Ik ben Juliën - Jozef, en gebruik ook soms de schuilnaam Jullouis. Woon in Maldegem Oost-Vl. Ben geboren op 20/03/1927 en ben nu dus 91 jaar. Mijn hobby's zijn: fietsen, computer en wat poëzie, maar ik beperk mij enkel tot het lezen ervan. De poëzie, schilderijen en tekeningen zijn van auteur "Nest Martens" Het is zeer vriendelijk van u mijn blog te bezoeken. Mijn dank daarvoor. Met vriendelijke groeten. Juliën
Dichter Schilder
Dichter schilder Schilder dichter wie van beiden wat van beiden
Mijn beeld is woord mijn woord is beeld
Het zijn mijn kinderen die ik zie en zegen Maar zij mij kwellen tot rust nog duur
Weet ik wat ik doe Is het een het ander niet Zijn zij niet mijn hartebrood mijn groot leed mijn kleine troost als ik ze lees ze zie mijzelve lees en zie
Is dit openbaring Moet het zo zijn tot mijn laatste dag schilder dichter dichter schilder
het zij dan zo.
Niets uit, in deze blog aangehaalde poëzie, schilderijen, beelden of tekeningen van Nest Martens mag op eender welke wijze dan ook, voor commerciële doeleinden worden gebruikt zonder schriftelijke toestemming van de auteur.
Een jonge echtgenoot komt thuis Zijn vrouw vliegt hem om de hals en zegt: "Schat ik heb groot nieuws: ik ben al een maand overtijd. Ik denk dat we een kindje gaan krijgen! Ik heb bij de dokter een zwangerschapstest gedaan en binnen een dag of twee zullen wij het resultaat kennen. Zolang wij het resultaat niet kennen, vertellen wij aan niemand iets."
De volgende dag telefoneert er bij hen een klantenadviseur van ELECTRABEL i.v.m. een onbetaalde factuur. U bent mevrouw Tilleul?" "ja"
"Mevrouw, u bent een maand over tijd." "Maar, hoe weet jij dat?"
"Wij hebben computers, het is ingeschreven in onze gegevensbank." Wablieft? Ingeschreven in uw computers?"
"Zeker weten"
's Avonds vertelt mevrouw dit verhaal aan haar echtgenoot die,wild van woede, zich de volgende dag naar de hoofdzetel van de electriciteitsmaatschappij begeeft. "Wat is dat hier voor een toestand, jullie schrijven in de computer dat mijn vrouw een maand over tijd is. met wat bemoeien jullie zich?" Luister. zegt de klanten adviseur, blijf kalm, het is niet zo erg. Ze is nog niet voldaan." "Niet voldaan? Wat zeg jij nu? Voldaan of niet voldaan, jij moet je daar niet mee bemoeien!" "In dat geval moet ik je verwittigen dat hij zal worden afgesneden." "Wat? Afgesneden? Maar je bent gek! En wat gebeurd er dan met mijn vrouw?" "Dat weet ik niet. zij zal zich met een kaars moeten behelpen!"
We hebben zilver in onze haren, goud in onze tanden, gas in onze darmen, stenen in onze nieren, lood in onze schoenen, kalk aan onze nagels, staal in onze heupen, plastic in onze knieën, vol met dure medicijnen, lijken we wel op goudmijnen. een mens met zoveel mineralen, is met geen miljoen te betalen. daarom ga ik fier door 't leven, neem kritiek op als een spons, want door al die rijkdom, DRIJFT DE ECONOMIE NOG STEEDS OP ONS.
Met zijn kop, krom over zijn stuur gebogen de mond wijd opengesperd happend naar lucht al stampend, zichzelf martelend met de pedalen, beukend tegen de felle wind.
Zijn pezig, gespierd lichaam door zon, weer en wind gehard en bruingetint, kilometervretend niet wetend of hij of een ander, vandaag de wedstrijd wint.
Gedicht: Jean-Piere Willems. Constructie in ijzer en polyester: Luc Van Hoecke
Kunstwerk: te bezichtigen in het St-Annapark Maldegem
Twee blondjes op de Louisa-Laan te Brussel staan voor een schoenwinkel hun ogen uit te staren naar de prachtige schoenen die in de etalage tentoon staan met het label "krokodil." Ze vinden de prijs wat aan de hoge kant, en besluiten om zelf op krokodillenjacht te gaan. In Afrika aangekomen kopen ze daar een joekel van een jachtgeweer, en vragen aan de plaatselijke bevolking waar ze op krokodillen kunnen jagen. Een dorpeling wijst hen de weg. Eens ter plekke aangekomen bespreken ze de strategie. Zegt het eerste blondje. "Ik ga met het geweer in het water staan, en gij blijft op de oever en verwittig mij als er krokodillen afkomen." De eerste krokodil komt eraan: PAF: en het beest is dood. Ze draaid het even op zijn rug, en laat het dan liggen. Al snel komt een tweede eraan en weer PAF en dood, ze draaid het dier op zijn rug en laat het dan liggen. Een derde, vierde en een vijfde ondergaan het zelfde lot. Vraagt het tweede blondje. " "Waarom doet u dat? Al die dieren doodschieten en dan laten liggen" "Daar is verdomme geen enkele bij die schoenen aan heeft."
