Inhoud blog
  • Nog een kikker
  • Separatorvlees
  • Amerikaanse worsten.
  • Nog meer worsten...
  • Gerookte bloedworsten
  • Bloedworst
  • Reebok
  • Nog meer beesten.
  • Nog altijd van den hond..
  • 't Is van den hond.
  • Manolo Cortez
  • Pauze
  • Meer asperges
  • Aspergeverhalen
  • Vettig fornuis
  • Titanic
  • Het muiltje
  • Een notoire vreetpartij
  • Jefkenspeer
  • Kaas maken
  • ’t Is Godgeklaagd
  • Rode kool
  • Nog Belgische keuken
  • Belgische keuken
  • Valentijns menu
  • Met de vlam in de pan
  • Lichtmis: flensjes
  • Frikadellen met krieken
  • Stresskieken
  • Hutsepot
  • Nieuwjaar
  • Drie soepen
  • Aardappelkroketten
  • Potenkroket
  • Speciale aardappelbereidingen
  • Lieve Sint
  • Cherimoya en maniok
  • Eetbare paddenstoelen en warm vlees
  • Wilde duif
  • Over worst
  • Ei, ei, omelet
  • ’t Wordt weer wild
  • Spaghetti Bolognaise
  • Enige dessertjes
  • Koude rosbief
  • Waterzooi
  • Koffie zetten
  • Tabouleh
  • Mosselen
  • Vomitorium
    Zoeken in blog

    Keukenverhaaltjes en weetjes
    Herinneringen uit een lange keukenloopbaan

    17-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.PEZO...
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Op een of ander forum vraagt een attentieve lezeres wat in godsnaam PEZO is ?

    Ze heeft een recept gevonden maar één onderdeel ervan kent ze niet...PEZO !

     

    Dit doet mij denken aan het waar gebeurde verhaal van de moeder wiens zoon studeert aan de hotelschool. Mama vindt ergens een recept dat zoonlief heeft laten rondslingeren. Moeder vindt dat het er wel erg lekker uit ziet en wil het klaar maken. Maar....

    Eén ingrediënt kent ze niet: pezo...!

    Ze zoekt in gans de stad, t’ was in Gent, maar nergens geen pezo te vinden, niemand heeft het of kent het, zelfs niet in Delhaize, en als men het daar niet heeft , ja dan is het nergens te vinden.

    Uiteindelijk was er dan toch een kruidenier, die misschien ook hotelschool gelopen had, wist dat PEZO gewoon de samentrekking is van peper en zout ....

    De luie studenten doen dat zo, dat is heel wat minder schrijfwerk.

    Trouwens mijn eigen PC schrijft peper en zout als ik de letters p en z onmiddellijk na mekaar typ....( Uiteraard ook luiaardij ?)

    Sommigen maken er ook p&z van .

    17-07-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    09-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Waterhoen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen  

    Op een Nederlandstalig forum vroeg iemand of waterhoen misschien eetbaar zou zijn.

    Dit deed mij terugdenken aan een voorvalletje uit mijn jonge tijd, ondertussen weeral zeer lang geleden.

    In die tijd, zo lezen ze dat ook in de evangelies, werkte ik in een restaurant in de Kempen.

    Ik had redelijk wat ervaring opgedaan met schiettuigen en had drie geweren in de keuken boven op de koelkast liggen.

    Niet om ermee in de soep te roeren, dat hadden ze mij bij het leger al verboden, maar om er af en toe eens een stukje wild mee te schieten.

    Ik ben geen jager, maar jachtinstinct is de mens nu eenmaal aangeboren, mij toch.

    Postzegels verzamelen is daar een zeer pacifistische vorm van...


    Ik gaf de beestjes ook een eerlijke kans, ik schoot met één kogel, als ik er naast zat, dan had het beestje veel geluk. Ik moet er bij zeggen; ik was echt een zeer goed schutter. Het zou mij nu niet meer lukken. De alcohol heeft zijn sporen nagelaten....

    Ik had dus drie geweren, een gewone luchtbuks, dat was mijn oefenwapen, een lichte jachtkarabijn die met hagelpatronen van 16 mm schoot, die diende alleen om de duiven weg te jagen. En mijn lievelingsgeweer; een long rifle, ondertussen verboden wegens veel te gevaarlijk. Men kon daar zonder problemen mensen mee doden. Dat is trouwens dikwijls gebeurd in die tijd.( Evangelie !)

    Het was een machine van Duitse makelij, een Moser, die schoot met 6 millimeter patroontjes van 16 mm of 22 mm lengte en hij kon er evenveel in zijn lader opslaan, maar dan in tegenovergestelde volgorde.

    Het was een echt precisiewapen dat na enige oefening een perfect jachtwapen was, efficiënt en dodelijk.

    Dus die drie geweren lagen zo maar in de keuken klaar om te grijpen.

    Vanuit de keuken had men een prachtig uitzicht over de grote tuin van het restaurant, waarin achteraan een klein riviertje stroomde...In de winter kwamen er fazanten, soms eens een konijntje, af en toe toch eens...

    Waterhoentjes zaten er altijd wel...

    Op een blauwe maandag, niets te doen in de keuken, alleen zo wat naar buiten staan turen....!

    Een groepje waterhoentjes is bezig met voedsel te verzamelen, of nesten te maken, wie weet...

    Het jachtinstinct komt weer boven, geweer nemen, mikken, één waterhoen begaat de vergissing om even stil te staan en, pèng... Requiescat in Pace

     Wat moet ik nu met een waterhoen?

    Mee naar huis nemen, mijn vrouw die geen poot kan koken zou er misschien gelukkig mee gemaakt kunnen worden.

    Dus thuis gekomen ; kijk eens mannetje heeft vogeltje gepakt voor ‘t vrouwtje....lekker klaar maken ? Zoiets als een kat die een muis meebrengt voor ’t baasje!

    Dus het waterhoen gepluimd, dat leverde een overvolle vuilnisbak op en nadien bleek het geen waterhoen te zijn maar een waterhoentje !

    Dan het beestje gebraden volgens de regels van de kunst, gekruid met peper en zout en zo nog wel één en ander...De geur deed denken aan gebraden haring, maar dan geen al te verse...

    Vrouwtje was ondertussen naar de frituurtent wat frietjes gaan kopen.

    Het gebraden waterhoen op grootmoeders wijze dan maar opgediend. Eerst even in hapklare brokjes gesneden maar dat leverde al redelijke problemen op, letterlijk beenhard, de geur was niet al te bemoedigend en dan uiteindelijk de borstfiletjes er af gehaald, dat leverde twee stukjes op ter grootte  van een twee euro muntstuk....( Toen twintig frank) De boutjes kan ik best omschrijven als  twee stukjes hard rubber zoals die gebruikt worden voor aandrijfriemen van motoren...

     

    Frieten met mayonaise is ook lekker hoor !

    Vrouwtje toch tevreden....ik niet!

     

     

    09-07-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    01-07-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Koken op kamp
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Indien er personen zijn die een document willen over koken op kamp, ja koken voor de jeugd, op kamp, kijk dan even hier bij  keukenweetjes.
    Snel wezen !

    01-07-2006 om 00:36 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn wafelijzer.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen  

    Misschien een beetje idioot om hierover te beginnen maar...

    Deze namiddag een telefoontje gekregen van de buurvrouw uit Los Angeles.

    Nee, zij woont daar niet, ze woont naast mij maar nu is ze op bezoek bij haar zoon, in Los Angeles.

    De vrouw van haar zoontje, een echte Amerikaanse wou het recept van Luikse wafels.

    Of ik dat kende ?

    En wat parelsuiker is ? Of dat ergens te koop is ?
     
    Natuurlijk, in de betere voedingswinkels. Zelfs in de Colruyt, waarmee ik niet bedoel dat de Colruyt een slechte voedingswinkel zou zijn. Alleen, als men het daar heeft, dan is het een niet al te zeldzaam product! Toch in België niet.
     
    Enfin, Amerika, wafels bakken, daar heb ik ook nog wel enkele herinneringen aan.

    Mijn wafelijzer, Amerikaans van fabricaat, heeft   - letterlijk - de toer van de wereld gedaan !

    Destijds, weeral lang geleden natuurlijk, kwam mijn vrouw in contact met een Amerikaanse dame, Lois, die in Korea werkte, en wij werkten daar ook.

    Die Amerikaanse madammen blijken een voorliefde te hebben voor “Belgian Waffles”. Belgische wafels. Iets waar men zich hier nu rot moet naar zoeken. Wij noemen dat “Brusselse wafels”. Nu bij ons alleen nog te verkrijgen in duistere tea rooms, en ze zijn steevast van een onbestemde kwaliteit.

    De Amerikanen eten dat als ontbijt, of als een vieruurtje...Met slagroom en aardbeien of bosbessen  of “maple syrup”, als’t maar zoet is ...

    In de VS is het absoluut niet moeilijk om zich ergens een wafelijzer aan te schaffen. Gewoon even naar de supermarkt lopen,  zijn keuze maken en voila...begin er maar aan.

    Geen electro toestanden, gewoon wafelijzers om op een gasvuur te gebruiken...desnoods op de kolenstoof of op een kampvuur!
     
    Twee vrouwen onder mekaar, jullie weten wel hoe dat gaat, kwebbel, kwebbel, enz....

