Dit betekent dat alles mogelijk is... In Antwerpen toch!
Een beetje van alles, zoals een mixed grill, een barbecue of een dessertenbuffet...
Eerst het nieuws uit de tuin.
De judasboom bloeit prachtig, het boompje is nu ongeveer twee meter hoog. Waarschijnlijk dank zij de goede zorgen van zijn bazin en de gezonde lucht van Hasselt. Lees hier.
De spekwortel heeft ook weer twee nieuwe lange ranken gevormd. De knopjes zijn er al, de bloempjes zullen weldra volgen maar spijtig genoeg zullen er weer geen vruchtjes aankomen.
Mijn spekwortel is een mannetje of een vrouwtje, dat weet ik niet maar er zijn er twee nodig om vruchtjes te krijgen... Mocht iemand weten waar nog een dergelijke plant groeit en dan liefst van het andere geslacht... Laat maar weten... In het Aalsterse naar het schijnt. Lees hier meer. Mijn plant is een mannelijke denk ik!?
De reuze Spatifylum staat nu ook buiten en als beloning is hij gestopt met bladeren bij te maken. Maar dat komt later wel in orde. t Is zeker niet omdat het nu te koud is.
Dan nog een verhaaltje over één van mijn eerste ervaringen in de keuken.
Plopsaland is nu door iedereen gekend, maar voor plopsaland bestond was er de Meli...
De Meli lag in Adinkerke, Plopsaland ook natuurlijk en ik was toen op school in Koksijde, op een steenworp verwijderd van Adinkerke.
Eén van onze leraars toen werkte als boekhouder in de Meli en regelmatig kwamen er vragen binnen om aldaar te komen werken, vooral tijdens de weekends.
Dus ik, af en toe naar de Meli.... Ik was toen amper veertien jaar...
Ik denk dat het de eerste keer was dat ik in een andere keuken terecht kwam dan die van de school of die van ons moeder...
De chef : een Franstalige, een echte Fransman denk ik. Adinkerke ligt vlak bij de Franse grens...
Moi pas tres bien comprendere Français à ce moment en spreken was zeker een regelrechte ramp... Toch heb ik heb niet al te veel uitbranders gekregen en ook geen blauwe plekken. Zo slecht zal het wel niet gegaan zijn. Maar ...
Op het einde van de dienst, de service, vraagt de chef mij om eens te proeven van zijn kreeftenbisque. Le Bisque de homard !
Hij was daar blijkbaar zeer tevreden over zodat ik ook eens mocht proeven van zijn kunde en vooral mijn appreciatie uitdrukken.
Ik had nog nooit geen bisque gegeten maar vond dat soepje eigenlijk niet slecht... Maar om dat nu in behoorlijk Frans uit te drukken, dat ging een ietsje te ver.
Daardoor mijn korte antwoord: ça va...!
Pats, dat was de eerste lap tegen mijn oren... Daarna volgde een hele tirade waar ik niet te veel van begrepen heb maar het kwam er op neer dat mijn appreciatie voor zijn kunstwerk wel een ietsje meer mocht zijn dan: ça va...!
De tweede klets kwam later op de avond....
Diezelfde emmer met bisque moest in de koelkast gezet worden. Maar zoals iedereen wel weet mogen hete vloeistoffen niet direct, warm, in de koelkast gezet worden.
Dus de emmer ( ja, de bisque zat in een metalen emmer) voor de deur van de koelkast gezet om af te koelen.
Nu zat het motorgedeelte van die koelkast onderaan en daarboven was de koelruimte. Het was een kastmodel. De emmer was een vijftal centimeter hoger dan de onderste rand van de deur.
Wie de schuldige was die de deur geopend heeft ( zonder eerst te kijken ) weet ik niet meer, maar ik kreeg de klappen...
Nogmaals snel een stukje van mijn website : keukentheorie gepikt wegens geen tijd om wat nieuws te schrijven. Toch plezier er meer. Zeker nu in PASC@L een uitneembaar middendeel zit dat handelt over etiquette. De tijden veranderen
De tafelmanieren zijn niet altijd geweest wat ze nu zijn. Waarschijnlijk zullen over honderd jaar onze tafelmanieren ook niet meer als zeer hoogstaand beschouwd worden of onnozel.
Enkele raadgevingen voor middeleeuwse feestgangers zoals die in diverse boeken over goede manieren van die tijd kunnen teruggevonden worden:
Houd je beker met beide handen vast, je zou kunnen morsen. Wend je hoofd af als je je hebt verslikt. Vloek niet hardop als de soep je niet bevalt. Zwijg er over als er een vlieg of ander beest in je soep ligt; blaas het niet uit je bord maar giet het uit achter je. Peuter niet in je oor, krab niet in je haar en aai de hond niet als je dadelijk weer moet toetasten. Lik je vingers niet af noch stook je tanden ermee, doe dit ook niet met je mes. Spuw niet op, of over de tafel. In sommige gevallen was het evenwel toegelaten om iets uit te spuwen, maar dan op de grond, namelijk als je iets in de mond had dat je niet klein kon krijgen. Een stuk taai vlees neem je met je linkerhand uit de mond. Het was welvoeglijk als het met de linkerhand gebeurde! Als het een drank was die je niet aanstond mocht hij op de grond gespuwd worden als je je een beetje omdraaide.
De gasten die niet te veel van al deze etiquette afwisten durfden wel eens jouw brood komen betasten of wegbietsen, in jouw soep blazen of z'n afgekloven botten in jouw bord deponeren.
Boven het bord van een ander snuiten, of een homp vlees aanbieden waar men eerst het beste heeft afgegeten wordt ook niet als "bon ton" aanzien.
Nog een laatste raad; als je bij het eten van de soep je mond verbrandt, wat lichtelijk gebeurt, spuw ze dan terug in het bord en geef dit dan aan de tafeldienaar om het weg te brengen.
" De welgemanierdheit vereischt wel dat men sich hebbelijk drage: maar sy gebied niet dat men sich selven om den hals sal helpen"
Daarentegen is het laten van winden zowel langs boven als langs onderen toegelaten, alhoewel Erasmus opgeeft om het geluid te camoufleren door een hoestbui....
Taart
Tourte, tarte, tartine... is de oude benaming voor een korst brood. In de middeleeuwen gebruikte men een korst brood als bord. Dit brood werd speciaal gebakken en was minder vochtdoorlatend dan het gewone brood en het had het voordeel dat men het na de maaltijd gewoon kon opeten. Waarschijnlijk zoiets als het pita - brood dat wij nu kennen. Soms werden deze korsten in aarden , houten of metalen kommen gelegd.Deze ondiepe nappen noemde men "écuelles". Het brood helemaal doortrokken van soep en saus werd nadien aan de bedelaars gegeven die altijd in grote getale aan de poorten van het paleis van de gastheer stonden te wachten, of ze werden gewoon voor de honden gegooid die altijd onder de tafels rondliepen.
Onder deze brood - borden kon men ook een plankje leggen om te beletten dat men in het tafelkleed zou snijden en om te beletten dat het mes te snel bot werd.Deze plankjes werden "tailler"of "tailloir" genoemd ; iets om op te snijden, en onze volksnaam, teljoor, stamt hiervan af. Van de term tailloir is ook de vorm tarte ontstaan...een plat brood oversopt met saus of soep.
Door gebrek aan "écuelles"of "tailloirs" was men in die tijd dikwijls verplicht één bord te geven voor twee personen.
Met twee eten uit één bord noemde men soms "Service à la Française"."Manger à l'écuelle de quelqu'un"wilde zeggen dat men iemands tafelgenoot of "scotelghenoet" was.
Een heer werd met een dame aan één bord gezet en ze gebruikten tevens hetzelfde drinkgerei...
Er bestonden wel bepaalde beleefdheidsregels; de heer moest de mooiste brokken voor de dame laten maar de dame mocht niet onmiddellijk op het bord aanvallen en de mooiste stukjes wegkapen. Ze moest wat "bon manger" voor haar cavalier overlaten. Ze mocht de vingers niet verder dan tot aan het eerste lid in de saus dopen . Men moest zijn beker, met lege mond, in één teug leegdrinken opdat er geen vetogen op de wijn zouden drijven.Men moest namelijk om wijn vragen als men wou drinken, de tafeldienaars brachten dan een beker en wijn naar keuze.
De dame mocht ook niet slapen aan tafel.
Van de Frankische tijd tot de Renaissance lag er op tafel tussen twee eters een dikke snede brood waarop het vlees en de saus geserveerd werden. Het brood ("pain" in het Frans) werd verdeeld tussen de twee tafelburen die daarmee "com-pain", ons latere compagnon, werden. (Nu hebben compagnons dezelfde broodwinning en soms verdienen ze daar een dikbelegde boterham mee.)
We zijn weeral een keer verjaard. De derde keer reeds.
In april 2005 ben ik begonnen met dit blog, keukenverhalen, met de bedoeling mijn belevenissen tijdens mijn lange loopbaan in de keuken hier te kunnen neerschrijven.
Al snel kwam de tweede blog, keukenweetjes er bij. Hiervan was de bedoeling om er allerhande recepten en wetenswaardigheden neer te zetten.
Uiteindelijk is het doorgaans een rommeltje geworden, bij keukenweetjes staan veel verhalen en bij de verhalen worden regelmatig recepten of technieken gegeven.
Een hele tijd geleden heb ik eens geprobeerd om orde op zaken te zetten door een soort index te maken waar alle postings gerangschikt staan. Buiten veel werk heeft dit niet veel opgeleverd.
Titels zoals: mijn wafelijzer of bezoar...dat zegt niet veel als je iets wil opzoeken.
Daarom, als ik ooit eens vijf minuten tijd heb, zal ik proberen om daar een beetje orde in te scheppen. Maar dat is een massa werk, dus t zal nog wel even duren...
En dan het schrijven!
Ogenschijnlijk post ik niet zo veel, één stukje per week, in feite twee voor beide blogs, maar die stukjes zijn terwijl ook uitgegroeid tot stukjes van twee tot drie A4 paginas.
Keukenweetjes bevat nu ongeveer 200 stukjes en neemt alleen aan tekst reeds 7,5 MB in beslag. Keukenverhalen heeft een ietsje meer postings en is 6 MB groot. Dit alleen aan tekst!
Iemand die ietsje van tekstverwerking kent kan jullie verzekeren dat dit enorm is !
Een beetje bijwerken en er kan onmiddellijk een lijvig boek van gemaakt worden.
Soms geeft het ook de indruk dat ik op de reacties niet reageer.
Toch wel, maar doe dit via mail. Elk bericht dat geschreven wordt in het gastenboek of bij de reacties komt bij de auteur ( ikke) toe als een E-mail. Daarop antwoord ik wel, soms toch...
Als ze mij de foto van hun hond opzenden, met wensen voor een prettig weekend, ja ???
Een ander iets, zijn de reacties die van buitenaf gekomen zijn.... Onzichtbaar op het blog maar van evenveel of zelfs van veel meer belang.