De Stef die wel eens de bloemetjes durft buiten te zetten, was trots op zijn nieuw appartement en na een avondje stappen toonde hij het aan enkele vrienden. Zo kwamen ze op de gang van de slaapkamers en daar hing een grote koperen gong.
"Wat gebeurt er met die gong?" vroeg de Jos. "Het is geen gong... maar een sprekende klok"antwoordde de Stef. "Een sprekende klok? Eerlijk waar" vroeg de vertwijfelde Jos.
"Jàjà," bevestigde de stef.
" En hoe werkt zoiets dan?" vroeg de Jos met een achterdochtige blik. "Kijk" zei de Stef. hij nam het bijhorende slaghout, gaf een oorverdovende slag op de gong en deed dan een stap achteruit.
De gasten stonden verbaast naar elkaar te kijken, tot plots van uit de slaapkamer iemand schreeuwde: " zijt ge nu helemaal zot geworden! Het is verdomme kwart voor vier in de morgen."
"Voilla: nu hoort ge't zelf hoe de sprekende klok werkt."
Gezellig bij elkaar wijl het stoofke brandt en iedereen zich rond de tafel schaart genietend van het maal de wijn de goede gaven het onheil ver van hier de vrede in de harten toastend op elkaar bedankt het lot dat ons dit alles schenkt
Leef als een monnik strijd als een krijger min als een dichter vermenigvuldigt u zie uzelf wel duizendmaal één is genoeg
Een dol geworden hond raast en bijt en wordt neergeschoten de razenij verstild bloedend leeggelopen een kadaver dat blijft waarop het oog rust dat niet vraagt waarom die woede
't Is goed hier zo te liggen te reizen in de geest een warm gevoel van binnen rust om je heen om kalm te leven een afgesloten wereld waar niets je raken kan meester van je voelen tevreden met jezelf
Ik hoor dat ik zie wat jij ziet ik zie dat iij hoort wat ik hoor dat is ons samenzijn dat ik voel wat jij voelt dat is ons innig samenzijn dat jij onderhuids in mij bent dat ik mijn weg vind in jou dat is ons welzijn dat jij hurkt en ik sta dat is ons anders zijn
Als ik een kleine God was en scheppen kon hoe zou je beeld dan zijn welke toets zou ik je geven welke glans hoe zou de fluister van je stem zijn je zingen je dans je lach hoeveel mooier beter liever zou ik je maken je zou nog dezelfde zijn
Het varken krijst zo fel als 't wordt gekeeld en het het leven laat ook wij krijsen schel als het laatste loodje ligt en wij verscheiden gaan maar ze eten ons niet op ze stoken ons tot as ik krijg een plaatsje op de schouw zodat ik de kamer zie wijl men 't varken eet en men mij vereert hoewel we beiden zwijntjes zijn.
Als ik God ben ben ik dan goed is noch leed noch kommer plaats ik hebzucht in het hart of mildheid zijn mijn schepsels vredig dogen zij elkaar is er vrede ben ik rechtspraak krijgt men zijn deel of ween ik om mijn schepping
Banieren strak in wind de hopman rijdt ons voor op schimmelros de scharen volgen een prieter sluit de rij gedragen door een ezel hij zal ons zonden wassen voor ons bidden de ogen sluiten als het voorbij is en men ons wegstopt in een deken onder zoden met een lans in grond gespietst de koele aarde waarin we rusten wat resten blijven nog
En dus moet hij dan zo snel hij kan naar huis naar 't warme bed hij kruipt lanszij en knort tevree dat warme lijf zijn eigen wijf niets mis daarmee zijn voeten warmen aan dit stoofken oh zaligheid dit lapke vlees de vette borstjes een kontje als fluweel een beetje goesting wel een stapke verder gaan hmmmm hij boert een keer en doet zijn oogkens toe zo moe
De Kardinalen.
Mensen hullen zich in gewaden en maken verheven gebaren. Doordrongen van hun eigen belangrijkheid.
WACHTEN
Wachten op liefde
De komst van hem van haar die streelt en kust en lief heeft Eén moment
Mijn dierbare die hoopt en wenst en biddend vreest dit kort moment is al