    Zo een Amerikaans  wafelijzer zag er wel een interessant toestel uit en vooral: ik had geen wafelijzer. Toch niet in Korea en in België ook niet!

    Dus de vriendin, Lois , zou bij haar volgende uitstap naar Amerika een wafelijzer voor ons meebrengen uit de United States of America ....  de you states nites..., volgens Urbanus.

    Uit Las Vegas om helemaal juist te zijn .
     
    Voila, hier start het verhaal. Het wafelijzer komt dus uit Las Vegas naar Korea. Het ging zo wat langs de achterkant van de wereldbol een beetje naar rechts, of is het nu links, maar het is toegekomen in Korea. Daar is het ettelijke keren gebruikt geweest, onder andere tijdens een Vlaamse kermis, maar aan mijn betrekking, wat een woord, in Korea kwam een einde en dus is het wafelijzer van Korea naar België gegaan, gevlogen om juist te zijn! Via Japan, over de Noordpool en Anchorage  naar Europa. Dus nu langs de voorkant van de aardbol naar het Westen toe...

    Daarna , dat staat hier ook wel ergens te lezen, vertrekken we naar de ustates nites, United States of America en dat wafelijzer gaat weer mee....Een beetje echte Belgische cultuur ginder gaan promoten, da’s gemakkelijk meegenomen !

    Grappig en merkwaardig was nog het feit dat het vliegtuig waarmee we naar de USA zouden vliegen opgehouden geweest is door dat onnozel wafelijzer.

    Tijdens de bagagecontrole bleek dat er op de scanner iets verdachts waar te nemen was.

    Een handgranaat ?

    Nee, mijn wafelijzer!

    Ik heb het dan mogen gaan expliqueren wat er in die valies zat...

    Een wafelijzer, verdomme ... ! Verpakt in een vettige, bruine, papieren zak.

    We zijn met twintig minuten vertraging vertrokken en het cabinepersoneel was toen boos op mij. Ik heb hun nog voorgesteld om een wafeltje te bakken tijdens de vlucht maar die kunnen daar allemaal niet mee lachen !

    Van de VS is het dan terug gekeerd naar Europa. Met de boot.

    In werkelijkheid heeft het wafelijzer zelfs meer dan de omtrek van de aarde meegemaakt. (50.000 km in het totaal )

    Nadien heb ik het nog enkele keren gebruikt, het heeft echt wel zijn dienst bewezen...

    Veel kinderkens in Lier en omstreken herinneren mijn wafels nog !

    Het wafelijzer ligt nu in de kelder te verroesten, op zijn pensioen te wachten, zoals ik !

    Het ding is gemaakt van aluminium, het verroest dus nog niet al te gauw!

    De foto bovenaan is er één die gemaakt is als het toestel nog nieuw is, het mijne ziet er een ietsje meer belabberd uit... Wel is het de foto van het echte wafelijzer maar dan in ’t nieuw.

     

     

    01-07-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    Categorie:Reisverhalen
    19-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Spiessbraten 2
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Gisteren, het is nu bijna eergisteren, hebben we weer eens “Spiessbraten” gehad,  georganiseerd, gedaan...

    Vorig jaar heb ik het er hier ook al eens over gehad.

    Spiessbraten is een techniek van “barbecueën” die specifiek is voor de regio van het Duitse Idar-Oberstein. De edelstenenstad bij uitstek !
     
    Maar eigenlijk klopt dit niet, de techniek komt uit  Brazilië!
     

    Destijds, lang geleden, zijn er vele Duitsers uit het Eifelgebergte naar Brazilië getrokken om aldaar de techniek van het agaatslijpen te gaan leren. Ze hebben vandaar ook de lokale eetgewoontes en  Braziliaanse kooktechnieken, terug naar hun heimat mee gebracht.
     

    Het stadje, zeg maar stad, steden, Idar en Oberstein, zijn wereldberoemd geworden voor de bewerking en commercialisering van edelstenen maar ook voor hun “Spiessbraten”.

    De techniek die zij destijds uit Brazilië meebracht hebben !

     

    Het Braziliaanse woord is “churascos” , wat gewoon geroosterd vlees betekent.

    In Duitsland is dat dus “Spiessbraten” geworden. Dit betekent dat er vlees aan een “spies” geregen wordt en alzo gegrild wordt boven een open vuur.

    Maar zoals alles in de keuken evolueren de technieken en de interpretaties. In Duitsland is de spiessbraten nu een gerecht geworden dat een heel ander leven is gaan leiden.

     

    Stukken, dik gesneden varkenvlees, dit voor de puristen, met rundvlees kan het blijkbaar ook, worden gegrild op een zeer speciaal rooster, dat boven een open vuur roteert, ronddraait dus als het ware !!!

    Nu niet even naar de winkel hollen om ook zoiets te gaan kopen, zelfs de “Gamma” heeft het niet. Dat moet dus zelf in mekaar geknutseld worden.
     

    Het rooster hangt aan drie kettingen die dan weer opgehangen zijn aan een driepikkel.

    Onder het rooster wordt gewoon een vuurtje gemaakt van beukenhout.

    Het vlees slingert nu, letterlijk, rond en boven het vuur, maar op een behoorlijke hoogte.

    Geen verkoolde toestanden hier, maar zeer mooi gebraden of gegrilde stukken vlees.
     

    Ook het vlees zelf is niet van het gewone soort alhoewel het gewoon bij elke slager te verkrijgen is. Wel eerst even met den “beenhouwer” gaan praten en hem om spiering vragen, zonder been! De lage rib, of koteletten van den boef, dat kan ook allemaal....Dat is trouwens allemaal hetzelfde..of toch bijna...Een stuk van driehonderd gram per persoon is een mooie portie! Vegetariërs, niet toegelaten !

    Dit vlees dan vele uren marineren, een nachtje of zowat,  in zeer veel fijn gesneden uien met wat zout en peper. Soms wordt er ook wat paprika of komijn aan toegevoegd maar dat is uiteraard allemaal persoonlijke interpretatie...

    Indien je meer wil weten? Google dan maar even op “Spiessbraten”, succes gegarandeerd !

    Spiessbraten wordt geschreven met zo een mooie Duitse SS die er uit ziet als een Griekse “Béta” maar Mr Microsoft heeft dat weeral niet voorzien, ...tenzij na een paar uren prutsen lukt dat misschien wel ...

    Dat spiessbratenfestival wordt dus elk jaar georganiseerd door de

    “Academie voor Edelsteenkunde”. Nu gevestigd te Merksem.  Google maar op “ACAM”

    of  “ACED” !

    Waarom, gewoon om de tradities van Idar-Oberstein even naar België te halen.

    Natuurlijk ook om de leden samen te brengen en om  er een gezellige namiddag en zelfs , late avond, van te maken. Ook om dit soort uniek soort grilsysteem voor te stellen.

    Er zijn meestal ook enkele leden die aan de waterpijp zitten te lurken, maar ja...
    Wat ze daar roken, 't zal wel meevallen maar soms heb ik toch de indruk dat het een ietske straffer spul is dan "Wervikse, grove snee"....
    Dat zijn de “dessertfoxers”.... Acam trekt ook regelmatig naar de Egyptische woestijn op zoek naar Lybisch glas.

    Ondertussen bespreken andere leden allerlei problemen zoals daar zijn;


    - gaan we nu volgend jaar naar Madagascar ? Ja , ja voor mij wel...ons Lief ook !

    -‘k Ik ken niets van edelstenen maar ’t ziet er wel lekker uit...

    -Jongens toch, die gasfles is leeg...!   Dedju...

    - Danielle heeft toch wel ne schone hoed op, vinde  nie....schoon hé...

    -‘k Vind dat er meer ajuin op het vlees mocht geweest zijn...

    - Waar staat die fles ...? De gas ? Nee, wijn bedoel ik ....

    - Simone heeft dat weeral maar eens in goede banen geleid...

     

    ’t Was weer zeer goed. !!!

    Volgens jaar nog eens !!!

    Hier staan nog wat foto's.

    19-06-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    17-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De foto's
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Klik op de foto van, ons reeds jaren, getrouwe jurylid, mijnheer Omer.

    Hij is hier bezig met Britta's snijkunsten wat bij te schaven

    en kwam tot de ontdekking dat haar mes niet al te scherp was...!









     De foto's van de examens zijn er!

    17-06-2006 om 11:32 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    10-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Examens.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen  

    Ze zijn weer voorbij die mooie dagen...examens bedoel ik !

    Niet dat ik een examen heb moeten afleggen, mijn cursistjes wel....

     Soms vraag ik mij ook af wie er eigenlijk examen doet, zij of ik ?


    4 Dagen lang elke avond, van vier uur tot drieëntwintig uur, elf uur dus, zes werkuren, in de keuken er voor zorgen dat alles perfect verloopt. Raad geven, fouten voorkomen, fouten herstellen, troosten, en zo nog wel een en ander...

     20 Personen in het restaurant die allemaal verwachten dat ze dé maaltijd van het jaar op tafel zullen krijgen....De directie volgt onder hoogspanning...!

     
    ’t Is gelukt, ik hoop dat ik geslaagd ben.

     
    Mijn broerke niet vergeten die er voor gezorgd heeft dat ze ook allemaal aan een mooi gedekte tafel konden zitten. Dat de wijn in de juiste volgorde en op het juiste moment uitgeschonken werd...Dat de borden niet verder dan één centimeter van de tafelrand verwijderd opgesteld stonden, dat er niemand soep in zijn nek kreeg, enz....