Diverse productiehuizen die voor televisie werken zijn hier al bij mij aan huis geweest, tot Woestijnvis toe. Meestal komt er wel niet veel van, maar ze tonen wel interesse...
Het programma dat nu loopt op VT4, koken met een sterretje, daar zit een gedeelte van mijn inbreng in verwerkt...
Onlangs hebben de Madammen van Radio 2 nog gebeld, dat is dan uitgelopen tot een gans andere reportage dan oorspronkelijk verwacht werd. Lees hier .
Een jongedame is langs gekomen om een reportage te maken over de bisschop van Gent... Wat dit met mijn blogs te maken heeft, doet er nu niet toe.
Ik hoop nog steeds dat De Tijd eens een reportage wil schrijven over paddenstoelen...
Een hele tijd geleden werd ik Cybersenior van het jaar. Dit is ook gedeeltelijk te danken aan deze blogs...!
Vandemoortele, de grootste oliefabrikant van, ja van wat, heeft mij gevraagd om hun rubriek Culinair in goede banen te leiden. Vandemoortele sponsort het SeniorenNet.
Soms lijkt het wel eens dat ik publiciteit maak voor Vandemoortele op mijn blogs, dat is ook wel gedeeltelijk waar, maar dit komt aan alle bezoekers van SeniorenNet ten goede.
Vraag het aan de chef en de maandelijkse wedstrijd is mijn verantwoordelijkheid nu.
Ook het invoeren van nieuwe recepten rust op mijn schouders ( oei, oei..) . Ik heb er nog veel te doen. Kijk maar eens naar het recept van de dag, elke dag wordt een ander recept voorgesteld. Heel soms loopt het wel eens fout maar meestal gaat het goed. Er zitten daar nog veel kleine foutjes in. Alle begin is moeilijk. Kijk hier !
De inhoud van de recepten is niet van mij. Pieter Huysentruyt daarentegen is alom tegenwoordig.
In het maandblad PASC@L heb ik nu een vaste rubriek: Column Culinair. Het fotootje van mezelf dat er bij staat daar ben ik niet zo tevreden over maar wat kan je er aan doen als ...?
Ook komen vele oude bekenden via de blogs mij terug op het spoor. Vele oud-leerlingen en leraars van Ter Groene Poorte bijvoorbeeld.
Dat was het zowat! Bloggen kan dus veel verder leiden dan oorspronkelijk gedacht.
Alhoewel het niet altijd eenvoudig is om elke week wat nieuws klaar te stomen zullen we toch doorgaan.... Sommige lezers geven me wel eens een hint, die ik dan in dank aanvaard.
Zelfs Engelstalige boodschappen tref ik wel eens aan...
Volgende opdracht is nu reeds, twee maal vier stukjes klaar te stomen, om tijdens de maand juli op mijn blogs te zetten. Iedereen mag al eens op vakantie, niewaar ?
Maar nadien komen we dan ook terug met veel nieuw materiaal om over te schrijven.
De mogelijkheid bestaat nu wel om rechtstreeks vanuit Douchapt in de Dordogne stukjes te publiceren maar het werk komt eerst....en ik moet toch ook mijn schoonheidsslaapje doen...!
Ik moet ook nog enkele weken jury voor de keuken gaan spelen in Syntra Sint Niklaas, misschien zit daar ook nog wel een verhaaltje in. Grote rampen zoals soep in de riool verdwenen, de kat met het vlees gaan lopen en dergelijke..!
Het vervolg zal te lezen zijn omtrent deze tijd in 2009 !
De tijd van de communiefeesten is weer aangebroken. De eerste communie komt eerst, dan de plechtige communie en het vormsel.
De traiteurs werken dag en nacht en nergens is er nog een vrij feestzaaltje te vinden.
Ik dacht hier nu aan omdat ik morgen naar zo een feestje mag gaan.
In onze jonge tijd ging het er wel heel anders aan toe.
Ik herinner mij nog vaagweg wat details over mijn eerste communie. De plechtige communie staat mij nog iets duidelijker voor de geest.
Er bestaan van die mensen die zich nog herinneren hoe ze in hun wieg beland zijn en wanneer hun moeder hun pisdoeken ververste. Ik niet, waarschijnlijk heb ik veel te veel beleefd om onbelangrijke details nog te herinneren.
Voor mijn eerste communie had mijn moeder mij een nieuw kostuumke gemaakt. Een bruin geruit jasje, met een korte broek. De eerste communie was toen in de winter. Ik herinner mij nog dat ik verschrikkelijk koude benen had...
Een feest is er niet geweest, misschien zijn er enkele mensen geweest en dat zal toen wel de peter en de meter geweest zijn met de respectievelijke echtgenoten en -notes.... Het was rondom 1950 en de nasleep van de oorlog was nog zeer goed te voelen.
Mijn plechtige communie, daarvan herinner ik mij vooral de draai die ik rond mijn oren gekregen heb omdat ik een frikadel in de kelder opgepeuzeld had. t Was toch mijn feest, dus waren het ook mijn frikadellen vertelde de logica me. Quality control. Maar niet iedereen, vooral ons moeder, ging daarmee akkoord.
Het menu werd reeds lang op voorhand uitgestippeld met het beduimelde kookboek van de boerinnenbond op de keukentafel.
De dag voor het feest kwamen ettelijke tantes om te helpen. Elkeen had zijn specialiteit en zorgde daar dan ook voor. Aardappelen schillen, gehaktballetjes maken, taarten bakken, sla wassen, enz...
Voor de afwas werd een constructie gebouwd met wastobbes en de ketel waar normaal het varkensvoer in gekookt functioneerde nu als warmwaterbron. Opgelet geen borden met gouden randjes afwassen met soda, want dan ging het goud er af !
De oudere nichtjes kregen daarna een attest van gediplomeerd afwasser...
Bij gebrek aan voldoende tafels werden enkele deuren uit hun hengsels gelicht en op schragen gelegd. De beddenlakens werden tot tafelkleed gewijd. Het was best mogelijk dat de feestvierders over meerdere kamers verspreid zaten.
De taarten werden reeds op de tafel gezet en bloemen uit de tuin en slierten aspergegroen versierden de tafel. Op elke bord stond een menukaart met de naam van de genodigde in fraai handschrift ...
Wat komt er eerst ?
Bloemkool met garnalen, paddenstoelen, een koude plat ?
Het werd dat laatste. De traditie eiste dat. Nonkel Charel luste geen vis en die paddenstoelen, dat is ook maar niks... ( Een halve tomaat op een rechtop gezet hardgekookt ei... Met gehakt eiwit werden de stipjes zoals bij een vliegenzwam nagebootst op de tomaat)
Een klassieke koude plat bevatte een snede opgerolde hesp, het woord ham kenden we toen nog niet, erwtjes en wortelen uit blik en enkele schijfjes hardgekookt ei en zelf gemaakte mayonaise. Ik betwijfel ten andere dat mayonaise uit bokalen toen al bestond. Een paar plakjes tomaat en dat zal het zowat geweest zijn. Maar dat was feestelijk in die tijd.
Een takje peterselie maakte er een feestgerecht van.
Dan kwam er soep. Bouillonsoep. De grootste ketel die in huis te vinden was werd te voorschijn gehaald, dikwijls was dat de wasketel. Iets wat de jeugd van tegenwoordig niet meer kent. Een ketel waar de was werd in afgekookt. Met bruine zeep en soda...
In die ketel gingen een paar soepkippen, gisteren geslacht, en een stuk rol. Dat was een stuk runderborst, soepvlees dus, stevig opgerold en met touwtjes vastgebonden. Het vlees werd nadien koud opgegeten als broodbeleg, tussen de pistolees.
De sterke bouillon werd afgewerkt met deegwaren; sterretjes of vermicelli. Ontvetten was er niet bij, een mooi vetoog op de soep stond rijkelijk. Een broodje om U tegen te zeggen lag klaar naast het bord.
Een feest, gelijk welk feest was geen feest als er geen videekes bij waren.
De bakker maakte de korstjes, schots en scheef, maar dat bewees dat het handwerk was.
De vulling bestond uit de soepkippen die eerst voor de soep hadden dienst gedaan, piepkleine gehaktballetjes en champignons. Vooral die champignons waren een ongekende luxe. Even naar de Aldi lopen voor een bakje champignons was er toen niet bij. De champignons moesten weken voordien besteld worden. Ze waren verpakt in kleine blikjes, ietsje groter dan de grote blikjes tomatenpuree van nu, maar het waren kleine mooie witte paddenstoeltjes.
De room om de saus af te werken kwam van eigen oogst, gisteren afgeroomd van verse melk.
Op de videekes, voor een communie waren dat communiekorfjes, werd een klein wit vlaggetjes geprikt. Dit vlaggetje stak men nadien in zijn haar. Dan kwam het feest pas echt op gang...
Twee hoofdgerechten waren toen ook verplicht. Als eerste het traditionele varkensgebraad met erwtjes en worteltjes of groentenkrans en de verplichte aardappelkroketten. Die kroketten barsten ook traditioneel open tot grote wanhoop van de tantes die alles de dag voordien klaar gemaakt hadden.
De tweede vleesschotel waren frikadellen met krieken. Altijd, immer , toujours, always...!
Geen feest zonder frikadellen. Let op geen frikandellen, dat is Hollandse viezigheid van veel latere datum.
Tussen de twee vleesgerechten door werd er ook wel eens een tussengerechtje geserveerd, fruit uit blik met een wolkje slagroom, was een klassieker. Daarna ging men een wandelingetje maken in de tuin of naar de landerijen en de velden kijken. Hoe hoog het graan al stond en of de aardappelen het goed deden nu men er nitraat of potas bij uitgestrooid had.
De coloradokever was toen aan zijn opmars bezig in Europa. Wie herinnert zich die kwaadaardige kevers nog?
Als laatste was er taart. Zelfgebakken taart. Een taart betekende toen een biscuit gebak, gebakken in de oven van een Leuvense stoof, een oven zonder thermostaat en zonder regelknoppen. Ik denk daar nu dikwijls aan terug als die jonge - k zal maar geen lelijk woord gebruiken - in paniek slaan als ze niet weten hoelang iets moet bakken en op hoeveel graden de oven moet staan ...?
Er zat wel eens een zwarte korst onder aan de biscuit maar dat sneden de tantes er gewoon af. Dan was het ook een beetje feest voor de kippen, nu de haan in pot zat.
Dikke lagen boterroom die tussen de taart en er op gespoten werd moesten er dan voor zorgen dat niemand met honger zou naar huis gaan.
Witte rijstpap was ook een gegeerd dessert. Rijstpap met geconserveerd fruit er op en slagroom. Een rode kers in het gaatje van de ananasschijf. Het sap van de vruchten werd gebonden met aardappelmeel en over de rijst uit gegoten...
