds kleine cadeautjes – en af en toe een onverwachte rechtse – om me te helpen groeien in hoe ik op dat wat er nu eenmaal gebeurt reageer. Om me te leren vertrouwen. Het geeft me steeds wat ik nodig heb om te groeien, om te blijven ontwikkelen en niet te lang stil te staan, want in de natuur is stilstaan hetzelfde als doodgaan. Struikelde ik daar nu ineens over de zin van, Ik geloof het wel.