    Ja, mijn broertje, zorgt voor de zaalopleiding, aldaar...

    Voor de maniakken van mooie tafels, tafelmanieren en serveren , kijk eens op zijn website :

    http://www.serveerkunde.be

    Zeer leerrijk ! Er kunnen zelfs vragen gesteld worden...

    Nog enkele dagen en dan zal ik de foto’s op het net zetten. Nu reeds eentje, kom, twee !

     
    Met vermoeide groeten .....

    10-06-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    05-06-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vruchtensculpturen
    Een typische bezigheid in verscheidene Zuid-Oost Aziatische landen is het kunstig "beeldhouwen", het uitsnijden, van vruchten of groenten. Zij zijn daar ongelooflijk bedreven in. Als je dan weet dat zij dat  allemaal doen met enkele roestige messen.
    Wij vinden dat verkwisten van materiaal, maar ja , het oog wil ook wat.???
    Ach, hoe sceptisch ben ik weer !?

    Enkele voorbeelden heb ik hier na veel moeite en zweet ( ? ), de fles rode wijn in aanslag, samen gebracht.

    Onderaan , links in het beeld staan enkele toetsen waarmee de beelden kunnen gestopt worden .

    Indien je geen Schockwave player hebt kan je die hier downloaden, gratis voor niets.






    05-06-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    30-05-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Juffrouw Bertha
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Juffrouw Bertha was een krasse dame van zestig en zij reed in een Volkswagen, een aftandse kever. Haar autootje had reeds vierhonderdduizend kilometer op de teller staan. Nee, geen tikfout, 400.000 km….

    Zij zou zelfs een nieuwe krijgen van de garage in ruil voor haar oude knar. Zij wou niet, ze hield aan haar wagentje. Nooit reed ze harder dan zestig per uur, misschien kon ie wel niet sneller? Als ze dan voorbijgestoken werd, en dat gebeurde dikwijls, sakkerde zij dat er toch zoveel zotten op de baan reden….

    Juffrouw Bertha ronselde klanten voor haar kookdemonstraties die zij organiseerde. De “juffraauw “zoals zij genoemd werd woonde in Bassevelde. Zij tufte gans West en Oost Vlaanderen af op zoek naar geschikte lokalen om kooklessen te geven en vooral ging zij op zoek naar klanten daarvoor

    Mevrouw van “den doktoor” en die van de notaris, de meid van de pastoor, dat waren haar doelwitten…Die kregen dan tien procent vermindering op het lesgeld als ze een vriendin konden meebrengen.

    In de lokale parochiezaal of achterzaaltje van café “Bij Jef en Maria” werden de lessen dan gegeven.

    Enkele schragen, twee aftandse gasvuren en wat klein materieel! Voldoende stoelen om de dames te laten zitten en het spektakel kon beginnen!

    Zo een serie lessen, want het ging om verscheide, lessen bestond uit 9 gewone lessen en als laatste afscheidsles een groots koud buffet waar ook de respectievelijke partners konden mee naartoe komen, mits betaling uiteraard! Die konden dan ook eens komen kijken wat hun echtgenoten of echtgenotes, vrienden of vriendinnen bestonden toen nog niet…al die tijd op dinsdag of woensdagavond uitgespookt hadden.

    Jullie voelen mij op kousenvoeten aankomen….Wie gaf die lessen ???

    Juist !

    Ttz. Ik was er bij, want juffrouw Bertha’s business draaide goed. Soms waren er zelfs twee series lessen per week en daarvoor was er bekwaam en veel volk nodig. Allemaal samen vormden wij dus het “kookdemonstratieteam”. Op een zeker moment waren we zelfs met tien personen.

    De “grote chef”, kwestie keuken was een restaurateur, annex traiteur uit Knokke, den Toone! Hij zorgde voor alle keukenaangelegenheden. Dan waren er nog diegenen die het goed konden uitleggen en ook waren er nog de “verkopers”….

    Ik was één van die “uitleggers”. Soms kookte ik ook wel eens.

    Dus, de dames kwamen de zaal in, de meeste hadden dan reeds een paar aperitiefjes binnen. Kwestie van goed te beginnen. De juffrouw, haalde de centen op, wij hadden alles reeds klaargezet voor de kookdemonstratie en dan: “dames, soms ook heren”, vandaag maken wij dat en dat en dat klaar…!”

    De demonstratie begon dan. De chef kookte en ik legde uit wat hij aan het doen was en waarom hij dat zo deed. Als er iemand dorst had werden op tijd en stond de nodige dranken rondgedeeld tegen redelijk vergoeding. De baas had ook een wijnhandeltje, begrijp je ?

    Achteraan in de zaal stond de verkoper, die keukenmessen en klein keukenmateriaal en drank aan de man of vrouw bracht…

    Als het eerste gerecht klaar was mocht er uiteraard geproefd worden, ieder had zijn bord en bestek van thuis meegebracht, kwestie van geen afwas te hebben en dan werd er gegeten, met het bord op de schoot of ergens aan een cafétafeltje.

    In normale omstandigheden verliep alles vrij vlot maar de omstandigheden waren bijna nooit normaal.

    Om te beginnen vertrokken wij steeds veel te laat vanuit Knokke . Onderweg moest dan nog snel één en ander gekocht worden omdat “den Toone” weer eens geen tijd gemaakt had om de hoogstnodige boodschappen te doen.

    De kwaliteit van de grondstoffen waren ook niet altijd van eerste keuze…

    Zo herinner ik mij nog levendig dat er telkenmale een kreeftenbisque gemaakt werd. Tijdens de demonstratie gebruikte “den Toone” dan één echte kreeft maakte daar een klein potje soep van en kieperde die dan bij een grote pot die reeds klaar stond onder te tafel. Die grote pot bisque had hij zogezegd reeds voordien klaargemaakt omdat het anders te lang zou duren tijdens de demonstratie. Een serieus argument. De ware reden was dat er in die grote ketel gewoon kreeftensoep uit blik, van Unox, zat…met dat beetje echte bisque daarbij proeft dat toch niemand niet was den Tony zijn argument…Soms legde hij het lege pantser van een kreeft, die hij in zijn restaurant de dag voordien verkocht had er in, om te tonen dat er veel kreeft gebruikt was…

    Ooit moesten wij absoluut gehakte peterselie hebben…Er was er geen ! Ook niet bij de buren , ook niet in de tuin en alle winkels gesloten, geen dus !

    Ik heb toen hoogst persoonlijk wat gras gehakt, wel zonder dat de klanten het gezien hebben.. Zoiets van : en..hier hebben we wat gehakt gra..eh..gehakte peterselie en dat wordt dan gemengd met…enz… Niemand heeft er geklaagd en niemand is er overleden en de week nadien waren ze er allemaal terug !

    Met de room werd er steevast geknoeid. Men neme een lege roomfles, giete daarin gecondenseerde melk uit blik of fles en voila…room. Voor soepen en dergelijk gaat dit nog wel maar in sommige sausen moet de room ingekookt worden en met gecondenseerde melk lukt dat niet erg goed. Chef “Romain” heeft zo eens een pot met “room” gehad die aanbrandde. Hij wist gewoon niet dat er melk in die fles zat ipv room en , stinken dat dat doet jongens en meisjes…

    Ik was daar gelukkig niet bij. ’t Schijnt wel dat “den Toone” het met chef Romain geen tweede keer meer uitgehaald heeft…!

    Als ik uitleg gaf over een bereiding stond ik meestal met mijn rug naar de kok, ik moest de zaal in kijken naar de dames.

    Den Toone was rijst aan het klaar maken; pilaffrijst.

    Dus eerst wat gesnipperde uien aanstoven in olie of boter, dan één maat rijst er bij doen , roeren, en als de rijst mooi blinkt, er twee keer zoveel kippenfond of blanke fond er bij…

    Op hevig vuur aan de kook brengen en eens de rijst kookt, deksel er op en op en zeer zacht vuurtje laten gaar worden; zeventien minuten….Klaar !

    Ik kijk even om en wat zie ik : Toone is bezig om zo, uit de zak, rijst te gieten in een pot met kokend water, blijft er maar in roeren en legt er geen deksel op want dat is hij vergeten mee te brengen….

    Erg geloofwaardig komt dat niet over...

    Kennen jullie, vleesglace ? Nee waarschijnlijk! Dit is een product dat in de antieke klassieke keuken veel gebruikt werd maar dat nu bijna verdwenen is. De bouillonblokjes hebben de taak overgenomen. Het is een zeer sterk ingekookte bruine fond ( wat is dat ?) die daardoor geleiachtig wordt. Dus om dat te bereiden is er veel tijd nodig en wordt daarom nooit in huishoudelijke keukens gemaakt.

    Nu, wij gebruikten dat wel! Opzettelijk. In een roomsausje, en er dan maar bij vertellend dat die vleesglace onmisbaar is om tot een echt goed resultaat te komen…

    De dames....Maar die vleesglace, waar verkoopt men dat dan ???

    Ja, nergens, je moet dat zelf maken, …maar….eh, die is hier te koop, achteraan in de zaal, in kleine potjes, dat blijft weken goed in de koelkast…Wij hebben dat voorzien.

    Het product had zelfs een naam : Philton…

    Van de Philip en den Tony…zij waren op het commerciële idee gekomen.