Natuurlijk kwam er ook nog koffie en flessen cognac en benedictine, jenever en dikke sigaren van Willem II... Voor de vrouwen was er zoete Griekse Samos wijn.
Aan tafel werd bier gedronken, tafelbier, pils of limonade voor de kinderen.
Meestal was het dan tijd om naar huis te gaan, om de koeien te melken of de varkens te voeren.
Maar het feest was nog niet afgelopen, ze kwamen allemaal terug....!
En we gaan nog niet naar huis, bijlange niet, bijlange niet...! ( 3 maal )
Een beetje uit luiaardij en evenveel bij gebrek aan inspiratie en te veel werk op een ander niveau heb ik gewoon een stukje geplukt van mijn eigen website.
Goede tafelmanieren zijn van alle tijden. Neem nu de 14de eeuw. Men at toen nog zonder vork, en het was toegelaten zijn vettige vingers en morsige mond af te vegen aan het tafellaken. Die tafellakens waren meestal van damast*, vaak versierd met ornamenten in goud - en zilverdraad. Waarom werden ze als servet gebruikt? Ten eerste omdat het servet nog niet was uitgevonden, en ten tweede omdat de etiquette voorschreef dat het niet netjes is je handen aan je kleren af te vegen. Het was bijvoorbeeld ook verboden dragende ogen en vuile tanden met het tafellaken te reinigen. Je neus erin snuiten, mocht evenmin. Maar wat bleek? Veel eters namen het met de beleefdheid niet al te nauw. Ze snoten er vrolijk op los.
Dat vieze gedoe was de aanleiding tot het bedenken van het dubbele tafellaken, een brede strook stof die op de boorden van het eerste laken werd gelegd, en dienst deed als gemeenschappelijk servet.
Op het beroemde schilderij "Het Laatste Avondmaal" van Dirk Bouts (1410-1475) in de Sint - Pieterskerk te Leuven is het dubbele laken - longuière genaamd - duidelijk te zien.
Toch schonk zo'n "dubbelen taefflaken" geen algemene voldoening. Men diende immers rekening te houden met de eethandigheid van de tafelburen.
Omstreeks 1483 verschenen de individuele servetten. Dat gebeurde voor het eerst op het kroningsfeest van Karel VIII. Maar in sommige Vlaamse vrouwenkloosters zaten de zustertjes toen allang aan tafel met hun eigen "dwele".
Pas in het begin van de 16de eeuw kwam het individuele servet algemeen in gebruik. De tafelgasten droegen het doek keurig op de linkerschouder of over de linkerarm. Later, toen de brede kraag in de mode kwam, bond men het servet om de hals. Dat was niet altijd makkelijk. 1n de meeste gevallen moest de tafelbuurman of -vrouw helpen "de eindjes aan elkaar te knopen" ( joindre les deux bouts). Een uitdrukking die nog altijd wordt gebruikt, zij het in een ander verband.
De buurman nodigt je uit om eens een konijntje te komen eten en de volgende dag blijkt minou onvindbaar. Zulke dingen gebeuren...
In een oude Larousse Gastronomique heb ik de sleutel gevonden
Hebben we minou of flappie gegeten ?
De beentjes zijn anders, dat wisten we al, maar hoe anders ?
A: Voorpoot konijn
B: Voorpoot kat
C: Achterpoot kat
D: Achterpoot konijn.
Nog een reactie toegevoegd van Bojako :
Ons moeder zaliger zei dat het daarom is dat de kop erbij wordt gedaan omdat ge - in den grooten oorlog - dan kon zien of ge kat of konijn te koop aangeboden kreeg. Over die andere knookskes heeft ze nooit uitleg gegeven, dat weet ik dan nu ook weeral.
Dat verhaal is juist. Ik heb dat vroeger ook altijd gehoord. In alle oude kookboeken is te vinden dat kat eetbaar is; zij het dat er een flauwe wildsmaak aan vast zit. Ikzelf heb nooit kat gegeten, wel zien eten. Lees het hier. Let op het verhaal is niet geschikt voor teergevoelige zieltjes!
Er wordt altijd zo negatief gesproken over de Britse keuken, maar hun ontbijt, hun pies (zeg paais) en hun desserten zijn toch niet te kloppen.
Ik had een Eves pudding klaargemaakt. Heel gemakkelijk en héél lekker.
Ge maakt appelspijs (of ge koopt een pot) ge brengt het op smaak met wat citroensap, kaneel (optioneel) een klontje boter van ongeveer een soeplepel en ge laat de appelspijs koud worden terwijl ge het cakebeslag maakt dat erover moet. (als de appelspijs uit een potteke komt is afkoelen natuurlijk niet nodig).
Het cakebeslag is ook poepsimpel: 75 gram boter goed opkloppen met 2 tikkeneikes en 100 gram kristalsuiker, dan doet ge daar 100 gram zelfrijzende bloem onder en 1 eetlepel kokend water. Vervolgens de appelspijs in een voldoende diepe ovenschotel doen (ik gebruik een ronde cakevorm) daarbovenop de cakemix en hupsakee de voorverwarmde oven in tot het klaar is; 30-35 minuten op 180°C staat in mijn schriftje, maar in mijn oven duurt het langer, ik denk dat de thermostaat kapot is. Enfin, ik steek er regelmatig in satéstokske in en als er geen ongebakken beslag meer aanhangt dan is het klaar. Verder maakt ge een liter niet al de dikke vanillepap (ge moet het nog kunnen gieten) .
Het dessert ogenblik is aangebroken: ge schept een portie Eves pudding op een diep dessertbord en daar kapt ge een ruime hoeveelheid warme vanillepudding over en mnjam mnjam
Fons van Keukenweetjes moest het weten, hij zou het zeker op zijn site zetten.
Zij die deze gorges niet kennen moeten daar dringend wat aan doen.
Men maakt zo een groot een spektakel over de Grand canyon, de Gorges du Verdon en over nog enkele andere lokale bezienswaardigheden maar de Gorges de Galamus, dat is spektakel maar zijn tot hiertoe vrij onbekend gebleven...
Ze bevinden zich ergens tussen het departement van de Pyrenées Orientales en de Aude in Frankrijk.
Een zeer woest gebied maar qua natuurschoon en qua rust iets buitengewoons...
Door de gorges rijden alleen al is een onvergetelijke belevenis. Een kronkelende baantje waar maar één auto tegelijk door kan en af en toe is er een garage om de tegenligger door te laten. Weer achteruit rijden en constant toeteren is een noodzaak.
Ik heb mensen geweten die s nacht probeerden er door te komen en die wenend van de schrik toegekomen zijn in het pensionnetje waar ik weer eens toevallig gewerkt heb....
Het was in het dorpje Camps-sur-lAgly, een dorpje met dertien inwoners, vier koeien en een knettergekke burgemeester.
Het was niet in een restaurant te doen maar in een oude molen waar tijdens de zomer ook wel betalende gasten konden logeren. Comfort was een begrip waar men aldaar nog nooit van gehoord had. Als je er met de auto naar toe probeerde te rijden riskeerde je telkenmale gebroken assen, gebarsten motorcarters of minstens een lekke band of gebroken uitlaat..
Toch was er een zwembad dat gevoed werd met ijskoud water dat rechtstreeks afgetapt werd recht uit de Agly, een riviertje dat nabij Perpignan in de Middellandse zee uitmondt.
Dat er af en toe een waterslang ( couleuvre, natrix natrix) in het zwembad terecht kwam moest je er maar bijnemen.
Dat zijn onschuldige beestjes maar leverden gegarandeerd een reuze spektakel op als er één probeerde om zich rond de benen van een zwemmer te kronkelen...
De bevoorrading was ook geen sinecure. Het dichtstbijzijnde stadje was Saint Paul de Fenouillet, een veertiental kilometer daar vandaan. Daar was toen een groentewinkel ( Chez Gonzales), een kruidenier en een slagerij en een café.
Voor het betere werk moest er naar Perpignan gereden worden. Meer dan zestig kilometer verder.
s Woensdags was er markt in St-Paul. Daar konden wat meer exotische zaken gekocht worden zoals levende forellen. Verkopers van levende forellen zijn ook nu nog, geen uitzonderlijke verschijning op de Franse markten. Een lichte vrachtwagen, een tank daarop met water waarin de forellen dartelen en een fles zuivere zuurstof om het water levensvatbaar te houden voor de visjes.
Het was woensdag en er zou forel op het menu staan die middag.
Marcel zou met zijn bromfiets naar het stadje rijden om er 14 forellen te kopen.
Zoals reeds uitgelegd moest hij daarvoor twee keer door de gorges rijden. Eén keer heen en één keer terug. Bij het terugkomen was er nog een afdaling naar de molen over de rotsweg vol kuilen en bulten.
Gelukkig kwam hij vrij snel terug maar wat bleek?
Wel geteld vier forellen had hij bij.
Ja maar ik heb er veertien gekocht en ze goed vastgemaakt achter op mijn brommer, was de uitleg van Marcel....
Hij had ze inderdaad goed vastgemaakt met een snelbinder, weet je wel, zo een elastieken ding om allerlei vast te maken achter op de fiets of brommer.
De forellen hadden in een plastieken zak gezeten, achter op de brommer maar door het slingeren in de gorge en het hobbelen bij de afdaling naar het huis toe, waren er enkele, een tiental maar, uit de zak geglipt....mede door de druk van de elastiek die de glibberige vissen moest vasthouden.
Hij is terug gereden om ze te zoeken en heeft er nog twee terug gevonden plus één die volledig plat gereden was...
Een ander vissersverhaal speelt zich af in Lisle, een kleine gemeente in de Périgord.
Men kan er levende forellen, karpers en soms rivierkreeften kopen bij mijnheer Marty.
De vissen zitten er buiten in grote bassins die gevoed worden door het heldere water van de Dronne. Soms zijn er ook palingen te koop.
Dikke palingen van meer dan één kilogram per stuk. Kwalitatief zijn ze niet zo goed: veel te vet. Ik heb eens geprobeerd om ze te grillen, gans de keuken stonk naar het palingvet tot s anderendaags toe...
Nu zouden we proberen om er paling in het groen van te maken want er was veel zuring in de tuin en zuring breekt de vetsmaak.
Eerlijk moet ik bekennen dat de palingen spotgoedkoop waren. De prijs ben ik vergeten maar het moet iets geweest zijn van een 300 BF per kilo. Het was nog voor de Euro!
Met een viertal collegas naar de Pisciculture de la Dronne gereden, om er vier palingen te kopen.
Marty junior, de zoon, trok zijn lieslaarzen aan en heeft vakkundig vier palingen uit het water gehaald wat geen sinecure is. Uiteindelijk lagen ze te kronkelen in een plastic kinderbadje te wachten op hun terechtstelling.
Nu hebben die vishandelaars daar en toestel voor; een soort elektrische stok die de vissen snel en diervriendelijk doodt. Probeer maar eens om levende palingen in een auto te vervoeren !
