Angst en zijn dieper gelegen wortels.

De vraag van verleden week was: "Is het überhaupt mogelijk is volkomen vrij te staan van vrees, absoluut vrij"?
Wat is innerlijk, psychologisch, gesproken de diepste wortel van vrees?
Wat betekent vrees eigenlijk? Vrees voor iets, dat pijn gedaan heeft, vrees voor wat er zou kunnen gebeuren als.......met andere woorden, voor het verleden of voor wat in de toekomst zou kunnen gebeuren. Niet voor wat er op dit moment gebeurt, want op het moment is er geen sprake van vrees. Je kunt dus zelf heel goed ontdekken, dat vrees een tijdsgebeuren is. Bijvoorbeeld vrees voor iets dat vorige week, maand of nog eerder gebeurd is, dat psychologisch of lichamelijk pijnlijk was, en vreest dat dit morgen weer kan gebeuren. Of angst voor dat je iets niet zou kunnen bereiken of je baan kwijt raakt, je vrouw van je weg loopt, enz. Vrees is dus iets wat beweegt in tijdverband. Vanuit het verleden naar het heden en dat zich daardoorheen wijzigt naar de toekomst.
Aan de oorsprong van de vrees ligt dus het denken.
En het denken is een kwestie van tijd, omdat het denken immers een opeenhoping is van kennis, ervaringen, herinnering, reactie van het geheugen gevolgd door denken en handelen. ( zie hiervoor ook het artikel over "Het denken")
Denken en tijd zijn dus één en het zelfde. Vrees is dus in de gedachten, in tijd geworteld.
Dit alles ligt nogal voor de hand, het is eenvoudig een feit.

Nu heb ik nogal wat vragen gehad over het denken. Over het algemeen kwamen die vragen neer op: "is het wel mogelijk om het denken stil te leggen"?

Of ik heb iets niet goed beschreven, uitgelegd, of er is een interpretatie ontstaan van wat anders dan wat ik heb bedoeld te zeggen. Mooi een moment om eventuele misverstanden uit de weg te ruimen.

Neen, het is zeker niet de bedoeling hetzij het denken hetzij de tijd stil te leggen.
Het zou trouwens onmogelijk zijn, ze stil te leggen want wie zou die instantie zijn, die zegt "ik moet het denken stop zetten"? Het zou een grote dwaasheid zijn, want die instantie maakt immers deel uit van het denken. Het is dan ook onzin te bedenken dat die instantie het denken gaat bedwingen. De bedwinger wordt zelf door het denken geschapen.
Luister daarom liever alleen maar zonder iets te doen, sla het alleen maar gade. Die waarneming is op zichzelf al een vorm van actie, het is niet zo dat je "iets aan vrees moet doen"
In onze geest, innerlijk moeten we in staat zijn het woord los te koppelen van onze beleving
en moeten we vermijden dat het woord zich mengt in, en een rol speelt in de rechtstreekse beleving van het gevoel; het gevoel wat feitelijk voorhanden is.
Als je dit onder de knie hebt en zo diep hierin kan doordringen, zal je ontdekken dat in het onbewuste, in de duistere uithoeken van de geest een gevoel begraven ligt van volslagen eenzaamheid. ( zie ook het artikel over "Eenzaamheid als uitdaging")
Deze gevoelservaring van "die absolute eenzaamheid" en het zichzelf niet toestaan iets aan dat feit te veranderen maakt het mogelijk, deze bron van angst te overstijgen, en een absolute vrijheid van angst teweeg te brengen. Alleen dan kom je te weten wat werkelijkheid is, die ongelofelijke, zichzelf voedende energiebron die geen begin en geen einde kent, die tijdloos, puur "Liefde "is.
De betekenis hiervan is tevens dat vrijheid in gebondenheid een bedenksel is en dus voorkomt uit het denken. Absolute vrijheid wordt dan ook niet door het denken geschapen.