    Dus Piet Huysentruyt heeft niets nieuws uitgevonden, we waren hem reeds lang voor…

    Bruine fond, plus veel E150, bruine kleurstof er bij en wat vleesextract van Knorr en gelatine…dat was het.

    Toch hebben we vele huisvrouwen er gelukkig mee gemaakt.

    Ook koksmessen hadden we te koop, niet goedkoop maar van een zeer degelijke kwaliteit mevrouw…!

    Er werd wijn verkocht bij de vleet en desnoods konden we zelfs witte en rode wijn samen tot rosé omtoveren.

    Ergens in de keuken van een café, in het Waasland kookte ik zelf. Ik zou steaks flamberen met cognac. Het gasfornuis stond onder een venster en aan dat venster hingen mooie witte gordijntjes…

    Van welke stof die gordijntjes gemaakt waren weet ik niet maar ze brandden ongelooflijk goed en snel…

    Nog ergens, weer in de Wase polders, zijn we er uit gevlogen. De baas daar was een Nederlander en die had onze streken door ! Toeval ???

    Het was de man die in mijn herinnering blijft hangen als degene die “een overheerlijk sausje gecreëerd had” en er een blik aardappeltjes daarbij had opengemaakt….

    Zijn klant had lekker gesmuld !

    Nou zeg … Er uit, stelletje gangsters, riep ie ons nog na !

    Ik kan dit nu rustig vertellen, zowel Tony als juffrouw Bertha, ik heb nooit haar echte naam gekend, zijn reeds lang overleden.

    Indien er dames zijn die ons ooit meegemaakt hebben, u mag mij een berichtje sturen…

    Hopelijk hebben ze er geen trauma aan overgehouden !

    30-05-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    Categorie:Reisverhalen
    25-05-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Domeinnaam.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

     
    Niemand moet er zijn slaap voor laten maar toch wil ik het melden...Klinkt dit plechtig en ouderwets !

     
    Belgacom doet cadeaus aan zijn klanten en geeft domeinnamen weg.

    Dus heb ik er ook snel van geprofiteerd om een domeinnaam aan te vragen, gratis, dus.

     
    Vanaf nu is mijn website ; keukentheorie te bereiken op volgend adres :

     
    www.keukentheorie.net    Let dus wel op net...  geen be  ...

     
    Daardoor behoor ik nu tot de club van de Wee, wee, weeërs...

    Meer info over deze gratis domeinnaam is hier te vinden :

    http://www.belgacom.be/home/gallery/content/dns/index_nl.html en is uiteraard alleen beschikbaar voor Belgacomklanten. Het is ook een hele rompslomp om door de procedure te sukkelen, maar het werkt...en pas na drie dagen krijg je de domeinnaam. Gratis. Vraag mij desgewenst om info.

    25-05-2006 om 10:39 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    19-05-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Proeven van bekwaamheid
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


     

     

    Op het internet een amusant stukje gevonden over kip proeven.

    Het is origineel een stukje uit een Nederlandse krant.

     

    kop: Niet één kip smaakt verkeerd
    de Volkskrant, Magazine, 2 maart 2002 (pagina 34)

     

    Het artikel is nogal leuterig geschreven en redelijk lang.

    Het komt ongeveer hier op neer dat er een blinde proeverij werd gehouden van kippenvlees.

    Er zaten enkele gerenommeerde keukenchefs in het proefpanel , een kippenkweekster, enkele journalisten en zo nog wel wat “gastronomen”.

     
    Op aanraden van Paul Bocuse  alstublieft, zelfs die was er bij gesleurd, hadden ze de kippen gekookt in water met 15 gram zout per liter. Geen verdere toevoegingen...

    De kippen waren van allerlei slag, goedkope supermarktkippen, poularde de Bresse, kippen met een label, Deense kippen, dus variërend van rommel ( ? ) tot super de luxe dure kippen....

     
    Tijdens de proeverij werd het duidelijk één grote verwarring: niemand lukte er in om, ook maar één enkele kip te herkennen aan de smaak. De goedkope supermarktkip bleek hetzelfde te smaken als de dure “poularde de Bresse...”

    Eén persoon had er vier kunnen herkennen, maar die moet gewoon veel geluk gehad hebben.

    De kippenkweekster herkende haar eigen kippen niet en Cas Spijkers vond dat één soort kip naar stopcontact smaakte. Wat dat ook moge betekenen?

    Verder, niets....flop...

     
    Ook meen ik mij te herinneren dat Test-Aankoop dergelijke proeven gehouden heeft. Wel even geleden. Het resultaat was hetzelfde ; de goedkope kip van de GB kwam er toen als beste uit...

     
    Wat betekent dit nu ?

     
    Ik weet het niet....Maar duidelijk is dat de mens ook sterk beïnvloed wordt door schone schijn, een goed gedacht en een kurken ziel, zegt mijn vrouw altijd, dan blijft ge drijven ....

     
    Dit is merkbaar bij veel gerechten, als men weet “wat er in zit” wordt het gerecht dikwijls afgewezen....Als ze het niet weten is het lekker ....Rara...?

     
    Lang geleden heb ik per toeval eens een testje gedaan met kinderen. Dus kindjes die nog geen bezoedelde geest hadden...onnozel en onschuldig.

    Ik had zo een puddinkje gemaakt met een instant poeder van het merk “Saroma”. Gastronomie is dat uiteraard niet... Het was een pudding met bananensmaak. Het spul smaakte wat naar synthetische banaan , maar de smaak was herkenbaar.

    Dan er enkele druppels rode kleurstof aan toe gevoegd en laten proeven aan de kindjes....

    Dus een oranje roze pudding. Enne, kindjes wat zijn jullie nu aan het eten? Naar wat smaakt dat ?

     
    Geen antwoord....niemand die wist naar wat het spul smaakte !!!

     
    Een oude cafétest, die misschien nu nog wel eens gedaan wordt, is de volgende:

     
    Er worden zeven glazen bier, allemaal getapt in hetzelfde model van glas voor een geblinddoekte “proever” , proefkonijn dus, gezet. De “specialist” !

    Pintje nummer één zal hij herkennen, het tweede lukt ook nog wel, bij de derde gaat hij twijfelen en bij nummer vier is hij totaal de kluts kwijt...

    Probeer maar, er is geld aan te verdienen...

     
    Dit bewijst nogmaals dat we ook eten met onze ogen en met alle andere zintuigen.!

    19-05-2006 om 23:30 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    13-05-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Etymologie.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


     In 1971 heb ik ooit een boekje geschreven, ’t is meer een boekje gepleegd, over etymologie in de keuken.

    Ik gaf toen les aan “ter Groene Poorte” maar kluste af en toe wel eens wat bij in een restaurant in de buurt. Het restaurant is reeds lang ter ziele gegaan alhoewel ik daar verder niets mee te maken heb gehad.

    De baas had een enorme bibliotheek met duizenden boeken die allemaal over de keuken handelden. Zo ook een Engels boek over etymologie. Book of the table,  van ene mijnheer Kettner.

    Ik kreeg het boek te leen en ik heb daar toen alle stukjes die over woordverklaring handelden uitgehaald en overgeschreven. Dat ging toen nog allemaal met de hand. ( Voor de jeugd van nu: met een pen, overschrijven op papier...dat werd toen soms gebruikt als straf voor stoute kindjes...)

    Nadien ook nog links en rechts wat stukjes uit andere meestal Franse publicaties gehaald en dit alles dan moeizaam met twee vingertjes op een oude typmachine bij mekaar getikt.

    Het werd een redelijk werkje, zo een ruime dertig bladzijden. Toen ik het wou laten inbinden stelde de drukker, die het boekje zou maken, mij voor om meerdere exemplaren te maken zo kon ik het werkje verspreiden aan geïnteresseerden.

    Dus de tekst nog maar eens overgetypt- en gecorrigeerd- op een “stencil” en het met een stencilmachine een vijftigtal keer gekopieerd en er vijftig boekjes van gemaakt.

    De boekjes vielen bij velen in de smaak ondanks de povere lay-out. Veel meer was toen ook niet mogelijk.

    Via het blaadje van de oud leerlingenbond van de hotelschool van Koksijde ( Hospes) werd het werkje verspreid tegen de belachelijke som van 50 Belgische frankskes...Juist voldoende om de onkosten te dekken.

    In het totaal moeten er zo een tachtigtal van verzonden geweest zijn.

     Jaren later, in de jaren negentig zocht ik terug aan mijn eerst gemaakte boekje maar zelf had ik geen enkel exemplaar meer. Een goede vriend heeft er mij dan eentje terug gegeven.

    ( Merci, Germain...)

    Ondertussen waren de schrijfmachines al heel wat verbeterd en op een keer had ik een juffrouwtje in mijn klas dat “professioneel” kon typen, dwz met tien vingers, dat is acht meer dan ik...  Zij is er in gelukt om de 35 bladzijden in één dag over te tikken en de tekst op een diskette te zetten. Zo kon ik de tekst invoeren in  een PC .

    De, nogmaals een beetje aangepaste tekst, staat nu te lezen op mijn website onder de noemer : Etymologie. Hier

     Enkele weken geleden krijg ik van één van de lezers van dit blog of van mijn website een berichtje dat hij ook nog wel één en ander over etymologie heeft en dat ik dat mag hebben.

     Goed, goed, met alle plezier natuurlijk !