De palingen ondergingen dezelfde lot: geëlektrocuteerd! Ze werden daarna in een stevige groene plastic zak geknoopt en in de koffer van de auto gestopt.
Nog even een aperitiefje gaan drinken op het terras, want de pisciculture is ook restaurant, annex drankgelegenheid...
Toen we naar huis wilden, nog wat jassen en fototoestellen in de koffer van de auto gelegd, willen leggen tenminste want wat staarde ons daar aan ?
De acht ogen van vier dikke palingen die handig uit de plastic tas gekropen waren. Zo glad als een aal zegt de volksmond...
Marty junior er nog eens bijgehaald...
Il ny a qu une solution: je vais les retuer !!!
Er is maar één oplossing, ik zal ze nog eens doodmaken !
Zoals in keukenweetjes reeds aangekondigd, heb ik een zeer mooi PPS ontvangen. Het zijn werkelijk schilderijtjes (montages) gemaakt met groenten. Heel wat anders dan de "groentencarvings" die men in Azië maakt. Klik op de foto en klik elke keer om verder te gaan, zo heb je de tijd om de beelden goed te bekijken.
Een hele titel. Normaal zou dit stukje bij keukenweetjes moeten staan. Enkele dagen geleden kreeg ik bijna tegelijkertijd twee vragen binnen : de ene over varkenswangen en de andere over bouillabaisse. Die mensen zouden anders te lang moeten wachten op antwoord want Pasen is in aantocht en er moet toch ook wat over Pasen op de andere blog komen.
Nu gaan zoeken in mijn mail waar die vragen zitten maar mijn mail is op dit ogenblik één grote rommelhoop... waar zelfs een kat haar jongen niet meer in terug vind.
Gelukkig is mijn geheugen nog (steeds) in orde.
De eerste vraag kwam van een dame die gezien had hoe Piet SOS met varkenwangetjes een soort stoofpotje gemaakt had. Zijzelf had het ooit gegeten in Scholteshof ( zaliger), waarschijnlijk bij Roger Souvereyns en zij vond dat het daar een heerlijk gerecht was en niet zo maar een ordinair stoofpotje.
En, wat ik er zou van maken?
Ik heb die varkenswangetje één of twee keer gegeten, één keer gekookt in de hutsepot en een andere keer inderdaad als een soort stoverij.
Varkenswangetjes : mag ik eens vragen waar dat te koop is ?
Ik heb mijn kaken, die van de varkentjes toch, gevonden in een Franse supermarkt. De kaaksbeenderen met het complete gebit zaten er nog in. Geen aanmoedigend gezicht voor een aspirant kok.
Hier in België heb ik ze nog nooit gezien. Dus hier heb ik het ook nog nooit gemaakt.
Maar één zaak is zeker, die varkenswangen zijn taai.... Het zijn een spieren die zeer veel bewegen, dus ze zijn taai. Na ongeveer twee uur koken of stoven zijn ze gaar... daarom zijn ze voor mijn part alleen geschikt om er stoofgerechten van te maken.
Misschien dat bij Souvereyns de gekookte kaakjes een verdere bewerking ondergaan hebben. Daar heeft iedereen het raden naar. Ik noem zo maar wat : als die gekookte wangetjes mooi bijgesneden worden en nadien in gehakte truffel gerold worden en dan een sausje à la façon tres chic daarbij of daarover ...en dan opgediend onder een zilveren cloche....
Ja dan krijgen we iets heel anders...!
Ook niet vergeten, het was voor de dame haar 25e huwelijksverjaardag en dat in een luxe restaurant... Dat laat een compleet andere indruk na.
Dus mevrouw, varkenswangen, best lekker eten en zeer goedkoop, maar ik zou niet weten waar ze te koop zijn. Evenals Piet zou ik er ook een gestoofd gerecht van maken.
Hetzelfde met runderkaken. Die zijn in Frankrijk op bepaalde momenten ook vlot te koop en leveren een prachtig stoofgerecht op. Het is vlees dat veel collageen bevat en dat bij het eten een zeer smeuïge indruk in de mond nalaat. Die varkenswangetjes ook.... Zeer smeuïg en smakelijk vlees. ( Daarom kookte men vroeger veel met een spekzwoerd op de bodem van de pot. Dat belette om te beginnen het aanbranden en gaf ook collageen af.)
Dit is dikwijls ook waarom een stoofpot s anderendaags beter smaakt, er is dan meer van dit collageen vrijgekomen.
Info : dit collageen lost later op tot gelatine...! Dit gebeurt best bij een vrij lage temperatuur.
Puur toevallig werd er vorige week tijdens het programma Mijn restaurant op VTM zeer vluchtig de bereiding getoond van varkenswangen. Wat brouwde Peter Goossens er van ?
Een stoofpot !
En nu zijn we aangeland bij item nummer twee. Iemand, Eddy Lambertin om juist te zijn - zien jullie dat mijn geheugen nog in orde is wilde weten hoe de echte bouillabaisse gemaakt word...?
Deze vraag stelde hij ook naar aanleiding van datzelfde programma, Mijn Restaurant
Dezelfde Peter Goossens gooide daar enkele bakken vis voor de neus van vijf aspirant restaurantuitbaters en gaf hun het bevel: maak mij daar een bouillabaisse van , met kabeljauw...
Het spektakel dat nadien vertoond werd was van zeer laag allooi...
Bijna niemand van de kandidaten bakte er wat van. Trouwens een bouillabaisse wordt niet gebakken.
Peter Goossens speelde daar een beetje de strenge chef die zijn personeel uitkafferde, vernederde zelfs... Zielig. Ik vond het meer gelijken op een circus met een slechte clowns!
Dat zulke chef zich ook al laten omkopen voor de roem en de centen...
Voor het geld danst de beer!
Maar ook het resultaat van de aspirant restauranthouders was zielig.
Zij konden geen vis fileren, konden geen visfumet maken, konden doodgewoon niet koken...!
Goed, terug naar die bouillabaisse :
Zoals reeds zo dikwijls gezegd: een vaststaand recept bestaat niet !
Maar er zijn een paar vaste waarden.
- Een bouillabaisse is een Mediterraan gerecht.
- Een bouillabaisse wordt gemaakt van vissen.
- Vermits het een mediterraan gerecht is gebruikt men mediterrane vissen.
Als Peter Goossens nu vind dat daar kabeljauw in moet dan heeft hij het mijn part verkeerd voor. Maar van mijn commentaar zal hij zeker niet wakker liggen hoor!
We zullen eens kijken in de Répertoire de la cuisine , nog steeds de bijbel van de klassieke keuken. De theorie steunt op het werk van Escoffier.
Er worden drie soorten bouillabaisses genoemd:
- à la Marsellaise
- de Morue
- À la Parissienne.
Bij het hoofdstuk makreel wordt ook nog makreel genoemd als grondstof voor een bouillabaisse bereiding.
Het verschil zit in de gebruikte vissen.
Bij de authentieke bouillabaisse worden rotsvissen gebruikt. Deze worden alleen gevangen in de Middellandse zee. (Rotsvissen, geen rotvissen....poissons de Roche.)
Vele van die vissen ken ik ook wel, ik denk zelfs dat de voorlaatste, - boudreuils een schrijffout is en dat het beaudroie moet zijn... Ook de merlan moet waarschijnlijk merluchon of colin zijn. De wijting zoals wij die hier kennen komt in de Middellandse zee niet voor.
Al deze vissen moeten van de ingewanden ontdaan worden, de schubben moeten er af gehaald worden, als ze er al hebben, en desnoods in stukken gesneden worden.
( Er worden inderdaad geen filets gebruikt !)
Voor de bouillabaisse op zijn Parijs worden andere vissen gebruikt om de eenvoudige reden dat men in Parijs niet aan dezelfde vissen kan komen als aan de Middellandse zeekust . Das toch wiedes Nu is dit geen probleem meer maar ten tijde van Escoffier was dat wat anders.
In Parijs gebruikte men: congres, grondins, maquereaux, merlans, soles, vives, langoustines, et moules .
Kongeraal, knorhaan, makreel, wijting, tong, pieterman, langoustines en mosselen.
De bereiding is de eenvoud zelve:
Stoof in een grote ketel, prei, ui, en look aan. In olijfolie uiteraard..!
Voeg een greepje saffraan toe, een blaadje laurier, takjes bonenkruid, venkelgroen, en gehakte gepelde tomaten zonder pitten. Peper en zout . Ook een glas witte wijn mag gebruikt worden.
Eerst de vissen met vast vlees toevoegen en bedekken met water, aan de kook brengen en hevig laten doorkoken. Later de vissen met zacht vlees er bij doen. De totale kooktijd kan oplopen tot dertig minuten. Wat mij veel te lang lijkt maar destijds werden veel langere kooktijden dan nu gehanteerd.
De soep moet een smeuïgheid bekomen door het hevig koken waardoor de olie en het water een lichte emulsie vormen. Daarom wordt zelfs een beetje bloem gebruikt of worden er aardappelen toegevoegd.... Maar dit zijn waarschijnlijk trucjes van de foor...
Dunne sneetjes (Frans) brood bakken in olie en daarop de bouillon gieten. De vis apart serveren op een schaal omringd met de halve langoustines.
Eerst eet men de soep, daarna de vis.
Verder vind men in sommige recepten ook het gebruik van aardappelen in plaats van brood.
Geraspte kaas kan en mag mee opgediend worden.
Onder koks wordt dus duidelijk een onderscheid gemaakt tussen een bouillabaisse van Marseille en een bouillabaisse van Parijs.
Zo spreekt men aan onze Belgische kust ook wel eens over een Bouillabaisse de la mer du nord
De vissersbouillabaisse, van Marseille, gebruikt soms ook een fond die gemaakt wordt van kleine vissen die toch niet geschikt zijn voor de verkoop. Iets wat nu ook nog gedaan wordt bij het maken van een gewone vissoep. Maar er mag ook een fond, een fumet, gemaakt worden met de koppen en afval van de vis die zal gebruikt worden voor de bouillabaisse...
In de Parijse versie wordt soms ook een langoest gebruikt als grote luxe. Het gebruik van mosselen wordt afgeraden wegens het zand dat er kan in voorkomen.
Het gebruik van een stukje gedroogde sinaasappelschil wordt ook dikwijls aangeraden om een speciaal parfum te geven. Anderen zeggen dan weer dat saffraan niet nodig is.... Zo zie je maar.
( Too many cooks spoil the broth...!. )
Dus in enkele woorden : minstens een zevental soorten vis gebruiken, met graat, in stukken gesneden.
Gestoofd in olijfolie met prei, ui en knoflook. Enkele kruiderijen, water, peper en zout. Een twintigtal minuten kooktijd.
De soep eerst opdienen samen met gebakken sneetjes brood, eventueel geraspte kaas er bij geven. Nadien eet men de vis.
Het apart serveren van aïoli en rouille is een toevoeging van latere datum. Deze sausjes horen niet bij een bouillabaisse maar worden er nu algemeen bij geserveerd. Ook bij vissoepen.