    Een week nadien krijg ik een pak van wel drie centimeter dik aan gekopieerde teksten in de brievenbus met als titel :  Etymologie in de gastronomie.

    Afzender : Grootkeukenkoks Oost-Vlaanderen.

     Ik begin te bladeren, bladzijde één : inleiding...

    De tekst kwam mij reeds bij de eerste blik zeer bekend voor , ’t was gewoon de eerste pagina van mijn boekje van destijds !!!  Zeer lichtjes gewijzigd ...

    Verder in dat document vele stukjes die ik ooit geschreven had maar er is ook veel nieuwe materie aan toegevoegd.

    Ik heb de milde schenker van het document opgebeld, ttz hij mij, en wat bleek: mijn eerste oude boekje is bij een leraar van de hotelschool van Wemmel terecht gekomen en die heeft de tekst dan weer naar zijn hand gezet...Het zal waarschijnlijk een leerling van “ter Groene Poorte” geweest zijn ???

    Mijnheer Freddy Van Pottelbergh, maak u bekend, dan kunnen we een pint gaan drinken !

     De wereld draait gewoon verder....

    Vijfendertig jaar na datum komt mijn eerste schrijfsel terug boven water....

     

    13-05-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    Categorie:Etymologie
    06-05-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn vroegere bazin.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


     Enkele “postings” geleden heb ik geschreven over het leven bij een Amerikaanse familie . Hoe wij daar terecht gekomen zijn, over het leven van de “rich and famous” en zo nog een en ander. Zie hier.

     Nu heeft een van mijn kennissen, ’t is meer een cafékennis, even “gegoogled” op de naam “Hrudka”, de familienaam van de Amerikaanse werkgever.

    Wat is die mijnheer Google toch ongelooflijk, hij vindt alles, er bestaan zelfs geen geheimen meer....

    Het ganse reilen en zeilen van de Hrudka’s is terug te vinden op het internet, het volledige verhaal is zelfs verschenen in de krant, bij hun echtscheiding en ook dit is te lezen op het internet. Een typisch Amerikaanse soap.

     Ik wist dat ze rijk waren, maar dat ze zo rijk waren daar had ik eigenlijk geen idee van.

    Hij stond 53e op de lijst van Forbes Magazine...

    Dat ze gescheiden waren wist ik ook maar dat er zo veel herrie rond gemaakt werd wist ik dan weer niet...

     Dus voor degenen die wat leesvoer willen, hier is de link naar de tekst in de krant :

     http://www.phoenixnewtimes.com/issues/1995-11-02/news/feature2.html

     Het artikel bestaat uit tien bladzijden en uitgeprint op A4 formaat, beslaat het 16 bladzijden.

     Het ganse relaas van hun huwelijk, de mislukking en de rijkdom word er van naaldje tot draadje in beschreven. Hoe Denise Hrudka, de vrouw en dus mijn ex-bazin, een diamanten ring van 13 karaat kreeg van Joe. Dat ze de goede medewerkers ontsloeg en de foute liet blijven. Dat kan ik dus beamen...Ze heeft mij niet ontslagen, ik ben er zelf weggaan voor de herrie kon beginnen.

    Wat er niet in het krantenartikel staat ; ze had ook nog een platina halssnoer met zeven zeer grote smaragden omzet met diamanten.  Ik heb dat halssnoer dikwijls gaan halen naar de bank en het ’s anderendaags terug gebracht. Zover was ik dus wel te vertrouwen. Wat het snoer waard was, geen flauw idee maar ze was er zeer trots op. Uiteraard gekregen van Joe.

     Rijke mensen kunnen raar doen word wel eens gezegd.

    Ooit moest ik eens met de auto, één van de honderd dus, in de krant staat dat hij er honderddertien had, naar de garage gaan om een klein onderhoud te laten doen. Joe kende geen service punt maar ik had hem gezegd dat ik er wel een kende. Dit op aanraden van mijn Belgisch vriend in Phoenix.

    De rekening bedroeg 85 $. Heb ik daar een uitbrander gekregen, zo duur om wat olie te vervangen en wielen te wisselen enz...! ’t Was alsof het spook van het faillissement reeds opdoemde!

    Als ik de kinderen naar de cinema moest voeren hoorde ik moeder, Denise, de oudste dochter op het hart drukken om te zeggen dat ze nog geen zes jaar was, anders was het drie dollar voor een ticket, voor de kleintjes maar één.

     Toch nog even verder “Gegoogled” en nu “Denise Hrudka” opgegeven aan de zoekrobot en wat komt er nu uit : Denise runt nu een immobiliënbedrijf samen met haar dochter Natalie.

    Er staat een prachtige foto bij van zowel Denise als Natalie. Natalie moet nu ongeveer 24 of 25 jaar zijn en ze ziet er stralend uit. Alle Hrudka kindjes waren trouwens zeer mooie kindjes...

    Natalie was blond toen ze 4 was, nu zwart, maar dat bewijst niets... Op de foto: links Denise, rechts Natalie. (uitgesproken ans Netlie...)

    Zie de foto boven aan. Hier zijn er nog meer te vinden, maar dan onderaan de pagina klikken op de namen....

     Ook Michelle de jongste dochter heeft een “homepage”. Zij moet nu ongeveer 21 jaar zijn en is kapster. Hier te lezen.

     Op de foto hier : staan ze, nu 20 jaar geleden, van links naar rechts :

     Denise junior, Jacqueline, Michelle en Natalie

     Over Joe Hrudka heb ik niets gevonden. Alleen wordt zijn naam dikwijls genoemd in verband met drag races. Hij sponsorde die. Wij zijn trouwens enkele keren gaan kijken naar zulke races....een typisch Amerikaans spektakel.

    Een auto moet vanuit stilstand zo snel mogelijk een kwart mijl afleggen...( Ong 400 m)

    Er worden daar wonderlijke vehikels voor gebruikt, en lawaai en stank van benzine...jongens toch !!!

    Bij het krantenartikel staat als titel: de “Gasket Case”, dit omdat hij een firma had in auto-onderdelen. De firma heette Mr Gasket. Een gasket is hetgeen wij in het Vlaams “joint de culasse” noemen. Daarom sponsorde hij ook de dragraces, want daar was hij in begonnen en zo stilaan steenrijk geworden. Hij was een “highschool drop-out” en daar was hij fier op...

    Toen was hij beginnen prutsen met auto’s waar drag-races mee gereden werden. Een probleem scheen te zijn dat de dichting tussen het kleppendeksel en het motorblok, de gasket dus, dikwijls doorbrandde tijdens zo een race. Hij kwam op het idee om die dichting te maken in asbest, dat verbrandde niet en zo kon hij dikwijls winnen... Vandaar ook de naam : Mister Gasket.

    Iedereen die de eerste keer bij hem kwam werd verplicht om eerst te kijken naar een video over zijn leven, hoe hij van niets, iets geworden was...en wat voor iets...

     Zeer merkwaardig man !

     En daar heb ik voor gekookt !

    06-05-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    29-04-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Spekwortel.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen  

    Enkele jaren geleden heb ik mij op een Franse markt eens een stuk magische wortel laten aansmeren door een charlatan.

    Ik was er mij wel van bewust dat het product dat hij verkocht tot het fabeltjesland mocht verwezen worden maar alles wat niet ken, als het eetbaar is of in die buurt komt, intrigeert mij wel.

    Het was mooi weer, zonnig en warm, ik had wat tijd en zo een “standwerker” dat is steeds een attractie die even het consulteren waard is....

     De charlatan verkocht een veelbelovend magisch product, goed tegen alle kwalen waar spierpijn, reuma en zere gewrichten aan te pas kwamen.....

    Hij haalde een stuk donkerbruine “wortel” uit een mand, schraapte daar wat pulp af en smeerde dat op een vrijwillig slachtoffer haar/zijn  zere elleboog of schouder of enkel.

    De pijn bij de proefkonijnen verdween op staan de voet !

     Nou jongens! Zo iets krachtigs....bij nazoeken heet de plant in het Nederlands, spekwortel!

     Tamus, tamus communis, dat is ‘em.

    Moeilijk te vinden. Hij, de verkoper, moest daarvoor kilometers klimmen in de bergen, daar uren spitten om de wortel uit te graven en daardoor konden wij toeschouwers, wel begrijpen dat zoiets niet goedkoop is, niewaar, capito !

    Maar; ’t is mooi weer, en warm, sympathieke markt met veel volk, ’t is vandaag al goed gegaan en hij wou wel eens een geste doen: twee stukken wortel voor de prijs van één !

    Wat vind je daar van ?

    Nog meer , hij zou zelfs de totale prijs halveren. Hij toonde de “officiële” prijslijst. Een beduimeld document dat al enkele jaren meeging.

    Aan de cijfers te zien leek het alsof hij goud of diamanten verkocht....

    Maar nee, vandaag, twee stukken, plus nog een stukje, voor de prijs van één, geen 50 euro, geen 40 maar slechts 20 Euro.....!

    De pillen bij de apotheker zijn veel duurder en wat daar in zit, wie weet dat joh....?

    Dit hier was een natuurproduct, bij klachten mocht je altijd terug komen bij hem, alle onkosten werden zo op staande voet terug vergoed....en pattati en pattata...

    Massa’s lovende brieven toonde hij van mensen die geholpen waren door zijn wonderwortel.

    ( Nadien heb ik de man nooit meer gezien....)

     Mijn onnozele nieuwsgierigheid was weer maar eens gewekt!

     De wortel kan bewaard worden in de groentelade van de koelkast, in aluminiumfolie, er een beetje afschrapen bij pijn, op de zere plek smeren en de rest van de wortel dan terug de koelkast in. Zo beweerde de verkoper nog.

    En ik heb nergens pijn maar ’t kan nog komen.

     Ach, 20 Euro voor een worteltje is ook weer niet zo een kapitaal....( In Soedan is dat wat anders ...)

     Hij heeft mij er ingeluisd.

    Twintig euro armer en met drie stukken wortel naar huis....

    Nadien heb ik nog geprobeerd om een stuk wortel te verkopen aan een huisarts, voor 20 €, maar die wou het niet kopen van mij, hij geloofde mijn uitleg niet....( Serge, jongen toch, je weet niet wat je hier gemist hebt....)

     Kortom, één stuk wortel is uitgedroogd. Het ander stuk is door verschillende demonstraties opgeraspt geworden en het laatste stuk is in de koelkast blijven liggen tot vorig jaar.

    De knol werkte toen zo op mijn zenuwen dat ik hem in een bloempot geduwd heb in de hoop om er een plant van te kunnen kweken....

     Het is dus toch een magische plant! De wortelstok heeft scheuten ontwikkeld!

    Drie stuks om juist te zijn, ze slingeren zich nu rond een borstelsteel in de richting van de wijzers van de klok....

    Volgens de plantenencyclopedie moet dat zo.

    Volgens sommige bronnen zijn de jonge scheuten eetbaar zoals asperges...

    Maar een meer betrouwbare informatie geeft aan dat het plantje redelijk gevaarlijk is. Irritant sap dat de huid beschadigt, giftige bessen in het najaar, en zo nog wel wat...

    Daarbij, mijn plantje heeft maar drie scheutjes. Die nu opeten, juist tijdens het aspergeseizoen  ????    (Eén scheutje aan 6,66666666 € per stuk ?????)

     Mocht iemand hem ( de plant dus) willen, krijgen zelfs, als experiment, geef maar een seintje.

    Het gaat dus over de Tamus Communis, spekwortel in het Nederlands en het plantje schijnt bij ons redelijk zeldzaam te zijn.

     

    29-04-2006 om 01:15 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    28-04-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De judasboom.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Enkele mensen hebben zich reeds afgevraagd welke bloemetjes er bovenaan deze blog staan te pronken.

     
    Wel, het zijn de bloemen van de judasboom.

    Een boom die bij ons niet veel, of zelfs niet voorkomt, tenzij,... in Hasselt zou er één groeien, als hij nog leeft tenminste ???  Rosetta, leeft ie nog ???

     Judas zou zich aan dergelijke boom verhangen hebben. ( Legende)

     De Fransen noemen hem “l’Arbre de Judée” wat al heel wat vriendelijker klinkt.

    De boom groeit spontaan in Zuid Europa en werd op vele plaatsen aangeplant om zijn mooie bloemenpracht.

    Deze bloemen zijn gefotografeerd in Douchapt, Dordogne...Frankrijk, enkele jaren geleden.

     De boom kan maar één keer geplant worden, hij verdraagt geen overplanting.

    Een stek nemen en aan de groei brengen is ook al niet gemakkelijk maar eens de plant groeit is het een festijn voor het oog.

    De bloemen verschijnen in het voorjaar, voor de boom bladeren ontwikkelt, nu ongeveer rond Pasen. Dit hangt wat af van de buitentemperatuur.

    Ook de bladeren zijn niet van het gewone soort maar het zijn mooie lichtgroene ronde bladeren.

     Wat doet die boom nu in een culinair blog ????

    Wel de bloemknoppen zouden, als ze ingelegd worden in azijn bruikbaar zijn als een surrogaat voor kappertjes. Ik moet dit absoluut eens proberen maar ik kom steeds te laat, ofwel heeft de boom reeds bloemen, ofwel reeds vruchten die op boontjes gelijken ( hij komt uit de familie van de leguminosa) , maar om de bloemknoppen te vinden moet ik wat vroeger gaan kijken en dat lukt nooit....

     
    Zie Wikipedia :  hier

    28-04-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    22-04-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kopi luwak.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Zoals reeds geschreven in mijn andere blog ben ik voor enkele weken op reis geweest naar Vietnam.

    Op zekere dag, zo beginnen alle sprookjes, reden we doorheen een koffieplantage.

    Vietnam produceert redelijk wat koffie en voert die voornamelijk uit.

    Hun koffie is vooral van het type robusta en hij heeft een duidelijke chocoladesmaak.

    Iemand in de bus, het was een groepsreis en wij verplaatsten ons meestal per bus, vertelde dat Vietnam ook een koffie zou produceren die gemaakt word van erg speciale koffiebonen. De bonen zouden namelijk opgegeten worden door een ratachtig dier, dat wel het vruchtvlees van de koffiebes verteert maar niet de boon.

    De boon gaat door het ganse verteringsstelsel van het beestje en komt nadien onbeschadigd op de natuurlijke weg weer naar buiten....( Moet er een tekeningetje bij ?) De koffie hiervan zou iets zeer speciaals zijn....

    Koffie is eigenlijk een rode bes, de pit bevat de (2) koffiebonen. Deze bonen dus zitten in een stevig omhulsel.

     Het verhaaltje kende ik reeds, ik heb er trouwens reeds dikwijls aan gedacht om het hier neer te schrijven maar het is er tot hiertoe niet van gekomen. Dus dit is nu het juiste moment.

     Er bestaat zoiets als “kopi luwak”, het kan ook op andere manieren geschreven worden!

    Kopi staat voor koffie, vele Aziaten kunnen geen F of V klank produceren en maken er een P van, dus kopi...

    Luwak is een civetkat-achtig dier dat die koffiebonen gaat stelen en opeten en nadien terug uitscheidt ....Netjes gezegd , niet ???

     Maar de kopi luwak komt uit Indonesië voor zover ik het wist...

    Dus er ontstond een discussie van  welles, nietes...We hebben niet gevochten hoor.

    Dan bij de lokale Vietnamese gids nagevraagd. Inderdaad, Vietnam zou koffie van dat soort geproduceerd hebben maar nu niet meer. De koffiebonen werden in Vietnam opgegeten door een marterachtig dier.

    De Vietnamezen, hebben nog geprobeerd om het verteringsproces op kunstmatige wijze na te bootsen maar dat gaf niet het verwachte resultaat.

    De productie is dan maar stopgezet. Dit dixit de lokale gids, meer weet ik er ook niet van.

     Maar nu de kopi luwak. Dit zou de duurste koffie ter wereld zijn. Deze koffie is zelfs in België niet te koop! Voorlopig toch niet....

    Wel in Nederland, die hebben nog steeds sterke banden met Indonesië...

     De Kopi Luwak kost 59 euro voor 50 gram bonen, oftewel 295 euro voor een half pond. ...

    Aan vijf gram koffie per kopje en dat is zeer zuinigjes, komt één kopje dan op ongeveer 6 euro.

    Niet dat ik het jullie niet gun hoor ! Mocht je er ooit een pakje van kopen, ik ben wel niet zo een koffieleut, maar meld het dan even, ik zal met plezier even komen mee degusteren...!

    Er mag gerust een borreltje bij....liefst een ijsgekoelde “framboise”.....

     Nu thuis toch nog even het internet geraadpleegd en wat blijkt, er zijn verscheidene landen die dergelijke koffie produceren. Enkele Indonesische eilanden, de Filippijnen, Zuid India en ook vermeld Wikipedia, Vietnam er bij. Maar dit is nu tegengesproken!

     
    Meer lezen over “Kopi Luwak” kan  hier en hier.

     
    Onze gids, een zeer interessante vrouw, May was haar naam, kende nog een ander verhaaltje, niet over koffie maar over thee.

    Vietnam heeft ook uitgebreide theeplantages!

    In de 19e eeuw heersten de Chinezen nog steeds over Vietnam. Nu kan ik fout zijn hoor, ik ben niet zo een krak in geschiedenis....in ieder geval voor de keizer van China werd er een speciale thee gemaakt.

    Men had er een paard voor nodig !

    Men neme dus een paard en laat dit paard vele manden mooie jonge frisse theeblaadjes opeten.

    Dan mag het paardje nog enkele uurtjes ronddartelen en dan : kop er af....!

    Nu de thee terug uit de paardenmaag halen en drogen : thee voor de keizer...!

    May noemde dit : thé du cheval décapité....

    Waarschijnlijk ook niet in België verkrijgbaar.

    Om met een positieve noot te besluiten en heel wat romantischer is het volgende verhaaltje :

    Diezelfde keizer had een aantal concubines, tot 133, heb ik ergens gehoord. ( Straffe gast...)
    De hoofdconcubine zorgde voor de thee van de keizer.
    Of zij ook dat paard zijn kop er moest afhakken werd er niet bij verteld.
    Rond ieder keizerlijk paleis zijn er wel enkele vijvertjes te vinden en in de die vijver groeien de wondermooie lotussen. De lotusbloem heeft een zacht en zoet parfum. De bloemen gaan open bij valavond en sluiten zich weer als de zon op zijn hoogtepunt staat.
    De keizers' geliefde had dan als taak om een plukje thee in de open lotusbloemen te leggen. Te wachten tot de volgende dag als de bloemen weer opengingen en deze thee dan te verzamelen, alleen voor de thee van de keizer.
    Ook van de lotusbloem zelf wordt thee gemaakt, maar dit terzijde, dat is niet voor de keizer, dat is voor het gewone volk !