Er bestaan eveneens meerdere versies van deze twee sausen.
De sukkelaars die in de keukens van Koksijde begonnen met het fileren van hun vis waren er inderdaad aan voor hun moeite.
Met het reinigen van de vis en al de voorbereidingen samen kan men een bouillabaisse in minder dan een uur klaar hebben. De kandidaten hadden vier uur en enkele waren er nog niet klaar mee.
Ik woon hier in een buurt waar veel van die trendy restaurantjes open gaan. Die worden dan door de pers naar de zevende hemel geschreven bij de opening. ( de journalisten hebben er gratis mogen eten, zie je ) Enkele weken later staan ze in de reclamekrantjes opgenoemd bij de zaakjes die s middags een hoofdgerecht aanbieden voor 7,89 euro en na enkele maanden, soms nog sneller zie je er een bordje aan de venster hangen; te huur, te koop, gesloten...
Ik vrees dat de kandidaten van Mijn restaurant hetzelfde lot beschoren is.
Het gaat goed met de wedstrijd. En met jullie? Ook goed hoop ik ?
De eerste wedstrijd hebben we afgesloten op 29 februari en nu moeten we vier jaar wachten voor dit nog eens kan.
Drie laureaten er uit halen was geen eenvoudige opgave. Maar ze zijn geselecteerd. De namen zullen vernoemd worden op een aparte pagina van de rubriek Culinair maar die moet nog aangemaakt worden. Ze ( wie dat ook moge wezen) zijn er mee bezig.
De recepten die de winnaars ingezonden hebben zullen ook vermeld worden in een speciale rubriek.
Dus nog een beetje geduld.
De prijzen, drie wokpannen, zijn terwijl reeds verzonden en aan de gelukkigen afgeleverd.
Was alles dan koek en ei, om in culinaire termen verder te gaan?
Neen!
Vele inzenders hebben gewoon het reglement niet (goed) gelezen.
De opgave was toch om een wokbereiding te maken waarin drie elementen verplicht voorkomen; finettes, prei en sojascheuten. Al de rest mocht je zelf fantaseren.
Er zijn allerlei recepten binnengekomen, onder andere voor mosselen, voor kip met ananas en het kortste recept bevatte welgeteld drie woorden...en enkele zijn te laat binnengekomen; ja, en dat is dus te laat !
Deze bovenstaande mochten uiteraard niet meespelen.
Graag zou ik op elke inzending een antwoordje sturen, maar daar is echt geen beginnen aan.
Ook worden er recepten ingestuurd via een E-mail adres dat niet geldig is. Namelijk mijn eigen E-mail adres ( één van de...) Voorlopig worden deze wel aanvaard.
Een mevrouw stuurde een boze mail omdat ze vind dat wij de oudjes* aan het oplichten zijn omdat we proberen hun allerleiaan te smeren.... Nee mevrouw, gewoon een eerlijke wedstrijd: receptje inzenden, een beetje geluk hebben en een mooie prijs winnen.
Voor diegene die het nog niet begrepen hebben; de firma Vandemoortele sponsort het SenioreNet! Zo eenvoudig is dat!
De volgende wedstrijd, die van de maand maart, is reeds een week bezig. Dit keer zijn er drie mooie braadpannen te winnen maar let op; deze drie elementen moeten in het recept voorkomen: kalkoen(lapjes), pastinaak en sojaroom light . Dit is het moment om even een vergeten groente, de pastinaak, opnieuw te ontdekken.
Deze wedstrijd loopt tot einde maart, 31 maart, middernacht
Om maar wat te zeggen; enkele weken geleden hebben we in de school duivenborstjes gemaakt, gewoon rosé gebakken, de pootjes gaar gestoofd in eigen jus en daarbij gebakken staafjes pastinaak geserveerd.
Doorgestoken aardappelen, gemengd met de gekookte restjes van de pastinaak en deze tot mooie koekjes gevormd en gekleurd in de oven.
Jullie zien: hier is geen room gebruikt. t Is ook maar om een idee te geven.
Nu is een kalkoen ook een ietsje groter dan een duif... en gelukkig kan ie ook niet vliegen...Veronderstel dat je zo een kalkoenendrets op je kop zou krijgen.
Dat is trouwens ook de reden waarom koeien niet kunnen vliegen! **
Als je wil meedoen, klik hierboven links op dat groene blokje dat zo vervelend staat op de zenuwen te werken, maar dat is de bedoeling, en zo kom je terecht op de juiste locatie! Het moet een beetje opvallen....
Voor de maand april zijn we nog aan het brainstormen...Het wordt iets in verband met ontbijt en wat is er dan te winnen...Raad eens!
(* Bij die oudjes behoor ik stilaan ook !)
( ** Ze kunnen ook niet met de fiets rijden omdat hunne saccoche in de weg hangt en omdat ze geen duim hebben om te bellen...)
Nu iets helemaal anders....
Mijn vrouw, jullie weten wel, die sterke madam die meer in de Egyptische woestijnen rond zwalpt dan thuis is, is onmiddellijk na zo een expeditie hier thuis van de trap gevallen. Eén en twintig treden....naar beneden!
Een verkeerde gewoonte waarschijnlijk, in de woestijn, daar zijn geen trappen.
Ze is net terug thuis uit het hospitaal, gebroken hiel, rib gekraakt en ontelbare blauwe plekken. ( En t eten was er niet goed...)
Mochten jullie haar een opbeurend boodschapje willen sturen: zet maar bij de reacties. Ik zal het haar dan bezorgen.
Vanmorgen even na achten rinkelde de telefoon reeds. Het holst van de nacht voor mij...
Het was een vriendelijke (jonge) man die mij vroeg of ik even met De Madammen wou praten over de blijkbaar miserabele surf - en internetkennis van de Belgen.
Wij hebben toen over van alles en nog wat van het internet gesproken, hoe een website te maken, over surfen, bloggen, mailen, enz....
Wat ik dacht van het resultaat van een Hollandse studie die beweerde dat de Belgen klunzen zijn op het internet ?
Ik denk dat ik dit hier al eens geschreven heb, dat ik ooit eens zeven jaar telefonie gedaan heb.
Telefonie gedaan ... ?
Ja, ja...
Ik deed daar de statistieken. Wat er allemaal gebeurt in een telefooncentrale, op welk moment en hoeveel keer. Zeer moeilijk vak hoor. Nu maak ik geen grapje...!
Maar wat heb ik daar van onthouden ?
Dat je met statistieken kunt bewijzen wat je maar wil !
Er bestaan leugens, grote leugens en statistieken!
Laat ons het verder hier maar bij houden.
Nu, om kwart na negen zou één van die madammen bellen....
Klokslag kwart na negen waren ze daar; eentje toch. Cathérine Vandoorne !
Het gesprek startte zoals voorzien en verwacht maar plotseling gebeurde er iets raars....
Die Cathérine vroeg me of ik dat was die ooit lelijke dingen over hun geschreven had op mijn blogs ?
Eerst wist ik niet waarover ze het had tot plotsklaps mijn euro begon te schuiven....
Maar dat is iets van reeds lang geleden, misschien wel twee jaar.... Zo lang moet dat op haar lever gelegen hebben.
Ik was toen geabonneerd op het maandblad Ambiance en daarin stond een artikeltje, opgegeven door een kok van aan de kust, ik denk zelfs dat hij een sterrenrestaurant heeft maar ik ben echt zijn naam kwijt...
Die man beweerde boudweg dat zwezeriken een soort schildklier zijn...!!!
Ikke toen; jongens, jongens toch...De meisjes mogen ook meespelen; maar hoe kan er nu iemand zo een onnozele stommiteit vertellen. En op de koop toe wordt dat dan ook nog afgedrukt in een tijdschrift met enige reputatie...!
De week nadien; hetzelfde verhaal maar dit keer gesproken, destijds in het programma : Kook - op Radio 2 !
Weer vertelde die kerel dat zwezeriken en soort schildklier zijn. ( Het was trouwens krek dezelfde tekst )
Ja, en toen heb ik een boze mail gestuurd naar Cathérientje.
Wat er in stond doet er hier niet toe...
Tijdens het gesprek deze morgen herinnert zij zich plotseling toch wel dat ik dat moest geweest zijn zekers.... die snoodaard !
Eigenaardig is ook dat haar twee collegas Madammen in lachen uitbarsten...
Wat zij voordien bekokstoofd hebben ik weet het niet.... een weddenschap ?
Enfin, ik ga hun eens een vriendelijk mailtje sturen om te vragen of we af en toe niet eens een keukenpraatje kunnen houden....
De horrorkeuken bijvoorbeeld, over ingewanden, teelballen, schildklieren, hersens en van dat soort heerlijke zaken...
Of over paddenstoelen, dat is ook horror...
Of eens op de radio tonen hoe een kip moet geslacht worden, t moest nog eens oorlog worden. Over bloedworst maken...tot aan de ellebogen in het bloed... en die bloederige massa dan in zo een ellenlang condoom spuiten....
Ik verkneukel mij nu reeds !
Met een beetje geluk is het gesprek hier te horen. Je zal zelf een beetje moeten zoeken want die website van Radio 2 is dynamisch, die verandert constant...!
De tekst stond op enkele fotos. Ik heb mij geamuseerd met de teksten over te typen.
Spijtig voor zij die geen Frans kennen, voor de anderen, des te meer lol.
De vertalingen zijn waarschijnlijk gemaakt via zo een vertaalrobot zoals er zoveel op het internet te vinden zijn. De resultaten zijn hieronder te lezen.
De vertalingen komen van de kaart van één restaurant. De naam is wel te vinden in de teksten.
Foie gras Orangin et ses confitures doignons et de figues
Lever-vet Orangin en zijn jams van de uien en vijgen
Filet dagneau grillé au beurre de Calvados aux noix et au lard
Net lams grilled naar de boter van Calvados naar de walnoot en naar het spek.
Filet de chevreuil à la poivrade framboise, songe dautomne
Net van reebok, naar de poivrade framboos, wensdroom van daling.
Filet de râble de lièvre, poivrade de chocolat, pommes sautées à la figue.
Net van geruggensteund van de haas, poivrade van de chocola, Aardappels sprongen naar de vijg.
Nu vandaag, bladerend in het programmaboekje vind ik een paginagroot artikel over een programma dat weldra zal te zien zijn in Vlaanderen vakantieland en dat zal handelen over streekgastronomie. Maar de foto daarbij, een knappe jongedame die mij bekend voorkwam,
waar heb ik jou meer gezien... ? ( Een afgezaagde....)
Toen wist ik het, ergens tussen mijn eigen fotos.....!
Tijdens een examen van nog niet zo lang geleden.....
Nu weet ik waar ze een deel van de mosterd gehaald heeft.
Het ging hier wel over sabayon kloppen.
Aan haar verwonderde uitdrukking te zien zal ik hier waarschijnlijk weer één van mijn controversiële stellingen over sabayon maken, uit de doeken gedaan hebben!