    22-04-2006 om 00:00 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    21-04-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verjaardag !
    Klik op de afbeelding om de link te volgen  

    Dit, of is het nu deze, blog, weblog dus, bestaat vandaag reeds meer dan 1 jaar.

    Een verjaardag!

    Probleem is, hoe gaan we dat vieren ???

    Gewoon door een mooi fotootje te plakken. Een taart met één kaarsje....

    Ik ben gestart met keukenverhaaltjes op 14 april 2005. Later is de tweede, Keukenweetjes er bij gekomen. Het onderscheid tussen de ene en de andere is niet altijd duidelijk.

    Keukenverhaaltjes vertelt over belevenissen die ik ooit in de prof keuken meegemaakt heb of  over zaken die verwant zijn aan koken of keuken.

    Keukenweetjes handelt meer over de technische kant van de zaak met hoogst af en toe eens een receptje...en met veel kritische beschouwingen.

     

    We gaan er weer eens tegenaan voor een volgend jaar !!!

    21-04-2006 om 23:16 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    26-03-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nr 76 en 78.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


    Iets te eten bestellen in het buitenland, liefst een land waarin een taal gesproken wordt die alleen voor de autochtonen begrijpbaar is , is niet altijd een sinecure.

    Zo is er een grappige anekdote, die zich afspeelt in Turkije. Echt waar gebeurd ...

    We trekken met een groepje Vlamingen door het Turkse binnenland. Het was een budgetreis.

    Dus eten in de chieke restaurants ( als die er toen al waren) was er niet bij. We aten gewoon in de kleine wegrestaurantjes aan de bushaltes of ergens waar het er een beetje lekker uit zag.

    Een van de medereizigers, den Hugo, was nogal behoedzaam bij het bestellen. Hij kende niet zoveel van eten en wou eerst wel eens zien wat wij bestelden en dan kijken hoe dat er uit zag en desnoods even proeven vooraleer hij zijn bestelling opgaf.

    In Turkije spraken we zo een brabbeltaaltje bestaande uit wat Duits gemengd met Engels en Frans als dat ook wat kon helpen...

    Als de “obers” de bestelling kwamen opnemen was Hugo’s argument steeds , “ wait, me first look”.

    Hij wou dus eerst zien wat er op ons bord terecht kwam!

    Op een mooie dag lukte het natuurlijk : de serveerder antwoordde met : “sorry sir, we don’t have: me first look”.

    Een ander fenomeen deed zich voor in Korea. Ten tijde dat we daar woonden en werkten.

    Nu kan men hier bij ons, in bijna alle kleine restaurantjes eten afhalen, na het al dan niet besteld te hebben.

    Dat bestond jaren geleden reeds bij de Koreanen. Gewoon een telefoontje naar het restaurant; iets bestellen en dan werd het bestelde in ijltempo afgeleverd door een jongen op een fiets met een soort reuze thermosbox achter op zijn vehikel.

    Ja, maar wat als je geen Koreaans spreekt ???

    Toch lukte het eens. We kwamen in een restaurant waar de “maître” , Engels kon spreken !

    Of toch iets dat er een beetje op leek...

    Hij gaf ons een menukaart, zoals hier bij de Chinees, elk gerecht, genummerd, met zelfs een Engelse vertaling er bij. Prachtig was dat natuurlijk! En gemakkelijk, voor ons.

    Als we zouden telefoneren moesten we maar naar “mister Kim” vragen. Hijzelf zou dan de bestelling noteren.

    Enkele weken nadien op een zondagmiddag was de situatie gunstig. Alle supermarkten gesloten en niets of te weinig te eten in huis en geen zin om uit te gaan eten.

    Even proberen om een bestelling door te geven aan mister Kim.

    We hadden goed gekozen, zo iets simpels, onnozels, zo wat “flied lice” of dergelijke en een stukje vlees.

    Mister Kim, himself kwam aan de telefoon in ik gaf de bestelling door: één keer nummer 76 en één keer nummer 78. Met plain lice erbij...

    Ok, Ok, we will hully...!

    10 Minuten nadien ; telefoon. Of ik wel zeker was dat ik “numbel 76 en numbel 78” wou hebben.

    Ja , natuurlijk, ok, doe maar!

    10 Minuten nadien, telefoon. Of ik wist dat ik dan zeker 20 minuten zou moeten wachten op het bestelde....

    Ja , ja, ok, we hebben tijd, ’t is zondag...

    45 Minuten later. Het jongentje met de fiets brengt de bestelling :

    - Varkensmaag, mooi kruisgewijze in ruitjes gesneden, in één of ander donkere bruine saus.

    - Varkensniertjes, in waarschijnlijk dezelfde bruine sojachtige saus.

    - Een reuze kom witte “plain lice”.

    De deliveryboy begreep geen jota Engels maar had wel een nieuwe spijskaart bij waarop we konden lezen dat het bestelde klopte met de opgegeven nummertjes.

    Alleen was het nu een andere kaart dan degene die we enkele weken voordien gekregen hadden. Alle nummers stonden vier plaatsen opgeschoven....

    In India, na 4 weken reizen waren we dat pikante gedoe zo stilaan een beetje beu aan het worden.

    Op een avond, aan zo een stalletje langs de straat, bestelde Michel een omelet.

    “Plain omlet, met nikske daarbij...” gesnapt.... De Indiër deed teken dat ie het begreep en bracht enkele minuten nadien een mooie platte omelet royaal overstrooid met fijn gesneden rode chilipepers...

    Michel werd daarbij zo boos dat hij de omelet op de Indische sukkelaar zijn kop omgedraaid heeft....

    Het is echt geen gezicht, zo een Indisch manneke met een hoop ei op zijn hoofd, rijkelijk overstrooid met “red hot chilipeppers”.


    26-03-2006 om 00:22 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    17-03-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog maar eens over varkens.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Nu we toch goed bezig zijn....nog wat varkensverhalen.

    Maar : eerst moet ik wat bekennen !

    Ik heb een strafrechterlijk verleden !

    Ik kreeg ooit “twee jaar, voorwaardelijk”. Mooi verleden, niet ?

    Tien jaar lang kreeg ik dus geen blanco getuigschrift van goed zedelijk gedrag.

    Bij het solliciteren gaf dat wel eens problemen. Als er dan streng geïnformeerd werd waarvoor ik dat verdiend had werd er nadien eens hartelijk gelachen en kreeg ik meestal de baan in kwestie wel.

    Na die tien jaar een mooi briefje geschreven naar één of andere meneer en alles is nu in orde maar niemand vraagt mij nu nog om een bewijs van goed gedrag en zeden...

    Welke misdaden heb ik nu begaan ?

    Een varken vervoerd ! In mijn auto. Maar ’t varken was van mijn baas of van mijn moeder ik weet het eigenlijk niet maar ik was de sigaar !

    Ik moet er wel bij vermelden dat het varken reeds geslacht was, een levend varken in een Renault R4. ‘t Zou nogal wat geweest zijn.

    Sluikslachting heet dat en het vervoer van zo een sluik geslacht beest mag niet!

    Vermits ik de enige was die ze te pakken kregen was ik ook de pineut !

    Het varken werd bij mijn moeder gevoed met keukenafval ( kroketjes, tomatenroomsoep, erwtjes en worteltjes...) van de zaak waar ik werkte.

    De slachter had het beest geslacht en ik voerde het terug naar de baas. Stonden daar onderweg toch wel twee rijkswachters zeker... En een R4 rijdt niet heel snel...!

    Nadien heb ik pas gezien dat zij met de fiets waren!

    Enfin, dat heeft wat rompslomp gegeven maar ik heb er geen trauma aan overgehouden.

    Enkele jaren nadien vraagt men mij om ergens in de Pyreneeën een vakantie te organiseren voor mensen van “Shape”, Amerikaanse militairen dus.

    Ze zouden daar naartoe komen, de periode tijdens kerstmis en Nieuwjaar.

    Of zij speciale wensen hadden ?

    Ja, als het kan een “suckling pig” aan het spit....een speenvarkentje...

    Dus samen met een vriend een speenvarken op de kop getikt, het beest panklaar gemaakt, in lakens gewikkeld en goed diep in de koffer van de auto verstopt. Alle persoonlijke bagage er boven op gelegd want ik moest met dat beestje over de Franse grens. Als de gendarmerie mij daar zou tegenhouden en dat varkentje vinden, ja dan zou het feest niet doorgaan waarschijnlijk !

    Men had mij gezegd dat ik als grensovergang “den dronckaert” moest nemen, bij Menen.

    Daar is nooit geen controle want de douanen zitten daar altijd in ’t café en de grens is daar altijd open !

    Dus via “den dronckaart” naar Frankrijk.

    En, wat staat daar aan de grens ?

    Juist, een pracht van een douanier, de hand in de lucht: stoppen !

    Hij loopt rond de wagen, ik de venster al opengedraaid, hij komt naar mij toe en zegt : “lettre de nationalité !”. Ik begreep hem gewoon niet, van zenuwachtigheid natuurlijk.

    Zegt hij er nog bij, maar dan in ’t Frans, daar in die sigarettenwinkel...!

    Toen ik in de winkel kwam wist ik het, er plakte geen “B” op mijn auto.

    Dus “B’eetje” op de achterruit geplakt en weg wezen, zo snel mogelijk.

    Dat stom ding had mij twee jaar in de cel kunnen draaien...( Schrijf ik nu zeer dramatisch...)

    Bij aankomst in de “Pyrenées Orientales”; niemand van Shape te bemerken!

    Zij hadden het vakantieverblijf gezien, gewikt, gewogen en te licht bevonden en zij waren verder naar Barcelona gereden.

    Geen ramp, voor mij was het ook maar vakantie, maar daar zat ik met 17 kilo varken in een streek waar niemand woont. We hadden juist geteld één stel buren op een afstand van 12 kilometer.

    Dus alle dagen; gebakken varken, gestoofd varken, gegrild varken, gerookt varken, hutsepot met varken ...

    Mini hammen en worsten gemaakt, de buren geïnviteerd. Toen zij ons terug vroegen om bij hun te komen eten, toch eens voorzichtig geïnformeerd of het geen varkenvlees zou zijn. We hadden daar zo stilaan genoeg van...Als presentje hebben we hun toen enkele speenvarkenkoteletjes gegeven, mooi ingepakt, met een strikje er rond! Spécialité de la Belgique.


    17-03-2006 om 00:16 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  


    10-03-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Naoorlogse keuken. Voortzetting.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    Teergevoelige personen: dit hier niet lezen ! Het gaat over dieren slachten!

    Mijn vader werkte in een groothandel van voedingswaren. Koloniale waren heette dat toen.

    Op een mooie dag was er een kat in het magazijn gesukkeld en had daar haar stinkend gevoeg gedaan en aan een salami gebeten en zo nog wat dingen die niet door de beugel konden.

    Dus, miauw-miauw haar lot was bezegeld.

    ‘k Zal de details maar besparen maar uiteindelijk is ze bij ons in de kookpot terecht gekomen.

    Op het ogenblik dat het “dakkonijn” aan het sudderen is, komt mijn nonkel en toenmalige verloofde, later, tante, binnen en vinden dat er wel een zeer lekkere geur uit de keuken komt.

    Zoals het toen ook de gewoonte was werden ze onmiddellijk uitgenodigd om te blijven eten.

    Ikzelf heb er niet van gegeten, kreeg het niet van ons moeder. Dus hoe smaakt balkhaas? ‘k Weet het niet.

    Maar nonkel was zeer in zijn nopjes. Iets minder toen ze hem vertelden wat voor soort konijn hij gegeten had.

    Nadien heb ik verscheidene mensen gekend die ook kat gegeten hebben en allen beweren ze dat het lekker is.

    In de oude boeken van Favre staat zelfs een tekening die het verschil tussen katten en konijnenbeenderen aangeeft. ( Dus het boek best mee naar het restaurant nemen de volgende keer.)

    Buiten kat werd er ook regelmatig een varken geslacht.

    Dat was telkens een groot feest. Voor mij toch, wat dat varken er van dacht hebben we nooit gevraagd.

    Een week voordien werd de slachter verwittigd en een afspraak gemaakt.

    Die bewuste morgen stond hij daar dan met een hoes vol grote vlijmscherpe messen.

    Het varken werd uit het hok gehaald....

    Wat toen allemaal gewoon leek, kan nu niet meer verteld worden, er zouden te veel mensen aanstoot kunnen aan nemen, och arme dat beestje... Er kwam een grote houten hamer aan te pas enzovoorts....

    Als het dan dood was werd het bloed opgevangen en geroerd ander zou dat stollen en dan was het zogezegd niet meer bruikbaar. ( ?)

    In de namiddag werden er pensen van gemaakt.

    Het varken zelf werd gewassen met bijna kokend heet water en de slachter scheerde dan de haren er af. Dit schijnt typisch een gebruikt te zijn uit de Kempen. Op vele plaatsen werden of worden de haren er af gebrand.

    Dan werd het zwijntje aan de achterpoten omhoog gehangen aan een netjes afgewassen ladder.

    De ingewanden er uit, een stinkende bediening, maar dat hoort er nu eenmaal bij...

    Het beestje werd dan doorgehakt in twee helften, ook de kop er nog af. Deze werd dan grondig gewassen en wat bijgeschoren. Ook de oren moesten wat uitgewassen worden en de poten werden ook nog afgeschraapt.

    Met een grote bijl hakte de slachter de kop dan in twee en dan kwam de delicatesse nummer één er uit; de hersens.

    Daar stond ik reeds van om 7 uur ’s morgens op te wachten, het pannetje in de handen achter mijn rug.

    Dan was het tijd voor ontbijt voor iedereen.

    Meestal waren ook wel een paar buren die een handje kwamen helpen en, allemaal mee-eten!

    De nog warme lever van het varken werd door de slachter vakkundig in plakken gesneden, deze wentelde ons moeder in grof meel dat voor de dieren diende en werd dan gebakken in reuzel met wat gesnipperde sjalot er bij.

    Heerlijk, heerlijk....zou Toon Hermans destijds gezegd hebben...

    Ikzelf kreeg de hersenen . De anderen mochten ook een beetje proeven natuurlijk.

    Hersentjes gebakken met boter, fijn gesneden sjalot en dan een eitje daarover. Even roeren en klaar! Verschrikkelijk om aan te zien.....maar....’k zal het nog niet eens herhalen.

    Die grijze massa ( letterlijk) werd dan op de boterham gesmeerd.

    Voor de slachter was het werk voor die dag dan bijna afgelopen. Het varken verhuisde naar een koele plaats, er werd een laken over gehangen, de rest van het werk was voor ’s anderendaags.

    Maar in de keuken begon nu juist het grote werk.

    Pensen maken onder andere.

    Daarvoor werden de longen, de slokdarm en het hart en zo nog wat afsnijdsels van de kop en dergelijk eerst gaargekookt. Dat moest dan door een vleesmolentje, geleend bij de buren, gedraaid worden. Met de hand , motortjes da is voor veel later.

    Bloed, het gekookt en gemalen vlees en twee oude broden die te week gezet werden in het bloed vormden dan het vulsel.

    Ook het vullen van de darmen was een prutswerkje...uren waren ze er mee bezig.

    Ze deden het met de vleesmolen waar zo een extra lange tuit opgezet werd.

    Helemaal in het begin herinner ik mij dat de darmen van het varken zelf gebruikt werden, maar dat is een stinkend knoeiwerk. Nadien ging men gewoon voorbewerkte darmen bij de slager kopen.

    Maar ’s avonds, wat een heerlijkheid: pensen...lees hier nog meer.

    Van het kookvocht maakte moeder ook nog pensensoep. Vond ik niet lekker!

    Maar jullie hebben al lang begrepen dat ik een verwend jongetje ben als het over voeding gaat

    !

    Die pensen moesten dan ook de volgende dagen opgegeten worden, dus iedereen die in de buurt kwam kreeg er wel enkele, de slachter onder andere en puur toeval maar tijdens de slachtperiode kwam de pastoor toevallig ook wel eens even op bezoek .

    De volgende dag werd er kop gemaakt en leverpastei.

    De slachter kwam dan terug en verdeelde het varken dan vakkundig in stukken.

    Die slachter keek dan even diep in mijn ogen en zegde dan ; “ha, menneke , gij het van het hart gegeten , hé !” Hoe die man dat wist heb ik nooit begrepen...

    De twee hespen, hesp zegden wij, das veel lekkerder dan de huidige hammen ... werden in een grote ton gelegd met zout. Na enkele weken zouten, werden ze gedroogd of gerookt.

    Vele stukken vlees werden geweckt. Of gebakken in vet en dan bewaard zoals confit, dus onder een laag vet.

    Ook paté werd in weckbokalen gestopt. De kop die was rap genoeg op.

    Er waren geen koelkasten toen, alles moest zo snel mogelijk opgegeten worden.

    De buren waren daar goed mee natuurlijk. Anderzijds was het natuurlijk ook wederkerig...

    Onmiddellijk na de slacht werden ook de blaas van het varken en zijn, hoe zegt men dat zonder grof te worden, ja, urineleider er uit gesneden.

    De blaas werd met de fietspomp opgeblazen. Wat men er nadien mee deed dat weet ik niet. In het boek van Nest Claes , “ De Witte” wordt dergelijke blaas gebruikt om mee te leren zwemmen. Er zouden kappen voor schemerlampen van gemaakt worden en destijds tabakszakken ?

    Het genitaal gestel werd gezouten en gedroogd en dat diende om de zeis en ander gereedschap in te vetten, tegen het roesten.

    Zoals men zegt, van het varken gaat niets verloren, alles wordt gebruikt.

    Ik denk dat ik mij morgen ergens wat varkenpootjes ga kopen....

    Voor de moedigen: hier staan nog enkele foto's over het slachten van een varken. Ze zijn wel gemaakt in Frankrijk. Klik hier.


    10-03-2006 om 23:26 Lees ook keukenweetjes eveneens geschreven door Nicolay  




    Foto

    Hoofdpunten blog keukenweetjes
  • Dromomania – Het boek!
  • Gekonfijte eendenbouten
  • Op jacht!

    Blog als favoriet !

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Categorieën
  • Etymologie (6)
  • Grondstoffen (33)
  • Keukentheorie (34)
  • Maak het zelf (35)
  • Paddenstoelen (16)
  • Reisverhalen (15)




  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!