Lekker Weg
Zes weken lang in het Eén programma Vlaanderen Vakantieland, vanaf 16 februari elke zaterdag om 18.10 uur, zondag om 17.00 uur.
Mady is een Belgische die nu in Canada woont. Tijdens de wereldtentoonstelling van 1958 was ze fair hostess, in Brussel. Nadien is ze met haar Brusselse echtgenoot verhuisd naar Canada. Gans haar curriculum vitae ken ik ook niet maar bovenstaande zal wel voldoende zijn.
Vorig jaar of zo ergens omtrent, kreeg ik af en toe een reactie op mijn schrijfsels, keukenweetjes, van ene Mady.
Stilaan ontstond er een soort correspondentie via mail.
Mady heeft twee kleinkinderen en die arme schatjes werden door Mady verplicht om mijn blogs te lezen, kwestie van wat Nederlands bij te leren. Och here, die schatjes toch !!!
Toen kwam de dag: halfweg augustus 2007 zou Mady naar België komen, met de kleinkinderen. De kindjes wilden absoluut de Zoo van Antwerpen zien, vooral een echte olifant, die hadden ze nog nooit gezien!
Zij zelf zou de eerste keer naar België terug keren.
Toen was alles snel geregeld, Mady zou ook huize Nicolay bezoeken.
Bij mijn vraag of ze hier ook iets speciaals wilde kopen in België kwam een raar maar origineel antwoord ; Belgas en Neuzekes.... voor haar man, die snoeper !
Bij die Belgas moest ik wel even nadenken... het zijn een soort snoepjes, harde drop in de vorm van een muntstuk van een Belga ! ( Hoeveel zou dat nu waard zijn ? )
De neuzekes, die zijn nog bekend. Enfin, ik op zoek naar een groothandel, want het mochten er veel zijn en heb ze ook gevonden. Zelfs die Belgas zijn nog vlot verkrijgbaar. De neuzen, die officieel, cuberdons heten, bestaan in twee kwaliteiten, goeie en namaak. Grote en kleine. De grote zijn de echte.
In het totaal stond hier 6 kilo snoep op haar te wachten. Naar het schijnt is het allemaal in Canada geraakt.
De namiddag dat ze langs kwamen was op een mum van tijd voorbij. Ze kwamen met hun drieën van de zoo per taxi naar hier, de taart en de koffie stonden klaar en dan maar praten....
De twee kleinkinderen spraken, bijna ongelooflijk maar waar, Nederlands.
Maar in hun eigen taal ging het wel een ietsje vlotter. Ze zijn ook al 16 en 18 jaar of toch ergens in die buurt. Mijn geheugen begint ook al eens af te brokkelen.
Waarvoor culinaire blogs allemaal goed kunnen zijn .... ( Die van mij dan nog ...)
Later kreeg ik nog wat verhalen te lezen over hun verblijf in Antwerpen. Een verhaaltje over de taxichauffeur die hun van de zoo naar hier bracht en een bijna hilarisch verhaal over bier van Westvleteren.
Zij heeft mij de verhalen doorgestuurd en ik heb er praktischs niets aan veranderd, alleen links en recht enkele kleine tikfoutjes er uit gehaald.
De taxi.
Ha, Fons, Die Joegoslavische taxidriver: die heeft ons heel wat rondgereden tot ik hem het plan van de straten, vertrek dierentuin, aankomst uw adres, toonde. Ik had het voor mezelf bij voorbaat hier in Canada afgedrukt. Wel ja, ik was goed voorbereid. Veel te goed voor die taxidriver. Hij schudde zijn hoofd, nam een - is dat nu een GPS ? - schudde die ook een beetje en zei dat die kapot was. Jammer, de vrouwelijke stem die hem aanduidingen gaf was wel aangenaam. Maar, zegde hij met een triestig gezicht, hij was niet rijk genoeg om er een nieuwe te kopen.
Jammer voor hem dat hij gedurende de 10 vorige minuten niet gestopt had met boffen met zijn prachtige Ferrari wagen. Een foto ervan was op zijn "dashboard" geplaatst. Ik heb, met een uitdrukking vol medelijden, geantwoord dat ja, het was toch slimmer van zijn geld te sparen om zijn Ferrari tank te kunnen vullen. Wat gaf dat nu van zijn stomme taxi te equiperen, hein? Dan heeft hij gezwegen tot we bij u toekwamen.
Alles ging zo vlug omdat we nu zonder fout de trein aan een vastgesteld uur moesten nemen, dat ik verduiveld nog spijt heb dat de tijd mankeerde om een tweede stuk van uw heerlijke gateau te eten. En die was dan zo schoon op de koop toe. Nogmaals hartelijken dank voor alles. Het beste aan uw beide. Mady.
Bier van Westvleteren
Onze oudste zoon, Hugo, verzamelt flessen bier. Bier van alle landen. Hij is lid van een bierclub, en ze doen kisten bier komen naar Canada, ze houden ook regelmatig een mossel frieten - bier avond, maar Hugo houd een volle fles van elke soort bier. Maar één soort bier hebben ze nooit kunnen krijgen. Bier van Westvleteren.
Zo, gezien ik naar België ging, moest ik absoluut van dat bier meebrengen. Gelijk een onnozel kieken beloofde ik hem er zonder fout mee te brengen. Zeker? Wel, ja, waarom niet? Wel... en dan, nadat ik beloofd had (hij weet dat een belofte heilig is, wat mij betreft...) begon hij uit te leggen. Was dat nu Westvleteren ? Gemaakt door monniken, en ge moet weken op voorhand een rendez-vous krijgen, het plaatnummer van uw auto geven (numéro d'immatriculation de la voiture) want als ge dan eindelijk uw bier of de afgesproken dag en uur gaat halen, kijken ze of ge wel... of ge wel wat? Hier in Canada staat geen foto op ons "permis de conduire". Nu, in alle geval, mijn Westvlaams spreek ik nog gemakkelijk, maar Nederlands geeft me wat moeilijkheden, en die monnik sprak toch zo beschaafd, ik verstond hem wel, maar hij had last met mij en begreep me moeilijk. Na een goede $30.00 telefoon was ik zo ver als van te voren.
Dus, naar mijn nicht Rosa gebeld. Een slimme vos, die vrouw, ge zult het straks wel zien.
"Pf, ge keun zien da die paters nie vele van 't leven kennen" zei ze. "Wie è dadde nu geweten, iemand die van zo verre komt verplichten nen rendévoe ta pakken en ton in een lange reke te moen wachtn voe ienige flazskes bier. Wa zottemart. Stel u herte gerust, jonk, 'k goa doar voar zorgen en ge goa gie u bier wel èn...". Inderdaad, als ik bij Rosa toe kwam had ze 24 flesjes bier, maar, ik was nog maar de ingang binnen en het aroma van verse boterkoeken streelde mijn neus. "Ja" zei Rosa "ge nè nie gelogen oje zei aan den telefon da je ze nog van verre kan rieken...". Ge moet weten, "une danoise", tenminste hier in Canada, heeft helemaal niets te doen met de prachtige, hemelse Belgische boterkoeken. Nu, ik weet dat ik er dikwijls naar verlangde en de zoon van Rosa, die bakker is, had er een hele zak, vers uit den oven, gebracht voor mijn komst.
Mais je digresse : dat fameuze bier. . Rosa was onderwijzeres. Ze is naar Westvleteren gereden, zonder rendez-vous. Ze wist dat er daar in de zomer altijd groepen zijn die de abdij, de brouwerij en die hele doening gingen bezoeken. Ze wist ook dat ge daar kont gaan eten. En zo, na een paar minuten zag Rosa een groep studenten, en zij daar naartoe en het probleem van de nicht in Canada die...." Zoudt ge, gezien ge daar gaat eten en ge recht hebt van bier te drinken met uw eten, er elk een tweede fles willen kopen, en me ze hier buiten brengen? Ik zal aan de deur wachten. Hei, dat moeten sympathieke kerels geweest zijn want in ne sakkre en ne vloek" had mijn Rosa 24 flesjes bier. Wat denkt ge daarvan?
Fons, a.u.b. Rosa's systeem niet uitblabben, hé? Want ze moet herbeginnen. Ge zult begrijpen waarom, een beetje verder. Fier gelijk veertig, dan dat bier, valiezen, kleinkinderen tot bij Tante Trees, 65 km verder gekomen. Na enkele dagen, van daar bij een kozen (neef) gegaan. Hij liet me een van zijn beeldhouwwerken kiezen. Dan kocht ik een hele boel boeken, onder andere een paar goede dictionarissen. Terug bij Tante Trees om daar nog een paar dagen bij te zijn, dan de laatste 3 dagen Brussel bezoeken.
Een vriend van Tante Trees, Francis, heeft een schoonzoon die werkt voor een luchtvaartmaatschappij. Die vriend zag wel dat boeken en bier en valiezen allemaal te veel waren voor een 74-jaar oude vrouw. Nicholas wilde er niets van weten om enkele flesjes in zijn valies te nemen. "Mon père ne serait pas d'accord". Francis regelde het geval in een, twee, drie. "Allé, geef me dat bier, en mijn schoonzoon zal het u opsturen, daarmee zijt ge er van af en het zal ginder rapper toekomen dan gij zelf." Zo gezegd, zo gedaan. Toch, ik nam er twee flesjes mee in mijn valies. Ik nam ook alle Belga"s mee. De helft van de neusjes gingen in de doos met het bier. Het heeft twee maanden geduurd vooraleer de schoonzoon aan zijn schoonvader heeft durven zeggen dat het verboden was bier te verzenden. Zelf meebrengen in zijn bagage is toegelaten, 24 flesjes per persoon. Maar of ge nu in "fret-verzending dienst" werkt of niet, de wet is de wet, en... dat kon niet. Twee maanden heb ik hier bijna geen voet durven buiten gaan (nu, gaf niet veel, ik was toch ziek, ik ook voor de eerste keer van mijn leven). Ik verwachtte elke dag een levering van bier. En Guy, mijn man, heeft hier van 31 Augustus tot 31 December naar die twee flesjes bier, die ik in mijn valies gedraaid had, zitten kijken met verlangen. De neusjes? Luister, Francis en zijn vrouw hebben hele dagen hun kleinkinderen in huis, terwijl de ouders weg zijn gaan werken. Zoiets versta ik heel goed en ik kan me goed voorstellen dat die jonge gastjes misschien voor een tijdje niet veel "appétit" hadden als het tijd was om groenten en vlees te eten. Maar ik was toch zo nijdig, na die prachtige "Opération bière" van mijn nicht Rosa, na dat bier zoveel kilometer heen en weer gesleept te hebben, van er twee maanden op te zitten wachten, om heel dat boelke dan met 2 ellendige flesjes te zien eindigen...Wel, Guy heeft moeten wachten tot onze zoon Hugo kon komen, voor Nieuwjaarsavond. Ze hebben dan een flesje gedeeld, en het andere heeft Hugo gehouden voor zijn collectie. Het beste van alles is, Hugo bracht ons voor Nieuwjaarsavond 24 GROTE flessen Belgisch bier : er was Westmalle, Gouden Carolus, Oude Kriek, en nog andere soorten. Ik heb naar Francis gebeld en hem gezegd van dat Westvleteren gerust op onze gezondheid uit te drinken. In tussentijd heeft Rosa me gezegd : stel uw herte gerust..." als ik terug ga zullen er 24 flesjes voor me gereed staan. Ik heb ze bedankt en ja, ik ga terug. Met Hugo. Die kan dan zelf dat bier in zijn valies steken. Ik heb een slok van dat Westvleteren geproefd en het heeft me niet gesmaakt. Francis had iets te zeggen over zijn schoonzoon : "Het is gene Jan, er scheelt wat aan". Ik denk dat ik begrepen heb wat hij wilde zeggen.
En zo, Fons een lange historie over Belgisch bier dat in België gebleven is. Westvleteren? Hah! Geef me maar een Westmalle. Mady.
Er stond ook nog iets bij over Willem Vermandere maar dat mag ik niet publiceren van Mady!
Bojako, bekend van haar blog hier op seniorennet had mijn stukje over messen en pannenkoeken gelezen en ze wou zichzelf een cadeau doen : een behoorlijk keukenmes.
Daarom had ik haar voorgesteld: kom even kijken hoe zo een mes er uit ziet en hoe er mee gewerkt moet worden enzovoorts. Nooit een kat in een zak kopen!
Dus een afspraak gemaakt, het zou maandag voormiddag worden.
Dan eerste bevinding: het mes dat ik wou tonen had ik niet meer. Ergens laten liggen en dat betekent onvermijdelijk: kwijt ! Wat weeral eens bewijst dat mijn vrouw nog maar eens gelijk heeft. Ze zegt altijd dat ik een sloddervos ben. Maar dat is niet waar hoor !
Maar geen nood ik heb nog wel een zestal andere demi-chefmessen, want daar ging het over.
Eerst even kennis gemaakt met madam Bojako en direct daarna, gaan proeven of de Italiaanse Orvieto nog drinkbaar was, en dat was ie ! Dan zou ik aan de messen demonstructie beginnen maar dan kwam mijn vrouw er bij, alhoewel dat was niet echt onverwacht.
Toen was het voor mij afgelopen, twee uur hebben ze zitten kwebbelen.... die vrouwen, over koetjes en kalfjes...aan het roddelen over hun respectievelijke mannen en over hun reizen... De ene wil niet op reis en de andere is altijd weg.... Wie is wie? Dat doet er niet toe. Maar die van ons, zoals ze in Antwerpen zeggen, trekt er volgende maand weer maar eens op uit...!
Naar waar, dat mag je een keer raden, ze hebben er veel kamelen...!
Naderhand heb ik dan toch snel nog een kleine demonstratie kunnen geven. Eerst even het mes geslepen. En wie heeft er in zijn duim gesneden? Nog één keer raden, zijn voornaam begint met een...f
Maar het was aangenaam, plezierig, ik heb weer wat geleerd over Engels keuken, iets waar ik in geen dertig jaar nog wat van gehoord had.
Bojako is Engelse van origine...! Maar degenen die haar verhalen lezen van Bojako en hare zilveren surfer weten dat wel.
En ze sprekt eve goe Aantwaarps...
Toad in a hole, Yorkshire pudding en zo nog enkele andere gerechten...
Destijds in de hotelschool werden nog regelmatig Engelse gerechten gemaakt.
Op de gedekte tafels in het restaurant stond steeds een bord klaar met de Worcestershiresaus, de HP saus en mosterd die aangeroerd werd van Colmans musterd powder. Ketchup stond er ook bij maar die is van Chinees Amerikaanse origine...!
Er was ooit een tijd dat Engelse gerechten in de Franse keuken geïntegreerd waren.
Auguste Escoffier was toch voor lang de grote chef in het Savoy hotel in Londen!
Ook de Welsh rarebit was zo een gerecht. Een dikke toast waar cheddarkaas, of degelijke, in donker bier gesmolten, werd over uitgegoten en daarna gegratineerd. Naar het schijnt een café-snack. Wij kregen het toen in school als voorgerecht.
De toad in a hole was ik vergeten. Een worstje, of worstjes, in een yorkhire pudding verstopt en gebakken, zodat alleen het topje zichtbaar is. Klinkt zeer grappig.
Er bestaan blijkbaar vele versies van.
De Yorkshire pudding is een soort flensjesdeeg dat gebakken wordt in heet rundvet. Het wordt in de oven gebakken samen met de roast beef. De jus van de rosbief, waar de pudding traditioneel bij gegeten wordt, drupt in de pudding terwijl het vlees braadt. De pudding wordt daarom onder de rosbief gezet in dezelfde oven als het vlees of zoals in de oude tijd onder het braadspit. Mijn zuster die al jaren in Engeland woont spreekt hier ook altijd van. k Zou het eens moeten proberen of mij eens laten uitnodigen.
Ook de Angels on horseback is een bekende uit de Angelsaksische keuken. Oesters in een dun reepje spek gewikkeld, gegrild en bestrooid met een beetje cayennepeper.
Kedgeree, maakten wij vroeger ook. Een zeer bewerkelijk gerecht met gerookte schelvis, eieren en rijst, gevat in een deegkorst. Dit gerecht is afkomstig uit de India en daarna overgaan naar de Britse keuken.
Eigenlijk is het jammer dat zulke zaken allemaal verloren aan het gaan zijn.
Lady Curzon soep. Ook een Brits Indisch gerecht. Het is een soep met kip en gekruid met kerriepoeder. Te vergelijken met de mulligatawny, ook Indisch, Brits...
Nog iets, het currypoeder, zoals wij in België zeggen, is eigenlijk van Britse origine...
Oxtail of ossenstaartsoep.... schildpadsoep, maar die mag niet meer gemaakt worden, ...allemaal Brits!
Colmans mustard.... Als je ooit sterke mosterd wil proeven, probeer maar eens.
Zelfs ons zo Belgisch puddingpoeder is van Engelse origine... Een poeder om op een snelle manier imitatie custard te maken! ( Podding van de drei meulekes... wie kent dat nog ?)
Wie zegt er nu nog dat die Engelse keuken niet te vreten is ?
Om terug te keren naar de madammen: ik heb er nog snel een foto van hun tweetjes gemaakt maar mijn vrouw wil niet dat ik haar foto op het internet publiceer.
Haar godsdienst verbiedt dat!
Zegt zij !
Welke godsdienst dat is, na meer dan veertig jaar
huwelijk : ik weet het nog altijd niet.
In de plaats van haar foto heb ik dan maar de Toad in
a holeer bij gezet. Maar die toad heeft geen bril op
Als klein jongetjes was ik reeds op zoek naar recepten om één
en ander te proberen.
Het kookboek van de boerinnenbond kende ik toen bijna uit
mijn hoofd.
Bakken was zoals bij elke beginneling een geliefkoosd tijdverdrijf.
Liefst als ons moeder niet thuis was....
Zo stootte ik op nonnenvestjes.... Bladzijde 141.... Bloem,
eieren, suiker, boter, melk, dat was het ongeveer.
De bereiding was heel simpel en de bolletjes bakken gebeurde
gewoon in de fituurketel.
Lekker met veel suiker er op en de nonnenvestjes gingen vlot
naar binnen.
Waarom die dingen nonnenvestjes heetten ? Nooit bij
nagedacht.
Later in de grote school leerden we dat een veest iets was dat iedereen een
scheet noemde of een beetje fatsoenlijker: een wind !
Dat er enige verband bestond tussen een vestje en een
veestje werd nog niet duidelijk.
Later toen we een beetje Frans geleerd hadden, kwam de term pets
de nonnes te voorschijn.
Toen werd het duidelijk .... Veest in het Nederlands, pet in
t Frans....
De schrijfsters van het kookboek durfden de naam veest
niet gebruiken en scheet zeker niet. Zeker niet in combinatie met
nonnetjes... dat kan niet. De zusterkes zouden eens gechoqueerd kunnen zijn...
Dus hebben ze er toen maar nonnenvestjes van gemaakt.
Ik stelde mij er in het begin ook zoiets bij voor als een
jakje voor nonnekens...
Nog later vond ik ergens hoe de nonnenveest zogezegd
ontstaan is. Een onnozel verhaaltje maar het is één van de zovele onnozele
verhaaltjes. Zo staat het ook te lezen
op mijn website keukentheorie.
Het gerecht bestaat
uit bolletjes soezendeeg die in zuivere olie zachtjes gebakken worden. Men
noemt ze ook beignets soufflés. Ze worden opgediend, gewoon bestrooid met
poedersuiker of gevuld met confituur.
De Nederlandse
vertaling is,"nonnenveest", maar vermits huishoudkunde en dus ook
kookkunst meestal bij de nonnetjes gegeven werd is de naam nonnenveest alras
veranderd tot nonnenvest. Wie weet trouwens nog wat een veest is?
Het verhaal dat bij
het ontstaan van het gerecht verteld wordt gaat als volgt: lang geleden moet
een jonge kloosterlinge met de naam Agnès in de kloosterkeuken wat deeg
wegbrengen naar een medezuster, onderweg stopt ze bij de ketel met kokende olie
om wat toe te kijken en o wee ...onverwacht dwingt de natuur haar ingewanden
tot ware onbetamelijke geluiden.Verschrikt laat ze het bolletje deeg in de kokende olie vallen en
wonderlijk genoeg zwelt het stukje deeg tot een glanzend gebakje...Het
nonnenveestje was ontstaan....
Nog later kreeg ik wat vragen binnen over nonnevotte. Dat is niet hetzelfde. Nonnevotte zijn strikjes
gemaakt van een zoet gistdeeg die worden gebakken in olie.
Het bovenstaande recept is het authentieke uit een
kookboekje van de Boerinnenbond van 1934. Of het recept een goed resultaat
oplevert weet ik niet. In mijn jonge jaren vond ik het wel lekker.
Indien het nu ooit nog gemaakt wordt gebeurt het met een gewoon
soezendeeg. De vestjes kunnen gevuld worden met warme pasteibakkersroom of met
confituur.
Na het eten ervan kan men geen pap meer zeggen, zo
zwaar....
Deze namiddag om 5 uur zat ik nog met een writers-block van hier tot aan de keukendeur.
Wij, mijn echtgenote en ik, zijn even naar een nieuwjaarsreceptie geweest en ik hoopte dat er iemand languit op de grond zou vallen, uitschuivend in een plas schuimwijn of dat het plafond op onze kop zou terecht komen, zo had ik wat om over te schrijven... het zouden wel geen keukenverhalen worden maar t zou misschien toch grappig kunnen zijn...
Maar niets daarvan. Alleen kwetterende vrouwen die duidelijk recht van onder de zonnebank vandaan kwamen en die de belevenissen van hun Egypte-reis aan het navertellen waren....
Dat ik terwijl de was en de strijk heb mogen doen en voor mezelf mocht koken, daar sprak niemand over !
Helemaal alleen heb ik kerstmis en Nieuwjaar doorgebracht....! Ik dacht er nog aan om een eenzame uit te nodigen maar ik was zelf reeds eenzaam genoeg ! Daarbij tegenwoordig zo maar een vreemde uitnodigen, dat kan problemen met de politie opleveren...
Bij het thuiskomen, na de receptie, waren plotseling alle problemen van de kaart geveegd !
Ik vond twee vragen in de mailbox en daar kan ik nu weer even mee verder ....
Dus aan iedereen, stel maar vragen, dat is gemakkelijk voor mij!
Eerst en vooral was er een stadsgenote, BOJAKO die buiten het feit dat ze weer wat bijgeleerd heeft, ook wel eens wil weten wat een goed (keuken) mes is. In het stukje over soep maken op mijn ander blog had ik een uithaal gedaan naar de doorsnee keukenklunzen, die altijd slechte messen gebruiken. Lees hier .
Lang geleden heb ik hier ooit een stukje geschreven over messen, ik ga dat hier niet herhalen, lees dat hier maar...
Maar het echt leren werken met een goed mes, dat moet dus aangeleerd worden. Als schrijvend kan ik dat hier niet tonen. Ik zal eens vragen aan Pascal of hij daar geen filmpje kan van maken. Alhoewel dat ook niet veel uithaalt. Men moet het zelf doen!
( Indien iemand mij hier kan voor steunen, doe maar .... )
Daarna vond ik nog een tweede mail van, vermoedelijk, een jong meisje. Ze gaat toch nog naar school en ik denk niet dat dit aan de universiteit zal zijn. Tenzij ze misschien bij Herwig Van Hove cursus zou volgen.
Ze wil meer weten over pannenkoeken !
We moeten wat meer weten te vertellen over voedsel. Ik heb pannenkoeken....!
( Gelukkig heeft ze geen verkoudheid of vlooien...)
Jonge meisjes die een foto mee sturen met hun vraag hebben uiteraard meer kans op een snel antwoord. Maar niet tricheren hé, ik durf komen kijken...
Maar waarschijnlijk wil ze wel wat meer wetenswaardigheden over pannenkoeken.
Echt veel is daar niet over te vinden. Maar toch :
Pannenkoeken zijn onlosmakelijk verbonden met het feest van Lichtmis.
Met lichtmis maakt elk vrouwke, nog zo arm, haar panneken warm...!
Volgens de geschiedenis ( legende ) ging Maria in het voorjaar met haar kind naar de tempel om daar gezuiverd te worden en om haar kind voor te stellen. Zo wilde de wet van Mozes het. Een vrouw was na de bevalling onrein... Als herinnering hieraan wordt er nu nog steeds met lichtmis een kaars aangestoken, een maagdelijke kaars....
Deze kaars symboliseert het licht.... de vernieuwing...
Dit feest van lichtmis kwam als vervanging voor een heidens Romeins feest : de Lupercaliën. De lupercaliën staan in verband met de stichting van de stad Rome. Door een volvin.... Lupus in het Latijn.... Lupercus kan ook een god der vruchtbaarheid zijn...
Deze feesten vonden plaats op het ogenblik dat het weer licht werd na de donkere winter. Nu is dit op twee februari.
Sommige schrijvers beweren dat de pannenkoek een zon voorstelt! Vandaar ook de symboliek met het licht!
Een ander historie beweert dat Merlijn de Tovenaar de eerste zou geweest zijn die een pannenkoek gegeten heeft omdat de fee, Viviane, een lepel brij uitstortte op een hete steen van het fornuis. Mooi verhaal en als het niet waar is, is het toch goed gevonden zegt men daarbij... Maar voor de vraagstelster.... een mooi stukje verhaal om de klas geboeid te houden....
De realiteit is anders, niemand zal het ooit weten, maar pannenkoeken bestaan reeds meer dan tienduizend jaar. De resten die her een der gevonden worden bewijzen dit. Het eerste brood dat wij kenden was ook iets dat meer op pannenkoeken geleek.
Diverse meelsoorten kunnen er voor gebruikt worden. Met wit meel worden ze gebruikt voor zoete bereidingen en met zwart meel, boekweit, worden ze vooral verwerkt tot hartige happen. Spekpannenkoeken bijvoorbeeld. In Limburg wordt dat gegeten met stroop... van Vrolingen !?
In Mexico wordt maïs gebruikt en in Afrika, maniok !
De overlevering in Frankrijk wil dat men bij het bakken, de eerste pannenkoek moet omhoog wippen uit de pan terwijl men een (gouden) muntstuk in de andere hand houdt. Als de pannenkoek dan op de bovenste plank van de schapraai terecht komt brengt dit geluk. Er wordt ook gezegd dat Napoleon voor zijn vertrek naar Rusland dit ook deed, maar de pannenkoek viel op de grond!
Het deeg voor pannenkoeken moet gemaakt worden met meel van de oude oogst. De volgende oogst zal dan zeer overvloedig zijn. Zo zegt de overlevering.
Zo dat was dan over pannenkoeken en messen....
Snijd niet in jullie vingers bij het oefenen met de messen en verbrand je vingers niet bij het bakken van de pannenkoeken en pluk die pannenkoek die tegen het plafond plakt er nu maar af.
Deze keukenverhaaltjes beginnen stilaan de vorm van een necrologie aan te nemen.
Een tijd geleden was het onze vriend Jef die het tijdelijke voor het eeuwige wisselde. Nu kreeg ik bericht dat Michel, het manusje van alles in Douchapt er de brui aan gegeven had.
Ik heb hier reeds meerdere malen een en ander over Michel geschreven. Hij was een zeer merkwaardig figuur. Heel dikwijls deed hij me denken aan Fernandel. Hij geleek er wel niet op maar hij sprak op dezelfde manier ... Il avait l' accang...!
Een typische zuiderling die er steeds in lukte om met het minimum aan inspanning, toch het maximum aan resultaat te bekomen...
Hij was werkelijk mijn vriend, hoeveel glaasjes witte wijn dat hij stiekem in de keuken bij mij kwam drinken...Ik zou het niet weten.
Hij was de eerste om mij (ons) te begroeten bij onze aankomst en de laatste om ons uit te wuiven als we weer vertrokken...
Aan Marie-Rose , zijn vrouw heb ik een condoléancekaartje gestuurd en haar even opgebeld. Eventueel zou ik naar de begrafenis gegaan zijn maar ik wist pas de dag voor de begrafenis dat hij overleden was... onvoorbereid duizend en zevenhonderd kilometer rijden om één uur naar een begrafenis te gaan, dat is toch ook een beetje van het goede teveel...Dat vond zijn Marie-Rose zelf toch ook.
Hieronder een serie van de meest frappante fotos die ik van Michel heb, met wat uitleg.
Hier is Michel in volle glorie. Als er plechtigheden in de
kerk waren, dan was het aan hem om alles in goede banen te leiden.
Hier tijdens een huwelijk! Vorig jaar.
Michel maakt wijn ???
Een visje gevangen in de "Dronne". Een zoetwaterbarbeel. Zo leefde hij. Jij krijgt een kip als ik een mooie vis krijg...
Zijn kippen! Hij had er een dertigtal. Zo kon hij alle dagen verse "zelfgelegde" eitjes van "echte" kippen leveren!
Bij Maître Maurice! Effe controleren of de "eau de vie" wel goed gemaakt is .
Zijn wereldberoemde tractor... Zijn enige vervoermiddel. Hij had wel een autootje. Zo eentje waarvoor je geen rijbewijs nodig hebt maar ik heb het autootje nooit zien rijden...
De wijnmakerij voorbereiden. Hier de handbediende "fouloir". het toestel waarin de druiven gekneusd worden.
De tuin besproeien tijden de hete zomers...
Zijn grote hobby, samen met duizenden andere Fransen. Eekhoorntjesbrood zoeken...en vinden. Hier de buit.... ( Een schrale buit ! )
Tijdens één van mijn vorige levens was ik gedoemd tot het jaarlijks verwezenlijken van een koud buffet voor de secretaris van de bisschop. Welke bisschop dat verklap ik niet!
Zo ook op een mooie winterdag twee dagen voor oudejaarsavond.
Zij die al eens een koud buffet gemaakt hebben zullen wel weten dat daar goed op tijd moet aan begonnen worden, minstens twee dagen voordien. Vlees moet gebraden worden, vissen moeten gekookt, sommige gerechten moeten wat rusten, pasteien en geleien moeten gebakken en geklaard worden en nadien afgekoeld, enzovoorts....
Voor dit buffet was er een klein koud gebraden speenvarkentje voorzien.
Ik had mij ook een keukenhulpje aangeschaft en we begonnen aan de voorbereidingen.
Ook dat speenvarken moest gebraden worden opdat het zou kunnen afkoelen. De versiering en de verdere afwerking zou s anderendaags gebeuren.
Alle attributen uit de koelkast gehaald zo hadden we een beter overzicht van wat er reeds gedaan was en wat er ons nog te doen stond.
Een voormiddag is snel voorbij een voor we het wisten werd het middag en we zouden gaan eten in de keuken van een nabijgelegen restaurant waar we wel een hap zouden krijgen...( zonder te betalen....)
t Zal stoofvlees geweest zijn met frieten en mayonaise, wat eten koks anders ???
Twee pintjes daarbij en daarna nog even uitpuffen. Dan zouden we gaan voort werken.
Toen we onze keuken terug binnen kwamen viel mijn oog onmiddellijk op dat kale speenvarken dat daar nog steeds in zijn blote bast op de tafel lag. Vergeten terug in de koelkast te stoppen.
Nu zo erg was dat niet we zouden het toch onmiddellijk gaan braden.
Maar er gebeurde iets wat niet kon..... Het varken bewoog !
Toch was het varken dood, er zaten geen ingewanden meer in en er zat een barst in zijn kop van hier tot aan de keukendeur... Had ik met mijn eigen ogen gezien !
En toch bewoog het, nogmaals.... Wij stonden er bij en keken er naar !
Nu ken ik de uitwerking van alcohol vrij goed, in alle geval voldoende om te weten dat twee pintjes geen hallucinaties kunnen teweegbrengen....
Roze olifanten had ik al eens gezien en twee vechtende kamelen onder mijn hersenpan, dat kende ik ook wel..... Maar daar was meer voor nodig dan twee glazen bier.
Toen het varkentje een derde keer een stuiptrekking vertoonde sprong er plotseling een rosse kat uit de buikholte van het biggetje....
s Anderdaags lag het biggetjes mooi bruin gebraden met een citroen in zijn muil en peterselie in zijn oren op een grote schotel te stralen op het chique buffet.... Toen het bewoog niet meer !
